“ေသေသခ်ာခ်ာမ်ားလည္း စဥ္းစား ၾကပါဦးေအ။ ညည္းတို႔ဟာက ဆင့္ဟုိဒင္းကို ေခြးေမွ်ာ္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ။ ဟိုေကာင္မ ညည္းလည္း ၾကည့္လုပ္ဦး။ ဘာ ၀လံုးေလးေတြ ဒီအတုိင္းေနလို႔ ၀ိ ျဖစ္မလာဘူး။ ေအး၊ လုပ္ လုပ္။ ရြာမွာေနရင္ အေကာင္းသား။ ရန္ကုန္တက္ အလုပ္လုပ္မွ ၀လံုးကေတာ့ ၀ိျဖစ္မျဖစ္ မသိဘူး။ ရြာေတာင္ပိုင္းက ေအးၾကည္မ သမီးလို ဗိုက္ႀကီးလာတာပဲ အဖတ္တင္မယ္”
သူမ ရန္ကုန္တက္ၿပီး အထည္ခ်ဳပ္ တစ္ခု အလုပ္လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္ဆုိင္ရတ့ဲ စကားေတြပါပဲ။ ဒီစကားေတြကို ေျပာတဲ့သူ ကလည္း အျခားသူရယ္ မဟုတ္ဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ အစ္မ ႀကီးႀကီးညႊန္႔ရယ္ေပါ့။ ေျပာပံု ဆိုပံု ေတြကိုပဲၾကည့္။ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ သက္ေသာင့္သက္သာရယ္လို႔ မရွိ။ အဲဒီ့လို ေျပာႏုိင္ဆိုႏိုင္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ သူမဘ၀ ျဖစ္တည္မႈ မစခင္ကတည္းက ဒီႀကီးႀကီးညႊန္႔ကိုပဲ အေဖနဲ႔ အေမက မွီခိုခဲ့ ရတာကိုး။
အေမ ေျပာျပတဲ့ ဒီအေၾကာင္းေတြက တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္ေတြလို မရွည္လ်ား ေပမယ့္လည္း ေျပာၿပီးတိုင္း အေမဟာ ေမာဟိုက္ ေနခဲ့ တယ္။
တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္ေတာ့ သူမ အခုလို ဆယ္တန္းေလးကို ပိန္တိန္ လိမ္တိန္နဲ႔ ေအာင္ျမင္လာခဲ့ ရတဲ့ သမိုင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး မွာေတာင္ ႀကီးႀကီးၫြန္႔က မာတိကာ ေလာက္မွာ ရွိေနခဲ့တာ။ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ ၾသဇာ၊ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ အမိန္႔ေတြ ေအာက္မွာပဲ သူမတို႔ မိသားစုေလးရဲ႕အက္ေၾကာင္းေလးေတြ ကို က်ားကန္ ဖာေထးပစ္ခဲ့ရ ပါသတဲ့။
အေဖ့ဘက္က ေဆြမ်ဳိး ရင္းခ်ာရယ္လို႔လည္း ေျပး ၾကည့္မွ ဒီၾကီးႀကီးၫြန္႔ တစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ အေဖ့ရဲ႕ မိဘေတြဆံုးေတာ့ အေဖက လူမမည္သာသာေလးတဲ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာကတည္းက ႀကီးႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ပဲႀကီးခဲ့ရတဲ့အေဖဟာ အရာရာမွာ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈ ဆိုတာလည္း မရွိသေလာက္ ပါပဲတဲ့။ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ မိသားစုအတြင္းေရးေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာင္ ႀကီး ႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ ဆႏၵသည္သာ အခရာက်ပါသတဲ့။
ႀကီးႀကီးၫြန္႔က သူမတို႔ မိသားစုနဲ႔ အတူေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမတို႔အိမ္ နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ အိမ္ တစ္လံုးနဲ႔ သတ္သတ္ေနတာ ရယ္ပါ။
သူမတို႔ရဲ႕အိမ္။
ေျပာမယ္ဆို သူမတို႔ မိသားစုကြန္းခိုရာေဂဟာ ေလးဟာ အိမ္ေတာ့အိမ္ပါပဲ။ အိမ္မွ ဟိုးေစာေစာက ကာလ တုန္းကဆို တကယ့္ကိုအိမ္ ႀကီးအိမ္ေကာင္းတစ္လံုးပါ ပဲ။ အခုမ်ားေတာ့...
သူမ ဆက္မေတြးၾကည့္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရြာထဲကလူ ေတြေျပာသလိုဆိုရင္ေတာ့ ဒီအိမ္ႀကီးဟာ သူမတို႔အေမ ဘက္က ဘိုးဘြားပိုင္အိမ္ႀကီး ပါပဲ။ အေမက တစ္ဦးတည္း ေသာသမီး။ အဘိုး၊ အဘြား ေတြဆံုးေတာ့ အေမက အေဖ နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳပါသတဲ့။ ႀကီးႀကီးၫြန္႔က အေမတို႔နဲ႔ အတူတူလိုက္ေနတာ မဟုတ္ ေပမယ့္ အေဖ့ကိုေနာက္ကြယ္ ရာက ၾသဇာမ်ဳိးစံုေပးလို႔၊ အေမ့ကိုလည္း ျခယ္လွယ္ ခ်င္သလို ျခယ္လွယ္ ပစ္လိုက္တာ သူမတို႔လက္ထက္လည္း ေရာက္ေရာ ဘိုးဘြားပိုင္ အိမ္ႀကီးလည္း ခ်ံဳးခ်ံဳးကို က်ကေရာ ဆိုသလို ျဖစ္သြား ပါသတဲ့။
အေမကေတာ့ ခပ္႐ိုး႐ိုး ခပ္ႏံုႏံုအျပင္ စိတ္သေဘာ ထားကလည္း ေကာင္းေသး မဟုတ္လား။ အေဖ့ကို ယံု လို႔ ပံုအပ္ပစ္လိုက္တာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။
“ညည္းအေမကို ယူ ေတာ့ ညည္းအေဖဆီမွာ ဘာ အပ္တစ္ေခ်ာင္း ပါလာတာ ရယ္လုိ႔၊ လူခႏၶာကိုယ္အျပင္ မၫြန္႔တင္ဆိုတဲ့ အစ္မအပ်ဳိ ႀကီးတစ္ေယာက္သာ အဆစ္ ပါလာတာရယ္။ ညည္းအေမ က နဂိုကတည္းက အူတူတူ၊ အတတ။ မၫြန္႔တင္က အတူ လာမေနေပမယ့္ ညည္းအေမ ပိုင္ လယ္ယာ၊ ကိုင္းကြၽန္း ရယ္ကအစ ဟိုအခ်ိန္ဟိုဟာ လုပ္၊ ဒီအခ်ိန္ဒီဟာလုပ္နဲ႔၊ မဟာေသခ်ဳပ္၊ မဟုတ္ ေသခ်ာ ဆရာမႀကီးလုပ္ပစ္ လိုက္တာ ညည္းတို႔လက္ ထက္လည္းေရာက္ေရာ စီးပြားေရးလည္းျပဳတ္ျပဳတ္ ကိုျပဳန္းေပါ့။ ဒီအိမ္ႀကီးက်န္ ေနခဲ့တာေတာင္ ကံေကာင္း၊ အိမ္ကလည္း အိမ္ဆိုလို႔သာ ေျပာရတာ။ ဘုရားစူး အခါ ခါ က်ိန္ေျပာမွ ယံုေလာက္ ေတာ့မယ့္ အိမ္မဟုတ္လား။ ဦးနင္းပဲ့ေထာင္၊ ပဲ့နင္းဦး ေထာင္ ျဖစ္ေနတာပဲၾကည့္။ က်ဳပ္တို႔က ခင္သီနဲ႔ အရင္း အခ်ာႀကီး မဟုတ္လို႔။ ၀င္ ေျပာခ်င္ေနတာမွ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပဲ”
ရြာထဲက ခင္ရာမင္ရာ အိမ္ေတြက သူမတို႔ကို အခုလို ေျပာလာတိုင္း သူမရင္မွာ လည္း အစိုင္အခဲတစ္ခုၿပီး တစ္ခု တိုးလာခဲ့ရတယ္။
အိမ္။
ဟုတ္တယ္။ သူမရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း အိမ္တစ္လံုး ဆိုတာ ရွိေနခဲ့တာပါပဲ။ အိမ္အသစ္တစ္လံုး ျပန္ ေဆာက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္မွန္း သိတဲ့ သူမကေတာ့ ဒီအိမ္ႀကီး ကိုပဲ ျပဳျပင္မႈမ်ားစြာနဲ႔ အသစ္ ျပန္ျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ခ်င္ခဲ့တာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္း ကဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုႏိုင္စားလြန္းတဲ့ အေဖ့ ေရွ႕မွာ သူမကေရာ ဘာမ်ား ေျပာထြက္ႏိုင္ပါမတဲ့လဲ။ အရက္မူးလာလို႔ အေမ့ကို ေျပာတဲ့ အေဖ့စကားေတြကိုပဲ ၾကည့္။
“ဒီမွာမိန္းမ၊ မင္း ငါ့ကို ေစာ္ကားရင္ ေစာ္ကား၊ မမ ၫြန္႔ကိုေတာ့ လံုး၀မထိနဲ႔။ ငါတို႔ဘ၀ ဒီလိုေလးေနႏိုင္ ေအာင္ မမၫြန္႔ ပံ့ပိုးခဲ့လို႔ဆို တာ မင္းမသိလို႔လား။ ရပ္ထဲ ရြာထဲက အတင္းအဖ်င္း စကားေတြနားေထာင္၊ ၿပီးရင္ မမၫြန္႔ကို ဘာျဖစ္ပါတယ္။ ညာျဖစ္ပါတယ္ေျပာဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ ေအာင္ခင္တဲ့။ မင္း ဘာမွတ္ေနလဲ”
အေမက အဲ့ဒီလိုျပန္ ေျပာျပၿပီး ေဆးလိပ္တိုတိုကို တြင္တြင္ဖြာလို႔ ငိုင္ေငးသြားၿပီ ဆိုရင္ သူမတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ ေတြလည္း ဆက္ၿပီး သိခ်င္စိတ္ကို ႐ုပ္သိမ္းပစ္လိုက္ရ ၿပီ။ ႀကီးႀကီးၫြန္႔က ဘာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။ အေဖကေရာ ဘာေၾကာင့္ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ ၾသဇာကိုပဲ ဒီေလာက္အေလး အနက္ထားေနရပါလိမ့္။ ဆက္ၿပီးေတြးတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေနလဲ...
“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇာတိဆုိ တာ ဖန္တီးယူလို႔ မရသလို၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔လည္း မရဘူး သမီး။ သူမ်ားေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ သမီးဟာ ဦးေအာင္ခင္ရဲ႕သမီးျဖစ္သလို ႀကီးႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ တူမအရင္းပဲ။ အေမကေတာ့ ဒီတစ္သက္ ဒီအရိပ္ေတြက လြတ္မယ္ မထင္ေလာက္ဘူး။ သမီးပဲ ႀကိဳးစား။ သမီးက ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သလို၊ ဥာဏ္လည္း ဖံြ႕ တယ္။ ဒီအရိပ္ေတြက လြတ္ ေအာင္႐ုန္းဖို႔ သမီးမွာတာ၀န္ ရွိတယ္“
ဆိုတဲ့ အေမ့စကားနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ မ်က္ရည္ၾကည္ေ၀့ေ၀့ ေတြေတြ႕ရရင္ သူမလည္း သိ ခ်င္တဲ့စိတ္ကို မ်ဳိသိပ္ပစ္ရ တာခ်ည္းပါပဲ။
“ေယာက်္ားျဖစ္ၿပီး အသံုးကိုမက်ဘူး။ ဒီအသက္ အရြယ္အထိ ေသာက္စရာမရွိ ရင္ သူ႕အစ္မဆီသြားၿပီး လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတုန္း။ ကေလးေတြက်ေတာ့ ေမြး ထားလိုက္တာ တႁပြတ္ႁပြတ္။ စက္နဲ႔ေဖာက္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ၿပီးလည္း ကေလးေတြ ေနာင္ေရးကို ဘာတစ္ခုမွ ေတြးတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အလကား လူႏံု၊ လူဖ်င္း”
အေမ့ဘက္က ေဆြနီးခ်ဳပ္စပ္ ေတာ္သူေတြက အဲ့ဒီလို ေျပာလာေတာ့လည္း သူမတို႔က ဘယ္လို ခံႏိုင္ရည္စြမ္း ရွိပါမလဲ။ အေမ ေျပာသလို ေကာင္းလည္း ဒီအေဖ၊ မေကာင္းလည္း ဒီအေဖ။ မွတ္ပံုတင္မွာ နာမည္႐ိုက္တာထက္ ဘ၀မွာ ဒီအေဖဆိုတဲ့ နာမည္က တံဆိပ္ခတ္ႏိွပ္ခဲ့ ၿပီးၿပီပဲ။ သူမတို႔က ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။
တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူမ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အေဖ မရွိ၊ အေမ မရွိတဲ့ အေဖတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ ေယာက္ကို ရြာထဲကလူေတြ က ဘာလို႔မ်ားသနားက႐ုဏာ မျဖစ္ခဲ့ၾကပါလိမ့္လို႔ေလ။ အဲ့ဒီအခါ က်ေတာ့လည္း သူမ ေရွ႕မွာ မွန္တစ္ခ်ပ္ ေထာင္ၿပီး ေမးရသလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ က်ေတာ့ေရာ...
သူမက အေဖ့သမီးပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေဖ အသံုး မက်ေၾကာင္း ၾကားရရင္ လူပီသစြာ ဘယ္ခံခ်င္လိမ့္မလဲ။ အေဖ့ကို မခ်စ္လို႔လား။ အဲ့ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး။ အေမ့ကို သနားတာေရာ အေမေျပာသလို က်န္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေနာင္ေရး အတြက္ သူမ ဒီလမ္းကို မျဖစ္ မေနေရြးခ်ယ္ပစ္ခဲ့ရတာ။ သူမရဲ႕ ပခံုးေသးေသးေလးကေရာ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ၀န္ဘယ္ေလာက္ကို ထမ္းႏိုင္ မွာတဲ့လဲ။
“ဒီအရိပ္က သမီးတို႕ လြတ္ေအာင္႐ုန္း”
အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရိပ္ကေန လြတ္ဖို႔ အေမ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရတာလဲဆုိတာကို အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကေတာ့့ သူမ ဦးေႏွာက္ေသးေသး ေလးနဲ႔ ေတြးၾကည့္မိေသး တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ ေရရာ တိက်တဲ့ အေျဖကို သူမ မရခဲ့ေပမယ့္ ခါးသက္မႈေတြ မ်ားစြာ တစ္ဆို႔ေနတဲ့ အသံနဲ႔ အေမ့ဆီက လွ်ံက်လာတဲ့ စကားသံေတြမွန္း သူမက ေတာ့ သေဘာေပါက္ေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာက အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ အေမ့ကို သူမ အရမ္း သနားေနမိတယ္ဆိုတာပါပဲ။ အေဖ့ရဲ႕တာ၀န္မေက်မႈေတြ ဘာေတြအသာထား။ အေမ့ရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူမ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနခဲ့ တာ။
၃။
ဟိုး မိုးေကာင္းကင္က ျပည့္ျပည့္၀ိုင္း၀ိုင္း လမင္း ႀကီးကိုေငးရင္း သူမတို႔တစ္ ႏွစ္တိတိဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာ ရန္ကုန္ေျမမွာ ေျခခ်ခဲ့ၿပီးတာ ကို အမွတ္မထင္သတိရလိုက္ တယ္။
“ေရႊလမွာ ယုန္၀ပ္၊ ဆန္ဖြပ္သည့္အဘိုးအို ဆိုေတာ့ အဘိုးအိုက တကယ္ ဆန္ဖြပ္္ တာလားဟင္ အေမ၊ ဆန္ဖြပ္တာဆိုရင္ ဆန္ကြဲေတြလည္း ရမွာေပါ့၊ အဲ့ဒါဆို သားတို႔ မနက္ျဖန္ အဲ့ဒီ အဘိုးအိုဆီမွာ ဆန္ကြဲ သြား၀ယ္ၾကရေအာင္ ေလ”
သူမတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ တုန္းကေပါ့။ အေမရယ္၊ သူမရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ အမူးသမားအေဖ ေပ်ာက္လို႔ လိုက္ရွာရင္း ရြာေဘးက တလင္းေျပာင္ေျပာင္ရဲ႕ ေကာက္လိႈင္းပံုေလးေဘးမွာ ေမာလ်စြာထိုင္ခ်လို႔ ေမာင္ေလး က ေျပာလာတဲ့စကား။ အဲ့ဒီတုန္းက အေမရယ္ေလ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ေမာင္ေလးကိုတင္းတင္းႀကီး ဖက္ထားလိုက္တာ ေမာင္ေလး က “အား” ခနဲ ေအာ္ယူရတဲ့ အဆင့္အထိ။ အေတာ္ႀကီး ၾကာမွ။
“၀ဋ္၊ ၀ဋ္။ ခင္သီေရ ညည္းရဲ႕၀ဋ္ေတြက ညည္း တင္မက သားသမီးေတြ အထိ ေတာင္ ကူးစက္ေနပါေရာ လား”
ဆိုတဲ့ အသံ ခပ္အက္ အက္ႀကီးနဲ႔ အေမကတစ္ဆို႔ စြာေျပာလာပါတယ္။ ဒီတုန္း က အေမ့ရဲ႕အသံမွာ အနည္း ငယ္တုန္ေနတာကလြဲလို႔ ငို သံစြက္မေနခဲ့ေပမယ့္၊ အေမ့ရဲ႕ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္က မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္းေတြကို လေရာင္ ၀င္း၀င္းေအာက္မွာ သူမက အတိုင္းသားႀကီးျမင္ေနခဲ့တာ။
ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အဲ့ဒီတုန္းက အေမ့ရင္ခြင္မွာ “အား”ခနဲ ေအာ္တဲ့ ေမာင္ ေလးေတာင္အခုဆိုရင္...
“မမရယ္၊ ငါ ဒီအလုပ္ ႐ံုမွာ ေနရ၊ ထိုင္ရ၊ စားရ၊ ေသာက္ရတာေတာ့ အဆင္ ေျပပါတယ္။ နင္ေျပာသလို အငယ္ေလး သကၤန္းဆီးဖို႔နဲ႔ ရြာက ငါတို႔အိမ္ျပင္ဖို႔ လုပ္ေန ရတာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကိုလည္း ငါ အျမဲတမ္း ေမြးထားပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကားေဘာ္ ဒီ႐ံုမွာ ငါ့အတြက္ပညာေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္ဆိုတာ လည္း ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ရန္ကုန္မွာ မေပ်ာ္ ဘူးဟာ။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ငါ သတိရတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါျပန္ခ်င္ၿပီ။ စပါးရိတ္၊ ပဲခူး အလုပ္ေတြပဲ ငါလုပ္ခ်င္ တယ္။ အေမ့ကို ငါ စိတ္မခ် ဘူးဟာ”
ဖ်တ္ခနဲ ၀င္လာတဲ့ အသံေတြနဲ႔အတူ၊ အာ႐ံုဟာ လမင္းႀကီးဆီက ဖယ္ခြာ လိုက္တယ္ဆို႐ံုနဲ႔တင္ ေျပးေန တဲ့ကားေပၚမွာ အျမင္အာ႐ံု ေတြက ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္။ မသဲ ကြဲေတာ့။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို ကားေဘာ္ဒီ႐ံုက အငယ္ေကာင္ အလုပ္သိမ္းေလာက္ေပါ့။ အငယ္ေကာင္ဆီေရာက္ၿပီးမွ အငယ္ေကာင္နဲ႔အတူ အငယ္ ေလးဆီကို သြားရဦးမွာ။ အခုေတာင္ ည ၈ နာရီထိုးေနၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အငယ္ေကာင္နဲ႔ အငယ္ေလးက နီးနီး ေလးမို႔ ေတာ္ေပေတာ့သည္။ အငယ္ေကာင္က သဃၤန္းကြၽန္း စံျပေစ်းနားက ကားေဘာ္ဒီ႐ံု မွာ၊ အငယ္ေလးက ဘ၀ျမင့္ က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ။
ေတာင္ဒဂံု အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုကေနလာရတဲ့ သူမ စံျပေစ်း ေရာက္ကတည္းက ဟပ္ ထိုးေနၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုလို လျပည့္ညတိုင္းမွာ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူမ အျမဲတေစ ေတြ႕ေနရတာကပဲ သူမအတြက္ ေက်နပ္စရာ တစ္ခုပဲေလ။
“ငါ စိတ္ညစ္တယ္မမ ရယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းတာပဲ။ အေမနဲ႔ အငယ္ဆံုးကို သတိရ လို႔ ငိုရတာလည္း ခဏ ခဏ ပဲ။ နင္တို႔ေျပာသလို ငါ ရွင္ လည္းမျပဳခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ ရြာကိုျပန္ပါရေစလို႔ ဘုရားမွာ ငိုရင္း ဆုေတာင္းရတာလည္း ညတိုင္းပဲ။ ငါတို႔မရွိတုန္း အေမ့ကို အေဖ႐ိုက္ေနမလား လည္း စိုးရိမ္တယ္။ မမ ငါ ရြာကိုျပန္ခ်င္ၿပီဟာ”
အငယ္ေလးရဲ႕ စကား ကို ျပန္ၾကားရင္း ရင္ထဲလိႈက္ ခနဲ ျဖစ္သြားတာကို သူမ ထိန္းလိုက္ရတယ္။ ဒီလို စကားေတြၾကားရတိုင္း မ႐ိုး ႏိုင္တဲ့ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ သူမေပး တတ္ခဲ့တာၾကာခဲ့ပါၿပီပဲ။
ေနေရာင္ေလး ခပ္မိွန္ မိွန္၊ မီးထြန္းခ်ိန္ ေရာက္ျပန္ေတာ့ စံျပေစ်း၀န္းက်င္မွာက လူစံု၊ တက္စံု၊ စ႐ိုက္စံု။ မနက္ပိုင္းက လိမ္းျခယ္ျပင္ ဆင္ၿပီး၊ အလုပ္သြားပံု ရတဲ့ အလုပ္သမ ၀န္ထမ္းအခ်ဳိ႕ရဲ႕ မိတ္ကပ္ေျပာင္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီပ်က္၊ ဆံပင္ ဖြာလန္ၾကဲ၊ ၀တ္စံု တြန္႔ေၾကေနတဲ့ အိပ္တန္းျပန္ပံုစံမ်ဳိးစံုႏွင့္အတူ အခု မွျပင္ဆင္ ျခယ္သထားပံုရတဲ့ မိတ္ကပ္ေဖြးေဖြး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ေတာက္ေတာက္၊ မ်က္၀န္း အေရာင္ စူးနက္နက္ေတြနဲ႔ အခုမွ အလုပ္သြားမယ့္ ပံုရတဲ့ မိန္းကေလး တခ်ဳိ႕။
အိပ္တန္း၀င္ခ်ိန္၊ အိပ္တန္းထခ်ိန္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွစ္ခုဟာ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ လွပစြာ အသက္၀င္ေနပါလား လိ႔ုလည္း သူမက မဆီမဆိုင္ ေတြးမိေနေသးရဲ႕။
၄။
“ေအး၊ နင္တို႕ေျခ ေထာက္ေပၚ နင္တို႔ရပ္ခ်င္ၾက လို႔ ထြက္သြားၾကတာကို ငါ ဘာမွမေျပာဘူး။ လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္သာသြားလုပ္ၾက။ ငါ မတားဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခု ေတာ့ ေျပာမယ္။ ဒီအိမ္ႀကီး ကို ျပဳျပင္ဖို႔ေတြ၊ အငယ္ေလး ရွင္ျပဳဖို႔ ဘာညာေတြ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ေတြေတာ့ လုပ္ မလာၾကနဲ႔ေဟ့။ ငါနားၾကား ျပင္းကတ္တယ္။ အိေညာင္ညက္ စကားေတြ ေျပာၿပီး အရပ္ထဲက သနားတာကို ခံခ်င္သပဆိုရင္ေတာ့ ျပန္မလာၾကနဲ႔ေတာ့။ ဒီမွာ ေအာင္ ခင္တဲ့ေဟ့။ ငါ့အစ္မကလြဲၿပီး တစ္ေလာကလံုးမွာ ဘယ္သူကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ေတာက္”
သူမတို႔ ေမာင္ႏွမသံုး ေယာက္ ရန္ကုန္တက္ၾကမယ္ ဆိုေတာ့ ဗီဒီယိုေတြထဲ ၾကည့္ ဖူးတာေတြ၊ ၾကားဖူး နား၀ ေလးေတြ ေပါင္းစပ္လို႕ အေဖ့ ကိုသူမတို႔ ကုန္းကန္ေတာ့ ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖ ေပးခဲ့တဲ့ ဆုေတြပါပဲ။ စစ္မွန္တဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈတိုင္းမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ တုံ႔ျပန္မႈေတာ့ ရွိေနမွာ ပါပဲလို႔ စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး၊ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ ကိုဆြဲလို႔ ဦးေလး၀မ္းကြဲ ရွိတဲ့ ဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို သူမ အရဲ စြန္႔ထြက္ခြာခဲ့ရတာ။
အေမ့ရဲ႕ ႐ႈိက္သံကိုေတာင္ မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ေဂၚရခါး သီးလိုတြန္႔ရြ၊ မဲ့ရြဲ႕ေနတဲ့ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီး ကိုလည္း မျမင္ခ်င္ဟန္ မေဆာင္ဘဲ ေနႏိုင္ပါ့မတဲ့လား။ ညဦးကတည္းက မူး ၿပီးအိပ္ေနတဲ့ အေဖကေတာ့ သူမတို႔ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ သေဘၤာဆိပ္ ဆင္းခဲ့တာ ဘယ္လာသိလိမ့္မလဲ။
တကယ္တမ္းမွာ ဒီ အငယ္ေလးေတြက သူမ ေလာက္ေတာ့ ကံမေကာင္းခဲ့ ၾကပါဘူး။ သူမကမွ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆယ္တန္းဆိုတာ ေလးကိုေအာင္ျမင္ေအာင္ေျဖ ဖို႔အခြင့္အေရး ရခဲ့ေသးတယ္။ အငယ္ေတြ အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ၊ အေဖအေမတို႔ရဲ႕ မရွိမျဖစ္အားကိုးရာ ႀကီးႀကီး ၫြန္႔ကိုယ္တိုင္ နာလန္မထူႏိုင္ ေအာင္ခ်ဳခ်ာသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အငယ္ေတြလည္း ေရာက္တဲ့ အတန္းမွာပဲ ပညာကို အဆံုး သတ္ပစ္ခဲ့ရတာ။
တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆို တာ ေျပးလမ္းတစ္ခုပါပဲ။ အဲ့ဒီေျပးလမ္းမွာ အက္ ေၾကာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထေနပါေစ။ အက္ေၾကာင္း ထဲေျခေခ်ာ္မက်သြားေအာင္ ထိန္းလု႔ိ သူမတို႔အဲ့ဒီေျပးလမ္း ကိုရေအာင္ေလွ်ာက္ရမွာ၊ မျဖစ္မေနကို ရေအာင္ေလွ်ာက္ ရမွာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမ တို႔က အဲ့ဒီေျပးလမ္းေပၚကို ေရာက္ေနခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေျပးလမ္းအဆံုး မွာ ပန္းတိုင္ဆိုတာ ရွိေနမွာပါ ပဲ။ တစ္ေန႔မွာ အဲ့ဒီပန္းတိုင္ကို သူမတို႔ မျဖစ္မေနကို ေရာက္ ၾကရမွာပါပဲ။ အဲ့ဒီအတြက္ တူတန္မွ်တဲ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ သည္းခံစြာ သူမတို႔မလြဲမေသြ ေစာင့္ဆိုင္းရေပမေပါ့။
၅။
လျပည့္ညတိုင္း သူမတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ဆံု ေနက်ျဖစ္တဲ့ က်ဳိကၠဆံဘုရား ရဲ႕ရင္ျပင္ဟာ ၀ါလကင္း လြတ္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ပဲ ထင္ပါ ရဲ႕။ ခါတိုင္းလမ်ားႏွင့္ မတူ တစ္မူ ထူးျခားစြာ စည္ကားေနတယ္။ ရင္ျပင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူမတို႔ သံုးေယာက္ ကသုတ္ကရက္ပဲ ဘုရားကိုလက္ယာ ရစ္ ပတ္လိုက္ၾကတယ္။ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ဒူးတုပ္ ထိုင္ရင္း “ရြာက အေမနဲ႔ အငယ္ဆံုးေလးေနေကာင္းပါ ေစ”လို႔လည္း ၿပိဳင္တူဆုေတာင္း လိုက္ၾကတယ္။ အေဖ့ကို ေရာ သတိမရလို႔လား။ဟင့္အင္း။
ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့မသိေပမယ့္ သူမက ေတာ့ အေဖကိုပါသတိတရရွိ ေနတာပါပဲ။ အေဖဆိုးသြမ္းခဲ့ တာေတြ၊ အေမ့အေပၚရက္ စက္ခဲ့တာေတြ၊ သူမတို႔ေမာင္ ႏွမတစ္ေတြအေပၚ တာ၀န္ မေက်ခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ အခုလိုအေ၀းႀကီးကို ေရာက္ ေနတဲ့အခိ်န္မွာ သူမရင္ထဲေမ့ ေပ်ာက္ခ်င္ေနပါၿပီ။
အခုလို ေ၀းေျမရပ္ျခား မွာ သူမ်ားေတြရဲ႕ အေဖေတြ ကို ေတြ႕ေနရတဲ့အခါနဲ႔၊ သူ မ်ားေတြရဲ႕ အိမ္လွလွေလး ေတြကို ျမင္တဲ့အခါမွာလည္း “အေဖဟာ သူမ်ားအေဖေတြ လိုျဖစ္လာပါေစ” ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းကို သူမက်ိတ္ၿပီးဆု ေတာင္းေနတတ္ၿပီ။ အေမ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ “ဇာတိ ဆိုတာ ဖန္တီးယူလို႔မရသလို၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔လည္း မရ ဘူး”တဲ့။ သူမတို႔ဟာ အေဖ ရဲ႕ သားသမီးေတြ အျဖစ္ ဘ၀ ဇာတ္ဆရာက တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ ေပးလိုက္ၿပီးၿပီပဲ။ အေဖ့ရဲ႕ သားသမီးေတြ အျဖစ္နဲ႔ပဲ သူမတို႔ဆက္ၿပီး ခရီးဆက္ ဦးမွာေလ။
ဘုရားရဲ႕ ရင္ျပင္ေပၚမွာ ထံုးစံအတိုင္း အခင္း မလိုဘဲ သူမတို႔ သံုးေယာက္ထိုင္ လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာက စံျပေစ်းနားက ၀ယ္လာတဲ့ ဘူးသီးေၾကာ္ ထည့္ထားတဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကို ၿပိဳင္တူ ေျဖလိုက္ၾကတယ္။သူတစ္ေခ်ာင္း၊ ငါတစ္ေခ်ာင္း ႏိႈက္လိုက္ၾကၿပီးေတာ့ မၾကာခင္မွာပဲ အိတ္ထဲမွာ သံုးေခ်ာင္းသာ က်န္ေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးေတာ့ အငယ္ေလး က ေျပာတယ္။
“ဒါက အေဖ့အတြက္၊ ဒါက အေမ့အတြက္၊ ဒါက ေတာ့ အငယ္ဆံုးအတြက္” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္ သံုး ေခ်ာင္းပါတ့ဲ ႂကြပ္ႂကြပ္ အိတ္ေလးကို ေသေသသပ္ သပ္ ျပန္ခ်ည္လို႔ လစဥ္လုပ္ ေနက်အတိုင္းပဲ အမိႈက္ပံုထဲ မွာ သြားထည့္လိုက္တယ္။
ဒီလမွာလည္း သူမတို႔ သံုးေယာက္ အရင္လမ်ား နည္းတူ အေဖ့အေၾကာင္း၊ အေမ့ အေၾကာင္း၊ ရြာထဲက မဟာေသခ်ဳပ္ အမတ္ႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ အေၾကာင္းေတြ ေျပာမိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာက ဒီတစ္လမွာ အေဖကေတာ့ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ ၾသဇာကို ေၾကာက္ရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔၊ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ ကေတာ့ ရြာထဲက လူေတြ ေျပာသလို ဘာျဖစ္ပါတယ္၊ ညာျဖစ္ပါတယ္ ဆိုတာေတြကိုေတာ့ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေမေျပာတဲ့ “ဇာတိ”ဆိုတာ က သူမနားထဲမွာစြဲေနခဲ့ၿပီေလ။
မၾကာခင္မွာပဲ သူမတို႔ သံုးေယာက္ ဒီတစ္လအတြက္ လမ္းခြဲၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက တယ္။ သူမကေတာ့ ေတာင္ ဒဂံုက အေဆာင္ကိုျပန္ရဦး မွာေလ။ ဒီညအေဆာင္ျပန္ ေရာက္လို႔ သူမအေမဆီကို စာေရးရင္ေတာ့...
“ရင္ဘတ္ထဲက အိမ္ကေလး ျပဳျပင္ဖို႔ အတြက္နဲ႔ ေရျခားေျမျခားမွာ ၀လံုးေလး ေတြ ၀ိျဖစ္ဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနၾကဆဲ ပဲ” ဆိုတာကို အေမသိေအာင္ ထည့္ၿပီး ေရးျပရဦးမယ္။
မင္းေဝဟင္
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း(ဧၿပီလ၊၂၀၁၀)
ဘူးသီးေႀကာ္ လႊင့္ပစ္တာေတာ့ အဓိပၸါယ္မရွိတဲ့ လုပ္ရပ္ပဲ... :)
ReplyDelete