သဟဇာတ

တစ္

ရြာအေနာက္ဘက္ ဆီက အင္းေရျပင္ တလွပ္လွပ္ ေအာက္မွာ ေနလံုးႀကီးက အသက္ ထြက္ခါနီး လူမမာ တစ္ဦးလုိ ေမွးမွိန္ ေဖ်ာ့ေတာ့လို႔။ အလင္းေရာင္ အႂကြင္းအက်န္ေလး ေအာက္မွာ မိွန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အဆင္း သ႑ာန္နဲ႔ ရြာကေလးဟာ ျပားျပား ၀ပ္ေနတယ္။ မၾကာခင္ မိုးစုန္းစုန္း ခ်ဳပ္ေတာ့မယ္ေလ။

“ဟဲ့ ကိုမင္း ဒီည မန္ယူနဲ႔ ခ်ယ္ဆီး ေဘာလံုးပြဲ ရွိတယ္ မလား။ နင္ သြားၾကည့္ခ်င္ရင္ ရြာလည္က ထက္ေအာင္တုိ႔ အိမ္ကိုသြား။ အဲဒီမွာ စေလာင္း တပ္ထားၿပီးၿပီ”

“ဟမ္”

ကြၽန္ေတာ့္ အစ္မရဲ႕ စကား ေအာက္မွာ ကြၽန္ေတာ္ အံ့ၾသသြားတယ္။ စေလာင္းဆုိပဲ။ ၿပီးေတာ့ ဒီည ေဘာလံုးပြဲ ရွိတဲ့ အေၾကာင္းကိုေတာင္ အသက္ ေလးဆယ္ရြယ္ ကြၽန္ေတာ့္ အစ္မ အပ်ဳိႀကီးက သိေနလုိက္ေသး။ ဟုတ္လုိ႔။ ေနာက္တစ္ခါ ကြၽန္ေတာ့္ ပါးစပ္က “ဟမ္”လုိ႔ ထြက္မသြားေအာင္ဘဲ ကြၽန္ေတာ္ ထိန္းလုိက္ရတယ္။ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အိမ္ေထာင္ က်ေနတဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ ရြာမျပန္ ျဖစ္တာနဲ႔ ရြာက အျမင္အာ႐ံုေတြ၊ အၾကား အာ႐ံုေတြကို ကြၽန္ေတာ္ လုိက္လုိ႔ မမီႏုိင္ေတာ့။ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ေနရတဲ့ အေျခအေနေတြကို မျဖစ္မေန လက္သင့္ ခံေနရေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ အာ႐ံုေတြက တအံ့တၾသ။

ၾကည့္ဦးေလ။ ေန၀င္ၿပီးလုိ႔ ေမွာင္စ ပ်ဳိးလုိက္တာနဲ႔ ရြာလည္ပိုင္းက “ဘုတ္ဘုတ္” အသံေတြနဲ႔ အတူ ရြာကေလးဟာ မီးေရာင္ထိန္ထိန္ ေအာက္မွာ ႐ုပ္လံုးႂကြလို႔။ မီးစက္နဲ႔ တစ္ရြာလံုးကို မီးေပးထားတယ္ ဆုိပဲ။ ရြာကလူေတြ အေနနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ၿမိဳ႕ေနလူတန္း စားေတြလုိ မီးပ်က္ျခင္း ဆုိတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳကို မခံစားရ။ တီဗီက ကိုရီးယားကား ေစာင့္ၾကည့္တဲ့ သူေတြလည္း လြတ္သြားတဲ့ အပိုင္းဆုိတာ မရွိ။ ရြာလည္ လမ္းမ ဆုိတာက မီးေရာင္ထိန္ထိန္ ေအာက္မွာ ျဖဴးလုိ႔။ ေခတ္ရဲ႕ အျပင္အဆင္ေတြနဲ႔ ေရစီးေၾကာင္း တစ္ခုထဲမွာ ရြာကေလးဟာ အလုိက္သင့္၊ အလ်ားသင့္ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ကူးခတ္လုိ႔။ ကာလာတီဗီ၊ ဗီစီဒီ စက္ကေန စေလာင္းေတာင္ ရွိေနၿပီ ဆုိေတာ့ ဂလုိဘယ္ လုိက္ေဇးရွင္း ေခတ္ထဲမွာ ရြာကေလးဟာ ေခတ္ေနာက္ က်န္ခဲ့တယ္လုိ႔ ဘယ္လုိမ်ား ေျပာလုိ႔ ရပါ့မလဲ။ဒီတစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္မွာ ေခတ္စားလာတဲ့“ဂလုိဘယ္”ဆုိတဲ့ စကားဟာ ရြာကေလးနဲ႔ သဟဇာတကို ျဖစ္လုိ႔။

_ _ _

ႏွစ္

ၾကာေတာ့ မၾကာေသးပါဘူး။ ကြၽန္ေတာ့္ အသက္ေတာင္ ၂၈ပဲ ရွိေသးတာ ဆုိေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၈ ႏွစ္ေလာက္ ကလုိ႔ ေျပာရမွာေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အခု “စေလာငး္”ဟဲ့၊ “အင္တာနက္”ဟဲ့။“ဂလုိဘယ္”ဟဲ့ ေျပာေနတဲ့ ရြာကေလးမွာ တီဗီြဆုိလုိ႔ တစ္ရြာလုံးမွ တစ္လံုးတည္း ရွိတာရယ္။ ဒါေတာင္ အျခားရြာနီး ခ်ဳပ္စပ္ေတြမွာ တီဗီြဆိုတာ မရွိလုိ႔ ၁၈လက္မ အရြယ္ တိုရွီဘာ တံဆိပ္ အျဖဴအမည္း တီဗီြေလးဟာ ရြာေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ တစ္ပင္ တုိင္မင္းသားေပါ႕။

ဒီတုန္းက တီဗီြက ျပတဲ့ လုိင္းဆုိတာကလည္း ျမန္မာ့ အသံ တစ္လိုင္းတည္းရယ္။ စေနညပိုင္းနဲ႔ တနဂၤေႏြ ေန႔လယ္ေတြမွာဆုိရင္ TV ႐ုပ္ရွင္ကားႀကီးေတြ လႊင့္တယ္။

“အရပ္ ရွစ္မ်က္ႏွာမွာ ရွိၾကကုန္ေသာ မိဘ ျပည္သူမ်ား ခင္ဗ်ား။ ေနထိပန္းလုိ မညိႇဳးႏြမ္းဘဲ မိုးဆန္းပန္းလုိ လန္းဆန္း ပါေစလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္မ်ား မိဘ ေမတၲာ TV အိမ္မွ ဆုေတာင္း အပ္ပါတယ္”

TV အိမ္ကေန ေလာ္စပီကာ ဖြင့္ၿပီး အထက္ပါ အတုိင္း အစခ်ီ လုိက္ၿပီ ဆုိရင္ ရြာထဲမွာ ထမင္းဟင္း ခ်က္ျပဳတ္ေနတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြ၊ ရြာျပင္ လယ္ကြင္းေတြထဲ အလုပ္ ဆင္းေန ၾကတဲ့ လယ္သမားေတြ သာမက ရွိရွိသမွ် ကေလး လူႀကီးေတြဟာ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ ဖုတ္ကနဲ ပစ္ခ်လုိ႔ ေလာ္စပီကာသံကို နားစြင့္ၾကၿပီ။

“ဟုတ္ကဲ့ ေမွ်ာ္ကာ တေနတဲ့ စေနညကိုေတာ့ ေရာက္လာပါၿပီ။ ဒီေန႔ည ျပသမယ့္ ႐ုပ္ရွင္ ကားကေတာ့ “ဗန္တို လူေလးႏွင့္ သူဇာ”ပါတဲ့ ခင္ဗ်ား။ ဒီကားမွာ ဆုိရင္ မိဘ ျပည္သူေတြရဲ႕ အႀကိဳက္တုိက္မယ္၊ ခိုက္မယ္၊ ဖိုက္မယ္ဆုိတဲ့ မင္းသားက ညြန္႔၀င္း ျဖစ္ၿပီး သူနဲ႔အၿပိဳင္ ပြဲသြက္ဖုိ႔ တြဲဖက္ထားတဲ့ မင္းသမီးက ညဳမယ္၊ ဂလုမယ္ဆုိတဲ့ မင္းသမီးက ေဒစီေက်ာ္၀င္းပါ ခင္ဗ်။ အဲ အဲ ဂလုဆုိတဲ့ အသံကေတာ့ ေဒစီေက်ာ္၀င္းကို ျမင္ေယာင္ၿပီး တံေတြး မ်ဳိခ်လုိက္တဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ အသံ ျဖစ္ပါတယ္ ခင္ဗ်”

ေၾကာ္ျငာတဲ့ သူအသံကလည္း စြဲေဆာင္မႈ အျပည့္နဲ႔ ဆုိေတာ TV ၾကည့္ခ်င္တဲ့ စိတ္ေတြ ကလိ၊ ကလိ ျဖစ္ကုန္ၾကတာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိ ကေလးေတြတင္ ဘယ္ ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ တစ္ရပ္လံုး၊ တစ္ရြာလံုးပါပဲ။ တခ်ဳိ႕ဆုိ ၾကည့္စရာ ပိုက္ဆံ မရွိလုိ႔ ဒန္အုိးဒန္ခြက္ ေပါင္တဲ့သူ၊ ဆန္ပံုးထဲ ဆန္ တစ္ျပည္ေလာက္ ထုတ္ေရာင္းတဲ့ သူေတာင္ ရွိတယ္။ ဒါေတာင္ TV ၾကည့္ခက လူႀကီး တစ္က်ပ္၊ ကေလးျပား ငါးဆယ္သာရယ္။

လမိုက္ညေတြ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ တစ္ေထာင္ေလာက္ ရွိတဲ့ အေခါင္းပါ၊ တစ္ဘက္ပိတ္ သံတုတ္ေတြထဲ ေရနံဆီထည့္၊ မီးစာမွာ မီး႐ိႈ႔ၿပီး ထြန္းရတဲ့ မီးတုတ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔ေပါ့။ မိုးရြာလည္း မိုးရြာတဲ့ အေလ်ာက္ ဗြက္ထေသာေသာထဲ တဗုန္း ဗုန္း၊ တဗိုင္းဗုိင္း ေခ်ာ္လဲ ခံၿပီးေတာ့ကိုTV အိမ္ကို ခ်ီတက္ၾကတာေလ။ အဲဒါ အခု တန္ခိုးရွင္ ဖန္ဆင္းထားလုိ႔ ထြန္းလင္း ေနသလုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ရြာကေလးရဲ႕ ဟိုစဥ္က သေကၤတေတြေလ။ ၾကာခဲ့ၿပီလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရေပမယ့္ ေတြးၾကည့္ရင္ ဘာမွ မၾကာ ေသးပါဘူး။ ကဲ အခုက်ေတာ့။

သံုး

“ေဟ့ေကာင္ ငမင္း၊ မင္း ဘယ္တုန္း က ေရာက္လဲ။ မင္းကြာ ၿမိဳ႕ကို ေရာက္တာ ၁၀ႏွစ္ ၁၀မိုးေလာက္ ရွိၿပီ။ မင္းရဲ႕ ပံုစံကလည္း ဘာမွ မေျပာင္းလဲပါလား။ ငယ္ငယ္တုန္းက အတုိင္း မင္းရဲ႕ အသားအေရက ဆြမ္းစား သပိတ္ကို ကတၲရာေစး သုတ္ထားသလုိ မည္းေျပာင္ေျပာင္ပါပဲလားကြ။ မင္းရြာကို မေရာက္တာ ၂ႏွစ္ေတာင္ ရွိၿပီမို႔လား”

ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ ငယ္နာမည္ကို ငယ္မူ ငယ္ေသြး ျပည့္ေနတဲ့ ညံစာစာအသံနဲ႔ လွမ္းေျပာလုိက္သူက တုတ္ပုဆုိတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေလ။ ဒီေကာင္႕ နာမည္ရင္း ကေတာ့ စြမ္းေဆာင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ လူက ၀တုတ္တုတ္၊ ပုကြကြမုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္ ကတည္းက ဘယ္သူေတြရဲ႔ ကင္ပြန္းတပ္ ျခင္းကို ခံထားရမွန္း မသိတဲ့ နာမည္ကေတာ့ တုတ္ပုတဲ့။ ထူးဆန္းတာက တစ္သက္လံုး ၀တုတ္တုတ္နဲ႔ ဗုိက္ပူနံကား တုတ္ပုက အခုက်ေတာ့ ကိုယ္ရည္ စစ္တယ္ပဲ ေခၚမလား။ ပိန္ေညာင္ေညာင္ေလး ျဖစ္ေနလုိက္တာ။ အရပ္ကေလးေတာင္ ရွည္ထြက္ လာသေယာင္။

“မင္းမလည္းကြာ။ ရန္ကုန္နဲ႔ ရြာ ျမင္းတေျပးေလာက္ကိုမ်ား တစ္ႏွစ္တစ္ ေခါက္ေလးေတာင္ ျပန္လာေဖာ္ မရဘူး။ ၿမိဳ႕မွာ ေပ်ာ္ပဲ ေပ်ာ္ႏုိင္လြန္း”

တုတ္ပုက စကားလည္း ေျပာရင္း သူ စီးလာတဲ့ ဆုိင္ကယ္ကို စက္သတ္။ ခါးၾကားမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဟမ္းဖုန္းကိုလည္း ျဖဳတ္လုိ႔ ဟိုႏွိပ္၊ သည္ႏွိပ္ လုပ္ေနေသး တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ စကားကို ေျပာဖုိ႔ အားယူဟန္နဲ႔ ပါးစပ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ကြမ္းတံေတြးကို “ဗ်စ္” ခနဲ ေထြးထုတ္ လုိက္ေသးတယ္။

“မင္းကို ဆက္သြယ္လုိ႔ ရမယ့္ ဖုန္းနံပါတ္ တစ္ခု ေျပာစမ္း။ရန္ကုန္ဘက္ ေရာက္ရင္ ဆက္ၾကည့္ ရတာေပါ့။ ငါကေတာ့ ရန္ကုန္ဘက္ေတာ့ ေရာက္ခဲတယ္ေမာင္။ ဒါေပသိ ဒီဘက္ေတာ့ ခဏခဏ ေရာက္ သကြ။ ဟာဟ”

တုတ္ပု ေျပာလုိက္တဲ့ စကားေတြ အားလံုးကို နားလည္ေသာ္လည္း ေနာက္ဆံုးက “ဟာဟ” ဆုိတာကို ကြၽန္ေတာ္ နားမလည္။ ဒီေကာင့္ကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း သူ႔မ်က္လံုးေတြထဲမွာ လွ်ဳိ႕၀ွက္ခ်က္ ပါသလုိလုိ ေျပာင္သလုိလုိ အရိပ္ေလးေတြကို ေတြ႔ေနရေသးတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ ဟာ ဟ က ဘာ တုန္း”

“ေၾသာ္ကြာ ရန္ကုန္မွာ ေနၿပီး တံုးေပစြ တကား။ မခြၽန္ေပ စြတကားဆုိတာ မင္းပဲ။ ေခတ္လူငယ္ ေယာက်္ားေလးေတြ ပဲကြာ။ သန္လ်င္တက္တယ္ ဆုိတာ တစ္ခါ တစ္ရံ ဘာညာ ကိစၥေပါ့။ ဘာညာ ကိစၥကို ထပ္မေမးနဲ႔ေနာ္ ႐ွဴးတိုးတိုး လူေတြၾကား ကုန္မယ္ ဆုိသလုိေပါ့”

ေျပာဟန္က ခက္သြက္သြက္။ ေျပာစကားက ခပ္ဆန္းဆန္း။ ဟိုတုန္းကနဲ႔ မတူတဲ့ ထူးျခားမႈေလးေတြ တုတ္ပုဆီမွာ ကပ္ညိေနတယ္ ဆုိတာ သိေပမယ့္လည္း ဘာလည္းဆုိတာ ကြၽန္ေတာ္မသိ။

ဒီေကာင္က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ အသက္ ရြယ္တူ ဆုိေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္႕လုိ အိမ္ ေထာင္မရွိေသး။ လူလြတ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ရြာဘက္ေတြမွာ ၁၆၊ ၁၇ ဆုိရင္ အိမ္ ေထာင္က်ၾကတဲ့ သူေတြက ဒုနဲ့ေဒး။အလြန္ ဆံုးေနာက္က်လွမွ ၂၁၊ ၂၂။ အဲဒီလုိ ရပ္၀န္းမွာ ၂၈ အထိ အိမ္ေထာင္ မရွိေသးတဲ့ တုတ္ပုက ရြာမွာ ဆုိရင္ေတာ့ ေဂၚမစြံ ေတာ့တဲ့ လူပ်ဳိႀကီး စာရင္း၀င္ေပါ့။ ဒီ ေကာင္ရဲ႕ “ဟာ ဟ”ဆုိတဲ့ စကားကို သေဘာေပါက္ေအာင္ ေတြးရင္း ဒီေကာင္ လူရည္ လည္ေနၿပီပဲ ဆုိတဲ့ အေတြးကိုဆက္ ေတြးၾကည့္ေတာ့ အေတြးရဲ႕ ေနာက္မွာ ကပ္လာတာက ဒီေကာင္ ငယ္ငယ္တုန္းက အေၾကာင္း။

ဒီေကာင္ ငယ္ငယ္တုန္းက ႐ိုးတာ၊ ႏုံတာေတြ ထက္သာတဲ့ အတယ္ဆုိတဲ့ ဘြဲ႔ထူး ပါရထားတာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္ ေရအုိင္ အႀကီးႀကီး တစ္ခုမွာ ငါးမွ်ား ေနၾကတုန္း၊ က်န္တဲ့ သံုးေယာက္ ငါးေတြ ကိုယ္စီ ရေပမယ့္ တုတ္ပုက ငါးမရေတာ့တဲ့ အဆံုး ရြာဘက္ဆီ ျပန္ေျပး။ ေလးေထာင့္ သံပံုး တစ္လံုး ယူလာလုိ႔ အိုင္ထဲက ေရေတြကို တဗြမ္းဗြမ္း ပက္ထုတ္ပစ္တယ္။ ဒီေလာက္ ႀကီးတဲ့ ေရအုိင္က ေရေတြကေတာ့ ဘယ္ ကုန္လိမ့္မလဲ။ အိုင္ထဲမွာ ရွိတဲ့ ငါးေတြကသာ လန္႔ေျပးလုိ႔ က်န္တဲ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သံုးေယာက္ေတာင္ ငါးဆက္မွ်ားလုိ႔ မရေတာ့။

တစ္ခါကလည္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေလးေယာက္နဲ႔ အျခားသူငယ္ခ်င္း တစ္စုတို႔ ရြာျပင္မွာ ရန္ျဖစ္ေနတုန္း တုတ္ပုတစ္ေယာက္ ရြာဘက္ကို ေျပးၿပီး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း ကေလး သဘာ၀ ရန္ျဖစ္လုိ႔ ၿပီးေတာ့ အုပ္စု ႏွစ္စုတည္း သြားတဲ့ အခ်ိန္က်မွ တုတ္ပု တစ္ေယာက္ ရြာထဲဘက္ကေန ဓားတစ္ ေခ်ာင္းဆဲြလုိ႔ အေျပးတပိုင္းနဲ႔ ျပန္ေရာက္ လာတယ္။ အျခား ေကာင္ေတြကို ခုတ္ဖုိ႔ ရြာထဲမွာ ဓားျပန္ ေသြးေနတာတဲ့ေလ။ တုတ္ပုက အဲဒီလုိမ်ဳိး။

“ေဟ့ေကာင္ ဒီတစ္ခါ ငါ ဒီဘက္ ေရာက္ရင္ မင္းကို ဆက္သြယ္မွာေနာ္။ ငါ အခု ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္နဲ႔ ခ်ိန္းထားလုိ႔ကြ။ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ကို မင္းသိတယ္မလား။ သူနဲ႔ ငါ့အေၾကာင္း ငါ ေနာက္မွ ေျပာျပမယ္။ မင္းမျပန္ေသးဘူး မဟုတ္လား။ ညေနက် ရင္ ငါလာေခၚမယ္။ အခုေတာ့ ငါလစ္ၿပီ”

တုတ္ပုက စကားေတြကုိ တရစပ္ ေျပာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ကိုလည္း မ်က္စိတစ္ဖက္ မွိတ္ျပၿပီးေတာ့ ဆုိင္ကယ္ စက္ႏိုးၿပီး ၀ူးကနဲ ေျပးထြက္သြားတယ္။မျမင္တဲ့ ႏွစ္ေတြ အတြင္းမွာ ရြာကေလးနဲ႔ အတူ အေျပာင္း လဲႀကီး ေျပာင္းလဲေနတဲ့ တုတ္ပုပါတကား။ကြၽန္ေတာ္ လုိက္မမီ ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထဲမွာ ရြာကေလးနဲ့အတူ တုတ္ပုပါ ပါလာခဲ့ၿပီ။ ငယ္ငယ္တုန္းက ရွက္တတ္၊ ေၾကာက္တတ္၊ ႏုံလြန္း၊ အလြန္းတဲ့ တုတ္ပုက အခုက်ေတာ့ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတယ္လုိ႔ေတာင္ ဆုိလုိက္ေသး။ ဒါကလည္း“ဟာဟ” ကိစၥပဲနဲ႔တူ ပါတယ္လုိ႔ ႏွလံုးသြင္းရင္း ရြာကေလးရဲ႕ ကြန္ကရိ လမ္းေပး ကြၽန္ေတာ္ လမ္းဆက္ ေလွ်ာက္လုိက္တယ္။

_ _ _

ေလး

“ကိုမင္းဗညား ဖုန္းလာေနတယ္”

ကြၽန္ေတာ္ အလုပ္လုပ္ရာ ႐ံုးရဲ႕ ဖုန္းေအာ္ပေရတာ ေကာင္မေလးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဖုန္းလာတယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ “ဘယ္သူ႔ဆီကလဲ”လုိ႔ ကြၽန္ေတာ္ ျပန္ေမးေတာ့“စြမ္းေဆာင္” တဲ။ ေၾသာ္ တုတ္ပုဆီကပဲ။

“ေဟ့ေကာင္ ငမင္းလား။ ငါပါ တုတ္ပု၊ အခု ရြာက ဖုန္းဆက္တာ။ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ ဆံုးၿပီ ေဟ့ေကာင္”

အေလာတႀကီး ေျပာလာတဲ့ တုတ္ပုရဲ႔ စကားသံေတြ ေနာက္မွာ စိုးရိမ္မႈေတြ ကပ္ညိေနတယ္။ ထိတ္လန္႔ျခင္းေတြ ရွိေနတယ္။ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲ ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ရွိေနတယ္။

“ေၾသာ္”ဆုိတဲ့ စကားက လဲြလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ ႏႈတ္က ဘာမွမထြက္။ကြၽန္ေတာ္ ရြာက ျပန္ေရာက္တာ တစ္ႏွစ္ တိတိေလာက္ ရွိၿပီ။ ဒီၾကားထဲ တုတ္ပုဆီက ဖုန္းသံုးေလးႀကိမ္ ေလာက္ေတာ့ လာတယ္။ ပထမ အႀကိမ္နဲ႔ ဒုတိယ အႀကိမ္က မထူးျခား။ မွတ္မွတ္ရရ တတိယ အႀကိမ္မွာ ထူးျခားမႈေတြ ပါလာၿပီ။လြန္ခဲ့တဲ့့ ေျခာက္လေလာက္ကေပါ့။ အဲဒီတုန္းက သူအဓိက ေျပာသြားတဲ့ အထဲမွာ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္မွာHIV ပိုး ရွိေနၿပီဆုိတဲ့ အေၾကာင္း

“ငါနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ ကိစၥက ၃ ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ ဆိုတာ ရြာမွာကတည္းက မင္းကို ေျပာၿပီးၿပီမို႔လား။ အခုမွကြာ။ ေကာက္ကာ ငင္ကာ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္က ခဏခဏ ဖ်ားတာတုိ႔၊ ေခ်ာင္းအဆက္မျပတ္ ဆုိးတာတုိ႔ ျဖစ္လာတယ္။ လူကလည္း ပိန္လာလုိက္တာ တုတ္ထုိး႐ုပ္ကို ထမိန္ ပတ္ထားသလုိ ျဖစ္ေနတယ္။ ငါလည္း ဘာကို လန္႔မွန္းမသိ လန္႔လာတယ္ကြာ။ ငါနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ႏွစ္ေက်ာ္ကတည္းက လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴး ျဖစ္ခဲ့တယ္ ဆုိတာလည္း မင္းသိၿပီးၿပီပဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ငါတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သန္လ်င္တက္ၿပီး သူ႔ကို ေဆးစစ္လုိက္တာ။ ခ်ဳိခ်ဳိ ေအာင္မွာ HIV ပိုးရွိေနၿပီ ငမင္း”

တုတ္ပုရဲ႔ ဟုိစဥ္က စကားတစ္ခြန္းကို ကြၽန္ေတာ္ေျပးၿပီး ၾကားေယာင္တယ္။ ျမန္လွခ်ည္လား။ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္မွာ ံႈဠ ပိုးရွိမွန္းသိတာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္က မွေလ။ အင္းေလ။ ပိုးက ဘယ္ဆီကတည္းက အျမစ္တြယ္ေနမွန္းမွမသိတာ။ ေဆးစစ္ တဲ႕အခ်ိန္က်ေတာ့ လူတစ္ကုိယ္လံုး ပိုးပေဒသာပင္ ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။

“အခု ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ရဲ႕ ေရာဂါကေတာ့ မင္းကို ငါေျပာခဲ့ ဖူးသလုိ တီဘီ ေရာဂါလို႔လဲ ရြာကလူေတြ သိထားၾကတာ။ ဒါေပမယ့္ ထမင္းစားၿပီး ႀကီးလာတဲ့ လူေတြပဲကြာ။ တစ္နည္းနည္းနဲ႔ေတာ့ သိၾကမွာေပါ့။ အေရး ႀကီးတာက ငါဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲ ဆုိတာပဲ”

ကြၽန္ေတာ္ ထင္ထားသလုိ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ ေသတဲ့ ကိစၥထက္ အေရးႀကီးတဲ့ ကိစၥက တုတ္ပုဆီမွာ ရွိေနတာ အေသအခ်ာေလ။ “မင္းဘာလုပ္ ခ်င္လုိ႔လဲ” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ငယ္သူငယ္ခ်င္း သံေယာဇဥ္ ေငြ႔ေငြ႔ေလး စြက္လုိ႔ စိတ္မပါတပါ ကြၽန္ေတာ္ ေမးလုိက္ေတာ့ စကားေတြကို တရစပ္ ၾကားရျပန္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ မသနားႏိုင္ ဘူး။ တကယ္တမ္း သနားရမွာကလည္း တုတ္ပုမွ မဟုတ္တာ။

“ေအး မင္းသေဘာပဲေလ” ဆုိတဲ့ စကားနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႔ ဖုန္းေျပာျခင္း အဆံုး သတ္သြားေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္တို႔က ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ ဒီေကာင္ ေျပာသလုိ ကြၽန္ေတာ့္ အိမ္မွာ ခဏတည္း ၿပီး သူ႔အတြက္ စမ္းသပ္မႈေတြ ရန္ကုန္မွာ လာလုပ္မယ္ဆုိေသာ္လည္း အခ်ိန္တန္ ထြက္မယ္႕အသက္က ရာဘာကြင္းလုိ ဆြဲ ဆန္႔ထားလုိ့ရတာမွ မဟုတ္တာ။ သိျခင္း၊ မသိျခင္း၊ မကြၽမ္းက်င္ျခင္း ကိစၥေတြရဲ႔ ေနာက္မွာ တူတန္မွ်တဲ႕ လက္ေဆာင္ေတြ က အရိပ္ပမာ၊ ထပ္ၾကပ္မကြာေလ။

လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္ႏွစ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ရြာျပန္ေရာက္ ကတည္းက တစ္သက္လံုး ၀၀ ဖုိင့္ဖုိင့္နဲ႔ တုတ္ပု၊ ပိန္ေညာင္ေညာင္ေလး ျဖစ္ေနတာေတာ့ သတိထားခဲ့မိသား။ လြန္ခဲ့တဲ့ ေျခာက္လေလာက္မွ သိတာက ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ HIV ပိုး ရွိေနၿပီဆုိတဲ့ သတင္း။ အခုေတာ့ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္က အရင္သြားႏွင့္ ၿပီေလ။ မတန္ပါဘူး။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ ျဖစ္လာတဲ႕ျပႆနာေတြ ေနာက္မွာ ဘာမွ မဆုိင္တဲ့ လူေတြကို လက္ဆဲြ ေခၚသြားတဲ့ ကိစၥဟာ အေတာ္ အက်ည္းတန္ပါတယ္။ အေျဖရွိၿပီးသား ပုစၦာ တစ္ပုဒ္ကိုလည္း ႀကိဳးစား တြက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ တုတ္ပု ကြၽန္ေတာ့္အိမ္ကို ခဏ ေရာက္ရင္သာ ကြၽန္ေတာ့္သား ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမနဲ႔ မထိေတြ႔ ႏုိင္ေအာင္လုိ႔ သားနဲ႔ မိန္းမကို ေယာကၡမအိမ္ ခဏပို႔ ထားရမယ္ေလ။

_ _ _

ငါး

တုတ္ပုကို ျပန္လုိက္ပို႔ရင္း ဒီတစ္ေခါက္ ရြာျပန္ျခင္းမွာ ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ေတြ မြန္းၾကပ္ေနတယ္။ ရြာမွာ တုတ္ပုလုိ ေကာင္ေတြ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီလဲ။ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္လုိ ေကာင္မေလးေတြကေရာ။ တကယ္ေတာ့ တုတ္ပုဟာ တုတ္ပုပါပဲ။ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ကလည္း ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ပါပဲ။

“ေဟ့ေကာင္ေရ ရွစ္ေပစေလာင္း ခ်န္နယ္မွာ ဟိုကားေတြ လာေနတာအဆက္ မျပတ္ ေဟ့ေကာင္ေရ။ ငါေတာင္ ရြာလယ္က ထက္ေအာင္တုိ႔ အိမ္မွာ ညဘက္ ဆုိရင္ သြားသြားၾကည့္တာ”

မႏွစ္က ကြၽန္ေတာ္ ရြာကို ေရာက္တုန္း တုတ္ပု ေျပာခဲ့တာေလ။

“ပ်င္းေနရင္ေတာင္ ထုိင္းခ်န္နယ္က လာတဲ့ ဖက္ရွင္လုိင္းကို အပ်င္းေျပ ၾကည့္လုိ႔ရေသး။ အဲဒီ ဖက္ရွင္လုိင္းမွာ လာတဲ့ ေမာ္ဒယ္ေတြက သူတုိ႔ ခႏၶာကိုယ္ကို ဖံုး ထားတာ လက္တစ္အုပ္စာေလာက္ပဲ ရွိတာေလ။ ဟဲဟဲ။ ငါတုိ႔ဆီမွာ မင္းတုိ႔ၿမိဳ႔နဲ႔ ျခားနားတာ ဘာမွ မရွိေတာ့ဘူး။ လုိတုိင္းတ၊ တတိုင္းရပဲ။ ဟိုကိစၥလုိခ်င္ရင္လည္း ဆုိင္ကယ္မိနစ္ သံုးဆယ္ေလာက္ ေမာင္းလုိက္႐ံုပဲေနာ္ ဟား ဟား”

ေခတ္မီ တုိးတက္လာတဲ့ စနစ္ရဲ႕ေအာက္၊ အျပင္အဆင္ အေဆာင္အေယာင္ ေတြရဲ႕ ေအာက္။ ေျဖေဖ်ာ္ေရး ပစၥည္းေတြရဲ႔ ေအာက္မွာ အလုိက္သင့္ ကူးခတ္ခဲ့တဲ့ တုတ္ပုတစ္ေယာက္၊ ေခတ္ ဆုိတာႀကီးနဲ႔ အသားေရာ က်ခဲ့ပါရဲ႕လား။ သဟဇာတေရာ ျဖစ္ခဲ့ပါရဲ႕လား။ အခုေတာ့ ရြာကို ျပန္တဲ့ ပဲ့က်ိပ္ရဲ႔ ဦးေခါင္းမွာ တုတ္ပုတစ္ေယာက္ ထုိင္ကာ အဆံုးအစ မရွိတဲ့ ကြင္းျပင္ႀကီးကို ေငးလို႔။ ေသခ်ာျခင္း တစ္ခုက သူလည္း မၾကာခင္မွာ အရာအားလံုးကို ႏႈတ္ဆက္ရေတာ့ မယ္ေလ။ ၿမိဳ႕နဲ႔ ဘာမွ မျခားနားေတာ့ဘူး ဆိုတဲ့ ရြာကေလးရဲ႔ ရင္ခြင္ထဲက တုတ္ပု။ၿမိဳ႕ႀကီးျပႀကီးကို မယွဥ္ႏုိင္တဲ့ ရြာကေလးရဲ႔ အဓိက အားနည္းခ်က္က ဘာလဲ ဆုိတာေရာ မင္းေတြးေခၚ ျဖစ္ခဲ့ပါသလား။ ၿမိဳ႕နဲ႔ရြာ ျခားနားျခင္းရဲ႕ေနာက္က ကြၽမ္းက်င္ျခင္း၊ လိမၼာျခင္း၊ ေစာင့္ထိန္းျခင္း ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြကို မင္းမွ မေလ့လာခဲ့တာ။ တတ္ေအာင္ မသင္ ခဲ့တာ။ ျမင္ေအာင္ မၾကည့္ခဲ့တာ။

တကယ္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေျပာခဲ့ဖူး သလုိ တုတ္ပုက တုတ္ပုပါပဲ။ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ ကလည္း ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ပါပဲ။ အျခား တစ္ေနရာက တစ္စံုတစ္ေယာက္ အေနနဲ့ ဟန္ေဆာင္ပစ္လုိ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။

“ငမင္း ငါ မင္းကို တစ္ခု ေျပာခ်င္တယ္။ ခ်ဳိခ်ဳိေအာင္ ေသတုန္းက သူ႔ ေရာဂါကို ညာခဲ့သလုိ ငါမညာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရြာကေလးမွာ ငါ့လုိလူေတြ မရွိေအာင္ ငါတတ္ႏုိင္သမွ် ေစာင့္ေရွာက္ရလိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ အတြက္ ငါ့ေရာဂါနဲ႔ ငါ့အေၾကာင္းကို ပြင့္လင္းရ လိမ့္မယ္။ အဲဒီလုိ ေနရင္းနဲ႔ ငါရြာကေလးမွာပဲ အ႐ိုး က်သြားေတာ့မယ္ သူငယ္ခ်င္း”

တုတ္ပုက ဟိုး လွမ္းလွမ္းမွာ ျမင္ေနရတဲ့ ရြာကေလးကို ေငးၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ကို မၾကည့္ဘဲ စကားေတြ ေျပာေနတယ္။ ဒီစကားဟာ သူ႔ဘ၀ အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေျပာတဲ့ ေနာက္ဆံုး စကားေတြလား။ သူ႔စကားနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး တုန္႔ျပန္ ေျပာစရာ ကြၽန္ေတာ့္မွာ စကား မရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ တုတ္ပုစကားေတြ အတြက္ ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ သာဓု ေခၚမိတယ္။ သူေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို ရြာကေလးလည္း နားလည္ ႏုိင္ပါေစလုိ႔ပဲ ကြၽန္ေတာ္ ဆုေတာင္း ေနလုိက္ေတာ့တယ္။

_ _ _

ေျခာက္

ရြာကေလးရဲ႕ အျပန္ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မိႈင္းပ်ပ်ေလး က်န္ခဲ့တဲ့ ရြာကေလးကို ၾကည့္ရင္း ကြၽန္ေတာ့္ ရင္ထဲ ေမးခြန္းေတြ အေတြးေတြက တရစပ္ ၀င္ေရာက္ လာျပန္တယ္။ ေခတ္ဆုိတဲ့ ေရစီးကပဲ ရြာကေလးထဲကို စီး၀င္လုိက္သလား။ ေခတ္မီခ်င္ဟန္ ေဆာင္ထားတဲ့ ရြာကေလးကပဲ ေခတ္ေရစီးထဲ ၀ုန္းကနဲ ခုန္ခ်လုိက္သလား။

ၿပီးေတာ့ . . .

ဘယ္သူက ဘယ္သူ႔ကို ျပဳစား လုိက္တာလဲ။

အေျဖဟာ အေ၀းႀကီးမွာ ရွိမေနေပမယ့္

လက္တစ္ကမ္း အလုိကိုလည္း ေရာက္မလာဘူး။

ရြာကေလးက “ေခတ္”ကို အျပစ္တင္

ေခတ္က ရြာကေလးကို အျပစ္တင္။

အတံုးအ႐ံုး စကားလံုးေတြၾကား၊ မ်က္စိမွိတ္ ႐ုန္းထြက္ လုိက္ႏုိင္ေပမယ့္ တစ္ခ်က္ကေလး ေစာင္းငဲ့အၾကည့္။

ေနာက္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ရြာကေလး ကေတာ့

ေခတ္ေရစီး ေၾကာင္းထဲ မ႐ႈမလွ နစ္မြန္းေနဆဲ။

မင္းေ၀ဟင္
(ေပဖူးလႊာမဂၢဇင္း)