ပုံရိပ္စစ္ တုိ႔ရဲ႕ သေကၤတ

၁။
တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္နဲ႔ သံစံု ျမည္ေနတဲ့ ရထားႀကီးက တအိအိနဲ႔ ပဲခူး ဘူတာကို ဆုိက္ေရာက္လာတယ္။

မႏၲေလး ကေန ရန္ကုန္ကို တစ္ညလံုး ခုတ္ေမာင္း လာရတဲ့ အတြက္ ရထားႀကီးက တာေ၀း အေျပးသမား ပန္း၀င္ခါနီးလို ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္နဲ႔ ႏြမ္းရိေနၿပီ။ ေရသန္႔ ဘူးထဲက ေရကိုယူရင္း ရထားႀကီးရဲ႕ တံခါးေပါက္၀ ကေန ေခါင္းျပဴၿပီး ကုိထူးေအာင္ မ်က္ႏွာ သစ္လုိက္တယ္။ နာရီကုိ ၾကည့္ေတာ့ ရွစ္နာရီခြဲ တိတိ။ ဒီပံုစံ အတုိင္းဆုိရင္ ရထားက ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ လြန္ေရာကၽြံေရာ ၁၀ နာရီေပါ့။

အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေသး တာပဲလုိ႔ ကိုထူးေအာင္ ေတြးၿပီး ျပဳံးလိုက္တယ္။ သူသြားရမယ့္ မဂၤလာေဆာင္က ေန႔လယ္ ၁ နာရီက ၃ နာရီ ဆုိေတာ့သူ႔မွာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေသးတယ္။ ရထားက ည ၈နာရီမွ မႏၲေလးကို ျပန္သြား ရမွာေလ။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေသးရင္ ကန္ေတာ္ေလးက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အိမ္ကို ၀င္လိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္ မဖူးရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေရႊတိဂံု ဘုရားႀကီး ကိုလည္း အားရပါးရ ဖူးေျမာ္ လိုက္ဦးမယ္။ ရထားျပန္မယ့္ ည ၈ နာရီ အခ်ိန္အတြင္း အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ ရေနေသး တယ္ေလ။ တစ္ေန႔တာ လႈပ္ရွားမႈေတြ အတြက္ စိတ္ကူးထဲမွာ အစီ အစဥ္ေတြ ေရးဆြဲၿပီး ကိုထူးေအာင္ ျပံဳးလိုက္ေပမယ့္ အျပံဳးေတြ ကေတာ့ ႏြမ္းေနတယ္။ တစ္ညလံုး အိပ္ခဲ့ရတယ္ မရိွ။

မႏၲေလးမွာ တုန္းက တစ္ညလံုး ရထားေပၚမွာ အိပ္သြားမယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြလည္း ရထားေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မွာပင္ ပ်က္ခဲ့ရၿပီ။ ပ်က္ဆုိလည္းၾကည့္။ ကုိထူးေအာင္ လုိက္ပါလာတဲ့ တြဲတစ္တြဲလံုး မွာက ဆယ္ေက်ာ္သက္၊ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေတြ ခ်ည္းသာ။

သူတုိ႔က်ေတာ့ ကိုထူးေအာင္လို “အေရးၾကံဳလို႔ ေလွၾကံဳလိုက္” လာတာေတြ မဟုတ္ဘဲ ဒီေန႔ညေန ရန္ကုန္မွာ ကန္မယ့္ ေဘာလံုးပြဲ အတြက္ သီးသန္႔ လိုက္လာၾကသူ ေတြသာေလ။

“တစ္ညလံုး မအိပ္ဘဲ ေသာက္လုိက္ၾက၊ စားလုိက္ၾက၊ ေအာ္လုိက္၊ ဟစ္လုိက္ၾက လုပ္လာတဲ့ ေသနာေလးေတြ။ အခုေတာ့ ဒင္းတုိ႔ ဘာခံႏုိင္ ေသးလဲ။ ညေန ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ခ်ိန္က်ရင္ ဒင္းတို႔ေတြ မၾကည့္ႏုိင္ဘဲ ေမွာက္ေနပါ ေစဗ်ာ” စိတ္ထဲကေန ကုိထူးေအာင္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲလိုက္တယ္။ ၾကည့္ေလ။ ဒင္းတို႔ရဲ႕ တစ္ညလံုး ေသာက္လာတဲ့ အယ္လ္ကုိေဟာ အရိွန္က အခုလို ေနႀကီးထြက္ ျပဴလာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ေခါင္းမေထာင္ ႏုိင္ေတာ့ေအာင္ အစြမ္းျပ ေနၿပီေလ။ တစ္ေကာင္ဆုိ ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေဟာက္ေနလုိက္ေသး။ ေကာင္းေရာ။ ရထားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ တစ္ညလံုး မွာလည္း အတီးေတြ၊ အဆုိေတြ၊ အကေတြနဲ႔ အားမရဘဲ ဒီေန႔ညေန ေဘာလံုးကြင္းထဲ ေရာက္ရင္ သံၿပိဳင္ ေအာ္ရမယ့္ စကားလံုး ေတြကိုလည္း ေအာ္ဟစ္ေလ့က်င့္ လာၾက ေသးတယ္ေလ။ တခ်ဳိ႕ညေန စကားလံုး ေတြက ကုိထူးေအာင္ မၾကားဖူးတဲ့ အထူးအဆန္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စကားေတြမို႔ ေဘးက ကိုထူးေအာင္ က “ဒီစကားေတြေတာ့ မင္းတို႔ ကြင္းထဲ ေရာက္မွပဲ ေအာ္ၾကပါကြာ”လို႔ တားခဲ့ ရေသးတာ။

“ဟ- ဦးေလးႀကီးက ဘာသိလို႔လဲ။ ေဘာလံုးကြင္း ထဲမွာ လာၾကည့္တယ္ ဆုိကတည္းက ေအာ္ခ်င္၊ ဟစ္ခ်င္၊ ခုန္ခ်င္၊ ေပါက္ခ်င္လုိ႔ ေပါ့ဗ်ာ။ ႏို႔မို႔ဆုိရင္ မန္းေလး ကေန ရန္ကုန္ထိေတာင္ လုိက္လာ စရာလား။ မန္းေလးက တီဗီြ တစ္လံုးေရွ႕ ထုိင္လိုက္ ႐ံုပဲေပါ့”

ရထား တြဲေပၚက လူငယ္ တစ္ေယာက္က ေျပာလာေတာ့လည္း ကိုထူးေအာင္ ပါးစပ္ပဲ ပိတ္လိုက္ရတယ္။ ရထားတြဲက ကုိထူးေအာင္တုိ႔ တြဲအပါ အ၀င္ စုစုေပါင္း ၁၆ တြဲေတာင္ေလ။ တြဲတိုင္း တြဲတုိင္းမွာေတာ့ အသက္ ၂၀ အရြယ္ လူငယ္ေတြသာ အမ်ားစု ျဖစ္ၿပီး ကုိထူးေအာင္ တို႔လို အသက္ ၄၀ ရြယ္ေတြနဲ႔ အျခား အရြယ္ေတြ။ ေနာက္မိန္းမ တခ်ဳိ႕လည္း ပါေတာ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရ အတြက္က အေတာ္ နည္းနည္းရယ္သာေလ။ သူတုိ႔ေတြ က်ေတာ့လည္း ကုိထူးေအာင္လုိ ကိစၥ တစ္ခုခုနဲ႔ မသိမသာ လုိက္လာၾကတဲ့ သူေတြမ်ားလား။ ေသေတာ့ မေသခ်ာ။

ကိုထူးေအာင္ေတာင္ မဂၤလာပြဲ တစ္ခုရိွလို႔ လုိက္လာ ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ညလံုး အိပ္မရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ေခါင္းလည္း မထူခ်င္ ေတာ့သလို ေနာင္တလည္း ရခ်င္ ေနပါၿပီ။
“ကိုထူးရယ္၊ ရန္ကုန္ မဂၤလာေဆာင္ သြားတာမ်ား။ ေဘာလံုးပြဲ အတြက္ သီးသန္႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ရထားနဲ႔ မသိမသာ ကပ္ၿပီး လိုက္သြားမယ္လို႔။ လူၾကားလို႔ မေကာင္းလိုက္တာ။ ရန္ကုန္က ေတာ့္အမ်ဳိးေတြ ၾကားကုန္လို႔မွ မေကာင္း။ ကုိယ့္ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ကားနဲ႔ပဲ သြားပါလား”

“ဟ- မိန္းမရ၊ မင္းဘာ သိလုိ႔လဲ။ စရိတ္ မရိွလို႔ မသြား ႏိုင္တာေတာ့ ဟုတ္မလား။ မင္းစဥ္းစား ၾကည့္ဦး။ ကားနဲ႔သြားရင္ ကားခက အသြားအျပန္ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းမွာ စရိတ္ စကနဲ႔။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ လက္ဖြဲ႕ ရဦးမွာလည္း ရိွေသး။ ဒါက အသြားအျပန္ စရိတ္အျပင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စားဖို႔ ကိစၥပါ စီစဥ္ ေပးဦးမွာ တဲ့ကြ။ ရန္ကုန္က အမ်ဳိးေတြ သိတာ မွတ္လို႔ကြာ”

မႏၲေလးမွာ တုန္းက ဇနီးသည္ ေၾကးမံုႏွင့္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္ေတာ့ ကုိထူးေအာင္ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ မႏၲေလးမွာ တုန္းကေတာ့ တြက္ေရးနဲ႔ စက္သူေဌးေပါ့။ ရထားေပၚ ေရာက္မွသာ အမ်ဳိးေကာင္း သားေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး တစ္ညလံုးလည္း အိပ္မရ။ အိပ္မရလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး လုိက္ရျပန္လား ဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္။ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို တြက္မိၿပီး လိုက္လာ ခဲ့သမွ် အခုေတာ့ မိုးလည္း လင္းၿပီမို႔ ေနာင္တ ရခ်ိန္လည္း မရိွေတာ့ၿပီ။ မႏၲေလးမွာ ကတည္းက ရထား မထြက္မီ ဒီခရီးရဲ႕ တာ၀န္ ရိွသူေတြ ေပး၀တ္ ထားခဲ့တဲ့ အားကစား ၀တ္စံုေလး ကိုေတာ့ ကုိထူးေအာင္ အားနာမိသား။ မဂၤလာပြဲက အျပန္ ရထားေပၚ ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီ၀တ္စံုေလး ျပန္၀တ္ရ ဦးမွာ ေပါ့ေလ။

“ေဟး”
ကိုထူးေအာင္ စဥ္းစားေနတုန္း ထြက္လာတဲ့ အသံေၾကာင့္ လန္႔သြားတယ္။ လူငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ “ေဟး” ဆုိတဲ့ အသံေနာက္က “ေဘာ္ဒါတို႔ေရ အားလံုး ထၾကေတာ့။ ရန္ကုန္ကို ရထား ၀င္ေတာ့မယ္”တဲ့။ ဘာျဖစ္တာ ပါလိမ့္လို႔ ေတြးလိုက္မိတဲ့ ကိုထူးေအာင္ မ်က္ေမွာင္ေတာင္ ၾကဳတ္သြား မိေသးတယ္။
“ေၾသာ္- ဒုကၡ၊ ဒုကၡ”

၂။
ဒီေဘာလံုး ကြင္းထဲကို ေရာက္ကတည္းက ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ မ်က္လံုးေတြ ဂနာ မၿငိမ္ ျဖစ္ေနတယ္။ လူထူထူ အသံဆူဆူ ၾကားမွာ နားေတြေရာ၊ မ်က္စိေတြပါ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ မ်က္လံုးေတြကို အနားမေပး ထားသလို မ်က္လံုးေတြ ေရြ႕လ်ား ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဆံုလည္ေဘာ တပ္ထားသလား ထင္မွတ္ ရေအာင္ပင္ လည္ပင္းကုိလည္း ဟုိဘက္ဒီဘက္ ၃၆၀ ဒီဂရီ ျပည့္ေအာင္ လွည့္ေန ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေျခ အေနကို သူမေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ခ်စ္ခင္ပြန္း ဦးထြန္းသက္ညိဳ သိသြားလုိ႔လည္း မျဖစ္ရေအာင္ သူမ မ်က္ႏွာရဲ႕ ငါးဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ကို ကြယ္ထားႏိုင္တဲ့ ေနကာ မ်က္မွန္အမည္း အႀကီးႀကီးကို တပ္ထားလိုက္ေသး တယ္ေလ။

“ဒီေကာင္ကြာ။ ဒီပြဲမွာ ဘာျဖစ္ ေနတာလဲ မသိဘူး။ အသံုးကို မက်ဘူး။ ၾကည့္ဦး။ သူ႔ဘက္က ခ်ည္းပဲ လြတ္ေနတာ။ ငါပဲ၀င္ကန္ ပစ္လုိက္ခ်င္ ေတာ့တယ္။ ဟင္း”

ခင္ပြန္းသည္ ဦးထြန္းထက္ညိဳက ပါးစပ္က ပြစိ၊ ပြစိေျပာကာ ေတာ္ၾကာေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ၾကည့္လုိက္၊ ေတာ္ၾကာ မတ္တတ္ ထရပ္လုိက္ နဲ႔မို႔ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ လက္ကို ခ်ိတ္ထားရတဲ့ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္မွာ ႐ုပ္ေသးမ႐ုပ္ ႀကိဳးဆြဲခံထား ရသလို ကုန္းကြကြနဲ႔ အခက္ေတြ ၾကံဳေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လက္တြဲက လြတ္ထြက္သြားလုိ႔ မျဖစ္။ ဒီေဘာ လံုးပြဲက သူမအတြက္ မျဖစ္မေန အေရးႀကီး တယ္ေလ။ ဒီလုိဆုိေတာ့ လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ထဲမွာ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ လူစု ကြဲသြားမွာ ေၾကာက္ေနလုိ႔လား။ ဟင့္အင္း။ ဒီထက္ အေရးႀကီး ကိစၥေတြ သူမဆီမွာ ရိွေနတယ္ေလ။

“မနက္က ကုိညိဳႀကီးရဲ႕ ဖုန္းကိုဆက္တဲ့ ေကာင္မေလးက ဟုိေကာင္မေလး မ်ားလား”
ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ေဘး မလွမ္း မကမ္းကေန ဟန္းဖုန္းေလး ဟုိႏွိပ္ ဒီႏွိပ္လုပ္ကာ လတ္လ်ား၊ လတ္လ်ား ကုိယ္ဟန္ ျပေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို မ်က္မွန္ ထူထူေအာက္ ကေန လုိက္ၾကည့္ ေနမိတယ္။

“ဟုတ္မွာ ဟုတ္မွာ။ ၾကည့္ပါလား ပံုကိုက။ သူမ်ားတကာ လင္မွန္းမသိ ဘာမသိ။ ေတြ႕ကရာ ေယာက်္ား သူ႔လင္လုပ္ခ်င္ ေနတဲ့ပံု။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေရွ႕က ေဘာလံုးပြဲကို မဲၾကည့္ေနတဲ့ ကုိညိဳႀကီးက ဒင္းကို လွမ္းမေတြ႕လုိ႔။ ဒီေကာင္မေလး ၀တ္ထားတာ ေတြကလည္း ၾကည့္ဦး။ ေယာက်္ားေတြ အမ်ားႀကီး ရိွမယ့္ ေဘာလံုးပြဲ လာတာေတာင္ ေပါင္ရင္း ေရာက္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီ တိုက်ပ္က်ပ္နဲ႔။ ေဘာလံုးပြဲ လာၾကည့္တဲ့ပံု မဟုတ္ဘူး။ လင္လာ ရွာတဲ့ပံု”

“ဂိုး”

ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေကာင္မေလးရဲ႕ ဆီကုိ ရာႏႈန္းျပည့္ ေရာက္ေနတဲ့ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ရဲ႕ စိတ္ေတြ “ဂိုး” ဆုိတဲ့ အသံေၾကာင့္ အေတာ္လန္႔ သြားတယ္။ ဘယ္အသင္းက သြင္းလုိက္တာ ပါလိမ့္။ ေၾသာ္ အျပာေရာင္ ၀တ္ထားတဲ့ အသင္းက အစိမ္းႏုေရာင္ ၀တ္ထားတဲ့ အသင္းကို သြင္းလုိက္တာပဲ။ အျပာအသင္း ဘက္က ဂိုးသြင္းသြားတဲ့ သူက အသင္းေခါင္းေဆာင္ ေက်ာနံပါတ္ ခုနစ္ပဲ။ ေရွ႕တူ႐ူက သူေတြ “ဂိုး” ခနဲ ထေအာ္ၾကေတာ့ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ေတာင္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားနဲ႔ လိုက္ ေအာ္မိမလုိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ၿပီးမွ သတိကို ျပန္ထိန္း လိုက္ရတာ။ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္တုိ႔ ထုိင္ေနတဲ့ ဘက္က အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္းဘက္ အျခမ္း။ ဦးထြန္းထက္ညိဳ လက္ခုပ္ လက္၀ါးတီးအား ေပးေနတဲ့ အသင္းက အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္း။

ဂိုးသံေတြ ဆူညံၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေျခ အေနေၾကာင့္ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ ေစာေစာက ေကာင္မေလးေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိလိုက္။ ေကာင္မေလးကို ျမင္ကြင္းထဲမွာ မေတြ႕ ရေတာ့မွ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ ရင္ဘတ္ထဲက အလံုးႀကီး က်သြား ရေတာ့တယ္။ ဒါဆုိရင္ ဒီေကာင္မေလး မျဖစ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး လုိ႔လည္း ေတြးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဦးထြန္းထက္ညိဳရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားတဲ့ သူမရဲ႕ လက္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ပါလာတဲ့ လက္ေပြ႕ အိတ္ထဲက မွန္ေသးေသးေလး ကုိေထာင္၊ ေဘးလူေတြလည္း မျမင္ရ ေလေအာင္ မသိမသာ မွန္ၾကည့္လိုက္တယ္။

“ငါအမ်ားႀကီး လွပ ႏုနယ္ ေနေသးတာပဲ။ ဒါကိုဒင္းက ေနာက္ထပ္ အီစီကလီ ၿပီတီတီ ေတြနဲ႔ ဖုန္းဆက္လား ဘာလား လုပ္ေန ရတယ္လို႔။ စိတ္ရိွ လက္ရိွသာ လုပ္လိုက္ရလို႔ ကေတာ့ ဒင္းစိစိ ညက္ညက္ ေၾကၿပီ”
ေတြးရင္း ဦးထြန္းထက္ညိဳကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူမကို စိတ္မ၀င္စား အားဘဲ ေဘာလံုးပြဲထဲ မွာသာ စိတ္ကို အၿပီးႏွစ္ျမႇဳပ္ ထားသလို ပံုကို ေတြ႕ရတယ္။

“အင္း- ငါလည္း ကေလးတစ္ေယာက္ အျမန္ ယူမွပါပဲ။ လုိခ်င္တာေတြ မလုိခ်င္ တာေတြ အသာထား။ ဒင္းကို သားသမီး သံေယာဇဥ္ေလး ဘာေလးနဲ႔ တုပ္ၾကည့္ ရမွာပဲ။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ငါအိမ္ေထာင္ ျပဳတုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်ာ အ႐ိုက္ေကာင္း လိုက္တာနဲ႔ အခု အိမ္ေထာင္သက္ ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ သားသမီး မယူျဖစ္ ခဲ့ဘူး။ ကဲၾကည့္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က မိန္းမဆုိတာ တစ္သားေမြး တစ္ေသြး လွဆုိတာ အလကားတဲ့။ မိန္းမ မွန္သမွ် ကေလးအေမ ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ အပ်ဳိပံုစံ ျပန္ေနခ်င္လို႔ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ ႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေယာက်္ားဆုိတဲ့ သေဘာကလည္း ပ်ဳိႏိုင္၊ ႏုႏိုင္၊ ညဳႏုိင္၊ ဂလုႏိုင္မွ တန္ကာ က်တာတဲ့။ မအိုေသးတဲ့ သူမွ အပ်ဳိေလးနဲ႔ တူႏုိင္မွာတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ ေယာက်္ားဆိုတာ ႏြားသတၱ၀ါ မဟုတ္ေပမယ့္ ခ်ည္ႏုိင္ တုပ္ႏုိင္မွ တန္ကာက်တဲ့ အမ်ဳိး။ အဲ့ဒီလုိ ခ်ည္ဖို႔တုပ္ဖုိ႔ ဆုိတာက ကုိယ္လုိ ဇနီးမယား သံေယာဇဥ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွကို မျဖစ္ေရးခ် မျဖစ္ပဲ။ ေ၀းေသး ေဟးေဟးပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ သားသမီး ဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ႏုိင္မွ တန္ကာက်မွာ။ လင္ယူ ၿပီးတာနဲ႔ သားသမီး ယူဖို႔သာ အျမန္ ျပင္ေပေတာ့” တဲ့။

သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျပာေတြ လက္ရိွ ျဖစ္ေပၚခံစား ေနရတဲ့ အေတြးေတြေၾကာင့္ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ အာ႐ံုေတြ ေထြျပားေနတယ္။ ဦးထြန္းထက္ညိဳရဲ႕ လက္ေမာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ ထားရတဲ့ သူမရဲ႕ လက္ေတြလည္း အံေသခ်င္ ေနၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲ ကိုလည္း အျမန္ၿပီးခ်င္ ေနၿပီ။ တကယ္တမ္းမွာ ေဘာလံုးပြဲ ဆုိတာ သူမအတြက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္ႀကီး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ တစ္ဖက္ကို ဘယ္ႏွေယာက္ ပါ၀င္ ကစားလုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ၿပီးမယ္ကိုလည္း သူမမသိ။ ေဘာလံုး တစ္လံုးတည္းကို လူအေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အံုခဲၿပီး ၀ိုင္းလု ေနရတဲ့ အျဖစ္ကို ၾကည့္ရင္းေတာင္ သူမက ေမာေနၿပီ။ တကယ္ဆို တစ္ေယာက္တစ္လံုး ကန္ေနၾကရင္ လုစရာ မလုိေတာ့ဘူး လို႔လည္း သူမေတြးမိ ေနတယ္။

“ဟဲ့- နင့္ေယာက်္ားက ေဘာလံုးပြဲ သြားတယ္ဆုိၿပီး သိပ္ၿပီးလႊတ္ထား မေနနဲ႔ဦး။ ေတာ္ၾကာ ေဘာလံုးပြဲ မေရာက္ဘဲ ေရာက္ခ်င္တဲ့ဆီ ေရာက္ေနဦးမယ္။ အခုတေလာ နင့္ေယာက်္ား ေဗြေဖာက္ခ်င္ ေနတယ္လို႔ ငါ့ေယာက်္ား ဆီက သတင္း အတိအက် သိရတယ္။ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ ဒီရက္ေတြ အတြင္း နင့္ေယာက်္ား သြားသမွ်ကို ယိုးဒယား စူပါ ဂလူးနဲ႔ ကပ္ၿပီးသာ ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေပေတာ့”

ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္မွာ အစ္မ ျဖစ္သူရဲ႕ စကားေလး တစ္ခြန္း ေၾကာင့္ပဲ ဒီေန႔ ေဘာလံုးကြင္းထဲ ေရာက္ခဲ့ ရတာေလ။ ဒီသတင္းက ေသခ်ာလား။ မေသခ်ာလား ဆုိတာေတြထက္ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ ကေတာ့ အခု အခ်ိန္မွာ ေဘာလံုး ကြင္းထဲကို ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ေရာက္ေနရၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲ ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္မယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာလွၿပီမို႔ အျပန္လမ္းမွာ တစ္ခုခု ၀င္စားမယ္။ အသံဆူဆူ၊ လူထူထူ ေယာက်္ား အမ်ားစုသာ ရိွတဲ့ ေဘာလံုးကြင္းဟာ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ အတြက္ေတာ့ ငရဲျပည္ တမွ်ပါပဲ။

“ဂိုး”
အသံ ဆူညံညံ ေတြနဲ႔ အတူ ဒီတစ္ႀကိမ္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာထၿပီး အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ ၾကတာက ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္တို႔ ဘက္က အျခမ္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ထခုန္လိုက္တဲ့ ဦးထြန္းထက္ညိဳေၾကာင့္ ေဒၚစႏၵာမိုး ျမင့္ေတာင္ ေဘးကိုလြင့္စဥ္ မလိုျဖစ္သြား ရတယ္။

“အမေလးဟဲ့ အျဖစ္သည္း ေနလိုက္တာ။ ဒီကလူရဲ႕ လည္မ်ဳိကိုေတာင္ နင္းမိေတာ့မယ့္ အတိုင္း ျဖစ္ေန လိုက္ၾကတာ ကလည္း”

စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ ေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ မတ္တတ္ ရပ္မိ လ်က္သား ျဖစ္ေနၿပီ။ ဦးထြန္းထက္ညိဳကလည္း သူတို႔ရဲ႕ အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္း ဂိုးသြင္းၿပီးမွ မတ္တတ္အေန အထားက ျပန္ၿပီး မထုိင္ၾက ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုဆုိရင္ ပြဲၿပီးေတာ့ မလားကို ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ ေတြးရင္း ၀မ္းသာသြားတယ္။

“ကိုညိဳ၊ ကိုညိဳတို႔ အသင္းဘက္က သြင္းလိုက္ တာမို႔လား။ ပြဲေရာၿပီးေတာ့ မွာလားဟင္”

“ကုိယ္တုိ႔ အသင္းက သြင္းလုိက္တာ ဟုတ္တယ္။ ပြဲၿပီးေတာ့ မွာလည္း ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္ တစ္ဂိုးစီ သေရက် ေနလို႔ အခ်ိန္ပို ကစားရဦး မွာကြ။ အခ်ိန္ပုိ ကစားလို႔မွ အ႐ႈံး အႏုိင္မသိ ေသးရင္ ပယ္နယ္တီ ဆုိတာ ကန္ဦးမွာ”

သူတို႔ အားေပးတဲ့ အသင္းဘက္က ဂိုးသြင္းသြားလုိ႔ ဦးထြန္းထက္ညိဳက အားရပါးရ ရွင္းျပေနတယ္။ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အခ်ိန္ပိုေတြ၊ ပယ္နယ္တီေတြ ဘာေတြမွန္း မသိဘဲ ႐ႈပ္ယွက္ ခတ္ေနတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဦးထြန္းထက္ညိဳ မထုိင္ရင္လည္း မတတ္ႏုိင္ ေတာ့ၿပီ။ ဦးထြန္းထက္ညိဳ လက္ေမာင္းကို လႊတ္ကာ သူမတစ္ ေယာက္တည္း လူအုပ္ ေတာင့္ေတာင့္ထဲမွာ ၀ုန္းခနဲ ထုိင္ခ်လိုက္တယ္။ မထုိင္လုိ႔က မျဖစ္ေတာ့။ သူမ ေျခေထာက္ေတြ ေတာင့္ေနၿပီ။ ႏႈတ္ကလည္း တစ္စံု တစ္ရာကို မတိုးမက်ယ္ ေရရြတ္ လိုက္ေသးတယ္ေလ။

“ငါ့ႏွယ္ ေသသာေသလိုက္ ခ်င္တာပါပဲ။ ၀ဋ္ဒုကၡ ေတြနဲ႔ စႏၵာ မိုးျမင့္ေရ ေသဟဲ့၊ ေသဟဲ့”

၃။
“ေဟ့ေကာင္ေတြ ေဘာလံုးပြဲ စၿပီလားကြ”

“ဟား ဟား ဟား”

ငေပြးရဲ႕ ေမးလိုက္တဲ့ စကားသံ အဆံုးမွာ မံႈႀကီးတို႔ ဆိတ္ႀကီးတို႔ ထရယ္ၾကတယ္။ ငေပြးက အိပ္ရာက ႏိုးလာၿပီ ဆုိေတာ့ သူတို႔လည္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။ ေဘာလံုးပြဲက တစ္ဖက္တစ္ဂိုးစီ သေရက်လုိ႔ အခ်ိန္ပို ကန္တာေတာင္ အခ်ိန္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေဘာလံုးပြဲ မစခင္ ကတည္း က ပြဲၾကည့္စင္ရဲ႔ တန္းလ်ားမွာ ေခြေခါက္ေခါက္ေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ငေပြးက အခုမွ အိပ္ခ်င္ မူးတူးနဲ႔ ထေမးေတာ့ ဆိတ္ႀကီးတို႔ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ၾက ေတာ့ၿပီ။ မႈံႀကီးတို႔ ေမတၱာ လက္ေဆာင္ရတဲ့ လက္မွတ္ကလည္း အထူးတန္း ပြဲၾကည့္စင္က မဟုတ္ဘဲ ႐ိုး႐ိုးတန္း ပြဲၾကည့္ စင္ကသာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အမိုး အကာက မရိွ။ တစ္ညေန လံုးပူထားတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ထိုင္ၾကည့္ ရတာေၾကာင့္ အခုမွ အိပ္ရာ ႏိုးလာတဲ့ ငေပြးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေနေရာင္ရိွန္နဲ႔ အယ္လ္ကုိေဟာ အရိွန္ႏွစ္ခု ေပါင္းကာ နီစပ္စပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေဘာလံုးပြဲစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အယ္လ္ကုိေဟာ အရိွန္ေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ငေပြးက အခု အိပ္ရာက ႏိုးလာၿပီ ျဖစ္တာမို႔ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္း မႈံႀကီးတို႔ တစ္စု အနည္းငယ္ စိတ္ေအးရၿပီ။

ပြဲစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ငေပြးက လူကသာ မ်က္လံုးစံုမိွတ္ ေခြေခါက္ေခါက္ အိပ္ေနေပမယ့္ ပါးစပ္က မပိတ္။ ေယာင္ေနတာလား။ ညည္းေနတာလား မသိတဲ့ ႏုတ္ထြက္ စကားေတြေၾကာင့္ မႈံႀကီးနဲ႔ ဆိတ္ႀကီးက ေဘာလံုးပြဲေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မၾကည့္ႏုိင္ဘဲ ငေပြး ပါးစပ္ကို လက္၀ါး နဲ႔လိုက္ၿပီး ပိတ္ေနရတယ္။ မပိတ္လုိ႔ ကလည္း ဘယ္လုိမွ မျဖစ္။ ငေပြး ပါးစပ္ကထြက္ ေနတဲ့ စကားေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရိွေနၾကတဲ့ လံုျခံဳေရး ရဲသားမ်ား ၾကားရင္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ စကားေတြ ျဖစ္ေနတာေလ။ လူကသာ ေဘာလံုးပြဲ ကန္ေနတာကို ဘာမွ မသိရင္သာ ရိွမယ္။ ေဘာလံုးပြဲကို ေက်ာေပး။ ေခြေခါက္ေခါက္ အိပ္ေနေပမယ့္ ပါးစပ္က ထြက္ေနတဲ့ စကားေတြက ပီပီသသ ၾကည္ၾကည္ျမျမ။ စည္းခ်က္ေတြေတာင္ ညီေန လိုက္ေသးတာ။
“ေဘာလံုးပြဲက ၿပီးေတာ့မွာပဲ။ ငါလည္း ေဘာလံုးပြဲ မၾကည့္ လုိက္ရဘူး ဟီးဟီး”

အခုမွ ငေပြးတုိ႔ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ငိုခ်င္းခ်ၿပီ။ ဒီအေျခ အေနကိုသိလုိ႔ ေဘာလံုး ပြဲ မလာခင္ မနက္ကတည္း က မံႈႀကီးက ေျပာခဲ့ေသးတာ ေလ။
“မင္းမူးေနၿပီ ငေပြးရဲ႕။ ညေနေဘာလံုးပြဲ သြားမယ္ ဆုိၿပီး မနက္ကတည္းက ေသာက္ေနလုိက္တာ။ ငါတုိ႔လည္း ေသာက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔က ေကာင္းေကာင္း အားေပး ႏိုင္ေသးတယ္။ မင္းသိပ္မူး ေနရင္ေတာ့ မလိုက္နဲ႔ေတာ့”
“ဟ-မလုိက္လုိ႔ရ မလားကြ။ ငါမလိုက္ရင္ ၀တ္စံုတစ္စုံ ဘယ္ရ ေတာ့မလဲ။ ၾကာဆံေၾကာ္ တစ္ဘူး ဘယ္ရေတာ့ မလဲ ေအ့”
ငေပြးက ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေလာ္စပီကာေတြ၊ ေဘာက္ေတြ တင္ထားတဲ့ ကားႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။

“ရပ္ကြက္ အတြင္းမွာ ရိွၾကကုန္ေသာ ေဘာလံုးပြဲ ၀ါသနာ ရွင္မ်ားခင္ဗ်ာ။ ယေန႔ ညေနကန္မယ့္ ေဘာလံုးပြဲ အတြက္ လိုက္ပါ ၾကည့္႐ႈ အားေပးခ်င္ သူမ်ား အေနနဲ႔ ယခုကၽြန္ေတာ္ အသံ ဆံုးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကားဆီကုိ လာၿပီး ၀တ္စံုမ်ားနဲ႔ ၀င္ခြင့္ လက္မွတ္မ်ားကို လာေရာက္ ယူႏုိင္ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ။ ေဘာလံုး ၀ါသနာရွင္ေတြ အတြက္ ဖယ္ရီကား မ်ားကိုလည္း စီစဥ္ေပးဦး မွာပါခင္ဗ်။ ေဘာလံုး ၀ါသနာ ရွင္မ်ား စားသံုးရန္ အတြက္လည္း ၾကာဆံေၾကာ္ တစ္ဘူးစီကို လက္ေဆာင္ေပးဦး မွာပါ ခင္ဗ်။ ေဘာလံုး ပရိသတ္မ်ား အေနနဲ႔ ကြင္းထဲ ေရာက္ရင္သာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသင္းဘက္ကို အစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္ အားေပး ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ အပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”

မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ ကတည္းက လမ္းထိပ္မွာ ကားႀကီးရပ္ၿပီး ေလာ္စပီကာ ကေန ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အဲဒီလို စကားေတြ ဆံုးကတည္းက ငေပြးတို႔ အဖြဲ႕ အပါအ၀င္ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလး၊ လူႀကီး၊ မိန္းမမ်ားပါ မက်န္ ကားႀကီးဆီကုိ ေျပးၿပီး ကားႀကီးဆီက ပစ္ခ်ေပးတဲ့ ေဘာလံုး အသင္း အက်ႌေတြ၊ ၾကာဆံေၾကာ္ ဘူးေတြကို ယူေနၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕ျမန္တဲ့ သူေတြဆုိရင္ ေခါင္းစည္း ပ၀ါေတြေတာင္ ရၾကတာေလ။ တခ်ဳိ႕က် ေတာ့လည္း ေဘာလံုးပြဲ လက္မွတ္ေတြကို စိတ္မ၀င္ စားဘဲ ၾကာဆံေၾကာ္ ေတြသာ သူမ်ားထက္ ႏွစ္ထုပ္၊ သံုးထုပ္ ပိုရေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ တန္းစီ ေနတယ္ေလ။

“အခုလိုမ်ဳိး လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ အားေပး ၾကသလို ညေန ၃ နာရီ က်ရင္လည္း ေဘာလံုးကြင္းထဲ အထိ လုိက္ပါ အားေပးၾကပါဦး ခင္ဗ်။ တစ္ေယာက္ကို အက်ႌတစ္ထည္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ တစ္ထုပ္နဲ႔ လက္မွတ္ တစ္ခုစီပဲ ေပးပါတယ္ ခင္ဗ်။ ဟုိအစ္မႀကီး အစ္မႀကီး တန္းစီတာ ၃ ခါရိွၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်။ ညေန က်ရင္လည္း အခုလိုပဲ သံုးေယာက္စာေလာက္ အားေပး ေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်”

အဲ့ဒီလို ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ လူအုပ္ ၾကားထဲမွာ သူမ်ားတကာ နည္းတူ ငေပြးတို႔ အုပ္စုလည္း သြားၿပီးတန္းစီ စရတာေလ။ သူမ်ားနည္းတူ အက်ႌတစ္ထည္၊ ၾကာဆံေၾကာ္ တစ္ဘူးနဲ႔ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္စီေတာ့ ရခဲ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ လက္ထဲကို အားကစား အက်ႌတစ္ထည္ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ထိ ငေပြးက ဘယ္အသင္း ကလာၿပီး ေ၀ငွေနမွန္း မသိေအာင္ဘဲ အယ္လ္ကိုေဟာ အရိွန္က တက္ေနတာေလ။

“ခြီးထဲမွာပဲ။ ငါက အစိမ္းႏုေရာင္ အက်ႌရမယ္ ထင္လုိ႔ လာတန္းစီတာ။ အျပာေရာင္ႀကီး ျဖစ္ေနပါ လားကြ။ ေဟ့ငါကေတာ့ ဒီ အသင္းကို အားမေပး ႏုိင္ဘူးကြ”

“ဟ- မင္းအားမေပး ခ်င္လည္း ညေနက်မွ မင္းသေဘာပဲ ငေပြးရ။ အခုေတာ့ ဒီအသင္းက လာေပးတုန္း ယူထား ရမွာပဲ။ မင္းဒီအက်ႌ မႀကိဳက္ရင္ ၿပီးမွ ဟိုဘက္ လမ္းထိပ္မွာ သြားေရာင္းၾကမယ္။ တစ္ထည္ကို တစ္ေထာင္တဲ့ကြ။ နည္းလား။ အရက္ဖုိးေတာင္ ထပ္ရေသးတယ္။ ေဟာ အခုရတဲ့ ၾကာဆံေၾကာ္ေတာင္ အျမည္း လုပ္လုိ႔ရေသး ေဟးေဟး”

မႈံႀကီးနဲ႔ ငေပြး လူအုပ္ ၾကားထဲမွာ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ အခ်င္းမ်ား ေနတာကို သူ႔ထက္ငါ အလု အယက္တန္းစီ ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး ကေတာ့ သတိ ထားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကာဆံေၾကာ္ဘူး တစ္ဘူးစီနဲ႔ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္စီကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္။ တစ္ေယာက္ တစ္ထည္စီ ရလာတဲ့ အက်ႌ အျပာေလး ေတြကို ဟုိဘက္ လမ္းထိပ္မွာ တစ္ထည္ တစ္ေထာင္နဲ႔ သြားေရာင္း။ ၿပီးမွ ငေပြးတုိ႔ အဖြဲ႕က ေဘာလံုး ကြင္းထဲကို ခ်ီတက္ လာခဲ့တာေလ။ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ သူတို႔ အားေပးခ်င္တဲ့ အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္း ဘက္အျခမ္း သြားထိုင္ ေနလိုက္တာကို မနက္က လမ္းထိပ္မွာ ကားႀကီးနဲ႔ လာတဲ့ အဖြဲ႕ကဘယ္လို သိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။

သူတုိ႔ အုပ္စုမွာ ခက္ေနတာက ငေပြးေလ။ ဒီေဘာလံုးပြဲ ၿပီးခါနီး ပယ္နယ္တီ ကန္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္က်မွ အိပ္ေနရာက လန္႔ႏုိးၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေနတာ။ မႈံႀကီးတုိ႔လည္း ညစ္ေန ၾကၿပီေလ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဗီဒီယိုေခြ ၾကည့္သလို ေဘာလံုးပြဲ အစကို ရီမုနဲ႔ပဲ ျပန္ၿပီး ငေပြးအတြက္ ရစ္ေပးလိုက္ခ်င္ တာေလ။

“ဟာ- ေတာက္။ ကန္ခ်က္ကလည္း ညံ့ခ်က္ပဲကြာ။ ငါပဲ ၀င္ကန္ပစ္လိုက္ ခ်င္ေတာ့တယ္။ ပယ္နယ္တီ ကုိေတာင္ လြဲေအာင္ကန္ရ တယ္လုိ႔ကြာ ဟင္း”

“ေဟ့ေကာင္ ငေပြးရဲ႕။ အခု ပယ္နယ္တီ လဲြသြားတာ မင္းအားေပးတဲ့ အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္း မဟုတ္ဘူးကြ။ အျပာေရာင္ အသင္းက ဟား ဟား ဟား”

၄။
ပယ္နယ္တီ ကန္ေနၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲႀကီး ၿပီးေတာ့မယ့္ အသံ ၾကားကတည္းက ေခါက္ထူ၊ ဗုတုိ၊ ဆစ္တုိတို႔ တစ္ေတြ ေနရာ ယူထားလိုက္ ၾကၿပီ။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ သံုးေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲ မစတင္ခင္ တုန္းကေတာ့ သူတုိ႔ အဖြဲ႕က စုစုေပါင္း ငါးေယာက္။ ငံုးဥျပဳတ္ ေရာင္းတဲ့ ေမ်ာက္႐ႈံးမနဲ႔ ေခြးပုတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ေခါင္ထူတို႔လို ကြင္းထဲ ထိ၀င္ၿပီး ေစ်းေရာင္းခြင့္ မရေတာ့ အျပင္မွာ ေစ်းေရာင္းရင္း ေနရစ္ခဲ့ ၾကရတာေလ။ အခု ေခါက္ထူတို႔ အဖြဲ႕ေတြ ျပန္ ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေခြးပုတို႔က မရိွေတာ့ဘူး။ ေစ်း ေရာင္းကုန္လုိ႔ပဲ ေဘာလံုးကြင္းနဲ႔ မနီးမေ၀း မွာရိွတဲ့ မီးရထား သံလမ္းေဘးက တဲငယ္ေလးေတြ ဆီကို ျပန္သြား ၾကသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေစ်းေရာင္းအၿပီး အိမ္မျပန္ဘဲ တစ္ေန ရာရာမွာ ေဆာ့ေန ၾကသလား။ ေခါက္ ထူတို႔ စဥ္းစားလို႔ မရႏိုင္။

“ဟဲ့- ေခါက္ထူ နင့္ ကြမ္းယာေတြက အမ်ားႀကီး က်န္ေသးပါလား။ နင္ေတာ့ ႐ံႈးေတာ့မွာပဲ”

“ဗုတိုရယ္၊ နင္သိတယ္ မွတ္လား။ ေခါက္ထူတဲ့ တစ္ထူတည္း ရိွတယ္။ ႏွစ္ထူ ရိွရင္ေတာင္ တစ္ထူကို ဓားနဲ႔လီွးၿပီး ပါးပစ္လုိက္ ဦးမယ္။ ငါအခု ကြမ္းယာေတြ က်န္တာေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါမ႐ႈံးဘူး။ ငါက ကြင္းထဲမွာ ႏွစ္ရာဖိုးကို ကြမ္းယာ သံုးရာနဲ႔ ေရာင္းလုိက္တာေလ ဟဲ ဟဲ”

“ေအးေလ နင့္ ကြမ္းယာကမွ ဟုတ္တုတ္ တုတ္ရိွေသး။ ငါက နင့္လို ကြမ္းယာ မေရာင္းမိဘဲ ေျမပဲဆားေလွာ္ ေရာင္းမိပါတယ္ ဟာ။ က်န္ေန တာေတြပဲ ဒီမွာၾကည့္ဦး”

“အားမပ်က္ ပါနဲ႔ ဆစ္တုိရယ္။ ေဘာလံုးပြဲ ၿပီးလို႔ လူေတြ ျပန္ထြက္လာရင္ နင္ေရာင္းရဦး မွာပါ။ ဟဲ့လူသံ ေတြၾကားေနၿပီ။ ပြဲၿပီးၿပီ ထင္တယ္ဟဲ့”

“လူေတြၾကားထဲ သိပ္ၿပီး တိုးမေနနဲ႔။ နင့္ကိုယ္ ေသးေသးေလး လူၾကားထဲ ညပ္သြားဦးမယ္။ ေခါက္ထူရဲ႕”

ေနာက္က ဗုတိုက လွမ္းေအာ္ လုိက္ေပမယ့္ ေခါက္ထူ တို႔ကေတာ့ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာက္သြားၿပီ။ ေခါက္ထူေနာက္က ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ရင္း ဗုတိုနဲ႔ ဆစ္တုိတုိ႔လည္း လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးကာ ေ၀ွ႔ကာ ေစ်းေရာင္း ေနၾကၿပီ။ ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံ ဆူညံညံ ၾကားထဲ ေစ်းေရာင္း ရတာက ေခါင္ထူ တို႔အတြက္ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွ။ လူေတြသာ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ရွင္းသြားတာ။ ေခါက္ထူတုိ႔ သံုးေယာက္မွာ ေစ်းေတာင္ မေရာင္းလိုက္ရ။

“ငါအစ ကတည္းက ေျပာသားပဲ။ အစိမ္း အသင္းက ႐ႈံးေတာ့ မွာပါဆုိ။ အခု ပယ္နယ္တီမွာ အစိမ္းအသင္း ႐ႈံးတာတဲ့။ ႐ႈံးတဲ့အသင္း ဘက္က အေပါက္ကေန ထြက္လာတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ငါတုိ႔ ၀င္ေရာင္းေတာ့ ဘယ္ေရာင္း ရမွာလဲ။ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ေတာင္ ညစ္ၿပီးထြက္ လာၾကတဲ့ဟာ။ ငါ့ေျမပဲ ဆားေလွာ္ေတြေတာ့ ျပန္အပ္ရ ေတာ့မွာပဲ”

လူအုပ္ႀကီးက တစ္စ တစ္စနဲ႔ ရွင္းသြားတဲ့ အထိ ဘာမွမေရာင္း လုိက္ရတဲ့ ေစ်းဗန္းကို ၾကည့္ၿပီး ဆစ္တိုက ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာတယ္။
“စိတ္မေလွ်ာ့ ပါနဲ႔ ဆစ္တုိရယ္။ ေစ်းေရာင္းလုိ႔ မကုန္လည္း ငါတို႔ အျပင္မွာ ေရသန္႔ဘူးခြံ ေကာက္လုိ႔ရေသး တာပဲ။ ငါကေတာ့ အျပန္မွာ ေရသန္႔ဗူးခြံ ေကာက္ၿပီးျပန္မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ ဘူးခြံ တစ္ခုကို သံုးဆယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ဆယ္ခြံရရင္ သံုးရာဟဲ့၊ နည္းသလား”

ေခါက္ထူရဲ႕ ခပ္စြာစြာ အသံေလးကို ၾကားရေတာ့ ဗုတိုေရာ၊ ဆစ္တုိပါ အားတက္ သြားၾကတယ္။ ေခါက္ထူ ေျပာသလို ကြင္းျပင္ေရာက္ရင္ ေရသန္႔ဘူးခြံ ေကာက္မယ္လုိ႔လည္း ဆံုးျဖတ္ လုိက္ၾကတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံစြာ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ထြက္ခြာ သြားၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ကေန သူတုိ႔ သံုးေယာက္ ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာၾကတယ္။ အျပင္မွာ သဘာ၀ အလင္းေရာင္ ေတြလည္း ကုန္ဆံုးေနၿပီ။ တခ်ဳိ႔ ဓာတ္တုိင္မ်ားေတာင္ မီးေလး တလက္လက္ ျဖစ္ေနၿပီ။

“ဟဲ့- ဗုတို၊ နင္ဒီေနရာက ခဏေစာင့္။ ငါနဲ႔ ဆစ္တုိ ဒီခ်ဳံထဲမွာ ရွဴး၀င္ေပါက္ လိုက္ဦးမယ္။ ေရာ့ ငါတို႔ ဗန္းေတြ ခဏယူထား”

ေခါက္ထူနဲ႔ ဆစ္တိုက ဆိုးဆိုး ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ဗုတိုလက္ထဲ ဗန္းေတြထည့္ၿပီး ခ်ဳံပုတ္ထဲကို ၀င္သြားတယ္။ ဗုတိုက ေယာက်္ားေလးမို႔ ေခါက္ထူ တုိ႔ေနာက္က လိုက္သြားလုိ႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ လမ္းမမွာပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အသံေတြကို ဗုတို ၾကားလိုက္ ရတာေလ။

“ဟဲ့ ေခါက္ထူရဲ႕၊ တကယ္ဆုိရင္ ဒီပုလင္းကုိ ငါ အရင္ ေတြ႕တာေလ။ ငါနင့္ကို ျပလို႔ နင္ေကာက္ယူ လိုက္တာေလ”

“ဘယ္သူပဲ ျပျပ ဒီပုလင္းကို ငါအရင္ ရတာေလ ဆစ္တုိရဲ႕။ နင္နဲ႔ ဒီပုလင္း ဘာမွ မဆုိင္ဘူး”

အသံေတြ ဘက္ကို ဗုတို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခါက္ထူရဲ႕ လက္ထဲမွာ ကိုင္လ်က္သား ပုလင္း တစ္လံုးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီပုလင္းကို ျမင္ကတည္းက ေယာက်္ားေလး ျဖစ္တဲ့ ဗုတိုက ဘီယာ ပုလင္းမွန္း သိလုိက္ၿပီ။ ေခါက္ထူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပုလင္းကို သူအရင္ ေတြ႕တယ္။ ငါ အရင္ ေတြ႕တယ္ ျငင္းေနၾကဆဲ။

“ပုလင္းေတာ့ ဟုတ္ပါ ၿပီ။ နင္တို႔ ခ်ဳံပုတ္ထဲက ရလာတဲ့ ပုလင္းက ဘီယာ ပုလင္း မဟုတ္ဘဲ ဘီယာ ပုလင္းထဲ ေသးေတြ ေပါက္ထည့္ထားတဲ့ ေသးပုလင္း ႀကီးျဖစ္ေနမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေန ၾကဦးမယ္”

“ဟဲ့ ဗုတိုရဲ႕။ ငါဒီ ေလာက္ေတာ့ အပါ့ မလားဟဲ့။ ဒီမွာ မျမင္ဘူးလား။ ပုလင္း ေခါင္းမွာ ခ်ိတ္ပိတ္ထားတာ။ ဒီပုလင္းက ကြင္းထဲကို ယူသြားလို႔ မရလို႔ အရက္ သမား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီခ်ဳံ ပုတ္ထဲမွာ လာထား သြားတာပဲ ျဖစ္မွာ”

“ေအး ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီပုလင္းကို ငါအရင္ ျမင္တာေလ ေခါက္ထူရဲ႕”

“ဟဲ့- နင္အရင္ ျမင္လည္း ငါက အရင္ေကာက္ လုိက္တာေလ”

ေျပာရင္း ဆစ္တိုက ေခါက္ထူ လက္ထဲက ဘီယာ ပုလင္းကို ဆြဲလုတယ္။ ေခါက္ထူကလည္း မေပးဘူး ဆုိတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဘီယာ ပုလင္းကို ျပန္လုတယ္။ ဗုတိုဆီက ေစ်းဗန္းေတြကို ျပန္မယူ ႏုိင္အားဘဲ ေခါက္ထူနဲ႔ ဆစ္တိုက ျမက္ခင္းျပင္မွာ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ေနတယ္။ ဗုတိုကလည္း လွမ္းဆြဲဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ ေစ်းဗန္းေတြ ျမက္ခင္းေပၚခ်ၿပီး လက္ခုပ္လက္၀ါး တီးၿပီး အားေပးေနတယ္။

“ေဟး ေခါက္ထူကြ။ မေပးနဲ႔ ျပန္လု။ ဆစ္တုိကလည္း အညံ့ မခံနဲ႔။ ေခါက္ထူဆီက ရေအာင္လု။ ေဟ့ ေဟ့”

သူတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ မလွမ္း မကမ္းကို လူရြယ္ ၂ ေယာက္ ေရာက္လာေတာ့ ေခါက္ထူတို႔ ရန္ပြဲက ေရတိုင္ကီထဲ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္တို ပစ္ခ် လုိက္သလို ရွဲခနဲေတာင္ မျမည္အားဘဲ ပြဲက ရပ္သြားတယ္။ ဘီယာ ပုလင္းကေတာ့ အခု အခ်ိန္ထိ ေခါက္ထူ ရင္ခြင္ထဲမွာ။

“ငါ ဒီခ်ဳံပုတ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထားခဲ့တာကြ။ မေတြ႕လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီပုလင္းက ေထာင့္ငါးရာ ေတာင္တန္တယ္”

တစ္ထာင့္ငါးရာ ဆုိတဲ့ အသံေၾကာင့္ ေခါက္ထူနဲ႔ ဆစ္တို တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ကုန္းထလုိက္တယ္။ ေခါက္ထူက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ဘီယာပုလင္းကို သူမ ေစ်းဗန္းထဲ ထည့္ၿပီး ၀ွက္လိုက္တယ္။ ဘီယာ ပုလင္းမွန္း ေသခ်ာသြားတဲ့ ဒီပုလင္း အတြက္ ဆစ္တိုနဲ႔ နပန္း သတ္ရလည္း ကြင္းျပင္ခပ္ ေ၀းေ၀း ေရာက္မွ သတ္ေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ ဒီပုလင္းကို ျပန္ေရာင္းစားမယ္။ ေလာေလာဆယ္ ဒီေနရာက အျမန္ေရႊ႕ ႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရၿပီ။ ဆစ္တုိကလည္း ေခါက္ထူဆီပါ သြားတဲ့ ဘီယာ ပုလင္းကို ကြင္းျပင္ေရာက္မွ တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲစမ္းရင္း ရေအာင္ ယူေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း မီးရထား ဘူတာမွာ ေမာေမာပန္းပန္း အလုပ္ လုပ္ရတဲ့ အေဖကို ေပးမယ္။ အေဖက အရက္ ေသာက္တတ္ေပမယ့္ ဒီလုိ အေကာင္းစားေတြ ေသာက္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ အေဖ့ကို ဒီဘီယာ ပုလင္း ေပးေသာက္ဖုိ႔ ဆစ္တို စိတ္ကူးလုိက္တယ္။

စိတ္ကူး ကုိယ္စီနဲ႔ ေစ်းဗန္းေတြ ကိုင္ၿပီး သုတ္ေျခ တင္ကုန္ၾကတဲ့ ေခါက္ထူနဲ႔ ဆစ္တိုေနာက္သို႔ ဗုတိုေတာင္ေအာင္ မနည္း လုိက္ေနရတယ္။ ကြင္းျပင္မွာေတာ့ အလင္းေရာင္ လံုး၀ မရိွေတာ့ဘဲ ေမွာင္သည္ထက္ ေမွာင္လာၿပီေလ။

မင္းေ၀ဟင္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၂

2 comments:

  1. အကိုရဲ ့၀တ္ထု ေတြဒီေန ့မွေတြလို ့ အကုန္နီးပါဖတ္သြားပါတယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားၾကိုက္ပါတယ္ အိြန္လိုင္းမွာ ရွယ္လုပ္ေပးတာေက်းဖူးပါ။ ေနာင္ အမ်ားၾကီးေရးနိဳင္ပါေစဗ်ာ

    ReplyDelete

back to top