ငမိုးရိပ္အ၀င္နွစ္ဖာလံု

(၁)
 'လူတစ္ဦး ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ' တဲ့။ လူေတြၾကားမွာ သံုးေနတဲ့စကားေလးတစ္ခုပါပဲ။ ကု်ပ္က လူမဟုတ္ေတာ့ အဲ့ဒီစကားက ကု်ပ္နဲ့မဆိုင္လွပါ ဘူး။ မဆိုင္ဆိုရင္လည္း အစကကု်ပ္ဘ၀မွာ ပူမႈဆိုတာမွမရိွခဲ့ပဲကိုး။ ေဟာ . .တကယ့္ တကယ္ပူမႈေတြ၀င္လာခ်င္ ေတာ့လည္း အေၾကာင္းမၾကားဘာမၾကားနဲ့ ေဟာတစ္ခု၊ ေဟာတစ္ခုဆိုသလို ဆက္တိုက္ၾကီး၀င္လာခဲ့တာကိုး။ ကု်ပ္ကလည္း ကု်ပ္ပဲေလ။ ေစာေစာပိုင္းကဆို၀င္လာသမွ် ပူမႈေတြကိုေတာင္ အားရ၀မ္းသာလက္ကမ္း ၾကိုဆိုေနခ်င္ခဲ့ေသးတာ။ ကု်ပ္ရဲ့အထီးက်န္ဘ၀ေလး စိုျပည္လာတယ္လို့ေတာင္ ကု်ပ္ကသတ္မွတ္ေနခဲ့ေသးတာ ေလ။ တကယ္လည္း ကု်ပ္ရဲ့အထီးက်န္ဘ၀ေလးက ထိုက္သင့္သေလာက္ စိုျပည္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ကု်ပ္ဆိုတာ မ်ား 'ဒုကၡကိုအားရ၀မ္းသာလက္ကမ္းၾကို' ဆိုသလို ၀င္လာသမွ် ဒုကၡေတြကို ဘာမသိ၊ ညာမသိကို မ်က္စိ မိွတ္ၾကိုဆိုေနခဲ့တာ။ ေစာေစာပိုင္းက ကာလတစ္ခုအထိေပါ့။ အခုလိုကု်ပ္ရဲ့ဘ၀ၾကီးနဲ့ ရင္းရမယ္ဆိုတာ အစကတည္းက ကု်ပ္သိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေန ဟာ ဘယ္ဒီလိုျဖစ္လာေတာ့မလဲ။ အခုလိုၾကီးျဖစ္လာခဲ့ျပီးမွေတာ့ ကု်ပ္ရဲ့အရင္လိုဘ၀ကို ေသေလာက္ေအာင္ ျပန္လိုခ်င္ေနရင္လည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္တစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနမွာကလဲြလို့ ကု်ပ္ဘာမွတတ္နိုင္ ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ (၂) ကု်ပ္ရိွေနတဲ့ေနရာကို ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့ သူကနည္းနည္းထူးျခားပါတယ္။ သူ့ကိုေတာ့ ဒုကၡလို့ ကု်ပ္က မသတ္မွတ္ပါဘူးေလ။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ သူ့အရင္ ကု်ပ္ဆီကို ဘယ္သူမွေရာက္မလာခင္ကာလတုန္းက ကု်ပ္ဆိုတာမ်ား ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိေအာင္ကိုပ်င္းလို့။ သူေရာက္လာေတာ့မွ ကု်ပ္မွာလည္း ေလ့လာစရာ၊ စူးစမ္းစရာတိုးလို့ ကု်ပ္ဘ၀ေလးေနသာထိုင္သာရိွသြားတာ။ ကု်ပ္ဆီပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့သူေလ။ ေရာက္တဲ့ေန့ကဆို ကု်ပ္မွာအံ့ၾသျပီးရင္း အံ့ၾသလို့။ ဒီပုဂၢိုလ္က အသက္အားျဖင့္ရိွလွ ငါးဆယ္အလြန္အကံြ်ပါ။ ဒါကလည္း ရင္းနီွးမွ ကု်ပ္ကအေျခအေနမွန္ကို ခန့္မွန္းရတာ။ ကု်ပ္ဆီေရာက္လာတဲ့ေန့က ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးၾကည့္ရတာ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ကိုးဆယ္ၾကီးလို့ေတာင္ထင္စရာ။ ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးကိုၾကည့္ရတာ ခါးကကိုင္းကိုင္းဆိုတာမွမ်က္နွာနဲ့ေျမၾကီးကြာလွ နွစ္ေတာင္ေပါ့။ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ခုကို လည္း တစ္ကိုယ္လံုးမွာရိွသမွ်အားေတြနဲ့ စုျပံုဖိလို့ 'ေဒါက္ . .ေဒါက္ . .ေဒါက္' ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ့အတူ ကု်ပ္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့တာ။ေတာင္ေ၀ွးရဲ့ထိပ္ဖ်ားမွာလည္း ေျြမရုပ္လိုလို၊ နဂါးရုပ္လိုလို အရုပ္တစ္ရုပ္ကို သေဘၤာေဆးလားဘာလား မသိတဲ့ ဆိုးေဆးတစ္ခုနဲ့ ဆိုးထားေသးတာ အေရာင္ကိုရဲလို့။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ နႈတ္ခမ္းေမႊးေတြကလည္း နီက်င္ က်င္၊ ျဖူေရာ္ေရာ္အေရာင္ေတြလႊမ္းလို့ ေအာက္ကိုေကာက္တိေကာက္ေကြး တဲြရရဲြက်ေနတာခါးကိုင္းေနတဲ့သူဆို ေတာ့ ေျမၾကီးနဲ့ထိလုထိခင္ကိုျဖစ္လို့။ ေသ်ာင္ပံုစံလို ထံုးထားတဲ့ဆံပင္ေတြက ေသ်ာင္ထဲမွာတစ္ခို့်၊ ေျပထြက္က်ေနတာတစ္ခို့်နဲ့ ဗရုသုကၡျဖစ္ေန ပံုကလည္း ပဲၾကာဆံေတြ နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ေမႊ့ခံထားရတဲ့အတိုင္း။ အံမယ္ . .အထက္ေအာက္၀တ္စံုက်ေတာ့ ပုဆိုးမွာ ၀ါက်င္က်င္ေလးအနည္းငယ္စြက္ေနရံုကလဲြလို့ အျဖူေရာင္လြလြေလးကိုမွ လြင္လို့ဆိုရမယ့္ပံုေလး။ လည္ပင္းမွာဆဲြထားတဲ့ ပုတီးက်ေတာ့လည္း ငံုးဥျပုတ္ေတြသီထားသလား ထင္မွတ္ရေအာင္ ျပူးထြက္လို့။ အေရာင္ေတြလြင့္ျပယ္လို့ နဂိုမူလအေရာင္က ဘာအေရာင္မွန္းခန့္မွန္းလို့ မရနိုင္ေတာ့တဲ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ သတင္းစာစကၠူလိုလို၊ စာေတြေရး၊ အင္းကြက္ေတြဆဲြထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ့ ရႈပ္ယွက္ကိုခတ္လို့။ ကု်ပ္က ေတာ့ သူကု်ပ္ဆီကိုစျပီးေရာက္လာတာနဲ့ စိတ္ထဲကေန နာမည္တစ္ခုကိုေပးလိုက္ျပီ။ 'မုတ္ဆိတ္ျဖူဘိုးေတာ္ၾကီး လို့'ေလ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကေစ့ထားတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ေတာင္ေ၀ွးနဲ့တြန္းထုတ္လို့ ကု်ပ္ရဲ့နယ္နိမိတ္ထဲကို ေရာက္လာတာနဲ့တင္ပါးစပ္က တိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္လိုက္သံကို ကု်ပ္က ၾကားလိုက္တယ္။ 'အလို . .ဖုန္ေတြနဲ့မႊန္ထူေနျပီး လူမေနတဲ့ အိမ္အိုၾကီးပါကလား'တဲ့။ ကု်ပ္ျဖင့္ရယ္ခ်င္ေရာေလ။ 'ဖုန္ေတြနဲ့မႊန္ထူျပီး ရိွမေနရေအာင္ ကု်ပ္ကိုအဆင့္ျမင့္ကြန္ဒိုတိုက္ခန္း မ်ား ေအာင့္ေမ့ေနသလားမသိ' ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ ကု်ပ္ကသူေျပာသလို အိမ္အိုၾကီးျဖစ္ေနလို့လည္း သူအခမဲ့ ၀င္ျပီးတည္း လို့ရတယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ့ သူေျပာထြက္တာကိုေျပာပါတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကု်ပ္ကေတာ့ အေနအထားကို ခန့္မွန္းသေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။ ကု်ပ္ရိွေနတဲ့ ေနရာက ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကလာရင္ သဃၤန္းကြ်န္းကို ၀င္တယ္ဆိုရံုေလး။ သဃၤန္းကြ်န္းကို၀င္ဖို့ ငမိုးရိပ္ရပ္ကြက္ဆိုတာ ကိုေရာက္ဖို့ နွစ္ဖာလံုေလာက္အလိုမွာတည္ရိွေနတာေလ။ ဟိုး . .ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာလည္း ညဘက္အထိ ဂက္(စ္) ေစာင့္ျပီးျဖည့္ေနၾကတဲ့ ကားတန္းၾကီးက တစ္သီတစ္တန္းၾကီး။ ကားတန္းၾကီးနားမွာလည္း ညပိုင္းဆိုေရာင္စံု မ်က္နွာပိုင္ရွင္ေလးေတြက ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾကတာ အသည္းယားမ်က္ေစ့ေနာက္ခ်င္စရာ။ ျပီးေတာ့ ကု်ပ္ဆီကဆက္ျပီးသြားရင္ ဘာေ၀းလို့တုန္း။ ရန္ကုန္အေခၚ တစ္ဘေလာက္၊ ပုသိမ္အေခၚ တစ္တိုင္၊ မနၱေလးအေခၚဆို တစ္ျပေပါ့။ အဲ့ဒီမွာစံျပေဈးဆိုတာၾကီးက ဟည္းလို့။ ဆိုေတာ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူ ဘိုး ေတာ္ၾကီးလို့ ကု်ပ္နာမည္ေပးထားတဲ့ ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးက ကု်ပ္ဆီမွာတည္းလို့၊ ခိုလို့ စံျပေဈးဘက္မွာ စီးပြားရွာေပ မေပါ့။ ျခံုငံုခန့္မွန္းျပီးလို့ ကု်ပ္ျပံုးစိစိျဖစ္ေနတာဘာၾကာေသးတုန္း။ အသံထြက္ရယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုတ္ဆိတ္ ျဖူၾကီးတို့လုပ္ခ်လိုက္ပံုေလ။ ၾကည့္ပါလား။ အိမ္ထဲေရာက္လို့မွ မိနစ္ပိုင္းမၾကာေသးဘူး။ ၀င္လာတဲ့တံခါးရြက္ကေန ကုန္းကုန္းကြကြနဲ့အျပင္ကိုေခ်ာင္း လို့၊ စိတ္ခ်ရျပီဆိုတဲ့ အေနအထားေရာက္လို့ထင္ပါရဲ့။ အတြင္းဘက္ကိုျပန္၀င္၊ တစ္လမ္းလံုးအားျပုလာတဲ့ ေတာင္ေ၀ွးကို ေခါင္းရင္းဘက္အခန္းဆီ ေစြ့ကနဲပစ္လိုက္ျပီး ခါးဆန့္၊ ေျခဆန့္လုပ္လိုက္ေတာ့မွ။ လား . .။ လား . .။ နည္းတဲ့အရပ္အေမာင္းမဟုတ္ပါလား။ ကု်ပ္အဲ့ဒီလို အံ့ၾသမႈေတြနဲ့ မွတ္ခ်က္ခ်ေနတုန္း မုတ္ဆိတ္ျဖူ ဘိုးေတာ္ၾကီးက နႈတ္ကေနတိုးတိုးေလးေရရြတ္လိုက္သံကို ကု်ပ္က ၾကားလိုက္တာ။ ဘာတဲ့။ 'အာပါး . . အခုမွပဲ တစ္ေနကုန္ေညာင္းလာတာ ေျပရေတာ့တယ္။ အမေလး . .ကြ်တ္ကြ်တ္' တဲ့။ (၃) ဒုတိယေျမာက္ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္အေၾကာင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကု်ပ္ပါစိတ္ေဖာက္ျပန္သြားခ်င္တယ္။ တကယ္။ သူမကေတာ့ သြက္သြက္ခါတဲ့အဆင့္ကိုမေရာက္ေပမဲ့ စိတ္ေတာ့လံုး၀မနံွ့ေနတဲ့ အမို်းသမီးတစ္ေယာက္ ေလ။ ေရာက္လာစကေတာ့ မေခ်ာကို ကု်ပ္ကတစ္ကိုယ္တည္းလို့ထင္တာ။ အခုေတာ့ ဘယ္လာဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ဘယ္အခိ်န္ကမ်ား ဘယ္လိုသေကာင့္သားနဲ့အေၾကာင္းပါလာတယ္မသိပါဘူး။ ေရွ့ကိုျပူစစကိုယ္၀န္တစ္ခုဟာ စူတူတူနဲ့ပါလာေလရဲ့။ ကု်ပ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရယ္၊ လူေနမႈစရိုက္ရယ္ဆိုတာကလည္း စိတ္မနံွ့ေနတဲ့အမို်းသမီး တစ္ေယာက္ရဲ့ လံုျခံုမႈအတြက္ေတာင္ စိုးရိမ္ေရမွတ္က ျပခ်င္ေနတာေလ။ ဒီအမို်းသမီးေရာက္လာပံုကလည္း ခပ္ဆန္းဆန္းရယ္။ ဆန္းဆိုလည္းၾကည့္။ ကု်ပ္ဆီကိုမုတ္ဆိတ္ျဖူ ၾကီး၀င္လာသလို အိမ္ေရွ့ဆီက၀င္လာတာမဟုတ္ပဲ လူတစ္ရပ္ေလာက္နီးပါးျမင့္တဲ့ စည္းရိုးကိုေက်ာ္လို့၊ ခြလို့ ေနာက္ေဖးအေပါက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး၀င္လာတာ။ ဒါကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္သြားလိုက္ ေသးေလ။ တစ္ေနကုန္အလင္းေရာင္ခို့်တဲ့တဲ့ သူလိုသရုပ္ေဆာင္ထားရတဲ့ သူမို့လားမသိပါဘူး။ ညပိုင္းဆိုရင္ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးရဲ့မ်က္လံုးေတြဆိုတာမ်ားတယ္ျပီးအားေကာင္းေပါ့။ 'ဟိတ္ . .ဘယ္သူတုန္း' ဒါကေတာ့ 'ဘယ္သူ ဘယ္၀ါပါလိမ့္' ဆိုတဲ့အေတြးနဲ့မင္တက္ေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးလည္း တန္ျပန္ေမးဖို့ စဥ္းစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူ့မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက တစ္ေနရာမွာ ရပ္တန့္သြားျပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။ ဟိုအမို်းသမီးေပါ့။ စူတူတူနဲ့ေရွ့ကိုအနည္းငယ္ပူထြက္ေနတဲ့ ၀မ္းဗိုက္ကိုေကာ့လို့ 'စမ္းရဲရင္လာစမ္းေလ' ဆိုတဲ့ အခို်းမို်းနဲ့ ေဟာင္ေကာင္ဂ်က္မ ဒီဇိုင္းဖမ္းထားလိုက္တာ။ ဒီပံုစံျမင္ကတည္းက ဒီအမို်းသမီးရဲ့အေျခအေနကို မုတ္ဆိတ္ျဖူ ၾကီးက ခန့္မွန္းမိေလာက္ေရာေပါ့။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက ဘာမွမေျပာေတာ့မွပဲ အမို်းသမီးလည္းပါလာတဲ့ အထုပ္ကို ေျဖ၊ ေစာင္စုတ္၊ ျခင္ေထာင္စုတ္၊ အစုတ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုဆဲြထုတ္လို့ ေနရာခ်ေနလိုက္တာမ်ား အနွစ္နွစ္အလလက ေနလာတဲ့ သူ့အိမ္သူ့ယာအတိုင္း။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကလည္း ဟိုေခ်ာင္း၊ သည္ေခ်ာင္းတေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ့ အမို်းသမီးရဲ့လႈပ္ရွားမႈကို အကဲခတ္ ေနတယ္ထင္ပါ့။ ဒါကိုဗိုက္ပူမအမို်းသမီးက ဘယ္လိုအထာေတြနဲ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္မသိပါဘူး။ အခန္း ပ်က္တစ္ခုထဲကိုလွမ္း၀င္လို့ တံခါးကို 'ဂိ်မ္း'ကနဲဆဲြပိတ္လိုက္တာ ကု်ပ္ဆိုတာမ်ား သိမ့္သိမ့္ကိုတုန္သြားတာပဲ။ ဒါေတာင္ အမို်းသမီးက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္းေကာင္းဆိုတဲ့အစားထဲက မဟုတ္လို့။ လူက ေသးေသးသြယ္သြယ္နိုင္လွတဲ့အျပင္ အရပ္ကလည္း ငါးေပမျပည့္တဲ့အရပ္ဆိုေတာ့ ဒီအမို်းသမီးနဲ့သူ့ကိုယ္၀န္က ဘယ္လိုမွ သဟဇာတမျဖစ္လွပါဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကမ်ား အမွတ္မထင္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လက္မမွာ၀က္ျခံ ၾကီးၾကီးေပါက္ေနတဲ့ ပံုစံေလာက္ရိွတာကိုး။ ခဏၾကာေတာ့ အမို်းသမီးကဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ သူမရဲ့ထမီကိုမနိုင္မနင္းျပင္၀တ္လို့ ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္လာျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေအာက္ဘက္က ခဲလံုးတစ္လံုးကိုသြားေကာက္လို့ သူမရဲ့ အခန္းေရွ့မွာ စည္းသံုးေၾကာင္းကိုတားေနေလရဲ့။ စည္းေတြလည္းတားျပီးေရာ သူမရဲ့မ်က္နွာက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ခုခုကိုေက်နပ္စိတ္ခ်သြားတဲ့ မ်က္နွာမို်းနဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကို သူမက လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။ 'စည္းခ်လို့ျပီးသြားျပီ အဘိုးၾကီး၊ ရွင္၀င္လာလို့မရေတာ့ဘူး' ေျပာျပီးျပီးခ်င္း အမို်းသမီးက အခန္းထဲကိုျပန္၀င္သြားျပန္တယ္။ ေျဖးညင္းနဲြ့ေနွာင္းတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ့ ေလ။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အခန္းတံခါးကိုေတာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္မပိတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ့စည္းသူယံုၾကည္သြား ျပီကိုး။ မိန္းမတို့ရဲ့သိကၡာနဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္အသိဟာ စိတ္မနံွ့ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆီမွာေတာင္ အနည္းနဲ့အမ်ားဆိုသလို ရိွေနေသးတာျဖင့္ ခီ်းကူ်းခ်င္စရာ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကေတာ့ ျပံုးစိစိမ်က္နွာေပးနဲ့ အိမ္ေရွ့ခန္းဘက္မွာပဲ ရိွေနေလရဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ့ၾကည့္ရတာလည္း အေဖာ္တစ္ေယာက္တိုးလာလို့ အားတက္သြားတဲ့ ပံုစံနဲ့ေလ။ သူလည္း ကု်ပ္ဆီမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနလာတာၾကာျပီပဲေလ။ ပ်င္းရွာမွာေပါ့။ (၄) ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးေရာက္လာတာ ဘာၾကာေသးလဲ။ သူမနဲ့မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေတာင္ ရင္းနီွးမႈဆိုတာ သိပ္ျပီးမရၾကေသးပါဘူး။ ကု်ပ္ျပႆနာတက္တာေလ။ အဲ့ဒီညက ညဥ့္အေတာ္နက္ေနတဲ့ အခိ်န္မွာ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးေပါ့။ သူ့ဗိုက္ထဲက သေနၶသားဟာ လူ့ေလာကထဲေရာက္ဖို့ အခိ်န္တန္လာျပီထင္ပါရဲ့။ ဗိုက္ကိုလက္နွစ္ဘက္နဲ့နိွပ္လို့ ပါးစပ္က သံစံုျမည္ေနေလရဲ့။ လူးလိွမ့္ေနတာကလည္း တီေကာင္ကို ဆားနဲ့တို့ထားသလိုမို်းေပါ့။ တဒုန္းဒုန္း၊ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ့အခန္းတစ္ခုလံုးလည္း သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေလရဲ့။ အံမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက အားကိုးရသားေလ။ ဘုရားစင္ေရွ့မွာ ေရတစ္ခြက္ကိုခ်လို့ ပြစိ၊ ပြစိနဲ့ငါးမိနစ္ေလာက္ ရြတ္ျပီးသကာလ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကို 'ဒါေလးေသာက္လိုက္'ဆိုျပီး ေပးလိုက္ပါေလ ေရာ။ အကူအညီေတာင္းခံလိုသူ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း စာနာရိုင္းပင္းစိတ္ေလး မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီး ရင္မွာရိွေနတာျဖင့္ ခီ်းကူ်းခ်င္စရာ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကိုပဲ ရင္းနီွးမႈအခိ်န္ေတာအတြင္းမွာ ယံုၾကည္သြားခဲ့လို့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေ၀ဒနာပဲ အလူးအလဲခံစားေနရလို့လားမသိပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးက မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေပးတဲ့ ေရမန္းကိုေမာ့ ေသာက္လိုက္တာ ဂလု ကနဲေတာင္ျမည္တယ္။ ဒါလည္းသိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကေတာ့ ေအာ္ျမဲတိုင္းဆက္ျပီး ေအာ္ေနျပန္ တယ္။ ကု်ပ္လည္းမုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနည္းတူ စိတ္ပူလာတာေပါ့။ လက္မက ၀က္ျခံေပါက္ထြက္ဖို့က အေတာ္ေလး ခက္ခဲဦးမွာဆိုေတာ့ေလ။ ဒီအေျခအေနကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကလည္း ရိပ္စားမိပံုရတယ္ထင္ရဲ့။ 'ကေလးမ . . .အေျခအေနေကာင္းရဲ့လား' လို့ ခဏခဏေမးေနရွာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ေရွ့ကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေျပးထြက္သြားတယ္။ ေျပးထြက္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း အိမ္တံခါးကိုေက်ာ္ရံုနဲ့တင္ ေတာင္ေ၀ွးကိုေထာက္လို့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့က မူလပံုစံျပန္ေရာက္သြားတယ္ေလ။ 'သတိဆိုတာ ပိုသည္မရိွမဟုတ္လား'။ တစ္ဆက္တည္းဆိုသလိုပါပဲ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနဲ့အတူ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္နဲ့ဆိုက္ကားတစ္စီးပါ လာတယ္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာပဲ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကို ဆိုက္ကားေပၚတင္လို့ ေဆးရံုလို့ ကု်ပ္ထင္ရတဲ့ ေနရာတစ္ခုဆီ ခရီးဆက္သြားၾကတယ္။ ကု်ပ္လည္း ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအတြက္ ေတာင္းဆုမို်းစံုေခြ်လို့ က်န္ခဲ့ရ တယ္ေလ။ အဲ့ဒီမွာတင္ ျပႆနာေတြက ကု်ပ္ဆီကို အလံုးအရင္းနဲ့ ၀င္လာေတာ့တာေလ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့ ထြက္သြားတာ ဘာၾကာေသးတုန္း။ ေတာင္းဆုေခြ်ေနတဲ့ ကု်ပ္တစ္ခ်က္ေလးငိုက္ ျမည္းသြားတဲ့ မ်က္စိတစ္မွတ္အခိ်န္ပိုင္းျခားေလးအတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ရပ္ဆန္းတစ္ပုဒ္ဟာ ကု်ပ္ဆီကိုဆိုက္ဆိုက္ျမိုက္ ျမိုက္ေရာက္လာခဲ့တာ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကု်ပ္ဆီကိုတတိယေျမာက္ေရာက္လာတဲ့ ေနာက္ဆံုးဧည့္သည္ အဖဲြ့လို့ေျပာရမွာ။ ကု်ပ္ရဲ့တတိယေျမာက္ဧည့္သည္ေတြရယ္ေလ။ ကု်ပ္ျဖင့္အံ့ၾသမႈေတြ၊ မယံုၾကည္နိုင္မႈေတြနဲ့အၾကိမ္ၾကိမ္ကို မင္တက္ေနမိတာ။ ေခတ္ေပၚအျပင္အဆင္ ေတြအျပည့္၊ မ်က္နွာမွာလည္း သက္တန့္ထက္ပိုစံုတဲ့ အေရာင္မို်းစံုနဲ့သြက္ခ်င္တိုင္းသြက္ေနတဲ့ အမို်းသမီးက တစ္ေယာက္။ ေၾကးနီေရာင္သြားေတြကို ကိုယ္စီပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ အဆီျပန္မ်က္နွာမ်ားနဲ့၊ အသားမည္းမည္း ဗိုက္ရဲႊရဲႊကားသမားပံုေပါက္ေနတဲ့ အသက္ငါးဆယ္အရြယ္လူၾကီးက နွစ္ေယာက္။ ကု်ပ္ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါေရာလား။ ညပိုင္းဆို ဂက္(စ္)ေစာင့္ျဖည့္ေနၾကတဲ့ ကားတန္းၾကီးနားမွာေရာင္စံု မ်က္နွာေလးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ။ ခပ္ညံ့ညံ့မဟုတ္တဲ့ ကု်ပ္ကေတာ့ ဒီေကာင္မေလးဟာ ေစာေစာက ကု်ပ္ေျပာခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္ျပီ။ 'ဟ . .ဘာေတြလဲဟ' ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ့ ကု်ပ္က အကဲခတ္ေနတုန္းမွာ ဧည့္သည္အဖဲြ့က ကု်ပ္ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္လာလို့ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးေနတဲ့ အခန္းထဲကို၀င္သြားၾကပါေလေရာ။ 'ဘာလုပ္ရမလဲ' ဆိုတဲ့အေတြးေတြ ကု်ပ္ေခါင္းထဲကို တရစပ္ဆိုသလိုေရာက္လာေပမယ့္ အေျဖေတြ လည္းမေရရာလွပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အံ့ၾသစရာ။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနတဲ့ ကု်ပ္ရဲ့ဆုေတာင္းေတြေတာင္မူ မမွန္ေတာ့ပဲ အိုးနင္း၊ ခြက္နင္း ကေသာင္းကနင္းကိုျဖစ္လို့။ ဘာၾကာလိုက္မတုန္း။ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တာ ဓမၼတာပဲဥစၥာ။ ရပ္ကြက္လူၾကီးလို့ထင္ရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ေတြရယ္။ ရဲ၀တ္စံုအျပည္နဲ့ပုဂိၢုလ္ေတြရယ္။ စုစုေပါင္းလူေျခာက္ေယာက္ ဟာ ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္ခ်လာတယ္မသိပါဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညဥ့္ကာလမွာဒုန္းဒုန္း၊ ဒိုင္းဒိုင္းအသံေတြနဲ့ အတူ အဆီျပန္ေနတဲ့ လူနွစ္ေယာက္နဲ့ေကာင္မေလးကို အထက္ပါပုဂိၢုလ္ေတြက ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုေခၚေဆာင္သြား ၾကေရာေလ။ ေဟာ . . ။ ေနာက္ေန့ မနက္မိုးလင္းျပီးဘာၾကာေသးတုန္း။ ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးနဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့ရဲ့သတင္းေစာင့္ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကု်ပ္ဆီကိုတန္းတန္းမတ္မတ္၀င္လာတာက ျပႆနာေတြေလ။ အဲ့ဒီျပႆနာေတြရဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြ မွာ ကု်ပ္၇ဲ့ဘ၀လည္း ျပီးဆံုးသြားရတယ္လို့ပဲ ဆိုပါေတာ့။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ေရရာတိက်တဲ့ အေျဖကို ကု်ပ္မရလိုက္ေပမဲ့ ညက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥရဲ့ေနာက္ဆက္တဲြဆို တာကို ကု်ပ္သေဘာေပါက္လိုက္ျပီ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနဲ့ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးတို့ရဲ့ခိုလံႈရာကု်ပ္ရဲ့ဘ၀ၾကီး ဆံုးရံႈးသြား ေတာ့ သူတို့နွစ္ေယာက္ရဲ့ေနာင္ေရးအတြက္ေတာ့ ကု်ပ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူတို့နွစ္ေယာက္နဲ့ ကု်ပ္ေနခဲ့တဲ့ အခိ်န္က နည္းမွမနည္းတာ။ ဒါေပမယ့္လဲ . . ။ ကု်ပ္ရဲ့ပိုင္ရွင္က ကု်ပ္ကိုအခုလိုဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္လို့ ဒီေနရာမွာ ကု်ပ္မရိွေတာ့တာပဲေကာင္းပါတယ္။ ကု်ပ္ကဆက္ျပီးရိွေနဦးမယ္ဆိုရင္ တတိယဧည့္သည္ေတြလို လူမို်းေတြရဲ့ ခိုလံႈရာအျဖစ္နဲ့ေတာ့ ကု်ပ္ကကု်ပ္ရဲ့ ဘ၀ကိုနစ္မြန္းမခံနိုင္ဘူး။ ကု်ပ္ဘ၀ကို အေရာင္ဆိုးမခံနိုင္ဘူး။ ကု်ပ္ဘ၀ရဲ့ေနာက္ဆံုးေန၀င္ခိ်န္မွာ ကု်ပ္၀မ္းနည္းစိတ္အျပည့္နဲ့ မခိ်ျပံုးျပံုးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မုတ္ဆိတ္ ျဖူၾကီးနဲ့ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးတို့ကို လမ္းခဲြစကားေျပာရေတာ့မယ့္ စိတ္မေကာင္းစရာေတြကို အသာထား။ ေလာေလာ ဆယ္ အခိ်န္ေလးအတြင္းမွာေတာ့ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအေျခအေနေကာင္းပါေစလို့ပဲ ကု်ပ္ကထပ္တလဲလဲ ဆုေတာင္းေနလိုက္တယ္ေလ။ ရနံ့သစ္မဂၢဇင္း

'ေမာင္တို့မ်ိဳးကား တန္ခိုးၾကီးမား အားလည္းဖြံ.ေခ် ၀တၳဳတိုစု


ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဒုတိယေျမာက္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေလးပါ။
 ''ေမာင္တို့မ်ိဳးကား တန္ခိုးၾကီးမား အားလည္းဖြံ.ေခ် ၀တၳဳတိုစု လို့ အမည္ေပးထားပါတယ္။
မႏၱေလး ပိေတာက္ရနံံ့ စာအုပ္တိုက္ကပဲ ထုတ္ေ၀သြားမွာပါ။ 
မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီကို ဆရာေဇာ္ေမာင္ ေရးဆြဲေပးပါတယ္။
 ဒီစာအုပ္ထဲမွာ မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေဖာ္ျပခံရျပီးတဲ့ ၀တၳဳတို ၁၉ ပုဒ္ကိုစုစည္းထားပါတယ္။

၁။မုန္တိုင္းထဲကျမိဳ့.......................................................အလင္ကာ၀တ္ရည္မဂၢဇင္း

၂။သဟဇာတ.............................................................ေပဖူးလႊာ

၃။အျဖဴေရာင္ၾကက္ေျခခတ္မ်ား....................................ေရႊအျမဳေတ

၄။မိုးခါးေရခ်ိဳပါနဲ့လား..................................................ရတီ

၅။သြာႏုတၱသားမ်ား......................................................မေဟသီ

၆။ေျပလမ္းမွာအက္ေၾကာင္းေတြနဲ့...................................ေရႊအျမဳေတ

၇။အျပာေရာင္လမ္းကေလး............................................ရတီ

၈။၀ပ္က်င္း...................................................................Faces

၉။ဂလိုဘယ္ေခတ္ရဲ့ပလုတ္တုတ္တုတ္ျဗဳန္း........................ေရႊအျမဳေတ

၁၀။ေမာင္တို့မ်ိဳးကားတန္ခိုးၾကီးမား အားလည္းဖြံ့ေခ်............ပိေတာက္ပြင့္သစ္

၁၁။အလဲအေျပာင္းအက္ေၾကာင္းမ်ားစြာ............................Teen (ဖူးငံု)

၁၂။အ၀ါေရာင္ရင္ခြင္......................................................ေရႊအျမဳေတ

၁၃။သံသရာျမစ္၏သည္မွာဘက္ကမ္း ဟိုမွာဘက္ကမ္း.........i.con

၁၄။တေစၧတို့ရဲ့တစ္ေန့တာမွတ္တမ္း..................................Treasure Land

၁၅။ကိတၱိမသား.............................................................ေရႊအျမဳေတ

၁၆။ပန္းႏုေရာင္ေန့စြဲမ်ား................................................ရနံ့သစ

၁၇။အဇၥ်တၱေျပးလမ္း......................................................ကလ်ာ

၁၈။အသဲႏွလံုးေလးေတြေရာင္းတဲ့ပြဲ..................................ေရႊအျမဳေတ

၁၉။ႏႈတ္ဆက္က်န္ရစ္ လူေက်ာက္ဆစ္ေတြ.......................ကလ်ာ

ဂလုိဘယ္ေခတ္ရဲ႕ ပလုတ္တုတ္တုတ္ျဗဳန္း



၁။

“ေယာကၡမ ႀကီးဆူလို႔ ဆဲxxxအိမ္ခြဲ ပါလို႔ ေဆာက္ ရေအာင္ဗ်xxx မဲဇာဆို ေရႊလီထဲxxx မဲဇာဆုိ ေရႊလီ ထဲမွာxxx (၀ါးတြဲခဲ့ ပ်ဳိတို႔ေမာင္ေရxxx ၀ါးတြဲခဲ့ ပ်ဳိတို႔ ေမာင္ေရxxx တစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္မွxxx သံုးေဆာင္ ေလးေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္မွxxx ေနေလာက္မယ္xxx ပ်ဳိ႕သက္ ထားရယ္xxx အလုိဗ်ာxxx သားေတြကမ်ားxxxသား xxxေတြကမ်ားxxxမ်ား” 

 ဘြားရင္ေငြရဲ႕ စိတ္ထဲမွာ ဒီစာသား ေတြက တစ္မနက္လံုး ကိုစြဲေနတာ။ မနက္က ဘုရား ရွိခုိး ေတာ့လည္း အဲဒီ စာသားေတြက အာ႐ံုမွာ လာကပ္လို႔ ေခါင္းေလး အသာယမ္း၊ မ်က္လံုး ေလးစံုမွိတ္၊ ဦးသံုး ႀကိမ္ခ်ၿပီး ဘုရားစာကို အစက ေနျပန္ၿပီး ရွိခိုး ရေသးတာ။ အိမ္ကို ဆြမ္းခံ ႂကြလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ့လည္း 
“ေယာကၡမ ႀကီးဆူလို႔ဆဲ xxxအိမ္ခြဲ ပါလို႔ ေဆာက္ရ ေအာင္ဗ်” 
က ေပၚလာ ခ်င္ေသးတာ။ တကယ္ ဆုိရင္ ဒီတစ္ မနက္လံုး လို႔ေျပာရင္ေတာင္ မလံုေလာက္ ခ်င္ပါဘူး။ 
မေန႔ ကတည္းက။ ဟုတ္တယ္။ ရြာကေန အလွဴဖိတ္ လိုက္တဲ့ ဖိတ္စာ အိမ္ကို ေရာက္လာတဲ့ မေန႔ ကတည္းက အဲဒီစာသား ေတြက အလုိလုိ ကို ဘြားရင္ေငြရဲ႕ စိတ္ထဲကို အစီအရီ ေရာက္လာ ေတာ့တာ။ အံ့လည္း အံ့ၾသပါတယ္။ ေမ့ထား ခဲ့တာလည္း ၾကာပါၿပီ။ ဘြားရင္ေငြတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ အပ်ဳိဘ၀က ရြာဘက္ေတြမွာ အလွဴပြဲေတြ က်င္းပ ေလတုိင္း ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြေလ။ အခု ဘြားရင္ေငြ အသက္ေတာ္ ၈၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ဒီအသံ ေတြၾကား ခဲ့ၾကံဳခဲ့ရတာ ၾကာပဲ ၾကာလွေပါ့။ ဘြားရင္ေငြ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ မက်ခင္ ကတည္းကေလ။ 
အဲလို ရင္းႏွီး ဖူးတဲ့ အသံေတြကို ဘြားရင္ ေငြျပန္ၿပီး ၾကားဖုိ႔က အေၾကာင္းက ဖန္လာတာ။ ရြာက ဘြားရင္ေငြရဲ႕ ညီမ အငယ္ဆံုးရဲ႕ေျမးေတြ ရွင္ျပဳပြဲတဲ့။ ဘြားရင္ေငြကို မျဖစ္ မေနလာခဲ့ပါတဲ့။ ရြာမွာ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ ညီမကေတာ့ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕မ်ဳိးဆက္ ေတြက လုပ္တဲ့ အလွဴပြဲ ဆုိေတာ့ ဒီတစ္ပြဲ ေတာ့ ဘြားရင္ေငြက မျဖစ္မေနကို သြားရေတာ့မွာ။ တကယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဘြားရင္ ေငြလည္း ရြာကို ခဏ တစ္ျဖဳတ္ ျဖစ္ျဖစ္ သြားခ်င္ ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဘြားရင္ေငြက ရြာကေလးရဲ႕အလယ္တန္း ေက်ာင္းမွာ ၇ တန္းေအာင္၊ ရန္ကုန္ ေရာက္ မူလတန္း ဆရာမ လုပ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ က်သြားလိုက္ တာေလ။ 
ဒီၾကားထဲမွာ ရြာကို သံုးႏွစ္ တစ္ႀကိမ္၊ ငါးႏွစ္ တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးၾကား၊ ႀကိဳးၾကား ဆုိသလုိ ေရာက္ခဲ့ ေသးေပမဲ့ အခုလို အလွဴပြဲ ကေတာ့ တစ္ခါမွကို မၾကံဳ ေတာ့တာ။ ဇာတိခ်က္ ျမႇဳပ္ကို ဒီတစ္ႀကိမ္ ျပန္ျခင္း ဟာ ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္လည္း ျဖစ္ေန ႏိုင္တာပဲ။ အဲဒီေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ဟာ အလွဴပြဲႀကီး ျဖစ္ေနတာမုိ႔ အလွဴပြဲ ထဲမွာ ဘြားရင္ ေငြလည္း အလွဴပါ ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူး တဲ့ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ ေျမးေတြ၊ ေတာရြာေတြရဲ႕ အလွဴပြဲဆိုတာ ကို မၾကံဳဖူးတဲ့ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ ေျမးေတြ အတြက္လည္း ဒီခရီး ဟာ ရင္ခုန္ စရာ ျဖစ္ေနမွာပဲ ေပါ့။

 ၂။ 

“ဘြား ဒီေန႔ ဘြား ၾကည့္ရတာ ေပါ့ပါး လြတ္လပ္ ေနသလားလို႔။ ပါးစပ္က လည္း တစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္ေနလုိက္ တာ အေဆာင္ ေတြေတာင္ ဘယ္ႏွေဆာင္ ရေနၿပီလဲ ဘြားရဲ႕” 
“ဟဲ့ အဲဒါက ေျမးတုိ႔ ရြာေရာက္ရင္ ၾကံဳရ၊ ၾကား ရမဲ့ အသံေတြေလ။ ဘြားက အခု ကတည္းက ဆုိျပေနရ တာ။ ေနဦး ေျမးတို႔ ရြာကို လိုက္မွာ စုစုေပါင္း ဘယ္ႏွေယာက္လဲ” 
“သား စည္သူရယ္၊ ဆန္းထြဋ္၊ ဘုိဘုိ၊ ျပည့္ျပည့္၊ သိမ့္သိမ့္၊ ပံု႔ပံု႔ အင္း အနည္း ဆံုး ဘြားေျမး ေျခာက္ေယာက္ ေတာင္ပါမွာေနာ္” 
“ေအး ပါတာက အေရး မႀကီးဘူး။ ဘြားကလည္း ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေျမးေတြ အားလံုး ကို ေခၚသြား ခ်င္တာ။ စင္ကာပူကို ေရာက္ေနတဲ့ ေျမး၊ ဂ်ပန္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေျမး၊ သေဘၤာတက္ ေနတဲ့ ေျမးေတြပါ ေခၚခဲ့ခ်င္တာ။ ဘြားနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ရြာကို သြားဖို႔ဆုိတာ မလြယ္ ဘူးေလ။ ငါ့ေျမးတုိ႔က ရြာကုိ ေရာက္ဖူး တယ္ဆုိေပမဲ့ ရြာ အလွဴပြဲ ဆုိတာကို ၾကံဳဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျမးတို႔ အသက္ ေတြလည္း ၂၀ ေတာင္ေက်ာ္ တဲ့သူက ေက်ာ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ရြာေရာက္ရင္ ဘြား တုိ႔မ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ျမင့္ျမတ္ ၾကတယ္ စည္းလံုး ၾကတယ္ ဆုိတာလည္း ဘြား က သိေစခ်င္ ေသးတာ”
 “ဟား ဟား ငါတုိ႔ မ်ဳိးက ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္၀င္ ဗုိလ္ဇင္ေယာ္ မ်ဳိးႏြယ္ ဆုိတာ ကို ေျပာဦး မလို႔လား ဘြားရဲ႕။ သားေတာ့ ဘြားနဲ႔အတူ ေနတာ မို႔ ဘြားေျပာျပ ေနလုိ႔ အလြတ္ ရေနၿပီ။ ရန္ကင္းက ဘြား ေျမးေတြ လာမွ ဘြားဆက္ ေျပာေတာ့ ဟီးဟီး”
 ေျမးျဖစ္သူ စည္သူက ေျပာရင္း ဆိုရင္း ဘြားရင္ေငြ နားက ထြက္သြားတယ္။ 
သူ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား။ စည္သူက ဘြား ရင္ေငြနဲ႔ အတူတူ ေနတာမို႔ ဘြားရင္ေငြ အေၾကာင္းက ေနာေက် ေအာင္သိၿပီးသား။ 
ဘြားရင္ေငြက သားခ်ည္းပဲ ငါးေယာက္ ေတာင္ရွိတာ။ အဲဒီအထဲက အငယ္ဆံုးသား ရဲ႕အိမ္မွာ ေနတာ။ စည္သူ ဆိုတာက ဘြားရင္ေငြသား အငယ္ဆံုးက ေမြးတာေလ။ အျခားသား ေတြဆုိတာက လည္း ဘြားရင္ေငြနဲ႔ အေ၀း ႀကီးမွာရွိ ေနၾကတာရယ္ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘြား ရင္ေငြက တာေမြမွာ။ သူတုိ႔ ထဲက တာေမြမွာ ေနတဲ့သူ ရွိေသးသလို ရန္ကင္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း ဒီေလာက္ပါ ပဲ။ အေ၀းဆံုး ဆုိလုိ႔ ေတာင္ ဥကၠလာ ကတစ္ေယာက္ လို႔ပဲ ေျပာရမွာ။ အခုသြားမဲ့ အလွဴ က ဗုိလ္ဇင္ေယာ္ ညီမ အငယ္ ဆံုးရဲ႕ေျမးေတြ အလွဴ။ အခု သြားမွာက ရန္ကုန္တုိင္း၊ ခရမ္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေအးရြာဆုိ တဲ့ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္တုိ႔ ဘြားရင္ ေငြတို႔ရဲ႕ ဇာတိ ခ်က္ျမႇဳပ္ရြာ။ ကဲ။ စဥ္းစားရင္း ျပံဳးရင္းက ဘြားရင္ေငြ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရၿပီး လွမ္းေအာ္ေျပာ လုိက္တယ္။ 
“ေျမးစည္သူေရ ရြာ အလွဴကို လုိက္ၾကမဲ့ ျပည့္ ျပည့္တုိ႔ သိမ့္သိမ့္ တုိ႔ကိုလည္း ေျပာထားဦးေနာ္။ ရြာေရာက္ ရင္ ေဘာင္းဘီ၊ စကတ္လံုး၀ မ၀တ္ရ။ တင္ေပၚ ရင္ဟုိက္ အက်ႌေတြ လံုး၀ မ၀တ္ရ။ ဘြားအမိန္႔လို႔။ ဒီေကာင္မ ေလးေတြက ရြကရြနဲ႔။ ဒီမွာပဲ ရြၾက။ ရြာမွာေတာ့ သြားမရြ ၾကနဲ႔လို႔။ ဘြားတို႔ အမ်ဳိးေတြ ၾကားမွာ ဘြား နာမည္ပ်က္ လို႔ ေတာ့ လံုး၀ မျဖစ္ဘူးလို႔။ ဟုတ္ၿပီလား”

 ၃။ 

ဘြားရင္ေငြ အျမင္မွာ ေတာ့ ရြာကေလးမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုး တစ္ေခါက္ ေရာက္ စဥ္က ရွိခဲ့တဲ့ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ အုတ္ခဲ လမ္းေလးေတြက ကြန္ကရိ လမ္းေတြျဖစ္၊ တခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕ေသာ အိမ္ကေလးေတြ က အုတ္စီ တုိက္ကေလးေတြ ျဖစ္၊ အဲဒီအိမ္ေတြရဲ႕အေပၚမွာ စေလာင္းေလး တစ္ခုႏွစ္ခု ရွိတာကလြဲလို႔ ရြာကေလး ဟာ မထူးျခားသြားပါဘူး။ က်ဳိးတုိး က်ဲတဲနဲ႔ ဟုိးနား တစ္အိမ္၊ ဒီနား တစ္အိမ္ျဖစ္ ေနတာက ဟိုအရင္က စည္ ကားမႈကိုေတာင္ မီမေနေတာ့ ဘူးလုိ႔ဆုိရမွာ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ တစ္ ခ်ိန္က ေအးရြာဆုိတာ ခရမ္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ပဲဟာ။ 
ခုနစ္တန္း ေအာင္႐ံုနဲ႔ မူလတန္းျပဆရာ ျဖစ္ၾကတဲ့ေခတ္မွာ အလယ္ တန္းေက်ာင္းရွိတဲ့ ဒီေအးရြာ ကေလးကေန ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတာလည္း လက္ခ်ဳိးေရလို႔ေတာင္ ရႏုိင္ မွာမဟုတ္။ ဘြားရင္ေငြ ေတာင္ ဒီရြာရဲ႕ အလယ္တန္း ေက်ာင္းကေန ခုနစ္တန္း ေအာင္ခဲ့ၿပီး ဆရာမျဖစ္ခဲ့တာ ေလ။ ဘြားရင္ေငြရဲ႕အစ္ကုိ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗုိလ္ဇင္ ေယာ္ဆုိရင္လည္း ဒီရြာကေန ပဲ အလယ္တန္းေအာင္ခဲ့ၿပီး သမုိင္းမွာ လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ခဲ့တာ။ 
“အဘြားနဲ႔ ေျမးေျခာက္ ေယာက္လံုးကုိ အိမ္မွာ ညစာ ထမင္း လာစားဖုိ႔ အေမက ဖိတ္ခိုင္း လုိက္တယ္။ ညေန က်မွ တစ္ေခါက္ လာႀကိဳ မယ္။ သြားၿပီေနာ္ အဘြား” 
 “ဟဲ့ ဒါက ဘယ္သူ႔ သမီးတုံး” 
လို႔ ေမးအံ့ ဆဲဆဲ ဘြားရင္ေငြလည္း ေမးခ်ိန္မရ ဘဲ ပါးစပ္ပဲပိတ္လိုက္ရ တယ္။
 ေစာေစာကစကားကို ေျပာသြားတဲ့ ေကာင္မေလး က အသက္က ရွိလွ ဆယ့္ငါး၊ ဆယ့္ေျခာက္လုိ႔ ထင္ရတာပဲ။ ေျပာခ်င္တာကို ေျပာၿပီး ဆိုင္ကယ္ ေပၚတက္၊ စက္ႏိႈး ၿပီး၊ ၀ူးခနဲ ထြက္သြား တာမို႔ ဘြားရင္ေငြမွာ ဘယ္သူ႔သမီး ဘယ္၀ါ့ သမီးဆိုတာကို ေတာင္ ေမးခ်ိန္က မရလိုက္။ 
ဘယ္လုိ ကေလးမေလး ပါလိမ့္ေနာ္။ ဘြားရင္ေငြတုိ႔က မနက္ ကေရာက္ကတည္းက ေနာက္တစ္ရက္ အလွဴလုပ္မဲ့ အလွဴ အိမ္ကိုပဲ တန္းၿပီး လာခဲ့ တာ။ ဘြားရင္ေငြနဲ႔ ေျမး ေျခာက္ေယာက္ကို လုိက္ပို႔တဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာ ကေတာ့ ကားယူၿပီး ျပန္သြားၿပီ။ 
ဘြားရင္ေငြတို႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္ၾကမဲ့ ေနာက္ ၅ ရက္ေနမွ တစ္ေခါက္ လာႀကိဳ မွာေလ။ 

“အဘြားေရ အဲဒါ ရြာ ထိပ္က အဘြား တူမရဲ႕ေျမး ေလ။ အဘြားကို စကားေအး ေအးေဆးေဆး ေျပာမသြား ႏုိင္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ သူက မအား ဘူးေလ ဘြားရဲ႕။ ဒုိင္ ဒိုင္။ အဘြားေရ။ သူက ေဘာလံုးပြဲဒိုင္”
 “ဟမ္ ဘယ္လုိ” 
“ဟုတ္တယ္ အဘြား ရဲ႕။ ေလာေလာဆယ္ ညက မန္ယူပြဲမွာ တစ္ရြာ လံုးေမာင္း ေအာင္လို႔ ဒိုင္ညစ္ေနတာ အဘြားေရ။ သမီးတုိ႔ေတာင္ ေမာင္းေအာင္ တဲ့ထဲမွာ ပါ လိုက္ေသး” 
ရြာက ေျမးျဖစ္သူတစ္ ေယာက္ရဲ႕စကားကို ဘြားရင္ ေငြ နားမလည္ ေတာ့တာနဲ႔ ပါးစပ္ပဲ ပိတ္ေန လုိက္ေတာ့ တယ္ေလ။ ေဘာလံုးပြဲတဲ့။ ေမာင္းေအာင္ တယ္တဲ့။ ဘာ ေတြလဲ။ မိန္းကေလး ေတြနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ။ ရန္ကုန္က ဘြားရင္ေငြ ေျမးမေလးေတြ ဆီကေတာင္ မၾကားဘူးခဲ့တဲ့ စကားမုိ႔ ဘြားရင္ေငြစိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးေလးေတာ့ ျဖစ္သြား သား။ 
အံမယ္ ဒီလိုေတာ့ လည္း ရြာကေလးက တုိး တက္ေနသား။ ေန႔လယ္ကပဲ ၾကည့္ဦး။ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ တူ ေတာ္သူ ႏွစ္ေယာက္က ဘြား ရင္ေငြ မသိႏိုင္ဘူးအထင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ေလးမွာ ေျပာ ေနၾကတာ။ အေဖာ္(ကြန္ဒံုး)ကုိ ေတာင္ ေဆြးလြယ္၊ ပ်က္ လြယ္တဲ့ ကာဗာနဲ႔ လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္တဲ့။ အခုေတာ့ မႏွစ္က ေႏြရာသီ ဘုရားပြဲခင္း လုပ္ခဲ့တဲ့ လယ္ထဲမွာ၊ မုိးတြင္း လည္း ေရာက္ေရာ ကြန္ဒံုး အိတ္ ေလးေတြက ဟုိနားေပါ ေလာေပၚ၊ ဒီနား ေပါေလာ ေပၚနဲ႔လုိက္ၿပီး ဆယ္ေနရတာ အေတာ္ ႐ုပ္ဆိုးသတဲ့။ 
အဲဒီစကားကို ၾကားက တည္းက ဘြားရင္ေငြ စိတ္ထဲ ခုတုတုေတာ့ ျဖစ္သြားသား။ ဒီေလာက္ေတာင္ တုိးတက္ ေနသတဲ့လား။ ရြာကျဖင့္တုိး တက္မႈကို မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္လို႔ မျမင္ႏိုင္ ေသးဘူး။ တုိးတက္ မႈအရင္းခံ ျပယုဂ္ေတြက ဟုိက ဒီက ၾကားခ်င္ ေနတယ္။ ေျပာမေျပာ ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ 

 ၄။ 

အလွဴပြဲမွာ ေမာင္ရင္ ေလာင္း လွည့္တာကို အလွဴ ေန႔မနက္မွ က်င္းပမယ္ ဆုိတာ ကိုေတာ့ ဘြားရင္ေငြ သေဘာ မေတြ႕ လွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလွဴ႕ရွင္ ကိုလည္း ဘြားရင္ေငြ အေနနဲ႔ ေျပာမေန ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဟိုးအရင္ တုန္းကဆုိရင္ အလွဴေန႔ အရင္ ေန႔ျဖစ္တဲ့ အလုပ္အကုိင္ေန႔ ဆိုတာ ရယ္ကိုက သီးသန္႔ရွိ ေနတာ။ အဲဒီေန႔ ညေနပုိင္း ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္တာ ကို အလွဴပြဲ တစ္ခုမွာ အာ႐ံု အထား ရဆံုးပဲေလ။ ေမာင္ရင္ ေလာင္းလွည့္ပြဲ အတြက္ ကြမ္းေတာင္၊ ပန္းေတာင္ ကိုင္ဖို႔ အပ်ဳိေခ်ာ ေတြဆိုတာ ကိုေတာင္ အမ်ဳိးေတာ္ေတာ္၊ မေတာ္ေတာ္ ဟိုဘက္ရြာ၊ ဒီ ဘက္ရြာ ေတြကေန တကန္ တက ဖိတ္ထားရတာ။ 
“ဘြားေျပာေတာ့ ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္တယ္ ဆိုတာကို ဒီေန႔ လုပ္မွာဆုိ၊ မီးက ျမင္း ေတြၾကည့္ ခ်င္လုိ႔ ရွာေနတာ ေတြ႕လည္းေတြ႕ ဘူး။ ဘြားက ရွင္ေလာင္း လွည့္ရင္ ထဘီ ၀တ္ရမယ္ ဆုိလုိ႔ ခ်ိတ္ထဘီ ႀကီးကို မီး ၀တ္ထားရတာ၊ မီးလည္း တစ္ကိုယ္လံုး ယားေနၿပီ” 
လို႔ ေျပာလာတဲ့ ေျမး ျဖစ္သူ ျပည့္ျပည့္ေလးကို ေတာင္ 
“ေမာင္ရင္ေလာင္းကို မနက္မွပဲ လွည့္ေတာ့မွာတဲ့။ ေျမးေနရခက္ရင္လည္း အဲဒီ ၀တ္စံုကို မနက္က်မွပဲ ၀တ္ ေတာ့။ သြား သြား သြားခၽြတ္ ထားခ်ည္” 
လို႔ ဘြားရင္ေငြ ေျပာခဲ့ရ ေသးတာ။ ဒီၾကားထဲ ေျမးေနာက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဆန္းထြဋ္ က 
“ဘြားေရ ရန္ကုန္ မွာ ဘြားဆုိ ျပေနတဲ့ တစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္မဲ့ ဒိုး၀ုိင္း ေတြဆုိတာ လည္း မလာေသး ပါလား” 
လို႔ ဘြားရင္ေငြကို ကပ္ၿပီး ေမးလာတာကို 
“ေမာင္ရင္ ေလာင္းက မနက္မွ လွည့္မွာ မို႔ အဲဒါေတြက မနက္မွလာ လိမ့္မယ္” 
လို႔ ဘြားရင္ေငြက တုိတုိတုတ္တုတ္ ေျဖပစ္ခဲ့ရ ေသးတာ။ ေမာင္ရင္ေလာင္းကို ရြာေတာ္ရွင္ဆုိတဲ့ နတ္ကြန္း မွာျပၿပီးရင္ ရြာထဲကုိ ေမာင္ရင္ေလာင္းလွည့္။ ၿပီးရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားၿပီး ဆံခ်လို႔ ေမာင္ရင္ ေလာင္းကို သကၤန္း ဆီးၿပီး ကိုရင္ ျဖစ္ေစမယ္ေပါ့။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က သိပ္အေ၀းႀကီး မဟုတ္တာမို႔ ေမာင္ရင္ ေလာင္းေတြက ျမင္းနဲ႔ လွည့္။ လူေတြက ေနာက္က လုိက္ ေလမည္ေပါ့။ 
“ဟဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္း ေတြတင္ဖုိ႔ ျမင္းေတြက မလာ ေသးဘူးလား”
 ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္ ေတာ့မယ္။ လူေတြပဲ ရြစိ၊ ရြစိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမာင္ရင္ ေလာင္း တင္ဖုိ႔ ျမင္းေတြက အခုအခ်ိန္ ထိ ဘြားရင္ေငြ မေတြ႕ရေသး တာမို႔ ဘယ္လုိမွ မေနႏုိင္ ေတာ့ဘဲ အနားက တူမ တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္ တယ္။ 
“ဟာ ႀကီးေငြက လည္း ဒီေခတ္ထဲမွာ ဘယ္ျမင္းက ရွိေတာ့မွာလဲ။ ေမာင္ရင္ ေလာင္းတင္ ဖုိ႔က ဟုိမွာ။ ႀကီးေငြတို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားရင္ စီးဖို႔က ဟိုမွာ” 
တူမျဖစ္သူ ၫႊန္ျပရာ ကို လွမ္းၾကည့္ မိေတာ့ ေမာင္ ရင္ေလာင္း သံုးေယာက္ကို တင္ဖုိ႔လုိ႔ ယူဆရတဲ့ ဆုိင္ ကယ္သံုးစီးက စက္ႏႈိးၿပီး လ်က္သား တ၀ူး၀ူးျဖစ္ေန သလို၊ ဘြားရင္ေငြ တို႔ စီးဖို႔ လုိ႔ ယူဆရတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီ သံုးေလးစီးက ဟုိမွာဘက္မွာ စက္သံေလး ေတြ ဖြတ္ခ်က္၊ ဖြတ္ခ်က္။ ေျပာေျပာ ဆုိဆုိနဲ႔ တူႏွစ္ ေယာက္က လာတြဲၿပီးေပြ႕ တင္လို႔ ဘြားရင္ေငြလည္း ေထာ္လာဂ်ီ ေလးအေပၚကို ေစြ႔ခနဲ ေရာက္တယ္။
 ျမင္း ၾကည့္ခ်င္ပါ တယ္ဆိုတဲ့ ေျမး ေတြ၊ ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္ တာကို ၾကည့္ခ်င္ပါ တယ္ဆုိ တဲ့ ေျမးေတြလည္း ဘယ္ကို ေရာက္ေန ၾကပါလိမ့္။ ရြာက ေကာင္မေလး ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေတာ့ ေရွာ့ပင္ ၀တ္သူေတြ၊ ေဘာင္းဘီ ရွည္၀တ္သူေတြ လည္း ရွိေနတာမို႔ လူအရပ္ တစ္၀က္ ေလာက္ရွိမဲ့ ေထာ္ လာဂ်ီေပၚကို လႊားခနဲ လႊား ခနဲ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေရာက္လာ ၾကေပမဲ့၊ ခ်ိတ္ ထဘီဂၽြတ္ဂၽြတ္ ေဂါက္ေဂါက္ နဲ႔ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ေျမး ျပည့္ ျပည့္ ေလးကေတာ့ ေထာ္လာ ဂ်ီအေပၚကို အေတာ္နဲ႔ကို ေရာက္ မလာ ႏုိင္ရွာဘူး။
 ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက တစ္ဖက္စီတြဲၿပီး တင္လုိက္ေတာ့မွ ျပည့္ျပည့္ ေလးက ေထာ္လာဂ်ီေပၚ ေရာက္လာတယ္။ 
 “လာမခ်ဳပ္နဲ႔ လာမခ်ဳပ္ နဲ႔ ၿပိဳင္ကား လွလွေလးနဲ႔ လာ မခ်ဳပ္နဲ႔”အလို ဘာသံႀကီးတုံး။ ေထာ္လာဂ်ီ တန္းႀကီး ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေထာ္လာဂ်ီေပၚ ကေန က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ဘြားရင္ ေငြလန္႔သြားတယ္။
 အသံလာ ရင္ ေထာ္လာဂ်ီကို လွမ္း ၾကည့္မိေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေထာ္လာဂ်ီ ေပၚမွာ လူတစ္ ရပ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေဘာက္ႀကီး ႏွစ္ခုကို အပီအျပင္ တင္လုိ႔ ေကာင္ေလး တစ္အုပ္က လည္း ေရွာ့ပင္ကိုယ္စီနဲ႔။ ေခါင္းမွာ က်စ္ဆံၿမီးကိုယ္စီ နဲ႔။ လက္ေမာင္းမွာ တက္တူး ႐ုပ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ 
“ေၾသာ္ ေမာင္ရင္ ေလာင္းေတြ လွည့္ၾကေတာ့ မယ္ေပါ့” 
ဘြားရင္ေငြ စိတ္ထဲက တစ္စံုတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရရင္း ေျမးျဖစ္ သူေတြ ျဖစ္တဲ့ ဆန္းထြဋ္နဲ႔ ဘုိဘုိကို ေျပးၿပီး သတိရတယ္။ ေျမး ကေလးေတြ ဘယ္ေထာ္လာ ဂ်ီေပၚကို ေရာက္ေနၾကပါ လိမ့္။ ေထာ္လာဂ်ီက တဖြတ္ ဖြတ္အသံေတြျပဳရင္း အလွဴ အိမ္ကေန ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဆီကို ဦးတည္ၿပီး ေလ။ 
လွည္းလမ္းမကို ျဖတ္ ၿပီး သြားရတဲ့ လမ္းမုိ႔ ဖုန္ေတြ ကလည္း တေထာင္းေထာင္း ထလာၿပီေလ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ ရဲ႕ ၀ူး၀ူးသံ၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြ ရဲ႕ ဖြတ္ဖြတ္သံေတြ ၾကားမွာ ဖုန္တေထာင္း ေထာင္းနဲ႔ ေမာင္ရင္ေလာင္း စီတန္းလွည့္ လည္ပြဲလည္း စတင္ေနၿပီ ေလ။ ဖုန္ေတြၾကား မွာမို႔ ဘြား ရင္ေငြလည္း ပါလာတဲ့ သဘက္ေလးကို ေခါင္းၿမီး ဆြဲျခံဳထား လုိက္ရတယ္။
 “ေယာကၡမႀကီးဆူလို႔ ဆဲxxxအိမ္ခြဲပါ လို႔ေဆာက္ ရေအာင္ဗ်xxxတစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္မွ သံုးေဆာင္ေလး ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ေဆာက္ မွxxxေနေလာက္မယ္xxx ပ်ဳိ႕သက္ထားရယ္xxxအလို ဗ်ာxxxသားေတြကမ်ား xxxသားxxxေတြကမ်ား xxxမ်ား” ဟဲ့။ 
ဒါဘယ္က အသံ တုံး။ အသံလာရာဆီကို ဖုန္ တလိမ္းလိမ္း ထေနတဲ့ ေထာ္ လာဂ်ီရဲ႕အေပၚက သဘက္ ကေလး အသာအယာ ဟလို႔ ဘြားရင္ေငြ လွမ္းၾကည့္ေတာ့၊ ဘြားရင္ေငြတုိ႔ ေထာ္လာဂ်ီကို ေက်ာ္ျဖတ္ တက္သြားတဲ့ ေဘးက ေထာ္လာဂ်ီ ေပၚက အသံေတြပဲ။ ဒီအသံေတြ ဒီအသံ ေတြ။
 “ဟဲ့ ဘုိဘိုတုိ႔ ဆန္းထြဋ္ တုိ႔ ေျမးတို႔ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္ ထားလိုက္စမ္း” ဘြားရင္ေငြ ဖုန္ေတြ ၾကားကေနပဲ၊ အျခား ေထာ္ လာဂ်ီေပၚကုိ လွမ္းေအာ္ေျပာ လိုက္တယ္။ ေနာက္ဆံုး ေထာ္လာဂ်ီ ေပၚက လာမခ်ဳပ္နဲ႔ လာ မခ်ဳပ္နဲ႔ ၿပိဳင္ကား လွလွေလး နဲ႔ လာမခ်ဳပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ စႏ္ၵီျမင့္ လြင္ေလးရဲ႕အသံကုိေတာ့ စက္သံေတြ တဘုန္းဘုန္း ၾကား၊ ဖုန္လံုးေတြ တေထာင္း ေထာင္းၾကားကေန ဘြားရင္ ေငြတစ္ေယာက္ ပအဲ့၊ ပအဲ့နဲ႔ ခပ္ယဲ့ယ ဲ့ၾကားေနရ ဆဲပဲ။
 မင္းေ၀ဟင္ 
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၂)

ကမၸည္း

ဓာတ္ပံု-အင္တာနက္



    (၁)
    ဒီရြာကေလးမွာ ဟိုး . .ေရွးေရွးကတည္းက အရိုးစဲြေနတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေလးတစ္ရပ္ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္မိသားတစ္စုဟာ အလွူတစ္ခုျပုျပီးတိုင္းမွတ္တမ္းတင္အေနနဲ့ ကမၸည္း ေလးေတြထိုးထားၾကျခင္းပဲ။ ကမၸည္းထိုးျပီးလွူရတဲ့ အလွူမွလည္း စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ ေက်ာင္း၊ ကန္ဘုရားတန္ ေဆာင္းစတာေတြကို လွူျပီးထိုးတဲ့ ကမၸည္းဆိုတာေတြအသာထား။ တစ္လံေလာက္ရိွတဲ့ လမ္းတံတားေလးျပုျပင္ ရင္လည္း ကမၸည္းေလးေတာ့ ထိုးထားလိုက္တာပဲ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ မီးေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေစ၊ ေသာက္ေရအိုးေလးတစ္အိုးျဖစ္ေစ။ လွူလိုက္ရင္လည္း ဦးဘယ္သူ+ေဒၚဘယ္သူေကာင္းမႈဆိုတာပါျပီးသား။
    နွစ္ကိ်ပ္ရွစ္ဆူဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလးေတြၾကည့္ဦးမလား။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္က တစ္ေတာင္ ေလာက္။ အဲ . .ကမၸည္းစာတမ္းကလည္း တစ္ေတာင္ေလာက္။ ဘုရားရဲ့ဘဲြ့ေတာ္နဲ့အလွူရွင္ ကမၸည္းဆိုတာေရာလို့။ အဲလို ကမၸည္းေလးေတြထိုးျပီးတိုင္းလည္း စကားတိုက္ဆိုင္ရင္ အမွတ္တရအေနနဲ့ေျပာေနတတ္ခဲ့ေသးတာ။ လွူထားတယ္ဆိုတဲ့ စကားေတာင္မဟပဲ၊ ကမၸည္းထိုးထားတာေလးေတြကိုပဲ တခုတ္တရေျပာေနၾကတာ။
'ကိုေခြးရိုးတို့မ်ားေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲဆိုတာမ်ား ကမၸည္းေတြဆိုျပည့္လို့။ မုဒ္ဦး၀က သံပန္းတံခါး ေတြၾကည့္မလား။ ကုဋီသြားတဲ့ နတ္လမ္းေတြမွာၾကည့္မလား။ စံုလို့။ သာဓုမ်ားေတာ့ အၾကိမ္တစ္ရာ ေလာက္ေခၚခ်င္စရာ'
    ေျပာရရင္ပုဂံျပည္ၾကီးထြန္းလင္းေတာက္ပခိ်န္က မုဆိုးမမ်ားပါမက်န္ ဘုရားေလးတစ္ဆူေတာ့ တည္နိုင္ ၾကတယ္လို့ ဆိုစမွတ္ရိွသလို၊ ဒီရြာေလးမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲနြမ္းပါးေနပါေစ။ သာသနာပိုင္ အေဆာက္ အဦးတစ္ခုခုမွာေတာ့ အလွူေလးလွူျပီး ကမၸည္းေလးေတာ့ ထိုးျပီးသားပဲ။ ယုတ္စြအဆံုး ကုဋီတံခါးေလးပ်က္လို့ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ထားတာေတာင္။
    'ကုဋီတံခါးျပန္လည္မြမ္းမံ အလွူရွင္၊ ဒကာမၾကီးေဒၚတုတ္' ဆိုတာမို်း။ အလွူတစ္ခုလုပ္ျပီဆိုရင္ ေတာ့ ကမၸည္းေလးမွမထိုးလိုက္ရရင္ မျပည့္စံု၊ မျပီးေျမာက္သလိုမို်း။ အျပိုင္အဆိုင္လို့ပဲေျပာေျပာ၊ စဲြျမဲေနတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈလို့ပဲဆိုဆို ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရြာကေလးနဲ့ သဟဇာတမလိုက္ေအာင္ ကမၸည္းမွတ္တမ္းေတြနဲ့ ျပည့္လံွ်ေနတာ။ 'ကမၸည္းေတြနဲ့ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ရြာ' လို့ေတာင္ ေျပာလို့ရသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခိ်န္ထိ အလွူမွတ္တမ္းတင္ ကမၸည္းအကၡရာမရိွခဲ့တာဆိုလို့ တစ္ေယာက္ေတာ့ရိွေနေသးတယ္။

(၂)
ဒီရြာေလးရဲ့ နာမည္က ေအးရြာတဲ့။
ရန္ကုန္တိုင္း၊ ခရမ္းျမိဳ႕နယ္ထဲမွာမို့ စည္ပင္သာယာ၀ေျပာတဲ့ ရြာၾကီးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ရြာထဲမွာ အိမ္ေျခဆိုတာစစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ေရတြက္မွ သံုးဆယ္ေလာက္။ ရြာရိုးကိုးေပါက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္။ ေတြ႕တဲ့သူအေရအတြက္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းထက္မပိုဘူး။ ဒါေတာင္ရြာက ေတာင္ရြာ၊ ေျမာက္ရြာဆို ျပီး နွစ္ျခမ္းကဲြေနလိုက္ေသးတာ။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက်ေတာ့လည္း ေႏြရာသီမွာေတာင္ လိုင္းကားမေရာက္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းသံုးမ်ိဳးစလံုးမွာ သံုးနိုင္တာဆိုလို့ ေလွသာသာပဲ့ကိ်ပ္ေလးေတြပဲရိွတယ္။ ဒါေလးေတြနဲ့ပဲ ခရမ္းျမိဳ႕တက္လည္းဖြတ္ခ်က္။ ဖြတ္ခ်က္။ ရန္ကုန္ဘက္သြားလည္း ဖြတ္ခ်က္၊ ဖြက္ခ်က္ေပါ့။
တစ္ခိ်န္တုန္းကေတာ့ ဒီရြာေလးမွာ အလယ္တန္းဆင့္အထိ သင္လို့ရတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေတာ့ရိွ ဖူးတယ္။ ဒီရြာေက်ာင္းကေန ခုနွစ္တန္းေအာင္ျပီး မူလတန္းျပ ဆရာေတြျဖစ္သြားၾကတာေတာင္ ဒုနဲ့ေဒး။
သူ့တုန္းကလည္း ခုနစ္တန္းကို ဒီရြာကေလးကပဲ ေအာင္ခဲ့တာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေန့အထိ သူ့ေလာက္ေတာ္ခဲ့၊ ထက္ခဲ့တဲ့သူ ဒီရြာမွာမရိွေသးဘူး။ ဒီရြာရဲ့ ေနာက္ေပါက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေတာ္၊ ဘာတံဆိပ္ေတြပဲရရ၊ သူရဲ့နာမည္ေဘး၀ိုက္ကြင္းထဲက တံဆိပ္ေတြ၊ ဂုဏ္ထူးေတြကိုေတာ့ မီနိုင္ၾကတဲ့ သူမရိွေသးဘူး။ သူက တကယ္လည္းေတာ္ခဲ့တယ္။ သမိုင္းမွာေတာင္ နာမည္တစ္ခုေမာ္ကြန္းတင္ခံရတဲ့အထိေပါ့။
သူခုနွစ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေရာက္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ရင္း ၉ တန္းအေရာက္ မွာ သူ့ရဲ့နာမည္ကို ေမာ္ကြန္းတင္ခံရမယ့္ ဌာနတစ္ခုမွာ သူအလုပ္၀င္ခဲ့တာ သက္ျပည့္ပင္စင္ရတဲ့ အခုအခိ်န္ထိ ပါပဲ။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေနရာတိုင္းမွာ သူကေတာ္ေတာ့ သူရခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္ေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ တံဆိပ္ေတြမွအနီေတြ၊ အစိမ္းေတြ၊ အျပာေတြ အေရာင္ကိုစံုေနတာ။
ဂုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္ေတြ အေရာင္စံုေနသလိုပဲ သူ့ဘ၀ကလည္း အေရာင္ကခပ္စံုစံုရယ္။ သူရခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြကိုပဲၾကည့္။ စုစုေပါင္းသံုးေယာက္။ ပထမဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရည္းစားဦးမဟုတ္ရွာဘူး။ သူ့ရဲ့အလုပ္ တာ၀န္နဲ့ မိတၳီလာဘက္အသြား။ သူ့ရဲ့အထက္အရာရိွက သေဘာတူတာနဲ့ ပထမဆံုး မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမပါပဲရခဲ့တာ။ ဒီလိုဆိုျငင္းလိုက္ပါေတာ့လားလို့ ေမးစရာရိွေပမယ့္ သူကေနရာတိုင္းမွာ အလုပ္တာ၀န္ ေက်သလို၊ အထက္လူၾကီးရဲ့အမိန့္ကိုလည္း ဘယ္တုန္းကမွ လြန္ဆန္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူပထမဆံုးအိမ္ေထာင္က်တာကို ရြာကေလးက သူ့မိဘေတြေတာင္ သိလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သူတို့ေခတ္တုန္းက ဖုန္းအဆက္အသြယ္မရိွ၊ ဘာမရိွနဲ့ဆိုေတာ့ သူ့အေၾကာင္းကို ရြာကလူေတြ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ သိလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။
ရြာမွာက သူ့ရဲ့ငယ္ခ်စ္တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္ရြာကို သူျပန္လာတာက သူအိမ္ေထာင္က်ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးရံုသက္သက္ပါ။ သူ့ရဲ့ဇနီးကေတာ့ပါမလာခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ရြာကို ေရာက္ေတာ့။
သူရည္လည္းမရည္ရြယ္ခဲ့သလို အစီအစဥ္လည္းမရိွခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ 'အေၾကာင္းကံမ်ားကေပါင္းဖို့ ဖန္လာတယ္' ဆိုသလိုပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ရြာကငယ္ခ်စ္ဟာ သူ့ရဲ့ဒုတိယအိမ္ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ရြာကေလးကို အဲဒီတစ္ေခါက္လာျပီးကတည္းက လူ၀တ္ေၾကာင္ကိုစြန့္ျပီးဘုန္းၾကီး၀တ္ေနတဲ့ သူ့အေဖျပန္လြန္ ေတာ္မူမွပဲ သူေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္ေတာ့တာ။ သူတို့ေခတ္က အေျမွာင္မယားေတြ၊ အျပိဳင္မယားေတြမ်ား ေလေတာ့ အဲဒီအခိ်န္မွာ သူက တတိယအိမ္ေထာင္ေထာင္က်ျပီးေနျပီေလ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ တတိယအိမ္ေထာင္ က်ေတာ့ ဒုတိယမိန္းမက မယားၾကီးျဖစ္သြား။ တတိယမိန္းမဟာ အငယ္ေပါ့။ သူ့ရဲ့ပထမဆံုးမိန္းမေတာ့ ကြာရွင္းျပီးျပီေလ။
ရြာကေလးကေတာ့ အျမဲတမ္း သူကိုအထူးအဆန္းေပါ့။ ရြာမွာမျဖစ္နိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ သူလုပ္သလိုရြာမွာ မရိွတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက သူ့မွာပဲ ပေဒသာပင္သီးသလို စုၿပံဳျဖစ္ေနတာကိုး။ ရြာကေလးအေနနဲ့အားက်အၾကည့္၊ ဂုဏ္ယူအၾကည့္ေပါ့။ 'ဒါ . .ငါတို့ရြာသားကြ' ဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးေပါ့။ ရြာကေလးက သူ့ကိုတစ္ကယ္ကို စိတ္၀င္စားခဲ့တာပါ။ သူကလည္း ထူးဆန္းတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးကလဲြလို့ ေတာ္ရံုတန္ရံုဘုန္းၾကီးကို လက္အုပ္မခီ်သလို လူၾကီးသူမေတြနဲ့ တစ္၀ိုင္းတည္း စကားထိုင္ေျပာရင္ေတာင္ ဒူးခိ်တ္မပ်က္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး။ သူအျမဲတမ္းေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း ေတာ့ရိွတယ္။
'ဘာမွမလုပ္ရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လူတိုင္းမွာေလွ်ာက္စရာလမ္း တစ္လမ္းေတာ့ မလဲြမေသြရိွေနပါတယ္။ ကိုယ္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကိုသာ အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ျပီး ေလွ်ာက္ရမယ္။ အေမေမြးလာကတည္းက ဘယ္သူမွ ေျခေထာက္တစ္ဖက္အပိုမပါဘူး'
သူေျပာခ်င္တာက ေနာက္ေပါက္ေတြသူ့လို ၾကိဳးစားၾကဆိုတဲ့ပံုစံ။ ခက္တာက ေနာက္ေပါက္ေတြကို လမ္းေဖာက္ၾကလို့သာ သူကခဏခဏေျပာတာ။ သူေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို ေနာက္ကလိုက္ေလွ်ာက္ၾကဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မို်းက်ေတာ့ သူ့စကားထဲမွာရိွမေနျပန္ဘူး။ ပိုက္ခ်က္မျပရံုတင္မဟုတ္ဘူး။ သူကဟင္းစားပါမေပးတာ။
သူ့ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ အေတာ္ၾကီးကိုေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။ ဘဲြ့ထူးဂုဏ္ျဒပ္ေတြေတာင္မကပါ ဘူး။ ေငြေၾကးဥစၥာဆိုရင္လည္း သူ့ရဲ့ဒုတိယမိန္းမနဲ့ တတိယမိန္းမက ေမြးထားတဲ့ သားသမီးတစ္ကိ်ပ္ကိုျပည့္လံွ်ဖူလံု ေလာက္ေအာင္ စည္းစိမ္ကရိွခဲ့တာပါ။ တစ္ခုရိွတာက ရြာကေလးက သူ့ကိုစိတ္၀င္စားသလို သူကအတိုင္းအတာ တစ္ခုထက္ပိုျပီး ရြာကေလးကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ရြာကေလးမွာ လူတိုင္းနီးပါးရဲ့အမည္နာမေတြ ကမၸည္းေပၚေရာက္ ေနေပမယ့္ မိန္းမသံုးေယာက္၊ သားသမီးတစ္ကိ်ပ္နဲ့ ဘယ္ေတာ့မွလြတ္လပ္မႈရိွမေနတဲ့ သူ့ရဲ့နာမည္က ရြာကေလး ရဲ့တစ္ခုေသာ ကမၸည္းေပၚကိုေရာက္မေနေသးဘူး။

(၃)
အလုပ္ေတြအမ်ားၾကီးလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ့ဘ၀ဟာ သက္ျပည့္ပင္စင္ရျပီးတာေတာင္ ဌာနတစ္ခုရဲ့အတိုင္ပင္ခံ အျဖစ္နဲ့ အားရတယ္မရိွေသးဘူး။ 'ဘာမွမလုပ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး' ဆိုတဲ့ သူ့စကားအတိုင္းလုပ္လို့ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြရဲ့ေနာက္ဆက္တဲြဟာ သူ့ရဲ့အာရံုေတြကို ရြာကေလးဆီ ဆဲြေခၚသြားဖို့ မတက္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ရြာကေလးရဲ့ ကမၸည္းေလးေတြကလည္း သူ့ရဲ့စိတ္ကိုမညိွဳ႕ငင္ႏိုင္ေသးဘူး။ ရြာကေလးကေတာ့ သူ့ရဲ့နာမည္ရယ္၊ နာမည္ ေနာက္၀ိုက္ကြင္းထဲက ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘဲြ့တံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာေတြရယ္ပါမယ့္ ကမၸည္းတိုင္ေလးတစ္ခုကိုအျပင္း အထန္ရွာေဖြေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥအတြက္ ရြာကေလးကေတာ့ ဘာမွမတတ္နိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ့ေႏြတစ္ေန့မွာ ရြာကေလးကို သူမထင္မွတ္ပဲ ေရာက္လာတယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္လာတယ္ ဆိုမွေတာ့ ျမိဳ႕မွာအေျခက်ေနတဲ့ အမ်ားသူငါလို ရြာကေလးကို မေသခင္နႈတ္ဆက္ဖို့၊ ရြာကေလးမွာ ေခါင္းခ်ဖို့ ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဘယ္လာရိွေနလိမ့္မတုန္း။ ရြာကေလးကိုအ၀င္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုတို့တဲပံုစံအေဆာက္အဦးေလးအေရာက္ သူ့ရဲ့သားက ေမာင္းလာတဲ့ ကားကိုရပ္တယ္။
'ဒါေရခ်မ္းစင္ပဲျဖစ္မယ္အေဖ။ ေရဗူးကုန္သြားတာၾကာျပီဆိုေတာ့ ရြာထဲအထိ ကြ်န္ေတာ္မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေရဆင္းေသာက္လိုက္ဦးမယ္'
သူ့ရဲ့သားကေျပာျပီးကားတံခါးဖြင့္ဆင္းေတာ့ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ သူ့ေျမးနွစ္ေယာက္ကလည္း မေျပာ မဆိုေအာက္ကိုဆင္းသြားၾကတယ္။
ရန္ကုန္နဲ့က ဘယ္ေလာက္မွေ၀းတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေနတပူပူ၊ ဖုန္တဆူဆူျဖစ္ေနတဲ့ လွည္းလမ္းမတာ ရိုးကိုအျပင္းခီ်တက္လာရတာဆိုေတာ့ ကားေပၚကလူေတြ ေနတံလွ်ပ္ေအာက္မွာ ခပ္ယိယိျဖစ္ေနျပီ။ သူလည္း ေျခေညာင္းလက္ဆန့္လုပ္ဖို့ ကားေပၚကဆင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သြပ္မိုး၊ အုတ္စီအေဆာက္အဦးေလးထဲက ေရခ်မ္းစင္ရိွရာကို လွမ္းလိုက္တယ္။
'အနႏၱငါးပါးဦးထိပ္ထား၍ လူပ်ိဳႀကီး ဦးက်င္စိန္နွင့္ ဤရြာ၏ကြယ္လြန္သူအေပါင္းမွ သံသရာအတြက္ ရည္ရြယ္၍ လွူဒါန္းသည္'
'အလို'
သူ့နႈတ္က ရုတ္တရက္အာေမဋိတ္ထြက္သြားတယ္။ ေရခ်မ္းစင္ အေဆာက္အဦးရဲ့ ကမၸည္းမွတ္တမ္းကို ဒုတိယအၾကိမ္ သူျပန္ဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ့စိတ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတယ္။
'ဦးက်င္စိန္ဆိုတာ သုဘရာဇာၾကီးမဟုတ္လား အေဖ'
သူ့သားရဲ့ အေမးကိုလည္း 'အင္း' လို့ တိုတိုေတာင္းေတာင္း သူေျဖလိုက္တယ္။ က်င္စိန္။ သူေကာင္း ေကာင္းသိတာေပါ့။ ရြာကိုအေရာက္အေပါက္နည္းလို့ ရြာကလူမွန္သမွ်ရဲ့အေၾကာင္း ခေရေစ့တြင္းက်သူမသိေပမယ့္ က်င္စိန္အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူေကာင္းေကာင္းၾကီးသိတယ္။ သူသိတာမွ ေအာ့နွလံုးနာစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ က်င္စိန္ရဲ့အေၾကာင္းက သူ့အာရံုမွာ မွတ္မိေနတာ။

(၄)
'ေဟ့ . .ဒီရြာမွာ မျမိဳင္နဲ့စျပီး က်င္စိန္နဲ့ဆံုးတဲ့ သူခ်ည္းပဲ။ အထီးအစ္မ လိင္အမို်းအစားသာကြာရင္ကြာမယ္။ ဒီသီအိုရီကေတာ့ မေျပာင္းဘူး ေအ့'
ဦးက်င္စိန္တို့မူးလာျပီဆိုရင္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ေကြ့ေကာက္ေကာက္လမ္းေလးမွာ တေအ့ေအ့နဲ့ေလတက္၊ တကိြ်ကိြ်နဲ့သြားေတြကိ်တ္လို့ ေျပာေနက်အထက္ပါစကားကိုေျပာေတာ့တာပဲ။ ကိုက်င္စိန္ေျပာတဲ့ မျမိဳင္ဆိုတာက ေဆးရံုမရိွ၊ ေဆးခန္းမရိွတဲ့ ရြာကေလးရဲ့ အားထားရာအရပ္လက္သည္ေလ။
ဦးက်င္စိန္က တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ိဳၾကီး။ အရက္ေသာက္တတ္တာကလဲြလို့ ရမ္းရမ္းကားကား ဘယ္တုန္း မွမရိွဘူး။ ပိုင္ဆိုင္သမွ် မယ္မယ္ရရလည္း မရိွသလို၊ အဲ့ဒီပိုင္ဆိုင္သမွ်ကို လက္ညိႈးထိုးျပစရာေတာင္ ဘယ္ဘက္ လက္တစ္ဘက္ကမရိွဘူး။ လြတ္လပ္ေရးရျပီးကာစ အလံအျဖဴနီ ကြန္ျမဴနစ္ေတြၾကီးစိုး ကတည္းက တုတ္ျပီး ဓားျပီးအတြက္ တုတ္သိုင္း၊ ဓားသိုင္းေတြေလ့က်င့္လိုက္တဲ့အဆံုး ဦးက်င္စိန္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဘက္ဟာ အစမ္းသပ္ခံအျဖစ္ စေတးခံလိုက္ရတာ။ သိုင္းအေခၚအရေတာ့ အရက္ေသာက္မိလို့ စည္းေပါက္တယ္ေပါ့။ အစပိုင္း လက္ရဲ့ဘယ္အပိုင္းကိုပဲခုတ္ခုတ္ ရာဘာတံုးကို ခုတ္သလို 'ထင္' ကနဲျပန္ခုန္တက္လာတဲ့ ဓားဟာ တစ္ေန့မွာေတာ့ ေလ့က်င့္ေနက်အတိုင္း လက္ေကာက္၀တ္ကို 'ရႊက္' ကနဲအခုတ္၊ ဓားသြားက ေလေပၚကို ထင္ကနဲျပန္တက္မလာပဲနဲ့ လက္ေကာက္၀တ္ထဲကို 'ဇြက္' ကနဲစိုက္၀င္သြားတာ တိတိရိရိေလ။
အစပိုင္းကေတာ့ လက္ေကာက္၀တ္ကစျပီး ျပတ္သြားတာ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးထည့္ရင္း ပိုး၀င္လို့ တတိတိ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတာ ေနာက္ဆံုးလက္ေမာင္းရင္း ငံုးတိုအဆင့္ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ ဦးက်င္စိန္က အကၤီ်၀တ္လို့မရေတာ့ဘူး။ သူ့ရဲ့ငံုးတိုလက္ကေလးကို ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ့ပတ္လို့ ခနၶာကိုယ္အေပၚပိုင္း တစ္ခုလံုးကို ဖံုးအုပ္ထားရတာ။ ဦးက်င္စိန္မွာ လက္တစ္ဘက္သာမရိွတာ။ သာမာန္လူေတြလုပ္တဲ့ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္နိုင္တယ္။ ထမင္းအိုးတည္လို့ ထမင္းရည္ငဲွ့မလား။ ညာလက္က ထမင္းအိုးနႈတ္ခမ္းကိုကိုင္ ဘယ္ေျခမမွာ လက္နီွးခုညွပ္လို့ ထမင္းရည္ငဲွ့လိုက္တာမ်ားအေျဖာင့္။ ေလာက္ေလးခြပစ္ဦးမလား။ ေလာက္စာလံုးညွပ္ထားတဲ့ ေလာက္စာအိမ္ပါးစပ္မွာကိုက္လို့ ညာလက္နဲ့လဲႊျပီးပစ္ထည့္လိုက္တာမ်ား ပစ္ကြင္းကိုကြက္တိ။ 
တခ်ိဳ႕က သူ့ကိုနာမည္ေပးၾကတယ္။ ေဒးဗစ္ခ်န္းက်င္စိန္တဲ့။ တစ္ခိ်န္က တရုတ္ျပည္မွာ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ပံုစံ သရုပ္ေဆာင္သြားတဲ့ တရုတ္မင္းသားကို အစဲြျပဳလို့ေပါ့။ အဲဒီလက္တစ္ဘက္မရိွတဲ့ ေဒးဗစ္ခ်န္းက်င္စိန္ က ဒီရြာမွာ သုဘရာဇာလုပ္လာတာမ်ား နွစ္ေပါင္းေရေတာင္မေရနိုင္ေတာ့။ လက္တစ္ဘက္နဲ့ လူေသကိုကိုင္လိုက္ တာမ်ားလ်င္မွလ်င္။
ဦးက်င္စိန္စဲြေနေအာင္လုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုရိွတယ္။ သူ့ရဲ့အမွတ္အသားပဲေျပာရမွာ။ အဲဒါကရြာထဲက လူတစ္ေယာက္ေသလို့ လူေသကို ေျမျမႇဳပ္သၿဂၤိဳဟ္တဲ့ကိစၥ သူလုပ္ျပီးသြားရင္ အသုဘရွင္ထဲက အရက္ဖိုးေတာင္း ေတာ့တာပဲ။ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သဒၶါေၾကးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အသုဘရွင္ေတြကလည္း ဦးက်င္စိန္ေတာင္းစရာေတာင္မလိုပါဘူး။ ေပးၾကတာပါပဲ။ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၾကျပီပဲဟာ။ ထူးဆန္းတာက လူတစ္ ေယာက္ေသလို့ရတဲ့ အဲ့ဒီပိုက္ဆံေတြကို သူအရက္ေသာက္ဖို့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွမသံုးဘူး။ တစ္လန္ေလာက္ရိွ တဲ့အစစ္နွစ္ဖက္ပိတ္ ၀ါးပိုး၀ါးၾကီးထဲကို ပိုက္ဆံေတြထည့္ထားတတ္တယ္။ ဒါက လူတစ္ကာသိတဲ့ကိစၥပါ။ ရင္းနီွးတဲ့သူေတြက 'ဦးက်င္စိန္ မိန္းမယူဖို့ ဆုေနတာလား' လို့ေမးရင္ . . .
'ဒီေငြေတြက ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲ အလြယ္တကူေရာက္လာတဲ့ ေငြေတြမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ေသျပီးမွ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းေရာက္လာတာ။ ဒါလူေသေတြရဲ့ ပိုက္ဆံေတြကြ၊ ငါ့ပိုက္ဆံမဟုတ္ဘူး'
'ပိုက္ဆံေတြဆုလာတာၾကာျပီ။ ဘယ္ေတာ့က်ရင္ ဘာလုပ္ဖို့လဲ' လို့မ်ားဆက္ျပီးေမးရင္။
'လူေသေတြအတြက္ ကမၸည္းထိုးဖို့ကြ . . . ကမၸည္း ကမၸည္း။ ဒီရြာမွာ လူေသေတြအတြက္ ကမၸည္းတစ္ခု လိုတယ္။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္လဲဆိုရင္ေတာ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ျပည့္မွလို့ ေျပာရမွာ။ ေနာက္ထပ္သံုးေယာက္ေလာက္ေသျပီးရင္ ငါ့ရဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ျပည့္ျပီ'
ဒီလိုျပန္ေျပာတတ္တာ။ ေမးတဲ့လူေတာင္ဦးက်င္စိန္ရဲ့ အလွဴေလး အျမန္ျဖစ္ေျမာက္ဖို့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ ေလးအျမန္ျပည့္ဖို့ေသေပးရဦးမယ့္ပံု။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္က မသာအတြက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံကလဲြလို့ ဘယ္က ပိုက္ဆံမွ ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲ ထည့္တာမဟုတ္တဲ့ဟာကို။

(၅)
သုဘရာဇာၾကီးေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္ရဲ့ အလွူကမၸည္းကို သူေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ျပီး ဖတ္လိုက္တယ္။  ဦးက်င္စိန္အေၾကာင္းက သူအားလံုးသိထားတာကိုး။ သိရံုတင္ေထာင္ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ သူေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္ ရြာကိုလာတုန္းက ရြာလည္လမ္းမမွာ အရက္မူးလာတဲ့ ဦးက်င္စိန္နဲ့ ပတ္ပင္းေတြ့ေတာ့။ 
'ဟာ . .ကိုပန္းညြန့္ၾကီး၊ မေတြ့တာေတာင္နွစ္မ်ားစြာပဲ။ သြားေတြက်ိဳး ဆံပင္ေတြျဖဴၿပီး အေတာ္ၾကီးကို အိုစာသြားတာပဲ။ ဘာလဲ . .ခင္ဗ်ား အသက္ၾကီးလို့ ရြာမွာလာေသတာလား။ လုပ္လိုက္ဗ်ာအျမန္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္စုဘူးၾကီးလည္း မျပည့္ေသးလို့'
သူတစ္သက္လံုး ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တဲ့ နာမည္ကို လံုး၀မဟဘဲ ငယ္နာမည္ကိုတြင္တြင္သံုးလို့ ဦးက်င္စိန္က ေျပာေတာ့ သူျဖင့္ဆတ္ဆတ္ခါပါပဲ။ ဒီေကာင္ဒီေလာက္မိုက္ရိုင္းရသလားေပါ့။ တံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ့ ငါ့လိုလူကို ဒီလိုစကားေျပာရဲသလားေပါ့။ ေဘးကတူေတာ္ေမာင္ေတြပါလာတာေတာင္ သူလက္သီးအၾကိမ္ၾကိမ္ဆုပ္မိတဲ့အထိ။
အခုအဲ့ဒီက်င္စိန္က အလွူကမၸည္းၾကီးကိုဟည္းလို့ဆိုတာမို်းလုပ္ထားေတာ့ သူအံ့ၾသတာလည္းမဟုတ္ မင္တက္တာလည္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၸည္းနဲ့ပတ္သက္လို့ သူအေတာ္ခံစားသြားရတယ္။ ဒီရြာကေလးဟာ သူ့အမည္နာမနဲ့ပတ္သက္လို့ ကမၸည္းေလးတစ္ခုရိွေစခ်င္ပံုရတာလည္း သူမသိေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္တုန္းကမွ ေအးေဆးခဲ့ဖူးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဖင္ပူေအာင္ထိုင္ျဖစ္တာမွမဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကိစၥတစ္ခုကို မျဖစ္ မေနလုပ္ေဆာင္ရလိမ့္မယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီအေတြးက ဒီရြာကေလးကိုေရာက္မွ ဒုန္းစိုင္းရခဲ့တာပါ။ ပိုျပီးေသခ်ာ တာက ရြာကေလးကို မ၀င္ခင္ ကိုက်င္စိန္ရဲ့ကမၸည္းေလးကိုျမင္ျပီးမွလို့ ေျပာရမွာ။

(၆)
ရြာကေလးရဲ့မူလတန္းေက်ာင္းေဆာင္သစ္ တိုးခဲ့်ဖြင့္လွစ္ပဲြမွာ ရြာကေလးဟာ မစည္ကားစဖူးစည္ကား ေနတယ္။ ဟိုဘက္ရြာက ဒိုးပတ္၀ိုင္းေတြငွားလို့ ဦးေရႊရိုး၊ ေဒၚမိုးအကေတြနဲ့တကယ့္ကို ျမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္။ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ျပီး ဖြင့္လွစ္မယ့္ပဲြမို့ မိုးပံ်ပူေပါင္းေတြအစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ကိုေရာေထြးခ်ည္ေနွာင္ထားတဲ့ ဖဲၾကိဳးကိုင္ ၾကမယ့္သူ၊ ကတ္ေၾကးဗန္းကိုင္ၾကမယ့္သူေတြျဖစ္တဲ့ ရြာရဲ့အေခ်ာဆံုး၊ အလွဆံုးသူဇာတို့၊ စာဥတို့မိေကတို့ေတာင္ မိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ့ ဟိုနားဒီနားပဲမ်ားေနၾကလို့။
ရြာကေလးက အလွဴရွင္ကို စိတ္၀င္စားသလို အလွဴရွင္နာမည္ပါမယ့္ကမၸည္းကိုလည္း စိတ္၀င္စားတယ္။  'ဒီကမၸည္းရဲ့ အလွဴရွင္ဟာ ငါတို့ရြာသား' ဆိုတဲ့ ပီတိျပံဳးေတြကိုလည္း ရြာသားတိုင္းလိုလိုရဲ့ မ်က္၀န္းမွာေတြ့ေန ရတယ္။ ရီမုကြန္ထရိုးေတြဘာေတြမပါေတာ့ အလွဴရွင္ရဲ့ကမၸည္းကိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ပိတ္ျဖဴေလးနဲ့ အုပ္လို့ေပါ့။ ကမၸည္းမွတ္တမ္းမွာေတာ့ ကြင္းစ၊ ကြင္းပိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကပ္ပါေနတဲ့ နာမည္တစ္ခုနဲ့ သူ့ရဲ့မိသား တစ္စုရဲ့နာမည္ေတြကေရာေထြးျပြတ္သိပ္လို့။
လူေတြစုစုရံုးရံုးျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ အခမ္းအနားစတင္ရမယ့္အခိ်န္ကိုေတာ့ မေၾကျငာရေသးဘူး။ အခမ္း အနားမွာကမကထလုပ္တဲ့ အလွူရွင္နဲ့အမ်ိဳးေတာ္စပ္သူေတြေတာင္ 'ဟယ္လို' 'ဟယ္လို' နဲ့မိုက္ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္ စမ္းျပီးျဖစ္ေနေပမယ့္ အခမ္းအနားစရမယ့္အခိ်န္ကို အတိအက်သိမေနေသးဘူး။ သူတို့ေမွ်ာ္ေနၾကတာက ရန္ကုန္ ကေန ဒီေန့မနက္ေရာက္လာမယ္လို့ေျပာတဲ့ အလွူရွင္မိသားစုရဲ့ကားေလ။
ဟိုမွာဘက္က စားပဲြခံုေတြေပၚတင္ျပီး ဖြင့္ထားတဲ့ ေစာင္းေဘာက္ရဲ့အသံမွာေတာ့ စႏၵီျမင့္လြင္တို့၊ ဂ်င္းနီ တို့ရဲ့ 'ၾကာပါတယ္ကြာ။ ျမန္ျမန္လာသိပ္စိတ္ညစ္တယ္။ ၾကာပါတယ္ကြာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမုန္းမိလိမ့္မယ္' ဆိုတဲ့သီခ်င္းကေတာ့ မဖြင့္တာၾကာတဲ့ ေစာင္းေဘာက္အို္ၾကီးအစြမ္းေၾကာင့္ ပအဲ့၊ ပအဲ့နဲ့ခပ္ယဲ့ယဲ့ေပါ့။ ဒီေက်ာင္း ေလးရဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြကလည္း သူတို့တစ္ခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ရန္ကုန္က အလွူရွင္မိသားစုဆိုတာကို အထူးအဆန္းမို့ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ့ကားလာမယ္ဆိုတဲ့ က်က္ထားရတဲ့ စာသားေတြေမ့သြားမွာစိုးလို့ ပါးစပ္ ကေလးေတြက ပြစိ၊ ပြစိ။
ဒီလိုနဲ့ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ အေရာက္လာမယ့္ အလွဴရွင္မိသားစုရဲ့ကားဟာ ကိုးနာရီတိတိရိွတဲ့ အခိ်န္ ထိ တစ္စြန္းတစ္စေတာင္ အရိပ္အေယာင္မျပေသးေတာ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္စုေတာင့္ေတာင့္ၾကီးဟာ ရြစိ၊ ရြစိျဖစ္စျပဳလာျပီ။ ဒီအခမ္းအနားကို ဦးေဆာင္တဲ့ အလွဴရွင္ရဲ့ အမ်ိဳးေတြေတာင္ ကိုးနာရီခဲြလို့မွ အလွဴရွင္ကား မလာရင္ တစ္နည္းတစ္ဖံုနဲ့ ဒီအခမ္းအနားကိုဖြင့္ဖို့ စဥ္းစားရျပီ။ ရြာကေလးရဲ့ေနြမနက္ ကိုးနာရီအပူရိွန္ဟာ လူအုပ္ၾကီးကိုေခြ်းျပန္ေစျပီေလ။ ဖဲၾကိဳးကိုင္ေပးဖို့ မိတ္ကပ္လွလွေလးေတြဖို့ထားၾကတဲ့ စာဥတို့မ်က္နွာမွာေတာ့ ေနတံလွ်ပ္ေၾကာင့္ မိတ္ကပ္နဲ့ေခြ်းနွစ္ပါးျပိဳင္လို့ ဗြက္ေပါက္ေနျပီေပါ့။
အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ကိစၥတစ္ခုဟာ ၀ုန္းဒိုင္းျဖစ္လာခဲ့တာ။ ဘယ္သူရိွရမတုန္း။ ေဒးဗစ္ခ်င္းက်င္စိန္ ေပါ့။ သူဇာကိုင္ထားတဲ့ ဗန္းထဲက ကတ္ေၾကးကို ဖ်တ္ကနဲဆဲြယူလို့ မိုးပံ်ပူေပါင္းေတြစုခ်ည္ထားတဲ့ ၾကိဳးကို တိကနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
'အခမ္းအနား ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါျပီခင္ဗ်ာ'တဲ့။
အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ လူအုပ္ၾကီးဟာ ေၾကာင္စီစီနဲ့မို့ လက္ခုပ္တီးရမယ္မွန္းမသိလိုက္ၾကေပမယ့္ အခမ္းအနား ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္းေၾကျငာရင္ လက္ခုပ္တီးရမယ္လို့ သင္ၾကားထားျခင္းခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ မတိုင္ပင္ပဲ လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကတယ္။
'အလွဴ႐ွင္ကိုေစာင့္ေနၾကတာဆိုရင္ေတာ့ ေစာင့္မေနၾကနဲ့ေတာ့။ ေနပူထဲမွာ ၀ဋ္ဒုကၡၾကီးတယ္။ အလွဴရွင္က ေသေတာင္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလူက မျမိဳင္နဲ့စခဲ့တာမဟုတ္သလို၊ က်င္စိန္နဲ့ဆံုးခ်င္တဲ့ သူလည္းမဟုတ္ဘူး'
ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ့ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းၾကားမွာ ဦးက်င္စိန္က ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာျပီး သူ့ရဲ့လက္ငုတ္တိုတစ္ဘက္ ပတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုျပန္ျပင္လို့ လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ထဲက ထြက္သြားတယ္။ မိုးပံ်ပူေပါင္းေလးေတြလည္း ေကာင္းကင္မွာ တစ္လံုးစီတျဖည္းျဖည္းျပိဳကဲြသြားျပီ။ ကမၸည္းဖြင့္ပဲြတစ္ခုလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားျပီပဲ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။
လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးကေတာ့ ေနရာကမေရြ့ၾကေသးဘူး။ သူတို့ရဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြက ခပ္လွမ္း လွမ္းကိုေရာက္သြားတဲ့ ေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္ရဲ့ေက်ာျပင္ေျပာင္ေျပာင္ေပၚမွာ တခ်ဳိ႔။ အလွူရွင္ရဲ့ ကားမ်ားလာ ေလဦးမလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ့ တာရိုးဘက္က ဖုန္လံုးလံုးေတြဆီမွာတစ္ခ်ိဳ႕။
မည္သို့ဆိုေစကာေပါ့။
လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးကေတာ့ အခိ်န္အေတာ္ၾကီးၾကာတဲ့အထိ၊ မတိုင္ပင္ပါပဲ ေနပူကဲ်ကဲ်ၾကီးေအာက္ မွာ မင္တက္စြာ ရပ္ေနၾကတုန္းပဲ။

မတ္ ၂၀၁၀၊ ကလ်ာမဂၢဇင္း

ဆူးစည္းရိုး


မိုးစင္စင္လင္းေတာ႕မည္။
မနက္ ငါးနာရီအခ်ိန္ကတည္းက ေခါင္းရင္းဘက္ျခမ္းက ကိုတာရာဆက္တိုက္ဆိုသလို အေမာေဖာက္ေန တာကို ေျခရင္းဘက္ျခမ္းက မစန္းရီထရံေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည္႕ေနရင္း ၿပံဳးလိုက္သည္။ မစန္းရီရဲ႕အၿပံဳးက ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု ဂငယ္ပံုသ႑ာန္တြန္႕ေကြးသြားတဲ႕ အၿပံဳးမို်း။ အျပင္မွာအလင္းေရာင္ေလးကထင္လာေတာ႕ ကိုတာရာရဲ႕အေမာေဖာက္ေနတဲ႕ ျမင္ကြင္းကို မစန္းရီေသခ်ာျမင္ေနရျပီ။ ေခ်ာင္းေနတဲ႕ ထရံေပါက္က မစန္းရီ ရဲ႕လက္အရိွန္ေၾကာင္႕က်ယ္ေနေပမယ္႕ မီးကလည္း ပ်က္ေနေတာ႕ အစပိုင္းမွာ ျမင္ကြင္းေတြက မသဲကဲြ။
ကိုတာရာရဲ႕ ဇနီးမေစာေမကေတာ႕ ကိုတာရာၿခံဳထားတဲ႕ ေစာင္ၾကားေလးေအာက္ကို လက္လိွု်လို႕ ကိုတာရာ ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ၊ လက္ေတြကို ဟိုဆုပ္၊ ဒီဆုပ္လုပ္ေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိ၊ ပြစိနွင္႕တတြတ္တြတ္ရြတ္ လို႕။ တစ္ခါတရံ ဘုရားစင္ေပၚက ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ထဲမွ ေရကိုလက္ျဖင္႕စြတ္ယူလို႕ ကိုတာရာရဲ႕ နဖူးျပင္ကို ေရစက္တို႕ျဖင္႕ ေတာက္ေနေသးသည္။ သူတို႕ရဲ႕အႀကီးဆံုးသမီးေလးက ကိုတာရာရဲ႕ ေက်ာျပင္ဘက္ကို ေခါင္းအံုး တစ္လံုးခံဖို႕ျပင္ရင္း 'အေဖသက္သာရဲ႕လား။ သတိထားေလ' လို႕ေမးေနသံကို ေျခရင္းဘက္က မစန္းရီၾကားေနရ သည္။ ကိုတာရာတို႕ရဲ႕ ကေလးအငယ္သံုးေယာက္ကေတာ႕ ကိုတာရာရဲ႕ မနီးမေ၀းမွာ အိပ္ေနၾကတာ ပိုးလိုးပက္ လက္။
မစန္းရီၾကည္႕ေနတဲ႕ ထရံေပါက္က ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ႕ ကိုတာရာရဲ႕ ရင္ဘတ္ႀကီးက ဖားဖိုႀကီးထိုးထား သလိုပိန္လိုက္၊ ေဖာင္းလိုက္။ မစန္းရီစိတ္အထင္ ကိုတာရာရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကလည္း တစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္ရဲြ႕ေစာင္း သြားေသးထင္ရဲ႕။ ျပီးေတာ႕ နွာေခါင္းကလည္း အထက္ကို လန္ေနသလိုလို။ နားရြက္ဖ်ားေလးေတြကလည္း ေအာက္ကိုကုပ္ျပီးက်ေနျပီ။ ဒါဆို ေသခ်ာျပီေပါ႕။
'ကိုတင္႕ေ၀ .. ကိုတင္႕ေ၀ ေတာ႕။ ဟိုဘက္ခန္းမွာ တာရာတစ္ေကာင္ေတာ႕ အေမာေဖာက္ေနျပီ။ ၾကြေတာ႕မယ္'
မစန္းရီက သူ႕ရဲ႕ေယာက်ာ္းကို ၾကားမွာအိပ္ေနတဲ႕ ကေလးနွစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္ခြကာ အသံျပဳလို႕ လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။ ေခါင္းရင္းခန္းက ၾကားမွာစိုး၍ ေလသံေလာက္ပဲျပဳႏိုင္ေတာ႕ ကိုတင္႕ေ၀က ဘာမွမၾကားလိုက္ သေယာင္နဲ႕ အင္အင္၊ အယ္အယ္ေတြျပဳလို႕ ကိုယ္ကိုတစ္ျခမ္းေစာင္းျပီး ဆက္အိပ္သြားသည္။
'ေၾသာ္ . .ထပါဦးဆိုမွ ဒီလူနွယ္ . .အိပ္ေနတာကလည္း ေသေနတဲ႕ အတိုင္း'
ေျပာမရေတာ႕တဲ႕ အဆံုး မစန္းရီ ထရံေပါက္ကို မ်က္လံုးျပန္ကပ္လို႕ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ၾကည္႕ေန လိုက္သည္။ ေခါင္းရင္းခန္းက ကိုတာရာကေတာ႕ တစ္ကယ္႕ကို ေသေတာ႕မည္။ အသက္ရွဴေနတာေတာင္ နွာေခါင္းနဲ႕မရွဴႏိုင္ပဲ ပါးစပ္ကိုျဖဲလို႕ ေလကိုအသည္းအသန္လိုက္ျပီးဟပ္ေနရတဲ႕ပံု။ မ်က္လံုးကလည္း အထက္ကို လန္ေနသည္။
မစန္းရီ ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိတဲ႕ အၿပံဳးကို အားရ၀မ္းသာၿပံဳးလိုက္သည္။ ကိုတာရာကို အျမန္ ဆံုးေသေစခ်င္တာထက္ ဒင္းရဲ႕ မိန္းမေစာေမကို မုဆိုးမျဖစ္ေစခ်င္လွျပီ။
အခုကိုတာရာေသေတာ႕မည္။
ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ မၾကာခင္မွာေစာေမ မုဆိုးမျဖစ္ေတာ႕မည္။

(၂)
တကယ္ေတာ႕ မစန္းရီတို႕မိသားစုနွင္႕ မေစာေမတို႕ မိသားစုက သံုးပင္နွစ္ခန္း အိမ္ကေလးရဲ႕ တစ္မိုးေအာက္ မွာေနလာခဲ႕တာၾကာခဲ႕ျပီ။ ၾကာဆို ငါးနွစ္ေလာက္ရိွျပီပဲ ေျပာရေတာ႕မည္။
လမ္းကေလးေကြ႕ေကာက္ေကာက္ရဲ႕ တစ္ဖက္ဆီမွာရိွေနတဲ႕ ျပြတ္သိပ္က်ပ္ခဲေနတဲ႕ အိမ္ေလးေတြေပၚ မွာ မစန္းရီတို႕လိုပဲ တစ္ခို်႕အိမ္မ်ားဆိုရင္ မိသားစုက တစ္မိုးေအာက္မွာေလးစု၊ ငါးစု။ သို႕ေသာ္မိသားစု၀င္ေတြ ဆိုတာကေတာ႕ လမ္းထဲမွာအျမဲမျပတ္ရိွေနတတ္သည္မဟုတ္။ တစ္ထြာေသာ ၀မ္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာအတြက္ ေနထြက္ေန၀င္က်ားကုတ္၊ က်ားခဲအျပင္ထြက္ျပီး ရွာၾကရတာဆိုေတာ႕ လမ္းထဲမွာေန႕ခင္းဘက္ရိွေနတတ္တာဆို လို႕ ေျခမႏိုင္၊ လက္မႏိုင္အိုႀကီးအိုမေတြနဲ႕ လူမမယ္ကေလးအရြယ္ေတြသာျဖစ္သည္။
ဒီရပ္ကြက္ဆံုးေအာင္ လမ္းေလးနည္းနည္းေလွ်ာက္။ ျပီးလွ်င္ ကားလမ္းမႀကီးကိုကူးလိုက္ရင္ စံျပေဈး ဆိုတာႀကီးကဟည္းလို႕။ မစန္းရီတို႕က ေဈးသည္ေတြျဖစ္သည္။
ေဈးသည္ေတြဆိုေပမယ္႕ ေဈးႀကီးထဲမွာဆိုင္နဲ႕ ကႏၷားနဲ႕ေဈးေရာင္းသူေတြမဟုတ္။ ေဈးေရွ႕ကြက္လပ္ ကေလးေတြမွာ အခင္းအက်င္းေလးေတြလုပ္။ စည္ပင္၀န္ထမ္းကေလးေတြကို ေဈးေကာက္ကေလးေတြ ပံုမွန္ ေပးလို႕ ဆိုင္ထြက္ၾကရတဲ႕သူေတြသာျဖစ္သည္။
မစန္းရီနဲ႕ မေစာေမက အိမ္ခ်င္းက ထရံေလးတိုနန္႕နန္႕တစ္ခ်ပ္သာ ျခားသလို၊ ေဈးဗန္းေလးေတြခ်ျပီး ေရာင္းရတဲ႕ ဆိုင္ခ်င္းက်ေတာ႕လည္းကပ္လွ်က္။ ဟိုး . .ေစာေစာပိုင္းကေတာ႕ သူ႕ဆိုင္ကိုယ္႕ဆိုင္ရယ္လို႕ေတာင္ သတ္မွတ္တာမဟုတ္။ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ငံျပာရည္ေရာင္းတဲ႕ မေစာေမဆိုင္မွာ လူက်ေနရင္လည္း ေရႊၾကည္၊ သာကူ၊ ေက်ာက္ေက်ာေရာင္းတဲ႕ မစန္းရီက ၀င္ကူလိုက္တာပဲ။
ေဈးေခါင္းကဲြတဲ႕အခိ်န္ အိမ္ျပန္ထမင္းခို်င္႕ယူရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ဆိုင္ကို ကူေစာင္႕လို႕ ေနာက္တစ္ ေယာက္ကပဲ ထမင္းခို်င္႕သြားယူျဖစ္ခဲ႕သည္။ ေယာက်ာ္းေတြျဖစ္တဲ႕ ကိုတင္႕ေ၀နဲ႕ ကိုတာရာက ဆိုက္ကားသမား ေတြဆိုေတာ႕ အားတဲ႕အခိ်န္ဆိုတာ သီးသီးသန္႕သန္႕ရိွတာမဟုတ္။
ဆိုင္ခ်င္းကပ္လွ်က္ လူခ်င္းက ပနံသင္႕ေနေပမယ္႕ ေရာင္းကုန္ေတြက သဟဇာတမျဖစ္။ အဲ႕ဒီသဟဇာတ မျဖစ္လွတဲ႕ ကုန္အမို်းအစားေတြေၾကာင္႕ပဲ မစန္းရီနဲ႕ မေစာေမ အႀကီးအက်ယ္ကြာျပဲသြားရျခင္းျဖစ္သည္။
'မေစာေမေရ . .ကြ်န္မဆီမွာေန႕တိုင္း ေက်ာက္ေက်ာ၀ယ္စားတဲ႕ အေဒၚႀကီးက ေျပာတယ္။ မေန႕ကသူစားတဲ႕ ေက်ာက္ေက်ာက ငံျပာရည္နံ႕နံေနလို႕တဲ႕။ အဲဒါငံျပာရည္ကိုင္လို႕ရိွရင္ မုန္႕ဗန္းေတြဘက္ မစဥ္ေအာင္ နည္းနည္းဂရုစိုက္ပါဦး'
မစန္းရီဘက္က ျဖစ္လာတဲ႕ ျပႆနာေသးေသးေလးကို ဒီလိုေလးတင္ျပေတာ႕ မေစာေမဘက္ကလည္း 'ေအးပါ . .ငါသတိထားလိုက္ပါ႕မယ္'။ ဒီေလာက္နဲ႕ ျပီးသြားတာပါပဲ။
သို႕ေသာ္ တစ္ခါက နွစ္ခါ၊ နွစ္ခါက သံုးခါဆိုေတာ႕ မစန္းရီ သံသယ၀င္ျပီ။ ဒီမိန္းမ ငါတို႕စီးပြားပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနသလားလို႕လည္း အေတြး၀င္ျပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ သံုးခါေျမာက္မွာက်ေတာ႕ မေစာေမ အိမ္ခဏျပန္တုန္း သူ႕သမီးအႀကီးမေလး ဆိုင္ထိုင္တုန္းမွာ ျပႆနာက ႀကီးခဲ႕တာျဖစ္သည္။
မေစာေမ သမီးအႀကီးမက အသက္ကသာ ၁၄ နွစ္၊ လူကအူတူတူ၊ အတတ။ ဆိုင္ေစာင္႕ရင္း ဗူ်းရဲ႕ ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္ေနလိုက္သည္မွာ။ သူနဲ႕ပါလာတဲ႕ ႏို႕စို႕သာသာ အငယ္ေကာင္ေလးက ငံျပာရည္ပံုးထဲက ငံျပာရည္ ေတြခြက္နဲ႕ခပ္လို႕ ဒီဘက္မစန္းရီရဲ႕သာကူအိုးထဲ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ေရာက္ေနတာေတာင္ မျမင္လိုက္။
အဲ႕ဒီအခိ်န္မွာ မစန္းရီကလည္း ၀ယ္သူပါးတဲ႕ခဏမို႕ ခံုေပၚတင္ထားတဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ေပၚေမးတင္လို႕ ခဏေမွးရံုရိွေသး မေစာေမ သမီးရဲ႕ 'ခိခိ၊ ခစ္ခစ္' အသံေတြေၾကာင္႕ လန္႕ႏိုးအလာ။
'ဟယ္ . .ကုန္ပါျပီေတာ္။ ငါ႕သာကူအိုးထဲကို ငံျပာရည္ေတြခပ္ထည္႕ေနရလား ေသနာက်ေလးရဲ႕။ ဟို . .ဖာတပိုင္းမေလးညည္းကေရာ ေဈးေရာင္းရင္း မ်က္စိကို ဘာဆို႕ေနလို႕လဲဟဲ႕။ ညည္းေသာက္စိ အဲဒီေလာက္ကန္းရသလား'
မစန္းရီက ပါးစပ္ကေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ႕ အခိုက္အတန္႕မွာပဲ မေစာေမရဲ႕ သမီးနဲ႕သားေလးကိုလည္း လက္က ေဒါက္ကနဲတစ္ခ်က္စီ ေခါက္ခ်ခဲ႕ျပီးျပီ။
အဲ႕ဒီအခိ်န္မွာ မေစာေမရဲ႕ ကေလးနွစ္ေယာက္က မစန္းရီလက္သံေၾကာင္႕ နာက်င္သြားတဲ႕ ေ၀ဒနာက နည္းနည္း။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုေရာက္လာတဲ႕ မေစာေမရဲ႕ မ်က္နွာကို ျမင္လိုက္ရလို႕ျဖစ္သြားတဲ႕ ေ၀ဒနာကမ်ားမ်ားမို႕ ေအာ္ငိုလိုက္ၾကတာေဈးေရွ႕မွာ ၀က္၀က္ကိုကဲြပဲ။
မစန္းရီရဲ႕ လက္စြမ္းကိုသာျမင္လိုက္ရျပီး ျပႆနာကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိလိုက္တဲ႕ မေစာေမကေတာ႕ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကိုေတာင္ ေမးမေနေတာ႕ပဲ မစန္းရီကိုဖက္ျပီး လံုးလိုက္တာ ရန္ႀကီးေအာင္နဲ႕ေတြ႕မေရွာင္ လိုသူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္မို႕ ေဈးရံုေပၚက ေဈးေခါင္းေရာက္လာတဲ႕အခိ်န္ထိ ပဲြရိွန္က မေျပေသးဘူး။
ေနာက္ဆံုးဒဏ္ေၾကးေငြအတူတူေဆာင္လိုက္ရေပမယ္႕ ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈက မစန္းရီဘက္က သာကူတစ္အိုး ပိုမ်ားသည္ေလ။
ညေနလမ္းထဲေရာက္၊ ေနာက္ဆက္တဲြ အခန္းဆက္ရန္ ပဲြဆက္လက္က်င္းပၾကေတာ႕ ဆိုက္ကားသိမ္း ျပီး ျပန္လာတဲ႕ လင္ေတာ္ေမာင္ေတြပါ ပါလာၾကေတာ႕သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ႕ ဒိုင္အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရသည္က လမ္းလူႀကီးေပါ႕။ ဒီတစ္ခါေယာက်ာ္းသားေတြပါ ပါၾကေတာ႕ ေန႕ခင္းျပႆနာထက္ ဆယ္ဆေလာက္ႀကီးသြားျပီး အိမ္ကိုခတ္ထားတဲ႕ ၀ါးျခံစည္းရိုးေတြျပို။ ဒီဘက္အိမ္က တံပ်က္စီးေတြ ဟိုဘက္အိမ္ေရာက္သလို၊ ဟိုဘက္အိမ္ က ရိွသမွ် ပစၥည္းအစုတ္ပလုတ္ေတြလည္း ပစ္ေပါက္ျခင္းခံရလို႕ ဒီဘက္အိမ္ကိုေရာက္ကုန္ၾကသည္။
ေနာက္ဆံုးရပ္ကြက္လူႀကီးျဖန္ေျဖေပးေတာ႕ ဟိုဘက္အခန္း၊ ဒီဘက္အခန္းကူးတဲ႕ ျခံထဲက ေျမကြက္လပ္ ကို အိမ္ပိုင္ရွင္က ၀ါးကပ္ေတြကာျပီး ဆူးေတြဆို႕သြားသည္။ အိမ္နွစ္ျခမ္းကေတာ႕ ဆူးေတြနဲ႕ ဆို႕ျခင္းခံရလို႕လို သြားပါရဲ႕။ အတားအဆီးျဖစ္သြားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ အိမ္ရွင္ေရာ ရပ္ကြက္လူႀကီးပါ ဘာနဲ႕မွဆို႕လို႕ မရတဲ႕အရကေတာ႕ မစန္းရီနဲ႕ မေစာေမတို႕ရဲ႕ ပါးစပ္ေပါက္နွစ္ေပါက္ပဲျဖစ္ေလသည္။

(၃)
ဒီလိုဆူးစည္းရိုးေလးခတ္လိုက္ျပီးေတာ႕ ျပႆနာက အေတာ္အတန္ေအးသြားခဲ႕တယ္။ သို႕ေသာ္ ပိတ္ မရတဲ႕ ပါးစပ္နွစ္ေပါက္ကေတာ႕ ေန႕စဥ္နွင္႕အမွ်ဆိုသလို ညံစီေနတုန္းပါပဲ။ ပါးစပ္ေတြက အသံေပါင္းစံု ဘယ္လိုပဲ ထြက္ထြက္၊ ေျခလွမ္းေတြကိုေတာ႕ မလွမ္း၀ံ႕ၾက။ ရပ္ကြက္လူႀကီးက အမိန္႕ခ်ခဲ႕တာေလ။ သူမ်ားျခံထဲေရာက္တဲ႕ သူအလြန္။ လက္ပါတဲ႕ သူအရံႈး။ အဲဒါေၾကာင္႕လည္း ပါးစပ္ေပါက္ေတြကလဲြလို႕ ဘာတစ္ခုမွမပါၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ဒီလိုနဲ႕ . . .လြန္ခဲ႕တဲ႕ တစ္လ။ ကို်က္ကို်က္ဆူေအာင္ ပူလြန္းလွတဲ႕ ေနြတစ္ေန႕မွာျဖစ္သည္။ ဒီတုန္းက မစန္းရီဆိုင္မထြက္။ မထြက္ဆိုတာကလည္း မစန္းရီရဲ႕ ပဥၥမေျမာက္ရင္ေသြးက ေနာက္တစ္လေလာက္ဆို လူ႕ ေလာကကိုေရာက္ေတာ႕မွာေလ။ ဆိုင္ကိုေတာင္ အသက္ ၁၅ နွစ္ရိွျပီျဖစ္တဲ႕ မစန္းရီရဲ႕သားႀကီးကို ထြက္ခိုင္းထား ရတာတစ္ပတ္ေက်ာ္ျပီ။
အဲ႕ဒီေန႕က ေနကလည္း အေတာ္ျပင္းတာမို႕ အိမ္ေပါက္၀ကို ေခါင္းစိုက္လို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္က်က္ျပီးေပမယ္႕ အလြတ္မရႏိုင္ေသးတဲ႕ အဂၤုလိမာလသုတ္ကိုရြတ္ဖတ္ျပီး မစန္းရီမိွန္းေနတဲ႕အခိ်န္မွာ ဆိုက္ကားတစ္စီးအိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုက္ကားေပၚမွာက ေခါင္းရင္းခန္းက ေစာေမရဲ႕လင္ တာရာေလ။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်လို႕။ တာရာဘာျဖစ္လာသလဲေပါ႕။ ဆိုက္ကားသမားက တရာ႕ကိုေပြ႕ခီ်ျပီး အိမ္ေပၚတင္ေပးသည္။ ဒီတုန္းက မေစာေမလည္း သူ႕အိမ္မွာရိွေနသည္။ ရိွဆို မေစာေမကလည္း မစန္းရီလိုပဲ ေနာက္တစ္လခဲြ၊ နွစ္လဆိုကေလး တစ္ေယာက္ေမြးရဦးမွာေလ။
ေနာက္မၾကာခင္ မစန္းရီသိရတာက တာရာတစ္ေယာက္ ေနပူပူအရက္ေသာက္ျပီးေလျဖတ္သြားသည္ဆို သည္႕သတင္းျဖစ္သည္။ သိသိခ်င္း မစန္းရီျဖင္႕ ထခုန္ခ်င္လိုက္တာ။ လြယ္ထားရတဲ႕ ဗိုက္ကိုအားနာလို႕သာေပါ႕။
ဒီကတည္းက တာရာတို႕ ဗုန္းဗုန္းလဲသြားလိုက္တာ ဒီေန႕ထိေအာင္ပဲျဖစ္သည္။ ေလျဖတ္တယ္ဆိုေပမယ္႕ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းေတြလည္း မတက္ႏိုင္။ မေရွာ႕ဆီ၊ ေတာေရွာက္ခါးေဆးေတြလိမ္း၊ သံပုရာသီးေတြနဲ႕လိွမ္႕၊ ဥံုဟယ္၊ ဖြဟယ္ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္ ကိုတာရာရဲ႕ အေျခအေနက သူ႕အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးနွင္႕အျပိုင္ တတိတိ ျပိုဆင္းလာသည္။
ကိုတာရာက ဆိုက္ကားမနင္းႏိုင္တဲ႕အျပင္ သူ႕အတြက္ စရိတ္ေတြပါေထာင္းလာ၊ မေစာေမကလည္း ဗိုက္ႀကီးေကာ႕လန္ကားနဲ႕ဆိုေတာ႕ သူတို႕သမီးအႀကီးမေလးရဲ႕ ဆိုင္ထြက္လို႕ရလာတဲ႕ ၀င္ေငြက မိသားစုအတြက္ စိုးရိမ္ေရမွတ္၊ သူတို႕အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ျခံကေလးနဲ႕ ၀က္ေပါက္စေလးေတြပါတဲ႕ ၀က္သားအမိတစ္အုပ္ေမြးထား တယ္ဆိုေပမယ္႕ ေရာင္းခိ်န္က မက်ေသး။ မစန္းရီၾကားရတာေတာ႕ မေစာေမသမီးႀကီးရဲ႕ နားကပ္ကေလးေတာင္ အျပတ္ေရာင္းလိုက္ရျပီဆိုလား။ ဒီေလာက္အေျခအေနမွာေတာင္ ေစာေမတို႕က တစ္စက္ကေလးမွ ေလသံေပ်ာ႕ သြားတာမဟုတ္။ မစန္းရီတို႕ဘက္ကို ေစာင္းေျမာင္းေျပာႏိုင္ေသးသည္႕ အေျခအေနမွာပဲျဖစ္သည္။
'ဒီမွာေဟ႕ . .သူမ်ား စီးပြားက်တာကို ကိ်တ္ျပီး ၀မ္းသာၾကတဲ႕သူေတြ က်န္းမာၾကပါေစ။ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ သူမ်ားျဖစ္သလို မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥမွာ ေစာေမတို႕က ေနာေက်ျပီးသားေဟ႕ မၾကာခင္မွာအရင္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားရမယ္'
ဘယ္သူ၊ ဘယ္၀ါရယ္လို႕ ေခါင္းစဥ္မတပ္ေပမယ္႕ ဒီဘက္က မစန္းရီကိုေျပာမွန္း မစန္းရီမသိဘဲ ေနမလား။ ေဒါသေၾကာင္႕ မစန္းရီတဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ဗိုက္ထဲက ကေလးကိုသာ မငဲ႕လွ်င္ နပန္းပဲြတစ္ခုအႀကီး အက်ယ္ျဖစ္ေတာ႕မည္။ ဒါေပမယ္႕ မစန္းရီပါးစပ္ကေတာ႕ ဘယ္လိုမွပိတ္လို႕မရပဲ အိပ္ယာထဲလဲေနတဲ႕ ကိုတာရာကို ေတာင္ အဆစ္ထိခိုက္ျပီး ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ထြက္သြားခဲ႕ေသးသည္။
'အမေလး . .မုဆိုးမျဖစ္ဖို႕ ပါမစ္အျပည္႕အ၀က်ျပီးသားသူေတြက ဒီလိုစကားထြက္ေသးတာ အံ႕ပါ႕ေတာ္။ ဒို႕က ေလညွာက အေနသာႀကီး၊ ေနာေက်ာလို႕ေျပာေနလည္း ေမာေသရံုပဲရိွမယ္ေဟ႕'

(၄)
'ေအာင္းမေလး အေဖရဲ႕ . .အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည္လား။ ေသခါနီး ေဆးေလးတစ္လံုးေလာက္ေတာင္ ထိုးမသြားရရွာဘူး'
အလို . .တာရာေသျပီဆိုပါလား။ ငါ႕နွယ္အေတြးမ်ားေနရတာနဲ႕ တာရာဘယ္လိုအသက္ထြက္သြားတယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။
ေတြးရင္း မစန္းရီ ထရံေပါက္ကို မ်က္ေစ႕ျပန္ကပ္လိုက္သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဟစိ၊ ဟစိအသက္ရွဴေနတဲ႕ တာရာရဲ႕ပါးစပ္က ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ျငိမ္က်သြားပါေရာလား။ ဗိုက္ႀကီးေန႕ေစ႕လေစ႕နဲ႕ ေစာေမက ပက္လက္လွန္ ဆန္႕ဆန္႕ႀကီးျဖစ္ေနတဲ႕ တာရာ႕အေလာင္းေဘးမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ေနေပမယ္႕ မ်က္ရည္ေတာင္မက်။ တစ္ကယ္႕ကို အာဇာနည္မပဲ။ သမီးအႀကီးမေလးကေတာ႕ အေတာ္ေလးငိုသား။ သူ႕အေဖရဲ႕ရုပ္အေလာင္းကို လႈပ္လႈပ္ျပီး ငိုေနလိုက္တာ သူတို႕ေခါင္းရင္း ဘုရားစင္ေအာက္ ထရံမွာခိ်တ္ဆဲြထားတဲ႕ 'ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္နဲ႕ေငြအျပည္႕ ခပ္ေပးပါ' ဆိုတဲ႕ စာသားပါပလပ္စတစ္ေလာင္း စာရြက္ကေလးေတာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုျပဳတ္က်လာတဲ႕အထိ။
'ကဲ . .ထေတာ႕ ကိုတင္႕ေ၀ေရ .. ဒီတစ္ခါေတာ႕ တာရာတကယ္အသက္ထြက္ျပီ'
ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ႕ ကိုတင္႕ေ၀အိပ္ယာက လူးလဲထလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ႕ လမ္းထဲက လူႀကီးတခို်႕ သတင္းေမးဖို႕ မေစာေမတို႕အိမ္ေပၚဆက္တိုက္ဆိုသလို ေရာက္လာၾကသည္။
လမ္းထဲကအသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က မေစာေမတို႕ အိမ္ေခါင္တိုင္မွာ ခိ်တ္ဆဲြထားတဲ႕ အိမ္တြင္းအုန္းသီးကို စင္ကေလးမွျဖုတ္လို႕ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိ၊ ပြစိရြတ္ကာ ျခံစည္းရိုး၀ါးကပ္မွာ သြားခိ်တ္ထား လိုက္သည္။
ဒီသေကၤတဟာ မေစာေမ မုဆိုးမျဖစ္ျပီဆိုတဲ႕ သေကၤတေပါ႕။ မစန္းရီထပ္မံၿပံဳးလိုက္သည္။ ဒီေလာက္ အက်င္႕မေကာင္းတဲ႕ မိန္းမ၊ ဒီ႕အရင္ေတာင္ မုဆိုးမျဖစ္သင္႕သည္။ ေတြးရင္း မစန္းရီအေပါ႕သြားရန္ ကုန္းအထ ဗိုက္ထဲက စူးကနဲထိုးေအာင္႕သြားသည္။ 'ကြ်တ္ . .ကြ်တ္' လို႕ စုပ္သပ္ရင္း ဗိုက္ကိုပြတ္ကာ ေျခလွမ္းေတြကို ညင္သာေအာင္ မစန္းရီျပဳလိုက္သည္။ ဗိုက္ထဲက ကေလးတိုးတာပဲျဖစ္ႏိုင္သည္။

(၅)
'အရပ္ကတို႕ေရ၊ သူ႕အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ေမြးထားတဲ႕ ၀က္ေပါက္စေလးေတြ သူ႕ဘာသာသူ ကာလနာတိုက္ ျပီးေသတာ စန္းရီတို႕လက္ခ်က္တဲ႕ေတာ႕။ ဒီမွာေဟ႕ တာ၀တႎသာၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္မယ္။ စန္းရီတို႕ ဗိုက္ႀကီးေန႕ေစ႕၊ လေစ႕နဲ႕မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး။ ဘယ္ကဲြ်စားစား ဂမ္းမဆိုတာမို်းလာမလုပ္နဲ႕။ ငါမဟုတ္တာလုပ္ရင္ ငါ႕ကေလးကန္႕လန္႕ေမြးျပီးေသ။
ေအး . .ညည္းမဟုတ္တာ စြပ္စဲြရင္လည္း ညည္းကေလး ကန္႕လန္႕ေမြးျပီးေသ။ ငါမဟုတ္တာမလုပ္ဘူး မုဆိုးမေစာေမေရ'
'ေဟ႕ . .လင္ေသလို႕ မုဆိုးမျဖစ္တာ မဆန္းဘူးေဟ႕။ လင္ရိွျပီး မုဆိုးမလိုျဖစ္ေနရင္သာ ဆန္းတာ။ ကိုယ္႕လင္အေၾကာင္းလည္း ကိုယ္စံုစမ္းၾကဦးေဟ႕။ ေတာ္ၾကာ 'အိမ္ေျမွာင္မႀကီး ဥဥ၊ အိမ္ေျမွာင္ထီးႀကီး အေဖာ္ရွာ' ဆိုသလိုျဖစ္ေနဦးမယ္'
မေစာေမက ၀က္ေပါက္စေတြေသတဲ႕ ကိစၥကေန ရန္စကားလမ္းေၾကာင္းကို ရုတ္တရက္ေကြ႕ခ်လိုက္ေတာ႕ မစန္းရီ အေတာ္ေလးလန္႕သြားသည္။ အလို . .ေစာေမစကားႀကီးက ဘယ္လိုစကားႀကီးပါလိမ္႕။ လက္ရိွျပီး မုဆိုးမျဖစ္ရင္ဆန္းသတဲ႕။ ဒီလိုဆို တင္႕ေ၀တစ္ေကာင္အျပင္မွာ ေျခရွဴပ္ေနျပီလား။ ျမာေပြတဲ႕တာေတျဖစ္ေနျပီလား။ အေတြးမ်ားစြာ ရစ္ဆိုင္းရင္း မစန္းရီရဲ႕ စိတ္မၾကည္လင္ေတာ႕ဘူး။ မေစာေမနဲ႕ ရန္ဆက္ျဖစ္ခ်င္စိတ္လည္း မရိွေတာ႕ဘူး။
ေတြးရင္း ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနလိုက္တာ ဗိုက္ထဲက ထိုးနာလာေတာ႕မွ မစန္းရီသတိရမိေတာ႕သည္။ အိမ္ ေနာက္ေဖးမွာ ထမင္းခ်က္ေနတဲ႕ အႀကီးေကာင္ထက္ အငယ္၊ အႀကီးမကို မစန္းရီလွမ္းေခၚလိုက္သည္။ တိုက္ တိုက္ဆိုင္ဆိုင္။ ေစာေစာကမွ ေခါင္းရင္းခန္းက မေစာေမကို မစန္းရီကိ်န္ဆဲေနေသးသည္။ ကိုယ္႕ရဲ႕ႏႈတ္ထြက္ ကိ်န္စာကိုလည္း မစန္းရီ သတိမထားႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ ဗိုက္က ခ်က္ခ်င္းႀကီးအႀကီးအက်ယ္ နာလာျပီေလ။

(၆)
မစန္းရီေမြးျပီး နွစ္ပတ္အၾကာမွာပဲ မေစာေမ ေမြးသည္။ မစန္းရီရဲ႕ ကိ်န္စာအတိုင္း နွစ္ေယာက္စလံုး ဘယ္သူမွ ကေလးကန္႕လန္႕ေမြးမလာၾကသလို မိခင္နွစ္ေယာက္ကလည္း က်န္းမာလိုက္တာမွ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္။ ဒါေပမယ္႕ မစန္းရီရဲ႕ ကေလးကေတာ႕ သံုးလျပည္႕ကာနီး ဒီကေန႕မွာပဲ အဖ်ား၀င္လို႕ ေကာက္ကာငင္ကာ ဆံုးသြား ခဲ႕ျပီ။ ကိုတင္႕ေ၀နဲ႕ သူ႕အေဖာ္ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္က ေသသြားတဲ႕ လသားကေလးေလးရဲ႕အေလာင္းကို ဆိုက္ကားနဲ႕သယ္လို႕၊ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းေဘး ဗိုက္ေတာထဲက ေျမကြက္လပ္မွာကြ်င္းတူးျပီး သြားျမႈပ္ၾကျပီ။ ညေန ေလးနာရီကတည္းက ထြက္သြားလိုက္တာ အခုခိ်န္ထိ ျပန္မလာေသး။ အျပင္မွာ ေမွာင္ရီပို်းေနျပီ။ မၾကာခင္ မိုးခု်ပ္ေတာ႕မည္။
မစန္းရီတစ္ေယာက္တည္း ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႕ထိုင္ေနသည္။ အႀကီးေကာင္နွင္႕အႀကီးမက ေဈးထဲက ဆိုင္မသိမ္း ေသးလို႕ ျပန္မေရာက္ၾကေသးသလို အငယ္ေလးနွစ္ေကာင္ကလည္း လမ္းထဲမွာ သြားေဆာ႕ေနၾကသည္။
'အူ၀ဲ . .အူ၀ဲ'
ေခါင္းရင္းခန္းက ကေလးငိုသံစူးကနဲ ထြက္လာသည္။ ဒီကေလးက မစန္းရီကေလးထက္ နွစ္ပတ္ငယ္ ေတာ႕ အခုဆို နွစ္လခဲြေလာက္ရိွျပီ။
'အူ၀ဲ . .အူ၀ဲ'
ကေလးငိုသံက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေနသည္။ ဟိုေကာင္မ ေစာေမဘယ္သြားေနပါလိမ္႕။ ဒီမွာ သူ႕သားမို်းယုတ္ကေလးက ျပဲလန္ေနျပီ။ ေၾသာ္ . .ဟိုေကာင္မမွမရိွပဲ။ သူ႕သမီးအႀကီးမေလးကိစၥ။ ဟုတ္တယ္။ သူ႕သမီးအႀကီးမေလးက ရည္းစားနဲ႕ခိ်န္းေတြ႕တာလိုလို၊ လင္ေနာက္လိုက္တာလိုလို လမ္းထဲက လူေတြဆီက သတင္းေရာက္လာလို႕ ေစာေမထြက္သြားတာၾကာျပီပဲ။ အငယ္ကေလးေတြနဲ႕ ဒီကေလးကိုထားပစ္ခဲ႕တာေနမွာ။ အငယ္ေလးလည္း ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ္႕။ အငယ္ေတြလည္း အိမ္က ကေလးေတြလို သြားေဆာ႕ေနတာပဲျဖစ္မည္။
'အူ၀ဲ . .အူ၀ဲ'
ကေလးငိုသံက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ဆူးရာက အက္ကဲြလာျပီ။ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ေအာ္တဲ႕အသံမို်းျဖစ္လာျပီး မစန္းရီထရံေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည္႕လိုက္သည္။ ေစာင္ၾကားေလးနဲ႕ တဲြေလာင္းခ်ည္ထားတဲ႕ ပုခက္ေပၚမွာ ကေလးကယက္ကန္၊ ယက္ကန္။ လက္ေတြ၊ ေျခေတြကေထာင္လို႕။ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ေအာ္ငိုထားရတဲ႕အတြက္ အသားေတြ ေတာင္ရဲတြတ္ေနျပီ။ ပုခက္ထဲက ေကာ႕ျပီးထိုးေနတာ ေအာက္ကိုေတာင္ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းေရာက္ေနျပီ။
'ဒီလသားေလးကို မေခၚဘဲ ထားပစ္ခဲ႕တဲ႕ ေကာင္မ။ ျပန္လာရင္ ကေလးမသာပဲ ေတြ႕မယ္'
မစန္းရီစိတ္ထဲက ပ်စ္ပ်စ္နွစ္နွစ္ေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမယ္႕ မစန္းရီ ဆက္ေခ်ာင္းျမဲဆက္ေခ်ာင္းေနသည္။
'ေဟာေတာ႕ . .ပုခက္ထဲက ကေလးျပဳတ္က်ေတာ႕မယ္။ အို . .ျပဳတ္က်လို႕ေသေသ။ မို်းယုတ္ကေလး ေသသြားလည္း ေအးတာပဲ။ ငါနဲ႕ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႕'
အသံထြက္သြားတဲ႕အထိ မစန္းရီကိ်န္ဆဲလိုက္သည္။ ထရံေပါက္က ေခ်ာင္းေနရင္း ရင္ဘတ္က တစ္စံု တစ္ရာေၾကာင္႕ မစန္းရီကိုယ္႕ရင္ဘတ္ကိုယ္ငံု႕ၾကည္႕လိုက္သည္။ ေဘာ္လီ၀တ္မထားတဲ႕ မစန္းရီရဲ႕ ရင္ဘတ္တစ္ခု လံုးအျပင္ အကၤီ်အထိ ရဲႊရဲႊစိုေနသည္။ မစန္းရီ ႏို႕သက္ေနေလျပီ။
'အူ၀ဲ . .အူ၀ဲ'
ကေလးငိုသံက အနည္းငယ္တိုးသြားေပမယ္႕ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေနဆဲ။ မစန္းရီ တစ္စံုတစ္ရာကို ခီ်တံု၊ ခ်တံုစဥ္းစားရင္း အိမ္ေရွ႕သို႕ထြက္လိုက္သည္။ အျပင္မွာေမွာင္စျပဳေနျပီ။ လမ္းထဲမွာေတာ႕ ကေလးတစ္အုပ္ ေဆာ႕လို႕ ေကာင္းေနဆဲ။
မစန္းရီ လမ္းထဲကိုမသိမသာမ်က္ေစ႕ေ၀ွ႕လိုက္ရင္း ျခံနွစ္ခုကိုကာထားတဲ႕ ၀ါးကပ္ေတြေအာက္က ဆူး စည္းရိုးကို လက္ျဖင္႕ဆဲြဖယ္လိုက္သည္။ ဆူးေတြကေနသားက်ေနျပီမို႕ တစ္ကိုယ္စာလြတ္ေအာင္ မစန္းရီမနည္းဖယ္ ေနရသည္။ အိမ္ေရွ႕လမ္းက ပတ္၀င္လို႕ရေပမယ္႕ လူေတြျမင္သြားလို႕မျဖစ္။
ဆူးစည္းရိုးေလးပ်က္သြားျပီ။
လက္ေမာင္းနွင္႕ေျခသလံုးမွာ ဆူးျခစ္ရာဗရပြေၾကာင္႕ ထြက္လာတဲ႕ ေသြးအစို႕မို႕နဲ႕ မစန္းရီ ဟိုဘက္အိမ္ေပၚ ေရာက္သြားျပီ။ ျပီးေတာ႕ ေသလုေမ်ာပါးေအာ္ငိုေနတဲ႕ ကေလးကို မစန္းရီေကာက္ခီ်လိုက္သည္။ ျပီးေတာ႕။
'ေဟ႕ . .စန္းရီ။ ေစာေမရဲ႕ အိမ္ေပၚကိုတက္ျပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ'
အိမ္ေရွ႕အ၀က ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ႕ ကိုတင္႕ေ၀ရဲ႕အသံကို ၾကားရေတာ႕ ျဗုန္းကနဲ မစန္းရီလန္႕သြားသည္။ ကေလးကို ငံု႕ၾကည္႕ေတာ႕ မစန္းရီရဲ႕ ႏို႕သီးေခါင္းကိုငံုလို႕ အားရပါးရ ႏို႕စို႕ေနလိုက္တာမွ တျပြတ္ျပြတ္မ်ား ျမည္ေန သည္။ ကိုတင္႕ေ၀ကေတာ႕ အိမ္ေပါက္၀မွာ မတ္တက္။
'ဒီမွာကိုတင္႕ေ၀ေရ .က်ဳပ္ႏို႕မွမစို႕ရရင္ ဒီမ်ိဳးယုတ္တိရစၧာန္ကေလး မ်ိဳးျပဳတ္ေတာ႕မွာမို႕၊ မ်ိဳးဆက္ကေလးမျပဳတ္ေအာင္ ႏို႕လာတိုက္ေနတာ'
မစန္းရီ ေအာ္ေျပာလိုက္ေပမယ္႕ ကေလးကို လက္ထဲက မခ်ေသး။ မစန္းရီသိေနသည္။ ဒီကေလး ႏို႕မ၀ေသးဘူး။

ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉၊ Icon မဂၢဇင္း
back to top