ပ်ိဳတို႔လင္ ရွင္မခ်စ္ရင္ ပစ္ခဲ့ေတာ့ကြယ္

၁။

သူလား။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ အလုပ္ကေန ညေန ၆နာရီေလာက္ ျပန္ေရာက္။ အိမ္မွာ ေရခ်ိဳး၊ အ၀တ္လဲ ၿပီးရင္ ဘယ္မွာ ရွိေတာ့လို႔တံုး။

အိမ္မွာ ဖင္ပူေအာင္ မထိုင္တတ္ေတာ့တာ အေတာ္ကို ၾကာၿပီ။ ဒါေတာင္ သူေရခ်ိဳးခန္း ၀င္ေနတုန္း သူ႔ဟမ္ဖုန္းက တဂြမ္ဂြမ္ ျမည္ေနတာ။ သူ႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြလား။ အီစီကလီေတြလား။ ၿပီတီတီေတြလား။ ကြ်န္မကေတာ့ သူ႔ဖုန္းျမည္သံကို နားက ၾကားေနေပမယ့္ စိတ္မ၀င္စားေပါင္။ အဲ နားက စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ ရင္ဘတ္ထဲကေတာ့ အေတာ္ေလး အလုပ္ရႈပ္သား။ ညဘက္ဆို သူအခုလို အိမ္က ထြက္သြား တတ္ခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ မႏွစ္က

ဒီလို အခ်ိန္ေလာက္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ ကြၽန္မကလည္း ခပ္တုံးတုံးေလ။ သူ ဘယ္သြား၊ ဘာလုပ္ဆိုတာ ေတြလည္း မေမးတတ္ခဲ့ပါ ဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ကမွ ကြၽန္မရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က ကြၽန္မကို အေၾကာင္းၾကားလာတာ။ သူကလည္း သူ႔ေယာက်္ား ေျပာလို႔ သိတာတဲ့။ ညည္း ေယာက်္ားကို ၾကည့္ထိန္းဦး ဆိုပဲ။ အခုတစ္ေလာ ဘီယာ ဆိုင္ႀကီး တစ္ဆိုင္မွာ ညညဆို သီခ်င္းဆိုတဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ကို ပန္းကုံးသြားသြား စြပ္ေနတယ္ ဆိုလား။

အဲ့ဒီတုန္းကေတာ့ ကြၽန္မက“ပန္းကုံးမကလို႔ စြပ္ခ်င္တာ စြပ္ပေစေဟ့”လို႔ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္းကုိ ျပန္ေျပာ ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ေယာက္တည္း ျပန္စဥ္းစားတဲ့ အခါ က်ေတာ့ စြပ္ခ်င္တာ စြပ္ေနလို႔လည္း ဘယ္ျဖစ္ဦးမလဲ။ အဲ့ဒီ့ အခ်ိန္က စလို႔ ကြၽန္မလည္း အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္တာေပါ့။ ခါတိုင္း သူ ျပန္လာတာ ေနာက္က် တတ္တယ္လို႔ ထင္ေပမယ့္ ျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္ ဘယ္အခ်ိန္လဲ ဆိုတာကိုလည္း ကြၽန္မက နာရီ ၾကည့္ေနတတ္တဲ့သူ မဟုတ္ဘူး။ အခု တစ္ေလာ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ညတိုင္း မဟုတ္ေပမယ့္ ေနာက္ေန႔ အလုပ္ပိတ္တ့ဲ ညေတြဆိုရင္ ပဲျပဳတ္သည္ေတြ ထြက္ခ်ိန္မွ ပဲျပဳတ္သည္ေတြနဲ႔အတူ အိမ္ ျပန္တတ္လာသလိုမ်ဳိး ျဖစ္ေနေတာ့ အေျခအေနက အေတာ္ေလးေတာ့ ဆိုးလာၿပီ။

ပထမပိုင္းေတာ့ ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ ေပါ့။“ရွင္ ညဘက္ ဘယ္ကိုမွ မထြက္ရ”ဆိုၿပီး အမိန္႔သံ အျပည့္နဲ႔ ေျပာၾကည့္ရရင္ ေကာင္းမလား။ ဒီေလာက္ ေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္မယ္မထင္။ ကြၽန္မရဲ႕ ၾသဇာ အာဏာ သက္ေရာက္မႈ အေၾကာင္းကလည္း ကြၽန္မအသိ။ ကြၽန္မက ဘယ္တုန္းကမွ၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ၾသဇာအာဏာ ေပးတတ္တဲ့ သူလည္း မဟုတ္။ မိန္းမတို႔ တတ္အပ္တဲ့ အႏုအခြၽဲ၊ အယု အရြဲေတြလည္း ကြၽန္မက မတတ္။ ၾကာပါပါ ခရာတာ တာေတြလည္း မသိ။ ခက္ၿပီ။

အျပင္ပိုင္းက ၾကည့္ရင္ေတာ့ ကြၽန္မက တကယ့္ကို ေအးတိ ေအးစက္ေပါ့။ စိတ္ေကာက္ဖို႔လည္း ဘယ္တုန္းကမွ စိတ္မကူးသလို စိတ္ကို ဘယ္လို ေကာက္ရမွန္းလည္း မသိ။ ဒါေပသိ ကြၽန္မက မိန္းမသားေလ။ ကြၽန္မက ကြၽန္မ ေယာက်္ား ဘာလုပ္လုပ္ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ဆိုရင္ တစ္သက္လုံးလူေတြ လက္ခံလာတဲ့“လင္နဲ႔မယား” ဇာတ္လမ္းေတြၾကား ကြၽန္မက ေထာ္ေလာ္ ကန္႔လန္႔ႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ စုန္းျပဴးမႀကီး ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဟုတ္ဘူး လား။

ကဲ အဲဒီေတာ့။

“ရွင့္အခ်ဳိးေတြေတာ့ ကြၽန္မ သိပ္မႀကိဳက္ေတာ့ဘူး။ ရွင္အခ်ဳိးေတြ ေျပာင္းၿပီး ခ်ဳိးဖို႔ သင့္ၿပီ” ဒီေလာက္ေတာ့ ကြၽန္မ စာစီစရာ မလိုဘဲ ေျပာတတ္တာေပါ့။ အဲ့ဒီေတာ့ သူလား။ ဘာေျပာတယ္ မွတ္လဲ။

“ငါက အခ်ဳိးေျပာင္း ခ်ဳိးရေအာင္ မင္းက ဘူေတြ ခ်ည္းပဲက်ေနလို႔လား”တဲ့။

ကဲ ၾကည့္ဦး။ ေကာင္း ေရာ။

၂။

ကြၽန္မလား။

ကြၽန္မ ဘယ္ေလာက္ပဲ ခပ္တုံးတုံး၊ ခပ္အအ ျဖစ္ေနပါေစ။ ကြၽန္မ ေယာက်္ား ဒီေလာက္ ေျခလွမ္း ပ်က္ေနတာကို ဒီအတိုင္းပဲ ပစ္ထားမယ့္ မိန္းမ အမ်ဳိးအစားထဲမွာ ေလာက္ေတာ့ မပါဘူးေလ။ ပြဲသိမ္း အထိလည္း အသည္းက မစိမ္းႏိုင္ပါဘူး။ ကြၽန္မ ေယာက်္ားကုိ ေျပာမရသလို၊ ကြၽန္မက ဒီကိစၥကို ဘယ္သူ႔ ကိုေရာ ေျပာလို႔ရမွာတဲ့တုံး။

ဒီေတာ့ တစ္ေယာက္ တည္းရွိတဲ့အခ်ိန္ စဥ္းစား။ စဥ္းစား။

ကြၽန္မေယာက်္ားကို ဘယ္လို ထိန္းရင္ ရမလဲေပါ့။ ကြၽန္မကပဲ ဆြဲေဆာင္မႈေတြ ေလ်ာ့ေနၿပီလား။ ကညာပ်ဳိ နဲ႔ ဇရာအို ႐ုပ္ရွင္ ဇာတ္ကားထဲက ေဒၚစံရွားတင္လုိ ေယာက်္ား ႀကိဳက္ဖို႔အေရး ရွိတဲ့ ဆံပင္ ျဖတ္ပစ္ရေအာင္လည္း ကြၽန္မအခုရွိတဲ့ ဆံပင္က ကုပ္၀ဲသာသာ။ ဒီဆံပင္ကို ညႇပ္ပစ္ရင္လည္း ေခါင္း တုံးဆံေတာက္ေလာက္ ျဖစ္ေတာ့မွာ။

ေျပာရမယ္ဆို အခု ေခတ္ေကာင္မေလးေတြ ၀တ္တဲ့ အ၀တ္အစား ဒီဇိုင္းမ်ဳိးကို ကြၽန္မက ၀တ္ေနတာပဲ၊ ၀တ္ထားတာပဲ။ အ၀တ္ အစားနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ဒီထက္ ပိုၿပီး ေခတ္မီ ေဟာ့ေရွာ့ပစ္ရ ေအာင္လည္း အခုေခတ္မွာ ေခတ္စားေနတဲ့“ၾကာဗေလာ၊ ဗာဗလိုက္၊ ႐ုိက္ဟင္”ဆိုတဲ့“ေက်ာဗလာ၊ ဗိုက္ဗလာ၊ ရင္ ဟိုက္” အ၀တ္အစားမ်ဳိးသာ ၀တ္စရာ က်န္ေတာ့တာ။ ကြၽန္မ အသက္က ၄၀ ေလ။ ဒီေလာက္အထိလည္း လန္ထြက္ေနလို႔ မျဖစ္ေသး။ စဥ္း စား၊ စဥ္းစား။

သူထြက္သြားတာ ၾကာလို႔ တစ္ေနရာရာမ်ား ေရာက္ေနမလား ဆိုၿပီး ဖုန္းဆက္ရင္လည္း သူက ႏုံတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ဖုန္းက ပိတ္ထား တတ္ေသးတာ။ မပိတ္ထား ျပန္ရင္လည္း ဖုန္းလိုင္း မမိတဲ့ ေနရာကို ေရာက္ေနေသးတာ မ်ဳိး။ သူ႔ဖုန္းကေန“ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပကို ေရာက္ေနပါသျဖင့္ ေခၚဆို ၍မရႏိုင္ပါရွင္” ဆိုတာမ်ဳိး။

ဒီေလာက္ တိုးတက္ေန တဲ့ေခတ္ႀကီးမွာ ဟမ္းဖုန္း ေတြလည္း“ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပ”ဆိုတာထက္ ေရာက္တဲ့ေနရာ အတိအက် ကို ေျပာျပႏိုင္ရင္ ေကာင္းသား။ ဥပမာ“လူႀကီးမင္း ေခၚဆိုေသာ ဖုန္းပိုင္ရွင္မွာKTV (သို႔မဟုတ္) ႏိုက္ကလပ္သို႔ ေရာက္ေနပါသျဖင့္ ေခၚဆို၍ မရႏိုင္ပါရွင္” ဆိုသလိုမ်ဳိးေလး ျပန္ၾကားေပးရင္ မေကာင္းဘူးလား။ ဒီထက္မကဆိုရင္ ဖုန္းရဲ႕ Voice Messageတင္ သာမက ေရာက္ေနရာ အရပ္ရဲ႕ ျမင္ကြင္းမ်ဳိးကိုပါ ဖုန္းက တစ္ဆင့္ Video Message ျမင္လို႔ရရင္ မေကာင္းဘူးလား။ သူ ဘယ္သြားတယ္၊ ဘာ လုပ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း အတိအက်သိ။ စိတ္လည္း မပူရ။

“ဟမ္”

ဟုတ္ေသးေပါင္။ Video Message ပို႔လို႔ ရတယ္ထား ဦး။ ေစာေစာက ကြၽန္မေတြး သလို ေနရာမ်ဳိးကိုေရာက္ေန လို႔ Video Message ထဲမွာ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အဲသလို ပုံေတြ ေပၚလာရင္။ အမေလး၊ မျဖစ္ေသး၊ မျဖစ္ေသး ကြၽန္မႏွယ္ ဘာေတြ ေတြးေနမိပါ လိမ့္။

ကဲ ၾကည့္ဦး။ ဒီတစ္ည ထြက္သြားတာလည္း ၁၂ နာရီ ဒင္ၿပီ။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အရိပ္အေယာင္ မျမင္ေသး။ ဖုန္းဆက္မရလည္းMessage ေလးေတာ့ ပို႔ၾကည့္ ဦးမွ။ အမေလးဟဲ့။ ျဖစ္ရ ျပန္ၿပီ။“စိတ္ပူမေနနဲ႔၊ ျပန္လာ ခဲ့မယ္”တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ျပန္ၾကားတဲ့ Message ေလးက စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာ။ ဘယ္ေရာက္လို႔ ဘယ္ေပါက္ေနမွန္း မသိ။ တကယ္ဆို“ကိုယ္ဘယ္ ေနရာကို ေရာက္ေနတယ္ေဟ့” ဆိုတာေလးေလာက္ ေျပာထြက္ဖို႔ေတာ့ စိတ္ရွည္ သင့္တာေပါ့။

ကြၽန္မကလည္း ကြၽန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းသာ ေျပာမထားလို႔ကေတာ့ ေရာက္ခ်င္တဲ့ ေနရာေရာက္။ အေရးလား။ လူ႔စိတ္မ်ားလည္း ခက္သား။ ဘာမွမသိတဲ့ အေျခအေန တစ္ခုမွာတုန္းက ညစဥ္ရက္ဆက္ ဆိုတာေတာင္ နည္းနည္းေလးမွ ေတြးမပူခဲ့ ရေပမယ့္ အခု ဒီတစ္ညက်မွ အပူလုံးေတြလည္း ရင္ဘတ္ ထဲဆို႔။ ေရာက္တတ္ရာရာ ေတြေတြးရင္း အူေတြလည္း တိုရလြန္းလို႔ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အစာအိမ္နဲ႔ စအို၀ေတာင္ ဆက္ေနေလာက္သင့္ၿပီ။ မျဖစ္ေသး။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စဥ္းစား၊ စဥ္းစား။

ေၾသာ္ ဟုတ္ၿပီ။ ကြၽန္မ သူငယ္ခ်င္း ကြၽန္မဆီဖုန္း ဆက္တုန္းက ကြၽန္မစိတ္ထဲ ပူပူေနတာနဲ႔ ကြၽန္မေယာက်္ား ဘယ္ဆိုင္သြားတတ္တယ္ ဆို တာကို ေမးမၾကည့္ခဲ့ရဘူး။ အခု သူငယ္ခ်င္းဆီ ဖုန္းလွမ္း ဆက္ၾကည့္မွ။

“သူငယ္ခ်င္းေရ...ဒီ လို”

“........”

“ေအး...ေအး သူငယ္ ခ်င္း”

“.........”

“ေအး...ေအး ဒါပဲ သူငယ္ခ်င္း”

သူငယ္ခ်င္းကို ဖုန္း ဆက္ၾကည့္ေတာ့ ကြၽန္မ ေယာက်္ားသြားတတ္တဲ့ ဆိုင္ကိုေတာ့ သိခဲ့ရပါရဲ႕။ အေရးထဲ အပိုစကားေတြကၾကားရ ေသး။ အေျခအေန အခ်ိန္ အခါေလး။ ကာလံေဒသံ ေလးမ်ား မစဥ္းစားမိဘူးလား မသိ။

ကြၽန္မသူငယ္ခ်င္း ေျပာတာၾကည့္ဦး။ သူ႔ေယာက်္ား ကေတာ့ ဘယ္မွ မထြက္လို႔ စိတ္ေအးရတဲ့ အေၾကာင္း။ အခုတစ္ေလာ အေတာ္ေလးကို ၿငိမ္ေနတဲ့ အေၾကာင္း။ အခုလည္း သူတို႔ အိပ္ေနၾကၿပီ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း။ မိန္းမဆိုတာ ဒီကိစၥနဲ႔ ပတ္သက္ရင္ အေတာ္ေလး ပူရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ စုံလို႔။ ညည္းသလိုလိုနဲ႔ ႂကြားျပ ေနလိုက္တာမ်ားေလ။ ဟင္း။

ကြၽန္မလည္း စကားကို သံျပတ္နဲ႔ ခပ္သြက္သြက္ ေျပာလို႔ ဖုန္းပိတ္။ ကဲ သူသြားတဲ့ ေနရာလည္း သိၿပီ။ ထိုင္ေစာင့္လို႔လည္း မထူးေတာ့ မယ့္နည္းတူ သူ႔ေနာက္ကို လိုက္သြားဖို႔ဆုံးျဖတ္။ ဟင္ အဲဒါမွ ျပႆနာ။ ဒီအခ်ိန္ႀကီး က်မွ ေနာက္ေဖးတန္းလ်ားက ကားဒ႐ိုင္ဘာကို သြားႏႈိး လို႔လည္း မျဖစ္ေသး။ ကိုယ့္ ဘာသာကိုယ္ ေမာင္းသြား ရေအာင္လည္း ညႀကီးအခ်ိန္ မေတာ္ဆိုေတာ့ အဆင္မေျပ။ ကဲ မထူးဘူး။ တကၠစီပဲငွား သြားေတာ့မယ္။ ကိုယ္ေတာ္ ေခ်ာကေတာ့ သူ႔ကားသူ ေမာင္းသြားတာဆိုေတာ့ ဟုတ္လို႔။

ေဘာင္းဘီ၀တ္၊ ဂ်ာကင္ထပ္၊ ဦးထုပ္ေဆာင္း။ ႐ုပ္ဖ်က္တာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ညဘက္ႀကီး မိန္းမတစ္ေယာက္ အျပင္ ထြက္ဖို႔ ႐ုပ္ရွင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ထဲကလို ကိုယ့္စိတ္ကို ရဲေဆးတင္ အားေမြးလိုက္ျခင္းပဲ ဆို ပါစို႔။

၃။

သူလား။

ကြၽန္မ ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း သူလို႔ကို မထင္ရတာ။ နီက်င္က်င္၊ ျပာတာတာ မီးေရာင္ မွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာ သူ႔ေခါင္းက ေရွ႕က စားပြဲနဲ႔ သုံးလက္မေလာက္ပဲကြာ တဲ့ အေနအထား ေရာက္ေအာင္ ငိုက္စိုက္က်လို႔။ သူ႔ ေဘးမွာေတာ့ ေရာင္စုံမ်က္ႏွာန႔ဲ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္။ ဘာေတြေျပာေနမွန္း မသိ။ ပါးစပ္က ပြစိ၊ ပြစိ။ ခႏၶာ ကိုယ္ကလည္း လႈပ္စိ၊ လႈပ္ စိ။ ကြၽန္မက ဒီဆိုင္ေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ရွာေဖြရတာလည္း မႈန္ပ်ပ်မီးေရာင္ေအာက္မွာ အလြယ္တကူေတာ့ မဟုတ္လွဘူး။ ဒါေပမယ့္ အခက္ ႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး။

ဆိုင္က ည ၁ နာရီမွာ ပိတ္တာေလ။ ကြၽန္မေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ ၁၂ နာရီခြဲမွာ ဆိုင္မွာ လူကအေတာ္ ရွင္းေနၿပီ။ ဒါေပမယ့္Stage စင္ေပၚမွာေတာ့ ပန္းကုံးကိုယ္စီနဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ သီခ်င္းဆို ေနၾကဆဲ။ စားပြဲ၀ိုင္းေတြက လူႀကီးလူငယ္။ အထူးသျဖင ့္လူႀကီးေတြကလည္း Stage ေပၚက သံစဥ္ေတြနဲ႔ စည္းခ်က္ လိုက္ေနၾကဆဲ။ ကြၽန္မ ဖတ္ဖူးတာေလးေတြကို သြားေတြးမိတယ္။ ၿငိမ့္ေညာင္း သာယာတဲ့ ဂီတသံေတြဟာ လူေတြရဲ႕ ႏွလုံး ေရာဂါျဖစ္မႈကို သုံးဆယ့္ငါး ရာခိုင္ႏႈန္းထိ ကာကြယ္ ေပးႏိုင္တယ္တဲ့။ ဒီလိုဆို ေသခ်ာတာက ဒီလူႀကီးေတြ ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ေတာ့ လူ႔ေလာကကေန ထြက္ခြာ သြားရမွာ မဟုတ္။

ကြၽန္မက ကြၽန္မ ေယာက်္ားကို ေသခ်ာျမင္ ေတြ႕ႏိုင္တဲ့ စားပြဲ၀ိုင္း တစ္ခုမွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ ဦးထုပ္ကို ခပ္ငိုက္ငိုက္ ေဆာင္းလို႔ မသိမသာ အကဲခတ္ ေနလိုက္တယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ထိုင္ေနတာ ဒီဆိုင္က အဆိုေတာ္မေလးမွန္း တပ္အပ္သိတဲ့ ကြၽန္မက ၀ိတ္တာေလးကုိ ေခၚၿပီး ေကာင္မေလးရဲ႕ နာမည္ကို ေမးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ကြၽန္မ ဘာဆက္ လုပ္ရမယ္၊ ဘာဆက္လုပ္ သင့္တယ္ဆိုတာကို စဥ္းစား ေနလိုက္တယ္။

ခဏၾကာေတာ့ သူ႔ေဘး က ေရာင္စုံမ်က္ႏွာနဲ႔ ေကာင္မေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ ဘယ္ကို ေရာက္သြားပါလိမ့္။ ကြၽန္မ စဥ္းစားလို႔ မဆုံးခင္မွာ နာမည္ေလးလုံးနဲ႔ ေရာင္စုံ မ်က္ႏွာေလးကStage စင္ေပၚကို ေရာက္သြားတယ္။ အာပါပါး။ တယ္လည္း ေခ်ာေမာတဲ့ ႐ုပ္ရည္ေလးပါ တကား။ မ်က္လုံးေလးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ ဆိုတာမ်ား စိုလက္ေနတာ အေရာင္ေတြ ထြက္ေနသလားထင္ရတယ္။ အံမယ္ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းကို ၾကည့္ဦး။

“ခြၽဲခြၽဲႏြဲ႔ႏြဲ႔ ေခၚခ်င္တယ္ ___ကိုႀကီး၊ ကိုႀကီ”တဲ့။ ၾကည့္ဦး။

အသက္ ၄၅ စြန္းေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ ဒါႀကီးကိုမ်ား ကိုႀကီး တဲ့။ ေ၀ါ့။ အန္ခ်င္လိုက္တာ။ ေခၚေဟ့ ေခၚေခၚ။ ႀကိဳက္ သလိုသာ ေခၚၾက။ ႀကိဳက္ သေလာက္သာ ေခၚၾက၊ တကတဲမွပဲ။ တစ္ဦးဆိုင္ နာမ္လို႔ ကြၽန္မ ထင္ထားခဲ့တဲ့ ကြၽန္မ ေယာက်္ား ကို၀င္းထူးေအာင္လည္း သူတို႔နဲ႔ ေတြ႕မွပဲ အမ်ားဆိုင္နာမ္မွန္း သိလိုက္ရေတာ့ တယ္။ ကြၽန္မေရွ႕မွာ ရွိေနတဲ့ အေအးခြက္ထဲက အေအးနဲ႔ မ်က္ႏွာကို ပက္ပစ္ခ်င္လိုက္တာ။ အဲ့ဒီ့မ်က္ႏွာက“ကိုႀကီး” လို႔Stage ေပၚက ေကာင္မေလး ေခၚတဲ့ ကြၽန္မေယာက်္ာ ကို၀င္းထူးေအာင္ရဲ႕ မႈန္ကုပ္ကုပ္ အဆီျပန္ျပန္ မ်က္ႏွာႀကီး ကိုလား။ အေဖအရြယ္ ေလာက္ႀကီးကို ကိုႀကီးတပ္ ေခၚတဲ့Stage ေပၚက နာမည္ ေလးလုံးနဲ႔ ေကာင္မေလးရဲ႕ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ မ်က္ႏွာေလး ကိုလား။ ဒါမွမဟုတ္။ ရြံ တတ္တဲ့ သူဆိုရင္ ခ်က္ခ်င္း အန္ခ်င္သြားေလာက္ေအာင္ ေအာ္ဂလီ ဆန္ခ်င္စရာေကာင္း ေနတဲ့ မဲ့ရြဲ႕ခ်ဥ္တူးေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕ မ်က္ႏွာကိုပဲလား။

ကြၽန္မ ေတြးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ကြၽန္မေယာက်္ား ကို၀င္းထူးေအာင္ေပါ့။ လုပ္လီလုပ္လဲ့နဲ႔ စင္ေပၚကို တအိအိတက္။ ေကာင္မေလးကို ပန္းကုံး တစ္ခုေတာင္ ဆုခ်ေန လိုက္ေသး။ ေကာင္းေရာ။ ခဏၾကာေတာ့ အစီအစဥ္ေတြ ၿပီးဆုံးသြားေၾကာင္းကို ေၾကညာတယ္။ လာေရာက္ အားေပးၾကတဲ့ စား ေသာက္သူေတြလည္း ကိုယ့္ရဲ႕ ခႏၶာကိုယ္ကိုေတာင္ မႏိုင္ခ်င္၊ ႏိုင္ခ်င္သယ္လို႔ လမ္းေလွ်ာက္ တတ္ခါစ ကေလးငယ္ေတြလို ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ဆုိင္ျပင္ကို လွမ္းထြက္ကုန္ၿပီ။

“အလို ကြၽန္မ ေယာက်္ား”

သူမ်ားေတြကို ေငးေကာင္းေနတဲ့ ကြၽန္မရဲ႕နားကုိ ျဖတ္လို႔ ကြၽန္မ ေယာက်္ား ရယ္ေလ။ ေစာေစာက ေကာင္မေလးကိုလည္း လက္တစ္ဖက္က ဖက္ထားလိုက္ ေသး။ ခါးကို၊ ခါးကို။

“ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆုံ ႏိုင္ေတာ့ရင္လည္း ကုိႀကီးကို သတိရေနပါ”တဲ့။

ကြၽန္မရဲ႕နားနဲ႔ ဆတ္ ဆတ္ကို ၾကားလိုက္တာ။ “ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆုံႏိုင္ဘူး”ဆိုေတာ့ သူတို႔ေတြက ဒီ ညေနာက္ဆုံးေတြ႕ျခင္းလား။ ဟုတ္မွာ။ ဟုတ္မွာ။ ေစာေစာက စားပြဲ၀ိုင္းမွာ ထုိင္ေနကတည္းက ကြၽန္မ ေယာက်္ား မ်က္ႏွာက စားပြဲနဲ႔ ထိကပ္လု နီးပါး ငိုက္စိုက္က်ေနတာ။ အဲဒါကို ကြၽန္မက သူမူးေန တယ္လို႔ ထင္ခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ ဒင္းက ေၾကကြဲေနတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ ဘာေတြတုံး။ ဒီည ေနာက္ဆုံး ေတြ႕ဆုံျခင္း ဆိုတာ။ ကြၽန္မကေတာ့ သူတို႔ေနာက္ကို တိတ္တ ဆိတ္လိုက္ရင္း ဘာလုပ္ရ မလဲ ဆိုတာကို အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေနတုန္းပဲ။

သိပ္မၾကာပါဘူး။ သူ႔ ကားရပ္ထားတဲ့ဆီကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ေရာက္သြားၾက တယ္။ မီးအလင္းေရာင္ ထိန္ ထိန္ေအာက္ ကားပါကင္မွာ သူ႔ရဲ႕မ်က္ႏွာကို ကားတစ္စီး အကြယ္ကေန ထင္ထင္လင္းလင္း ျမင္လိုက္ရၿပီ။ သူ႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီးက...

“ဗုေဒၶါ”

တကယ့္ကို ဆုိ႔ဆို႔နင့္နင့္ မ်က္ႏွာႀကီးပါလား။ မ်က္ လုံးႀကီးေတြ ေမွးစင္းထား လိုက္တာမ်ားလည္း ငါးခူက ေတာင္ အဘိုးေခၚရမယ့္ပုံ။ ကြၽန္မ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စဥ္း စား၊ စဥ္းစား။

“ပြမ္...ပြမ္”

အဲ့ဒီ့အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မ ကြယ္ဖို႔ႀကိဳးစားေနတဲ့ ကားက ထြက္ဖို႔ႀကိဳးစားေနဟန္န႔ဲ “ပြမ္ပြမ္”အလုပ္။ ကြၽန္မက လန္႔ၿပီး အခုန္။ ကြၽန္မ ေယာက်္ားကလည္း အသံ ၾကားလို႔ လွည့္အၾကည့္။

“ဟင္”

ကြၽန္မကို ျမင္ေတာ့ ကြၽန္မေယာက်္ား လန္႔သြားလို႔ ပဲလား။ အ့ံၾသစိတ္နဲ႔ မွင္တက္ သြားလုိ႔ပဲလား။ သူဖက္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးရဲ႕ခါးကို အလႊတ္။ ကြၽန္မလည္း မထူး ေတာ့ၿပီမို႔ သူတို႔ဆီ ေျပးၿပီး သူ႔ ေဘးက တစ္စုံတစ္ခုကို တအုန္းအုန္းျမည္ေအာင္ ထုပစ္။ သူ႔ေဘးကဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးကိုလား။ ဟင့္ အင္း...ကြၽန္မတို႔ အပိုင္ ကားႀကီးကိုပါ။ ေကာင္မေလးကို သြားထုရင္ ျပႆနာေတြ တက္ကုန္မွာေပါ့။

“ရွင့္ကို မေပါင္းေတာ့ဘူး။ ရွင့္ကို လုံး၀မေပါင္း ေတာ့ဘူး”

ကြၽန္မရဲ႕အသံ ၾကား ေတာ့ ေကာင္မေလးလည္း အေတာ္ လန္႔သြားတယ္ ထင္ရဲ႕။ ဆိုင္ဘက္ကို ေျပးထြက္သြားၿပီ။

“ဒီေကာင္မေလးက အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မွာပါကြာ။ ကိုယ္တို႔ေတြ႕ၾကတာလည္း ဒီညေနာက္ဆုံးပါပဲ။ မင္းသိပ္ၿပီး ေအာ္မေနနဲ႔။ လူေတြနဲ႔ ရွက္စရာႀကီး”

အံမယ္။

ရွက္စရာႀကီးဆိုပဲ။ ကြၽန္မေယာက်္ား မ်က္ႏွာမ်ား တကယ့္ကို ရွက္ေနတဲ့ပုံ။ မူးေနတဲ့ပုံေတာင္ တစ္စက္ကေလးမွ မေပါက္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔မ်က္၀န္းေတြမွာ တကယ့္ ကို ေၾကကြဲေနတဲ့ ပုံေတြ။ သူ ေျပာသလို ေကာင္မေလးက တကယ္ပဲ ေယာက်္ား ယူေတာ့မွာလား။ ဟင့္အင္း။ သူေျပာတာေတြ ကြၽန္မ မယုံဘူး။

ကြၽန္မကေတာ့ “ရွင့္ကို မေပါင္းႏိုင္ဘူး။ ကြာမယ္” ဆိုတာကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ေအာ္ေျပာေနလိုက္တယ္။

၄။

သူလား။

စိတ္႐ႈပ္၊ ေခါင္းကုတ္ စြာနဲ႔ ကားေဘးမွာ ငူငူႀကီးရပ္ လို႔၊ ကြၽန္မကို ေျပာမရလို႔ဘဲ စိတ္ညစ္ညဴးေနတာလား။ ဒါမွမဟုတ္။

ကြက္ၾကည့္၊ ကြက္ ၾကည့္ လုပ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ကိုပဲ ရွက္ေနလို႔လား။ ဒါ မွမဟုတ္ ေျပးထြက္သြားတဲ့ ေကာင္မေလး ေနာက္ကိုပဲ သူ႔စိတ္က လိုက္သြားေနခ်င္ လို႔လား။ အဲဒီ့ အခ်ိန္မွာ ကြၽန္မလား။ စိတ္ကူးလိုက္တာေတြ မွ အမ်ားႀကီးပဲ။ တကၠစီ တစ္စင္း အျမန္ရွာၿပီး အိမ္ပဲျပန္ရ ေကာင္းမလား။ ဟင့္ အင္း။ ေျခဦး တည့္ရာကုိပဲ အားသြန္ခြန္စိုက္ ထြက္ေျပးသြားရ ေကာင္းမလား။ ဟင့္ အင္း။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကန္ေတာ္ႀကီးေရျပင္ထဲ ၀ုန္း ခနဲခုန္ခ်ၿပီးဘ၀ကို အဆုံး သတ္လိုက္ရရင္ ေကာင္း မလား။ ဟင့္အင္း။ ဘယ္လို စဥ္းစားလို႔မွ အေျဖမထြက္ ေတာ့တဲ့ အဆုံး။ သူ႔ကားထဲကို ၀င္ထိုင္လို႔ ကားတံခါး ကိုပဲ စိတ္ရွိလက္ရွိ ၀ုန္းခနဲ ပိတ္ပစ္ လိုက္ေတာ့တယ္။

၅။

ကြၽန္မလား။

မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို ရလာခဲ့ၿပီးမွေတာ့ အဲ့ဒီ့ဘ၀ တစ္ခု တည္ျမဲဖို႔ ေနရာေလး တစ္ခုေတာ့ မလြဲ မေသြ ရွိေနရမယ္ေလ။ ေရြး ခ်ယ္ခဲ့ၿပီးတဲ့ ေနရာေလး တစ္ခုမွာလည္း ႀကိဳက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ မႀကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ၊ လိုအပ္တာေတြ ျဖည့္စြက္ ဖာေထးလို႔ ေနရာေလး တည္ျမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္း ေနရဦးမွာပါပဲ။ မခ်စ္ဘဲနဲ႔ ေအာင့္ၿပီး နမ္းလိုက္ရတယ္ပဲ ဆိုဆိုေပါ့။ ေနရာေလးတစ္ခု အတြက္ အနမ္း တစ္ခုကေတာ့ မျဖစ္မေန ရင္းႏွီးရမွာပဲေလ။ ရင္းႏွီးေနရဦးမွာပဲေလ။

သဘာ၀ႀကီးက ကြၽန္မကို မိန္းမ တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီးၿပီပဲ မဟုတ္လား။

မင္းေ၀ဟင္

ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း(ဒီဇင္ဘာ၊၂၀၀၉)