ေဖေဖ ဩစေၾတးလ်ကို သြားတဲ့အခ်ိန္က ခ်စ္စုမ အသက္ ၆ ႏွစ္။ တစ္တန္းမွာ ခ်စ္စုမ တက္ေနတုန္း။
ဒီတုန္းက ခ်စ္စုမ မွတ္မိေနတာ ေဖေဖသြားတဲ့ ေန႔က ခ်စ္စုမ ေက်ာင္းမတက္ရဘူး ဆုိတာနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ေလယာဥ္ကြင္း လုိက္မပို႔ရဘူး ဆုိတာပဲ။ အိတ္အႀကီးႀကီး တစ္လံုးကို ကားေပၚ ၀ုန္းခနဲ ပစ္တင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဖေဖက ခ်စ္စုမကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေဖေဖ့ကို ဘာမွမလဲ” လို႔ ေမးတယ္။ “ေဖေဖ ဘယ္သြားမွာလဲ” လို႔ ခ်စ္စုမ ေမးမိေတာ့ ဩစေၾတးလ်လို႔ ေဖေဖက ေျဖတယ္။ ေဖေဖေျပာတဲ့ ဩစေၾတးလ် ဆိုတာကို ခ်စ္စုမ မသိေပမယ့္ ကားေပၚ ပစ္တင္လိုက္တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕အ၀တ္အစားအိတ္ ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖ ခရီး ရွည္ထြက္ၿပီ ဆုိတာကိုေတာ့ ခ်စ္စုမ သိေနခဲ့ၿပီ။
ၿပီးေတာ့“ေခ်ာကလက္ ၀ယ္ခဲ့” လုိ႔ ေဖေဖ အျပင္ထြက္တိုင္း မွာေနက်ကို ခ်စ္စုမ မွာေတာ့“လူၾကံဳရွိရင္ ေဖေဖ ထည့္ေပး လုိက္မယ္”ဆိုတဲ့ ေဖေဖ့စကား ကို ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာရမွန္း ခ်စ္စုမ စဥ္းစားလုိ႔ မရေပမယ့္ ၾသစေၾတးလ် ဆိုတာ ခဏေလးနဲ႔ ျပန္လာလုိ႔ မရတဲ့ ေနရာလုိ႔ ခ်စ္စုမ ေတြးမိလုိက္တယ္။
“ၾသစေၾတးလ် ၾသစ ေၾတးလ်”
ေဖေဖ့ရဲ႕ကားက ျခံထဲက ထြက္သြားလုိ႔ ဟိုးအေ၀းႀကီးကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ခ်စ္စုမ ႏႈတ္က“ၾသစေၾတးလ်” ဆုိတာကို ရြတ္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ခ်စ္စုမတို႔ အိမ္က ခ်စ္စုမကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းခဲ့တဲ့ အေဒၚႀကီးက ခ်စ္စုမကို ေပြ႕ခ်ီသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်စ္စုမက အေဒၚႀကီးကို ေမးၾကည့္ခဲ့တာ။
“ေဒၚႀကီး ၾသစေၾတး လ်ဆိုတာ ဘယ္နားမွာလဲ ဟင္”
“ၾသစေၾတးလ် ဆုိတာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ခ်စ္စုမရဲ႕” လုိ႔ အေဒၚႀကီးက ျပန္ေျပာတာကို ခ်စ္စုမ မွတ္မိတယ္။ ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ စကား အသစ္ကို တိုးၿပီး သိလာတာက လြဲလုိ႔“ၾသစေၾတးလ် ဘယ္နားမွာ” ဆိုတဲ့ အေျဖ အတိအက်ကို ခ်စ္စုမ မသိခဲ့ရပါဘူး။ ဒီကတည္းက ၾသစေၾတးလ် ဆိုတာႀကီးကို ခ်စ္စုမ မုန္းသြားတာ။ ေဖေဖ့ ကို ခ်စ္စုမ မေမးလုိက္ရတဲ့“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာ လဲ” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ေဒၚႀကီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေဒၚႀကီးဆီက ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြကို ခ်စ္စုမ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒီတုန္းက ေဒၚႀကီးဘာေၾကာင့္ ငိုသလဲ ဆိုတာ ခ်စ္စုမ မေတြးတတ္ သလုိ ဧည့္ခန္း ဆုိဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေမေမဟာလည္း စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပန္းအိုးထဲက ပန္းပြင့္ေတြကို တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္ ဘာေၾကာင့္ ေႁခြပစ္ ေနရတာလဲ ဆိုတာ ကိုလည္း ခ်စ္စုမ မသိဘူး။
အဲဒီေနာက္ပုိင္း ခ်စ္စုမ တုိ႔ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးကို ေကြ႕ပတ္ၿပီး ေနာက္ေဖး တန္းလ်ားဘက္မွာ ခ်စ္စုမ ပ်င္းရင္သြား ေနတတ္တယ္။ အဲဒီ တန္းလ်ားမွာ ခ်စ္စုမတို႔ အိမ္မွာ ကားေမာင္းတဲ့ ဦးထြန္းနဲ႔ ထမင္းခ်က္တဲ့ အန္တီခိုင္တို႔ မိသားစု ရွိတယ္။ အန္တီခိုင့္မွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။
ခ်စ္စုမ မွတ္မိေနတာက အဲဒီ ကေလးေလးကို အန္တီခိုင္ ေပြ႕ခ်ီထားတိုင္း အန္တီခိုင္က ကေလးေလးကို သီခ်င္း ဆုိျပေနတာကိုပဲ။ အန္တီခိုင့္ သီခ်င္းက နား ေထာင္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။
“နင္အေဖ့ ေရနံေခ်ာင္းကို မုန္႔ေပါင္း ၀ယ္ဖုိ႔သြား”တဲ့။ တျခား စာသားေတြကို ခ်စ္စုမ မမွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီ တစ္ေၾကာင္းကုိေတာ့ ခ်စ္စုမ ေသေသခ်ာခ်ာကို မွတ္မိေနတယ္။ အန္တီခိုင့္ကို ခ်စ္စုမ ေမးမိတယ္။“ေရနံေခ်ာင္း ဆိုတာ ဘယ္နားမွာလဲဟင္” လုိ႔။ အဲဒီေတာ့ အန္တီခုိင္က“ေရနံေခ်ာင္း ဆိုတာ လမ္း ထိပ္နားမွာ ခ်စ္စုမရ႕ဲ”လုိ႔ ေျဖ တယ္။
တကယ္လည္း ဦးထြန္းက မုန္႔ေပါင္း ဆုိတာကို ၀ယ္လာတယ္။ လမ္းထိပ္ ဆိုတာ ေ၀းတာမွ မဟုတ္တာ။ အန္တီခုိင္ သီခ်င္းေတာင္ မဆုံးေသးဘူး၊ မုန္႔ေပါင္း ဆိုတာ ေရာက္လာၿပီ။ ခ်စ္စုမေတာင္ မုန္႔ေပါင္း ဆိုတာကို စားၾကည့္ေသးတယ္။ ခ်ဳိျမျမေလးနဲ႔ စားလုိ႔ ေကာင္းမွ ေကာင္း။
“နင့္အေဖ ေရနံေခ်ာင္းကို မုန္႔ေပါင္း၀ယ္ဖုိ႔သြား”
အန္တီခိုင့္သီခ်င္းေလး ကို ခ်စ္စုမ ဆုိၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖလည္း ၾသစေၾတးလ်ကို ေခ်ာကလက္ သြားမ၀ယ္ဘဲ ေရနံ ေခ်ာင္းကိုသာ မုန္႔ေပါင္း သြား၀ယ္ခဲ့တာဆုိရင္ အခုခ်ိန္ ေလာက္ဆုိ ျပန္ေရာက္ၿပီလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းဆိုတာ ခဏေလး သြားၿပီး ျပန္ေရာက္တာမုိ႔ ခ်စ္စုမ ခ်စ္ လုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ ထြက္သြားတာ ၾကာၿပီ။ အခု အခ်ိန္ထိ ျပန္မလာႏုိင္ေသးတဲ့ ၾသစေၾတးလ် ဆိုတဲ့ ေနရာကို ခ်စ္စုမ မုန္းလုိက္တာေလ။
၂။
ေဖေဖ ၾသစေၾတးလ်ကို ထြက္သြားတာ ဘယ္ႏွရက္ ရွိၿပီမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ခ်စ္စုမ စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို ၾကာေနၿပီ။ ျခံထဲကို ကားတစ္စီး ၀င္လာတဲ့ အသံ ၾကားတုိင္း“ေဖေဖ ျပန္လာၿပီလား”ဆုိၿပီး ထြက္ထြက္ ၾကည့္မိတယ္။“ေဖေဖ ဘယ ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ”ဆိုတာကို ေမေမ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့“ညည္းအေဖကို ညည္းပဲေမွ်ာ္”လုိ႔ ေမေမက ေျပာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အထိ ေဖေဖက ခ်စ္စုမတို႔ ဆီကို ျပန္ မလာဘူး။
ေမေမ့ကို ေမးၾကည့္လုိ႔ မရေတာ့တဲ့ အခါ ေဒၚႀကီးကို ခ်စ္စုမ ေမးၾကည့္ မိျပန္တယ္။ ေဒၚႀကီးက ေျပာတယ္။ ခ်စ္စုမ ေဖေဖက လူျပန္မလာ ေပမယ့္ ခ်စ္စုမဆီကုိ ဖုန္း ေတာ့ ဆက္မွာပါတဲ့။ အဲဒီ ေတာ့ ကားသံေတြအစား ဖုန္း ျမည္တဲ့အသံေတြကို ခ်စ္စုမ စိတ္၀င္စားလာျပန္တယ္။
ခ်စ္စုမ အားတိုင္း ဖုန္းျမည္သံကို ေစာင့္တယ္။ တစ္ ရက္၊ ႏွစ္ရက္။ ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ဆီက မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္က မွန္းမသိတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဆီက။“သမီးေလးလား၊ ေမေမရွိလား”တဲ့။ ခ်စ္စုမက“ဟင့္အင္း”လုိ႔ ေျပာရင္း ဖုန္းကို ျမန္ျမန္ ျပန္ခ်လုိက္တယ္။ ေမေမ ေရခ်ဳိး ေနတာကို ခ်စ္စုမ သိေတာ့သိသား။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ဆီက ဖုန္း မလာလုိ႔ ခ်စ္စုမစိတ္တုိေန တာ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ လူႀကီးက“သမီး ေလး” လုိ႔ ေခၚတာကိုလည္း ခ်စ္စုမ မႀကိဳက္ပါဘူး။
ေနာက္တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္။ ဖုန္းသံေတြကို ခ်စ္စုမ ေစာင့္တယ္။“ေမေမရွိလား” ဆုိတဲ့ ဖုန္းေတြလာရင္ ထုံးစံ အတုိင္း“ဟင့္အင္း”ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်။ ၿပီးေတာ့ ေမေမဆူ မလား ဆုိတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဆက္တီေတြ ေနာက္မွာ ခ်စ္စုမ ပုေနခဲ့ရတာက အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေဖေဖ့ဆီက ဖုန္းလာတယ္။ ဒီတုန္းက အိမ္မွာ ေမေမ ရွိမေန ဘူး။ ေဖေဖ့ အသံက ၾကည္ လင္ေနတယ္။ ေဖေဖ့ စကားသံကို ၾကားေယာင္ရင္း ေဖေဖနဲ႔ ခ်စ္စုမ ကစားကြင္း အႏွံ႕ ေလွ်ာက္ကစားခဲ့တာေတြ၊ ခ်စ္စုမ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း ေဖေဖက ခ်စ္စုမကို ဗိုက္ေပၚ မွာတင္ၿပီး ပုံျပင္ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာျပခဲ့တာေတြကို သတိရတယ္။
“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ျပန္ လာမွာလဲ”
ေမးခ်င္တာကိုပဲ ခ်စ္စုမ ေမးလုိက္တယ္။“သမီးကုိလည္း ေဖေဖသတိ ရပါတယ္”လို႔ ေဖေဖက ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမ ေမး တာကို ေဖေဖက မေျဖဘဲ“သမီး ေဖေဖ့ဆီကို လာခ်င္လား”လို႔ေမးတယ္။ ဟင့္အင္း ေဖေဖ။ ေဖေဖ ေမးတာကို ခ်စ္စုမ မေျဖပါဘူး။ ေဖေဖ ရွိတဲ့ ၾသစေၾတးလ်ဆိုတာႀကီး ကို ခ်စ္စုမမွ မခ်စ္တဲ့ဟာကို။
“သမီးေလး ေဖေဖေျပာတာ နားေထာင္။ ေဖေဖ တစ္ ေန႔ေန႔မွာ သမီးေလးကို လာေခၚမယ္။ အခုေတာ့ သမီး ေလးက သမီး ေမေမရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈ ေအာက္မွာပဲ ရွိေနရဦးမယ္။ သမီးေလးကို ေဖေဖ ေခၚခြင့္ မရွိေသးဘူး။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့ သမီးေလးရယ္။ ၿပီး ေတာ့ သမီးေလး ေမေမနဲ႔ ေဖေဖ ၿပိဳင္စရာ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ရွိေသးတယ္ သမီး”
ေဖေဖ ေျပာတာေတြကို ခ်စ္စုမ နားမလည္ပါဘူး။ ေမေမနဲ႔ ၿပိဳင္စရာ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ဆုိတာကို ခ်စ္စုမ ပုိၿပီးေတာင္ နားမလည္ေသးတယ္။ခ်စ္စုမ သိခ်င္တာက ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ ဆုိတာကိုပဲ။ ဒါကို ေဖေဖက ခ်စ္စုမ သိေအာင္ မေျဖဘူး။ ခ်စ္စုမ ေဖေဖ့ကို မုန္းလုိက္တာ။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကားသံ ၾကားလည္း ခ်စ္စုမ ထြက္ မၾကည့္ဘူး။ ဖုန္းသံၾကားလည္း ခ်စ္စုမ မကိုင္ဘူး။ ေဖေဖသာ ဖုန္း ခဏခဏ ဆက္ရင္ ေဖေဖ မဟုတ္တဲ့ လူႀကီးေတြ ေမေမ့ဆီကို ဖုန္းဆက္လုိ႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ။
အန္တီခိုင္တို႔ အခန္းဘက္ကို ခ်စ္စုမ ထြက္ခဲ့ေတာ့ အန္တီခိုင္ရဲ႕ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးကို ဦးထြန္းက ခ်ီထားတယ္။ ကေလးေလးက ဦးထြန္းရဲ႕ လက္ထဲမွာ ခစ္ခစ္တက္ေအာင္ ရယ္လုိ႔။
“ဦးထြန္း ဒီေန႔ေရနံ ေခ်ာင္းကို မသြားဘူးလား”
“ျပန္လာတာ ခ်စ္စုမရဲ႕၊ ခ်စ္စုမ ေမေမကို အျပင္လုိက္ ပုိ႔ၿပီး ျပန္လာကတည္းက ဦးထြန္းက ေရနံေခ်ာင္းကို ၀င္ခဲ့တာ။ ခ်စ္စုမ အတြက္ မုန္႔ေပါင္းပါတယ္။ ခ်စ္စုမရဲ႕ အန္တီခိုင္ ေကြၽးလိမ့္မယ္”
ဦးထြန္းတုိ႔က သိပ္ဟန္ က်တာပဲ။ ေရနံေခ်ာင္းကို ေန႔တုိင္းမုန္႔ေပါင္း သြား၀ယ္တယ္။ ခ်စ္စုမတို႔ ေဖေဖက်ေတာ့ ေခ်ာကလက္ေလး တစ္ခါ စားရဖု႔ိ အေရး ခ်စ္စုမ ေစာင့္လုိက္ရတာ။ စိတ္ေတာင္ မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ထြက္သြားၿပီးကတည္းက ခ်စ္စုမဆီကို ျပန္ကုိမလာ ေတာ့ဘူး။ ေတြးရင္း ေဖေဖ့ကုိ ခ်စ္စုမ မုန္းလုိက္တာ ေလ။
၃။
ခ်စ္စုမ မသိတဲ့ လူႀကီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔မွာ ေမေမက အိမ္ကို ေခၚလာတယ္။ လူႀကီး တစ္ေယာက္ တည္းသာမက ခ်စ္စုမ မသိ တဲ့ အျခား သူေတြလည္းပါ တယ္။ အိမ္မွာ အလွဴတစ္ခု လုပ္တယ္လုိ႔ေတာ့ ခ်စ္စုမ ထင္တာပဲ။ ညေနပုိင္းမွာ လာသမွ် လူေတြအားလုံး ျပန္သြားေပမယ့္ လူႀကီးက ျပန္ သြားေတာ့ဘူး။
ညစာ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ေမေမရယ္၊ ခ်စ္စုမရယ္၊ လူ ႀကီးရယ္ သံုးေယာက္ စားရတယ္။ ဟုိတုန္းက ေဖေဖ ထုိင္ခဲ့တဲ့ ခုံမွာ အခု လူႀကီးက ထိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမေမက...
“ခ်စ္စုမ ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီဦးဦးကုိ ေဖေဖလုိ႔ ေခၚရမယ္ေနာ္။ ၾကားလား။ ဒီဦးဦးက ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ခ်စ္စုမ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြအားလုံး ကို လုိက္ပုိ႔ေပးလိမ့္မယ္။ ခ်စ္စုမ လုိခ်င္တဲ့ အ႐ုပ္ေတြ အားလုံးကိုလည္း ၀ယ္ေပး လိမ့္မယ္”
ေဖေဖ မဟုတ္တဲ့ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ လူႀကီးကို ခ်စ္စုမကေတာ့ ေဖေဖလုိ႔ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ ခ်စ္စုမက ထမင္း မစားေသးဘဲ လူႀကီးကို စုိက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူႀကီးက တဟားဟားနဲ႔ ရယ္တယ္။ ဘာရယ္စရာမွ မပါဘဲနဲ႕ေလ။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမကိုလည္း“သမီးေလး သမီးေလး”နဲ႔။ အိုး ဒီလူႀကီးကို ခ်စ္စုမ သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။
ေမေမ ေျပာေတာ့သာ ဒီလူႀကီးက ခ်စ္စုမ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြကို လုိက္ပို႔ေပး မယ္ေျပာတာ။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ လူႀကီးက ခ်စ္စုမ ကို ေခၚမသြားဘဲ ေမေမ့ကို ခ်ည္းပဲ ေခၚသြားေနေတာ့ တာပဲ။
“ေမေမ ေဖေဖက ေမေမနဲ႔ၿပိဳင္ပြဲ တစ္ခု လုပ္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖက ဘယ္ေတာ ့ျပန္လာမွာလဲ။ ဒီလူႀကီးကေရာ အိမ္ကေန ဘယ္ေတာ့ ျပန္မွာလဲ”
ေမေမ့ကို ခ်စ္စုမ ေမးေတာ့ ေမေမ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရယ္တယ္။ ေမေမအဲဒီ လုိႀကီးရယ္တာ ခ်စ္စုမ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ၿပီး ေတာ့“ခ်စ္စုမ သမီးက ငယ္ ေသးတယ္။ ဘာမွ မသိဘူး” လုိ႕ေျပာတယ္။
“သမီးေဖေဖနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေမေမ အႏိုင္ရလုိက္ၿပီ ခ်စ္စုမေရ”လုိ႔ ေမေမက ရယ္ရင္း ေျပာတယ္။ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ေမေမ ရယ္တာကို ခ်စ္စုမက တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနျဖစ္တယ္။
“သမီးရဲ႕ေဖေဖ အသစ္ကို ဒီအိမ္ေပၚ ေရာက္ေအာင္ ေမေမ ေခၚတင္ လုိက္ႏိုင္တာဟာ သမီးေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ရဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေမေမ အႏိုင္ရလိုက္ တာေပါ့ သမီးရယ္”
ေမေမက ေျပာရင္း ခ်စ္စုမကို ဖက္ထားတယ္။ ေမေမ ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ ဆိုတာ ခ်စ္စုမ နားမလည္ဘူး။ ေမေမက ဒီလူႀကီးကို အိမ္ ေပၚေခၚတင္လုိက္တာက ၿပိဳင္ ပြဲမွာ အႏုိင္ရတာတဲ့။ ေဖေဖ လည္း ေမေမ့လုိ အႏိုင္ ရခ်င္ရင္ အခု အခ်ိန္ေလာက္ဆို ေမေမ့လုိ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ေနမွာလား။ ေတြးရင္း ခ်စ္စုမ စိတ္ညစ္လာတယ္။ ေမေမ့ လက္ထဲက ခ်စ္စုမ ေလွ်ာဆင္းလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲ မသိဘူး။ ေမေမ ဖက္ထားတာကို ခ်စ္စုမ စိတ္ညစ္လာတယ္။
ေနာက္ေဖးကို ခ်စ္စုမ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ေမေမကေတာ့ ရယ္လုိက္၊ ငိုလုိက္နဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ အန္တီခိုင္က ခ်စ္စုမကို ျမင္ ေတာ့ ေပြ႕ခ်ီလုိက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့“ခ်စ္စုမရဲ႕ ဦးထြန္းေတာင္ ေရနံေခ်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေနၿပီ”လို႔ ေျပာတယ္။“ေရနံေခ်ာင္းက အျပန္ မိတီၳ လာကန္မွာေတာင္ ဖား၀င္ၿပီး ေကာက္ခဲ့ေသးတယ္ ခ်စ္စုမ ရဲ႕”လုိ႔ ဦးထြန္းက ရယ္ရင္း ေျပာေနျပန္တယ္။
အခုတေလာ ဦးထြန္းနဲ႔ အန္တီခုိင္က ခ်စ္စုမကို သိပ္အလုိ လုိက္ၾကတာပဲဆိုတာ ခ်စ္စုမ သိေနတယ္။“ဒီတစ္ေခါက္ ေရနံေခ်ာင္းသြားရင္ ခ်စ္စုမကို ဦးထြန္း ေခၚသြား မယ္”လုိ႔လည္းေျပာတယ္။
“ခ်စ္စုမကို ေရနံေခ်ာင္း လုိက္ပို႔ၿပီးရင္ ၾသစေၾတးလ်ကို လုိက္ပုိ႔ပါလား ဦးထြန္း ရဲ႕”လုိ႔ ခ်စ္စုမ ေျပာၾကည့္ခ်င္ ေပမယ့္ ၾသစေၾတးလ်ဆိုတာ အေ၀းႀကီးဥစၥာ။ ခ်စ္စုမ မသြားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခု အခ်ိန္ေလာက္ဆို ရင္ ေဖေဖက ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို လုပ္ေနေလာက္ၿပီ။ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲ အၿပီးမွာ ေမေမ့လုိ မိန္းမတစ္ ေယာက္ ေဖေဖ့အနားမွာ ရွိေန ေလာက္ၿပီ။
ခ်စ္စုမဆီကို ေဖေဖ ဖုန္းမဆက္ေတာ့ဘူး။ ေမေမသာ ေဖေဖ့ကို မၿပိဳင္ရင္ ဟုိလူႀကီးက ဘယ္ေရာက္ေနပါ့မလဲ။ အခုေတာ့ ေဖေဖ့ကို အႏုိင္ရ ေအာင္ၿပိဳင္တဲ့ ေမေမ့ကို ခ်စ္စုမ မုန္းလုိက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမ မခ်စ္တဲ့ ဟုိလူႀကီးကို အိမ္ေပၚေခၚလာတဲ့ ေမေမ့ကို ခ်စ္စုမ မုန္းလုိက္တာ ေလ။
၄။
ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ က ေဖေဖ၊ ေမေမေတြ အေၾကာင္း ခ်စ္စုမတို႔ကို ေျပာတယ္။ ခ်စ္စုမ သူငယ္ခ်င္း ေတြက နားမေထာင္ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕က အိပ္ငုိက္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ စာအုပ္ထဲမွာ ပန္းပြင့္ပုံေတြ၊ ေခြး႐ုပ္ပုံေတြ ဆြဲေနၾကတယ္။ ခ်စ္စုမ ကေတာ့ ဆရာမ ေျပာတာကို ေသခ်ာ နားေထာင္ေနတယ္။ေဖေဖ၊ ေမေမ ဆိုတာေတြပါ လုိ႔ ခ်စ္စုမ စိတ္၀င္စားတယ္။ ဆရာမကေျပာတယ္။ ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမဆုိတာ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ႀကီးနဲ႔တူတယ္တဲ့။
ဆရာမ ေျပာေတာ့ ေဖေဖရွိတုန္းက ေမာ္လၿမိဳင္ က အဘြားေတြဆီ ခ်စ္စုမတုိ႔ သြားလည္ေတာ့ လမ္းမွာ ျမင္ရတဲ့ ေတာင္ေတြကို ခ်စ္စုမ သြားျမင္ေယာင္တယ္။ ဆရာမေျပာတဲ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ဆုိတာ အဲဒီ ေတာင္ေတြေလာက္ ရွိမွာပဲလုိ႔ ခ်စ္စုမ ေတြးၾကည့္ ေနတယ္။
“အဲဒီျမင့္မုိရ္ေတာင္ဆိုတာ ေနေပါက္မထုိး၊ မုိးေပါက္ မယိုႏုိင္တဲ့ ေတာင္လုိ႔ မွတ္ထားရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔နဲ႔ အတူေနရ တယ္ဆုိတာ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ေျခမွာ ေနရသလုိ အရမ္းေအး ျမတာကြဲ႕”
ဆရာမ ေျပာတာကို ခ်စ္စုမ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ခ်စ္စုမတို႔က ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ဆုိတာႀကီးရ႕ဲ ေတာင္ေျခမွာ ေနတာဆိုေတာ့...
“ဆရာမ အဲဒီျမင့္မုိရ္ ေတာင္ႀကီး ၿပိဳက်ရင္ ေတာင္ ေျခမွာေနတဲ့ ခ်စ္စုမတုိ႔ကို ပိကုန္မွာေပါ့ ဆရာမရဲ႕”
ခ်စ္စုမ မတ္တတ္ရပ္ ၿပီး ဆရာမကို ေျပာလုိက္တယ္။ ခ်စ္စုမ တကယ္ေျပာတာ။ ေစာေစာက ခ်စ္စုမ ေတြးၾကည့္တဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္က ေတာင္ေတြက ဟိုးတေလာ တုန္းက မုိးႀကီးလုိ႔ ၿပိဳက်တာ ရထားလမ္းေတြ ပ်က္ကုန္ တယ္တဲ့။ ေမေမတို႕ေျပာတာ ခ်စ္စုမ ၾကားဖူးတယ္။ ဆရာမ ေျပာသလုိ ဆိုရင္ အခု လည္းခ်စ္စုမတို႔က ျမင့္မုိရ္ ေတာင္ေအာက္မွာေနရတာ ဆုိေတာ့ျမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးၿပိဳ က်ရင္ ခ်စ္စုမတို႔ ဘယ္ကို ေျပးရပါ့မလဲ။ ခ်စ္စုမတို႔ကို ပိကုန္မွာေပါ့။
“အို ခ်စ္စုမရယ္ ေျပာတတ္လုိက္တာ။ ဆရာမစိတ္ မေကာင္းလုိက္တာကြယ္။ ဆရာမ ေျပာတဲ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ေျခေအာက္မွာ ပိေနၾကတဲ့ ခ်စ္စုမတို႔လုိ ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေန သလဲကြယ္”
ဆရာမက ခ်စ္စုမကို ဖက္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ ခ်စ္စုမ ေျပာလိုက္တာကို ဘာလုိ႔ စိတ္မေကာင္း သြားတာလဲ မသိလုိ႔ ခ်စ္စုမ ေတြးတယ္။ ခ်စ္စုမ ေျပာတာ မွားသြားၿပီလား။ ဆရာမက အိမ္ကို ခဏ ခဏ လာၿပီး ေဖေဖ၊ ေမေမတုိ႔နဲ႔လည္း ခင္ေနတဲ့ ဆရာမမို႔ ခ်စ္စုမ ေျပာၾကည့္လုိက္တာ မွားသြားၿပီလား။
“စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ ပါနဲ႔ ခ်စ္စုမရယ္။ ခ်စ္စုမကို ဆရာမ ေခ်ာကလက္ ေကြၽး မယ္”ဆိုၿပီး ဆရာမက ဆြဲေခၚတယ္။ ခ်စ္စုမက ဆရာမလက္ကို မသိမသာဆြဲ ၿပီး ႐ုန္းလုိက္တယ္။ ခ်စ္စုမ ရဲ႕ လက္ေသးေသးေလးေတြ ဆရာမရဲ႕လက္အႀကီးႀကီးထဲက လြတ္ထြက္လာတဲ့အထိ ခ်စ္စုမ အားကုန္ထည့္ၿပီး ႐ုန္းလုိက္တယ္။
ဟင့္အင္း။ ဆရာမ ေကြၽးမယ့္ ေခ်ာကလက္ေတြ ခ်စ္စုမ မစားခ်င္ဘူး။ ခ်စ္စုမ မႀကိဳက္ဘူး။ ခ်စ္စုမ ေဖေဖ ျပန္လာေတာ့မွာ။ ခ်စ္စုမ ေဖေဖၾသစေၾတးလ်က ပါလာတဲ့ ေခ်ာကလက္ကုိမွ ခ်စ္စုမ စားမွာ။
ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက မုန္႔ေပါင္းကိုပဲ အန္တီခိုင္တို႔ ဆီမွာ ခ်စ္စုမ သြားစား ေနျဖစ္ဦးမွာ။ ေဖေဖ ေခ်ာကလက္ေတြ ပုိက္ၿပီး ခ်စ္စုမဆီ ျပန္လာမယ့္ေန႔ အထိ ခ်စ္စုမ ေစာင့္ေနရင္း ေပါ့။ ခ်စ္စုမ သိေနပါတယ္။ ေဖေဖျပန္လာမယ့္ ေန႔ဟာ မၾကာေတာ့ပါဘူး။
၅။
ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္း ေတာ့လည္း ထုံးစံအတုိင္း ဦးထြန္းက ခ်စ္စုမကို ကားနဲ႔ လာႀကိဳတယ္။ ဦးထြန္းနဲ႕ အတူ ေမေမ ပါမလာခဲ့တာေတာ့ ၾကာေနခဲ့ပါၿပီ။“ဟုိလူ ႀကီးနဲ႔ေမေမ အတူရွိေနမွာပဲ” ဆုိတဲ့ အေတြးက ခ်စ္စုမရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းကို ညိႇဳးေရာ္ ေစပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေနတာ က ဦးထြန္းနဲ႔ အန္တီခိုင္တို႔ရဲ႕ စကားပဲ။ ဟုတ္တယ္။ မေန႔ ညေနက ဦးထြန္းေျပာလုိက္ တဲ့ စကားကို ခ်စ္စုမ ေသေသ ခ်ာခ်ာကို ၾကားလုိက္တာ။ ဦးထြန္းေျပာလုိက္တာက ေဖေဖဟာ...
“ဟာ ေဖေဖ”
မီးပိြဳင့္တစ္ခုကို ေရာက္ ေတာ့ ဦးထြန္းက ကားအရပ္၊ ဟုိဘက္ကားႏွစ္စီး၊ သုံးစီး အေက်ာ္မွာ ေဖေဖ့ကားကို ခ်စ္စုမ ေတြ႕လုိက္တယ္။ “ေဖေဖ”
ခ်စ္စုမ ေနာက္တစ္ ေခါက္ထပ္ေခၚတယ္။ ဘယ္ ကမွန္းမသိတဲ့ ေဘးနားက မိန္းမနဲ႔ စကားေတြ ရယ္ေမာ ေျပာေနတဲ့ ေဖေဖကေတာ့ ခ်စ္စုမကို မျမင္သလုိ၊ ခ်စ္စုမ ေခၚလုိက္တဲ့ အသံကိုလည္း မၾကားပါဘူး။ ခ်စ္စုမ ကား တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုိက္တယ္။
“ခ်စ္စုမ ကားေပၚက မဆင္းနဲ႕။ အဲဒါ ခ်စ္စုမရဲ႕ ေဖေဖ မဟုတ္ဘူး”
ေရွ႕ခန္းက ဦးထြန္းေအာ္ လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်စ္စုမက ကားေအာက္ကိုေတာင္ေရာက္ ေနၿပီ။ မဟုတ္ဘူး။ ဦးထြန္း လည္းညာတယ္။ မေန႔ညေန က ခ်စ္စုမ ေသေသခ်ာခ်ာ ကို ၾကားခဲ့တာ။ ဦးထြန္းက အန္တီခိုင့္ကို ေျပာေနတဲ့ စကားသံေတြေလ။
“တကယ္ဆုိရင္ ခ်စ္စု မေလးက သနားပါတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမနဲ႕ကြဲလုိ႔ သူ႔အေဖက အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတာကို ၾသစေၾတးလ် သြားေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနတာ။ ျမင့္မိုရ္ အက္ေၾကာင္း ဆိုတာ ဒါပဲခုိင္။ မေအေရာ၊ ဖေအပါ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳကုန္ၾကေတာ့ ျဖစ္လာမယ့္ ေနာက္ ဆက္တြဲဟာ ခ်စ္စုမေလး အတြက္ မစဥ္းစားစရာပဲဲ”
“ေဖေဖ...ေဖေဖ”
ေဖေဖ့ကားက မွန္ေတြ ခ်ထားတာမို႔ ခ်စ္စုမ ဘယ္ေလာက္ ေအာ္ေခၚေပမယ့္ ေဖေဖက ၾကားတဲ့ပုံမေပၚ ဘူး။ ေဖေဖရဲ႕ကားနားေရာက္ ေအာင္ ခ်စ္စုမ ေျပးလုိက္ တယ္။ ကားေတြက တေရြ႕ ေရြ႕ထြက္ကုန္ၾကၿပီ။ ကား ေတြၾကားထဲကေန ေဖေဖရဲ႕ ကားရွိရာကို ခ်စ္စုမ ျဖတ္ၿပီး ေျပးတယ္။ ေဖေဖလည္း ခ်စ္စုမကို ျမင္သြားၿပီ။ ကား တစ္စီးေရွ႕က ျဖတ္အေျပးမွာ ေနာက္ကကားႀကီး တစ္စီးက ခ်စ္စုမဆီကို ေျပးလာေန တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမ အေ၀းႀကီးကို လြင့္ထြက္သြား တယ္လုိ႔ ထင္လုိက္တယ္။ ေနာက္က ဦးထြန္းရဲ႕အသံကိုေတာ့ ၾကားလုိက္ရေသး တယ္။
ခ်စ္စုမဆီကို ေဖေဖ ဆင္းလာသလား။“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ သမီးေလးရယ္”လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ အသံဟာ ေဖေဖ့ အသံလား။ ေဖေဖ့ လက္ထဲ မွာ ကိုင္ထားတာကေရာ ေခ်ာကလက္ေတြလား။ ဟုတ္တယ္။ ခ်စ္စုမအတြက္ ေခ်ာကလက္ေတြ ေဖေဖယူ လာတယ္။ ဦးထြန္းတုိ႔ ေျပာသလုိ ေဖေဖ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳ သြားတယ္ဆုိတာ မဟုတ္ဘူး မုိ႔လား ေဖေဖ။ ေဖေဖ ၾသစေၾတးလ်မွာ ခ်စ္စုမအတြက္ ေခ်ာကလက္ေတြ သြား၀ယ္ ေနတာ မဟုတ္လား ေဖေဖ။ ဦးထြန္းတုိ႔ ေကြၽးတဲ့ မုန္႕ေပါင္းက စားရတာ ႐ိုးေနၿပီ ေဖေဖ ရဲ႕။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ၀ယ္ လာမယ့္ ေခ်ာကလက္ကို ခ်စ္စုမက ေန႔တုိင္း ေမွ်ာ္ေန တာ။
ေဖေဖ ၾသစေၾတးလ်က ျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို ဆရာမေျပာတဲ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ေအာက္ေျခကေန ခ်စ္စုမ ေစာင့္ေနတယ္ ေဖေဖ။ ခ်စ္စုမ ဆီကို ေဖေဖေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့မယ္ မဟုတ္လား။
မင္းေ၀ဟင္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀)
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀)
ခ်စ္စုုမ သနားပါတယ္။
ReplyDelete