ကမၸည္း

ဓာတ္ပံု-အင္တာနက္



    (၁)
    ဒီရြာကေလးမွာ ဟိုး . .ေရွးေရွးကတည္းက အရိုးစဲြေနတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေလးတစ္ရပ္ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္မိသားတစ္စုဟာ အလွူတစ္ခုျပုျပီးတိုင္းမွတ္တမ္းတင္အေနနဲ့ ကမၸည္း ေလးေတြထိုးထားၾကျခင္းပဲ။ ကမၸည္းထိုးျပီးလွူရတဲ့ အလွူမွလည္း စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ ေက်ာင္း၊ ကန္ဘုရားတန္ ေဆာင္းစတာေတြကို လွူျပီးထိုးတဲ့ ကမၸည္းဆိုတာေတြအသာထား။ တစ္လံေလာက္ရိွတဲ့ လမ္းတံတားေလးျပုျပင္ ရင္လည္း ကမၸည္းေလးေတာ့ ထိုးထားလိုက္တာပဲ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ မီးေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေစ၊ ေသာက္ေရအိုးေလးတစ္အိုးျဖစ္ေစ။ လွူလိုက္ရင္လည္း ဦးဘယ္သူ+ေဒၚဘယ္သူေကာင္းမႈဆိုတာပါျပီးသား။
    နွစ္ကိ်ပ္ရွစ္ဆူဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလးေတြၾကည့္ဦးမလား။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္က တစ္ေတာင္ ေလာက္။ အဲ . .ကမၸည္းစာတမ္းကလည္း တစ္ေတာင္ေလာက္။ ဘုရားရဲ့ဘဲြ့ေတာ္နဲ့အလွူရွင္ ကမၸည္းဆိုတာေရာလို့။ အဲလို ကမၸည္းေလးေတြထိုးျပီးတိုင္းလည္း စကားတိုက္ဆိုင္ရင္ အမွတ္တရအေနနဲ့ေျပာေနတတ္ခဲ့ေသးတာ။ လွူထားတယ္ဆိုတဲ့ စကားေတာင္မဟပဲ၊ ကမၸည္းထိုးထားတာေလးေတြကိုပဲ တခုတ္တရေျပာေနၾကတာ။
'ကိုေခြးရိုးတို့မ်ားေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲဆိုတာမ်ား ကမၸည္းေတြဆိုျပည့္လို့။ မုဒ္ဦး၀က သံပန္းတံခါး ေတြၾကည့္မလား။ ကုဋီသြားတဲ့ နတ္လမ္းေတြမွာၾကည့္မလား။ စံုလို့။ သာဓုမ်ားေတာ့ အၾကိမ္တစ္ရာ ေလာက္ေခၚခ်င္စရာ'
    ေျပာရရင္ပုဂံျပည္ၾကီးထြန္းလင္းေတာက္ပခိ်န္က မုဆိုးမမ်ားပါမက်န္ ဘုရားေလးတစ္ဆူေတာ့ တည္နိုင္ ၾကတယ္လို့ ဆိုစမွတ္ရိွသလို၊ ဒီရြာေလးမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲနြမ္းပါးေနပါေစ။ သာသနာပိုင္ အေဆာက္ အဦးတစ္ခုခုမွာေတာ့ အလွူေလးလွူျပီး ကမၸည္းေလးေတာ့ ထိုးျပီးသားပဲ။ ယုတ္စြအဆံုး ကုဋီတံခါးေလးပ်က္လို့ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ထားတာေတာင္။
    'ကုဋီတံခါးျပန္လည္မြမ္းမံ အလွူရွင္၊ ဒကာမၾကီးေဒၚတုတ္' ဆိုတာမို်း။ အလွူတစ္ခုလုပ္ျပီဆိုရင္ ေတာ့ ကမၸည္းေလးမွမထိုးလိုက္ရရင္ မျပည့္စံု၊ မျပီးေျမာက္သလိုမို်း။ အျပိုင္အဆိုင္လို့ပဲေျပာေျပာ၊ စဲြျမဲေနတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈလို့ပဲဆိုဆို ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရြာကေလးနဲ့ သဟဇာတမလိုက္ေအာင္ ကမၸည္းမွတ္တမ္းေတြနဲ့ ျပည့္လံွ်ေနတာ။ 'ကမၸည္းေတြနဲ့ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ရြာ' လို့ေတာင္ ေျပာလို့ရသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခိ်န္ထိ အလွူမွတ္တမ္းတင္ ကမၸည္းအကၡရာမရိွခဲ့တာဆိုလို့ တစ္ေယာက္ေတာ့ရိွေနေသးတယ္။

(၂)
ဒီရြာေလးရဲ့ နာမည္က ေအးရြာတဲ့။
ရန္ကုန္တိုင္း၊ ခရမ္းျမိဳ႕နယ္ထဲမွာမို့ စည္ပင္သာယာ၀ေျပာတဲ့ ရြာၾကီးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ရြာထဲမွာ အိမ္ေျခဆိုတာစစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ေရတြက္မွ သံုးဆယ္ေလာက္။ ရြာရိုးကိုးေပါက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္။ ေတြ႕တဲ့သူအေရအတြက္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းထက္မပိုဘူး။ ဒါေတာင္ရြာက ေတာင္ရြာ၊ ေျမာက္ရြာဆို ျပီး နွစ္ျခမ္းကဲြေနလိုက္ေသးတာ။
လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက်ေတာ့လည္း ေႏြရာသီမွာေတာင္ လိုင္းကားမေရာက္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းသံုးမ်ိဳးစလံုးမွာ သံုးနိုင္တာဆိုလို့ ေလွသာသာပဲ့ကိ်ပ္ေလးေတြပဲရိွတယ္။ ဒါေလးေတြနဲ့ပဲ ခရမ္းျမိဳ႕တက္လည္းဖြတ္ခ်က္။ ဖြတ္ခ်က္။ ရန္ကုန္ဘက္သြားလည္း ဖြတ္ခ်က္၊ ဖြက္ခ်က္ေပါ့။
တစ္ခိ်န္တုန္းကေတာ့ ဒီရြာေလးမွာ အလယ္တန္းဆင့္အထိ သင္လို့ရတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေတာ့ရိွ ဖူးတယ္။ ဒီရြာေက်ာင္းကေန ခုနွစ္တန္းေအာင္ျပီး မူလတန္းျပ ဆရာေတြျဖစ္သြားၾကတာေတာင္ ဒုနဲ့ေဒး။
သူ့တုန္းကလည္း ခုနစ္တန္းကို ဒီရြာကေလးကပဲ ေအာင္ခဲ့တာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေန့အထိ သူ့ေလာက္ေတာ္ခဲ့၊ ထက္ခဲ့တဲ့သူ ဒီရြာမွာမရိွေသးဘူး။ ဒီရြာရဲ့ ေနာက္ေပါက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေတာ္၊ ဘာတံဆိပ္ေတြပဲရရ၊ သူရဲ့နာမည္ေဘး၀ိုက္ကြင္းထဲက တံဆိပ္ေတြ၊ ဂုဏ္ထူးေတြကိုေတာ့ မီနိုင္ၾကတဲ့ သူမရိွေသးဘူး။ သူက တကယ္လည္းေတာ္ခဲ့တယ္။ သမိုင္းမွာေတာင္ နာမည္တစ္ခုေမာ္ကြန္းတင္ခံရတဲ့အထိေပါ့။
သူခုနွစ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေရာက္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ရင္း ၉ တန္းအေရာက္ မွာ သူ့ရဲ့နာမည္ကို ေမာ္ကြန္းတင္ခံရမယ့္ ဌာနတစ္ခုမွာ သူအလုပ္၀င္ခဲ့တာ သက္ျပည့္ပင္စင္ရတဲ့ အခုအခိ်န္ထိ ပါပဲ။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေနရာတိုင္းမွာ သူကေတာ္ေတာ့ သူရခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္ေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ တံဆိပ္ေတြမွအနီေတြ၊ အစိမ္းေတြ၊ အျပာေတြ အေရာင္ကိုစံုေနတာ။
ဂုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္ေတြ အေရာင္စံုေနသလိုပဲ သူ့ဘ၀ကလည္း အေရာင္ကခပ္စံုစံုရယ္။ သူရခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြကိုပဲၾကည့္။ စုစုေပါင္းသံုးေယာက္။ ပထမဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရည္းစားဦးမဟုတ္ရွာဘူး။ သူ့ရဲ့အလုပ္ တာ၀န္နဲ့ မိတၳီလာဘက္အသြား။ သူ့ရဲ့အထက္အရာရိွက သေဘာတူတာနဲ့ ပထမဆံုး မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမပါပဲရခဲ့တာ။ ဒီလိုဆိုျငင္းလိုက္ပါေတာ့လားလို့ ေမးစရာရိွေပမယ့္ သူကေနရာတိုင္းမွာ အလုပ္တာ၀န္ ေက်သလို၊ အထက္လူၾကီးရဲ့အမိန့္ကိုလည္း ဘယ္တုန္းကမွ လြန္ဆန္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ။
ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူပထမဆံုးအိမ္ေထာင္က်တာကို ရြာကေလးက သူ့မိဘေတြေတာင္ သိလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သူတို့ေခတ္တုန္းက ဖုန္းအဆက္အသြယ္မရိွ၊ ဘာမရိွနဲ့ဆိုေတာ့ သူ့အေၾကာင္းကို ရြာကလူေတြ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ သိလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။
ရြာမွာက သူ့ရဲ့ငယ္ခ်စ္တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္ရြာကို သူျပန္လာတာက သူအိမ္ေထာင္က်ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးရံုသက္သက္ပါ။ သူ့ရဲ့ဇနီးကေတာ့ပါမလာခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ရြာကို ေရာက္ေတာ့။
သူရည္လည္းမရည္ရြယ္ခဲ့သလို အစီအစဥ္လည္းမရိွခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ 'အေၾကာင္းကံမ်ားကေပါင္းဖို့ ဖန္လာတယ္' ဆိုသလိုပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ရြာကငယ္ခ်စ္ဟာ သူ့ရဲ့ဒုတိယအိမ္ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ရြာကေလးကို အဲဒီတစ္ေခါက္လာျပီးကတည္းက လူ၀တ္ေၾကာင္ကိုစြန့္ျပီးဘုန္းၾကီး၀တ္ေနတဲ့ သူ့အေဖျပန္လြန္ ေတာ္မူမွပဲ သူေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္ေတာ့တာ။ သူတို့ေခတ္က အေျမွာင္မယားေတြ၊ အျပိဳင္မယားေတြမ်ား ေလေတာ့ အဲဒီအခိ်န္မွာ သူက တတိယအိမ္ေထာင္ေထာင္က်ျပီးေနျပီေလ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ တတိယအိမ္ေထာင္ က်ေတာ့ ဒုတိယမိန္းမက မယားၾကီးျဖစ္သြား။ တတိယမိန္းမဟာ အငယ္ေပါ့။ သူ့ရဲ့ပထမဆံုးမိန္းမေတာ့ ကြာရွင္းျပီးျပီေလ။
ရြာကေလးကေတာ့ အျမဲတမ္း သူကိုအထူးအဆန္းေပါ့။ ရြာမွာမျဖစ္နိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ သူလုပ္သလိုရြာမွာ မရိွတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက သူ့မွာပဲ ပေဒသာပင္သီးသလို စုၿပံဳျဖစ္ေနတာကိုး။ ရြာကေလးအေနနဲ့အားက်အၾကည့္၊ ဂုဏ္ယူအၾကည့္ေပါ့။ 'ဒါ . .ငါတို့ရြာသားကြ' ဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးေပါ့။ ရြာကေလးက သူ့ကိုတစ္ကယ္ကို စိတ္၀င္စားခဲ့တာပါ။ သူကလည္း ထူးဆန္းတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးကလဲြလို့ ေတာ္ရံုတန္ရံုဘုန္းၾကီးကို လက္အုပ္မခီ်သလို လူၾကီးသူမေတြနဲ့ တစ္၀ိုင္းတည္း စကားထိုင္ေျပာရင္ေတာင္ ဒူးခိ်တ္မပ်က္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး။ သူအျမဲတမ္းေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း ေတာ့ရိွတယ္။
'ဘာမွမလုပ္ရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လူတိုင္းမွာေလွ်ာက္စရာလမ္း တစ္လမ္းေတာ့ မလဲြမေသြရိွေနပါတယ္။ ကိုယ္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကိုသာ အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ျပီး ေလွ်ာက္ရမယ္။ အေမေမြးလာကတည္းက ဘယ္သူမွ ေျခေထာက္တစ္ဖက္အပိုမပါဘူး'
သူေျပာခ်င္တာက ေနာက္ေပါက္ေတြသူ့လို ၾကိဳးစားၾကဆိုတဲ့ပံုစံ။ ခက္တာက ေနာက္ေပါက္ေတြကို လမ္းေဖာက္ၾကလို့သာ သူကခဏခဏေျပာတာ။ သူေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို ေနာက္ကလိုက္ေလွ်ာက္ၾကဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မို်းက်ေတာ့ သူ့စကားထဲမွာရိွမေနျပန္ဘူး။ ပိုက္ခ်က္မျပရံုတင္မဟုတ္ဘူး။ သူကဟင္းစားပါမေပးတာ။
သူ့ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ အေတာ္ၾကီးကိုေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။ ဘဲြ့ထူးဂုဏ္ျဒပ္ေတြေတာင္မကပါ ဘူး။ ေငြေၾကးဥစၥာဆိုရင္လည္း သူ့ရဲ့ဒုတိယမိန္းမနဲ့ တတိယမိန္းမက ေမြးထားတဲ့ သားသမီးတစ္ကိ်ပ္ကိုျပည့္လံွ်ဖူလံု ေလာက္ေအာင္ စည္းစိမ္ကရိွခဲ့တာပါ။ တစ္ခုရိွတာက ရြာကေလးက သူ့ကိုစိတ္၀င္စားသလို သူကအတိုင္းအတာ တစ္ခုထက္ပိုျပီး ရြာကေလးကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ရြာကေလးမွာ လူတိုင္းနီးပါးရဲ့အမည္နာမေတြ ကမၸည္းေပၚေရာက္ ေနေပမယ့္ မိန္းမသံုးေယာက္၊ သားသမီးတစ္ကိ်ပ္နဲ့ ဘယ္ေတာ့မွလြတ္လပ္မႈရိွမေနတဲ့ သူ့ရဲ့နာမည္က ရြာကေလး ရဲ့တစ္ခုေသာ ကမၸည္းေပၚကိုေရာက္မေနေသးဘူး။

(၃)
အလုပ္ေတြအမ်ားၾကီးလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ့ဘ၀ဟာ သက္ျပည့္ပင္စင္ရျပီးတာေတာင္ ဌာနတစ္ခုရဲ့အတိုင္ပင္ခံ အျဖစ္နဲ့ အားရတယ္မရိွေသးဘူး။ 'ဘာမွမလုပ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး' ဆိုတဲ့ သူ့စကားအတိုင္းလုပ္လို့ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြရဲ့ေနာက္ဆက္တဲြဟာ သူ့ရဲ့အာရံုေတြကို ရြာကေလးဆီ ဆဲြေခၚသြားဖို့ မတက္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ရြာကေလးရဲ့ ကမၸည္းေလးေတြကလည္း သူ့ရဲ့စိတ္ကိုမညိွဳ႕ငင္ႏိုင္ေသးဘူး။ ရြာကေလးကေတာ့ သူ့ရဲ့နာမည္ရယ္၊ နာမည္ ေနာက္၀ိုက္ကြင္းထဲက ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘဲြ့တံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာေတြရယ္ပါမယ့္ ကမၸည္းတိုင္ေလးတစ္ခုကိုအျပင္း အထန္ရွာေဖြေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥအတြက္ ရြာကေလးကေတာ့ ဘာမွမတတ္နိုင္ခဲ့ဘူး။
ဒီလိုနဲ့ေႏြတစ္ေန့မွာ ရြာကေလးကို သူမထင္မွတ္ပဲ ေရာက္လာတယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္လာတယ္ ဆိုမွေတာ့ ျမိဳ႕မွာအေျခက်ေနတဲ့ အမ်ားသူငါလို ရြာကေလးကို မေသခင္နႈတ္ဆက္ဖို့၊ ရြာကေလးမွာ ေခါင္းခ်ဖို့ ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဘယ္လာရိွေနလိမ့္မတုန္း။ ရြာကေလးကိုအ၀င္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုတို့တဲပံုစံအေဆာက္အဦးေလးအေရာက္ သူ့ရဲ့သားက ေမာင္းလာတဲ့ ကားကိုရပ္တယ္။
'ဒါေရခ်မ္းစင္ပဲျဖစ္မယ္အေဖ။ ေရဗူးကုန္သြားတာၾကာျပီဆိုေတာ့ ရြာထဲအထိ ကြ်န္ေတာ္မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေရဆင္းေသာက္လိုက္ဦးမယ္'
သူ့ရဲ့သားကေျပာျပီးကားတံခါးဖြင့္ဆင္းေတာ့ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ သူ့ေျမးနွစ္ေယာက္ကလည္း မေျပာ မဆိုေအာက္ကိုဆင္းသြားၾကတယ္။
ရန္ကုန္နဲ့က ဘယ္ေလာက္မွေ၀းတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေနတပူပူ၊ ဖုန္တဆူဆူျဖစ္ေနတဲ့ လွည္းလမ္းမတာ ရိုးကိုအျပင္းခီ်တက္လာရတာဆိုေတာ့ ကားေပၚကလူေတြ ေနတံလွ်ပ္ေအာက္မွာ ခပ္ယိယိျဖစ္ေနျပီ။ သူလည္း ေျခေညာင္းလက္ဆန့္လုပ္ဖို့ ကားေပၚကဆင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သြပ္မိုး၊ အုတ္စီအေဆာက္အဦးေလးထဲက ေရခ်မ္းစင္ရိွရာကို လွမ္းလိုက္တယ္။
'အနႏၱငါးပါးဦးထိပ္ထား၍ လူပ်ိဳႀကီး ဦးက်င္စိန္နွင့္ ဤရြာ၏ကြယ္လြန္သူအေပါင္းမွ သံသရာအတြက္ ရည္ရြယ္၍ လွူဒါန္းသည္'
'အလို'
သူ့နႈတ္က ရုတ္တရက္အာေမဋိတ္ထြက္သြားတယ္။ ေရခ်မ္းစင္ အေဆာက္အဦးရဲ့ ကမၸည္းမွတ္တမ္းကို ဒုတိယအၾကိမ္ သူျပန္ဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ့စိတ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတယ္။
'ဦးက်င္စိန္ဆိုတာ သုဘရာဇာၾကီးမဟုတ္လား အေဖ'
သူ့သားရဲ့ အေမးကိုလည္း 'အင္း' လို့ တိုတိုေတာင္းေတာင္း သူေျဖလိုက္တယ္။ က်င္စိန္။ သူေကာင္း ေကာင္းသိတာေပါ့။ ရြာကိုအေရာက္အေပါက္နည္းလို့ ရြာကလူမွန္သမွ်ရဲ့အေၾကာင္း ခေရေစ့တြင္းက်သူမသိေပမယ့္ က်င္စိန္အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူေကာင္းေကာင္းၾကီးသိတယ္။ သူသိတာမွ ေအာ့နွလံုးနာစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ က်င္စိန္ရဲ့အေၾကာင္းက သူ့အာရံုမွာ မွတ္မိေနတာ။

(၄)
'ေဟ့ . .ဒီရြာမွာ မျမိဳင္နဲ့စျပီး က်င္စိန္နဲ့ဆံုးတဲ့ သူခ်ည္းပဲ။ အထီးအစ္မ လိင္အမို်းအစားသာကြာရင္ကြာမယ္။ ဒီသီအိုရီကေတာ့ မေျပာင္းဘူး ေအ့'
ဦးက်င္စိန္တို့မူးလာျပီဆိုရင္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ေကြ့ေကာက္ေကာက္လမ္းေလးမွာ တေအ့ေအ့နဲ့ေလတက္၊ တကိြ်ကိြ်နဲ့သြားေတြကိ်တ္လို့ ေျပာေနက်အထက္ပါစကားကိုေျပာေတာ့တာပဲ။ ကိုက်င္စိန္ေျပာတဲ့ မျမိဳင္ဆိုတာက ေဆးရံုမရိွ၊ ေဆးခန္းမရိွတဲ့ ရြာကေလးရဲ့ အားထားရာအရပ္လက္သည္ေလ။
ဦးက်င္စိန္က တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ိဳၾကီး။ အရက္ေသာက္တတ္တာကလဲြလို့ ရမ္းရမ္းကားကား ဘယ္တုန္း မွမရိွဘူး။ ပိုင္ဆိုင္သမွ် မယ္မယ္ရရလည္း မရိွသလို၊ အဲ့ဒီပိုင္ဆိုင္သမွ်ကို လက္ညိႈးထိုးျပစရာေတာင္ ဘယ္ဘက္ လက္တစ္ဘက္ကမရိွဘူး။ လြတ္လပ္ေရးရျပီးကာစ အလံအျဖဴနီ ကြန္ျမဴနစ္ေတြၾကီးစိုး ကတည္းက တုတ္ျပီး ဓားျပီးအတြက္ တုတ္သိုင္း၊ ဓားသိုင္းေတြေလ့က်င့္လိုက္တဲ့အဆံုး ဦးက်င္စိန္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဘက္ဟာ အစမ္းသပ္ခံအျဖစ္ စေတးခံလိုက္ရတာ။ သိုင္းအေခၚအရေတာ့ အရက္ေသာက္မိလို့ စည္းေပါက္တယ္ေပါ့။ အစပိုင္း လက္ရဲ့ဘယ္အပိုင္းကိုပဲခုတ္ခုတ္ ရာဘာတံုးကို ခုတ္သလို 'ထင္' ကနဲျပန္ခုန္တက္လာတဲ့ ဓားဟာ တစ္ေန့မွာေတာ့ ေလ့က်င့္ေနက်အတိုင္း လက္ေကာက္၀တ္ကို 'ရႊက္' ကနဲအခုတ္၊ ဓားသြားက ေလေပၚကို ထင္ကနဲျပန္တက္မလာပဲနဲ့ လက္ေကာက္၀တ္ထဲကို 'ဇြက္' ကနဲစိုက္၀င္သြားတာ တိတိရိရိေလ။
အစပိုင္းကေတာ့ လက္ေကာက္၀တ္ကစျပီး ျပတ္သြားတာ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးထည့္ရင္း ပိုး၀င္လို့ တတိတိ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတာ ေနာက္ဆံုးလက္ေမာင္းရင္း ငံုးတိုအဆင့္ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ ဦးက်င္စိန္က အကၤီ်၀တ္လို့မရေတာ့ဘူး။ သူ့ရဲ့ငံုးတိုလက္ကေလးကို ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ့ပတ္လို့ ခနၶာကိုယ္အေပၚပိုင္း တစ္ခုလံုးကို ဖံုးအုပ္ထားရတာ။ ဦးက်င္စိန္မွာ လက္တစ္ဘက္သာမရိွတာ။ သာမာန္လူေတြလုပ္တဲ့ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္နိုင္တယ္။ ထမင္းအိုးတည္လို့ ထမင္းရည္ငဲွ့မလား။ ညာလက္က ထမင္းအိုးနႈတ္ခမ္းကိုကိုင္ ဘယ္ေျခမမွာ လက္နီွးခုညွပ္လို့ ထမင္းရည္ငဲွ့လိုက္တာမ်ားအေျဖာင့္။ ေလာက္ေလးခြပစ္ဦးမလား။ ေလာက္စာလံုးညွပ္ထားတဲ့ ေလာက္စာအိမ္ပါးစပ္မွာကိုက္လို့ ညာလက္နဲ့လဲႊျပီးပစ္ထည့္လိုက္တာမ်ား ပစ္ကြင္းကိုကြက္တိ။ 
တခ်ိဳ႕က သူ့ကိုနာမည္ေပးၾကတယ္။ ေဒးဗစ္ခ်န္းက်င္စိန္တဲ့။ တစ္ခိ်န္က တရုတ္ျပည္မွာ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ပံုစံ သရုပ္ေဆာင္သြားတဲ့ တရုတ္မင္းသားကို အစဲြျပဳလို့ေပါ့။ အဲဒီလက္တစ္ဘက္မရိွတဲ့ ေဒးဗစ္ခ်န္းက်င္စိန္ က ဒီရြာမွာ သုဘရာဇာလုပ္လာတာမ်ား နွစ္ေပါင္းေရေတာင္မေရနိုင္ေတာ့။ လက္တစ္ဘက္နဲ့ လူေသကိုကိုင္လိုက္ တာမ်ားလ်င္မွလ်င္။
ဦးက်င္စိန္စဲြေနေအာင္လုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုရိွတယ္။ သူ့ရဲ့အမွတ္အသားပဲေျပာရမွာ။ အဲဒါကရြာထဲက လူတစ္ေယာက္ေသလို့ လူေသကို ေျမျမႇဳပ္သၿဂၤိဳဟ္တဲ့ကိစၥ သူလုပ္ျပီးသြားရင္ အသုဘရွင္ထဲက အရက္ဖိုးေတာင္း ေတာ့တာပဲ။ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သဒၶါေၾကးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အသုဘရွင္ေတြကလည္း ဦးက်င္စိန္ေတာင္းစရာေတာင္မလိုပါဘူး။ ေပးၾကတာပါပဲ။ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၾကျပီပဲဟာ။ ထူးဆန္းတာက လူတစ္ ေယာက္ေသလို့ရတဲ့ အဲ့ဒီပိုက္ဆံေတြကို သူအရက္ေသာက္ဖို့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွမသံုးဘူး။ တစ္လန္ေလာက္ရိွ တဲ့အစစ္နွစ္ဖက္ပိတ္ ၀ါးပိုး၀ါးၾကီးထဲကို ပိုက္ဆံေတြထည့္ထားတတ္တယ္။ ဒါက လူတစ္ကာသိတဲ့ကိစၥပါ။ ရင္းနီွးတဲ့သူေတြက 'ဦးက်င္စိန္ မိန္းမယူဖို့ ဆုေနတာလား' လို့ေမးရင္ . . .
'ဒီေငြေတြက ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲ အလြယ္တကူေရာက္လာတဲ့ ေငြေတြမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ေသျပီးမွ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းေရာက္လာတာ။ ဒါလူေသေတြရဲ့ ပိုက္ဆံေတြကြ၊ ငါ့ပိုက္ဆံမဟုတ္ဘူး'
'ပိုက္ဆံေတြဆုလာတာၾကာျပီ။ ဘယ္ေတာ့က်ရင္ ဘာလုပ္ဖို့လဲ' လို့မ်ားဆက္ျပီးေမးရင္။
'လူေသေတြအတြက္ ကမၸည္းထိုးဖို့ကြ . . . ကမၸည္း ကမၸည္း။ ဒီရြာမွာ လူေသေတြအတြက္ ကမၸည္းတစ္ခု လိုတယ္။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္လဲဆိုရင္ေတာ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ျပည့္မွလို့ ေျပာရမွာ။ ေနာက္ထပ္သံုးေယာက္ေလာက္ေသျပီးရင္ ငါ့ရဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ျပည့္ျပီ'
ဒီလိုျပန္ေျပာတတ္တာ။ ေမးတဲ့လူေတာင္ဦးက်င္စိန္ရဲ့ အလွဴေလး အျမန္ျဖစ္ေျမာက္ဖို့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ ေလးအျမန္ျပည့္ဖို့ေသေပးရဦးမယ့္ပံု။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္က မသာအတြက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံကလဲြလို့ ဘယ္က ပိုက္ဆံမွ ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲ ထည့္တာမဟုတ္တဲ့ဟာကို။

(၅)
သုဘရာဇာၾကီးေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္ရဲ့ အလွူကမၸည္းကို သူေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ျပီး ဖတ္လိုက္တယ္။  ဦးက်င္စိန္အေၾကာင္းက သူအားလံုးသိထားတာကိုး။ သိရံုတင္ေထာင္ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ သူေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္ ရြာကိုလာတုန္းက ရြာလည္လမ္းမမွာ အရက္မူးလာတဲ့ ဦးက်င္စိန္နဲ့ ပတ္ပင္းေတြ့ေတာ့။ 
'ဟာ . .ကိုပန္းညြန့္ၾကီး၊ မေတြ့တာေတာင္နွစ္မ်ားစြာပဲ။ သြားေတြက်ိဳး ဆံပင္ေတြျဖဴၿပီး အေတာ္ၾကီးကို အိုစာသြားတာပဲ။ ဘာလဲ . .ခင္ဗ်ား အသက္ၾကီးလို့ ရြာမွာလာေသတာလား။ လုပ္လိုက္ဗ်ာအျမန္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္စုဘူးၾကီးလည္း မျပည့္ေသးလို့'
သူတစ္သက္လံုး ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တဲ့ နာမည္ကို လံုး၀မဟဘဲ ငယ္နာမည္ကိုတြင္တြင္သံုးလို့ ဦးက်င္စိန္က ေျပာေတာ့ သူျဖင့္ဆတ္ဆတ္ခါပါပဲ။ ဒီေကာင္ဒီေလာက္မိုက္ရိုင္းရသလားေပါ့။ တံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ့ ငါ့လိုလူကို ဒီလိုစကားေျပာရဲသလားေပါ့။ ေဘးကတူေတာ္ေမာင္ေတြပါလာတာေတာင္ သူလက္သီးအၾကိမ္ၾကိမ္ဆုပ္မိတဲ့အထိ။
အခုအဲ့ဒီက်င္စိန္က အလွူကမၸည္းၾကီးကိုဟည္းလို့ဆိုတာမို်းလုပ္ထားေတာ့ သူအံ့ၾသတာလည္းမဟုတ္ မင္တက္တာလည္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၸည္းနဲ့ပတ္သက္လို့ သူအေတာ္ခံစားသြားရတယ္။ ဒီရြာကေလးဟာ သူ့အမည္နာမနဲ့ပတ္သက္လို့ ကမၸည္းေလးတစ္ခုရိွေစခ်င္ပံုရတာလည္း သူမသိေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္တုန္းကမွ ေအးေဆးခဲ့ဖူးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဖင္ပူေအာင္ထိုင္ျဖစ္တာမွမဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကိစၥတစ္ခုကို မျဖစ္ မေနလုပ္ေဆာင္ရလိမ့္မယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီအေတြးက ဒီရြာကေလးကိုေရာက္မွ ဒုန္းစိုင္းရခဲ့တာပါ။ ပိုျပီးေသခ်ာ တာက ရြာကေလးကို မ၀င္ခင္ ကိုက်င္စိန္ရဲ့ကမၸည္းေလးကိုျမင္ျပီးမွလို့ ေျပာရမွာ။

(၆)
ရြာကေလးရဲ့မူလတန္းေက်ာင္းေဆာင္သစ္ တိုးခဲ့်ဖြင့္လွစ္ပဲြမွာ ရြာကေလးဟာ မစည္ကားစဖူးစည္ကား ေနတယ္။ ဟိုဘက္ရြာက ဒိုးပတ္၀ိုင္းေတြငွားလို့ ဦးေရႊရိုး၊ ေဒၚမိုးအကေတြနဲ့တကယ့္ကို ျမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္။ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ျပီး ဖြင့္လွစ္မယ့္ပဲြမို့ မိုးပံ်ပူေပါင္းေတြအစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ကိုေရာေထြးခ်ည္ေနွာင္ထားတဲ့ ဖဲၾကိဳးကိုင္ ၾကမယ့္သူ၊ ကတ္ေၾကးဗန္းကိုင္ၾကမယ့္သူေတြျဖစ္တဲ့ ရြာရဲ့အေခ်ာဆံုး၊ အလွဆံုးသူဇာတို့၊ စာဥတို့မိေကတို့ေတာင္ မိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ့ ဟိုနားဒီနားပဲမ်ားေနၾကလို့။
ရြာကေလးက အလွဴရွင္ကို စိတ္၀င္စားသလို အလွဴရွင္နာမည္ပါမယ့္ကမၸည္းကိုလည္း စိတ္၀င္စားတယ္။  'ဒီကမၸည္းရဲ့ အလွဴရွင္ဟာ ငါတို့ရြာသား' ဆိုတဲ့ ပီတိျပံဳးေတြကိုလည္း ရြာသားတိုင္းလိုလိုရဲ့ မ်က္၀န္းမွာေတြ့ေန ရတယ္။ ရီမုကြန္ထရိုးေတြဘာေတြမပါေတာ့ အလွဴရွင္ရဲ့ကမၸည္းကိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ပိတ္ျဖဴေလးနဲ့ အုပ္လို့ေပါ့။ ကမၸည္းမွတ္တမ္းမွာေတာ့ ကြင္းစ၊ ကြင္းပိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကပ္ပါေနတဲ့ နာမည္တစ္ခုနဲ့ သူ့ရဲ့မိသား တစ္စုရဲ့နာမည္ေတြကေရာေထြးျပြတ္သိပ္လို့။
လူေတြစုစုရံုးရံုးျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ အခမ္းအနားစတင္ရမယ့္အခိ်န္ကိုေတာ့ မေၾကျငာရေသးဘူး။ အခမ္း အနားမွာကမကထလုပ္တဲ့ အလွူရွင္နဲ့အမ်ိဳးေတာ္စပ္သူေတြေတာင္ 'ဟယ္လို' 'ဟယ္လို' နဲ့မိုက္ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္ စမ္းျပီးျဖစ္ေနေပမယ့္ အခမ္းအနားစရမယ့္အခိ်န္ကို အတိအက်သိမေနေသးဘူး။ သူတို့ေမွ်ာ္ေနၾကတာက ရန္ကုန္ ကေန ဒီေန့မနက္ေရာက္လာမယ္လို့ေျပာတဲ့ အလွူရွင္မိသားစုရဲ့ကားေလ။
ဟိုမွာဘက္က စားပဲြခံုေတြေပၚတင္ျပီး ဖြင့္ထားတဲ့ ေစာင္းေဘာက္ရဲ့အသံမွာေတာ့ စႏၵီျမင့္လြင္တို့၊ ဂ်င္းနီ တို့ရဲ့ 'ၾကာပါတယ္ကြာ။ ျမန္ျမန္လာသိပ္စိတ္ညစ္တယ္။ ၾကာပါတယ္ကြာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမုန္းမိလိမ့္မယ္' ဆိုတဲ့သီခ်င္းကေတာ့ မဖြင့္တာၾကာတဲ့ ေစာင္းေဘာက္အို္ၾကီးအစြမ္းေၾကာင့္ ပအဲ့၊ ပအဲ့နဲ့ခပ္ယဲ့ယဲ့ေပါ့။ ဒီေက်ာင္း ေလးရဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြကလည္း သူတို့တစ္ခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ရန္ကုန္က အလွူရွင္မိသားစုဆိုတာကို အထူးအဆန္းမို့ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ့ကားလာမယ္ဆိုတဲ့ က်က္ထားရတဲ့ စာသားေတြေမ့သြားမွာစိုးလို့ ပါးစပ္ ကေလးေတြက ပြစိ၊ ပြစိ။
ဒီလိုနဲ့ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ အေရာက္လာမယ့္ အလွဴရွင္မိသားစုရဲ့ကားဟာ ကိုးနာရီတိတိရိွတဲ့ အခိ်န္ ထိ တစ္စြန္းတစ္စေတာင္ အရိပ္အေယာင္မျပေသးေတာ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္စုေတာင့္ေတာင့္ၾကီးဟာ ရြစိ၊ ရြစိျဖစ္စျပဳလာျပီ။ ဒီအခမ္းအနားကို ဦးေဆာင္တဲ့ အလွဴရွင္ရဲ့ အမ်ိဳးေတြေတာင္ ကိုးနာရီခဲြလို့မွ အလွဴရွင္ကား မလာရင္ တစ္နည္းတစ္ဖံုနဲ့ ဒီအခမ္းအနားကိုဖြင့္ဖို့ စဥ္းစားရျပီ။ ရြာကေလးရဲ့ေနြမနက္ ကိုးနာရီအပူရိွန္ဟာ လူအုပ္ၾကီးကိုေခြ်းျပန္ေစျပီေလ။ ဖဲၾကိဳးကိုင္ေပးဖို့ မိတ္ကပ္လွလွေလးေတြဖို့ထားၾကတဲ့ စာဥတို့မ်က္နွာမွာေတာ့ ေနတံလွ်ပ္ေၾကာင့္ မိတ္ကပ္နဲ့ေခြ်းနွစ္ပါးျပိဳင္လို့ ဗြက္ေပါက္ေနျပီေပါ့။
အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ကိစၥတစ္ခုဟာ ၀ုန္းဒိုင္းျဖစ္လာခဲ့တာ။ ဘယ္သူရိွရမတုန္း။ ေဒးဗစ္ခ်င္းက်င္စိန္ ေပါ့။ သူဇာကိုင္ထားတဲ့ ဗန္းထဲက ကတ္ေၾကးကို ဖ်တ္ကနဲဆဲြယူလို့ မိုးပံ်ပူေပါင္းေတြစုခ်ည္ထားတဲ့ ၾကိဳးကို တိကနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
'အခမ္းအနား ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါျပီခင္ဗ်ာ'တဲ့။
အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ လူအုပ္ၾကီးဟာ ေၾကာင္စီစီနဲ့မို့ လက္ခုပ္တီးရမယ္မွန္းမသိလိုက္ၾကေပမယ့္ အခမ္းအနား ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္းေၾကျငာရင္ လက္ခုပ္တီးရမယ္လို့ သင္ၾကားထားျခင္းခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ မတိုင္ပင္ပဲ လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကတယ္။
'အလွဴ႐ွင္ကိုေစာင့္ေနၾကတာဆိုရင္ေတာ့ ေစာင့္မေနၾကနဲ့ေတာ့။ ေနပူထဲမွာ ၀ဋ္ဒုကၡၾကီးတယ္။ အလွဴရွင္က ေသေတာင္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလူက မျမိဳင္နဲ့စခဲ့တာမဟုတ္သလို၊ က်င္စိန္နဲ့ဆံုးခ်င္တဲ့ သူလည္းမဟုတ္ဘူး'
ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ့ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းၾကားမွာ ဦးက်င္စိန္က ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာျပီး သူ့ရဲ့လက္ငုတ္တိုတစ္ဘက္ ပတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုျပန္ျပင္လို့ လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ထဲက ထြက္သြားတယ္။ မိုးပံ်ပူေပါင္းေလးေတြလည္း ေကာင္းကင္မွာ တစ္လံုးစီတျဖည္းျဖည္းျပိဳကဲြသြားျပီ။ ကမၸည္းဖြင့္ပဲြတစ္ခုလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားျပီပဲ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။
လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးကေတာ့ ေနရာကမေရြ့ၾကေသးဘူး။ သူတို့ရဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြက ခပ္လွမ္း လွမ္းကိုေရာက္သြားတဲ့ ေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္ရဲ့ေက်ာျပင္ေျပာင္ေျပာင္ေပၚမွာ တခ်ဳိ႔။ အလွူရွင္ရဲ့ ကားမ်ားလာ ေလဦးမလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ့ တာရိုးဘက္က ဖုန္လံုးလံုးေတြဆီမွာတစ္ခ်ိဳ႕။
မည္သို့ဆိုေစကာေပါ့။
လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးကေတာ့ အခိ်န္အေတာ္ၾကီးၾကာတဲ့အထိ၊ မတိုင္ပင္ပါပဲ ေနပူကဲ်ကဲ်ၾကီးေအာက္ မွာ မင္တက္စြာ ရပ္ေနၾကတုန္းပဲ။

မတ္ ၂၀၁၀၊ ကလ်ာမဂၢဇင္း

1 comment:

back to top