tag:blogger.com,1999:blog-55595294418998966072024-02-07T19:13:42.321-08:00မင္းေဝဟင္မင္းေဝဟင္ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.comBlogger29125tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-42302356277909574612013-09-13T09:05:00.001-07:002013-09-13T09:05:49.490-07:00ငမိုးရိပ္အ၀င္နွစ္ဖာလံု<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">(၁)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> 'လူတစ္ဦး ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ' တဲ့။
လူေတြၾကားမွာ သံုးေနတဲ့စကားေလးတစ္ခုပါပဲ။ ကု်ပ္က လူမဟုတ္ေတာ့ အဲ့ဒီစကားက ကု်ပ္နဲ့မဆိုင္လွပါ ဘူး။ မဆိုင္ဆိုရင္လည္း အစကကု်ပ္ဘ၀မွာ ပူမႈဆိုတာမွမရိွခဲ့ပဲကိုး။ ေဟာ . .တကယ့္ တကယ္ပူမႈေတြ၀င္လာခ်င္ ေတာ့လည္း အေၾကာင္းမၾကားဘာမၾကားနဲ့ ေဟာတစ္ခု၊ ေဟာတစ္ခုဆိုသလို ဆက္တိုက္ၾကီး၀င္လာခဲ့တာကိုး။
ကု်ပ္ကလည္း ကု်ပ္ပဲေလ။ ေစာေစာပိုင္းကဆို၀င္လာသမွ် ပူမႈေတြကိုေတာင္ အားရ၀မ္းသာလက္ကမ္း ၾကိုဆိုေနခ်င္ခဲ့ေသးတာ။ ကု်ပ္ရဲ့အထီးက်န္ဘ၀ေလး စိုျပည္လာတယ္လို့ေတာင္ ကု်ပ္ကသတ္မွတ္ေနခဲ့ေသးတာ ေလ။ တကယ္လည္း ကု်ပ္ရဲ့အထီးက်န္ဘ၀ေလးက ထိုက္သင့္သေလာက္ စိုျပည္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ကု်ပ္ဆိုတာ မ်ား 'ဒုကၡကိုအားရ၀မ္းသာလက္ကမ္းၾကို' ဆိုသလို ၀င္လာသမွ် ဒုကၡေတြကို ဘာမသိ၊ ညာမသိကို မ်က္စိ မိွတ္ၾကိုဆိုေနခဲ့တာ။ ေစာေစာပိုင္းက ကာလတစ္ခုအထိေပါ့။
အခုလိုကု်ပ္ရဲ့ဘ၀ၾကီးနဲ့ ရင္းရမယ္ဆိုတာ အစကတည္းက ကု်ပ္သိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေန ဟာ ဘယ္ဒီလိုျဖစ္လာေတာ့မလဲ။ အခုလိုၾကီးျဖစ္လာခဲ့ျပီးမွေတာ့ ကု်ပ္ရဲ့အရင္လိုဘ၀ကို ေသေလာက္ေအာင္ ျပန္လိုခ်င္ေနရင္လည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္တစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနမွာကလဲြလို့ ကု်ပ္ဘာမွတတ္နိုင္ ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေလ။
(၂)
ကု်ပ္ရိွေနတဲ့ေနရာကို ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့ သူကနည္းနည္းထူးျခားပါတယ္။ သူ့ကိုေတာ့ ဒုကၡလို့ ကု်ပ္က မသတ္မွတ္ပါဘူးေလ။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ သူ့အရင္ ကု်ပ္ဆီကို ဘယ္သူမွေရာက္မလာခင္ကာလတုန္းက ကု်ပ္ဆိုတာမ်ား ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိေအာင္ကိုပ်င္းလို့။ သူေရာက္လာေတာ့မွ ကု်ပ္မွာလည္း ေလ့လာစရာ၊ စူးစမ္းစရာတိုးလို့ ကု်ပ္ဘ၀ေလးေနသာထိုင္သာရိွသြားတာ။
ကု်ပ္ဆီပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့သူေလ။ ေရာက္တဲ့ေန့ကဆို ကု်ပ္မွာအံ့ၾသျပီးရင္း အံ့ၾသလို့။ ဒီပုဂၢိုလ္က အသက္အားျဖင့္ရိွလွ ငါးဆယ္အလြန္အကံြ်ပါ။ ဒါကလည္း ရင္းနီွးမွ ကု်ပ္ကအေျခအေနမွန္ကို ခန့္မွန္းရတာ။ ကု်ပ္ဆီေရာက္လာတဲ့ေန့က ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးၾကည့္ရတာ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ကိုးဆယ္ၾကီးလို့ေတာင္ထင္စရာ။ ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးကိုၾကည့္ရတာ ခါးကကိုင္းကိုင္းဆိုတာမွမ်က္နွာနဲ့ေျမၾကီးကြာလွ နွစ္ေတာင္ေပါ့။ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ခုကို လည္း တစ္ကိုယ္လံုးမွာရိွသမွ်အားေတြနဲ့ စုျပံုဖိလို့ 'ေဒါက္ . .ေဒါက္ . .ေဒါက္' ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ့အတူ ကု်ပ္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့တာ။ေတာင္ေ၀ွးရဲ့ထိပ္ဖ်ားမွာလည္း ေျြမရုပ္လိုလို၊ နဂါးရုပ္လိုလို အရုပ္တစ္ရုပ္ကို သေဘၤာေဆးလားဘာလား မသိတဲ့ ဆိုးေဆးတစ္ခုနဲ့ ဆိုးထားေသးတာ အေရာင္ကိုရဲလို့။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ နႈတ္ခမ္းေမႊးေတြကလည္း နီက်င္ က်င္၊ ျဖူေရာ္ေရာ္အေရာင္ေတြလႊမ္းလို့ ေအာက္ကိုေကာက္တိေကာက္ေကြး တဲြရရဲြက်ေနတာခါးကိုင္းေနတဲ့သူဆို ေတာ့ ေျမၾကီးနဲ့ထိလုထိခင္ကိုျဖစ္လို့။
ေသ်ာင္ပံုစံလို ထံုးထားတဲ့ဆံပင္ေတြက ေသ်ာင္ထဲမွာတစ္ခို့်၊ ေျပထြက္က်ေနတာတစ္ခို့်နဲ့ ဗရုသုကၡျဖစ္ေန ပံုကလည္း ပဲၾကာဆံေတြ နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ေမႊ့ခံထားရတဲ့အတိုင္း။ အံမယ္ . .အထက္ေအာက္၀တ္စံုက်ေတာ့ ပုဆိုးမွာ ၀ါက်င္က်င္ေလးအနည္းငယ္စြက္ေနရံုကလဲြလို့ အျဖူေရာင္လြလြေလးကိုမွ လြင္လို့ဆိုရမယ့္ပံုေလး။
လည္ပင္းမွာဆဲြထားတဲ့ ပုတီးက်ေတာ့လည္း ငံုးဥျပုတ္ေတြသီထားသလား ထင္မွတ္ရေအာင္ ျပူးထြက္လို့။ အေရာင္ေတြလြင့္ျပယ္လို့ နဂိုမူလအေရာင္က ဘာအေရာင္မွန္းခန့္မွန္းလို့ မရနိုင္ေတာ့တဲ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ သတင္းစာစကၠူလိုလို၊ စာေတြေရး၊ အင္းကြက္ေတြဆဲြထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ့ ရႈပ္ယွက္ကိုခတ္လို့။ ကု်ပ္က ေတာ့ သူကု်ပ္ဆီကိုစျပီးေရာက္လာတာနဲ့ စိတ္ထဲကေန နာမည္တစ္ခုကိုေပးလိုက္ျပီ။ 'မုတ္ဆိတ္ျဖူဘိုးေတာ္ၾကီး လို့'ေလ။
မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကေစ့ထားတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ေတာင္ေ၀ွးနဲ့တြန္းထုတ္လို့ ကု်ပ္ရဲ့နယ္နိမိတ္ထဲကို ေရာက္လာတာနဲ့တင္ပါးစပ္က တိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္လိုက္သံကို ကု်ပ္က ၾကားလိုက္တယ္။
'အလို . .ဖုန္ေတြနဲ့မႊန္ထူေနျပီး လူမေနတဲ့ အိမ္အိုၾကီးပါကလား'တဲ့။
ကု်ပ္ျဖင့္ရယ္ခ်င္ေရာေလ။ 'ဖုန္ေတြနဲ့မႊန္ထူျပီး ရိွမေနရေအာင္ ကု်ပ္ကိုအဆင့္ျမင့္ကြန္ဒိုတိုက္ခန္း မ်ား ေအာင့္ေမ့ေနသလားမသိ' ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ ကု်ပ္ကသူေျပာသလို အိမ္အိုၾကီးျဖစ္ေနလို့လည္း သူအခမဲ့ ၀င္ျပီးတည္း လို့ရတယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ့ သူေျပာထြက္တာကိုေျပာပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကု်ပ္ကေတာ့ အေနအထားကို ခန့္မွန္းသေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။ ကု်ပ္ရိွေနတဲ့ ေနရာက ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကလာရင္ သဃၤန္းကြ်န္းကို ၀င္တယ္ဆိုရံုေလး။ သဃၤန္းကြ်န္းကို၀င္ဖို့ ငမိုးရိပ္ရပ္ကြက္ဆိုတာ ကိုေရာက္ဖို့ နွစ္ဖာလံုေလာက္အလိုမွာတည္ရိွေနတာေလ။ ဟိုး . .ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာလည္း ညဘက္အထိ ဂက္(စ္) ေစာင့္ျပီးျဖည့္ေနၾကတဲ့ ကားတန္းၾကီးက တစ္သီတစ္တန္းၾကီး။ ကားတန္းၾကီးနားမွာလည္း ညပိုင္းဆိုေရာင္စံု မ်က္နွာပိုင္ရွင္ေလးေတြက ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾကတာ အသည္းယားမ်က္ေစ့ေနာက္ခ်င္စရာ။
ျပီးေတာ့ ကု်ပ္ဆီကဆက္ျပီးသြားရင္ ဘာေ၀းလို့တုန္း။ ရန္ကုန္အေခၚ တစ္ဘေလာက္၊ ပုသိမ္အေခၚ တစ္တိုင္၊ မနၱေလးအေခၚဆို တစ္ျပေပါ့။ အဲ့ဒီမွာစံျပေဈးဆိုတာၾကီးက ဟည္းလို့။ ဆိုေတာ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူ ဘိုး ေတာ္ၾကီးလို့ ကု်ပ္နာမည္ေပးထားတဲ့ ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးက ကု်ပ္ဆီမွာတည္းလို့၊ ခိုလို့ စံျပေဈးဘက္မွာ စီးပြားရွာေပ မေပါ့။ ျခံုငံုခန့္မွန္းျပီးလို့ ကု်ပ္ျပံုးစိစိျဖစ္ေနတာဘာၾကာေသးတုန္း။ အသံထြက္ရယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုတ္ဆိတ္ ျဖူၾကီးတို့လုပ္ခ်လိုက္ပံုေလ။ ၾကည့္ပါလား။
အိမ္ထဲေရာက္လို့မွ မိနစ္ပိုင္းမၾကာေသးဘူး။ ၀င္လာတဲ့တံခါးရြက္ကေန ကုန္းကုန္းကြကြနဲ့အျပင္ကိုေခ်ာင္း လို့၊ စိတ္ခ်ရျပီဆိုတဲ့ အေနအထားေရာက္လို့ထင္ပါရဲ့။ အတြင္းဘက္ကိုျပန္၀င္၊ တစ္လမ္းလံုးအားျပုလာတဲ့ ေတာင္ေ၀ွးကို ေခါင္းရင္းဘက္အခန္းဆီ ေစြ့ကနဲပစ္လိုက္ျပီး ခါးဆန့္၊ ေျခဆန့္လုပ္လိုက္ေတာ့မွ။ လား . .။ လား . .။ နည္းတဲ့အရပ္အေမာင္းမဟုတ္ပါလား။ ကု်ပ္အဲ့ဒီလို အံ့ၾသမႈေတြနဲ့ မွတ္ခ်က္ခ်ေနတုန္း မုတ္ဆိတ္ျဖူ ဘိုးေတာ္ၾကီးက နႈတ္ကေနတိုးတိုးေလးေရရြတ္လိုက္သံကို ကု်ပ္က ၾကားလိုက္တာ။ ဘာတဲ့။
'အာပါး . . အခုမွပဲ တစ္ေနကုန္ေညာင္းလာတာ ေျပရေတာ့တယ္။ အမေလး . .ကြ်တ္ကြ်တ္' တဲ့။
(၃)
ဒုတိယေျမာက္ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္အေၾကာင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကု်ပ္ပါစိတ္ေဖာက္ျပန္သြားခ်င္တယ္။ တကယ္။ သူမကေတာ့ သြက္သြက္ခါတဲ့အဆင့္ကိုမေရာက္ေပမဲ့ စိတ္ေတာ့လံုး၀မနံွ့ေနတဲ့ အမို်းသမီးတစ္ေယာက္ ေလ။ ေရာက္လာစကေတာ့ မေခ်ာကို ကု်ပ္ကတစ္ကိုယ္တည္းလို့ထင္တာ။ အခုေတာ့ ဘယ္လာဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ဘယ္အခိ်န္ကမ်ား ဘယ္လိုသေကာင့္သားနဲ့အေၾကာင္းပါလာတယ္မသိပါဘူး။ ေရွ့ကိုျပူစစကိုယ္၀န္တစ္ခုဟာ စူတူတူနဲ့ပါလာေလရဲ့။ ကု်ပ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရယ္၊ လူေနမႈစရိုက္ရယ္ဆိုတာကလည္း စိတ္မနံွ့ေနတဲ့အမို်းသမီး တစ္ေယာက္ရဲ့ လံုျခံုမႈအတြက္ေတာင္ စိုးရိမ္ေရမွတ္က ျပခ်င္ေနတာေလ။
ဒီအမို်းသမီးေရာက္လာပံုကလည္း ခပ္ဆန္းဆန္းရယ္။ ဆန္းဆိုလည္းၾကည့္။ ကု်ပ္ဆီကိုမုတ္ဆိတ္ျဖူ ၾကီး၀င္လာသလို အိမ္ေရွ့ဆီက၀င္လာတာမဟုတ္ပဲ လူတစ္ရပ္ေလာက္နီးပါးျမင့္တဲ့ စည္းရိုးကိုေက်ာ္လို့၊ ခြလို့ ေနာက္ေဖးအေပါက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး၀င္လာတာ။ ဒါကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္သြားလိုက္ ေသးေလ။ တစ္ေနကုန္အလင္းေရာင္ခို့်တဲ့တဲ့ သူလိုသရုပ္ေဆာင္ထားရတဲ့ သူမို့လားမသိပါဘူး။ ညပိုင္းဆိုရင္ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးရဲ့မ်က္လံုးေတြဆိုတာမ်ားတယ္ျပီးအားေကာင္းေပါ့။
'ဟိတ္ . .ဘယ္သူတုန္း'
ဒါကေတာ့ 'ဘယ္သူ ဘယ္၀ါပါလိမ့္' ဆိုတဲ့အေတြးနဲ့မင္တက္ေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးလည္း တန္ျပန္ေမးဖို့ စဥ္းစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူ့မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက တစ္ေနရာမွာ ရပ္တန့္သြားျပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။
ဟိုအမို်းသမီးေပါ့။
စူတူတူနဲ့ေရွ့ကိုအနည္းငယ္ပူထြက္ေနတဲ့ ၀မ္းဗိုက္ကိုေကာ့လို့ 'စမ္းရဲရင္လာစမ္းေလ' ဆိုတဲ့ အခို်းမို်းနဲ့ ေဟာင္ေကာင္ဂ်က္မ ဒီဇိုင္းဖမ္းထားလိုက္တာ။ ဒီပံုစံျမင္ကတည္းက ဒီအမို်းသမီးရဲ့အေျခအေနကို မုတ္ဆိတ္ျဖူ ၾကီးက ခန့္မွန္းမိေလာက္ေရာေပါ့။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက ဘာမွမေျပာေတာ့မွပဲ အမို်းသမီးလည္းပါလာတဲ့ အထုပ္ကို ေျဖ၊ ေစာင္စုတ္၊ ျခင္ေထာင္စုတ္၊ အစုတ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုဆဲြထုတ္လို့ ေနရာခ်ေနလိုက္တာမ်ား အနွစ္နွစ္အလလက ေနလာတဲ့ သူ့အိမ္သူ့ယာအတိုင္း။
မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကလည္း ဟိုေခ်ာင္း၊ သည္ေခ်ာင္းတေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ့ အမို်းသမီးရဲ့လႈပ္ရွားမႈကို အကဲခတ္ ေနတယ္ထင္ပါ့။ ဒါကိုဗိုက္ပူမအမို်းသမီးက ဘယ္လိုအထာေတြနဲ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္မသိပါဘူး။ အခန္း ပ်က္တစ္ခုထဲကိုလွမ္း၀င္လို့ တံခါးကို 'ဂိ်မ္း'ကနဲဆဲြပိတ္လိုက္တာ ကု်ပ္ဆိုတာမ်ား သိမ့္သိမ့္ကိုတုန္သြားတာပဲ။ ဒါေတာင္ အမို်းသမီးက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္းေကာင္းဆိုတဲ့အစားထဲက မဟုတ္လို့။ လူက ေသးေသးသြယ္သြယ္နိုင္လွတဲ့အျပင္ အရပ္ကလည္း ငါးေပမျပည့္တဲ့အရပ္ဆိုေတာ့ ဒီအမို်းသမီးနဲ့သူ့ကိုယ္၀န္က ဘယ္လိုမွ သဟဇာတမျဖစ္လွပါဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကမ်ား အမွတ္မထင္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လက္မမွာ၀က္ျခံ ၾကီးၾကီးေပါက္ေနတဲ့ ပံုစံေလာက္ရိွတာကိုး။
ခဏၾကာေတာ့ အမို်းသမီးကဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ သူမရဲ့ထမီကိုမနိုင္မနင္းျပင္၀တ္လို့ ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္လာျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေအာက္ဘက္က ခဲလံုးတစ္လံုးကိုသြားေကာက္လို့ သူမရဲ့ အခန္းေရွ့မွာ စည္းသံုးေၾကာင္းကိုတားေနေလရဲ့။ စည္းေတြလည္းတားျပီးေရာ သူမရဲ့မ်က္နွာက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ခုခုကိုေက်နပ္စိတ္ခ်သြားတဲ့ မ်က္နွာမို်းနဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကို သူမက လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
'စည္းခ်လို့ျပီးသြားျပီ အဘိုးၾကီး၊ ရွင္၀င္လာလို့မရေတာ့ဘူး'
ေျပာျပီးျပီးခ်င္း အမို်းသမီးက အခန္းထဲကိုျပန္၀င္သြားျပန္တယ္။ ေျဖးညင္းနဲြ့ေနွာင္းတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ့ ေလ။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အခန္းတံခါးကိုေတာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္မပိတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ့စည္းသူယံုၾကည္သြား ျပီကိုး။ မိန္းမတို့ရဲ့သိကၡာနဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္အသိဟာ စိတ္မနံွ့ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆီမွာေတာင္ အနည္းနဲ့အမ်ားဆိုသလို ရိွေနေသးတာျဖင့္ ခီ်းကူ်းခ်င္စရာ။
မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကေတာ့ ျပံုးစိစိမ်က္နွာေပးနဲ့ အိမ္ေရွ့ခန္းဘက္မွာပဲ ရိွေနေလရဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ့ၾကည့္ရတာလည္း အေဖာ္တစ္ေယာက္တိုးလာလို့ အားတက္သြားတဲ့ ပံုစံနဲ့ေလ။ သူလည္း ကု်ပ္ဆီမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနလာတာၾကာျပီပဲေလ။ ပ်င္းရွာမွာေပါ့။
(၄)
ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးေရာက္လာတာ ဘာၾကာေသးလဲ။ သူမနဲ့မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေတာင္ ရင္းနီွးမႈဆိုတာ သိပ္ျပီးမရၾကေသးပါဘူး။ ကု်ပ္ျပႆနာတက္တာေလ။
အဲ့ဒီညက ညဥ့္အေတာ္နက္ေနတဲ့ အခိ်န္မွာ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးေပါ့။ သူ့ဗိုက္ထဲက သေနၶသားဟာ လူ့ေလာကထဲေရာက္ဖို့ အခိ်န္တန္လာျပီထင္ပါရဲ့။ ဗိုက္ကိုလက္နွစ္ဘက္နဲ့နိွပ္လို့ ပါးစပ္က သံစံုျမည္ေနေလရဲ့။ လူးလိွမ့္ေနတာကလည္း တီေကာင္ကို ဆားနဲ့တို့ထားသလိုမို်းေပါ့။ တဒုန္းဒုန္း၊ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ့အခန္းတစ္ခုလံုးလည္း သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေလရဲ့။
အံမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက အားကိုးရသားေလ။ ဘုရားစင္ေရွ့မွာ ေရတစ္ခြက္ကိုခ်လို့ ပြစိ၊ ပြစိနဲ့ငါးမိနစ္ေလာက္ ရြတ္ျပီးသကာလ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကို 'ဒါေလးေသာက္လိုက္'ဆိုျပီး ေပးလိုက္ပါေလ ေရာ။ အကူအညီေတာင္းခံလိုသူ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း စာနာရိုင္းပင္းစိတ္ေလး မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီး ရင္မွာရိွေနတာျဖင့္ ခီ်းကူ်းခ်င္စရာ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကိုပဲ ရင္းနီွးမႈအခိ်န္ေတာအတြင္းမွာ ယံုၾကည္သြားခဲ့လို့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေ၀ဒနာပဲ အလူးအလဲခံစားေနရလို့လားမသိပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးက မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေပးတဲ့ ေရမန္းကိုေမာ့ ေသာက္လိုက္တာ ဂလု ကနဲေတာင္ျမည္တယ္။
ဒါလည္းသိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကေတာ့ ေအာ္ျမဲတိုင္းဆက္ျပီး ေအာ္ေနျပန္ တယ္။ ကု်ပ္လည္းမုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနည္းတူ စိတ္ပူလာတာေပါ့။ လက္မက ၀က္ျခံေပါက္ထြက္ဖို့က အေတာ္ေလး ခက္ခဲဦးမွာဆိုေတာ့ေလ။ ဒီအေျခအေနကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကလည္း ရိပ္စားမိပံုရတယ္ထင္ရဲ့။
'ကေလးမ . . .အေျခအေနေကာင္းရဲ့လား'
လို့ ခဏခဏေမးေနရွာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ေရွ့ကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေျပးထြက္သြားတယ္။ ေျပးထြက္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း အိမ္တံခါးကိုေက်ာ္ရံုနဲ့တင္ ေတာင္ေ၀ွးကိုေထာက္လို့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့က မူလပံုစံျပန္ေရာက္သြားတယ္ေလ။ 'သတိဆိုတာ ပိုသည္မရိွမဟုတ္လား'။
တစ္ဆက္တည္းဆိုသလိုပါပဲ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနဲ့အတူ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္နဲ့ဆိုက္ကားတစ္စီးပါ လာတယ္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာပဲ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကို ဆိုက္ကားေပၚတင္လို့ ေဆးရံုလို့ ကု်ပ္ထင္ရတဲ့ ေနရာတစ္ခုဆီ ခရီးဆက္သြားၾကတယ္။ ကု်ပ္လည္း ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအတြက္ ေတာင္းဆုမို်းစံုေခြ်လို့ က်န္ခဲ့ရ တယ္ေလ။ အဲ့ဒီမွာတင္ ျပႆနာေတြက ကု်ပ္ဆီကို အလံုးအရင္းနဲ့ ၀င္လာေတာ့တာေလ။
မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့ ထြက္သြားတာ ဘာၾကာေသးတုန္း။ ေတာင္းဆုေခြ်ေနတဲ့ ကု်ပ္တစ္ခ်က္ေလးငိုက္ ျမည္းသြားတဲ့ မ်က္စိတစ္မွတ္အခိ်န္ပိုင္းျခားေလးအတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ရပ္ဆန္းတစ္ပုဒ္ဟာ ကု်ပ္ဆီကိုဆိုက္ဆိုက္ျမိုက္ ျမိုက္ေရာက္လာခဲ့တာ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကု်ပ္ဆီကိုတတိယေျမာက္ေရာက္လာတဲ့ ေနာက္ဆံုးဧည့္သည္ အဖဲြ့လို့ေျပာရမွာ။ ကု်ပ္ရဲ့တတိယေျမာက္ဧည့္သည္ေတြရယ္ေလ။
ကု်ပ္ျဖင့္အံ့ၾသမႈေတြ၊ မယံုၾကည္နိုင္မႈေတြနဲ့အၾကိမ္ၾကိမ္ကို မင္တက္ေနမိတာ။ ေခတ္ေပၚအျပင္အဆင္ ေတြအျပည့္၊ မ်က္နွာမွာလည္း သက္တန့္ထက္ပိုစံုတဲ့ အေရာင္မို်းစံုနဲ့သြက္ခ်င္တိုင္းသြက္ေနတဲ့ အမို်းသမီးက တစ္ေယာက္။ ေၾကးနီေရာင္သြားေတြကို ကိုယ္စီပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ အဆီျပန္မ်က္နွာမ်ားနဲ့၊ အသားမည္းမည္း ဗိုက္ရဲႊရဲႊကားသမားပံုေပါက္ေနတဲ့ အသက္ငါးဆယ္အရြယ္လူၾကီးက နွစ္ေယာက္။
ကု်ပ္ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါေရာလား။ ညပိုင္းဆို ဂက္(စ္)ေစာင့္ျဖည့္ေနၾကတဲ့ ကားတန္းၾကီးနားမွာေရာင္စံု မ်က္နွာေလးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ။ ခပ္ညံ့ညံ့မဟုတ္တဲ့ ကု်ပ္ကေတာ့ ဒီေကာင္မေလးဟာ ေစာေစာက ကု်ပ္ေျပာခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္ျပီ။
'ဟ . .ဘာေတြလဲဟ' ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ့ ကု်ပ္က အကဲခတ္ေနတုန္းမွာ ဧည့္သည္အဖဲြ့က ကု်ပ္ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္လာလို့ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးေနတဲ့ အခန္းထဲကို၀င္သြားၾကပါေလေရာ။
'ဘာလုပ္ရမလဲ' ဆိုတဲ့အေတြးေတြ ကု်ပ္ေခါင္းထဲကို တရစပ္ဆိုသလိုေရာက္လာေပမယ့္ အေျဖေတြ လည္းမေရရာလွပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အံ့ၾသစရာ။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနတဲ့ ကု်ပ္ရဲ့ဆုေတာင္းေတြေတာင္မူ မမွန္ေတာ့ပဲ အိုးနင္း၊ ခြက္နင္း ကေသာင္းကနင္းကိုျဖစ္လို့။
ဘာၾကာလိုက္မတုန္း။ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တာ ဓမၼတာပဲဥစၥာ။
ရပ္ကြက္လူၾကီးလို့ထင္ရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ေတြရယ္။ ရဲ၀တ္စံုအျပည္နဲ့ပုဂိၢုလ္ေတြရယ္။ စုစုေပါင္းလူေျခာက္ေယာက္ ဟာ ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္ခ်လာတယ္မသိပါဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညဥ့္ကာလမွာဒုန္းဒုန္း၊ ဒိုင္းဒိုင္းအသံေတြနဲ့ အတူ အဆီျပန္ေနတဲ့ လူနွစ္ေယာက္နဲ့ေကာင္မေလးကို အထက္ပါပုဂိၢုလ္ေတြက ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုေခၚေဆာင္သြား ၾကေရာေလ။
ေဟာ . . ။
ေနာက္ေန့ မနက္မိုးလင္းျပီးဘာၾကာေသးတုန္း။ ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးနဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့ရဲ့သတင္းေစာင့္ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကု်ပ္ဆီကိုတန္းတန္းမတ္မတ္၀င္လာတာက ျပႆနာေတြေလ။ အဲ့ဒီျပႆနာေတြရဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြ မွာ ကု်ပ္၇ဲ့ဘ၀လည္း ျပီးဆံုးသြားရတယ္လို့ပဲ ဆိုပါေတာ့။
ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ေရရာတိက်တဲ့ အေျဖကို ကု်ပ္မရလိုက္ေပမဲ့ ညက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥရဲ့ေနာက္ဆက္တဲြဆို တာကို ကု်ပ္သေဘာေပါက္လိုက္ျပီ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနဲ့ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးတို့ရဲ့ခိုလံႈရာကု်ပ္ရဲ့ဘ၀ၾကီး ဆံုးရံႈးသြား ေတာ့ သူတို့နွစ္ေယာက္ရဲ့ေနာင္ေရးအတြက္ေတာ့ ကု်ပ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူတို့နွစ္ေယာက္နဲ့ ကု်ပ္ေနခဲ့တဲ့ အခိ်န္က နည္းမွမနည္းတာ။
ဒါေပမယ့္လဲ . . ။
ကု်ပ္ရဲ့ပိုင္ရွင္က ကု်ပ္ကိုအခုလိုဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္လို့ ဒီေနရာမွာ ကု်ပ္မရိွေတာ့တာပဲေကာင္းပါတယ္။ ကု်ပ္ကဆက္ျပီးရိွေနဦးမယ္ဆိုရင္ တတိယဧည့္သည္ေတြလို လူမို်းေတြရဲ့ ခိုလံႈရာအျဖစ္နဲ့ေတာ့ ကု်ပ္ကကု်ပ္ရဲ့ ဘ၀ကိုနစ္မြန္းမခံနိုင္ဘူး။ ကု်ပ္ဘ၀ကို အေရာင္ဆိုးမခံနိုင္ဘူး။
ကု်ပ္ဘ၀ရဲ့ေနာက္ဆံုးေန၀င္ခိ်န္မွာ ကု်ပ္၀မ္းနည္းစိတ္အျပည့္နဲ့ မခိ်ျပံုးျပံုးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မုတ္ဆိတ္ ျဖူၾကီးနဲ့ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးတို့ကို လမ္းခဲြစကားေျပာရေတာ့မယ့္ စိတ္မေကာင္းစရာေတြကို အသာထား။ ေလာေလာ ဆယ္ အခိ်န္ေလးအတြင္းမွာေတာ့ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအေျခအေနေကာင္းပါေစလို့ပဲ ကု်ပ္ကထပ္တလဲလဲ ဆုေတာင္းေနလိုက္တယ္ေလ။
ရနံ့သစ္မဂၢဇင္း</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-9513415886049499842013-09-13T08:57:00.001-07:002013-09-13T09:05:25.940-07:00'ေမာင္တို့မ်ိဳးကား တန္ခိုးၾကီးမား အားလည္းဖြံ.ေခ် ၀တၳဳတိုစု<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOdFhDkb65CGuykwrS5q2nmn4ZiUu_zLJV-tUljThQpVqt8d64KghA9O8UJXcezL6j2PtFbpqgi4UbyK8BbFpnxMVTEWohoWmwLxMEvEigyBn3ZWv8IMFAdO39YaZxKpexdjqYbJD1N8o/s1600/1270751_538465639559697_398873711_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="483" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgOdFhDkb65CGuykwrS5q2nmn4ZiUu_zLJV-tUljThQpVqt8d64KghA9O8UJXcezL6j2PtFbpqgi4UbyK8BbFpnxMVTEWohoWmwLxMEvEigyBn3ZWv8IMFAdO39YaZxKpexdjqYbJD1N8o/s640/1270751_538465639559697_398873711_o.jpg" width="640" /></a></span></div>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_52333480cc9515383731474">
<span style="font-size: small;">ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ဒုတိယေျမာက္ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေလ</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;">းပါ။</span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_52333480cc9515383731474">
<span style="font-size: small;"> '<b>'ေမာင္တို့မ်ိဳးကား တန္ခိုးၾကီးမား အားလည္းဖြံ.ေခ် ၀တၳဳတိုစု</b> လို့
အမည္ေပးထားပါတယ္။</span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_52333480cc9515383731474">
<span style="font-size: small;">မႏၱေလး ပိေတာက္ရနံံ့ စာအုပ္တိုက္ကပဲ ထုတ္ေ၀သြားမွာပါ။ </span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_52333480cc9515383731474">
<span style="font-size: small;">မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီကို ဆရာေဇာ္ေမာင္ ေရးဆြဲေပးပါတယ္။</span></div>
<div class="text_exposed_root text_exposed" id="id_52333480cc9515383731474">
<span style="font-size: small;"> ဒီစာအုပ္ထဲမွာ
မဂၢဇင္းစာမ်က္ႏွာေပၚမွာ ေဖာ္ျပခံရျပီးတဲ့ ၀တၳဳတို ၁၉
ပုဒ္ကိုစုစည္းထားပါတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<span style="font-size: small;"> ၁။မုန္တိုင္းထဲကျမိဳ့......</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;">..........................</span><wbr></wbr><span style="font-size: small;">..................<span class="text_exposed_show">.....အလင္ကာ၀တ္ရည္မဂၢဇင္း<br /> <br /> ၂။သဟဇာတ...................<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>................ေပဖူးလႊာ<br /> <br /> ၃။အျဖဴေရာင္ၾကက္ေျခခတ္မ်ား.<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>.........ေရႊအျမဳေတ<br /> <br /> ၄။မိုးခါးေရခ်ိဳပါနဲ့လား...<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>.....................ရတီ<br /> <br /> ၅။သြာႏုတၱသားမ်ား..........<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>..................မေဟသီ<br /> <br /> ၆။ေျပလမ္းမွာအက္ေၾကာင္းေတြန<wbr></wbr>ဲ့........................<wbr></wbr>...........ေရႊအျမဳေတ<br /> <br /> ၇။အျပာေရာင္လမ္းကေလး.......<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>...........ရတီ<br /> <br /> ၈။၀ပ္က်င္း................<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>.........................F<wbr></wbr>aces<br /> <br /> ၉။ဂလိုဘယ္ေခတ္ရဲ့ပလုတ္တုတ္တ<wbr></wbr>ုတ္ျဗဳန္း.................<wbr></wbr>.......ေရႊအျမဳေတ<br /> <br /> ၁၀။ေမာင္တို့မ်ိဳးကားတန္ခို<wbr></wbr>းၾကီးမား အားလည္းဖြံ့ေခ်............<wbr></wbr>ပိေတာက္ပြင့္သစ္<br /> <br /> ၁၁။အလဲအေျပာင္းအက္ေၾကာင္းမ်<wbr></wbr>ားစြာ.....................<wbr></wbr>.......Teen (ဖူးငံု)<br /> <br /> ၁၂။အ၀ါေရာင္ရင္ခြင္........<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>....................ေရႊအျမ<wbr></wbr>ဳေတ<br /> <br /> ၁၃။သံသရာျမစ္၏သည္မွာဘက္ကမ္း<wbr></wbr> ဟိုမွာဘက္ကမ္း.........i.co<wbr></wbr>n<br /> <br /> ၁၄။တေစၧတို့ရဲ့တစ္ေန့တာမွတ္<wbr></wbr>တမ္း......................<wbr></wbr>............Treasure Land<br /> <br /> ၁၅။ကိတၱိမသား..............<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>.....................ေရႊအျ<wbr></wbr>မဳေတ<br /> <br /> ၁၆။ပန္းႏုေရာင္ေန့စြဲမ်ား..<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>....................ရနံ့သစ<wbr></wbr>္<br /> <br /> ၁၇။အဇၥ်တၱေျပးလမ္း.........<wbr></wbr>..........................<wbr></wbr>...................ကလ်ာ<br /> <br /> ၁၈။အသဲႏွလံုးေလးေတြေရာင္းတဲ<wbr></wbr>့ပြဲ......................<wbr></wbr>............ေရႊအျမဳေတ<br /> <br /> ၁၉။ႏႈတ္ဆက္က်န္ရစ္ လူေက်ာက္ဆစ္ေတြ............<wbr></wbr>...........ကလ်ာ</span></span></div>
<span class="fbPhotoTagList" id="fbPhotoPageTagList" style="font-size: small;"><span class="fcg"> </span></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-77406889928071063572013-04-04T09:33:00.000-07:002013-09-13T09:03:37.340-07:00ဂလုိဘယ္ေခတ္ရဲ႕ ပလုတ္တုတ္တုတ္ျဗဳန္း<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbvaWDImZc9eGHBR_ByGHAjgb-aP2_pAMwVt48tZTIvFXa4ys4nNajGap0xyE2iirzcHt-YA0uuG-KVQNA18LHNR1FDLbhoElKDOOKV_t-cuE8KiiQHBB9KXYfin2oS-SKxO5wjomRQug/s1600/min-way-hin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhbvaWDImZc9eGHBR_ByGHAjgb-aP2_pAMwVt48tZTIvFXa4ys4nNajGap0xyE2iirzcHt-YA0uuG-KVQNA18LHNR1FDLbhoElKDOOKV_t-cuE8KiiQHBB9KXYfin2oS-SKxO5wjomRQug/s1600/min-way-hin.jpg" /></a></span></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">၁။</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">“ေယာကၡမ ႀကီးဆူလို႔ ဆဲxxxအိမ္ခြဲ ပါလို႔ ေဆာက္ ရေအာင္ဗ်xxx မဲဇာဆို ေရႊလီထဲxxx မဲဇာဆုိ ေရႊလီ ထဲမွာxxx (၀ါးတြဲခဲ့ ပ်ဳိတို႔ေမာင္ေရxxx ၀ါးတြဲခဲ့ ပ်ဳိတို႔ ေမာင္ေရxxx တစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္
က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္မွxxx သံုးေဆာင္ ေလးေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္မွxxx ေနေလာက္မယ္xxx ပ်ဳိ႕သက္ ထားရယ္xxx အလုိဗ်ာxxx သားေတြကမ်ားxxxသား xxxေတြကမ်ားxxxမ်ား” </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"> ဘြားရင္ေငြရဲ႕
စိတ္ထဲမွာ ဒီစာသား ေတြက တစ္မနက္လံုး ကိုစြဲေနတာ။ မနက္က ဘုရား ရွိခုိး ေတာ့လည္း အဲဒီ စာသားေတြက အာ႐ံုမွာ လာကပ္လို႔ ေခါင္းေလး အသာယမ္း၊ မ်က္လံုး ေလးစံုမွိတ္၊ ဦးသံုး ႀကိမ္ခ်ၿပီး ဘုရားစာကို အစက ေနျပန္ၿပီး ရွိခိုး ရေသးတာ။ အိမ္ကို ဆြမ္းခံ ႂကြလာတဲ့ ကိုယ္ေတာ္ ေလးေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေတာ့လည္း </span><br />
<span style="font-size: small;">“ေယာကၡမ ႀကီးဆူလို႔ဆဲ xxxအိမ္ခြဲ ပါလို႔ ေဆာက္ရ ေအာင္ဗ်” </span><br />
<span style="font-size: small;">က ေပၚလာ ခ်င္ေသးတာ။
တကယ္ ဆုိရင္ ဒီတစ္ မနက္လံုး လို႔ေျပာရင္ေတာင္ မလံုေလာက္ ခ်င္ပါဘူး။ </span><br />
<span style="font-size: small;">မေန႔ ကတည္းက။ ဟုတ္တယ္။ ရြာကေန အလွဴဖိတ္ လိုက္တဲ့ ဖိတ္စာ အိမ္ကို ေရာက္လာတဲ့ မေန႔ ကတည္းက အဲဒီစာသား ေတြက အလုိလုိ ကို ဘြားရင္ေငြရဲ႕ စိတ္ထဲကို အစီအရီ ေရာက္လာ ေတာ့တာ။ အံ့လည္း အံ့ၾသပါတယ္။ ေမ့ထား ခဲ့တာလည္း ၾကာပါၿပီ။ ဘြားရင္ေငြတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ အပ်ဳိဘ၀က ရြာဘက္ေတြမွာ အလွဴပြဲေတြ က်င္းပ ေလတုိင္း ၾကားေနရတဲ့ အသံေတြေလ။ အခု ဘြားရင္ေငြ အသက္ေတာ္ ၈၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီဆိုေတာ့ ဒီအသံ ေတြၾကား ခဲ့ၾကံဳခဲ့ရတာ ၾကာပဲ ၾကာလွေပါ့။ ဘြားရင္ေငြ ရန္ကုန္ကို ေရာက္ၿပီး အိမ္ေထာင္ မက်ခင္ ကတည္းကေလ။ </span><br />
<span style="font-size: small;">အဲလို ရင္းႏွီး ဖူးတဲ့ အသံေတြကို ဘြားရင္ ေငြျပန္ၿပီး ၾကားဖုိ႔က အေၾကာင္းက ဖန္လာတာ။ ရြာက ဘြားရင္ေငြရဲ႕ ညီမ အငယ္ဆံုးရဲ႕ေျမးေတြ ရွင္ျပဳပြဲတဲ့။ ဘြားရင္ေငြကို မျဖစ္ မေနလာခဲ့ပါတဲ့။ ရြာမွာ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ ညီမကေတာ့ မရွိေတာ့ ပါဘူး။ သူ႔ရဲ႕မ်ဳိးဆက္ ေတြက လုပ္တဲ့ အလွဴပြဲ ဆုိေတာ့ ဒီတစ္ပြဲ ေတာ့ ဘြားရင္ေငြက မျဖစ္မေနကို သြားရေတာ့မွာ။
တကယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဘြားရင္ ေငြလည္း ရြာကို ခဏ တစ္ျဖဳတ္ ျဖစ္ျဖစ္ သြားခ်င္ ခဲ့တာ ၾကာပါၿပီ။ ဘြားရင္ေငြက ရြာကေလးရဲ႕အလယ္တန္း ေက်ာင္းမွာ ၇ တန္းေအာင္၊ ရန္ကုန္ ေရာက္ မူလတန္း ဆရာမ လုပ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ က်သြားလိုက္ တာေလ။ </span><br />
<span style="font-size: small;">ဒီၾကားထဲမွာ ရြာကို သံုးႏွစ္ တစ္ႀကိမ္၊ ငါးႏွစ္ တစ္ႀကိမ္ ႀကိဳးၾကား၊ ႀကိဳးၾကား ဆုိသလုိ ေရာက္ခဲ့ ေသးေပမဲ့ အခုလို အလွဴပြဲ ကေတာ့ တစ္ခါမွကို မၾကံဳ ေတာ့တာ။ ဇာတိခ်က္ ျမႇဳပ္ကို ဒီတစ္ႀကိမ္ ျပန္ျခင္း ဟာ ေနာက္ဆံုး အႀကိမ္လည္း ျဖစ္ေန ႏိုင္တာပဲ။ အဲဒီေနာက္ဆံုး အႀကိမ္ဟာ အလွဴပြဲႀကီး ျဖစ္ေနတာမုိ႔ အလွဴပြဲ ထဲမွာ ဘြားရင္ ေငြလည္း အလွဴပါ ေအာင္ လုပ္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ ရြာကို တစ္ခါမွ မေရာက္ဖူး တဲ့ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ ေျမးေတြ၊ ေတာရြာေတြရဲ႕ အလွဴပြဲဆိုတာ ကို မၾကံဳဖူးတဲ့ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ ေျမးေတြ အတြက္လည္း ဒီခရီး ဟာ ရင္ခုန္ စရာ ျဖစ္ေနမွာပဲ ေပါ့။</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"> ၂။ </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">“ဘြား ဒီေန႔ ဘြား ၾကည့္ရတာ ေပါ့ပါး လြတ္လပ္ ေနသလားလို႔။ ပါးစပ္က လည္း တစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္ေနလုိက္ တာ အေဆာင္ ေတြေတာင္ ဘယ္ႏွေဆာင္ ရေနၿပီလဲ ဘြားရဲ႕” </span><br />
<span style="font-size: small;">“ဟဲ့ အဲဒါက ေျမးတုိ႔ ရြာေရာက္ရင္ ၾကံဳရ၊ ၾကား ရမဲ့ အသံေတြေလ။ ဘြားက အခု ကတည္းက ဆုိျပေနရ တာ။ ေနဦး ေျမးတို႔ ရြာကို လိုက္မွာ စုစုေပါင္း ဘယ္ႏွေယာက္လဲ” </span><br />
<span style="font-size: small;">“သား စည္သူရယ္၊ ဆန္းထြဋ္၊ ဘုိဘုိ၊ ျပည့္ျပည့္၊ သိမ့္သိမ့္၊ ပံု႔ပံု႔ အင္း အနည္း ဆံုး ဘြားေျမး ေျခာက္ေယာက္ ေတာင္ပါမွာေနာ္” </span><br />
<span style="font-size: small;">“ေအး ပါတာက အေရး မႀကီးဘူး။ ဘြားကလည္း ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ေျမးေတြ အားလံုး ကို ေခၚသြား ခ်င္တာ။ စင္ကာပူကို ေရာက္ေနတဲ့ ေျမး၊ ဂ်ပန္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ ေျမး၊ သေဘၤာတက္ ေနတဲ့ ေျမးေတြပါ ေခၚခဲ့ခ်င္တာ။ ဘြားနဲ႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ ရြာကို သြားဖို႔ဆုိတာ မလြယ္ ဘူးေလ။ ငါ့ေျမးတုိ႔က ရြာကုိ ေရာက္ဖူး တယ္ဆုိေပမဲ့ ရြာ အလွဴပြဲ ဆုိတာကို ၾကံဳဖူးတာ မဟုတ္ဘူး။ ေျမးတို႔ အသက္ ေတြလည္း ၂၀ ေတာင္ေက်ာ္ တဲ့သူက ေက်ာ္ေနၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ရြာေရာက္ရင္ ဘြား တုိ႔မ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္ထိ ျမင့္ျမတ္ ၾကတယ္ စည္းလံုး ၾကတယ္ ဆုိတာလည္း ဘြား က သိေစခ်င္ ေသးတာ”</span><br />
<span style="font-size: small;"> “ဟား ဟား ငါတုိ႔ မ်ဳိးက ရဲေဘာ္ သံုးက်ိပ္၀င္ ဗုိလ္ဇင္ေယာ္ မ်ဳိးႏြယ္ ဆုိတာ ကို ေျပာဦး မလို႔လား ဘြားရဲ႕။ သားေတာ့ ဘြားနဲ႔အတူ ေနတာ မို႔ ဘြားေျပာျပ ေနလုိ႔ အလြတ္ ရေနၿပီ။ ရန္ကင္းက ဘြား ေျမးေတြ လာမွ ဘြားဆက္ ေျပာေတာ့ ဟီးဟီး”</span><br />
<span style="font-size: small;"> ေျမးျဖစ္သူ စည္သူက ေျပာရင္း ဆိုရင္း ဘြားရင္ေငြ နားက ထြက္သြားတယ္။ </span><br />
<span style="font-size: small;">သူ ေျပာတာလည္း ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္သား။ စည္သူက ဘြား ရင္ေငြနဲ႔ အတူတူ ေနတာမို႔ ဘြားရင္ေငြ အေၾကာင္းက ေနာေက် ေအာင္သိၿပီးသား။ </span><br />
<span style="font-size: small;">ဘြားရင္ေငြက သားခ်ည္းပဲ ငါးေယာက္ ေတာင္ရွိတာ။ အဲဒီအထဲက အငယ္ဆံုးသား ရဲ႕အိမ္မွာ ေနတာ။ စည္သူ ဆိုတာက ဘြားရင္ေငြသား အငယ္ဆံုးက ေမြးတာေလ။ အျခားသား ေတြဆုိတာက လည္း ဘြားရင္ေငြနဲ႔ အေ၀း ႀကီးမွာရွိ ေနၾကတာရယ္ ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘြား ရင္ေငြက တာေမြမွာ။ သူတုိ႔ ထဲက တာေမြမွာ ေနတဲ့သူ ရွိေသးသလို ရန္ကင္း၊ ေက်ာက္ေျမာင္း ဒီေလာက္ပါ ပဲ။ အေ၀းဆံုး ဆုိလုိ႔ ေတာင္ ဥကၠလာ ကတစ္ေယာက္ လို႔ပဲ ေျပာရမွာ။ အခုသြားမဲ့ အလွဴ က ဗုိလ္ဇင္ေယာ္ ညီမ အငယ္ ဆံုးရဲ႕ေျမးေတြ အလွဴ။ အခု သြားမွာက ရန္ကုန္တုိင္း၊ ခရမ္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲက ေအးရြာဆုိ တဲ့ ဗိုလ္ဇင္ေယာ္တုိ႔ ဘြားရင္ ေငြတို႔ရဲ႕ ဇာတိ ခ်က္ျမႇဳပ္ရြာ။ ကဲ။ စဥ္းစားရင္း ျပံဳးရင္းက ဘြားရင္ေငြ တစ္စံုတစ္ခုကို သတိရၿပီး လွမ္းေအာ္ေျပာ လုိက္တယ္။ </span><br />
<span style="font-size: small;">“ေျမးစည္သူေရ ရြာ အလွဴကို လုိက္ၾကမဲ့ ျပည့္ ျပည့္တုိ႔ သိမ့္သိမ့္ တုိ႔ကိုလည္း ေျပာထားဦးေနာ္။ ရြာေရာက္ ရင္ ေဘာင္းဘီ၊ စကတ္လံုး၀ မ၀တ္ရ။ တင္ေပၚ ရင္ဟုိက္ အက်ႌေတြ လံုး၀ မ၀တ္ရ။ ဘြားအမိန္႔လို႔။ ဒီေကာင္မ ေလးေတြက ရြကရြနဲ႔။ ဒီမွာပဲ ရြၾက။ ရြာမွာေတာ့ သြားမရြ ၾကနဲ႔လို႔။ ဘြားတို႔ အမ်ဳိးေတြ ၾကားမွာ ဘြား နာမည္ပ်က္ လို႔ ေတာ့ လံုး၀ မျဖစ္ဘူးလို႔။ ဟုတ္ၿပီလား”</span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"> ၃။ </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">ဘြားရင္ေငြ အျမင္မွာ ေတာ့ ရြာကေလးမွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ေနာက္ဆံုး တစ္ေခါက္ ေရာက္ စဥ္က ရွိခဲ့တဲ့ ခေနာ္နီ ခေနာ္နဲ႔ အုတ္ခဲ လမ္းေလးေတြက ကြန္ကရိ လမ္းေတြျဖစ္၊ တခ်ဳိ႕ တခ်ဳိ႕ေသာ အိမ္ကေလးေတြ က အုတ္စီ တုိက္ကေလးေတြ ျဖစ္၊ အဲဒီအိမ္ေတြရဲ႕အေပၚမွာ စေလာင္းေလး တစ္ခုႏွစ္ခု ရွိတာကလြဲလို႔ ရြာကေလး ဟာ မထူးျခားသြားပါဘူး။ က်ဳိးတုိး က်ဲတဲနဲ႔ ဟုိးနား တစ္အိမ္၊ ဒီနား တစ္အိမ္ျဖစ္ ေနတာက ဟိုအရင္က စည္ ကားမႈကိုေတာင္ မီမေနေတာ့ ဘူးလုိ႔ဆုိရမွာ။
ဟုတ္တယ္ေလ။ တစ္ ခ်ိန္က ေအးရြာဆုိတာ ခရမ္း ၿမိဳ႕နယ္ထဲမွာ လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ပဲဟာ။ </span><br />
<span style="font-size: small;">ခုနစ္တန္း ေအာင္႐ံုနဲ႔ မူလတန္းျပဆရာ ျဖစ္ၾကတဲ့ေခတ္မွာ အလယ္ တန္းေက်ာင္းရွိတဲ့ ဒီေအးရြာ ကေလးကေန ဆရာ၊ ဆရာမ ေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတာလည္း လက္ခ်ဳိးေရလို႔ေတာင္ ရႏုိင္ မွာမဟုတ္။ ဘြားရင္ေငြ ေတာင္ ဒီရြာရဲ႕ အလယ္တန္း ေက်ာင္းကေန ခုနစ္တန္း ေအာင္ခဲ့ၿပီး ဆရာမျဖစ္ခဲ့တာ ေလ။ ဘြားရင္ေငြရဲ႕အစ္ကုိ ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္၀င္ ဗုိလ္ဇင္ ေယာ္ဆုိရင္လည္း ဒီရြာကေန ပဲ အလယ္တန္းေအာင္ခဲ့ၿပီး သမုိင္းမွာ လွ်မ္းလွ်မ္း ေတာက္ခဲ့တာ။ </span><br />
<span style="font-size: small;">“အဘြားနဲ႔ ေျမးေျခာက္ ေယာက္လံုးကုိ အိမ္မွာ ညစာ ထမင္း လာစားဖုိ႔ အေမက ဖိတ္ခိုင္း လုိက္တယ္။ ညေန က်မွ တစ္ေခါက္ လာႀကိဳ မယ္။ သြားၿပီေနာ္ အဘြား” </span><br />
<span style="font-size: small;"> “ဟဲ့ ဒါက ဘယ္သူ႔ သမီးတုံး” </span><br />
<span style="font-size: small;">လို႔ ေမးအံ့ ဆဲဆဲ ဘြားရင္ေငြလည္း ေမးခ်ိန္မရ ဘဲ ပါးစပ္ပဲပိတ္လိုက္ရ တယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"> ေစာေစာကစကားကို ေျပာသြားတဲ့ ေကာင္မေလး က အသက္က ရွိလွ ဆယ့္ငါး၊ ဆယ့္ေျခာက္လုိ႔ ထင္ရတာပဲ။ ေျပာခ်င္တာကို ေျပာၿပီး ဆိုင္ကယ္ ေပၚတက္၊ စက္ႏိႈး ၿပီး၊ ၀ူးခနဲ ထြက္သြား တာမို႔ ဘြားရင္ေငြမွာ ဘယ္သူ႔သမီး ဘယ္၀ါ့ သမီးဆိုတာကို ေတာင္ ေမးခ်ိန္က မရလိုက္။ </span><br />
<span style="font-size: small;">ဘယ္လုိ ကေလးမေလး ပါလိမ့္ေနာ္။
ဘြားရင္ေငြတုိ႔က မနက္ ကေရာက္ကတည္းက ေနာက္တစ္ရက္ အလွဴလုပ္မဲ့ အလွဴ အိမ္ကိုပဲ တန္းၿပီး လာခဲ့ တာ။ ဘြားရင္ေငြနဲ႔ ေျမး ေျခာက္ေယာက္ကို လုိက္ပို႔တဲ့ ဒ႐ိုင္ဘာ ကေတာ့ ကားယူၿပီး ျပန္သြားၿပီ။ </span><br />
<span style="font-size: small;">ဘြားရင္ေငြတို႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္ၾကမဲ့ ေနာက္ ၅ ရက္ေနမွ တစ္ေခါက္ လာႀကိဳ မွာေလ။ </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">“အဘြားေရ အဲဒါ ရြာ ထိပ္က အဘြား တူမရဲ႕ေျမး ေလ။ အဘြားကို စကားေအး ေအးေဆးေဆး ေျပာမသြား ႏုိင္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ သူက မအား ဘူးေလ ဘြားရဲ႕။
ဒုိင္ ဒိုင္။ အဘြားေရ။ သူက ေဘာလံုးပြဲဒိုင္”</span><br />
<span style="font-size: small;"> “ဟမ္ ဘယ္လုိ” </span><br />
<span style="font-size: small;">“ဟုတ္တယ္ အဘြား ရဲ႕။ ေလာေလာဆယ္ ညက မန္ယူပြဲမွာ တစ္ရြာ လံုးေမာင္း ေအာင္လို႔ ဒိုင္ညစ္ေနတာ အဘြားေရ။ သမီးတုိ႔ေတာင္ ေမာင္းေအာင္ တဲ့ထဲမွာ ပါ လိုက္ေသး” </span><br />
<span style="font-size: small;">ရြာက ေျမးျဖစ္သူတစ္ ေယာက္ရဲ႕စကားကို ဘြားရင္ ေငြ နားမလည္ ေတာ့တာနဲ႔ ပါးစပ္ပဲ ပိတ္ေန လုိက္ေတာ့ တယ္ေလ။ ေဘာလံုးပြဲတဲ့။ ေမာင္းေအာင္ တယ္တဲ့။ ဘာ ေတြလဲ။ မိန္းကေလး ေတြနဲ႔ ဘာဆုိင္လုိ႔လဲ။ ရန္ကုန္က ဘြားရင္ေငြ ေျမးမေလးေတြ ဆီကေတာင္ မၾကားဘူးခဲ့တဲ့ စကားမုိ႔ ဘြားရင္ေငြစိတ္ထဲ တစ္မ်ဳိးေလးေတာ့ ျဖစ္သြား သား။ </span><br />
<span style="font-size: small;">အံမယ္ ဒီလိုေတာ့ လည္း ရြာကေလးက တုိး တက္ေနသား။ ေန႔လယ္ကပဲ ၾကည့္ဦး။ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ တူ ေတာ္သူ ႏွစ္ေယာက္က ဘြား ရင္ေငြ မသိႏိုင္ဘူးအထင္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္း ေလးမွာ ေျပာ ေနၾကတာ။
အေဖာ္(ကြန္ဒံုး)ကုိ ေတာင္ ေဆြးလြယ္၊ ပ်က္ လြယ္တဲ့ ကာဗာနဲ႔ လုပ္ရင္ ေကာင္းမယ္တဲ့။ အခုေတာ့ မႏွစ္က ေႏြရာသီ ဘုရားပြဲခင္း လုပ္ခဲ့တဲ့ လယ္ထဲမွာ၊ မုိးတြင္း လည္း ေရာက္ေရာ ကြန္ဒံုး အိတ္ ေလးေတြက ဟုိနားေပါ ေလာေပၚ၊ ဒီနား ေပါေလာ ေပၚနဲ႔လုိက္ၿပီး ဆယ္ေနရတာ အေတာ္ ႐ုပ္ဆိုးသတဲ့။ </span><br />
<span style="font-size: small;">အဲဒီစကားကို ၾကားက တည္းက ဘြားရင္ေငြ စိတ္ထဲ ခုတုတုေတာ့ ျဖစ္သြားသား။ ဒီေလာက္ေတာင္ တုိးတက္ ေနသတဲ့လား။ ရြာကျဖင့္တုိး တက္မႈကို မ်က္စိနဲ႔ၾကည့္လို႔ မျမင္ႏိုင္ ေသးဘူး။ တုိးတက္ မႈအရင္းခံ ျပယုဂ္ေတြက ဟုိက ဒီက ၾကားခ်င္ ေနတယ္။ ေျပာမေျပာ ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;"> ၄။ </span><br />
<br />
<span style="font-size: small;">အလွဴပြဲမွာ ေမာင္ရင္ ေလာင္း လွည့္တာကို အလွဴ ေန႔မနက္မွ က်င္းပမယ္ ဆုိတာ ကိုေတာ့ ဘြားရင္ေငြ သေဘာ မေတြ႕ လွပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အလွဴ႕ရွင္ ကိုလည္း ဘြားရင္ေငြ အေနနဲ႔ ေျပာမေန ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ဟိုးအရင္ တုန္းကဆုိရင္ အလွဴေန႔ အရင္ ေန႔ျဖစ္တဲ့ အလုပ္အကုိင္ေန႔ ဆိုတာ ရယ္ကိုက သီးသန္႔ရွိ ေနတာ။ အဲဒီေန႔ ညေနပုိင္း ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္တာ ကို အလွဴပြဲ တစ္ခုမွာ အာ႐ံု အထား ရဆံုးပဲေလ။ ေမာင္ရင္ ေလာင္းလွည့္ပြဲ အတြက္ ကြမ္းေတာင္၊ ပန္းေတာင္ ကိုင္ဖို႔ အပ်ဳိေခ်ာ ေတြဆိုတာ ကိုေတာင္ အမ်ဳိးေတာ္ေတာ္၊ မေတာ္ေတာ္ ဟိုဘက္ရြာ၊ ဒီ ဘက္ရြာ ေတြကေန တကန္ တက ဖိတ္ထားရတာ။ </span><br />
<span style="font-size: small;">“ဘြားေျပာေတာ့ ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္တယ္ ဆိုတာကို ဒီေန႔ လုပ္မွာဆုိ၊ မီးက ျမင္း ေတြၾကည့္ ခ်င္လုိ႔ ရွာေနတာ ေတြ႕လည္းေတြ႕ ဘူး။ ဘြားက ရွင္ေလာင္း လွည့္ရင္ ထဘီ ၀တ္ရမယ္ ဆုိလုိ႔ ခ်ိတ္ထဘီ ႀကီးကို မီး ၀တ္ထားရတာ၊ မီးလည္း တစ္ကိုယ္လံုး ယားေနၿပီ” </span><br />
<span style="font-size: small;">လို႔ ေျပာလာတဲ့ ေျမး ျဖစ္သူ ျပည့္ျပည့္ေလးကို ေတာင္ </span><br />
<span style="font-size: small;">“ေမာင္ရင္ေလာင္းကို မနက္မွပဲ လွည့္ေတာ့မွာတဲ့။ ေျမးေနရခက္ရင္လည္း အဲဒီ ၀တ္စံုကို မနက္က်မွပဲ ၀တ္ ေတာ့။ သြား သြား သြားခၽြတ္ ထားခ်ည္” </span><br />
<span style="font-size: small;">လို႔ ဘြားရင္ေငြ ေျပာခဲ့ရ ေသးတာ။
ဒီၾကားထဲ ေျမးေနာက္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တဲ့ ဆန္းထြဋ္ က </span><br />
<span style="font-size: small;">“ဘြားေရ ရန္ကုန္ မွာ ဘြားဆုိ ျပေနတဲ့ တစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္မဲ့ ဒိုး၀ုိင္း ေတြဆုိတာ လည္း မလာေသး ပါလား” </span><br />
<span style="font-size: small;">လို႔ ဘြားရင္ေငြကို ကပ္ၿပီး ေမးလာတာကို </span><br />
<span style="font-size: small;">“ေမာင္ရင္ ေလာင္းက မနက္မွ လွည့္မွာ မို႔ အဲဒါေတြက မနက္မွလာ လိမ့္မယ္” </span><br />
<span style="font-size: small;">လို႔ ဘြားရင္ေငြက တုိတုိတုတ္တုတ္ ေျဖပစ္ခဲ့ရ ေသးတာ။
ေမာင္ရင္ေလာင္းကို ရြာေတာ္ရွင္ဆုိတဲ့ နတ္ကြန္း မွာျပၿပီးရင္ ရြာထဲကုိ ေမာင္ရင္ေလာင္းလွည့္။ ၿပီးရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို သြားၿပီး ဆံခ်လို႔ ေမာင္ရင္ ေလာင္းကို သကၤန္း ဆီးၿပီး ကိုရင္ ျဖစ္ေစမယ္ေပါ့။ ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္နဲ႔က သိပ္အေ၀းႀကီး မဟုတ္တာမို႔ ေမာင္ရင္ ေလာင္းေတြက ျမင္းနဲ႔ လွည့္။ လူေတြက ေနာက္က လုိက္ ေလမည္ေပါ့။ </span><br />
<span style="font-size: small;">“ဟဲ့ ေမာင္ရင္ေလာင္း ေတြတင္ဖုိ႔ ျမင္းေတြက မလာ ေသးဘူးလား”</span><br />
<span style="font-size: small;"> ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္ ေတာ့မယ္။ လူေတြပဲ ရြစိ၊ ရြစိ ျဖစ္ေနၿပီ။ ေမာင္ရင္ ေလာင္း တင္ဖုိ႔ ျမင္းေတြက အခုအခ်ိန္ ထိ ဘြားရင္ေငြ မေတြ႕ရေသး တာမို႔ ဘယ္လုိမွ မေနႏုိင္ ေတာ့ဘဲ အနားက တူမ တစ္ေယာက္ကို ေမးလိုက္ တယ္။ </span><br />
<span style="font-size: small;">“ဟာ ႀကီးေငြက လည္း ဒီေခတ္ထဲမွာ ဘယ္ျမင္းက ရွိေတာ့မွာလဲ။ ေမာင္ရင္ ေလာင္းတင္ ဖုိ႔က ဟုိမွာ။ ႀကီးေငြတို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း သြားရင္ စီးဖို႔က ဟိုမွာ” </span><br />
<span style="font-size: small;">တူမျဖစ္သူ ၫႊန္ျပရာ ကို လွမ္းၾကည့္ မိေတာ့ ေမာင္ ရင္ေလာင္း သံုးေယာက္ကို တင္ဖုိ႔လုိ႔ ယူဆရတဲ့ ဆုိင္ ကယ္သံုးစီးက စက္ႏႈိးၿပီး လ်က္သား တ၀ူး၀ူးျဖစ္ေန သလို၊ ဘြားရင္ေငြ တို႔ စီးဖို႔ လုိ႔ ယူဆရတဲ့ ေထာ္လာဂ်ီ သံုးေလးစီးက ဟုိမွာဘက္မွာ စက္သံေလး ေတြ ဖြတ္ခ်က္၊ ဖြတ္ခ်က္။
ေျပာေျပာ ဆုိဆုိနဲ႔ တူႏွစ္ ေယာက္က လာတြဲၿပီးေပြ႕ တင္လို႔ ဘြားရင္ေငြလည္း ေထာ္လာဂ်ီ ေလးအေပၚကို ေစြ႔ခနဲ ေရာက္တယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"> ျမင္း ၾကည့္ခ်င္ပါ တယ္ဆိုတဲ့ ေျမး ေတြ၊ ေမာင္ရင္ေလာင္း လွည့္ တာကို ၾကည့္ခ်င္ပါ တယ္ဆုိ တဲ့ ေျမးေတြလည္း ဘယ္ကို ေရာက္ေန ၾကပါလိမ့္။
ရြာက ေကာင္မေလး ေတြ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေတာ့ ေရွာ့ပင္ ၀တ္သူေတြ၊ ေဘာင္းဘီ ရွည္၀တ္သူေတြ လည္း ရွိေနတာမို႔ လူအရပ္ တစ္၀က္ ေလာက္ရွိမဲ့ ေထာ္ လာဂ်ီေပၚကို လႊားခနဲ လႊား ခနဲ သူ႔ထက္ငါ အၿပိဳင္အဆုိင္ ေရာက္လာ ၾကေပမဲ့၊ ခ်ိတ္ ထဘီဂၽြတ္ဂၽြတ္ ေဂါက္ေဂါက္ နဲ႔ ဘြားရင္ေငြရဲ႕ေျမး ျပည့္ ျပည့္ ေလးကေတာ့ ေထာ္လာ ဂ်ီအေပၚကို အေတာ္နဲ႔ကို ေရာက္ မလာ ႏုိင္ရွာဘူး။</span><br />
<span style="font-size: small;"> ေကာင္ေလး ႏွစ္ေယာက္က တစ္ေယာက တစ္ဖက္စီတြဲၿပီး တင္လုိက္ေတာ့မွ ျပည့္ျပည့္ ေလးက ေထာ္လာဂ်ီေပၚ ေရာက္လာတယ္။ </span><br />
<span style="font-size: small;"> “လာမခ်ဳပ္နဲ႔ လာမခ်ဳပ္ နဲ႔ ၿပိဳင္ကား လွလွေလးနဲ႔ လာ မခ်ဳပ္နဲ႔”အလို ဘာသံႀကီးတုံး။
ေထာ္လာဂ်ီ တန္းႀကီး ရဲ႕ ေနာက္ဆံုး ေထာ္လာဂ်ီေပၚ ကေန က်ယ္ေလာင္စြာ ထြက္ လာတဲ့အသံေၾကာင့္ ဘြားရင္ ေငြလန္႔သြားတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"> အသံလာ ရင္ ေထာ္လာဂ်ီကို လွမ္း ၾကည့္မိေတာ့ ေနာက္ဆံုး ေထာ္လာဂ်ီ ေပၚမွာ လူတစ္ ရပ္ေလာက္ရွိတဲ့ ေဘာက္ႀကီး ႏွစ္ခုကို အပီအျပင္ တင္လုိ႔ ေကာင္ေလး တစ္အုပ္က လည္း ေရွာ့ပင္ကိုယ္စီနဲ႔။ ေခါင္းမွာ က်စ္ဆံၿမီးကိုယ္စီ နဲ႔။ လက္ေမာင္းမွာ တက္တူး ႐ုပ္ေတြ ကိုယ္စီနဲ႔။ </span><br />
<span style="font-size: small;">“ေၾသာ္ ေမာင္ရင္ ေလာင္းေတြ လွည့္ၾကေတာ့ မယ္ေပါ့” </span><br />
<span style="font-size: small;">ဘြားရင္ေငြ စိတ္ထဲက တစ္စံုတစ္ခုကို ဖ်တ္ခနဲ သတိရရင္း ေျမးျဖစ္ သူေတြ ျဖစ္တဲ့ ဆန္းထြဋ္နဲ႔ ဘုိဘုိကို ေျပးၿပီး သတိရတယ္။ ေျမး ကေလးေတြ ဘယ္ေထာ္လာ ဂ်ီေပၚကို ေရာက္ေနၾကပါ လိမ့္။ ေထာ္လာဂ်ီက တဖြတ္ ဖြတ္အသံေတြျပဳရင္း အလွဴ အိမ္ကေန ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေက်ာင္းဆီကို ဦးတည္ၿပီး ေလ။ </span><br />
<span style="font-size: small;">လွည္းလမ္းမကို ျဖတ္ ၿပီး သြားရတဲ့ လမ္းမုိ႔ ဖုန္ေတြ ကလည္း တေထာင္းေထာင္း ထလာၿပီေလ။ ဆုိင္ကယ္ေတြ ရဲ႕ ၀ူး၀ူးသံ၊ ေထာ္လာဂ်ီေတြ ရဲ႕ ဖြတ္ဖြတ္သံေတြ ၾကားမွာ ဖုန္တေထာင္း ေထာင္းနဲ႔ ေမာင္ရင္ေလာင္း စီတန္းလွည့္ လည္ပြဲလည္း စတင္ေနၿပီ ေလ။ ဖုန္ေတြၾကား မွာမို႔ ဘြား ရင္ေငြလည္း ပါလာတဲ့ သဘက္ေလးကို ေခါင္းၿမီး ဆြဲျခံဳထား လုိက္ရတယ္။</span><br />
<span style="font-size: small;"> “ေယာကၡမႀကီးဆူလို႔ ဆဲxxxအိမ္ခြဲပါ လို႔ေဆာက္ ရေအာင္ဗ်xxxတစ္ေဆာင္ ႏွစ္ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ ေဆာက္မွ သံုးေဆာင္ေလး ေဆာင္ က်ယ္က်ယ္ေဆာက္ မွxxxေနေလာက္မယ္xxx ပ်ဳိ႕သက္ထားရယ္xxxအလို ဗ်ာxxxသားေတြကမ်ား xxxသားxxxေတြကမ်ား xxxမ်ား”
ဟဲ့။ </span><br />
<span style="font-size: small;">ဒါဘယ္က အသံ တုံး။ အသံလာရာဆီကို ဖုန္ တလိမ္းလိမ္း ထေနတဲ့ ေထာ္ လာဂ်ီရဲ႕အေပၚက သဘက္ ကေလး အသာအယာ ဟလို႔ ဘြားရင္ေငြ လွမ္းၾကည့္ေတာ့၊ ဘြားရင္ေငြတုိ႔ ေထာ္လာဂ်ီကို ေက်ာ္ျဖတ္ တက္သြားတဲ့ ေဘးက ေထာ္လာဂ်ီ ေပၚက အသံေတြပဲ။
ဒီအသံေတြ ဒီအသံ ေတြ။</span><br />
<span style="font-size: small;"> “ဟဲ့ ဘုိဘိုတုိ႔ ဆန္းထြဋ္ တုိ႔ ေျမးတို႔ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္ ထားလိုက္စမ္း”
ဘြားရင္ေငြ ဖုန္ေတြ ၾကားကေနပဲ၊ အျခား ေထာ္ လာဂ်ီေပၚကုိ လွမ္းေအာ္ေျပာ လိုက္တယ္။
ေနာက္ဆံုး ေထာ္လာဂ်ီ ေပၚက လာမခ်ဳပ္နဲ႔ လာ မခ်ဳပ္နဲ႔ ၿပိဳင္ကား လွလွေလး နဲ႔ လာမခ်ဳပ္နဲ႔ ဆိုတဲ့ စႏ္ၵီျမင့္ လြင္ေလးရဲ႕အသံကုိေတာ့ စက္သံေတြ တဘုန္းဘုန္း ၾကား၊ ဖုန္လံုးေတြ တေထာင္း ေထာင္းၾကားကေန ဘြားရင္ ေငြတစ္ေယာက္ ပအဲ့၊ ပအဲ့နဲ႔ ခပ္ယဲ့ယ ဲ့ၾကားေနရ ဆဲပဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #073763;"><span style="font-size: small;"> မင္းေ၀ဟင္ </span></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="color: #073763;"><span style="font-size: small;">(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ႏို၀င္ဘာလ ၂၀၁၂)</span></span></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-54177391481539040542012-10-18T02:02:00.000-07:002013-09-13T09:04:54.709-07:00ကမၸည္း<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifrY7ZpHjoDqOa2nRaSYCdX_3hRjBELpthsmqnPW92A666rhMVhuAc4ZxwXit5qIj9icfqVfwd6SAU5O0TZyYI8jvYd5hejKmWOGJn4qGzXN71b8YZMf9eTKx8JH_zEpeLiyP6fQZCP-c/s1600/images.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="74" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEifrY7ZpHjoDqOa2nRaSYCdX_3hRjBELpthsmqnPW92A666rhMVhuAc4ZxwXit5qIj9icfqVfwd6SAU5O0TZyYI8jvYd5hejKmWOGJn4qGzXN71b8YZMf9eTKx8JH_zEpeLiyP6fQZCP-c/s320/images.jpg" width="320" /></a></span></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">ဓာတ္ပံု-အင္တာနက္</span></td></tr>
</tbody></table>
<span style="font-size: small;"><br /></span>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> (၁)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ဒီရြာကေလးမွာ ဟိုး . .ေရွးေရွးကတည္းက အရိုးစဲြေနတဲ့ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကေလးတစ္ရပ္ရိွတယ္။ အဲဒါကေတာ့ လူတစ္ေယာက္၊ ဒါမွမဟုတ္မိသားတစ္စုဟာ အလွူတစ္ခုျပုျပီးတိုင္းမွတ္တမ္းတင္အေနနဲ့ ကမၸည္း ေလးေတြထိုးထားၾကျခင္းပဲ။ ကမၸည္းထိုးျပီးလွူရတဲ့ အလွူမွလည္း စိတ္၀င္စားၾကတယ္။ ေက်ာင္း၊ ကန္ဘုရားတန္ ေဆာင္းစတာေတြကို လွူျပီးထိုးတဲ့ ကမၸည္းဆိုတာေတြအသာထား။ တစ္လံေလာက္ရိွတဲ့ လမ္းတံတားေလးျပုျပင္ ရင္လည္း ကမၸည္းေလးေတာ့ ထိုးထားလိုက္တာပဲ။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ မီးေခ်ာင္းေလးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္ေစ၊ ေသာက္ေရအိုးေလးတစ္အိုးျဖစ္ေစ။ လွူလိုက္ရင္လည္း ဦးဘယ္သူ+ေဒၚဘယ္သူေကာင္းမႈဆိုတာပါျပီးသား။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> နွစ္ကိ်ပ္ရွစ္ဆူဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ေလးေတြၾကည့္ဦးမလား။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္က တစ္ေတာင္ ေလာက္။ အဲ . .ကမၸည္းစာတမ္းကလည္း တစ္ေတာင္ေလာက္။ ဘုရားရဲ့ဘဲြ့ေတာ္နဲ့အလွူရွင္ ကမၸည္းဆိုတာေရာလို့။ အဲလို ကမၸည္းေလးေတြထိုးျပီးတိုင္းလည္း စကားတိုက္ဆိုင္ရင္ အမွတ္တရအေနနဲ့ေျပာေနတတ္ခဲ့ေသးတာ။ လွူထားတယ္ဆိုတဲ့ စကားေတာင္မဟပဲ၊ ကမၸည္းထိုးထားတာေလးေတြကိုပဲ တခုတ္တရေျပာေနၾကတာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'ကိုေခြးရိုးတို့မ်ားေတာ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲဆိုတာမ်ား ကမၸည္းေတြဆိုျပည့္လို့။ မုဒ္ဦး၀က သံပန္းတံခါး ေတြၾကည့္မလား။ ကုဋီသြားတဲ့ နတ္လမ္းေတြမွာၾကည့္မလား။ စံုလို့။ သာဓုမ်ားေတာ့ အၾကိမ္တစ္ရာ ေလာက္ေခၚခ်င္စရာ'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> ေျပာရရင္ပုဂံျပည္ၾကီးထြန္းလင္းေတာက္ပခိ်န္က မုဆိုးမမ်ားပါမက်န္ ဘုရားေလးတစ္ဆူေတာ့ တည္နိုင္ ၾကတယ္လို့ ဆိုစမွတ္ရိွသလို၊ ဒီရြာေလးမွာလည္း ဘယ္ေလာက္ဆင္းရဲနြမ္းပါးေနပါေစ။ သာသနာပိုင္ အေဆာက္ အဦးတစ္ခုခုမွာေတာ့ အလွူေလးလွူျပီး ကမၸည္းေလးေတာ့ ထိုးျပီးသားပဲ။ ယုတ္စြအဆံုး ကုဋီတံခါးေလးပ်က္လို့ ျပန္လည္ျပင္ဆင္ထားတာေတာင္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"> 'ကုဋီတံခါးျပန္လည္မြမ္းမံ အလွူရွင္၊ ဒကာမၾကီးေဒၚတုတ္' ဆိုတာမို်း။ အလွူတစ္ခုလုပ္ျပီဆိုရင္ ေတာ့ ကမၸည္းေလးမွမထိုးလိုက္ရရင္ မျပည့္စံု၊ မျပီးေျမာက္သလိုမို်း။ အျပိုင္အဆိုင္လို့ပဲေျပာေျပာ၊ စဲြျမဲေနတဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈလို့ပဲဆိုဆို ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရြာကေလးနဲ့ သဟဇာတမလိုက္ေအာင္ ကမၸည္းမွတ္တမ္းေတြနဲ့ ျပည့္လံွ်ေနတာ။ 'ကမၸည္းေတြနဲ့ ဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ရြာ' လို့ေတာင္ ေျပာလို့ရသြားတာ။ ဒါေပမယ့္ အခုအခိ်န္ထိ အလွူမွတ္တမ္းတင္ ကမၸည္းအကၡရာမရိွခဲ့တာဆိုလို့ တစ္ေယာက္ေတာ့ရိွေနေသးတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">(၂)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒီရြာေလးရဲ့ နာမည္က ေအးရြာတဲ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ရန္ကုန္တိုင္း၊ ခရမ္းျမိဳ႕နယ္ထဲမွာမို့ စည္ပင္သာယာ၀ေျပာတဲ့ ရြာၾကီးလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ရြာထဲမွာ အိမ္ေျခဆိုတာစစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ေရတြက္မွ သံုးဆယ္ေလာက္။ ရြာရိုးကိုးေပါက္တစ္ေခါက္ေလာက္ ေလွ်ာက္ၾကည့္။ ေတြ႕တဲ့သူအေရအတြက္ လက္ဆယ္ေခ်ာင္းထက္မပိုဘူး။ ဒါေတာင္ရြာက ေတာင္ရြာ၊ ေျမာက္ရြာဆို ျပီး နွစ္ျခမ္းကဲြေနလိုက္ေသးတာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက်ေတာ့လည္း ေႏြရာသီမွာေတာင္ လိုင္းကားမေရာက္။ ေႏြ၊ မိုး၊ ေဆာင္းသံုးမ်ိဳးစလံုးမွာ သံုးနိုင္တာဆိုလို့ ေလွသာသာပဲ့ကိ်ပ္ေလးေတြပဲရိွတယ္။ ဒါေလးေတြနဲ့ပဲ ခရမ္းျမိဳ႕တက္လည္းဖြတ္ခ်က္။ ဖြတ္ခ်က္။ ရန္ကုန္ဘက္သြားလည္း ဖြတ္ခ်က္၊ ဖြက္ခ်က္ေပါ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">တစ္ခိ်န္တုန္းကေတာ့ ဒီရြာေလးမွာ အလယ္တန္းဆင့္အထိ သင္လို့ရတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းေတာ့ရိွ ဖူးတယ္။ ဒီရြာေက်ာင္းကေန ခုနွစ္တန္းေအာင္ျပီး မူလတန္းျပ ဆရာေတြျဖစ္သြားၾကတာေတာင္ ဒုနဲ့ေဒး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူ့တုန္းကလည္း ခုနစ္တန္းကို ဒီရြာကေလးကပဲ ေအာင္ခဲ့တာ။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီကေန့အထိ သူ့ေလာက္ေတာ္ခဲ့၊ ထက္ခဲ့တဲ့သူ ဒီရြာမွာမရိွေသးဘူး။ ဒီရြာရဲ့ ေနာက္ေပါက္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေတာ္ေတာ္၊ ဘာတံဆိပ္ေတြပဲရရ၊ သူရဲ့နာမည္ေဘး၀ိုက္ကြင္းထဲက တံဆိပ္ေတြ၊ ဂုဏ္ထူးေတြကိုေတာ့ မီနိုင္ၾကတဲ့ သူမရိွေသးဘူး။ သူက တကယ္လည္းေတာ္ခဲ့တယ္။ သမိုင္းမွာေတာင္ နာမည္တစ္ခုေမာ္ကြန္းတင္ခံရတဲ့အထိေပါ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူခုနွစ္တန္းေအာင္ေတာ့ ရန္ကုန္ကိုေရာက္တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ရင္း ၉ တန္းအေရာက္ မွာ သူ့ရဲ့နာမည္ကို ေမာ္ကြန္းတင္ခံရမယ့္ ဌာနတစ္ခုမွာ သူအလုပ္၀င္ခဲ့တာ သက္ျပည့္ပင္စင္ရတဲ့ အခုအခိ်န္ထိ ပါပဲ။ သူလုပ္ခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ေနရာတိုင္းမွာ သူကေတာ္ေတာ့ သူရခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္ေတြက နည္းတာမဟုတ္ဘူး။ တံဆိပ္ေတြမွအနီေတြ၊ အစိမ္းေတြ၊ အျပာေတြ အေရာင္ကိုစံုေနတာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဂုဏ္ထူးေဆာင္တံဆိပ္ေတြ အေရာင္စံုေနသလိုပဲ သူ့ဘ၀ကလည္း အေရာင္ကခပ္စံုစံုရယ္။ သူရခဲ့တဲ့ မိန္းမေတြကိုပဲၾကည့္။ စုစုေပါင္းသံုးေယာက္။ ပထမဆံုးတစ္ေယာက္ကေတာ့ ရည္းစားဦးမဟုတ္ရွာဘူး။ သူ့ရဲ့အလုပ္ တာ၀န္နဲ့ မိတၳီလာဘက္အသြား။ သူ့ရဲ့အထက္အရာရိွက သေဘာတူတာနဲ့ ပထမဆံုး မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဆိုင္းမဆင့္၊ ဗံုမပါပဲရခဲ့တာ။ ဒီလိုဆိုျငင္းလိုက္ပါေတာ့လားလို့ ေမးစရာရိွေပမယ့္ သူကေနရာတိုင္းမွာ အလုပ္တာ၀န္ ေက်သလို၊ အထက္လူၾကီးရဲ့အမိန့္ကိုလည္း ဘယ္တုန္းကမွ လြန္ဆန္ခဲ့တာ မဟုတ္ဘူးေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူပထမဆံုးအိမ္ေထာင္က်တာကို ရြာကေလးက သူ့မိဘေတြေတာင္ သိလိုက္တာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သူတို့ေခတ္တုန္းက ဖုန္းအဆက္အသြယ္မရိွ၊ ဘာမရိွနဲ့ဆိုေတာ့ သူ့အေၾကာင္းကို ရြာကလူေတြ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ သိလိုက္တာမဟုတ္ဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ရြာမွာက သူ့ရဲ့ငယ္ခ်စ္တစ္ေယာက္ရိွတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဲ့ဒီတစ္ေခါက္ရြာကို သူျပန္လာတာက သူအိမ္ေထာင္က်ျပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း အသိေပးရံုသက္သက္ပါ။ သူ့ရဲ့ဇနီးကေတာ့ပါမလာခဲ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ့ရြာကို ေရာက္ေတာ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူရည္လည္းမရည္ရြယ္ခဲ့သလို အစီအစဥ္လည္းမရိွခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ 'အေၾကာင္းကံမ်ားကေပါင္းဖို့ ဖန္လာတယ္' ဆိုသလိုပဲ ေနာက္ဆံုးမွာ ရြာကငယ္ခ်စ္ဟာ သူ့ရဲ့ဒုတိယအိမ္ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ရြာကေလးကို အဲဒီတစ္ေခါက္လာျပီးကတည္းက လူ၀တ္ေၾကာင္ကိုစြန့္ျပီးဘုန္းၾကီး၀တ္ေနတဲ့ သူ့အေဖျပန္လြန္ ေတာ္မူမွပဲ သူေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေရာက္ေတာ့တာ။ သူတို့ေခတ္က အေျမွာင္မယားေတြ၊ အျပိဳင္မယားေတြမ်ား ေလေတာ့ အဲဒီအခိ်န္မွာ သူက တတိယအိမ္ေထာင္ေထာင္က်ျပီးေနျပီေလ။ ထံုးစံအတိုင္းေပါ့။ တတိယအိမ္ေထာင္ က်ေတာ့ ဒုတိယမိန္းမက မယားၾကီးျဖစ္သြား။ တတိယမိန္းမဟာ အငယ္ေပါ့။ သူ့ရဲ့ပထမဆံုးမိန္းမေတာ့ ကြာရွင္းျပီးျပီေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ရြာကေလးကေတာ့ အျမဲတမ္း သူကိုအထူးအဆန္းေပါ့။ ရြာမွာမျဖစ္နိုင္တဲ့အလုပ္ေတြ သူလုပ္သလိုရြာမွာ မရိွတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြက သူ့မွာပဲ ပေဒသာပင္သီးသလို စုၿပံဳျဖစ္ေနတာကိုး။ ရြာကေလးအေနနဲ့အားက်အၾကည့္၊ ဂုဏ္ယူအၾကည့္ေပါ့။ 'ဒါ . .ငါတို့ရြာသားကြ' ဆိုတဲ့အၾကည့္မ်ိဳးေပါ့။ ရြာကေလးက သူ့ကိုတစ္ကယ္ကို စိတ္၀င္စားခဲ့တာပါ။ သူကလည္း ထူးဆန္းတယ္။ ေက်ာင္းထိုင္ဘုန္းၾကီးကလဲြလို့ ေတာ္ရံုတန္ရံုဘုန္းၾကီးကို လက္အုပ္မခီ်သလို လူၾကီးသူမေတြနဲ့ တစ္၀ိုင္းတည္း စကားထိုင္ေျပာရင္ေတာင္ ဒူးခိ်တ္မပ်က္ဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး။ သူအျမဲတမ္းေျပာေနက် စကားတစ္ခြန္း ေတာ့ရိွတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'ဘာမွမလုပ္ရင္ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဘူး။ လူတိုင္းမွာေလွ်ာက္စရာလမ္း တစ္လမ္းေတာ့ မလဲြမေသြရိွေနပါတယ္။ ကိုယ္ေလွ်ာက္ရမယ့္လမ္းကိုသာ အေကာင္းဆံုးျပင္ဆင္ျပီး ေလွ်ာက္ရမယ္။ အေမေမြးလာကတည္းက ဘယ္သူမွ ေျခေထာက္တစ္ဖက္အပိုမပါဘူး'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူေျပာခ်င္တာက ေနာက္ေပါက္ေတြသူ့လို ၾကိဳးစားၾကဆိုတဲ့ပံုစံ။ ခက္တာက ေနာက္ေပါက္ေတြကို လမ္းေဖာက္ၾကလို့သာ သူကခဏခဏေျပာတာ။ သူေဖာက္ခဲ့တဲ့လမ္းကို ေနာက္ကလိုက္ေလွ်ာက္ၾကဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မို်းက်ေတာ့ သူ့စကားထဲမွာရိွမေနျပန္ဘူး။ ပိုက္ခ်က္မျပရံုတင္မဟုတ္ဘူး။ သူကဟင္းစားပါမေပးတာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူ့ဘ၀ၾကီးတစ္ခုလံုးကို ျခံဳၾကည့္ရင္ အေတာ္ၾကီးကိုေအာင္ျမင္ခဲ့တာပါ။ ဘဲြ့ထူးဂုဏ္ျဒပ္ေတြေတာင္မကပါ ဘူး။ ေငြေၾကးဥစၥာဆိုရင္လည္း သူ့ရဲ့ဒုတိယမိန္းမနဲ့ တတိယမိန္းမက ေမြးထားတဲ့ သားသမီးတစ္ကိ်ပ္ကိုျပည့္လံွ်ဖူလံု ေလာက္ေအာင္ စည္းစိမ္ကရိွခဲ့တာပါ။ တစ္ခုရိွတာက ရြာကေလးက သူ့ကိုစိတ္၀င္စားသလို သူကအတိုင္းအတာ တစ္ခုထက္ပိုျပီး ရြာကေလးကို စိတ္မ၀င္စားဘူး။ ရြာကေလးမွာ လူတိုင္းနီးပါးရဲ့အမည္နာမေတြ ကမၸည္းေပၚေရာက္ ေနေပမယ့္ မိန္းမသံုးေယာက္၊ သားသမီးတစ္ကိ်ပ္နဲ့ ဘယ္ေတာ့မွလြတ္လပ္မႈရိွမေနတဲ့ သူ့ရဲ့နာမည္က ရြာကေလး ရဲ့တစ္ခုေသာ ကမၸည္းေပၚကိုေရာက္မေနေသးဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">(၃)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အလုပ္ေတြအမ်ားၾကီးလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ့ဘ၀ဟာ သက္ျပည့္ပင္စင္ရျပီးတာေတာင္ ဌာနတစ္ခုရဲ့အတိုင္ပင္ခံ အျဖစ္နဲ့ အားရတယ္မရိွေသးဘူး။ 'ဘာမွမလုပ္ရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး' ဆိုတဲ့ သူ့စကားအတိုင္းလုပ္လို့ ျဖစ္လာခဲ့တဲ့ အလုပ္ေတြရဲ့ေနာက္ဆက္တဲြဟာ သူ့ရဲ့အာရံုေတြကို ရြာကေလးဆီ ဆဲြေခၚသြားဖို့ မတက္နိုင္ခဲ့ဘူး။ ရြာကေလးရဲ့ ကမၸည္းေလးေတြကလည္း သူ့ရဲ့စိတ္ကိုမညိွဳ႕ငင္ႏိုင္ေသးဘူး။ ရြာကေလးကေတာ့ သူ့ရဲ့နာမည္ရယ္၊ နာမည္ ေနာက္၀ိုက္ကြင္းထဲက ဂုဏ္ထူးေဆာင္ဘဲြ့တံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာေတြရယ္ပါမယ့္ ကမၸည္းတိုင္ေလးတစ္ခုကိုအျပင္း အထန္ရွာေဖြေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥအတြက္ ရြာကေလးကေတာ့ ဘာမွမတတ္နိုင္ခဲ့ဘူး။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒီလိုနဲ့ေႏြတစ္ေန့မွာ ရြာကေလးကို သူမထင္မွတ္ပဲ ေရာက္လာတယ္။ မထင္မွတ္ဘဲ ေရာက္လာတယ္ ဆိုမွေတာ့ ျမိဳ႕မွာအေျခက်ေနတဲ့ အမ်ားသူငါလို ရြာကေလးကို မေသခင္နႈတ္ဆက္ဖို့၊ ရြာကေလးမွာ ေခါင္းခ်ဖို့ ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကေတာ့ ဘယ္လာရိွေနလိမ့္မတုန္း။ ရြာကေလးကိုအ၀င္ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ကုတို့တဲပံုစံအေဆာက္အဦးေလးအေရာက္ သူ့ရဲ့သားက ေမာင္းလာတဲ့ ကားကိုရပ္တယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'ဒါေရခ်မ္းစင္ပဲျဖစ္မယ္အေဖ။ ေရဗူးကုန္သြားတာၾကာျပီဆိုေတာ့ ရြာထဲအထိ ကြ်န္ေတာ္မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္ေရဆင္းေသာက္လိုက္ဦးမယ္'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူ့ရဲ့သားကေျပာျပီးကားတံခါးဖြင့္ဆင္းေတာ့ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ သူ့ေျမးနွစ္ေယာက္ကလည္း မေျပာ မဆိုေအာက္ကိုဆင္းသြားၾကတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ရန္ကုန္နဲ့က ဘယ္ေလာက္မွေ၀းတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေနတပူပူ၊ ဖုန္တဆူဆူျဖစ္ေနတဲ့ လွည္းလမ္းမတာ ရိုးကိုအျပင္းခီ်တက္လာရတာဆိုေတာ့ ကားေပၚကလူေတြ ေနတံလွ်ပ္ေအာက္မွာ ခပ္ယိယိျဖစ္ေနျပီ။ သူလည္း ေျခေညာင္းလက္ဆန့္လုပ္ဖို့ ကားေပၚကဆင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သြပ္မိုး၊ အုတ္စီအေဆာက္အဦးေလးထဲက ေရခ်မ္းစင္ရိွရာကို လွမ္းလိုက္တယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'အနႏၱငါးပါးဦးထိပ္ထား၍ လူပ်ိဳႀကီး ဦးက်င္စိန္နွင့္ ဤရြာ၏ကြယ္လြန္သူအေပါင္းမွ သံသရာအတြက္ ရည္ရြယ္၍ လွူဒါန္းသည္'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'အလို'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူ့နႈတ္က ရုတ္တရက္အာေမဋိတ္ထြက္သြားတယ္။ ေရခ်မ္းစင္ အေဆာက္အဦးရဲ့ ကမၸည္းမွတ္တမ္းကို ဒုတိယအၾကိမ္ သူျပန္ဖတ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူ့စိတ္ထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုကို မေက်မနပ္ျဖစ္သြားတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'ဦးက်င္စိန္ဆိုတာ သုဘရာဇာၾကီးမဟုတ္လား အေဖ'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူ့သားရဲ့ အေမးကိုလည္း 'အင္း' လို့ တိုတိုေတာင္းေတာင္း သူေျဖလိုက္တယ္။ က်င္စိန္။ သူေကာင္း ေကာင္းသိတာေပါ့။ ရြာကိုအေရာက္အေပါက္နည္းလို့ ရြာကလူမွန္သမွ်ရဲ့အေၾကာင္း ခေရေစ့တြင္းက်သူမသိေပမယ့္ က်င္စိန္အေၾကာင္းကိုေတာ့ သူေကာင္းေကာင္းၾကီးသိတယ္။ သူသိတာမွ ေအာ့နွလံုးနာစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ က်င္စိန္ရဲ့အေၾကာင္းက သူ့အာရံုမွာ မွတ္မိေနတာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">(၄)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'ေဟ့ . .ဒီရြာမွာ မျမိဳင္နဲ့စျပီး က်င္စိန္နဲ့ဆံုးတဲ့ သူခ်ည္းပဲ။ အထီးအစ္မ လိင္အမို်းအစားသာကြာရင္ကြာမယ္။ ဒီသီအိုရီကေတာ့ မေျပာင္းဘူး ေအ့'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဦးက်င္စိန္တို့မူးလာျပီဆိုရင္ ရြာရိုးကိုးေပါက္ေကြ့ေကာက္ေကာက္လမ္းေလးမွာ တေအ့ေအ့နဲ့ေလတက္၊ တကိြ်ကိြ်နဲ့သြားေတြကိ်တ္လို့ ေျပာေနက်အထက္ပါစကားကိုေျပာေတာ့တာပဲ။ ကိုက်င္စိန္ေျပာတဲ့ မျမိဳင္ဆိုတာက ေဆးရံုမရိွ၊ ေဆးခန္းမရိွတဲ့ ရြာကေလးရဲ့ အားထားရာအရပ္လက္သည္ေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဦးက်င္စိန္က တစ္ကိုယ္တည္း လူပ်ိဳၾကီး။ အရက္ေသာက္တတ္တာကလဲြလို့ ရမ္းရမ္းကားကား ဘယ္တုန္း မွမရိွဘူး။ ပိုင္ဆိုင္သမွ် မယ္မယ္ရရလည္း မရိွသလို၊ အဲ့ဒီပိုင္ဆိုင္သမွ်ကို လက္ညိႈးထိုးျပစရာေတာင္ ဘယ္ဘက္ လက္တစ္ဘက္ကမရိွဘူး။ လြတ္လပ္ေရးရျပီးကာစ အလံအျဖဴနီ ကြန္ျမဴနစ္ေတြၾကီးစိုး ကတည္းက တုတ္ျပီး ဓားျပီးအတြက္ တုတ္သိုင္း၊ ဓားသိုင္းေတြေလ့က်င့္လိုက္တဲ့အဆံုး ဦးက်င္စိန္ရဲ့ ဘယ္ဘက္လက္တစ္ဘက္ဟာ အစမ္းသပ္ခံအျဖစ္ စေတးခံလိုက္ရတာ။ သိုင္းအေခၚအရေတာ့ အရက္ေသာက္မိလို့ စည္းေပါက္တယ္ေပါ့။ အစပိုင္း လက္ရဲ့ဘယ္အပိုင္းကိုပဲခုတ္ခုတ္ ရာဘာတံုးကို ခုတ္သလို 'ထင္' ကနဲျပန္ခုန္တက္လာတဲ့ ဓားဟာ တစ္ေန့မွာေတာ့ ေလ့က်င့္ေနက်အတိုင္း လက္ေကာက္၀တ္ကို 'ရႊက္' ကနဲအခုတ္၊ ဓားသြားက ေလေပၚကို ထင္ကနဲျပန္တက္မလာပဲနဲ့ လက္ေကာက္၀တ္ထဲကို 'ဇြက္' ကနဲစိုက္၀င္သြားတာ တိတိရိရိေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အစပိုင္းကေတာ့ လက္ေကာက္၀တ္ကစျပီး ျပတ္သြားတာ။ ဒါေပမယ့္ ေဆးထည့္ရင္း ပိုး၀င္လို့ တတိတိ ျဖတ္ပစ္လိုက္ရတာ ေနာက္ဆံုးလက္ေမာင္းရင္း ငံုးတိုအဆင့္ေရာက္ေရာဆိုပါေတာ့။ ဒီေတာ့ ဦးက်င္စိန္က အကၤီ်၀တ္လို့မရေတာ့ဘူး။ သူ့ရဲ့ငံုးတိုလက္ကေလးကို ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ့ပတ္လို့ ခနၶာကိုယ္အေပၚပိုင္း တစ္ခုလံုးကို ဖံုးအုပ္ထားရတာ။ ဦးက်င္စိန္မွာ လက္တစ္ဘက္သာမရိွတာ။ သာမာန္လူေတြလုပ္တဲ့ ကိစၥေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို လုပ္နိုင္တယ္။ ထမင္းအိုးတည္လို့ ထမင္းရည္ငဲွ့မလား။ ညာလက္က ထမင္းအိုးနႈတ္ခမ္းကိုကိုင္ ဘယ္ေျခမမွာ လက္နီွးခုညွပ္လို့ ထမင္းရည္ငဲွ့လိုက္တာမ်ားအေျဖာင့္။ ေလာက္ေလးခြပစ္ဦးမလား။ ေလာက္စာလံုးညွပ္ထားတဲ့ ေလာက္စာအိမ္ပါးစပ္မွာကိုက္လို့ ညာလက္နဲ့လဲႊျပီးပစ္ထည့္လိုက္တာမ်ား ပစ္ကြင္းကိုကြက္တိ။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">တခ်ိဳ႕က သူ့ကိုနာမည္ေပးၾကတယ္။ ေဒးဗစ္ခ်န္းက်င္စိန္တဲ့။ တစ္ခိ်န္က တရုတ္ျပည္မွာ လက္တစ္ဖက္ ျပတ္ပံုစံ သရုပ္ေဆာင္သြားတဲ့ တရုတ္မင္းသားကို အစဲြျပဳလို့ေပါ့။ အဲဒီလက္တစ္ဘက္မရိွတဲ့ ေဒးဗစ္ခ်န္းက်င္စိန္ က ဒီရြာမွာ သုဘရာဇာလုပ္လာတာမ်ား နွစ္ေပါင္းေရေတာင္မေရနိုင္ေတာ့။ လက္တစ္ဘက္နဲ့ လူေသကိုကိုင္လိုက္ တာမ်ားလ်င္မွလ်င္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဦးက်င္စိန္စဲြေနေအာင္လုပ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုရိွတယ္။ သူ့ရဲ့အမွတ္အသားပဲေျပာရမွာ။ အဲဒါကရြာထဲက လူတစ္ေယာက္ေသလို့ လူေသကို ေျမျမႇဳပ္သၿဂၤိဳဟ္တဲ့ကိစၥ သူလုပ္ျပီးသြားရင္ အသုဘရွင္ထဲက အရက္ဖိုးေတာင္း ေတာ့တာပဲ။ မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သဒၶါေၾကးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ အသုဘရွင္ေတြကလည္း ဦးက်င္စိန္ေတာင္းစရာေတာင္မလိုပါဘူး။ ေပးၾကတာပါပဲ။ ထံုးစံလိုျဖစ္ေနၾကျပီပဲဟာ။ ထူးဆန္းတာက လူတစ္ ေယာက္ေသလို့ရတဲ့ အဲ့ဒီပိုက္ဆံေတြကို သူအရက္ေသာက္ဖို့အတြက္ ဘယ္ေတာ့မွမသံုးဘူး။ တစ္လန္ေလာက္ရိွ တဲ့အစစ္နွစ္ဖက္ပိတ္ ၀ါးပိုး၀ါးၾကီးထဲကို ပိုက္ဆံေတြထည့္ထားတတ္တယ္။ ဒါက လူတစ္ကာသိတဲ့ကိစၥပါ။ ရင္းနီွးတဲ့သူေတြက 'ဦးက်င္စိန္ မိန္းမယူဖို့ ဆုေနတာလား' လို့ေမးရင္ . . .</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'ဒီေငြေတြက ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲ အလြယ္တကူေရာက္လာတဲ့ ေငြေတြမဟုတ္ဘူး။ လူတစ္ေယာက္ေသျပီးမွ ခဲခဲယဥ္းယဥ္းေရာက္လာတာ။ ဒါလူေသေတြရဲ့ ပိုက္ဆံေတြကြ၊ ငါ့ပိုက္ဆံမဟုတ္ဘူး'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'ပိုက္ဆံေတြဆုလာတာၾကာျပီ။ ဘယ္ေတာ့က်ရင္ ဘာလုပ္ဖို့လဲ' လို့မ်ားဆက္ျပီးေမးရင္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'လူေသေတြအတြက္ ကမၸည္းထိုးဖို့ကြ . . . ကမၸည္း ကမၸည္း။ ဒီရြာမွာ လူေသေတြအတြက္ ကမၸည္းတစ္ခု လိုတယ္။ ဘယ္ေတာ့ေလာက္လဲဆိုရင္ေတာ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ျပည့္မွလို့ ေျပာရမွာ။ ေနာက္ထပ္သံုးေယာက္ေလာက္ေသျပီးရင္ ငါ့ရဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ျပည့္ျပီ'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒီလိုျပန္ေျပာတတ္တာ။ ေမးတဲ့လူေတာင္ဦးက်င္စိန္ရဲ့ အလွဴေလး အျမန္ျဖစ္ေျမာက္ဖို့ ၀ါးက်ည္ေတာက္ ေလးအျမန္ျပည့္ဖို့ေသေပးရဦးမယ့္ပံု။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္က မသာအတြက္ရတဲ့ ပိုက္ဆံကလဲြလို့ ဘယ္က ပိုက္ဆံမွ ၀ါးက်ည္ေတာက္ထဲ ထည့္တာမဟုတ္တဲ့ဟာကို။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">(၅)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သုဘရာဇာၾကီးေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္ရဲ့ အလွူကမၸည္းကို သူေနာက္တစ္ၾကိမ္ထပ္ျပီး ဖတ္လိုက္တယ္။ ဦးက်င္စိန္အေၾကာင္းက သူအားလံုးသိထားတာကိုး။ သိရံုတင္ေထာင္ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။ သူေနာက္ဆံုးတစ္ၾကိမ္ ရြာကိုလာတုန္းက ရြာလည္လမ္းမမွာ အရက္မူးလာတဲ့ ဦးက်င္စိန္နဲ့ ပတ္ပင္းေတြ့ေတာ့။ </span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'ဟာ . .ကိုပန္းညြန့္ၾကီး၊ မေတြ့တာေတာင္နွစ္မ်ားစြာပဲ။ သြားေတြက်ိဳး ဆံပင္ေတြျဖဴၿပီး အေတာ္ၾကီးကို အိုစာသြားတာပဲ။ ဘာလဲ . .ခင္ဗ်ား အသက္ၾကီးလို့ ရြာမွာလာေသတာလား။ လုပ္လိုက္ဗ်ာအျမန္၊ ကြ်န္ေတာ့္ရဲ့ ၀ါးက်ည္ေတာက္စုဘူးၾကီးလည္း မျပည့္ေသးလို့'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">သူတစ္သက္လံုး ပိုင္ဆိုင္လာခဲ့တဲ့ နာမည္ကို လံုး၀မဟဘဲ ငယ္နာမည္ကိုတြင္တြင္သံုးလို့ ဦးက်င္စိန္က ေျပာေတာ့ သူျဖင့္ဆတ္ဆတ္ခါပါပဲ။ ဒီေကာင္ဒီေလာက္မိုက္ရိုင္းရသလားေပါ့။ တံဆိပ္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ့ ငါ့လိုလူကို ဒီလိုစကားေျပာရဲသလားေပါ့။ ေဘးကတူေတာ္ေမာင္ေတြပါလာတာေတာင္ သူလက္သီးအၾကိမ္ၾကိမ္ဆုပ္မိတဲ့အထိ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အခုအဲ့ဒီက်င္စိန္က အလွူကမၸည္းၾကီးကိုဟည္းလို့ဆိုတာမို်းလုပ္ထားေတာ့ သူအံ့ၾသတာလည္းမဟုတ္ မင္တက္တာလည္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ ကမၸည္းနဲ့ပတ္သက္လို့ သူအေတာ္ခံစားသြားရတယ္။ ဒီရြာကေလးဟာ သူ့အမည္နာမနဲ့ပတ္သက္လို့ ကမၸည္းေလးတစ္ခုရိွေစခ်င္ပံုရတာလည္း သူမသိေတာ့မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူဘယ္တုန္းကမွ ေအးေဆးခဲ့ဖူးတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဖင္ပူေအာင္ထိုင္ျဖစ္တာမွမဟုတ္တာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ေတာ့ ကိစၥတစ္ခုကို မျဖစ္ မေနလုပ္ေဆာင္ရလိမ့္မယ္။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီအေတြးက ဒီရြာကေလးကိုေရာက္မွ ဒုန္းစိုင္းရခဲ့တာပါ။ ပိုျပီးေသခ်ာ တာက ရြာကေလးကို မ၀င္ခင္ ကိုက်င္စိန္ရဲ့ကမၸည္းေလးကိုျမင္ျပီးမွလို့ ေျပာရမွာ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">(၆)</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ရြာကေလးရဲ့မူလတန္းေက်ာင္းေဆာင္သစ္ တိုးခဲ့်ဖြင့္လွစ္ပဲြမွာ ရြာကေလးဟာ မစည္ကားစဖူးစည္ကား ေနတယ္။ ဟိုဘက္ရြာက ဒိုးပတ္၀ိုင္းေတြငွားလို့ ဦးေရႊရိုး၊ ေဒၚမိုးအကေတြနဲ့တကယ့္ကို ျမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္။ ဖဲၾကိဳးျဖတ္ျပီး ဖြင့္လွစ္မယ့္ပဲြမို့ မိုးပံ်ပူေပါင္းေတြအစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ကိုေရာေထြးခ်ည္ေနွာင္ထားတဲ့ ဖဲၾကိဳးကိုင္ ၾကမယ့္သူ၊ ကတ္ေၾကးဗန္းကိုင္ၾကမယ့္သူေတြျဖစ္တဲ့ ရြာရဲ့အေခ်ာဆံုး၊ အလွဆံုးသူဇာတို့၊ စာဥတို့မိေကတို့ေတာင္ မိတ္ကပ္အေဖြးသားနဲ့ ဟိုနားဒီနားပဲမ်ားေနၾကလို့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ရြာကေလးက အလွဴရွင္ကို စိတ္၀င္စားသလို အလွဴရွင္နာမည္ပါမယ့္ကမၸည္းကိုလည္း စိတ္၀င္စားတယ္။ 'ဒီကမၸည္းရဲ့ အလွဴရွင္ဟာ ငါတို့ရြာသား' ဆိုတဲ့ ပီတိျပံဳးေတြကိုလည္း ရြာသားတိုင္းလိုလိုရဲ့ မ်က္၀န္းမွာေတြ့ေန ရတယ္။ ရီမုကြန္ထရိုးေတြဘာေတြမပါေတာ့ အလွဴရွင္ရဲ့ကမၸည္းကိုေတာ့ ေလာေလာဆယ္ ပိတ္ျဖဴေလးနဲ့ အုပ္လို့ေပါ့။ ကမၸည္းမွတ္တမ္းမွာေတာ့ ကြင္းစ၊ ကြင္းပိတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကပ္ပါေနတဲ့ နာမည္တစ္ခုနဲ့ သူ့ရဲ့မိသား တစ္စုရဲ့နာမည္ေတြကေရာေထြးျပြတ္သိပ္လို့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">လူေတြစုစုရံုးရံုးျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ အခမ္းအနားစတင္ရမယ့္အခိ်န္ကိုေတာ့ မေၾကျငာရေသးဘူး။ အခမ္း အနားမွာကမကထလုပ္တဲ့ အလွူရွင္နဲ့အမ်ိဳးေတာ္စပ္သူေတြေတာင္ 'ဟယ္လို' 'ဟယ္လို' နဲ့မိုက္ကိုအၾကိမ္ၾကိမ္ စမ္းျပီးျဖစ္ေနေပမယ့္ အခမ္းအနားစရမယ့္အခိ်န္ကို အတိအက်သိမေနေသးဘူး။ သူတို့ေမွ်ာ္ေနၾကတာက ရန္ကုန္ ကေန ဒီေန့မနက္ေရာက္လာမယ္လို့ေျပာတဲ့ အလွူရွင္မိသားစုရဲ့ကားေလ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဟိုမွာဘက္က စားပဲြခံုေတြေပၚတင္ျပီး ဖြင့္ထားတဲ့ ေစာင္းေဘာက္ရဲ့အသံမွာေတာ့ စႏၵီျမင့္လြင္တို့၊ ဂ်င္းနီ တို့ရဲ့ 'ၾကာပါတယ္ကြာ။ ျမန္ျမန္လာသိပ္စိတ္ညစ္တယ္။ ၾကာပါတယ္ကြာ။ ေတာ္ေတာ္ၾကာမုန္းမိလိမ့္မယ္' ဆိုတဲ့သီခ်င္းကေတာ့ မဖြင့္တာၾကာတဲ့ ေစာင္းေဘာက္အို္ၾကီးအစြမ္းေၾကာင့္ ပအဲ့၊ ပအဲ့နဲ့ခပ္ယဲ့ယဲ့ေပါ့။ ဒီေက်ာင္း ေလးရဲ့ မူလတန္းေက်ာင္းသားေလးေတြကလည္း သူတို့တစ္ခါမွမျမင္ဘူးတဲ့ ရန္ကုန္က အလွူရွင္မိသားစုဆိုတာကို အထူးအဆန္းမို့ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုတဲ့ ပံုစံနဲ့ကားလာမယ္ဆိုတဲ့ က်က္ထားရတဲ့ စာသားေတြေမ့သြားမွာစိုးလို့ ပါးစပ္ ကေလးေတြက ပြစိ၊ ပြစိ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ဒီလိုနဲ့ မနက္ရွစ္နာရီေလာက္ အေရာက္လာမယ့္ အလွဴရွင္မိသားစုရဲ့ကားဟာ ကိုးနာရီတိတိရိွတဲ့ အခိ်န္ ထိ တစ္စြန္းတစ္စေတာင္ အရိပ္အေယာင္မျပေသးေတာ့ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ လူအုပ္စုေတာင့္ေတာင့္ၾကီးဟာ ရြစိ၊ ရြစိျဖစ္စျပဳလာျပီ။ ဒီအခမ္းအနားကို ဦးေဆာင္တဲ့ အလွဴရွင္ရဲ့ အမ်ိဳးေတြေတာင္ ကိုးနာရီခဲြလို့မွ အလွဴရွင္ကား မလာရင္ တစ္နည္းတစ္ဖံုနဲ့ ဒီအခမ္းအနားကိုဖြင့္ဖို့ စဥ္းစားရျပီ။ ရြာကေလးရဲ့ေနြမနက္ ကိုးနာရီအပူရိွန္ဟာ လူအုပ္ၾကီးကိုေခြ်းျပန္ေစျပီေလ။ ဖဲၾကိဳးကိုင္ေပးဖို့ မိတ္ကပ္လွလွေလးေတြဖို့ထားၾကတဲ့ စာဥတို့မ်က္နွာမွာေတာ့ ေနတံလွ်ပ္ေၾကာင့္ မိတ္ကပ္နဲ့ေခြ်းနွစ္ပါးျပိဳင္လို့ ဗြက္ေပါက္ေနျပီေပါ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ မထင္မွတ္ဘဲ ကိစၥတစ္ခုဟာ ၀ုန္းဒိုင္းျဖစ္လာခဲ့တာ။ ဘယ္သူရိွရမတုန္း။ ေဒးဗစ္ခ်င္းက်င္စိန္ ေပါ့။ သူဇာကိုင္ထားတဲ့ ဗန္းထဲက ကတ္ေၾကးကို ဖ်တ္ကနဲဆဲြယူလို့ မိုးပံ်ပူေပါင္းေတြစုခ်ည္ထားတဲ့ ၾကိဳးကို တိကနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ပါးစပ္ကလည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'အခမ္းအနား ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါျပီခင္ဗ်ာ'တဲ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">အဲ့ဒီအခိ်န္မွာ လူအုပ္ၾကီးဟာ ေၾကာင္စီစီနဲ့မို့ လက္ခုပ္တီးရမယ္မွန္းမသိလိုက္ၾကေပမယ့္ အခမ္းအနား ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္းေၾကျငာရင္ လက္ခုပ္တီးရမယ္လို့ သင္ၾကားထားျခင္းခံရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြဟာ မတိုင္ပင္ပဲ လက္ခုပ္တီးလိုက္ၾကတယ္။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">'အလွဴ႐ွင္ကိုေစာင့္ေနၾကတာဆိုရင္ေတာ့ ေစာင့္မေနၾကနဲ့ေတာ့။ ေနပူထဲမွာ ၀ဋ္ဒုကၡၾကီးတယ္။ အလွဴရွင္က ေသေတာင္လာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလူက မျမိဳင္နဲ့စခဲ့တာမဟုတ္သလို၊ က်င္စိန္နဲ့ဆံုးခ်င္တဲ့ သူလည္းမဟုတ္ဘူး'</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">ေက်ာင္းသားေလးေတြရဲ့ လက္ခုပ္သံတေျဖာင္းေျဖာင္းၾကားမွာ ဦးက်င္စိန္က ေျပာခ်င္ရာေတြေျပာျပီး သူ့ရဲ့လက္ငုတ္တိုတစ္ဘက္ ပတ္ထားတဲ့ ပုဆိုးကိုျပန္ျပင္လို့ လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ထဲက ထြက္သြားတယ္။ မိုးပံ်ပူေပါင္းေလးေတြလည္း ေကာင္းကင္မွာ တစ္လံုးစီတျဖည္းျဖည္းျပိဳကဲြသြားျပီ။ ကမၸည္းဖြင့္ပဲြတစ္ခုလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ျပီးဆံုးသြားျပီပဲ ဆိုရေတာ့မွာေပါ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးကေတာ့ ေနရာကမေရြ့ၾကေသးဘူး။ သူတို့ရဲ့ မ်က္၀န္းအၾကည့္ေတြက ခပ္လွမ္း လွမ္းကိုေရာက္သြားတဲ့ ေဒးဗစ္ခ်န္းဦးက်င္စိန္ရဲ့ေက်ာျပင္ေျပာင္ေျပာင္ေပၚမွာ တခ်ဳိ႔။ အလွူရွင္ရဲ့ ကားမ်ားလာ ေလဦးမလားဆိုတဲ့ အေတြးေတြနဲ့ တာရိုးဘက္က ဖုန္လံုးလံုးေတြဆီမွာတစ္ခ်ိဳ႕။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">မည္သို့ဆိုေစကာေပါ့။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ၾကီးကေတာ့ အခိ်န္အေတာ္ၾကီးၾကာတဲ့အထိ၊ မတိုင္ပင္ပါပဲ ေနပူကဲ်ကဲ်ၾကီးေအာက္ မွာ မင္တက္စြာ ရပ္ေနၾကတုန္းပဲ။</span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="font-size: small;">မတ္ ၂၀၁၀၊ ကလ်ာမဂၢဇင္း</span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-54649989783127069722012-09-14T10:18:00.002-07:002012-09-14T10:20:38.087-07:00ဆူးစည္းရိုး<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFV0UII3aCnh1gbKinHA_VaPqAfwrc9JBTcfEvYmFeQhgs1_nwjzh1pUn0aXH8BGgiV7nCBd8h4fbUS8lq-P-v8vqbsUUawYBx54bWNAXm1nDJwiOlCAmDvZ77n4M5rA05R9nvsTod3qc/s1600/fence.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="150" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhFV0UII3aCnh1gbKinHA_VaPqAfwrc9JBTcfEvYmFeQhgs1_nwjzh1pUn0aXH8BGgiV7nCBd8h4fbUS8lq-P-v8vqbsUUawYBx54bWNAXm1nDJwiOlCAmDvZ77n4M5rA05R9nvsTod3qc/s200/fence.jpg" width="200" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">မိုးစင္စင္လင္းေတာ႕မည္။</div><div style="text-align: justify;">မနက္ ငါးနာရီအခ်ိန္ကတည္းက ေခါင္းရင္းဘက္ျခမ္းက ကိုတာရာဆက္တိုက္ဆိုသလို အေမာေဖာက္ေန တာကို ေျခရင္းဘက္ျခမ္းက မစန္းရီထရံေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည္႕ေနရင္း ၿပံဳးလိုက္သည္။ မစန္းရီရဲ႕အၿပံဳးက ႏႈတ္ခမ္းတစ္စံု ဂငယ္ပံုသ႑ာန္တြန္႕ေကြးသြားတဲ႕ အၿပံဳးမို်း။ အျပင္မွာအလင္းေရာင္ေလးကထင္လာေတာ႕ ကိုတာရာရဲ႕အေမာေဖာက္ေနတဲ႕ ျမင္ကြင္းကို မစန္းရီေသခ်ာျမင္ေနရျပီ။ ေခ်ာင္းေနတဲ႕ ထရံေပါက္က မစန္းရီ ရဲ႕လက္အရိွန္ေၾကာင္႕က်ယ္ေနေပမယ္႕ မီးကလည္း ပ်က္ေနေတာ႕ အစပိုင္းမွာ ျမင္ကြင္းေတြက မသဲကဲြ။</div><div style="text-align: justify;">ကိုတာရာရဲ႕ ဇနီးမေစာေမကေတာ႕ ကိုတာရာၿခံဳထားတဲ႕ ေစာင္ၾကားေလးေအာက္ကို လက္လိွု်လို႕ ကိုတာရာ ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြ၊ လက္ေတြကို ဟိုဆုပ္၊ ဒီဆုပ္လုပ္ေနသည္။ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိ၊ ပြစိနွင္႕တတြတ္တြတ္ရြတ္ လို႕။ တစ္ခါတရံ ဘုရားစင္ေပၚက ေသာက္ေတာ္ေရခြက္ထဲမွ ေရကိုလက္ျဖင္႕စြတ္ယူလို႕ ကိုတာရာရဲ႕ နဖူးျပင္ကို ေရစက္တို႕ျဖင္႕ ေတာက္ေနေသးသည္။ သူတို႕ရဲ႕အႀကီးဆံုးသမီးေလးက ကိုတာရာရဲ႕ ေက်ာျပင္ဘက္ကို ေခါင္းအံုး တစ္လံုးခံဖို႕ျပင္ရင္း 'အေဖသက္သာရဲ႕လား။ သတိထားေလ' လို႕ေမးေနသံကို ေျခရင္းဘက္က မစန္းရီၾကားေနရ သည္။ ကိုတာရာတို႕ရဲ႕ ကေလးအငယ္သံုးေယာက္ကေတာ႕ ကိုတာရာရဲ႕ မနီးမေ၀းမွာ အိပ္ေနၾကတာ ပိုးလိုးပက္ လက္။</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီၾကည္႕ေနတဲ႕ ထရံေပါက္က ျမင္ကြင္းထဲမွာေတာ႕ ကိုတာရာရဲ႕ ရင္ဘတ္ႀကီးက ဖားဖိုႀကီးထိုးထား သလိုပိန္လိုက္၊ ေဖာင္းလိုက္။ မစန္းရီစိတ္အထင္ ကိုတာရာရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းကလည္း တစ္ခ်က္၊ တစ္ခ်က္ရဲြ႕ေစာင္း သြားေသးထင္ရဲ႕။ ျပီးေတာ႕ နွာေခါင္းကလည္း အထက္ကို လန္ေနသလိုလို။ နားရြက္ဖ်ားေလးေတြကလည္း ေအာက္ကိုကုပ္ျပီးက်ေနျပီ။ ဒါဆို ေသခ်ာျပီေပါ႕။ </div><div style="text-align: justify;">'ကိုတင္႕ေ၀ .. ကိုတင္႕ေ၀ ေတာ႕။ ဟိုဘက္ခန္းမွာ တာရာတစ္ေကာင္ေတာ႕ အေမာေဖာက္ေနျပီ။ ၾကြေတာ႕မယ္'</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီက သူ႕ရဲ႕ေယာက်ာ္းကို ၾကားမွာအိပ္ေနတဲ႕ ကေလးနွစ္ေယာက္ကို ေက်ာ္ခြကာ အသံျပဳလို႕ လႈပ္ႏိႈးလိုက္သည္။ ေခါင္းရင္းခန္းက ၾကားမွာစိုး၍ ေလသံေလာက္ပဲျပဳႏိုင္ေတာ႕ ကိုတင္႕ေ၀က ဘာမွမၾကားလိုက္ သေယာင္နဲ႕ အင္အင္၊ အယ္အယ္ေတြျပဳလို႕ ကိုယ္ကိုတစ္ျခမ္းေစာင္းျပီး ဆက္အိပ္သြားသည္။</div><div style="text-align: justify;">'ေၾသာ္ . .ထပါဦးဆိုမွ ဒီလူနွယ္ . .အိပ္ေနတာကလည္း ေသေနတဲ႕ အတိုင္း'</div><div style="text-align: justify;">ေျပာမရေတာ႕တဲ႕ အဆံုး မစန္းရီ ထရံေပါက္ကို မ်က္လံုးျပန္ကပ္လို႕ တစ္ေယာက္တည္းပဲ ၾကည္႕ေန လိုက္သည္။ ေခါင္းရင္းခန္းက ကိုတာရာကေတာ႕ တစ္ကယ္႕ကို ေသေတာ႕မည္။ အသက္ရွဴေနတာေတာင္ နွာေခါင္းနဲ႕မရွဴႏိုင္ပဲ ပါးစပ္ကိုျဖဲလို႕ ေလကိုအသည္းအသန္လိုက္ျပီးဟပ္ေနရတဲ႕ပံု။ မ်က္လံုးကလည္း အထက္ကို လန္ေနသည္။</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီ ဘယ္နွစ္ၾကိမ္ေျမာက္မွန္းမသိတဲ႕ အၿပံဳးကို အားရ၀မ္းသာၿပံဳးလိုက္သည္။ ကိုတာရာကို အျမန္ ဆံုးေသေစခ်င္တာထက္ ဒင္းရဲ႕ မိန္းမေစာေမကို မုဆိုးမျဖစ္ေစခ်င္လွျပီ။</div><div style="text-align: justify;">အခုကိုတာရာေသေတာ႕မည္။</div><div style="text-align: justify;">ဘယ္လိုနည္းနဲ႕ျဖစ္ျဖစ္ မၾကာခင္မွာေစာေမ မုဆိုးမျဖစ္ေတာ႕မည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၂)</div><div style="text-align: justify;">တကယ္ေတာ႕ မစန္းရီတို႕မိသားစုနွင္႕ မေစာေမတို႕ မိသားစုက သံုးပင္နွစ္ခန္း အိမ္ကေလးရဲ႕ တစ္မိုးေအာက္ မွာေနလာခဲ႕တာၾကာခဲ႕ျပီ။ ၾကာဆို ငါးနွစ္ေလာက္ရိွျပီပဲ ေျပာရေတာ႕မည္။ </div><div style="text-align: justify;">လမ္းကေလးေကြ႕ေကာက္ေကာက္ရဲ႕ တစ္ဖက္ဆီမွာရိွေနတဲ႕ ျပြတ္သိပ္က်ပ္ခဲေနတဲ႕ အိမ္ေလးေတြေပၚ မွာ မစန္းရီတို႕လိုပဲ တစ္ခို်႕အိမ္မ်ားဆိုရင္ မိသားစုက တစ္မိုးေအာက္မွာေလးစု၊ ငါးစု။ သို႕ေသာ္မိသားစု၀င္ေတြ ဆိုတာကေတာ႕ လမ္းထဲမွာအျမဲမျပတ္ရိွေနတတ္သည္မဟုတ္။ တစ္ထြာေသာ ၀မ္းေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာအတြက္ ေနထြက္ေန၀င္က်ားကုတ္၊ က်ားခဲအျပင္ထြက္ျပီး ရွာၾကရတာဆိုေတာ႕ လမ္းထဲမွာေန႕ခင္းဘက္ရိွေနတတ္တာဆို လို႕ ေျခမႏိုင္၊ လက္မႏိုင္အိုႀကီးအိုမေတြနဲ႕ လူမမယ္ကေလးအရြယ္ေတြသာျဖစ္သည္။ </div><div style="text-align: justify;">ဒီရပ္ကြက္ဆံုးေအာင္ လမ္းေလးနည္းနည္းေလွ်ာက္။ ျပီးလွ်င္ ကားလမ္းမႀကီးကိုကူးလိုက္ရင္ စံျပေဈး ဆိုတာႀကီးကဟည္းလို႕။ မစန္းရီတို႕က ေဈးသည္ေတြျဖစ္သည္။</div><div style="text-align: justify;">ေဈးသည္ေတြဆိုေပမယ္႕ ေဈးႀကီးထဲမွာဆိုင္နဲ႕ ကႏၷားနဲ႕ေဈးေရာင္းသူေတြမဟုတ္။ ေဈးေရွ႕ကြက္လပ္ ကေလးေတြမွာ အခင္းအက်င္းေလးေတြလုပ္။ စည္ပင္၀န္ထမ္းကေလးေတြကို ေဈးေကာက္ကေလးေတြ ပံုမွန္ ေပးလို႕ ဆိုင္ထြက္ၾကရတဲ႕သူေတြသာျဖစ္သည္။</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီနဲ႕ မေစာေမက အိမ္ခ်င္းက ထရံေလးတိုနန္႕နန္႕တစ္ခ်ပ္သာ ျခားသလို၊ ေဈးဗန္းေလးေတြခ်ျပီး ေရာင္းရတဲ႕ ဆိုင္ခ်င္းက်ေတာ႕လည္းကပ္လွ်က္။ ဟိုး . .ေစာေစာပိုင္းကေတာ႕ သူ႕ဆိုင္ကိုယ္႕ဆိုင္ရယ္လို႕ေတာင္ သတ္မွတ္တာမဟုတ္။ ငါးပိ၊ ငါးေျခာက္၊ ငံျပာရည္ေရာင္းတဲ႕ မေစာေမဆိုင္မွာ လူက်ေနရင္လည္း ေရႊၾကည္၊ သာကူ၊ ေက်ာက္ေက်ာေရာင္းတဲ႕ မစန္းရီက ၀င္ကူလိုက္တာပဲ။</div><div style="text-align: justify;">ေဈးေခါင္းကဲြတဲ႕အခိ်န္ အိမ္ျပန္ထမင္းခို်င္႕ယူရင္ေတာင္ တစ္ေယာက္ဆိုင္ကို ကူေစာင္႕လို႕ ေနာက္တစ္ ေယာက္ကပဲ ထမင္းခို်င္႕သြားယူျဖစ္ခဲ႕သည္။ ေယာက်ာ္းေတြျဖစ္တဲ႕ ကိုတင္႕ေ၀နဲ႕ ကိုတာရာက ဆိုက္ကားသမား ေတြဆိုေတာ႕ အားတဲ႕အခိ်န္ဆိုတာ သီးသီးသန္႕သန္႕ရိွတာမဟုတ္။</div><div style="text-align: justify;">ဆိုင္ခ်င္းကပ္လွ်က္ လူခ်င္းက ပနံသင္႕ေနေပမယ္႕ ေရာင္းကုန္ေတြက သဟဇာတမျဖစ္။ အဲ႕ဒီသဟဇာတ မျဖစ္လွတဲ႕ ကုန္အမို်းအစားေတြေၾကာင္႕ပဲ မစန္းရီနဲ႕ မေစာေမ အႀကီးအက်ယ္ကြာျပဲသြားရျခင္းျဖစ္သည္။</div><div style="text-align: justify;">'မေစာေမေရ . .ကြ်န္မဆီမွာေန႕တိုင္း ေက်ာက္ေက်ာ၀ယ္စားတဲ႕ အေဒၚႀကီးက ေျပာတယ္။ မေန႕ကသူစားတဲ႕ ေက်ာက္ေက်ာက ငံျပာရည္နံ႕နံေနလို႕တဲ႕။ အဲဒါငံျပာရည္ကိုင္လို႕ရိွရင္ မုန္႕ဗန္းေတြဘက္ မစဥ္ေအာင္ နည္းနည္းဂရုစိုက္ပါဦး'</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီဘက္က ျဖစ္လာတဲ႕ ျပႆနာေသးေသးေလးကို ဒီလိုေလးတင္ျပေတာ႕ မေစာေမဘက္ကလည္း 'ေအးပါ . .ငါသတိထားလိုက္ပါ႕မယ္'။ ဒီေလာက္နဲ႕ ျပီးသြားတာပါပဲ။</div><div style="text-align: justify;">သို႕ေသာ္ တစ္ခါက နွစ္ခါ၊ နွစ္ခါက သံုးခါဆိုေတာ႕ မစန္းရီ သံသယ၀င္ျပီ။ ဒီမိန္းမ ငါတို႕စီးပြားပ်က္ေအာင္ လုပ္ေနသလားလို႕လည္း အေတြး၀င္ျပီ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ႕ သံုးခါေျမာက္မွာက်ေတာ႕ မေစာေမ အိမ္ခဏျပန္တုန္း သူ႕သမီးအႀကီးမေလး ဆိုင္ထိုင္တုန္းမွာ ျပႆနာက ႀကီးခဲ႕တာျဖစ္သည္။</div><div style="text-align: justify;">မေစာေမ သမီးအႀကီးမက အသက္ကသာ ၁၄ နွစ္၊ လူကအူတူတူ၊ အတတ။ ဆိုင္ေစာင္႕ရင္း ဗူ်းရဲ႕ ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္ေနလိုက္သည္မွာ။ သူနဲ႕ပါလာတဲ႕ ႏို႕စို႕သာသာ အငယ္ေကာင္ေလးက ငံျပာရည္ပံုးထဲက ငံျပာရည္ ေတြခြက္နဲ႕ခပ္လို႕ ဒီဘက္မစန္းရီရဲ႕သာကူအိုးထဲ တစ္ခြက္ျပီးတစ္ခြက္ေရာက္ေနတာေတာင္ မျမင္လိုက္။</div><div style="text-align: justify;">အဲ႕ဒီအခိ်န္မွာ မစန္းရီကလည္း ၀ယ္သူပါးတဲ႕ခဏမို႕ ခံုေပၚတင္ထားတဲ႕ ပိုက္ဆံအိတ္ေပၚေမးတင္လို႕ ခဏေမွးရံုရိွေသး မေစာေမ သမီးရဲ႕ 'ခိခိ၊ ခစ္ခစ္' အသံေတြေၾကာင္႕ လန္႕ႏိုးအလာ။</div><div style="text-align: justify;">'ဟယ္ . .ကုန္ပါျပီေတာ္။ ငါ႕သာကူအိုးထဲကို ငံျပာရည္ေတြခပ္ထည္႕ေနရလား ေသနာက်ေလးရဲ႕။ ဟို . .ဖာတပိုင္းမေလးညည္းကေရာ ေဈးေရာင္းရင္း မ်က္စိကို ဘာဆို႕ေနလို႕လဲဟဲ႕။ ညည္းေသာက္စိ အဲဒီေလာက္ကန္းရသလား'</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီက ပါးစပ္ကေတာက္ေလွ်ာက္ေျပာေနတဲ႕ အခိုက္အတန္႕မွာပဲ မေစာေမရဲ႕ သမီးနဲ႕သားေလးကိုလည္း လက္က ေဒါက္ကနဲတစ္ခ်က္စီ ေခါက္ခ်ခဲ႕ျပီးျပီ။</div><div style="text-align: justify;">အဲ႕ဒီအခိ်န္မွာ မေစာေမရဲ႕ ကေလးနွစ္ေယာက္က မစန္းရီလက္သံေၾကာင္႕ နာက်င္သြားတဲ႕ ေ၀ဒနာက နည္းနည္း။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကိုေရာက္လာတဲ႕ မေစာေမရဲ႕ မ်က္နွာကို ျမင္လိုက္ရလို႕ျဖစ္သြားတဲ႕ ေ၀ဒနာကမ်ားမ်ားမို႕ ေအာ္ငိုလိုက္ၾကတာေဈးေရွ႕မွာ ၀က္၀က္ကိုကဲြပဲ။</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီရဲ႕ လက္စြမ္းကိုသာျမင္လိုက္ရျပီး ျပႆနာကို ေသေသခ်ာခ်ာမသိလိုက္တဲ႕ မေစာေမကေတာ႕ ျပႆနာရဲ႕ အရင္းအျမစ္ကိုေတာင္ ေမးမေနေတာ႕ပဲ မစန္းရီကိုဖက္ျပီး လံုးလိုက္တာ ရန္ႀကီးေအာင္နဲ႕ေတြ႕မေရွာင္ လိုသူတစ္ျပန္ ကိုယ္တစ္ျပန္မို႕ ေဈးရံုေပၚက ေဈးေခါင္းေရာက္လာတဲ႕အခိ်န္ထိ ပဲြရိွန္က မေျပေသးဘူး။</div><div style="text-align: justify;">ေနာက္ဆံုးဒဏ္ေၾကးေငြအတူတူေဆာင္လိုက္ရေပမယ္႕ ပ်က္စီးဆံုးရံႈးမႈက မစန္းရီဘက္က သာကူတစ္အိုး ပိုမ်ားသည္ေလ။</div><div style="text-align: justify;">ညေနလမ္းထဲေရာက္၊ ေနာက္ဆက္တဲြ အခန္းဆက္ရန္ ပဲြဆက္လက္က်င္းပၾကေတာ႕ ဆိုက္ကားသိမ္း ျပီး ျပန္လာတဲ႕ လင္ေတာ္ေမာင္ေတြပါ ပါလာၾကေတာ႕သည္။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ႕ ဒိုင္အျဖစ္ေဆာင္ရြက္ရသည္က လမ္းလူႀကီးေပါ႕။ ဒီတစ္ခါေယာက်ာ္းသားေတြပါ ပါၾကေတာ႕ ေန႕ခင္းျပႆနာထက္ ဆယ္ဆေလာက္ႀကီးသြားျပီး အိမ္ကိုခတ္ထားတဲ႕ ၀ါးျခံစည္းရိုးေတြျပို။ ဒီဘက္အိမ္က တံပ်က္စီးေတြ ဟိုဘက္အိမ္ေရာက္သလို၊ ဟိုဘက္အိမ္ က ရိွသမွ် ပစၥည္းအစုတ္ပလုတ္ေတြလည္း ပစ္ေပါက္ျခင္းခံရလို႕ ဒီဘက္အိမ္ကိုေရာက္ကုန္ၾကသည္။</div><div style="text-align: justify;">ေနာက္ဆံုးရပ္ကြက္လူႀကီးျဖန္ေျဖေပးေတာ႕ ဟိုဘက္အခန္း၊ ဒီဘက္အခန္းကူးတဲ႕ ျခံထဲက ေျမကြက္လပ္ ကို အိမ္ပိုင္ရွင္က ၀ါးကပ္ေတြကာျပီး ဆူးေတြဆို႕သြားသည္။ အိမ္နွစ္ျခမ္းကေတာ႕ ဆူးေတြနဲ႕ ဆို႕ျခင္းခံရလို႕လို သြားပါရဲ႕။ အတားအဆီးျဖစ္သြားပါရဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ အိမ္ရွင္ေရာ ရပ္ကြက္လူႀကီးပါ ဘာနဲ႕မွဆို႕လို႕ မရတဲ႕အရကေတာ႕ မစန္းရီနဲ႕ မေစာေမတို႕ရဲ႕ ပါးစပ္ေပါက္နွစ္ေပါက္ပဲျဖစ္ေလသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၃)</div><div style="text-align: justify;">ဒီလိုဆူးစည္းရိုးေလးခတ္လိုက္ျပီးေတာ႕ ျပႆနာက အေတာ္အတန္ေအးသြားခဲ႕တယ္။ သို႕ေသာ္ ပိတ္ မရတဲ႕ ပါးစပ္နွစ္ေပါက္ကေတာ႕ ေန႕စဥ္နွင္႕အမွ်ဆိုသလို ညံစီေနတုန္းပါပဲ။ ပါးစပ္ေတြက အသံေပါင္းစံု ဘယ္လိုပဲ ထြက္ထြက္၊ ေျခလွမ္းေတြကိုေတာ႕ မလွမ္း၀ံ႕ၾက။ ရပ္ကြက္လူႀကီးက အမိန္႕ခ်ခဲ႕တာေလ။ သူမ်ားျခံထဲေရာက္တဲ႕ သူအလြန္။ လက္ပါတဲ႕ သူအရံႈး။ အဲဒါေၾကာင္႕လည္း ပါးစပ္ေပါက္ေတြကလဲြလို႕ ဘာတစ္ခုမွမပါၾကျခင္းျဖစ္သည္။</div><div style="text-align: justify;">ဒီလိုနဲ႕ . . .လြန္ခဲ႕တဲ႕ တစ္လ။ ကို်က္ကို်က္ဆူေအာင္ ပူလြန္းလွတဲ႕ ေနြတစ္ေန႕မွာျဖစ္သည္။ ဒီတုန္းက မစန္းရီဆိုင္မထြက္။ မထြက္ဆိုတာကလည္း မစန္းရီရဲ႕ ပဥၥမေျမာက္ရင္ေသြးက ေနာက္တစ္လေလာက္ဆို လူ႕ ေလာကကိုေရာက္ေတာ႕မွာေလ။ ဆိုင္ကိုေတာင္ အသက္ ၁၅ နွစ္ရိွျပီျဖစ္တဲ႕ မစန္းရီရဲ႕သားႀကီးကို ထြက္ခိုင္းထား ရတာတစ္ပတ္ေက်ာ္ျပီ။</div><div style="text-align: justify;">အဲ႕ဒီေန႕က ေနကလည္း အေတာ္ျပင္းတာမို႕ အိမ္ေပါက္၀ကို ေခါင္းစိုက္လို႕ အၾကိမ္ၾကိမ္က်က္ျပီးေပမယ္႕ အလြတ္မရႏိုင္ေသးတဲ႕ အဂၤုလိမာလသုတ္ကိုရြတ္ဖတ္ျပီး မစန္းရီမိွန္းေနတဲ႕အခိ်န္မွာ ဆိုက္ကားတစ္စီးအိမ္ေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုက္ကားေပၚမွာက ေခါင္းရင္းခန္းက ေစာေမရဲ႕လင္ တာရာေလ။ ေခါင္းငိုက္စိုက္ က်လို႕။ တာရာဘာျဖစ္လာသလဲေပါ႕။ ဆိုက္ကားသမားက တရာ႕ကိုေပြ႕ခီ်ျပီး အိမ္ေပၚတင္ေပးသည္။ ဒီတုန္းက မေစာေမလည္း သူ႕အိမ္မွာရိွေနသည္။ ရိွဆို မေစာေမကလည္း မစန္းရီလိုပဲ ေနာက္တစ္လခဲြ၊ နွစ္လဆိုကေလး တစ္ေယာက္ေမြးရဦးမွာေလ။</div><div style="text-align: justify;">ေနာက္မၾကာခင္ မစန္းရီသိရတာက တာရာတစ္ေယာက္ ေနပူပူအရက္ေသာက္ျပီးေလျဖတ္သြားသည္ဆို သည္႕သတင္းျဖစ္သည္။ သိသိခ်င္း မစန္းရီျဖင္႕ ထခုန္ခ်င္လိုက္တာ။ လြယ္ထားရတဲ႕ ဗိုက္ကိုအားနာလို႕သာေပါ႕။</div><div style="text-align: justify;">ဒီကတည္းက တာရာတို႕ ဗုန္းဗုန္းလဲသြားလိုက္တာ ဒီေန႕ထိေအာင္ပဲျဖစ္သည္။ ေလျဖတ္တယ္ဆိုေပမယ္႕ ေဆးေကာင္း၀ါးေကာင္းေတြလည္း မတက္ႏိုင္။ မေရွာ႕ဆီ၊ ေတာေရွာက္ခါးေဆးေတြလိမ္း၊ သံပုရာသီးေတြနဲ႕လိွမ္႕၊ ဥံုဟယ္၊ ဖြဟယ္ဘယ္လိုပဲလုပ္လုပ္ ကိုတာရာရဲ႕ အေျခအေနက သူ႕အိမ္ရဲ႕ စီးပြားေရးနွင္႕အျပိုင္ တတိတိ ျပိုဆင္းလာသည္။</div><div style="text-align: justify;">ကိုတာရာက ဆိုက္ကားမနင္းႏိုင္တဲ႕အျပင္ သူ႕အတြက္ စရိတ္ေတြပါေထာင္းလာ၊ မေစာေမကလည္း ဗိုက္ႀကီးေကာ႕လန္ကားနဲ႕ဆိုေတာ႕ သူတို႕သမီးအႀကီးမေလးရဲ႕ ဆိုင္ထြက္လို႕ရလာတဲ႕ ၀င္ေငြက မိသားစုအတြက္ စိုးရိမ္ေရမွတ္၊ သူတို႕အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ျခံကေလးနဲ႕ ၀က္ေပါက္စေလးေတြပါတဲ႕ ၀က္သားအမိတစ္အုပ္ေမြးထား တယ္ဆိုေပမယ္႕ ေရာင္းခိ်န္က မက်ေသး။ မစန္းရီၾကားရတာေတာ႕ မေစာေမသမီးႀကီးရဲ႕ နားကပ္ကေလးေတာင္ အျပတ္ေရာင္းလိုက္ရျပီဆိုလား။ ဒီေလာက္အေျခအေနမွာေတာင္ ေစာေမတို႕က တစ္စက္ကေလးမွ ေလသံေပ်ာ႕ သြားတာမဟုတ္။ မစန္းရီတို႕ဘက္ကို ေစာင္းေျမာင္းေျပာႏိုင္ေသးသည္႕ အေျခအေနမွာပဲျဖစ္သည္။</div><div style="text-align: justify;">'ဒီမွာေဟ႕ . .သူမ်ား စီးပြားက်တာကို ကိ်တ္ျပီး ၀မ္းသာၾကတဲ႕သူေတြ က်န္းမာၾကပါေစ။ ခ်မ္းသာၾကပါေစ။ သူမ်ားျဖစ္သလို မျဖစ္ၾကပါေစနဲ႕။ ဒါေပမယ္႕ အေရာင္းအ၀ယ္ကိစၥမွာ ေစာေမတို႕က ေနာေက်ျပီးသားေဟ႕ မၾကာခင္မွာအရင္အတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားရမယ္'</div><div style="text-align: justify;">ဘယ္သူ၊ ဘယ္၀ါရယ္လို႕ ေခါင္းစဥ္မတပ္ေပမယ္႕ ဒီဘက္က မစန္းရီကိုေျပာမွန္း မစန္းရီမသိဘဲ ေနမလား။ ေဒါသေၾကာင္႕ မစန္းရီတဆတ္ဆတ္တုန္လာသည္။ ဗိုက္ထဲက ကေလးကိုသာ မငဲ႕လွ်င္ နပန္းပဲြတစ္ခုအႀကီး အက်ယ္ျဖစ္ေတာ႕မည္။ ဒါေပမယ္႕ မစန္းရီပါးစပ္ကေတာ႕ ဘယ္လိုမွပိတ္လို႕မရပဲ အိပ္ယာထဲလဲေနတဲ႕ ကိုတာရာကို ေတာင္ အဆစ္ထိခိုက္ျပီး ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ထြက္သြားခဲ႕ေသးသည္။</div><div style="text-align: justify;">'အမေလး . .မုဆိုးမျဖစ္ဖို႕ ပါမစ္အျပည္႕အ၀က်ျပီးသားသူေတြက ဒီလိုစကားထြက္ေသးတာ အံ႕ပါ႕ေတာ္။ ဒို႕က ေလညွာက အေနသာႀကီး၊ ေနာေက်ာလို႕ေျပာေနလည္း ေမာေသရံုပဲရိွမယ္ေဟ႕'</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၄)</div><div style="text-align: justify;">'ေအာင္းမေလး အေဖရဲ႕ . .အျဖစ္ဆိုးလွခ်ည္လား။ ေသခါနီး ေဆးေလးတစ္လံုးေလာက္ေတာင္ ထိုးမသြားရရွာဘူး'</div><div style="text-align: justify;">အလို . .တာရာေသျပီဆိုပါလား။ ငါ႕နွယ္အေတြးမ်ားေနရတာနဲ႕ တာရာဘယ္လိုအသက္ထြက္သြားတယ္ ဆိုတာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး။</div><div style="text-align: justify;">ေတြးရင္း မစန္းရီ ထရံေပါက္ကို မ်က္ေစ႕ျပန္ကပ္လိုက္သည္။ ဟုတ္ပါရဲ႕။ ဟစိ၊ ဟစိအသက္ရွဴေနတဲ႕ တာရာရဲ႕ပါးစပ္က ေဟာင္းေလာင္းႀကီး ျငိမ္က်သြားပါေရာလား။ ဗိုက္ႀကီးေန႕ေစ႕လေစ႕နဲ႕ ေစာေမက ပက္လက္လွန္ ဆန္႕ဆန္႕ႀကီးျဖစ္ေနတဲ႕ တာရာ႕အေလာင္းေဘးမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ေနေပမယ္႕ မ်က္ရည္ေတာင္မက်။ တစ္ကယ္႕ကို အာဇာနည္မပဲ။ သမီးအႀကီးမေလးကေတာ႕ အေတာ္ေလးငိုသား။ သူ႕အေဖရဲ႕ရုပ္အေလာင္းကို လႈပ္လႈပ္ျပီး ငိုေနလိုက္တာ သူတို႕ေခါင္းရင္း ဘုရားစင္ေအာက္ ထရံမွာခိ်တ္ဆဲြထားတဲ႕ 'ေနအထြက္မွာ ေရႊခြက္နဲ႕ေငြအျပည္႕ ခပ္ေပးပါ' ဆိုတဲ႕ စာသားပါပလပ္စတစ္ေလာင္း စာရြက္ကေလးေတာင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚကိုျပဳတ္က်လာတဲ႕အထိ။ </div><div style="text-align: justify;">'ကဲ . .ထေတာ႕ ကိုတင္႕ေ၀ေရ .. ဒီတစ္ခါေတာ႕ တာရာတကယ္အသက္ထြက္ျပီ'</div><div style="text-align: justify;">ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ႕ ကိုတင္႕ေ၀အိပ္ယာက လူးလဲထလိုက္သည္။ ခဏၾကာေတာ႕ လမ္းထဲက လူႀကီးတခို်႕ သတင္းေမးဖို႕ မေစာေမတို႕အိမ္ေပၚဆက္တိုက္ဆိုသလို ေရာက္လာၾကသည္။</div><div style="text-align: justify;">လမ္းထဲကအသက္ခပ္ႀကီးႀကီး အဘိုးႀကီးတစ္ေယာက္က မေစာေမတို႕ အိမ္ေခါင္တိုင္မွာ ခိ်တ္ဆဲြထားတဲ႕ အိမ္တြင္းအုန္းသီးကို စင္ကေလးမွျဖုတ္လို႕ ပါးစပ္မွလည္း ပြစိ၊ ပြစိရြတ္ကာ ျခံစည္းရိုး၀ါးကပ္မွာ သြားခိ်တ္ထား လိုက္သည္။</div><div style="text-align: justify;">ဒီသေကၤတဟာ မေစာေမ မုဆိုးမျဖစ္ျပီဆိုတဲ႕ သေကၤတေပါ႕။ မစန္းရီထပ္မံၿပံဳးလိုက္သည္။ ဒီေလာက္ အက်င္႕မေကာင္းတဲ႕ မိန္းမ၊ ဒီ႕အရင္ေတာင္ မုဆိုးမျဖစ္သင္႕သည္။ ေတြးရင္း မစန္းရီအေပါ႕သြားရန္ ကုန္းအထ ဗိုက္ထဲက စူးကနဲထိုးေအာင္႕သြားသည္။ 'ကြ်တ္ . .ကြ်တ္' လို႕ စုပ္သပ္ရင္း ဗိုက္ကိုပြတ္ကာ ေျခလွမ္းေတြကို ညင္သာေအာင္ မစန္းရီျပဳလိုက္သည္။ ဗိုက္ထဲက ကေလးတိုးတာပဲျဖစ္ႏိုင္သည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၅)</div><div style="text-align: justify;">'အရပ္ကတို႕ေရ၊ သူ႕အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ေမြးထားတဲ႕ ၀က္ေပါက္စေလးေတြ သူ႕ဘာသာသူ ကာလနာတိုက္ ျပီးေသတာ စန္းရီတို႕လက္ခ်က္တဲ႕ေတာ႕။ ဒီမွာေဟ႕ တာ၀တႎသာၾကားေအာင္ ေအာ္ေျပာလိုက္မယ္။ စန္းရီတို႕ ဗိုက္ႀကီးေန႕ေစ႕၊ လေစ႕နဲ႕မဟုတ္တာမလုပ္ဘူး။ ဘယ္ကဲြ်စားစား ဂမ္းမဆိုတာမို်းလာမလုပ္နဲ႕။ ငါမဟုတ္တာလုပ္ရင္ ငါ႕ကေလးကန္႕လန္႕ေမြးျပီးေသ။ </div><div style="text-align: justify;">ေအး . .ညည္းမဟုတ္တာ စြပ္စဲြရင္လည္း ညည္းကေလး ကန္႕လန္႕ေမြးျပီးေသ။ ငါမဟုတ္တာမလုပ္ဘူး မုဆိုးမေစာေမေရ'</div><div style="text-align: justify;">'ေဟ႕ . .လင္ေသလို႕ မုဆိုးမျဖစ္တာ မဆန္းဘူးေဟ႕။ လင္ရိွျပီး မုဆိုးမလိုျဖစ္ေနရင္သာ ဆန္းတာ။ ကိုယ္႕လင္အေၾကာင္းလည္း ကိုယ္စံုစမ္းၾကဦးေဟ႕။ ေတာ္ၾကာ 'အိမ္ေျမွာင္မႀကီး ဥဥ၊ အိမ္ေျမွာင္ထီးႀကီး အေဖာ္ရွာ' ဆိုသလိုျဖစ္ေနဦးမယ္'</div><div style="text-align: justify;">မေစာေမက ၀က္ေပါက္စေတြေသတဲ႕ ကိစၥကေန ရန္စကားလမ္းေၾကာင္းကို ရုတ္တရက္ေကြ႕ခ်လိုက္ေတာ႕ မစန္းရီ အေတာ္ေလးလန္႕သြားသည္။ အလို . .ေစာေမစကားႀကီးက ဘယ္လိုစကားႀကီးပါလိမ္႕။ လက္ရိွျပီး မုဆိုးမျဖစ္ရင္ဆန္းသတဲ႕။ ဒီလိုဆို တင္႕ေ၀တစ္ေကာင္အျပင္မွာ ေျခရွဴပ္ေနျပီလား။ ျမာေပြတဲ႕တာေတျဖစ္ေနျပီလား။ အေတြးမ်ားစြာ ရစ္ဆိုင္းရင္း မစန္းရီရဲ႕ စိတ္မၾကည္လင္ေတာ႕ဘူး။ မေစာေမနဲ႕ ရန္ဆက္ျဖစ္ခ်င္စိတ္လည္း မရိွေတာ႕ဘူး။</div><div style="text-align: justify;">ေတြးရင္း ငူငူငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနလိုက္တာ ဗိုက္ထဲက ထိုးနာလာေတာ႕မွ မစန္းရီသတိရမိေတာ႕သည္။ အိမ္ ေနာက္ေဖးမွာ ထမင္းခ်က္ေနတဲ႕ အႀကီးေကာင္ထက္ အငယ္၊ အႀကီးမကို မစန္းရီလွမ္းေခၚလိုက္သည္။ တိုက္ တိုက္ဆိုင္ဆိုင္။ ေစာေစာကမွ ေခါင္းရင္းခန္းက မေစာေမကို မစန္းရီကိ်န္ဆဲေနေသးသည္။ ကိုယ္႕ရဲ႕ႏႈတ္ထြက္ ကိ်န္စာကိုလည္း မစန္းရီ သတိမထားႏိုင္ေတာ႕ပါဘူး။ ဗိုက္က ခ်က္ခ်င္းႀကီးအႀကီးအက်ယ္ နာလာျပီေလ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၆)</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီေမြးျပီး နွစ္ပတ္အၾကာမွာပဲ မေစာေမ ေမြးသည္။ မစန္းရီရဲ႕ ကိ်န္စာအတိုင္း နွစ္ေယာက္စလံုး ဘယ္သူမွ ကေလးကန္႕လန္႕ေမြးမလာၾကသလို မိခင္နွစ္ေယာက္ကလည္း က်န္းမာလိုက္တာမွ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္။ ဒါေပမယ္႕ မစန္းရီရဲ႕ ကေလးကေတာ႕ သံုးလျပည္႕ကာနီး ဒီကေန႕မွာပဲ အဖ်ား၀င္လို႕ ေကာက္ကာငင္ကာ ဆံုးသြား ခဲ႕ျပီ။ ကိုတင္႕ေ၀နဲ႕ သူ႕အေဖာ္ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္က ေသသြားတဲ႕ လသားကေလးေလးရဲ႕အေလာင္းကို ဆိုက္ကားနဲ႕သယ္လို႕၊ ငမိုးရိပ္ေခ်ာင္းေဘး ဗိုက္ေတာထဲက ေျမကြက္လပ္မွာကြ်င္းတူးျပီး သြားျမႈပ္ၾကျပီ။ ညေန ေလးနာရီကတည္းက ထြက္သြားလိုက္တာ အခုခိ်န္ထိ ျပန္မလာေသး။ အျပင္မွာ ေမွာင္ရီပို်းေနျပီ။ မၾကာခင္ မိုးခု်ပ္ေတာ႕မည္။</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီတစ္ေယာက္တည္း ငူငူငိုင္ငိုင္နဲ႕ထိုင္ေနသည္။ အႀကီးေကာင္နွင္႕အႀကီးမက ေဈးထဲက ဆိုင္မသိမ္း ေသးလို႕ ျပန္မေရာက္ၾကေသးသလို အငယ္ေလးနွစ္ေကာင္ကလည္း လမ္းထဲမွာ သြားေဆာ႕ေနၾကသည္။</div><div style="text-align: justify;">'အူ၀ဲ . .အူ၀ဲ'</div><div style="text-align: justify;">ေခါင္းရင္းခန္းက ကေလးငိုသံစူးကနဲ ထြက္လာသည္။ ဒီကေလးက မစန္းရီကေလးထက္ နွစ္ပတ္ငယ္ ေတာ႕ အခုဆို နွစ္လခဲြေလာက္ရိွျပီ။</div><div style="text-align: justify;">'အူ၀ဲ . .အူ၀ဲ'</div><div style="text-align: justify;">ကေလးငိုသံက ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေနသည္။ ဟိုေကာင္မ ေစာေမဘယ္သြားေနပါလိမ္႕။ ဒီမွာ သူ႕သားမို်းယုတ္ကေလးက ျပဲလန္ေနျပီ။ ေၾသာ္ . .ဟိုေကာင္မမွမရိွပဲ။ သူ႕သမီးအႀကီးမေလးကိစၥ။ ဟုတ္တယ္။ သူ႕သမီးအႀကီးမေလးက ရည္းစားနဲ႕ခိ်န္းေတြ႕တာလိုလို၊ လင္ေနာက္လိုက္တာလိုလို လမ္းထဲက လူေတြဆီက သတင္းေရာက္လာလို႕ ေစာေမထြက္သြားတာၾကာျပီပဲ။ အငယ္ကေလးေတြနဲ႕ ဒီကေလးကိုထားပစ္ခဲ႕တာေနမွာ။ အငယ္ေလးလည္း ဘယ္ေရာက္ေနပါလိမ္႕။ အငယ္ေတြလည္း အိမ္က ကေလးေတြလို သြားေဆာ႕ေနတာပဲျဖစ္မည္။</div><div style="text-align: justify;">'အူ၀ဲ . .အူ၀ဲ'</div><div style="text-align: justify;">ကေလးငိုသံက တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ဆူးရာက အက္ကဲြလာျပီ။ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ေအာ္တဲ႕အသံမို်းျဖစ္လာျပီး မစန္းရီထရံေပါက္က ေခ်ာင္းၾကည္႕လိုက္သည္။ ေစာင္ၾကားေလးနဲ႕ တဲြေလာင္းခ်ည္ထားတဲ႕ ပုခက္ေပၚမွာ ကေလးကယက္ကန္၊ ယက္ကန္။ လက္ေတြ၊ ေျခေတြကေထာင္လို႕။ အာေခါင္ျခစ္ျပီး ေအာ္ငိုထားရတဲ႕အတြက္ အသားေတြ ေတာင္ရဲတြတ္ေနျပီ။ ပုခက္ထဲက ေကာ႕ျပီးထိုးေနတာ ေအာက္ကိုေတာင္ ေျခေထာက္တစ္ေခ်ာင္းေရာက္ေနျပီ။</div><div style="text-align: justify;">'ဒီလသားေလးကို မေခၚဘဲ ထားပစ္ခဲ႕တဲ႕ ေကာင္မ။ ျပန္လာရင္ ကေလးမသာပဲ ေတြ႕မယ္'</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီစိတ္ထဲက ပ်စ္ပ်စ္နွစ္နွစ္ေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမယ္႕ မစန္းရီ ဆက္ေခ်ာင္းျမဲဆက္ေခ်ာင္းေနသည္။</div><div style="text-align: justify;">'ေဟာေတာ႕ . .ပုခက္ထဲက ကေလးျပဳတ္က်ေတာ႕မယ္။ အို . .ျပဳတ္က်လို႕ေသေသ။ မို်းယုတ္ကေလး ေသသြားလည္း ေအးတာပဲ။ ငါနဲ႕ဘာဆိုင္တာမွတ္လို႕'</div><div style="text-align: justify;">အသံထြက္သြားတဲ႕အထိ မစန္းရီကိ်န္ဆဲလိုက္သည္။ ထရံေပါက္က ေခ်ာင္းေနရင္း ရင္ဘတ္က တစ္စံု တစ္ရာေၾကာင္႕ မစန္းရီကိုယ္႕ရင္ဘတ္ကိုယ္ငံု႕ၾကည္႕လိုက္သည္။ ေဘာ္လီ၀တ္မထားတဲ႕ မစန္းရီရဲ႕ ရင္ဘတ္တစ္ခု လံုးအျပင္ အကၤီ်အထိ ရဲႊရဲႊစိုေနသည္။ မစန္းရီ ႏို႕သက္ေနေလျပီ။</div><div style="text-align: justify;">'အူ၀ဲ . .အူ၀ဲ'</div><div style="text-align: justify;">ကေလးငိုသံက အနည္းငယ္တိုးသြားေပမယ္႕ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ထြက္ေနဆဲ။ မစန္းရီ တစ္စံုတစ္ရာကို ခီ်တံု၊ ခ်တံုစဥ္းစားရင္း အိမ္ေရွ႕သို႕ထြက္လိုက္သည္။ အျပင္မွာေမွာင္စျပဳေနျပီ။ လမ္းထဲမွာေတာ႕ ကေလးတစ္အုပ္ ေဆာ႕လို႕ ေကာင္းေနဆဲ။</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီ လမ္းထဲကိုမသိမသာမ်က္ေစ႕ေ၀ွ႕လိုက္ရင္း ျခံနွစ္ခုကိုကာထားတဲ႕ ၀ါးကပ္ေတြေအာက္က ဆူး စည္းရိုးကို လက္ျဖင္႕ဆဲြဖယ္လိုက္သည္။ ဆူးေတြကေနသားက်ေနျပီမို႕ တစ္ကိုယ္စာလြတ္ေအာင္ မစန္းရီမနည္းဖယ္ ေနရသည္။ အိမ္ေရွ႕လမ္းက ပတ္၀င္လို႕ရေပမယ္႕ လူေတြျမင္သြားလို႕မျဖစ္။</div><div style="text-align: justify;">ဆူးစည္းရိုးေလးပ်က္သြားျပီ။</div><div style="text-align: justify;">လက္ေမာင္းနွင္႕ေျခသလံုးမွာ ဆူးျခစ္ရာဗရပြေၾကာင္႕ ထြက္လာတဲ႕ ေသြးအစို႕မို႕နဲ႕ မစန္းရီ ဟိုဘက္အိမ္ေပၚ ေရာက္သြားျပီ။ ျပီးေတာ႕ ေသလုေမ်ာပါးေအာ္ငိုေနတဲ႕ ကေလးကို မစန္းရီေကာက္ခီ်လိုက္သည္။ ျပီးေတာ႕။</div><div style="text-align: justify;">'ေဟ႕ . .စန္းရီ။ ေစာေမရဲ႕ အိမ္ေပၚကိုတက္ျပီး ဘာလုပ္ေနတာလဲ'</div><div style="text-align: justify;">အိမ္ေရွ႕အ၀က ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ႕ ကိုတင္႕ေ၀ရဲ႕အသံကို ၾကားရေတာ႕ ျဗုန္းကနဲ မစန္းရီလန္႕သြားသည္။ ကေလးကို ငံု႕ၾကည္႕ေတာ႕ မစန္းရီရဲ႕ ႏို႕သီးေခါင္းကိုငံုလို႕ အားရပါးရ ႏို႕စို႕ေနလိုက္တာမွ တျပြတ္ျပြတ္မ်ား ျမည္ေန သည္။ ကိုတင္႕ေ၀ကေတာ႕ အိမ္ေပါက္၀မွာ မတ္တက္။</div><div style="text-align: justify;">'ဒီမွာကိုတင္႕ေ၀ေရ .က်ဳပ္ႏို႕မွမစို႕ရရင္ ဒီမ်ိဳးယုတ္တိရစၧာန္ကေလး မ်ိဳးျပဳတ္ေတာ႕မွာမို႕၊ မ်ိဳးဆက္ကေလးမျပဳတ္ေအာင္ ႏို႕လာတိုက္ေနတာ'</div><div style="text-align: justify;">မစန္းရီ ေအာ္ေျပာလိုက္ေပမယ္႕ ကေလးကို လက္ထဲက မခ်ေသး။ မစန္းရီသိေနသည္။ ဒီကေလး ႏို႕မ၀ေသးဘူး။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၉၊ Icon မဂၢဇင္း</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-92159670338193828412012-08-10T10:02:00.000-07:002012-08-10T10:02:10.891-07:00ဒုတိယေျမာက္ ျမစ္ခြဲတစ္စင္း<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil5gnzCLMz97e5rBdO6UF_d5KDVrZEskKJo_bZi570WB2LDjxThUyfj3t7wPnpBE84yoM60dWUX8h8KrTHdD4kK5cPKrDnXoAMQ1NNVscM-IT1ByyjklLHYCcmunMELqqdNb1012P6S-o/s1600/Snake_River_Canyon_from_Twin_Falls.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEil5gnzCLMz97e5rBdO6UF_d5KDVrZEskKJo_bZi570WB2LDjxThUyfj3t7wPnpBE84yoM60dWUX8h8KrTHdD4kK5cPKrDnXoAMQ1NNVscM-IT1ByyjklLHYCcmunMELqqdNb1012P6S-o/s320/Snake_River_Canyon_from_Twin_Falls.jpeg" width="320" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၁)</div><div style="text-align: justify;">ဟိုး .. အေ၀းႀကီးကေန လွမ္းၾကည့္လိုက္မယ္ဆုိရင္ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြအစီအရီထပ္ထားသလို ျမင့္မားမတ္ေစာက္ေနတဲ့ သင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီးရွိေနတာကို ျမင္ရလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ . . . ။</div><div style="text-align: justify;">သင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီးေပၚမွာ အလြမ္းေတြကို အစီအရီထပ္ထားတဲ့ အလြမ္းျပတုိက္ႀကီးတစ္ခုကို ျမင္ရမယ္။ ၿပီးရင္ . .အဲ့ဒီအလြမ္းျပတိုက္ထဲကို၀င္ၾကည့္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ခ်စ္သူ “မြန္” နဲ႔ ခ်စ္သူကို ျပတုိက္ထဲေခၚသြားဖို႔ မ၀ံ့မရဲေျခလွမ္းေတြနဲ႔ ျပတုိက္ေရွ႕မွာ သက္ျပင္းေတြအခါခါခ်ရင္း ေျခစံုရပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျမင္ရမယ္။ ၿပီးေတာ့ . . .။</div><div style="text-align: justify;">အလြမ္းျပတုိက္ဆီကေန လွမ္းၾကည့္မယ္ဆုိရင္ ေနာက္ထပ္ ဟိုး . .အေ၀းႀကီးဆီမွာ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ “မြန္” သိပ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ အျပာေရာင္ေကာင္းကင္ျပင္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ျမစိမ္းေရာင္ ေျမကဗ္ၺလာတုိ႔ ထိစပ္ေနသလို ထင္ရတဲ့ျမင္ကြင္းေတြကို ျမင္ရလိမ့္မယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ . . . ။</div><div style="text-align: justify;">အဲ့ဒီျမင္ကြင္းေတြေနာက္ခံနဲ႔ ႐ုပ္လံုးႂကြေနမယ့္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူတုိ႔ရဲ႕ ခပ္အက္အက္စကားသံ ေတြကိုၾကားရလိမ့္မယ္။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၂)</div><div style="text-align: justify;">မုဒြန္းေတာင္ေပၚကိုျဖတ္ၿပီး တုိက္ခတ္လာတဲ့ေလဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ႏွာသီး၀အထိေတာ့ ေအးစက္ေန တာက ေသခ်ာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွာသီး၀ကေန ျပန္ထြက္လာတဲ့ ေလေတြက်ေတာ့ ေအးစက္ျခင္းေတြ ကင္း႐ုံမက ပူေႏြးမႈေတြပါစြက္လုိ႔။ “မြန္႔” ကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ ဟိုး .. အေ၀းက သံလြင္ျမစ္ႀကီးစီးဆင္းသြားပံုကို တေမ့တေမာေငးေနတယ္။ ဘာမွမရွိတဲ့ ခံတြင္းထဲကအရာတစ္ခုကို မ်ိဳခ်သလိုလုပ္ရင္း ကၽြန္ေတာ္က စကားကို အဆံုးသတ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္။ </div><div style="text-align: justify;">“ငါ . .ေရြးစရာလမ္းမရွိလို႔ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး မြန္၊ ဒီေရြးခ်ယ္မႈဟာ ငါ့ဘ၀ပဲ။ ငါအသက္ရွင္ေနသေရြ႕ ဒီသင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီးဟာ ငါ့ဘ၀ပါဘဲ”</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနရင္း နင္းထားတဲ့ သင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ရဲ႕ သင္ပုန္းေက်ာက္သားအစအနေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္။ အေ၀းဘက္ဆီမွာေတာ့ မိႈင္းညိဳ႕ညိဳ႕ေတာင္ေျခေအာက္က မုဒြန္းရြာကေလးကျပားျပား ၀ပ္လို႔။ </div><div style="text-align: justify;">“ငါနားလည္ခ်င္ပါတယ္ ဗညား၊ ငါနားလည္ခ်င္သလို အားလံုးက နားလည္ေပးခ်င္ၾကရင္လည္း အေကာင္းသားေနာ္”</div><div style="text-align: justify;">“နင္စဥ္းစားၾကည့္ေလ မြန္ရဲ႕ . .ဒီဘီလူးကၽြန္းေပၚမွာ ငါေမြးတယ္။ ေက်ာက္သင္ပုန္းေတြ </div><div style="text-align: justify;">အစီအရီထပ္ ထားသလိုရွိတဲ့ ဒီေတာင္ေျခမွာ ငါနဲ႔ငါ့အေမေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီသင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းထဲမွ အေဖေသတယ္။ ငါဘာကိုလုပ္ရဦးမွာလဲ မြန္”</div><div style="text-align: justify;">“နင့္ရဲ႕အေဖေၾကာင့္ဆုိတာ ငါလက္ခံႏုိင္ေပမယ့္၊ နားေတာ့မလည္ခ်င္ဘူး ဗညားရယ္”</div><div style="text-align: justify;">“ငါလည္းရွင္းမျပတတ္ဘူး မြန္၊ အေဖ့ရဲ႕ပံုရိပ္ေတြ ဒီသင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ေပၚမွာ အၿမဲတမ္းထင္ဟပ္ေနတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီသင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီးဟာ ငါ့ဘ၀ပဲလို႔ ေျပာတာေပါ့”</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ့္စကားဆံုးေတာ့ မြန္က ဘာမွဆက္မေျပာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရီေ၀စြာၾကည့္ေနတယ္။ မြန္႔မ်က္၀န္း ထဲမွာ ဂ႐ုဏာေဒါသရိပ္ကေလးေတြကို ေတြ႕ေနရတယ္။ ၿပီးေတာ့ နက္႐ႈိင္းတဲ့ အရိပ္တစ္ခု . .။</div><div style="text-align: justify;">ဒီအရိပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ရပ္က မြန္႔ကိုလ်စ္လ်ဴ႐ႈတာမဟုတ္ပါဘူး။ ခဏတာ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္တာပါ။ ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ဘာမွမတက္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၃)</div><div style="text-align: justify;">ျမန္မာလိုအတိအက်ေျပာရရင္ေတာ့ “အလုပ္႐ုံ”လို႔ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ေတာင္ေပၚက သယ္ယူလာတဲ့ သင္ပုန္းေက်ာက္တံုးေတြကို ေက်ာက္သင္ပုန္းျပားေလးေတြျဖစ္ဖို႔ အေခ်ာသပ္ျပဳလုပ္ရာဌာနပါ။ ေက်ာက္သင္ပုန္း ေဘာင္ကိုလည္း အဲ့ဒီဌာနမွာပဲ လုပ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ႐ုံမ်ိဳးသံုး႐ုံတိတိကို မြန္ရဲ႕မိဘေတြက ပိုင္ပါတယ္။</div><div style="text-align: justify;">မြန္ျပည္နယ္ ဘီလူးကၽြန္းေပၚက ဒီမုဒြန္းရြာကေလးဟာ လက္မႈအေတာ္ထြန္းကားတဲ့ ရြာေလးပါ။ တကယ္ေတာ့ ေက်ာက္သင္ပုန္းတစ္ခ်ပ္ျဖစ္ဖို႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ အားလံုးဟာ လက္နဲ႔လုပ္တဲ့ လက္မႈပညာ ခ်ည္းပါဘဲ။ ေက်ာက္သင္ပုန္းလုပ္ဖို႔ အၾကမ္းထည္သင္ပုန္းေက်ာက္တံုးတစ္တံုးရဖို႔ကိုပဲ အေတာ္မလြယ္လွတဲ့ ကိစ္ၥပါ။ အၾကမ္းထည္တံုးေတြကို သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းထဲကေန ခက္ခက္ခဲခဲေပါက္ထြင္းယူရတာပါ။</div><div style="text-align: justify;">သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းဆုိတာကလည္း ျမင့္မားမတ္ေစာက္တဲ့ သင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ရဲ႕ ေတာင္ထိပ္ေတြ မွာပဲရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီတြင္းတစ္တြင္းရဲ႕ အနက္ဟာလည္း ဆယ္ေပ၊ ဆယ့္ငါးေပကေန ေပ ၅၀ အထိနက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနက္မွလည္း သင္ပုန္းေက်ာက္သားေကာင္းေကာင္းကိုရတာပါ။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ့္အေဖက မြန္႔ရဲ႕အေဖပိုင္သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တာ ကၽြန္ေတာ္မေမြးခင္ ကတည္းကပါ။ လုပ္သားဆုိတာထက္ နည္းနည္းျမႇင့္ၿပီးေျပာလို႔ရမယ့္ လူယံုလို႔ေျပာရင္ရမလားပဲ။ အေဖက လုပ္သားေခါင္းေဆာင္ဆုိေပမယ့္ လုပ္သားေတြနဲ႔အၿမဲတမ္း အလုပ္တာ၀န္ကို အတူတူထမ္းေဆာင္တတ္သူပါ။ အလုပ္အေပၚမွာလည္း အၿမဲတမ္းသစ္ၥာရွိ၊ ဂုဏ္ယူတတ္သူတစ္ေယာက္ပါ။ </div><div style="text-align: justify;">အေဖတုိ႔မ်ားႀကံဖန္ဂုဏ္ယူတတ္တဲ့ ေနရာမွာႏွစ္ေယာက္မရွိဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ဂုဏ္ယူမႈက ႐ုိးသားမႈေတြေပါင္း စပ္ထားတဲ့ ပကာသနမဲ့တဲ့ ဂုဏ္ယူမႈေလးပါဘဲ။ ဘီလူးကၽြန္းသားျဖစ္ၿပီး မြန္အမ်ိဳးသားျဖစ္ရတာကိုေတာင္ ဂုဏ္ယူ ပါသတဲ့။ အေဖက သူဂုဏ္ယူတဲ့ အလုပ္ဆုိေတာ့ သူ႕ရဲ႕တစ္ဦးတည္းေသာ သားႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမြေပးခ်င္တဲ့ ပံုလည္း တစ္ခါတေလေတာ့ေပၚတယ္ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပင္ပန္းမွာလည္း အေဖက စိုးရိမ္ေနေသးတယ္ေလ။</div><div style="text-align: justify;">“ငါ့သား . .ဒီသံလြင္ျမစ္ႀကီးစီးဆင္းေနသေရြ႕၊ ဒီသင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ႀကီး တည္ရွိေနသေရြ႕ အေဖတုိ႔ အလုပ္က တိမ္ေကာမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီအလုပ္က သမာအာဇီ၀စစ္စစ္ျဖစ္သလို တစ္ႏုိင္ငံလံုးမွာရွိတဲ့ ေက်ာင္းသား ငယ္ေလးေတြအတြက္ ရည္ရြယ္တဲ့လုပ္ငန္းဆုိေတာ့ ကုသိုလ္လည္းရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပင္ပန္းတာတစ္ခုေတာ့ရွိ တယ္ ငါ့သားေရ . . ။ ငါ့သားတုိ႔လက္ထက္ေရာက္ရင္ေတာ့ သင္ပုန္းေက်ာက္ကိုခြဲဖို႔ ယႏ္ၱရားေတြရွိလာမွာပါ”</div><div style="text-align: justify;">အေဖေျပာတဲ့ ယႏ္ၱရားဆုိတာကို အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေလးနဲ႔ေတြးၾကည့္ဖူးတယ္။ အခု ေခတ္မွာ ဂ၀ံေက်ာက္ေတာင္ေတြကိုေတာင္ ခြဲေနတဲ့ ယႏ္ၱရားေတြရွိေနၿပီပဲ။ ဒီသင္ပုန္းေက်ာက္ေလာက္ကို ဘာလို႔ ခြဲမရတာလဲလို႔ ေစာဒကတက္ၿပီးေတြးေနေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အေတြးကို အေဖ့ရဲ႕ အ႐ုိးရွင္းဆံုး အေျဖက ရွင္းပစ္လုိက္တယ္။</div><div style="text-align: justify;">“သင္ပုန္းေက်ာက္သားကႏုေတာ့ စက္နဲ႔ေကာ္ဖို႔က်ေတာ့ မျဖစ္ဘူးငါ့သား။ စက္နဲ႔ခြဲပစ္လုိက္ရင္လည္း အစအနေတြျဖစ္ကုန္လို႔ တစ္ခ်ပ္တစ္ေလေတာင္ က်န္မွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းဟာ ဒီေန႔အထိ လက္မႈလုပ္ငန္းအျဖစ္နဲ႔ပဲ ရွိေနေသးတာ”</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ကတည္းက အေဖနဲ႔ သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းဆီကို လိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ တြင္းထဲကိုေတာ့ အေဖက တစ္ခါမွဆင္းမခိုင္းဘူး။ တြင္းထဲမွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓာတ္ကျပတ္၊ အလင္း ေရာင္ကမွိန္ေတာ့ သာမန္လူတစ္ေယာက္၀င္ၾကည့္ဖို႔ဆုိတာ လံုး၀မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အ့ဲဒီတုန္းက သိပ္ၸံဘာသာရပ္မွာ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓာတ္ေငြ႕အေၾကာင္းသင္ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ကူးနဲ႔အေဖတုိ႔ရဲ႕ သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းႀကီးတစ္ခု လံုးကိုေတာင္ ေအာက္ဆီဂ်င္ဓာတ္ေငြ႕ေတြလႊတ္လို႔။ ရီမုကြန္ထ႐ုိးေတြဘာေတြေတာင္ သံုးလို႔ေလ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၄)</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ အေဖ့စကားကို နားမေထာင္တာဆုိလို႔ တစ္ႀကိမ္ပဲရွိခဲ့ဖူးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲ့ဒီတစ္ ႀကိမ္ေၾကာင့္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းတူး လုပ္သားဘ၀ကို ေရာက္သြားခဲ့တာ။ အေဖ့ရဲ႕အေမြကို လက္ခံရယူဖို႔ဆုိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမြးကတည္းက တံဆိပ္ႏွိပ္ပါလာခဲ့ၿပီးသား ျဖစ္ေနသလားေတာ့မသိဘူး။ အေဖ ကၽြန္ေတာ့္ကိုအၿမဲတမ္းဆံုးမတဲ့ “ရည္းစားမထားနဲ႔ စာႀကိဳးစား” ဆုိတဲ့စကားကို ကၽြန္ေတာ္က ေျပာင္းျပန္ မွတ္သားလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းတူးလုပ္သားျဖစ္ရၿပီေပါ့။</div><div style="text-align: justify;">ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ဆယ္တန္း။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ မုဒြန္းရြာ အ.ထ.ကမွာက စာစစ္ဌာနမရွိေတာ့ ေဆးတံလုပ္ငန္းနဲ႔ထင္ရွားတဲ့ ရြာလြတ္ဆုိတဲ့ရြာမွာ စာေမးပြဲသြားေျဖရတယ္။ အဲ့ဒီမွာတင္ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါက တက္လာခဲ့တာ။ စာေမးပြဲအတူသြားေျဖရတဲ့ ရက္ကေလးမွာ တစ္ရြာတည္းအတူေန “မြန္႔”ကို စာေမးပြဲၿပီးေအာင္ ေတာင္ မေစာင့္ပဲ စာေမးပြဲရက္အတြင္း ကၽြန္ေတာ္က ရည္းစားစာေတြ ႀကိဳးစားေရးလို႔ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔မွာ မြန္႔ကိုဖြင့္ေျပာျဖစ္သြားတဲ့အဆင့္ေရာက္ေရာ။ စာေမးပြဲရက္အတြင္း၀င္လာခဲ့တဲ့ စိတ္ေတြေၾကာင့္ စာမက်က္ႏုိင္ဘဲ ရည္းစားစာထုိင္ေရးျဖစ္ေနတဲ့ အက်ိဳးဆက္ေတြက ဆယ္တန္းကို ဗုန္းကနဲက်ပါေလေရာ။</div><div style="text-align: justify;">အဲ့ဒီအထဲက ရလဒ္ေကာင္းတစ္ခုကေတာ့ မြန္နဲ႔ခ်စ္သူေတြျဖစ္သြားျခင္းပါပဲ။ မြန္႔ဆီက အေျဖကို ခ်က္ ခ်င္းႀကီးရခဲ့တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ စာေမးပြဲေတြၿပီး သႀကၤန္လြန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီလူးကၽြန္းေပၚက ရြာ ေတြမွာဘုရားပြဲေတြဆက္တုိက္က်င္းပတယ္။ မြန္နဲ႔ေတြ႕ဆံုသမွ် ဘုရားပြဲတုိင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဒီစာသားခ်ည္းပဲ ရြတ္ေနေတာ့ မြန္လည္းနားၿငီးလာတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ေညာင္လမ္းရြာဘုရားပြဲေန႔မွာပဲ မြန္႔ဆီက အေျဖကို ကၽြန္ေတာ္ ရခဲ့တယ္။ </div><div style="text-align: justify;">လိုခ်င္တာကိုရၿပီးၿပီျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အေျခအေနတစ္ခုကို ရင္ဆုိင္ဖို႔ အင္အားေတြဆက္တုိက္ေမြး ယူရၿပီ။ ေအာင္စာရင္းေတြမထြက္ခင္ အေဖနဲ႔သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းကိုလိုက္။ ဘာသာရပ္ေတြအားလံုးကိုေလ့လာ။ ဘ၀ကို လံုးလံုးလ်ားလ်ားစိတ္၀င္စားသြားတဲ့ လူငယ္တစ္ေယာက္ပံုစံ၊ ခ်က္ခ်င္းအသက္သြင္းယူပစ္ခဲ့ရတာ။ မယူလို႔လည္း ဘယ္ရမလဲ။ စာေမးပြဲကက်ေတာ့မွာ ေသခ်ာေနၿပီကိုး။</div><div style="text-align: justify;">ဒီလိုနဲ႔ေအာင္စာရင္းေတြ ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းတူးလုပ္သားအျဖစ္ အေတာ္ေလးကို ေနသားက်ေနၿပီ။ အေဖတို႔မွာ ဆူႏုိင္ခ်ိန္ဘယ္ရွိလိမ့္မတုန္း။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ရဲ႕၀င္ေငြကို တတပ္တအားကူၿပီး ရွာေပးႏုိင္တဲ့ “မင္းဗညားေထာ” ျဖစ္ေနၿပီေလ။</div><div style="text-align: justify;">အေဖကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စာေမးပြဲက်တာကို စိတ္ဓာတ္က်တယ္လို႔ မဆုိေလာက္ေပမယ့္ အေတာ္ေလး ေတာ့ စိတ္ညစ္သြားပံုရတယ္။ ေက်ာင္းျပန္တက္ဖို႔ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ထဲ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေက်ာင္းနဲ႔ပတ္သက္ တဲ့စကားေတြ ဘာမွမေျပာေတာ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းတူးလုပ္သားဘ၀မွာ က်င္လည္လာရေတာ့တယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၅)</div><div style="text-align: justify;">မုိးေတြအႀကီးအက်ယ္ရြာတဲ့ ႏွစ္တစ္ႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္အျပင္းဖ်ားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီလူးကၽြန္းက ေတာေတြ၊ ေတာင္ေတြမ်ားေတာ့ ငွက္ဖ်ားဆုိတာလည္း ဧည့္သည္ေရာဂါအေနနဲ႔ အခိုက္အတန္႔ေရာက္လာတတ္ တယ္။ အဲ့ဒီဧည့္သည္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ ခိုနားသြားတယ္ဆုိပါေတာ့။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္အလုပ္မဆင္းႏုိင္တဲ့ ရက္ေတြမွာ အလုပ္အေပၚ အေလးအနက္ထားတဲ့အေဖက ေတာင္ေပၚ မွာအလုပ္သြားဆင္းတယ္။ တစ္ကယ္ဆုိ အလုပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနသားက်ကတည္းက အေဖက အလုပ္နားေနခဲ့ တာ။ အေဖအလုပ္မလုပ္ေတာ့တာ ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ေတာင္ ၾကာေနၿပီ။</div><div style="text-align: justify;">ၾကမ္ၼာဆုိး၀င္တယ္ပဲေခၚရမလား။ အေဖ့ရဲ႕ကံကုန္ၿပီပဲ ေျပာရမလား။</div><div style="text-align: justify;">အေဖအလုပ္သြားဆင္းတဲ့ တစ္ရက္မွာကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းတူးရာဇ၀င္မွာ အင္မတန္မွ ျဖစ္ခဲတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခုဟာ မထင္မွတ္ပဲျဖစ္လာတယ္။ </div><div style="text-align: justify;">အေဖအိမ္က ထြက္သြားတာဘာၾကာလို႔တုန္း ေတာင္ေျခမွာရွိတဲ့ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အိမ္ကို သတင္းတစ္ခု ေရာက္လာတယ္။ “သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းၿပိဳလို႔” တဲ့။ အထဲမွာ အေဖပါသြားသတဲ့။ ငွက္ဖ်ားျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွမျမင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ အေမ့ကိုေတာင္ မေစာင့္ပဲ အိမ္ကေနေျပးထြက္လာတာ မုဒြန္းေတာင္ေပၚကို အားတင္းတက္ႏုိင္ခဲ့ေပမယ့္ သင္ပုန္းေက်ာက္ေတာင္ကိုဆက္ၿပီးတက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟပ္ထုိးေနၿပီ။</div><div style="text-align: justify;">ေတာင္ထိပ္ကိုေရာက္ေတာ့လည္း အေမာဆုိ႔စရာျမင္ကြင္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကိုဆီးၿပီး ႀကိဳေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေတာ့ တြင္းထဲမွာပိေနတဲ့ အေဖ့ကိုဆြဲမထုတ္ႏုိင္ေသးပါဘူး။ ဆယ္ေပနက္တဲ့ တြင္းထဲမွာ အေပၚက ၿပိဳက်ထားလို႔ ပိေနတဲ့ ေက်ာက္သားေတြကိုပဲ အျခားအလုပ္သမားေတြအေတာ္ရွင္းယူေနရတယ္။</div><div style="text-align: justify;">“ဗညား၊ ဗညားမလာခဲ့နဲ႔”</div><div style="text-align: justify;">ဆုိတဲ့အသံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း တြင္းထဲ မဆင္းေအာင္ လူတစ္ေယာက္က အတင္းခ်ဳပ္ကိုင္ထားေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္အတင္းအားယူၿပီး ႐ုန္းထြက္တယ္။ ယိုင္နဲ႔ေနတဲ့ အင္အား နဲ႔အေဖ့အေပၚမွာပိေနတဲ့ ေက်ာက္တံုးေက်ာက္စိုင္ေတြကို ဒေရာေသာပါး ဖယ္ထုတ္ေနမိမယ္။ အာေခါင္ေတြေျခာက္ ကပ္ၿပီး လူတစ္ကိုယ္လံုး ေမာဟိုက္တုန္ယင္လာတဲ့အထိပဲ။</div><div style="text-align: justify;">တစ္ကယ္ဆုိ သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းတူးသမားဆုိတာ ဘယ္ေလာက္ပဲ ကၽြမ္းက်င္ခဲ့၊ ကၽြမ္းက်င္ခဲ့ ကိုယ္ ထင္ေနက်တြင္းမဟုတ္လို႔ကေတာ့ ေယာင္နနျဖစ္မွာ အေသအခ်ာပါပဲ။ တြင္းကိုအထဲကေန ေထာက္ကန္ထားတဲ့ ေဒါက္တုိင္ေတြကအစ၊ ဘယ္ေဒါက္က ဘယ္နံရံကို အားျပဳထားတယ္ဆုိတာ တြင္းထဲဆင္းေနက်သူသာ ေသခ်ာ သိႏုိင္မွာပါ။ ဒါကို အလုပ္ရွင္အေပၚသစ္ၥာရွိခ်င္တဲ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ေနမေကာင္းေနတဲ့ ရက္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္စားသြားေရာက္ခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လုပ္ကြက္မွာ အေဖေယာင္နနျဖစ္ၿပီေပါ့။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္ အသက္မ႐ႈမိေလာက္ေအာင္ပဲ ျမင္ကြင္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်ဳပ္ကိုင္လိုက္တယ္။ အေဖရယ္ေလ။</div><div style="text-align: justify;">အသက္မဲ့ ခႏ္ၶာကိုယ္နဲ႔ သူသိပ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္းထဲကေန ျပန္ထြက္လာရတယ္။ ႏွာ ေခါင္းေပါက္၀မွာ ေသြးအနည္းငယ္စို႔ေနတာကလြဲလို႔ အေဖ့ကိုယ္မွာ ဒဏ္ရာဆုိလုိ႔ ဘာမွမေတြ႕ပါဘူး။ အတြင္း ေၾကေၾကတယ္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕။</div><div style="text-align: justify;">“အေဖ . .”</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္ ရွိသမွ်အင္အားနဲ႔ အသံကုန္ျခစ္ၿပီး ေအာ္လိုက္တယ္။ ဒီအသံကို အေဖသိပ္ခ်စ္တဲ့ သင္ပုန္း ေက်ာက္ေတာင္ႀကီးနဲ႔ ဟိုးအေ၀းက စီးဆင္းေနတဲ့ သံလြင္ျမစ္ႀကီးက အက်ယ္ႀကီးၾကားႏုိင္ေပမယ့္ ၿပိဳလဲေနတဲ့ တြင္းထဲကေန အသည္းအသန္ဆြဲထုတ္ျခင္းခံလာရတဲ့ အေဖကေတာ့ ဘယ္လိုမွၾကားႏုိင္မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">(၆)</div><div style="text-align: justify;">အေဖဆံုးၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း နလန္ျပန္ထစမွာ အခြင့္အေရးလုိ႔ ေျပာရမလား။ ကံေကာင္းျခင္းလုိ႔ ဆုိရမလားမသိတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္က အဲ့ဒီျဖစ္ရပ္ေတြကို စိတ္မ၀င္စားျခင္းပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူမြန္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေရာက္လာတဲ့ သတင္းပါ။</div><div style="text-align: justify;">မြန္ရဲ႕ အစ္ကိုက စင္ကာပူက ျပန္ေရာက္လာၿပီး မၾကာခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔မြန္ရဲ႕သတင္းကို ၾကားတယ္။ မြန္ရဲ႕မိဘေတြကေတာ့ ဟိုတုန္းကတည္းက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေၾကာင္းကို သိေနခဲ့ၾကတာပါ။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘီလူးကၽြန္းရြာေတြမွာ ဒီတစ္ႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္း ေခတ္စားလာတဲ့အလုပ္က မေလးတုိ႔၊ စင္ကာပူတုိ႔မွာ အလုပ္သြားလုပ္ၾကျခင္းပါပဲ။ မြန္ရဲ႕အစ္ကိုကလည္းအဲ့ဒီလိုပါပဲ။ ဒီတစ္ေခါက္မြန္႕အစ္ကို ျပန္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လိုက္သြားဖို႔ မြန္ရဲ႕မိဘေတြက ေငြထုတ္ေပးမယ့္သေဘာပါ။ ကၽြန္ေတာ္နည္းနည္းေတာင္ စဥ္းစား မေနပဲ ျပတ္သားစြာျငင္းဆန္လုိက္တယ္။ ဒါကို မြန္အပါအ၀င္ မြန္ရဲ႕ အသိုင္းအ၀ိုင္းက နားမလည္မွာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။</div><div style="text-align: justify;">မြန္နဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ ထုိက္တန္တဲ့ေငြကို ႏုိင္ငံျခားသြားၿပီးမွ ရွာလို႔ရမယ္ဆုိရင္လည္း။ ေနပါေစေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္အသဲကြဲဖို႔အသင့္ျပင္ဆင္ၿပီး ေစာင့္ေနလိုက္ပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မခ်မ္းသာခ်င္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မြန္႔ ကို မခ်စ္တာလည္းမဟုတ္ပါဘူး။ အေဖသိပ္ခ်စ္တဲ့ေျမ၊ အေဖသိပ္ျမတ္ႏုိးခဲ့တဲ့ ေဒသကခြာၿပီး မသြားရက္တာပါ။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္သြားခဲ့ရင္လည္း သင္ပုန္းေက်ာက္ေျမမွာ အေဖ့ကိုတစ္ေယာက္တည္းပစ္ထားခဲ့ရာေရာက္မွာေပါ့။</div><div style="text-align: justify;">အေဖသိပ္ၿပီး ေပးခ်င္တဲ့ အေမြကို ကၽြန္ေတာ္က ေက်ာခိုင္းပစ္ရာေရာက္မွာေပါ့။</div><div style="text-align: justify;">အေဖ ျမတ္ႏုိးခဲ့တဲ့၊ သစၥာရွိခဲ့တဲ့ သင္ပုန္းေက်ာက္တြင္း တူးလုပ္သားဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္ေနသားက်မွ လည္း အေဖ့အေပၚ ကၽြန္ေတာ္တရားရာေရာက္မွာေပါ့။</div><div style="text-align: justify;">အေဖစီးဆင္းခဲ့တဲ့ ဘ၀ျမစ္ထဲက ဒုတိယေျမာက္ျမစ္ခြဲတစ္စင္းအေနနဲ႔ အေဖ့ကိုယ္စား၊ ခရီးရွည္ဆက္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္စီးဆင္းရဦးမွာေပါ့။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အၿပီးတုိင္ခ်ရင္း ဟိုး . .အေ၀းကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ အေ၀းဆီမွာ မြန္သိပ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္းကင္ျပာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျမတ္ႏုိးတဲ့ ျမစိမ္းေရာင္ ေျမကဗ္ၺလာတုိ႔ကေတာ့ ထိစပ္ေနသလိုထင္ရ တာပဲေလ။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေအာက္တိုဘာ ၂၀၁၁</div><div style="text-align: justify;">Faces Magazine</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-27081609006473632002012-07-23T09:27:00.000-07:002012-07-22T19:27:59.595-07:00အစိမ္းရင့္ရင့္ဆူး<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb3Edekom4PdWhFYQVq0bKj9JBDxQW4fEle8iyrLaoFI3oEv2k5tGIf1OFPW2qfJw3nk2dUhDUV4hE8j4Q3XHP6Jdtw0eEyKh6blOXat-P10buWRsOaMqMiTMe3OG9_oD4XOehGOwuKEk/s1600/B6200075-Century_plant_leaves-SPL.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgb3Edekom4PdWhFYQVq0bKj9JBDxQW4fEle8iyrLaoFI3oEv2k5tGIf1OFPW2qfJw3nk2dUhDUV4hE8j4Q3XHP6Jdtw0eEyKh6blOXat-P10buWRsOaMqMiTMe3OG9_oD4XOehGOwuKEk/s320/B6200075-Century_plant_leaves-SPL.jpg" width="216" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">(၁)</div><div style="text-align: justify;">“ဆရာ . . . သားမနက္ျဖန္ (၁၀)နာရီေလယာဥ္နဲ႔ ထြက္ရမယ္ဆရာ။ အဲ့ဒါ . .ဟို။ </div><div style="text-align: justify;">ဆရာ ေလယာဥ္ကြင္းကို လာဖို႔အဆင္ေျပမလားလို႔ . .သား ဖုန္းဆက္ၾကည့္တာ”</div><div style="text-align: justify;">“ေအး . . .ေက်ာ္ကိုလတ္လား။ မနက္ျဖန္ . .အင္း မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ဆရာအဆင္မေျပဘူးကြ။ ဆရာသြား စရာရွိတယ္။ သူရေလကြာ။ မင္းသိတယ္မလား။ မင္းတုိ႔ႏွစ္ကပဲ ဆယ္တန္းေအာင္သြားတဲ့ သူရမင္းထြဋ္။ ေအး သူ႕ရဲ႕ေမြးေန႔ကြာ။ မနက္ကတည္းက ဆရာ့ကို လာႀကိဳမယ္ဆုိၿပီး ဖိတ္ထားလို႔။ ဆရာသြားရမယ္”</div><div style="text-align: justify;">“ေၾသာ္ . . .ဟုတ္ကဲ့ဆရာ . .အဲ့ဒါဆုိရင္ . .သားႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ဆရာ”</div><div style="text-align: justify;">“ေအး . . .ေအး”</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းသားဆီက ဖုန္းဆက္လာေတာ့ ညဦးပိုင္း ၁၀ နာရီမို႔၊ ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က အဲ့ဒီအခ်ိန္ဘီယာဆုိင္မွာ။ “ငါ့တပည့္တစ္ေယာက္၊ မနက္ျဖန္မေလးရွား ထြက္ၿပီး အလုပ္သြားလုပ္မွာမုိ႔ ငါ့ဆီဖုန္းဆက္တာ” လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေျပာၿပီးေတာ့ လည္း ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္။ အရင္ကတည္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ မေလးရွားထြက္ၿပီး အလုပ္သြားလုပ္မယ္ ဆုိတာ သိေတာ့ သိေနသား။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီးထြက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မထင္ခဲ့။</div><div style="text-align: justify;">“ဒီႏွစ္က အဆင္မေျပဘူးဆရာရဲ႕။ သားလည္းတက္ၠသိုလ္ဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆရာ။ အိမ္က စိုက္ခင္းေတြလည္း ပိုးက်သလို၊ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၀က္ေပါက္စေလးေတြနဲ႔၊ ၀က္သားအမိတစ္အုပ္လံုးကလည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္ဆရာ။ ၀က္နားရြက္ျပာေရာဂါေတြ ဘာေတြလားေတာ့ မသိေပမယ့္ ေနမေကာင္းတဲ့ ၀က္သားအမိတစ္အုပ္လံုးကို ေစ်းခ်ၿပီး ေရာင္းလိုက္ရတယ္ေလ။ သားတုိ႔အိမ္စီးပြားေရးေၾကာင့္ သားလည္း မေလးရွားသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ”</div><div style="text-align: justify;">ဟိုတစ္ေလာေလးကမွ ကၽြန္ေတာ့္စာသင္ခန္းကို ေရာက္လာၿပီးေျပာတဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ရဲ႕စကားသံေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။ ဒီစကားေတြၾကားရတာ လြန္ေရာကၽြံေရာ တစ္လေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာပါ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စာသင္ေနရင္းတန္းလန္းမို႔ တပည့္ေဟာင္းေက်ာ္ကိုလတ္ကို စကားေတာင္သိပ္ၿပီး ေျပာျဖစ္ လိုက္တာမဟုတ္ဘူးေလ။</div><div style="text-align: justify;">“ဟ .. .မင္းက မေလးသြားၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိေတာ့ မင္းအသက္၊ မင္းပညာနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ။ အျခားနည္းေလးဘာေလးႀကံပါလား”</div><div style="text-align: justify;">“အျခားနည္းလည္းမရွိေတာ့ဘူးဆရာ။ ဟိုမွာက သားရဲ႕အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြလည္းရွိေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ။ အလုပ္ကေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းေပါ့ဆရာရယ္။ သားက စိုက္ခင္းထဲမွာ အပင္စိုက္လာတဲ့ ေကာင္ပဲ။ ဒီေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။”</div><div style="text-align: justify;">လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကမွ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားေယာင္မိေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔၀ိုင္းဖြဲ႕ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ စကားေတြက အာ႐ုံထဲမွာခဏပါပဲ။ မနက္ျဖန္ဆုိတဲ့ ရက္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ကယ္ မအား။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူရမင္းထြဋ္ဆုိတဲ့ တပည့္က သူ႕ရဲ႕ေမြးေန႔မုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားနဲ႔လာေခၚမယ္လို႔ ဖိတ္ထားၿပီးသား။ ကၽြန္ေတာ္မသြားလို႔က ဘယ္လိုမွမျဖစ္။ သူရမင္းထြဋ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အေဖဦးမင္းထြဋ္နဲ႔ပါ ရင္းႏွီးေနတာေလ။ ၿပီးေတာ့ ဦးမင္းထြဋ္ဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္၀ိုင္းက်ဴရွင္သင္ ဖို႔ တုိက္ခန္းကအစ၊ အစစအရာရာ ကူညီစီစဥ္ေပးသူ။</div><div style="text-align: justify;">“ေဟ့ေကာင္ . .. မင္းအရင္တစ္ခါေျပာတဲ့ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆုိတဲ့ တပည့္ကေရာ . .သြားၿပီလား”</div><div style="text-align: justify;">တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတဲ့ အေတြးေတြရဲ႕ ေနာက္မွာကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စကားစလာတယ္။</div><div style="text-align: justify;"> “မဟုတ္ဘူးကြ။ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္က သူရမင္းထြဋ္။ သေဘၤာသားနဲ႔ ဆရာ၀န္မရဲ႕သား။ ဒီတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔ေ၀ဇယႏၱာလမ္း ဟိုဘက္ျခမ္းက စိုက္ခင္းထဲက ေက်ာ္ကိုလတ္ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးပါ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲျခားေျပာလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိစ္ၥကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၀ိုင္းကေန ခြာထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျခားစကားေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀ိုင္းကျပန္ၿပီး စည္ကား သြားတယ္။ မေလးရွားကိုသြားမယ္ေက်ာ္ကိုလတ္ရဲ႕ မနက္ျဖန္၊ ေမြးေန႔ပြဲက်င္းပမယ့္ သူရမင္းထြဋ္ရဲ႕ မနက္ျဖန္တုိ႔ ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံကေန ဖယ္ခြာသြားၾကတယ္ေလ။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘီယာဆုိင္ထုိင္ၿပီး ထံုးစံအတုိင္း နာရီျပန္တစ္ခ်က္တီးတဲ့အခ်ိန္မွ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔လမ္းခြဲၿပီး ၅ လႊာမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိက္ခန္းကို တစ္ေယာက္တည္း တက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သဃၤန္းကၽြန္း၊ အသင္းတုိက္မွာရွိတဲ့ ေ၀ဇယႏၱာအိမ္ယာတုိက္ခန္းေတြက ေလွကား၀မွာ သံပန္းတံခါးတစ္ထပ္၊ ၿပီးမွတုိက္ခန္းကို ဖြင့္၀င္ရတဲ့ တံခါးကတစ္ထပ္မုိ႔ ျဗဳန္းကနဲၾကည့္လိုက္ရင္ အျပင္သံပန္းတံခါးက ၿခံစည္း႐ုိးတံခါးနဲ႔ တူေနတယ္။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းတက္လာရင္း ေလွကားရင္းက အျပင္သံပန္းတံခါးကိုေရာက္တယ္။ မီးေလး မွိန္ျပျပကို အားကိုးရင္း သံပန္းတံခါးက ေသာ့ကိုဖြင့္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ အဲ့ဒီမွာတင္ သံပန္းတံခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တစ္စံုတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သြားစမ္းမိတယ္။ </div><div style="text-align: justify;">“ဟာ . .ေက်ာ္ကိုလတ္”</div><div style="text-align: justify;">တစ္စံုတစ္ခုကိုစမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က လႊတ္ကနဲထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာပါလာတဲ့ ကန္စြန္းရြက္ႏွစ္စည္းကို ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ရင္း တုိက္ခန္းထဲကို ၀င္ခဲ့တယ္။ </div><div style="text-align: center;">(၂)</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္ ဒီတုိက္ခန္းကို မေရာက္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္က သဃၤန္းကၽြန္း၊ ေ၀ဇယႏ္ၱာလမ္းမေပၚမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုပိုင္တဲ့ အိမ္အိုႀကီးတစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္က်ဴရွင္စဖြင့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မဟာသိပ္ၸံဘြဲ႕ ရၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးတဲ့ အထက္တန္းျပဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္က အိမ္အိုအိုႀကီးမွာ က်ဴရွင္၀ိုင္းကို စတင္ခ့ဲတာ။ </div><div style="text-align: justify;">က်ဴရွင္၀ိုင္းက ေ၀ဇယႏ္ၱာလမ္းမေပၚမွာ ရွိတယ္ဆုိေပမယ့္ အိမ္ကေတာ္ေတာ္ဆုိၿပီး စုတ္ခ်ာေနေတာ့ က်ဴရွင္၀ိုင္းသာ ဖြင့္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္မလာေသး။ ဒါေတာင္ အဲ့ဒီနားမွာ သဃၤန္းကၽြန္း အထက (၂)ႀကီးရွိသလို၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တြဲၿပီး သင္မယ့္ ဆရာမက အဲ့ဒီေက်ာင္းက။ ဒါေပမယ့္ သင့္မယ့္ ဆရာကၽြန္ေတာ္က စာသင္သက္အေတာ္နည္းေသးတဲ့ ဆရာပ်ိဳပ်ိဳ၊ သင္မယ့္ေနရာက ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ အိမ္အိုအိုဆုိေတာ့ တက္မယ့္ ေက်ာင္းသားဆုိတာကလည္း နတ္ၳိေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း မၾကာခင္မွာ ေက်ာ္ကိုလတ္ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ (၆) ေယာက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ေက်ာ္ကိုလတ္တုိ႔က (၉)တန္းေက်ာင္းသားေတြ။</div><div style="text-align: justify;">“ငါ့ေမာင္ေရ . . .ငါတုိ႔ေတာ့ ေက်ာင္းသားရၿပီ။ ဒီကေလးေတြ စာေတာ့မေတာ္ၾကဘူး။ အားလံုးက နယ္ကခ်ည္းပဲ။ ငါတုိ႔ဒီလမ္းဟိုဘက္က စိုက္ခင္းထဲက ကေလးေတြေလ။ သူတုိ႔က ေက်ာင္းစတက္တာလည္း ေနာက္က်ေတာ့ ၀င္စရာက်ဴရွင္၀ိုင္းကလည္း မရွိဘူးေလ။ ငါတုိ႔လည္း သူတို႔ေတြနဲ႔ပဲ က်ဴရွင္၀ိုင္းကို စလိုက္ၾကရေအာင္။ သူတို႔မိဘေတြကလည္း စိုက္ခင္းထဲကဆုိေတာ့ နင္သိတဲ့အတုိင္းေလ။ အဆင္ေျပသေလာက္ က်ဴရွင္ခနဲ႔ပဲ သင္လိုက္ၾကတာေပါ့ဟယ္”</div><div style="text-align: justify;">ဒီလိုနဲ႔ေတာင္ပံက်ိဳးလုက်ိဳးခင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆက္ရက္ေတြနဲ႔ ခံတြင္းမပ်က္တစ္ပ်က္ေၾကာင္ေတြေတြ႕ခဲ့ၾက တယ္။ တကယ္ေတာ့ စုစုေပါင္းေက်ာင္းသူ (၆)ေယာက္မွာ ေက်ာင္းသားက သံုးေယာက္၊ ေက်ာင္းသူက သံုး ေယာက္။ ပံုစံေတြက မတူသလို၊ စိတ္ဓာတ္ေတြကလည္း မတူညီၾက။ </div><div style="text-align: justify;">“႐ုိးသားတယ္။ ႀကိဳးစားတယ္။ အလိုက္ေတာ့မသိဘူး” ဆုိတဲ့ နယ္က ကေလးေတြရဲ႕ထံုးစံတစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီနဲ႔ သံစံုျမည္ေနတာက ဟစ္ေဟာ့အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕လိုပဲ။ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္က ခရမ္းသံုးခြ ဘက္က။ သံုးေယာက္က မံုရြာခ႐ုိင္အရာေတာ္ဘက္က၊ ေက်ာ္ကိုလတ္က်ေတာ့ ဇလြန္က။ ေျပာဟန္၊ ဆုိဟန္ေတြ ကလည္း ေလယူေလသိမ္းေတြမတူၾက။ မံုရြာသံုးေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာ ဆရာမေတြကိုလည္း ခင္ဗ်ားေတြ က်ဳပ္ေတြနဲ႔ ႏႈတ္က်ိဳးေနတာမို႔ ဘယ္လုိမွ သင္ယူလို႔မရ။ သူတုိ႔ေျခာက္ေယာက္မွာ တူညီတဲ့အခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ေ၀ဇယႏ္ၱာလမ္းမေဘးက စိုက္ခင္းေလးေတြမွာ တဲေလးေတြထုိးၿပီး အသီးအႏွံမ်ိဳးစံု စိုက္ပ်ိဳးၾကတာေလ။</div><div style="text-align: justify;">“ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ကိုလတ္ . . .မင္းက မင္းအိမ္က လူေတြနဲ႔ မနက္ပိုင္းမွာ ေစ်းသြား၀ိုင္းေရာင္းတယ္ဆုိေတာ့ ရန္ကုန္ေစ်းသည္ေတြလိုပဲ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းရတာပဲလား”</div><div style="text-align: justify;">“ေအးေပါ့ကြ။ ေစ်းထဲမွာ ေအာ္မေရာင္းရင္ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနမွာေပါ့။ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ၊ ကန္စြန္းေတြ၊ ကင္ပြန္းေတြဆုိၿပီး ခုႏွစ္သံခ်ီနဲ႔ ဟစ္ႏုိင္မွတန္ကာက်တာ”</div><div style="text-align: justify;">စာသင္နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြကိုၾကားေနရတယ္။ သူတုိ႔ဘ၀ ေလးေတြထဲကို တုိးမ၀င္ပါဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ဘ၀ေလးေတြက အလိုလိုကၽြန္ေတာ့္နားထဲကိုေရာက္လာၾကတာေလ။ စိုက္ခင္းထဲက ကေလးေတြကို စာသင္ေတာ့ ရာသီေပၚအသီးအႏွံေတြက စားလို႔မကုန္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေစ်းထဲမွာ “ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ၊ ကန္စြန္းေတြ၊ ကင္ပြန္းေတြ” လို႔ ေအာ္ေရာင္းတတ္တဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ ယူယူလာတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ၊ ကန္စြန္းေတြဆုိတာကပဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လုိမွ စားမကုန္ႏုိင္ခဲ့။</div><div style="text-align: justify;">“ဆရာ . .အရြက္မ်ားမ်ားစားပါဆရာရဲ႕။ ဆရာ့ၾကည့္ရတာ ဗုိက္ကတစ္ေန႔ တစ္ျခားပူပူလာၿပီး အဆီပိတ္လာသလိုပဲ။ ကန္စြန္းရြက္ေတြ သားေန႔တုိင္းယူလာခဲ့မယ္”</div><div style="text-align: justify;">ေျပာလည္းေျပာသလို၊ ေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း ကန္စြန္းရြက္ေတြကို ေက်ာ္ကိုလတ္ကအၿမဲတမ္းယူလာတတ္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ကိုလတ္တို႔ ဆယ္တန္းႏွစ္အေရာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သဃၤန္းကၽြန္း၊ ေ၀ဇယႏ္ၱာ အိမ္ယာရဲ႕တုိက္ခန္းေပၚကိုေရာက္ခဲ့တယ္။</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicyhbxJ3mgdaigtIAFtLGFWHIlun6U1FMv_rB4tUlHPjE6b0znQwJ2z-ie-SucxxgJ_hK4UG6Jgb2zs5Efp2VIdV1_GAkmbehFUwrxxvc9jqmqlLn_hJQ9FslIZ_cP-NTS7EL3jIHUfwg/s1600/joke.gif" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEicyhbxJ3mgdaigtIAFtLGFWHIlun6U1FMv_rB4tUlHPjE6b0znQwJ2z-ie-SucxxgJ_hK4UG6Jgb2zs5Efp2VIdV1_GAkmbehFUwrxxvc9jqmqlLn_hJQ9FslIZ_cP-NTS7EL3jIHUfwg/s320/joke.gif" width="285" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: center;">(၃)</div><div style="text-align: justify;">တုိက္ခန္းေပၚေရာက္တာကလည္း ေက်ာ္ကိုလတ္တုိ႔ ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဗဟန္းမွာရွိတဲ့ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ြကငိန သီးသန္႔၀င္ေပးရတယ္။ ဒဂံု (၁)က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူရမင္းထြဋ္ဆုိတဲ့ ဒဂံု (၁)ေက်ာင္းသားကို သူ႕အိမ္မွာသြားၿပီး စာသင္ခြင့္ရခဲ့ တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းကို သင္ရတာဆုိေပမယ့္ ဒီေျခာက္ေယာက္ကို သင္ရတဲ့ႏႈန္းထားထက္ ၂ ဆေလာက္ လည္း လခကပိုရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ မိဘေတြက သဃၤန္းကၽြန္း၊ ေ၀ဇယႏ္ၱာအိမ္ယာမွာ တုိက္ခန္းရွိတာမို႔ သူတုိ႔က က်ဴရွင္ခန္းဖြင့္လို႔ရေအာင္ အဲ့ဒီတုိက္ခန္းကို ကၽြန္ေတာ့္ကို အလကားေပးေနတယ္။</div><div style="text-align: justify;">တုိက္ခန္းေပၚေရာက္ၿပီး တုိက္ခန္းအတြက္လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းေတြကိုလည္း ၀ယ္ေပးၾက တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္အိုႀကီးေပၚကေန တုိက္ခန္းအသစ္ေလးေပၚေရာက္ခဲ့ၿပီ။ တုိက္ခန္းအသစ္ေလးမွာ ေနာက္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္ေသာ ေက်ာင္းသားအသစ္ေလးေတြလည္း ေရာက္လာၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသား အသစ္ေတြနဲ႔ ေက်ာ္ကိုလတ္တုိ႔ (၆)ေယာက္ကိုေတာ့ေရာထားလို႔မျဖစ္။</div><div style="text-align: justify;">“သူတို႔ေတြကေတာ့ ခြဲထားမွရမွာေလ။ ေနာက္ထပ္အသစ္ေတြနဲ႔ေရာရင္ သူတုိ႔ေတြစာမလိုက္ႏုိင္မွာ စိုးရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကန္စြန္းရြက္အဖြဲ႕ေပါ့ဟယ္”</div><div style="text-align: justify;">ဆရာမက ရယ္ၿပီးေျပာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တန္းကေလးေတြ ေနာက္ကြယ္မွာ ေက်ာ္ကိုလတ္တို႔အဖြဲ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကန္စြန္းရြက္အဖြဲ႕လို႔ပဲ နာမည္တပ္ၿပီးေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တုိက္ခန္းအသစ္မွာ ေက်ာင္းသားအသစ္ ေတြေပးလာတဲ့ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ လက္ေဆာင္မုန္႔မ်ိဳးစံုၾကားမွာ ေက်ာ္ကိုလတ္ရဲ႕ကန္စြန္းရြက္ စည္းေလးေတြကေတာ့ အၿမဲတမ္းရွိေနတာပါပဲ။ တုိက္ခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညပိုင္း စာလာက်က္ရင္း အတူလာေနတဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေပ်ာ္လြန္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္လည္း မအိပ္ဘဲ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ေနတတ္တာပါပဲ။ သူရမင္းထြဋ္တုိ႔အိမ္က အၿမဲတမ္းလက္ေဆာင္ေပးတတ္တဲ့ ေခ်ာကလက္ေတြၾကားမွာ မစားျဖစ္ဘဲ ၫိွဳးေရာ္ကုန္တဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ရဲ႕ကန္စြန္းရြက္စည္းေလးေတြက အၿမဲတမ္းရွိေနတာပါပဲ။</div><div style="text-align: center;">(၄)</div><div style="text-align: justify;">ဆယ္တန္းေတြေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ြကငိန လုပ္ရတဲ့ သူရမင္းထြဋ္က ဂုဏ္ထူးေလးဘာ သာနဲ႔ေအာင္ၿပီး ေဆးတက္ၠသိုလ္၀င္လို႔ ေက်ာ္ကိုလတ္ကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးေလးပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ သူရမင္းထြဋ္ ဂုဏ္ထူးေတြေ၀ဆာစြာနဲ႔ေအာင္ေတာ့ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔မွာပဲ သူရမင္းထြဋ္ရဲ႕ အေဖဦးမင္းထြဋ္ကကၽြန္ေတာ့္ ကို ကားနဲ႔လာေခၚၿပီး အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းအစံုအလင္နဲ႔ သူရမင္းထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ေတာ့ခဲ့သလို အိမ္မွာထမင္းေကၽြးလို႔ အားမရဘဲ ဘီယာေသာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘီယာဆုိင္ကိုေခၚၿပီး ျပဳစုျပန္တယ္။ အဲ့ဒီညက ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္မူးေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိက္ခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ညတစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ကိုမင္းထြဋ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိတုိက္ခန္းေအာက္ထိ လိုက္ပို႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူရမင္းထြဋ္ ကန္ေတာ့ လိုက္တဲ့ အက်ႌ၊ ပုဆုိး၊ မုန္႔ပံုး၊ ေခ်ာကလက္ဗူးေတြအပါအ၀င္ စားစရာေသာက္စရာေတြကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ မႏုိင္မနင္းသယ္ရင္း၊ တုိက္ခန္းေပၚကို တက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာတင္ တုိက္ခန္း၀ သံတံခါးကိုငုတ္တုပ္မွီ၊ ကန္စြန္း ရြက္စည္းေတြကိုင္ၿပီး အိပ္ငုိက္ေနတဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္တာ။ ေက်ာင္းေတြပိတ္ကတည္းက ေက်ာ္ကိုလတ္က သူ႕အိမ္ကိုျပန္သြားတာမုိ႔ ေသာ့က သူ႕မွာရွိမေနေတာ့ဘူးေလ။ ကန္စြန္းရြက္စည္းေတြကိုင္ထား တဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာကို မေက်နပ္မွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။</div><div style="text-align: justify;">“မင္းကြာ . .ဒီအခ်ိန္ႀကီးတုိက္ခန္းေရွ႕မွာေစာင့္ေနရလား . . လာလာ အထဲ၀င္”</div><div style="text-align: justify;">မူးေနတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က စကားေတြက တစ္လံုးခ်င္းထြက္လာတယ္။</div><div style="text-align: justify;">“ဒီေန႔ေအာင္ စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔မို႔ ဆရာ့ကိုကန္ေတာ့ခ်င္တာနဲ႔ သားေစာင့္ေနတာ”</div><div style="text-align: justify;">တုိက္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္ကိုလတ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကန္စြန္းရြက္စည္းေတြေဘးခ်ၿပီး ကုန္းကန္ ေတာ့တယ္။ သူရမင္းထြဋ္ကန္ေတာ့လိုက္တဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ႏွစ္ထုပ္ကိုတစ္လွည့္၊ ေက်ာ္ကိုလတ္ယူလာတဲ့ ကန္စြန္းရြက္စည္းေတြကို တစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္ တတ္လာခဲ့တယ္။ ဆရာတစ္ယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုး။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႏွစ္ထုပ္ရဲ႕တန္ဖိုး။ ကန္စြန္းစည္းေတြရဲ႕ တန္ဖိုး။ တန္ဖိုးေတြရဲဲ႕အလဲအထပ္ ကိန္းကို အယ္ကိုေဟာအရွိန္နဲ႔ရီေ၀ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသိဥာဏ္က တြက္ခ်က္ေနတယ္။</div><div style="text-align: justify;">“မင္းကြာ . .ငါ့ကို ဒီကန္စြန္းစည္းေတြေလာက္ပဲ တန္ဖိုးထားရသလား”</div><div style="text-align: justify;">“ဗ်ာ . .ဆရာ”</div><div style="text-align: justify;">“မင္းတုိ႔ကြာ . .ငါ့ဆီမွာစာ စသင္ကတည္းက ငါတုိ႔ဘက္က က်ဴရွင္လခကအစ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္မယူခဲ့ဘူး။ ကိုးတန္းတစ္ႏွစ္၊ ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္၊ စုစုေပါင္း ႏွစ္ႏွစ္။ ၿမိဳ႕ကေလးေတြနဲ႔ ေတာကေလးေတြကြာတယ္ဆုိတာ ဒါပဲ။ မင္းတို႔ဆရာမေျပာဖူးတဲ့ ႐ုိးသားတယ္။ ႀကိဳးစားတယ္။ အလုိက္မသိဘူးဆုိတာ အဲဒါပဲ။ မင္းတို႔ရဲ႕သိတတ္မႈက ကန္စြန္းရြက္ေတြလားကြ”</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ဘာေတြတရစပ္ထြက္ေနမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အတိအက်မသိခဲ့ပါ။ အထက္ပါ စကား ေတြအတုိင္းထြက္ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္မူးေနတာ ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းလည္း ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာႏုိးတဲ့အခ်ိန္က ဆယ္နာရီခြဲၿပီမုိ႔ ေက်ာ္ကို လတ္က မရွိေတာ့။ ညကေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ေျပာမိတာလား။ မေျပာမိတာလား ေ၀ကြဲမရ စဥ္းစားရခက္ေန တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကစာသင္တဲ့ ၀ိႈက္ဘုတ္မွာ ေက်ာ္ကိုလတ္ေရးသြားတဲ့ စာေတြကိုေတြ႕ခဲ့တာ။</div><div style="text-align: justify;">“ကန္စြန္းရြက္ေတြက ၾကာရင္ေရာ္ၿပီး ေႂကြတတ္သလို ေခ်ာကလက္ေတြလည္း မိႈတက္တတ္ပါ တယ္ဆရာ” တဲ့။ </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihyphenhyphenFZbapX9j4WyTYpoMCN-0vefF-P3Biz2033xp5kW_IToyncy_nXeKFygo4BiU6L_TytqndWZTrfi0F7N1WGlXZnqJN898GKMQ3ycIul_g3Wunh1He5Dnx3H772u2qFJFW32ZwYSezoA/s1600/visitors.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="190" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEihyphenhyphenFZbapX9j4WyTYpoMCN-0vefF-P3Biz2033xp5kW_IToyncy_nXeKFygo4BiU6L_TytqndWZTrfi0F7N1WGlXZnqJN898GKMQ3ycIul_g3Wunh1He5Dnx3H772u2qFJFW32ZwYSezoA/s320/visitors.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><br />
</div><div style="text-align: center;">(၅)</div><div style="text-align: justify;">တုိက္ခန္း၀မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ကန္စြန္းႏွစ္စီးကိုကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတြးေနလိုက္တာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ေတာင္မသိ။ ေက်ာ္ကိုလတ္တုိ႔ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔က ဒီလို ကန္စြန္းစည္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာကန္ေတာ့တုန္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြကို ျပန္သတိရလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားရဲ႕အတိမ္အနက္ကို မွန္းဆလို႔မရလို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာေျပာ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္စြမ္းရွိလုိ႔ပဲလားေတာ့ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ကန္စြန္းစည္းေတြနဲ႔ ေက်ာ္ကိုလတ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ လည္းလာၿမဲလာဆဲပါပဲ။ အခုလို မေလးရွားသြားမယ့္ ကိစ္ၥေတြ႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ကန္စြန္း စည္းေတြကေတာ့ ေရာက္ၿမဲပါပဲ။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖုန္းဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေလယာဥ္ကြင္းကိုလိုက္မပို႔ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာရင္း သူရမင္းထြဋ္ ရဲ႕ေမြးေန႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္မဆီမဆုိင္ ဘာလို႔ထည့္ေျပာမိခဲ့ပါလိမ့္။ </div><div style="text-align: justify;">ေမြးေန႔ပြဲကို ခမ္းနားစြာ က်င္းပမယ့္ တပည့္ရဲ႕မနက္ျဖန္ဘ၀ခရီး၊ ႏုိင္ငံျခားထြက္ၿပီး မိသားစုစား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းရမယ့္ တပည့္ရဲ႕မနက္ျဖန္ဘ၀ခရီး။ မနက္ျဖန္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ခရီးႏွစ္ခုၾကားမွာ ျခားနားမႈေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ . . .။ ကၽြန္ေတာ္က ေခ်ာကလက္ေတြကိုပဲ မြတ္သိပ္စြာ တမ္းတေနျဖစ္တာလား။ </div><div style="text-align: justify;">“ဘုရား”</div><div style="text-align: justify;">ဖ်တ္ကနဲ အေတြးမွာလက္ထဲက ကန္စြန္းႏွစ္စီးဟာ ျပဳတ္က်လုမတက္ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုိရင္ ဒီလိုကန္စြန္းစည္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကန္စြန္းစည္းေလးေက်ာ္ကို လတ္ကေရာ။</div><div style="text-align: justify;">တစ္စံုတစ္ခုကို မရႏုိင္ေတာ့ကာမွ ေတြးမိတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လမ္းစေပ်ာက္ေနတယ္။ “ခ်ဥ္ေပါင္ ေတြ၊ ကန္စြန္းေတြ၊ ကင္ပြန္းေတြ” ဆုိတဲ့အသံေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နာရီကို ကမန္းကတမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္သံုးနာရီေတာင္ရွိေနၿပီ။ နာရီႏိႈးစက္ကို မနက္ (၈)နာရီတိတိမွာ ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ယာထဲကို ျမန္ျမန္၀င္လိုက္တယ္။ </div><div style="text-align: justify;">မနက္ရွစ္နာရီအိပ္ယာထလိုက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကန္စြန္းစည္းေလးအတြက္ ေလယာဥ္ခ်ိန္မီတန္ ေကာင္းပါရဲ႕ . . .။</div><div style="text-align: justify;"><b><span style="color: #073763;">မင္းေ၀ဟင္</span></b></div><div style="text-align: justify;"><span style="color: #073763;">ႏုိ၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၁ မေဟသီမဂၢဇင္း</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-15233990377379163972012-07-04T21:23:00.000-07:002012-07-04T21:23:09.907-07:00သတၱမ အႀကိမ္ ေရႊအျမဳေတ စာေပဆုေပးပြဲ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6izOVS5CPB1NYNHykr1hVeEtMNr-Z2qs7JSaTte4WZ2jMStbqag6unjb_WUwlNYn3INMAHFi7rZf_5Bbqj6FWIypkt6I4yUhSJLTkyyoBkb1krpyLThE5wBnS-zRgvj0oOzikvAtRvpM/s1600/pg---01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6izOVS5CPB1NYNHykr1hVeEtMNr-Z2qs7JSaTte4WZ2jMStbqag6unjb_WUwlNYn3INMAHFi7rZf_5Bbqj6FWIypkt6I4yUhSJLTkyyoBkb1krpyLThE5wBnS-zRgvj0oOzikvAtRvpM/s1600/pg---01.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW1hrLUIhL2Re5BHNjJyfV16SjyeOIJHzp7xhvqeBtNEGv9K8qInFNITPHBiklmADQnKOX7-mbfYW1S4LnaeOCrefHehq9kXKEqzcofcYUP71iZ1fDzZ2H8yU5rg2C5-oW8MzsDrB1qbs/s1600/pg---02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgW1hrLUIhL2Re5BHNjJyfV16SjyeOIJHzp7xhvqeBtNEGv9K8qInFNITPHBiklmADQnKOX7-mbfYW1S4LnaeOCrefHehq9kXKEqzcofcYUP71iZ1fDzZ2H8yU5rg2C5-oW8MzsDrB1qbs/s1600/pg---02.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4888JhHKyAs-C0OftbjNkbdLKK7lq0cUi9Z6vrFVyy9-enbhrjoS4rrRjaPQ4Sh0THNge_W425mvweXvQ-4QK2Yjsld3A4N1SioSMSlLo-QfwQ4qXbhtpPy5oquFukbdHP5x17K9EUH4/s1600/pg---03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4888JhHKyAs-C0OftbjNkbdLKK7lq0cUi9Z6vrFVyy9-enbhrjoS4rrRjaPQ4Sh0THNge_W425mvweXvQ-4QK2Yjsld3A4N1SioSMSlLo-QfwQ4qXbhtpPy5oquFukbdHP5x17K9EUH4/s1600/pg---03.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2nipVkNTnYeKNdn30kLOXVxPkNL5kdswxmU812SZ1Xdam6W3Z1mWamx2deBaawM6YgoO3Zm_wEmbDhUm_iSITqssSFYn8ZbKSc9C2TumyuK-8-hakd2CCKMq3ljyY3Uvy1xuuHjFn3Tg/s1600/pg---04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2nipVkNTnYeKNdn30kLOXVxPkNL5kdswxmU812SZ1Xdam6W3Z1mWamx2deBaawM6YgoO3Zm_wEmbDhUm_iSITqssSFYn8ZbKSc9C2TumyuK-8-hakd2CCKMq3ljyY3Uvy1xuuHjFn3Tg/s1600/pg---04.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzHcVXfW5VeUxoyAzNqlNjJ7iot9-OiC71sDw47rv12zajkpg5urvbuxr_DlDlnqi8erwd0Iq_ClcA4dnwC4C7zRVtta413VOiK27HxlIa0SvCCeDfNESN5eRhBQcO_DoQwgGDHq49aG8/s1600/pg---05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjzHcVXfW5VeUxoyAzNqlNjJ7iot9-OiC71sDw47rv12zajkpg5urvbuxr_DlDlnqi8erwd0Iq_ClcA4dnwC4C7zRVtta413VOiK27HxlIa0SvCCeDfNESN5eRhBQcO_DoQwgGDHq49aG8/s1600/pg---05.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvYZTRammWSl1l8MQuNCSvxu3boO2rB_OS5t1xDReQOmBQ7sukDvYX-gW5aTr83zxEyGJtQkEq09VD5NUltz6voe-ukrLlINerlC7eUu0mwpxfyuzkswWOzaY6-Q5cw6cTrj6jIxsp-RI/s1600/pg---06.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhvYZTRammWSl1l8MQuNCSvxu3boO2rB_OS5t1xDReQOmBQ7sukDvYX-gW5aTr83zxEyGJtQkEq09VD5NUltz6voe-ukrLlINerlC7eUu0mwpxfyuzkswWOzaY6-Q5cw6cTrj6jIxsp-RI/s1600/pg---06.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyLlAaXHqVR6eHHDXcm3cyivc7YUykZ35fTRqOvIkMGRrkRiXODWC2WSVCuoiwgjO3JaokjSdQ3GRVoh-bLA1U-39fVJyL2uyFo-5Yj_0jOQiJM0kA-WvhwOFWvuRJdz3wcmvZ-TpVPNs/s1600/pg---07.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhyLlAaXHqVR6eHHDXcm3cyivc7YUykZ35fTRqOvIkMGRrkRiXODWC2WSVCuoiwgjO3JaokjSdQ3GRVoh-bLA1U-39fVJyL2uyFo-5Yj_0jOQiJM0kA-WvhwOFWvuRJdz3wcmvZ-TpVPNs/s1600/pg---07.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglsludHTDcQmWLbZ2x_D70QJX3KO0BvzcxeX9DIT_PuDGymlvbDA6txAGwAYI79TOdev0jIZe11FtK7QXPfyO5KTs5krGxKz7Icm1-vhJoo7ycPJaRn1FufGXDnLsjdMjES00gnoq_1Ew/s1600/pg---08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEglsludHTDcQmWLbZ2x_D70QJX3KO0BvzcxeX9DIT_PuDGymlvbDA6txAGwAYI79TOdev0jIZe11FtK7QXPfyO5KTs5krGxKz7Icm1-vhJoo7ycPJaRn1FufGXDnLsjdMjES00gnoq_1Ew/s1600/pg---08.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjkkDn_SHQJKKti2lStXsxjy6B68Ycthqm51HDg_bFBCXIkjBEtmRLg6M_Jb-n_02_FVvxtpyTkv_wBB2GIMlHyUrB7-jUtL7WPjDCKsEPmC3x0YFm0xx_oQI3E0IAgrR1lO7W-B-6eLk/s1600/pg---09.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjkkDn_SHQJKKti2lStXsxjy6B68Ycthqm51HDg_bFBCXIkjBEtmRLg6M_Jb-n_02_FVvxtpyTkv_wBB2GIMlHyUrB7-jUtL7WPjDCKsEPmC3x0YFm0xx_oQI3E0IAgrR1lO7W-B-6eLk/s1600/pg---09.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmh15mAbtlJi8bDFKfD_JW3NR0hVyilAhRB07_0G_DqW07LVy_fRlATbdA7vFn11tKtcTF0xUtRUX3gBNX0-YTb6k013dxXN0jTv_72MCtWeCD20yNJont07zKusPbnhCm9QffZQ6swj0/s1600/pg---10.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgmh15mAbtlJi8bDFKfD_JW3NR0hVyilAhRB07_0G_DqW07LVy_fRlATbdA7vFn11tKtcTF0xUtRUX3gBNX0-YTb6k013dxXN0jTv_72MCtWeCD20yNJont07zKusPbnhCm9QffZQ6swj0/s1600/pg---10.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuSl1EDxfK08e0S_BsszRSGrZNY0WhXWuuuyPBh6S8RciqFuhT0wR2VVXf3Fo8p8haULiOF1mBPhxNlLPOJksQ2Ylhxu-GJf6jEO1m1W2Yf4O90ftLhh1d54JbnbmOvgx-hgnCnfO3ts0/s1600/pg---11.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuSl1EDxfK08e0S_BsszRSGrZNY0WhXWuuuyPBh6S8RciqFuhT0wR2VVXf3Fo8p8haULiOF1mBPhxNlLPOJksQ2Ylhxu-GJf6jEO1m1W2Yf4O90ftLhh1d54JbnbmOvgx-hgnCnfO3ts0/s1600/pg---11.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjggtjLPkoGoA_25boNTCkMqO0EOEs44qcmYG2k8rz6amRvRdYuxvqTXWLyPtB_dEz1fTWgjvziH8m16-Wc_iRNwYrtCrHXYNzRHkFGWhbB13mhx_Dm-v8Q3Vd_ACL3d5h5-v2ATs84_y8/s1600/pg---12.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjggtjLPkoGoA_25boNTCkMqO0EOEs44qcmYG2k8rz6amRvRdYuxvqTXWLyPtB_dEz1fTWgjvziH8m16-Wc_iRNwYrtCrHXYNzRHkFGWhbB13mhx_Dm-v8Q3Vd_ACL3d5h5-v2ATs84_y8/s1600/pg---12.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiuBnMeUBvplWg8wmI73Sr-m0KwxTY4ZjyC6Djo37_V7E61ZKoTlRwnEZOsJmQcaDWQZ-DOh_CVKp2Unxr-u1vj42A0DcsSrJpqrrSzccN75CvPvfkAgN7nK5byU2p31cGZhQQhLj9rv8/s1600/pg---13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiiuBnMeUBvplWg8wmI73Sr-m0KwxTY4ZjyC6Djo37_V7E61ZKoTlRwnEZOsJmQcaDWQZ-DOh_CVKp2Unxr-u1vj42A0DcsSrJpqrrSzccN75CvPvfkAgN7nK5byU2p31cGZhQQhLj9rv8/s1600/pg---13.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiin3WmQMVR3hHCx9Dm3WQZ_NjXjG9UW3vE088vLiXRMn-_6gwlC3S2sKCNCMOB1JAKLuRAwsUR6ukZ5ozagJICmdoMlezKiwWnRFAFcP6EOYWgXYUBw1isB9G5CUyYpHwHZVaoa4_7EQ8/s1600/pg---14.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiin3WmQMVR3hHCx9Dm3WQZ_NjXjG9UW3vE088vLiXRMn-_6gwlC3S2sKCNCMOB1JAKLuRAwsUR6ukZ5ozagJICmdoMlezKiwWnRFAFcP6EOYWgXYUBw1isB9G5CUyYpHwHZVaoa4_7EQ8/s1600/pg---14.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNSIqIdGr2pCrPbf5l_yWACgjoXNd6uY60Gk6acQQpRQztIp245B07pB2EU0FlmFpBp8SPLjmBVJO9qq0ku3cFVySXKHca21m7DeeGp9wwS0Wj2i9fp7ONoCnRNCibYTCnVQwhNcB8Baw/s1600/pg---15.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNSIqIdGr2pCrPbf5l_yWACgjoXNd6uY60Gk6acQQpRQztIp245B07pB2EU0FlmFpBp8SPLjmBVJO9qq0ku3cFVySXKHca21m7DeeGp9wwS0Wj2i9fp7ONoCnRNCibYTCnVQwhNcB8Baw/s1600/pg---15.jpg" /></a></div>
<br />ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-87514899022704701822012-06-11T12:48:00.000-07:002012-06-11T12:48:36.100-07:00အခြံကေလးေတြႏွင့္ အျခား၀တၳဳတိုမ်ား<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIg8pHp9lv9jgOdcguBXDJJEWFzZolZlALQ9dUjSUZsAlhQWaqCrUferOurQ3BDYb6yv0ftc3-8ae-HI7kUrZhBfoPDuGW4NnJCAXZswBOnEiSL4_2tkMsoBUDDfloqs15k0bJ1h9Y8G4/s1600/289986_241355122647479_152726339_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="293" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIg8pHp9lv9jgOdcguBXDJJEWFzZolZlALQ9dUjSUZsAlhQWaqCrUferOurQ3BDYb6yv0ftc3-8ae-HI7kUrZhBfoPDuGW4NnJCAXZswBOnEiSL4_2tkMsoBUDDfloqs15k0bJ1h9Y8G4/s400/289986_241355122647479_152726339_o.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ ၀တၳဳတိုေပါင္းခ်ဳပ္စာအုပ္ေလးပါ။</div>
<div style="text-align: justify;">
ဒီထဲမွာ၀တၳဳတို ၂၁ပုဒ္ပါပါတယ္။ဆရာသစ္ခက္အိမ္ေျပာသလို ေလထဲမိုးထဲမွာ စာအုပ္ကေလးထြက္ပါေတာ့ မယ္။
</div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-30999582334340009492012-05-31T03:06:00.004-07:002012-05-31T03:06:51.012-07:00အသည္းႏွလံုးေတြ ေရာင္းတဲ့ပြဲ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT7fBSeEW9wPuWtTEqLFa4FgexN4IgTH6M07mleudt3NFvLoeobXtFVMKavjr5n6y8qRqL8oicRoe7sh8mDyo02gsXuI-_r4tnNGIpyVJAZOcCcTGKPUjvyx1V8eZTfhgMyWErmSYnfwE/s1600/minwaihin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT7fBSeEW9wPuWtTEqLFa4FgexN4IgTH6M07mleudt3NFvLoeobXtFVMKavjr5n6y8qRqL8oicRoe7sh8mDyo02gsXuI-_r4tnNGIpyVJAZOcCcTGKPUjvyx1V8eZTfhgMyWErmSYnfwE/s1600/minwaihin.jpg" /></a></div>
<br />
၁။<br /> သန္းေခါင္ ၾကက္ဖတို႔ တြန္ၿပီ။ လမိုက္ရက္မို႔ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္း။
<br />
<div style="text-align: justify;">
<br />တစ္ေရးႏိုး ၾကက္ဖတို႔ရဲ႕ တြန္ျမည္
သံေတြေၾကာင့္ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုး လာပံုရတဲ့ အိမ္ေအာက္က ေခြးေလးနက္ ေက်ာ္မရဲ႕
တအူအူ၊ တအီအီ အသံကို ျမင့္ေဆာင္ ၾကားေနရတယ္။ အိမ္ေျခရင္းက ကုကၠိဳပင္ဆီက
“ကၽြီကၽြီ” အသံေတြကေတာ့ သစ္ကိုင္းတို႔ကို ညေလျပည္ရဲ႕ ၀င္တိုးသံလား၊
ညဥ့္ငွက္တို႔ရဲ႕ သက္ျပင္း ခ်သံလား၊ ျမင့္ေဆာင္ မေ၀ခြဲတတ္။ ျမင့္ေဆာင္ေဘးက
ဇနီးသည္ မိေဌးကေတာ့ အိပ္ေနလိုက္တာ တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔။ တစ္ခါတစ္ရံ
ေဟာက္သံေတြေတာင္ ထြက္လို႔။ ဇနီးသည္ မိေဌးရဲ႕ ဟိုဘက္မွာ ရွိေနတဲ့ ခုနစ္ႏွစ္
အရြယ္ သားေလး တြတ္ပီကေတာ့ ပိုးလိုးပက္လက္။ ျမင့္ေဆာင္ကေတာ့ ဘယ္ညာ
လူးလိမ့္ရင္း မနက္ေ၀လီ ေ၀လင္း အခ်ိန္ထိေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္ပါ့မလားလို႔
ေတြးေနမိေသးတယ္။<br /><br /> ရန္ကုန္က ကိုတိုးေမာင္ဆီကသာ
ဖုန္းမလာျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ျမင့္ေဆာင္အခုလို ျဖစ္ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိ။
ဒီလုိညမ်ဳိး မေရတြက္ႏိုင္ ေအာင္ ၾကံဳဖူးခဲ့ေပမဲ့ ဒီညက်မွ ထူးထူးျခားျခား
ျမင့္ေဆာင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္မသိ။ ေတာင္စဥ္ေရမရနဲ႔ ဟိုေတြး၊ ဒီေတြး
ေလွ်ာက္ေတြး ေနလိုက္တာလည္း အေတြးေတြက အပိုင္းတစ္ရာေလာက္ ရွိတဲ့ ကိုရီးယား
ဇာတ္ကားတစ္ကားစာေလာက္ ရွိေတာ့မယ္။<br /><br /> အိပ္မရေတာ့ ခံတြင္းက ခ်ဥ္သလိုလို
ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ ျမင့္ေဆာင္ ထထိုင္ လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္း၀က
ေဆးလိပ္ခြက္ ထားတဲ့ဆီကို လက္ကလွမ္းရင္း မီးျခစ္ကို ျခစ္လုိက္တယ္။ ဖ်စ္ခနဲ
ေတာက္သြားတဲ့မီး ျခစ္ရဲ႕အလင္းေရာင္ေအာက္ကေန အိမ္ေရွ႕ခန္းဆီမွာ အိပ္ေနတဲ့
ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကေလး ေလးေယာက္ဆီကို အၾကည့္က ေရာက္သြားတယ္။<br /><br />
ဒီဘက္ဆံုးမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကိုသံေခ်ာင္းရဲ႕သား ကံေကာင္း ေလးက တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔
အိပ္ေနလိုက္တာ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေလးေတြ ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ အက်ႌေအာက္က ဗိုက္ကေလးက
ပိန္လိုက္ ေဖာင္းလိုက္။ အလယ္က ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တုတ္ပုနဲ႔ ဗုတိုႏွစ္ေယာက္
ကေတာ့ ရြာေတာင္ပိုင္းက ထြန္းလွသားနဲ႔ ထြန္းျမသား။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့
ေမွာက္လ်က္ကေလးေတြ အိပ္ေနတာမို႔ ကံေကာင္းေလး လို ဗိုက္က ၾကယ္သီးေလး ေတြေတာ့
ျပဳတ္ထြက္မေန ၾက။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဗုတိုဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ျမင့္ေဆာင္နဲ႔
အတူ ရန္ကုန္ကို လိုက္ရမွာမို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုး ရက္ေလာက္ကတည္းက အိပ္လို႔
မရေအာင္ ေပ်ာ္ေနသူတဲ့။ ညဦးပိုင္းက ျမင့္ေဆာင္ကို ေျပာျပထားလို႔ သိေနရတာေလ။
အခုေတာ့လည္း ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး အိပ္ေနပံု က တကယ့္ကို တေမ့တေမာ။<br /><br /> “ဟင့္...ဟင့္... ဟင့္”<br />
အိပ္ေနရင္းက ဗိုက္က ေလးေဖာင္းၿပီး ႐ိႈက္ငင္လိုက္တဲ့ ဟိုဘက္ဆံုးက “အေသးေလး”
ဆိုတဲ့ ကေလးရဲ႕အသံ ေၾကာင့္ ျမင့္ေဆာင္အၾကည့္ ေတြက အားလံုးထဲကေန
ဟိုဘက္ဆံုးကို ေရာက္သြားတယ္။ အိပ္ေနရင္း ႐ႈိက္ငင္ လိုက္တာဆိုေတာ့ မအိပ္ခင္က
ငိုထားလို႔သာေပါ့။ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မအိပ္ခင္မွာ ငိုထားၾကတဲ့
ကေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ အခါ မ်က္ရည္မဲ့ ႐ႈိက္တတ္ၾကတာကို ျမင့္ေဆာင္ ျမင္ဖူး
ေတြ႕ဖူး ခဲ့သည္ပဲ။<br /><br /> မီးခြက္ကေလးကို မီး ညႇိရင္း လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ကာ
ဒီဘက္က ကေလး သံုးေယာက္ကို ခြေက်ာ္ရင္း ျမင့္ေဆာင္ အနားကပ္ၿပီး အေသးေလးကို
ၾကည့္လိုက္ တယ္။<br /> “အလို... အေသးေလး ရဲ႕ ပါးျပင္ပါးကြက္ၾကားေလး ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ မ်က္ရည္စီး ေၾကာင္းေတြနဲ႔ပါလား”<br /><br />
ျမင့္ေဆာင္ မီးခြက္ကို ကိုင္ရင္း အသာေလးေနာက္ ျပန္ဆုတ္လိုက္တယ္။ ဒီလို
ဆိုရင္ ညဦးပိုင္း မအိပ္ခင္ မွာ အေသးေလးတစ္ေယာက္ ငိုထားတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္
ပါလိမ့္။ သူက ရန္ကုန္ကို မလိုက္ခ်င္လို႔မ်ားလား။ ဟုတ္မွာပါေလ။ ရန္ကုန္ကို
ေခၚသြားတဲ့ ကေလးေတြထဲ က အနည္းစုကေတာ့ အေသးေလးလိုပဲ မလိုက္ခ်င္ ၾကတာပဲ ဥစၥာ။
အေတြးေတြ ကို တရစပ္ေတြးရင္း မီးခြက္ ကေလးမႈတ္လို႔ အေမွာင္ထဲမွာ ျမင့္ေဆာင္
ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္က ဖုန္းဆက္လာတဲ့ ကိုတိုးေမာင္
ရဲ႕အသံကိုလည္း ပီပီျပင္ျပင္ ျပန္ၾကားေယာင္လိုက္တယ္။<br /><br />
“ကိုျမင့္ေဆာင္ရယ္ က်ဳပ္ဆိုင္အတြက္ မျဖစ္မေန အနည္းဆံုး လိုတာက ငါးေယာက္ဗ်။
ခင္ဗ်ားက ဒီတစ္ေခါက္ ေလးေယာက္ပဲ ရမယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ညစ္ တယ္ဗ်ာ။ ဒီလို
လုပ္ပါလား ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း အဆင္ ေျပသြားတာေပါ့။ ေျပာရရင္ေတာ့
မေကာင္းပါဘူး။ ခင္ဗ်ားအရင္တစ္ခါလာတုန္း က ေခၚလာခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ား သားေလး အခု
ခုနစ္ႏွစ္ ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီမလား။ ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ားသား ကို
ေက်ာင္းမထားမယ့္ အတူတူ က်ဳပ္ဆုိင္အတြက္ ေခၚခဲ့ေပးပါလား။ ေနာက္တစ္ ေယာက္
တကယ္လို႔ျပန္ရေတာ့ လည္း ခင္ဗ်ား ျပန္ေခၚေပါ့။ သူမ်ားကေလးေတြ တစ္လ ကို
တစ္ေသာင္းခြဲေပးရင္၊ ခင္ဗ်ားသားကို ႏွစ္ေသာင္း ေပးမယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုလဲ... ကဲ”<br /><br /> ၂။<br />
ျမင့္ေဆာင္တို႔ ေနတာက ပဲခူး၊ သကၠလဘက္က။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ ဒီနယ္က လူေတြက
ရန္ကုန္တက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္လိုက္ ၾကတာ အဆင္ေျပသလား မေျပာနဲ႔။
ကိုတိုးေမာင္တို႔ မိသားစုဆိုရင္ သံုးေလးႏွစ္ အတြင္းမွာ တိုက္ေတြ၊
ကားေတြေတာင္ ၀ယ္ျဖစ္သြားတဲ့ အဆင့္ထိ ႀကီးပြားကုန္တာ။
ကိုတိုးေမာင္တို႔ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္က ဆိုင္နာမည္ တစ္ခုကိုပဲ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး
ေလးတပ္လုိ႔ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေတြ ဟည္းဟည္းထ ေအာင္ ဖြင့္ထားလိုက္တာ
ျမင့္ေဆာင္အသိ။<br /><br /> ကိုတိုးေမာင္တို႔ ရြာမွာ ေနကတည္းက ျမင့္ေဆာင္က
ကိုတုိးေမာင္တို႔ အိမ္မွာ သူရင္း ငွား။ အဲဒီတုန္းက ျမင့္ေဆာင္ နဲ႔
မိေဌးနဲ႔ေတာင္ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး သားေလး တြတ္ပီကို ေမြးၿပီးခါစေလာက္
ရွိဦးမွာ။ ကိုတိုးေမာင္တို႔ေမာင္ႏွမေလး ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္
တစ္အိမ္ေထာင္စီနဲ႔ အလွ်ဳိ အလွ်ဳိ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေန ၾကၿပီေလ။
ကိုတိုးေမာင္တို႔မွာ က မိဘေတြက မရွိၾကေတာ့ဘူး။<br /><br /> လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္
ေလာက္ကမွ ကိုတိုးေမာင္ရဲ႕ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး ကိုတိုး ေအာင္က ဘာစိတ္ကူးေပါက္
တယ္ မသိပါဘူး။ ရြာမွာရွိတဲ့ လယ္ေတြ၊ ႏြားေတြေရာင္းၿပီး ရန္ကုန္တက္၊
လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ဖြင့္လိုက္တာ ဟုန္းခနဲ အဆင္ေျပသြားတယ္ဆိုရမွာ။ အဲဒီမွာတင္
ညီျဖစ္တဲ့ ကိုတိုး ေမာင္ပါမက ညီမျဖစ္သူ ႏွစ္ ေယာက္ကိုပါ ရန္ကုန္ကို ေခၚၿပီး
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အခြဲေတြကို ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။<br /><br /> ပထမပိုင္း ကိုတိုးေမာင္
ရန္ကုန္တက္ေတာ့ ရြာမွာရွိ တဲ့ သူ႔လယ္ေတြတခ်ဳိ႕တစ္ ၀က္ေရာင္းခဲ့ေပမဲ့၊
တခ်ဳိ႕ တစ္၀က္က က်န္ေသးတာမို႔ ျမင့္ေဆာင္တို႔ အလုပ္မျပဳတ္ ေသးပါဘူး။
ဇနီးသည္ မိေဌး၊ သားေလး တြတ္ပီတို႔ နဲ႔ ဣေႃႏၵရရေလးပါပဲ။ ကိုတိုး ေမာင္တို႔
က်န္ခဲ့တဲ့အိမ္ႀကီး ေပၚမွာ တက္ေနရင္း အိမ္နဲ႔၊ လယ္နဲ႔၊ ႏြားနဲ႔။
အိမ္ႀကီးရွင္ ေယာင္ေယာင္၊ ဘာေယာင္ ေယာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားေသး တာ။ ဒါေပမဲ့
မၾကာပါဘူး။ ရန္ကုန္က ကိုတိုးေမာင္က ဆိုင္စရိတ္အတြက္ ေငြလိုတယ္ ဆိုတာနဲ႔ပဲ
ရြာျပန္လာ ၿပီး အိမ္နဲ႔လယ္ေတြ ေရာင္းလို႔ ျမင့္ေဆာင္တို႔မွာ အိုးလြတ္၊
ခြက္လြတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ။ အဲဒီကတည္းက လယ္မရွိ၊ ယာမရွိ၊ ေျမမရွိတဲ့
ျမင့္ေဆာင္ တို႔ မိသားစုသံုးေယာက္က အခုေနတဲ့ ရြာေခ်ာင္းစပ္က တဲပုတ္ကေလးဆီ
ေရာက္လာ ခဲ့ေတာ့။<br /><br /> သူရင္းငွား ရာထူးကေန ျပဳတ္သြားတဲ့ ျမင့္ေဆာင္လည္း
ေဒသ အေခၚ “ေဗာက္” ဆိုတဲ့ ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ကို အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက လုပ္ခဲ့
ရတာ။ မိန္းမျဖစ္တဲ့ မိေဌးနဲ႔ အတူတူ စပါးရိတ္ခ်ိန္ စပါး ရိတ္၊ ပဲဆြတ္ခ်ိန္
ပဲဆြတ္နဲ႔ ရရာအလုပ္လုပ္ရင္း ေနလာ ခဲ့တာမွ မၾကာေသးဘူး။<br /> ကိုတုိးေမာင္တို႔
လင္ မယား ရြာျပန္ၿပီး ပထမဆံုး အႀကိမ္ အလွဴ လုပ္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ မွာပဲ
ကိုတုိးေမာင္နဲ႔ ျမင့္ ေဆာင္ျပန္ၿပီး ဆက္သြယ္မိ ၾကတာ။ ငယ္ငယ္ကတည္း က
ေႁမြေဟာက္ စြယ္က်ဳိးလို ကိုတိုးေမာင္ အေပၚမွာ ျဖစ္ လာခဲ့တဲ့ ျမင့္ေဆာင္ဟာ
ကိုတိုးေမာင္ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။<br /><br />
“ကိုျမင့္ေဆာင္ေရ၊ ဒီကိစၥကမဆိုးဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ား လည္း ဘာပင္ပန္းတာမွတ္ လို႔။
က်ဳပ္အေနနဲ႔က်ေတာ့ လုပ္လို႔ မေကာင္းဘူးေလ။ က်ဳပ္တို႔ဒီဘက္ရြာမွာလည္း
တခ်ဳိ႕လူေတြရဲ႕စား၀တ္ေနေရး က က်ဳပ္အသိ၊ ခင္ဗ်ားအသိ။ အဲဒီေတာ့ဗ်ာ၊
ေက်ာင္းမထား ႏုိင္ၾကတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ကေလး ေတြကို က်ဳပ္တို႔ဆိုင္ေတြမွာ
စားပြဲထုိး အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားေခၚ ေပးဗ်ာ။ ကေလးေတြကို ေန စရိတ္၊ စားစရိတ္အျပင္
လစာ တစ္ေသာင္းခြဲစီေလာက္ ေပးမယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း ကေလး တစ္ေယာက္
ေခၚလာေပးႏိုင္ရင္ ကေလးတစ္ ေယာက္ရဲ႕တစ္လစာေပးမယ္ ဗ်ာ။ ရန္ကုန္မွာက်ေတာ့
တခ်ဳိ႕လူေတြက စားစရာမရွိ ရင္သာေနမယ္။ သူတို႔က ေလးေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္း ေတြမ်ား
ထားလိုက္ၾကတာ ေကာ့လို႔၊ ပ်ံလို႔။ ေရႊေက်ာင္း ေျပာင္ေျပာင္ ၀မ္းေခါင္ေခါင္
ဆိုသလိုပဲဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီရြာဘက္က ကေလးေတြ ရွာၿပီး က်ဳပ္တို႔ဆိုင္ေတြရဲ႕
စား ပြဲထုိးကိစၥကို ခင္ဗ်ား စီစဥ္ ေပးပါဦး”<br /><br /> ကိုတုိးေမာင္ရဲ႕ စကား
ရွည္အဆံုးမွာ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ျမင့္ေဆာင္တစ္ေယာက္ အလုပ္လက္မဲ့ မေရမရာဘ၀ ကေန
ရန္ကုန္-ပဲခူး။ စုန္ဆန္ ကူးတဲ့ ကေလးကုတို႔ ျဖစ္သြား ခဲ့ရတာေလ။
ပထမပုိင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အဆင္ ေျပခဲ့တာပါ။ ျမင့္ေဆာင္တို႔ နယ္ဘက္မွာ
ဆုိတာကလည္း စက္နဲ႔ေဖာက္ထားတာလုိပဲ ကေလးေတြက ေပါတယ္ မလား။<br /><br />
“ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ ရမွာဆုိေပမဲ့၊ ကိုတုိးေမာင္တို႔ ဆုိတာ
ကိုယ့္နယ္သားအခ်င္း ခ်င္းေလ။ သူတို႔ ေနသလုိ၊ သူတို႔ စားသလို နင္တုိ႔ကေလး
ေတြလည္း ေနရစားရမွာ။ ရြာ ဘက္မွာ ဖင္ထဲကို ရႊံ႕တစ္ ပိႆာ ၀င္ၿပီးမွ စားရတဲ့
ထမင္းထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သပ္ရပ္ပါတယ္ဟာ။ ကေလး ေတြကို လယ္ထဲ အလုပ္မႏုိင္
ေသးလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပုိ႔ ထားမယ့္အတူတူ ရန္ကုန္က ကိုတုိးေမာင္တို႔
လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ကို ပို႔ထားရင္ ဘယ္ ေလာက္ဟန္က်သလဲ။ လစာ လည္းရ။
လူရည္လည္းသန္႔ ကဲ”<br /><br /> ဒီလို စကားမ်ဳိးေတာ့ ျမင့္ေဆာင္က ကိုတုိးေမာင္
မသင္ ေပးပါဘဲနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္ ၿပီးသားပဲ။ အလုပ္က သင္ သြားတယ္လို႔ပဲ
ေျပာရမွာေပါ့။ ပထမပုိင္းေတာ့ ရြာမွာ ရွိၾကတဲ့ လက္လုပ္လက္စား ကေလးမိဘေတြက
အင္တင္ တင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုတုိးေမာင္ ဆုိင္ကို ေရွ႕ဆံုးအေနနဲ႔ ေရာက္သြားတဲ့
ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေလာက္လည္း ရြာကို ေငြစ၊ ေၾကးစေလးလည္း ပို႔ႏုိင္ေရာ၊ ရြာက
ေနာက္ထပ္ လက္လုပ္ လက္စားမိဘေတြလည္း သူ တုိ႔ကေလးေတြကို ရန္ကုန္
သြားထားမယ္ျဖစ္ေရာ။ တခ်ဳိ႕ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ကေလး ေတြဆုိရင္ ျမင့္ေဆာင္က
တကူးတကသြားၿပီး ေခၚစရာ ေတာင္မလိုဘူး။ ရန္ကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ပုိ႔ဖုိ႔
သူတို႔ကုိယ္တုိင္ ျမင့္ေဆာင္ဆီ ကို ေရာက္လာၾကတာ။<br /><br /> ျမင့္ေဆာင္ အေနနဲ႔
ရန္ကုန္ကို ပို႔ေပးရတဲ့ကေလး ေတြကေတာ့ အေရာင္က ခပ္စံုစံုပါ။ တခ်ဳိ႕က အတန္း
ေက်ာင္းမွာ တစ္တန္း ေလာက္အထိ တက္ခဲ့ဖူးသူ ေတြ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အတန္းေက်ာင္း
မထားႏိုင္တဲ့ မိဘရဲ႕သားသမီးေတြမုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာအံ ေနၾကသူ။
ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ကေန ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အသက္ အရြယ္အပိုင္း
အျခားထဲမွာ ရွိတဲ့ ကေလးအေယာက္ သံုးဆယ္ ေလာက္ကို ျမင့္ေဆာင္က ေတာ့
တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ရန္ ကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေတြကို ပို႔ခဲ့ၿပီးၿပီ။
ပထမပိုင္းေတာ့ ကိုတုိးေမာင္တို႔ ေမာင္ ႏွမေလးေယာက္ရဲ႕လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ေတြကို
အဓိကပုိ႔ရ တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုတုိးေမာင္တို႔ အဆက္အသြယ္ကေန
အျခားလက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေတြကို ေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။<br /><br />
“ကေလး ပြဲစားႀကီး၊ ၾကည့္လုပ္ဦးဗ်ဳိ႕။ ရြာက ေယာက်္ားေလးေတြကို ခင္ဗ်ား
ရန္ကုန္ကို အပို႔ ေကာင္းလို႔ ရြာမွာ ကေလး ေဘာလံုး တစ္သင္းစာေတာင္
မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေတြ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေထာင္
က်ကုန္မွျဖင့္၊ ရြာ က သူတို႔နဲ႔ ရြယ္တူေကာင္ မေလးေတြ လင္မရဘဲ
ျဖစ္ကုန္ၾကဦးမယ္။ ၾကည့္လုပ္ ဗ်ဳိ႕”<br /><br /> အစပိုင္းမွာ ဒီလိုအသံ ေတြကို
ၾကားရေပမဲ့ ျမင့္ ေဆာင္တုိ႔ကေတာ့ ျပံဳးၿဖီးၿဖီး ပါပဲ။ သူတို႔ဘာသာသူတို႔
ကေလး ပြဲစားပဲေခၚေခၚ၊ ကေလးကုန္သည္ပဲေခၚေခၚ။ ျမင့္ေဆာင္တုိ႔ကေတာ့ နား
ကင္းပိတ္ေနတဲ့ ေႁမြတစ္ ေကာင္လုိပဲ ကုိယ့္အလုပ္ ကိုယ္ေလွ်ာခနဲ၊ ေလွ်ာခနဲ
လုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒီလို ကေလးေတြကို ပို႔ေပးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင့္ေဆာင္ရတဲ့
ေငြကလည္း နည္းမွမနည္းဘဲ ဥစၥာ။ တစ္ေယာက္ပို႔ရင္ တစ္ လစာ တစ္ေသာင္းခြဲ
ဆုိေတာ့၊ တစ္ေခါက္ကို ငါးေယာက္ပို႔ တယ္ထားဦး၊ ျမင့္ေဆာင္ အတြက္က ခုနစ္
ေသာင္းခြဲပဲ။လမ္းစရိတ္ဆိုတာက ကုိတိုး ေမာင္တုိ႔ဆီက သီးသန္႔ရၿပီး သားေလ။
ခုနစ္ေသာင္းခြဲဆို တာက လက္တြင္းပါ အသား တင္ေလ။ ျမင့္ေဆာင္ျဖင့္
မိန္းမျဖစ္တဲ့ မိေဌးရဲ႕နား ေပါက္ေဟာင္းေလာင္းကေလး ေတြကိုေတာင္ ေရႊတိုေရႊစ
ေလးနဲ႔ ဖံုးပစ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အထိ။<br /><br /> ၿပီးေတာ့ ျမင့္ေဆာင္မွာ က
ရည္ရြယ္ခ်က္ေနာက္တစ္ ခုက ရွိေသးတယ္။ သား ေလး တြတ္ပီေလ။ တြတ္ပီကို
ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္း ထားရမယ္။ တြတ္ပီက အခု ခုနစ္ႏွစ္ကိုေတာင္
ေရာက္ေန ေပမဲ့ စားဖုိ႔၊ ေနဖို႔ လံုးလည္ လုိက္ေနသလို ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ၊ တြတ္ပီနဲ႔
ေက်ာင္းဆိုတာက အေ၀းႀကီးမွာ ရွိေနေသးတာ။အခုအိမ္မွာ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့
ေလးေယာက္ကို ရန္ကုန္ပို႔ၿပီး ရင္ေတာ့၊ သူတုိ႔ေလးေယာက္ အတြက္ ရလာမယ့္
ေငြေျခာက္ ေသာင္းကို ဆန္ေလး၊ ဆီ ေလး ၁၅ ရက္စာေလာက္ ၀ယ္၊ ဆန္ခါေပါက္လုိ
ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ဓနိမိုး အိမ္ေလးကို ဓနိပ်စ္ေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး
အစားထုိး၊ ၿပီးရင္ ေတာ့ မုိးေလးက်၊ ေက်ာင္း ေလးဖြင့္ရင္ တြတ္ပီကိုေတာ့
အတန္းေက်ာင္းမွာ ထားႏိုင္ ေလာက္ပါၿပီ။<br /><br /> ၃။<br /> “ေဟ့ေကာင္ ဗုတို၊ မင္း လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္နဲ႔ မအိပ္တာ လား”<br /><br /> “ေအးကြ ငါတို႔ မနက္ ျဖန္ ရန္ကုန္ဆုိတာႀကီးကို ေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ေပ်ာ္ေနတာ တုတ္ပုရဲ႕”<br /><br /> “တုိးတိုးေျပာပါ ဗုတိုရ၊ အေသးေလးႏုိးသြားလို႔ ထငုိ ေနပါဦးမယ္။ ဒီေကာင္က မင္းသိတဲ့ အတိုင္း”<br /><br />
“ေအးကြာ အေသးေလး က အေျခာက္က်ေနတာပဲ။ ရန္ကုန္ကုိ သြားရမွာေတာင္ သူ႔အေမနဲ႔
မခြဲႏုိင္လုိ႔ ငိုေနရ ေသးတယ္။ ငါကေတာ့ ေအး ေဆးပဲ။ ငါ့အေမက ငိုေနတာ ေတာင္
အေမ ငိုမေနနဲ႔၊ သား ပိုက္ဆံပို႔လုိက္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ ေသးတယ္”<br /><br /> “မဟုတ္ဘူး ဗုတိုရဲ႕။ အေသးေလးက ေက်ာင္းဖြင့္ ရင္ ဆရာမ အတန္းေက်ာင္း တက္ခ်င္လို႔ ေက်ာင္းမတက္ ရမွာစုိးလို႔ ငိုေနတာ”<br /><br />
အသံေလးေတြက တုိးတိုးအုပ္အုပ္နဲ႔ ပက်ိ၊ ပက်ိ ေျပာေနၾကေပမဲ့၊ မီးခြက္
ကေလးမႈတ္ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနတဲ့ ျမင့္ေဆာင္
အတုိင္းသားၾကား ေနရတယ္။ အိမ္အမုိးကေလး က ဆန္ခါေပါက္လို ျဖစ္ေနေပမဲ့
လမုိက္ရက္ညေမွာင္ေမွာင္ ထဲမွာမုိ႔ အလင္းေတြက အိမ္ ထဲကို တုိး၀င္မလာႏုိင္ၾက။
စကားေတြေျပာေနတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမွာင္ ထဲမွာ ျမင့္ေဆာင္ထုိင္ေနတာ
ကို ျမင္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။<br /><br /> “ေဟ့ေကာင္ ဗုတို၊ ဦးျမင့္ေဆာင္ႀကီးရဲ႕သား တြတ္ပီကိုက်ေတာ့ ဦးျမင့္ ေဆာင္ႀကီးက ငါတုိ႔လို ရန္ကုန္ကို မပို႔ဘူးလားကြ”<br /><br />
“ဟာ မင္းက မသိဘူး လား။ သူတုိ႔က ပိုက္ဆံရွိ တယ္ေလကြာ။ ဆန္ဆိုျပည္လုိက္၊
ဆီဆုိ ပုလင္းလုိက္ ၀ယ္ႏုိင္တဲ့လူေတြကြ။ ငါတုိ႔ လုိ မနက္ထမင္းစား၊ ညေန
ဆန္ျပဳတ္ေသာက္တဲ့အဆင့္မွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ တြတ္ပီက ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ဆရာမ
အတန္းေက်ာင္းမွာ တက္မွာတဲ့ကြ”<br /><br /> အသံေလးေတြက တုိး တုိးအုပ္အုပ္နဲ႔
ေျပာရင္းက ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ ကေလးေတြ ျပန္အိပ္သြားၾက ၿပီထင္ရဲ႕။
အေမွာင္ထဲမွာထုိင္ ေနတဲ့ ျမင့္ေဆာင္လည္း အခန္းထဲဘက္ကို ျပန္၀င္ လုိက္တယ္။
ေလေတြ ဒလေဟာ တုိက္ေနလို႔ အိမ္ေလးက သိမ့္ သိမ့္တုန္ေနေပမဲ့ ျမင့္ေဆာင္
ရင္ေတြ အသက္႐ွဴ မ၀သလို ဘဲ ေမာဟုိက္ေနတယ္။ အိမ္ ေရွ႕က ကေလးေလးေယာက္။
သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမင့္ေဆာင္ ရလာမယ့္ ေငြေျခာက္ ေသာင္း။ ၿပီးေတာ့ သားေလး
တြတ္ပီ။ ျမင့္္ေဆာင္ရဲ႕အာ႐ံု ေတြဟာ ေ၀၀ါးေထြျပားေနဆဲ။<br /><br /> “တြတ္ပီက ေက်ာင္း ေတြဖြင့္ရင္ ဆရာမအတန္း ေက်ာင္းတက္မွာကြ” ဆုိတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ကေလးတစ္ ေယာက္ရဲ႕စကား။<br /><br /> “ခင္ဗ်ားသားေလးကို ေက်ာင္းမထားမယ့္အတူတူ၊ က်ဳပ္ဆုိင္မွာထားဖို႔ ေခၚခဲ့ပါ လား” ဆုိတဲ့ ကိုတုိးေမာင္ရဲ႕ ဖုန္းထဲကစကား။<br /><br />
လင္းၾကက္တို႔ တြန္ေန ၿပီမုိ႔ မၾကာခင္မုိးလင္းေတာ့ မွာပဲလို႔
ျမင့္ေဆာင္ေတြးလိုက္ တယ္။ သားေလးတြတ္ပီက ေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူ မိေဌး ေဘးမွာ
တုတ္တုတ္မွေတာင္ မလႈပ္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင့္ ေဆာင္ ခပ္သြက္သြက္ပဲ စဥ္း
စားဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ လို မလုပ္လို႔လည္းမရဘူး။ မၾကာခင္မွာ မုိးကလင္းလာ
ေတာ့မွာေလ။<br /> “မိေဌး မိေဌး ဟဲ့ ထစမ္းပါဦး”<br /><br /> “အင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုျမင့္ေဆာင္ရဲ႕။ ေတာ္ ကား ဂိတ္ကို ဆင္းမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီလား”<br /><br /> “မဟုတ္ဘူးဟ။ ငါ မနက္မုိးလင္းရင္ ရန္ကုန္ မသြားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မသြား ေတာ့ဘူးဟာ”<br /><br /> “အယ္ အဲဒါဆို အိမ္ေရွ႕ က ကေလးေလးေယာက္ကို ေတာ္ဘယ္လို လုပ္မွာတုံး”<br /><br /> “မိေဌးႏွယ္ဟာ။ တံုး လိုက္တာ။ မုိးလင္းလို႔ ရွိရင္ ကေလးေတြကို ႏႈိးၿပီး သူ႔အိမ္ သူျပန္လႊတ္ လိုက္မွာေပါ့ဟ”<br /></div>
<div style="text-align: right;">
မင္းေ၀ဟင္<br />(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၂)</div>
<br />
<div class="art_bottom">
<br /></div>
<span style="height: 29px; width: 450px;"></span>
<span style="height: 160px; width: 696px;"></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-50375975811675027322012-03-17T13:34:00.000-07:002012-03-17T13:34:36.725-07:00အာဝါဟ ဝိဝါဟ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQOBeGcbC4ix2fnpGDkliF4PiQiMS7Rbjy0sGU0juXIYAPbtbeytS52W3Rr1lFZxWh0Spu0125LxbT6OzaKGKE56KorcPCXmGGXwyFoQqR-n-WO5d_1O39voir9qiuGp088uI82OSRRtU/s1600/presentforweddingpeople.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQOBeGcbC4ix2fnpGDkliF4PiQiMS7Rbjy0sGU0juXIYAPbtbeytS52W3Rr1lFZxWh0Spu0125LxbT6OzaKGKE56KorcPCXmGGXwyFoQqR-n-WO5d_1O39voir9qiuGp088uI82OSRRtU/s320/presentforweddingpeople.jpg" width="244" /></a></div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="color: maroon;">(၁)</span><br />
အခု က်င္းပေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲႀကီးမွာ က်ဳပ္ ၾကည့္မရဆံုး ေသာသူက က်ဳပ္ ေယာကၡမႀကီးပဲ။ ၾကည့္ဦးေလ သူ႔ပံုႀကီးကို။ က်ဳပ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲကို ေဘာလံုးပြဲ တစ္ခု နဲ႔ ႏိႈင္းၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ က်ဳပ္ေယာကၡမႀကီး က တစ္ကြင္းလံုး လွည့္ပတ္ကစားေန တဲ့ ကစားသမားပဲ။ ေတာင္ပံမွာ လည္း သူ၊ ေရွ႕တန္း ေနာက္တန္းေတြ မွာလည္း သူ ဆိုသလို မ်ဳိး။ ခန္းမေရွ႕ အဝင္အဝက လက္ဖြဲ႕ထုပ္ေတြ လက္ခံတဲ့ ေနရာက ေကာင္မေလး ေတြကို လည္း ဟိုလက္ဖြဲ႔ ပစၥည္းက ဟိုနား မွာပံု၊ ဒီလက္ဖြဲ႔ ပစၥည္းက ဒီေနရာ မွာခ်နဲ႔ ပါးစပ္က ပြစိ၊ ပြစိ ေျပာေနလို႔ အားမရေသးဘူး။ ေကာင္မေလးေတြ ေရးထားတဲ့ စာရင္းကိုလည္း စာရင္းစစ္ ဝင္လုပ္လား လုပ္ေနေသးရဲ႕။ ခန္းမထဲ ေလွ်ာက္ လမ္းေဘးမွာ ရွိတဲ့ ပန္းအိုးထဲက ပန္းေတြကိုလည္း ဟို ျပင္ထိုး၊ ဒီျပင္ထိုး လုပ္ေနေသးတယ္။ တကယ္ဆို ဒီပြဲအတြက္ ပန္းအိုးထိုး သမားေတြ သူ႔အဖြဲ႕နဲ႔ သူရိွၿပီးသားပဲ။ သူက ပန္းေတြကို ျပင္ထိုးေနလည္း ပန္းအိုးေတြက ပိုၿပီး လွသြားတယ္ မဟုတ္ပါဘူး။ ဧည့္သည္ေတြ ကလည္း စုံေအာင္ မေရာက္ ၾကေသးဘူးမလား။ ေရာက္လာတဲ့ ဟိုတစ္စ ဒီတစ္စ ဧည့္သည္ေတြကလည္း တခ်ဳိ႕ဧည္သည္ေတြက ခန္းမရဲ႕ဒီဘက္ ေထာင့္ေလာက္မွာ ေနရာယူ၊ တခ်ဳိ႕ ဧည့္သည္ေတြ က်ေတာ့ ဟိုဘက္ ေထာင့္ မွာ ေနရာယူ။ အဲသလို ျဖစ္ ေနေတာ့ သူ႔မွာ ဟိုေျပး၊ သည္ေျပး နဲ႔ ေလာက္ စာလုံးႀကီးႀကီး တစ္လုံး လင္ပန္းထဲမွာ ထည့္လွိမ့္ထားသလို မ်က္စိကို ေနာက္လို႔။<br />
ဝဝဖိုင့္ဖိုင့္ သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္မွာ ဆင္ျမန္းထားတဲ့ အရာေတြက အေရာင္ တစ္ဖိတ္ဖိတ္ လက္ေနတဲ့ ႐ုရွား စိန္အတုေတြေလ။ မီးေရာင္ ေတြ ဖ်တ္ခနဲ ပြင့္လိုက္တာနဲ႔ လက္ ခနဲ လင္းသြားတယ္ ဆိုတဲ့ စိန္မ်ဳိး ေတြ။ ဝတ္ထားတဲ့ အေရာင္က အဝါေရာင္ ဝမ္းဆက္ဆိုေတာ့ မ်က္ခုံးေတြ၊ မ်က္ခြံေတြ၊ ပါးေတြမွာ ျခယ္ထားတဲ့ အေရာင္ေတြ ကလည္း အဝါ။ ဖိနပ္က အစ အဝါ။ အဲ ..ႏႈတ္ခမ္း က်ေတာ့ အနီေရာင္ ေတာက္ေတာက္ ဗ်။ ဒါကလည္း ကြၽန္ေတာ့္ ဇနီးေလာင္း မဂၤလာ သတို႔သမီးကို ျပင္ေပးတဲ့ အလွဖန္တီး ရွင္ေတြ က လက္စြမ္းျပထား တာေလ။ မျပလို႔ လည္း ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ။ သတို႔သမီး ကိုျပင္ဖို႔ ငွားကတည္းက အေမ့ကိုပါ အဆစ္ျပင္ေပးရမယ္ ဆိုတာကို သူက ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ လုပ္ထား တာကိုး။<br />
အခုေတာ့ ေယာကၡမႀကီးဘာ တတ္ႏိုင္ၿပီလဲ။ မိတ္ကပ္ ထူထူေတြရဲ႕ အစြမ္းေၾကာင့္ ဟိုေျပးဒီေျပး လုပ္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာ မိတ္ကပ္နဲ႔ ေခြၽးႏွစ္ပါး ၿပိဳင္ၿပီး ဗြက္ေပါက္ေန ၿပီေလ။ အံမယ္ အံမယ္ ဒါေတာင္ မဂၤလာ စတိတ္ စင္ေပၚက မဂၤလာကိတ္မုန္႔ နားသြား ၿပီး ဘာေတြ စပ္စုေနေသးလဲ မသိဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူကိုယ္တိုင္ က်ဳပ္တို႔နဲ႔ အၿပိဳင္ ကိတ္မုန္႔ကို လွီးခ်င္ေနေသးတဲ့ပုံ။ ကိတ္မုန္႔ကို ေက်ာ္ၿပီး ဒီဘက္ တီးဝိုင္းက သီခ်င္းဆိုေနတဲ့ အဆိုေတာ္ကို အသက္မပါစြာ ဝတ္ေက် တမ္းေက် ျပဳံးျပေန လိုက္ေသး ။ ေဟာ..ဟိုဘက္ကို ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္သြားျပန္ၿပီ။ ေၾသာ္ သူ႔မိတ္ေဆြ ဧည့္သည္ထင္ပါရဲ႕။ ဖက္လဲတကင္း ႏႈတ္ဆက္ေနပုံက ဖက္နမ္းေတာ့မယ့္ ပုံနဲ႔။ က်ဳပ္ ေယာကၡထီး သူ႔ ေယာက်္ား လက္ကိုလည္း လွမ္းဆြဲလို႔ မိတ္ဆက္ေပး ေနလိုက္ေသး။ ေဟာ ၾကည့္။ ေျပာရင္း ဆိုရင္း ဒီဘက္ကို ေလွ်ာက္လာျပန္ၿပီ။ ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ႀကီး နဲ႔ေတာ့ ဘယ္ေတာ့ ေခ်ာ္လဲၿပီး ေရွ႕သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ျပဳတ္ထြက္ ကုန္မလဲ မသိဘူး။ က်ဳပ္ ရဲ႕မ်က္စိထဲမွာ ငါးစင္႐ိုင္း အေကာင္ လိုက္ ဝင္စူးေနသလို ကန္႔လန္႔ႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ေယာကၡမႀကီးေလ။ ဧည့္သည္ေတြ စုံေအာင္ မေရာက္ ေသးေတာ့ မဂၤလာ အခမ္းအနား စရမယ့္ အခ်ိန္ကလည္း လိုေသးလို႔ ခန္းမထဲမွာ ဟိုသည္ အကဲခတ္ေနတဲ့ က်ဳပ္ ရဲ႕အနားကို လာၿပီးေတာ့ ေတာင္ ဆရာ လုပ္ေနလိုက္ေသး။<br />
‘ဟဲ့..ေၾသာ္ ငါ့သား ဒီမွာ ထြက္ၿပီး ဘာလုပ္ေန ရတာတုံး။ ဝင္ဝင္။ သတို႔သား ဆိုတာ အခါေတာ္ ေပးမွ ခန္းမထဲကို ဝင္ရတာ ေၾသာ္ …ဒုကၡ။ ဒီကေလးႏွယ္ မသိတတ္ ရန္ေကာ”<br />
<span style="color: maroon;">(၂)</span></span> <span style="font-size: small;"><br />
က်ဳပ္ရဲ႕မဂၤလာပြဲမွာ က်ဳပ္ၾကည့္ မရတဲ့ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ေယာက္က က်ဳပ္ဇနီး ရဲ႕ေမာင္ ႏွစ္ေယာက္ပဲ။ က်ဳပ္ဇနီးရဲ႕ေမာင္ေတြ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္ ရဲ႕ေယာက္ဖ ေတြေပါ့။ တစ္ေယာက္ GTC နဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးပါၿပီ။ ေနာက္ တစ္ေယာက္ကေတာ့ သေဘၤာတက္ဖို႔ ေဒါင့္ဆင္းေနတာ။<br />
က်ဳပ္ရဲ႕မဂၤလာပြဲက မဟာသႏၲိသုခ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆိုေတာ့ ေျပာရရင္ သိပ္ၿပီး ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ႀကီး မဟုတ္ဘူးေလ။ ႏွစ္ဖက္ မိဘ ေဆြမ်ဳိး အသိုင္းအဝိုင္းနဲ႔ ခင္မင္ ရင္းႏွီးသူ ေတြေလာက္သာ ဖိတ္ၿပီး လုပ္တဲ့ပြဲ။ ေနရာ ထိုင္ခင္း၊ လာမယ့္ ဧည့္ ပရိသတ္ အေရအတြက္ ဆိုတာက ကြက္တိ။<br />
ဒါကိုေလ ဘာမသိ ညာမသိ သင္းတို႔ႏွစ္ေကာင္က ေခၚလာလိုက္ တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတာက အပုံ အပင္ေလ။ GTC ေကာင္ကလည္း ဆယ္ေယာက္ ထက္မနည္း။ သေဘၤာ သား ေလာင္းလ်ာကလည္း GTC ေကာင္ထက္ မေလ်ာ့ ဆိုသလို။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ဧည့္ ပရိသတ္တင္ ေခါပဏီ တပ္တစ္သိန္းထက္ မ်ားေန ဦးမလားပဲ။ မဂၤလာပြဲ မွာကတည္းက သူတို႔အေမ၊ က်ဳပ္ေယာကၡမႀကီးလို ပဲ တစ္ကြင္းလုံး ေျခ႐ႈပ္ေန ၾကတာေလ။ ပါလာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ အီစီကလီေတြ လား၊ ျပည္ တည္တည္ေတြလား မေျပာတတ္ပါဘူး။<br />
”ေအာင္မာ..ေအာင္မာ .. ၾကည့္စမ္း။ သင္းတို႔က တစ္ေယာက္ တစ္ခြက္စီ ခ်ထားတဲ့ ေရခဲမုန္႔ကို အားမရဘဲ စားပြဲထိုးကို ေခၚၿပီးေတာ့ တစ္ခြက္စီေတာင္ ထပ္ၿပီး မွာေန လိုက္ေသးတယ္။ ဘုရားေရ ဒီလိုဆို ရင္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေရာက္လာမယ့္ ပရိသတ္ေတာ့ ဂြမ္းၿပီ”<br />
မဂၤလာ အခမ္းအနား က်င္းပ ေနၿပီမို႔ ေလွ်ာက္လမ္းမွာ ေလွ်ာက္လာတဲ့ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္ေယာက္ဖ ေတြရဲ႕ဝိုင္းကို အမွတ္မထင္ မ်က္စိ အေရာက္မွာ ေထာ္ေလာ္ကန္႔ လန္႔ ကေမာက္ကမေတြ ျမင္ရတာေလ။ က်ဳပ္ျဖင့္ ေလွ်ာက္လမ္းမွာ ခလုတ္ ေတာင္ တိုက္သြားခ်င္ မိေသးတယ္။ ဒင္းတို႔ေၾကာင့္။ က်ဳပ္ေဘးက တြဲေလွ်ာက္လာတဲ့ ဒင္းတို႔ အစ္မ မ်က္ ႏွာသာ မရွိရင္ ဒင္းတို႔ က်ဳပ္လက္ခ်က္ နဲ႔ စိစိညက္ညက္ ေၾကၿပီ။ ဘယ္လုိ ဟာမ်ဳိးေလးေတြ ပါလိမ့္။ အလိုက္ ကန္းဆိုးကို မသိဘူး။ လက္ဖြဲ႔က် ေတာ့ ဒင္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ဖြဲ႔လံုးမွ တစ္မ်ဳိးေလာက္ပဲ ေနမွာ။ က်ဳပ္က တစ္ေယာက္ကုိ ၃၅ဝဝ ဖိုး ေကြၽးတာ ဆိုေတာ့ သင္း…သင္း တို႔ အဖြဲ႔တင္ အ႐ံႈးက သံုးေသာင္း ေက်ာ္ေလာက္ ျဖစ္ေနမွာ။ က်ဳပ္ရဲ႕ အေတြးေတြဟာ လက္ရွိ အေျခအေန မွတ္တမ္းတင္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္တဲ့ ေနရာ ထိ ကူးစက္ ပ်ံ႕လြင့္လာေတာ့ အဲဒီ အခ်ိန္ က်ဳပ္ မ်က္ႏွာႀကီးလည္း သုန္မႈန္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။<br />
”ကဲ…ေယာက္ဖေရ။ ေရွ႕ မ်က္ႏွာ ေနာက္ထားၿပီး ေျပာလိုက္ ဦးမယ္။ ဒီည အဖို႔ ခဲဖိုးေလး မ စ ခဲ့ပါဦး”<br />
”အမ္”<br />
က်ဳပ္ရဲ႕ ေယာကၡမ အိမ္ေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေယာက္ဖေတြ ဆီက ထြက္လာတဲ့ စကားေတြ ေလ။ သူတို႔ကိုသာ ခဲဖိုး ဆိုတာ မ ေပးခဲ့ရင္ ဒီတစ္ညေတာ့ သူတို႔ အစ္မ ကိုေတာင္ က်ဳပ္နဲ႔ ေပးအိပ္ပါ့ မလားမသိ။ က်ဳပ္ျဖင့္ အံ့ၾသလြန္း လို႔ ပါးစပ္ကေန ‘အမ္’ လို႔ေတာင္ အာေမဍိတ္ ထြက္သြားတာ။ ၾကား ….ၾကားဖူးေပါင္။ အစ္မ မဂၤလာ ဦးည မွာ ခဲဖိုးေတာင္းတဲ့ ေယာက္ဖ ေတြရယ္လို႔။ က်ဳပ္လည္း မၾကည္တဲ့ စိတ္ေတြကို ေလွ်ာ္ဖြပ္၊ သုန္မႈန္ ေနတဲ့ မ်က္ႏွာျပင္ကို သကာရည္ ေလာင္းၿပီး သူတို႔ ေတာင္းတဲ့ ခဲဖိုး ကို စိတ္ထဲက လံုးဝမပါဘဲ ေပးလိုက္ ရတယ္။ အေတြးထဲ မွာေတာ့ က်ဳပ္ေပးတဲ့ ပိုက္ဆံနဲ႔ သင္းတို႔ေတြ အရက္ သြားေသာက္ ၾကၿပီး သင္းတို႔ တစ္အုပ္ လံုး အန္ဖတ္ ဆို႔ေန ၾကပါေစေပါ့။<br />
OK . . .Thank you..<br />
”ေယာက္ဖေရ..အိပ္မက္လွ လွမက္ပါေစ.. ကြၽန္ေတာ္ တို႔ေတာ့ ဒိုးၿပီ”<br />
ဘာကြ။ အိပ္မက္လွလွ မက္ရဦးမယ္ ဟုတ္လား။ မဂၤလာဦးညကြ။ မဂၤလာဦးည။ ဒီလိုညမ်ဳိးမွာ အိပ္စရာလား ေျမြေပြးကိုက္ ေလးေတြရဲ႕။ သြားၾက၊ သြားၾက ျပန္မလာ ၾကနဲ႔ ။ တစ္သက္လံုး ျပန္မလာ ေလေကာင္း ေလပဲ။ ဘယ္လို ဟာေတြမွန္းကို မသိဘူး။<br />
ဟုတ္္တယ္။ က်ဳပ္လည္း စိတ္ ထဲကေန အဲသလိုပဲ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲ ထည့္လိုက္ေတာ့တယ္။ ေအးေရာ။<br />
<span style="color: maroon;">(၃)</span></span> <span style="font-size: small;"><br />
”ဒီႏွစ္ ပရီးမီးယားလိဂ္ ရာသီ မွာကြာ။ မန္ယူတို႔ ဘယ္လို ျဖစ္ေနမွန္းကို မသိပါဘူး။ ကဲ..ၾကည့္ မေန႔ည က ကန္တဲ့ပြဲမွာ ဘလက္ဘန္း အသင္း လိုမ်ဳိးကိုေတာင္ ႏွစ္ဂိုး တစ္ဂိုး နဲ႔ ႐ႈံး ရတယ္လို႔”<br />
က်ဳပ္ရဲ႕ မဂၤလာပြဲမွာ က်ဳပ္ၾကည့္မရတဲ့ တတိယေျမာက္ ပုဂၢိဳလ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ က်ဳပ္ရဲ႕ ေယာကၡထီးႀကီးေလ။ မဂၤလာဦးည မွာ ညစာစားၿပီးလို႔ ဟိုေယာက္ ဖ ေျမြေပြးကိုက္ ေလးေတြလည္း မရွိ ေတာ့တာမို႔ ေယာကၡမအိမ္ရဲ႕ ဧည့္ ခန္းမွာ က်ဳပ္ေျခေညာင္း လက္ဆန္႔ လုပ္ေနတုန္း က်ဳပ္ကို ဝင္ေျပာလိုက္ တဲ့ ေယာကၡထီးႀကီးရဲ႕ စကားေတြ ေလ။ သူေျပာတဲ့ စကားေတြကို က်ဳပ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကားလိုက္ေပမယ့္ မသိလုိက္ မသိဘာသာ ”ေအာ္….အင္း” ဆိုၿပီးပဲ ေရာ ေယာင္ေယာင္ ေလးေန လိုက္ တယ္။ ဒီစကားထဲ က်ဳပ္ဝင္မိသြား လို႔ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္ထြက္လို႔ ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ က်ဳပ္ သိေနတယ္။ သူ႔သမီး၊ က်ဳပ္ရဲ႕ဇနီးဆီ ကေန ဒီအဘိုးႀကီး ဘယ္ေလာက္ေလ ရွည္တဲ့ အေၾကာင္းကို က်ဳပ္က အစ ကတည္းက တီးမိ ေခါက္မိၿပီးၿပီ ေလ။<br />
”ကဲကြာ…ေကာင္းေရာ လစ္ဗ်ားမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ စစ္မီးက အခုအခ်ိန္ထိ အရွိန္မေသေသးဘူး ဆိုပဲ။ ဥေရာပ ဘက္က ႏုိင္ငံ သေဘၤာ ေတြေတာင္ လစ္ဗ်ား ကမ္းလြန္ ကေန အီတလီ ဘက္ကိုျဖတ္ရသတဲ့။ လစ္ဗ်ားကို ကပ္မရဘူူး ဆိုပဲ။ သေဘၤာသားေတြ ဘဝကလည္း မလြယ္ပါဘူး။ သူတို႔ခင္ဗ်ာ ကမၻာပတ္ေနၾက ရတာ ဆိုေတာ့ ဆိုမာလီ ဘက္ေရာက္ ေတာ့လည္း ဓားျပရန္ ေၾကာက္ရ။ ကဲ…အခုလည္း လစ္ဗ်ား စစ္တဲ့။ ဦးတူထဲမွာ ဥေရာပဘက္ ေရာက္ေနတဲ့ သေဘၤာသား တစ္ေယာက္ ရွိတယ္ ကြ”<br />
”ေၾသာ္… ဟုတ္လား”<br />
က်ဳပ္အသံက သာမန္ ထက္ အေတာ္ေလးကို တိုးလ်ေနၿပီး စိတ္ဝင္စားမႈလည္း လံုးဝ မရွိမယ့္ပံုကို ျပေနမွာက ေသခ်ာတယ္။ အဘိုး ႀကီးကေတာ့ ရိပ္မိမလား။ မရိပ္မိ မလား မေသခ်ာေပမယ့္ က်ဳပ္က ေတာ့ ဒီဝိုင္းကေန ထေျပးခ်င္ၿပီ။ က်ဳပ္ရဲ႕အသစ္စက္စက္ ဇနီး၊ ေက်း ဇူးရွင္မေလးကလည္း ဘယ္ေခ်ာင္ ေရာက္ေနလဲ မသိပါဘူး။ တကယ္ ဆိုရင္ တစ္ေနကုန္ ပင္ပန္းထားတဲ့ က်ဳပ္တို႔ အနားယူသင့္ၿပီေလ။ ဒါ ကို အလိုက္ကန္းဆိုး မသိတဲ့ အဘိုးႀကီးက ဧည့္ခန္း စားပြဲေပၚက ဂ်ာနယ္ေတြ တစ္ေစာင္ ၿပီး တစ္ေစာင္ လွန္ၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေနတာ။ က်ဳပ္လည္း သူေျပာသမွ် ေတြကို ‘ေၾသာ္’ ‘အင္း’ ဆိုတာေလာက္ ေတာင္ မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ အဘိုးႀကီးကို မီးနီျပလိုက္တဲ့ အေနနဲ႔ က်ဳပ္ ေရွ႕ စားပြဲေပၚက ေတြ႕ရာ ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ကိုပဲ ေကာက္ကိုင္ လိုက္တယ္။<br />
”ေအးကြာ…ျမန္မာျပည္မွာ လည္း ဂ်ာနယ္ အေတာ္မ်ားမ်ားက စာေပ စိစစ္ေရး တင္စရာ မလိုဘဲ သတင္း လြတ္လပ္ခြင့္ေတြ ရလာေတာ့ တခ်ဳိ႕ အႏုပညာ ဂ်ာနယ္ေတြ မ်ားကြာ။ ၾကည့္ဦး။ ျမန္မာ မင္းသမီး ေတြ၊ ေမာ္ဒယ္ ပံုေတြကို တုိတိုနံ႔နံ႔ ေတြနဲ႔ ႐ိုက္ကူးၿပီး ထုတ္လာၾကတယ္။ ဒီပံုေတြက ျမန္မာ့ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ လည္း မကိုက္ညီပါ ဘူးကြာ။ ကဲ… မင္းကိုင္ထားတဲ့ ဂ်ာနယ္ မ်က္ႏွာဖံုး ကိုပဲ ၾကည့္လိုက္ဦး”<br />
”ဟိုက္…ေသေရာ” လို႔႔ပဲ က်ဳပ္ထေအာ္ပစ္ လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။ က်ဳပ္ကံမ်ား မေကာင္းလိုက္ ပံုေလ။ အဘိုးႀကီးက အားကစား ဂ်ာနယ္ ကိုင္ၿပီး ေဘာလံုး အေၾကာင္း ေျပာေတာ့လည္း စိတ္မဝင္စားဟန္ ျပၿပီးၿပီ။ ၿပီးေတာ့ သတင္း ဂ်ာနယ္ကိုင္ၿပီး သေဘၤာသား သတင္းေတြ ေျပာေနေတာ့လည္း မသိလိုက္ မသိဘာ သာ ေနႏိုင္ခဲ့ၿပီးၿပီ။ တကယ္ ေတာ့ က်ဳပ္က သူဘာမွ ထပ္ၿပီး မေျပာေတာ့ေအာင္လို႔ ေတြ႔ကရာ ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္ကို ေကာက္ကိုင္ လိုက္တာပါ။ က်ဳပ္ ေကာက္ကိုင္ လိုက္တဲ့ ဂ်ာနယ္က အႏုပညာ ဂ်ာနယ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုး။ အဘိုးႀကီး ျပတဲ့ မ်က္ႏွာဖံုးကို ျပန္ၾကည့္မိ ေတာ့မွပဲ အဆိုေတာ္ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ စကတ္ တိုတို၊ ရင္ ဟိုက္ဟိုက္နဲ႔ ပံုကိုေတြ႕လိုက္ရတာ ေလ။<br />
က်ဳပ္လည္း အဘိုးႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္လာၿပီ။ ႐ုပ္ရွင္ ေတြ၊ ဗီဒီယိုေတြ ထဲက မဂၤလာဦးည သတို႔သား လို ‘ဝါး’ခနဲ ‘ဝါး’ခနဲသာ ေအာ္ၿပီး ‘သမ္း’ ပစ္ လိုက္ ခ်င္ေတာ့ တယ္။ တကယ္ပါပဲ။<br />
<span style="color: maroon;">(၄)</span></span> <span style="font-size: small;"><br />
”ေမေမက ဒီေန႔ မဂၤလာပြဲမွာ ရလာတဲ့ လက္ဖြဲ႕ေငြသား စာရင္းကို ၾကည့္ၿပီး ပစၥည္း စာရင္းေတြကို လည္း မွန္းၿပီး တြက္ၿပီးၿပီတဲ့ ေမာင္ ေရ..ရလာတဲ့ အေျဖကေတာ့ ခြက္ ခြက္လန္ေအာင္ ႐ႈံးတယ္တဲ့”<br />
”ဟမ္”<br />
မဂၤလာဦးညရဲ႕ မဂၤလာအိပ္ခန္း ထဲမွာ မဂၤလာ လက္ဖြဲ႕ေတြကို တစ္ထုပ္ၿပီး တစ္ထုပ္ေျဖရင္း၊ အသစ္ စက္စက္ မဂၤလာ သတို႔သမီးေလးရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာ က ထြက္က် လာ တဲ့ မူရင္း စကားသံေတြပါပဲ။ ဘာတဲ့။ ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ႐ႈံးတယ္ ဆိုလား။<br />
ခြက္ခြက္လန္ေအာင္ ႐ႈံးတယ္ ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ပြဲဟာ ေစ်းၿပိဳင္ စနစ္ နဲ႔ က်င္းပလိုက္တဲ့ ေလလံပြဲတစ္ခု လိုလို။ ဒါမွမဟုတ္ သူႏိုင္ ကိုယ္ႏိုင္ အၿပိဳင္ႀကဲ ၾကရတဲ့ ေလာင္း ကစားပြဲ တစ္ခု လုိလုိ။ ဘာလုိလုိ ႀကီးေတာင္ ျဖစ္သြား ရေသးတယ္။ အံမယ္… ဒီစကားေျပာပံု ေထာက္ရင္ က်ဳပ္ရဲ႕ ေယာကၡမႀကီးက သူ႔သမီး မဂၤလာ ေဆာင္မွာ အေတာ္ ေလးျမတ္မယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ ပံုပဲ။ ႐ႈံးတာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ သူ႔သားေတြရဲ႕ အေပါင္း အသင္းေတြတင္ နည္းတာမွ မဟုတ္တာ။ ဧည့္ပရိသတ္ ေတြ စားစရာ ၊ ေသာက္စရာ စံုေစ့သြားတာ ကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ ရဦးမွာ။ က်န္တဲ့ လက္ဖြဲ႔ ဆိုတာကေတာ့ သူ႔တုန္းကလည္း ကိုယ္က သြားႏိုင္ထားမွ ျဖစ္တာေလ။<br />
”ေမာင္ေရ…ဒီအထုပ္က ေဆြ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္မ အပ်ဳိႀကီးရဲ႕ လက္ဖြဲ႕ ထုပ္ေလ။ သူက ပိုက္ဆံရွိ ေဘာစိမႀကီးပါ ေမာင္ရာ။ ေဆြ႕ သူငယ္ခ်င္း ႏုိင္ငံျခား သြားေန တာမို႔ ေဆြတို႔ပြဲကို သူကိုယ္တိုင္ လာတာ။ ေမာင္နဲ႔ေတာင္ ေဆြ မိတ္ဆက္ေပး လိုက္ဘူးတယ္ေလ။ အဝါေရာင္ ခ်ိတ္ ဝမ္းဆက္ဝတ္ထားတဲ့ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အမ်ဳိး သမီးေလ ေမာင္ရာ”<br />
”အင္းပါ…ဆက္ေျပာပါ ဦး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”လိုရင္းကို မေရာက္ႏိုင္ေတာ့ ဘူး”ဆိုတဲ့ စကားစု ကိုေတာ့ က်ဳပ္ ရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ပဲထားလို႔ က်ဳပ္ ဇနီး ေျပာသမွ်ေတြကို ခုတင္ေပၚ ကေနပဲ တံုးလံုး အေနအထားနဲ႔ နားေထာင္ေန လိုက္ေတာ့တယ္။<br />
”ေဆြကျဖင့္ ဒီအမ်ဳိးသမီး လက္ဖြဲ႕မယ့္ တန္ဖိုး မေသးေလာက္ဘူး ထင္တာ ၾကည့္စမ္းပါဦး ေမာင္ရယ္။ Tea Set ႀကီး။ ဒါႀကီးက ဘယ္ေလာက္ တန္မွာမို႔လဲ သာယာ ဝတီထုတ္ Tea Set ႀကီးလားေတာင္ မသိဘူး…ဟင္း”<br />
မ်က္စိက ျမင္တာကို၊ လက္က အလိုက္သင့္ ကိုင္ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ဖ်ားက စက္ေသနတ္နဲ႔ ပစ္လႊတ္ေန သလို ဗလြတ္၊ ဗလြတ္ေျပာေနတဲ့ က်ဳပ္ဇနီးရယ္ေလ။<br />
”ဟင္…ကိုထူးေအာင္တဲ့။ ဒါ ေမာင့္ရဲ႕ အရင္းႏွီးဆံုး သူငယ္ခ်င္းမို႔လား။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ သူ႔ရဲ႕ လက္ဖြဲ႔ကို။ ေစာင္ႏွစ္ထည္ တည္း ေလ။ ေစာင္ ဆိုတာေတာင္ ေစာင္ မွ ေစာင္။ ဘုရားစူး အခါခါ က်ိန္ေျပာမွပဲ ယံုရမယ့္ပံု။ ဒီေလာက္ ၾကမ္းေထာ္ေနတဲ့ ေစာင္ကို ဘယ္လို သံုးရမွာတုံး။ ဝဲေပါက္တဲ့ အခ်ိန္မွသာ ဝဲကိုပြတ္ဖို႔ ၿခံဳအိပ္မွ ရ မယ္။ ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း ကလည္း ေျပာမေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ ခိုင္သင္းၾကည္ စကား ခဏယူေျပာ ရရင္ အံ့ၾသစရာ အံ့ၾသစရာ ”အံမယ္။ က်ဳပ္ဇနီးက ပါးစပ္က ပြစိ၊ ပြစိ ေျပာ႐ံု အားမရေသးဘဲ က်ဳပ္သူငယ္ ခ်င္းရဲ႕လက္ဖြဲ႕ေစာင္ကို ခပ္လွမ္း လွမ္းကိုေတာင္ ပစ္ေပါက္ လိုက္ေသးတယ္။ တစ္ထုပ္ ေျဖလိုက္ ပြစိ၊ ပြစိ ေျပာလိုက္ လုပ္ေန တဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ ဇနီးကို က်ဳပ္ၾကာေတာ့ သိပ္ၿပီး စိတ္မရွည္ခ်င္ လာေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္လည္း တစ္ေန႔လံုး ပင္ပန္းထားတာမို႔ တစ္ကိုယ္လံုး ေညာင္းခ်ည့္ ေန႐ံုမက မ်က္လံုး ေတြ လည္း ေမွးစင္း ေနၿပီ။ မၿပီးႏိုင္တဲ့ က်ဳပ္ဇနီးရဲ႕စကားဝိုင္း ကေန ေရွာင္ တိမ္းဖို႔ က်ဳပ္ႀကိဳးစား ၾကည့္လိုက္တယ္။<br />
”မင္း မအိပ္ေသးဘူးလား ေဆြ ရာ။ တစ္ေန႔လံုးလည္း ပင္ပန္းထား တဲ့ဟာကို ေမာင္ေတာ့ အိပ္ခ်င္လာ ၿပီ။ အိပ္ေတာ့မယ္”<br />
”အိပ္ …အိပ္ ေမာင္ပဲအိပ္။ ေဆြေတာ့ မအိပ္ႏိုင္ေသးဘူး။ အံ့ ပါရဲ႕။ မဂၤလာ သတို႔သားတဲ့။ ဘယ္လို မဂၤလာ သတို႔သားလဲ မသိဘူး။ ကိုယ့္ကို လက္ဖြဲ႕ၾကတဲ့ ပစၥည္းေတြ ကို လည္း စိတ္မဝင္စား။ ဒီအထုပ္ေတြ အကုန္လံုးကို ဝိုင္းေဖာက္ ၾကည့္မယ္ လို႔လည္း စိတ္မကူး”<br />
‘ဟမ္’ဆိုတဲ့ အာေမဍိတ္သံေလး ကို လည္ေခ်ာင္းဝက ထြက္မလာ ေအာင္ တံေတြးေလးနဲ႔ ‘ဂလု’ ခနဲ အသာ မ်ဳိခ်လို႔ က်ဳပ္ဇနီး အသစ္ စက္စက္ေလးကို ၾကည့္မိလိုက္ တယ္။ ဒီစကားေတြကို ေျပာေနတဲ့ မိန္းကေလးက ဒီေန႔မွ က်ဳပ္လက္ထပ္ လိုက္တဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ဟုတ္ပါေလစ။ သူ႔ရဲ႕ေျပာဟန္၊ ဆုိဟန္ေတြက ဝါရင့္ အိမ္ေထာင္ရွင္ မႀကီးလို ပြစိ၊ ပြစိနဲ႔မၿပီး ႏိုင္မစီးႏိုင္ အရီးႀကိဳင္ေလ။ မ်က္ေစာင္းေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ပစ္လႊတ္ ေနလိုက္တာ မ်ားေတာင္ အဆစ္ပါေသး။ အလို.. မဂၤလာေဆာင္ ၿပီးသြားတဲ့ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ဟာ မဂၤလာဦးညကို မျဖတ္ရေသးတဲ့ အပ်ဳိစင္စစ္ ဘဝမွာေတာင္ အံ့ၾသဖြယ္ရာ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဘဝကို အေျပာင္းလဲ ႀကီး ေျပာင္းလဲ ေရာက္ရွိ သြားပါပေကာလား။<br />
က်ဳပ္ကို ဘာမွ စိတ္မဝင္စား တတ္တဲ့လူ ဆိုတဲ့ ပုံစံနဲ႔ မိန္းမမ်က္ ေစာင္းေတြ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ပစ္လႊတ္ေနတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ အသစ္စက္စက္ ဇနီးေလးကို က်ဳပ္လည္း အံ့ၾသ မွင္တက္မႈေတြနဲ႔ မ်က္လံုး ခပ္ဝိုင္းဝိုင္း ေတြနဲ႔ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေစာင္ကို ယူလုိ႔ ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ေခါင္းၿမီးဆဲြ ၿခံဳပစ္လိုက္ ေတာ့တယ္။ အဲဒီလို မလုပ္လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ ဘူးေလ။<br />
က်ဳပ္မိန္းမကို ဒီအတိုင္းဆက္ ၾကည့္ေနမိရင္ ဒီေန႔ က်ဳပ္ၾကည့္မရတဲ့ လူစာရင္းမွာ ေနာက္ဆက္တဲြ စာရင္း အေနနဲ႔ က်ဳပ္မိန္းမက မျဖစ္မေန ပါလာေတာ့မယ္ ဆို တာ ေသခ်ာေနၿပီ လို႔ က်ဳပ္ကိုယ္ က်ဳပ္ သိလိုက္ၿပီးၿပီ မဟုတ္လားေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><strong><span style="color: green;">မင္းေဝဟင္</span></strong></em></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><em><strong><span style="color: green;">yatimagazine (March, 2012) </span></strong></em></span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-63377698485062396292011-12-31T01:24:00.000-08:002011-12-31T01:24:25.773-08:00ပုံရိပ္စစ္ တုိ႔ရဲ႕ သေကၤတ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuIhe9HVDnoemiz-p2MMfG3sPbE6THBwzik3VgguJ6hHLcbX0TABmUXElUteufKlEclk3zVXxkV9Dc_HCwWTBMu-s4fCre-lWYffqMTS1kVOWo-MhysuDBaUB-DGY3tTFD5qu4Buv9Vs4/s1600/minwaihin.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuIhe9HVDnoemiz-p2MMfG3sPbE6THBwzik3VgguJ6hHLcbX0TABmUXElUteufKlEclk3zVXxkV9Dc_HCwWTBMu-s4fCre-lWYffqMTS1kVOWo-MhysuDBaUB-DGY3tTFD5qu4Buv9Vs4/s320/minwaihin.jpg" width="320" /></a></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">၁။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">တဂ်ဳတ္ဂ်ဳတ္နဲ႔ သံစံု ျမည္ေနတဲ့ ရထားႀကီးက တအိအိနဲ႔ ပဲခူး ဘူတာကို ဆုိက္ေရာက္လာတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">မႏၲေလး ကေန ရန္ကုန္ကို တစ္ညလံုး ခုတ္ေမာင္း လာရတဲ့ အတြက္ ရထားႀကီးက တာေ၀း အေျပးသမား ပန္း၀င္ခါနီးလို ဖုတ္လိႈက္ ဖုတ္လိႈက္နဲ႔ ႏြမ္းရိေနၿပီ။ ေရသန္႔ ဘူးထဲက ေရကိုယူရင္း ရထားႀကီးရဲ႕ တံခါးေပါက္၀ ကေန ေခါင္းျပဴၿပီး ကုိထူးေအာင္ မ်က္ႏွာ သစ္လုိက္တယ္။ နာရီကုိ ၾကည့္ေတာ့ ရွစ္နာရီခြဲ တိတိ။ ဒီပံုစံ အတုိင္းဆုိရင္ ရထားက ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ လြန္ေရာကၽြံေရာ ၁၀ နာရီေပါ့။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေသး တာပဲလုိ႔ ကိုထူးေအာင္ ေတြးၿပီး ျပဳံးလိုက္တယ္။ သူသြားရမယ့္ မဂၤလာေဆာင္က ေန႔လယ္ ၁ နာရီက ၃ နာရီ ဆုိေတာ့သူ႔မွာ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေသးတယ္။ ရထားက ည ၈နာရီမွ မႏၲေလးကို ျပန္သြား ရမွာေလ။ အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီး ရေနေသးရင္ ကန္ေတာ္ေလးက သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ အိမ္ကို ၀င္လိုက္ဦးမယ္။ ၿပီးရင္ မဖူးရတာ ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ေရႊတိဂံု ဘုရားႀကီး ကိုလည္း အားရပါးရ ဖူးေျမာ္ လိုက္ဦးမယ္။ ရထားျပန္မယ့္ ည ၈ နာရီ အခ်ိန္အတြင္း အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ ရေနေသး တယ္ေလ။ တစ္ေန႔တာ လႈပ္ရွားမႈေတြ အတြက္ စိတ္ကူးထဲမွာ အစီ အစဥ္ေတြ ေရးဆြဲၿပီး ကိုထူးေအာင္ ျပံဳးလိုက္ေပမယ့္ အျပံဳးေတြ ကေတာ့ ႏြမ္းေနတယ္။ တစ္ညလံုး အိပ္ခဲ့ရတယ္ မရိွ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">မႏၲေလးမွာ တုန္းက တစ္ညလံုး ရထားေပၚမွာ အိပ္သြားမယ္ ဆုိတဲ့ အေတြးေတြလည္း ရထားေပၚ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း မွာပင္ ပ်က္ခဲ့ရၿပီ။ ပ်က္ဆုိလည္းၾကည့္။ ကုိထူးေအာင္ လုိက္ပါလာတဲ့ တြဲတစ္တြဲလံုး မွာက ဆယ္ေက်ာ္သက္၊ ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္သက္ လူငယ္ေတြ ခ်ည္းသာ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">သူတုိ႔က်ေတာ့ ကိုထူးေအာင္လို “အေရးၾကံဳလို႔ ေလွၾကံဳလိုက္” လာတာေတြ မဟုတ္ဘဲ ဒီေန႔ညေန ရန္ကုန္မွာ ကန္မယ့္ ေဘာလံုးပြဲ အတြက္ သီးသန္႔ လိုက္လာၾကသူ ေတြသာေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“တစ္ညလံုး မအိပ္ဘဲ ေသာက္လုိက္ၾက၊ စားလုိက္ၾက၊ ေအာ္လုိက္၊ ဟစ္လုိက္ၾက လုပ္လာတဲ့ ေသနာေလးေတြ။ အခုေတာ့ ဒင္းတုိ႔ ဘာခံႏုိင္ ေသးလဲ။ ညေန ေဘာလံုးပြဲ ၾကည့္ခ်ိန္က်ရင္ ဒင္းတို႔ေတြ မၾကည့္ႏုိင္ဘဲ ေမွာက္ေနပါ ေစဗ်ာ” စိတ္ထဲကေန ကုိထူးေအာင္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ က်ိန္ဆဲလိုက္တယ္။ ၾကည့္ေလ။ ဒင္းတို႔ရဲ႕ တစ္ညလံုး ေသာက္လာတဲ့ အယ္လ္ကုိေဟာ အရိွန္က အခုလို ေနႀကီးထြက္ ျပဴလာတဲ့ အခ်ိန္က်မွ ေခါင္းမေထာင္ ႏုိင္ေတာ့ေအာင္ အစြမ္းျပ ေနၿပီေလ။ တစ္ေကာင္ဆုိ ေဟာက္မ်ားေတာင္ ေဟာက္ေနလုိက္ေသး။ ေကာင္းေရာ။ ရထားေပၚမွာ ပါလာတဲ့ တစ္ညလံုး မွာလည္း အတီးေတြ၊ အဆုိေတြ၊ အကေတြနဲ႔ အားမရဘဲ ဒီေန႔ညေန ေဘာလံုးကြင္းထဲ ေရာက္ရင္ သံၿပိဳင္ ေအာ္ရမယ့္ စကားလံုး ေတြကိုလည္း ေအာ္ဟစ္ေလ့က်င့္ လာၾက ေသးတယ္ေလ။ တခ်ဳိ႕ညေန စကားလံုး ေတြက ကုိထူးေအာင္ မၾကားဖူးတဲ့ အထူးအဆန္း ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း စကားေတြမို႔ ေဘးက ကိုထူးေအာင္ က “ဒီစကားေတြေတာ့ မင္းတို႔ ကြင္းထဲ ေရာက္မွပဲ ေအာ္ၾကပါကြာ”လို႔ တားခဲ့ ရေသးတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟ- ဦးေလးႀကီးက ဘာသိလို႔လဲ။ ေဘာလံုးကြင္း ထဲမွာ လာၾကည့္တယ္ ဆုိကတည္းက ေအာ္ခ်င္၊ ဟစ္ခ်င္၊ ခုန္ခ်င္၊ ေပါက္ခ်င္လုိ႔ ေပါ့ဗ်ာ။ ႏို႔မို႔ဆုိရင္ မန္းေလး ကေန ရန္ကုန္ထိေတာင္ လုိက္လာ စရာလား။ မန္းေလးက တီဗီြ တစ္လံုးေရွ႕ ထုိင္လိုက္ ႐ံုပဲေပါ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ရထား တြဲေပၚက လူငယ္ တစ္ေယာက္က ေျပာလာေတာ့လည္း ကိုထူးေအာင္ ပါးစပ္ပဲ ပိတ္လိုက္ရတယ္။ ရထားတြဲက ကုိထူးေအာင္တုိ႔ တြဲအပါ အ၀င္ စုစုေပါင္း ၁၆ တြဲေတာင္ေလ။ တြဲတိုင္း တြဲတုိင္းမွာေတာ့ အသက္ ၂၀ အရြယ္ လူငယ္ေတြသာ အမ်ားစု ျဖစ္ၿပီး ကုိထူးေအာင္ တို႔လို အသက္ ၄၀ ရြယ္ေတြနဲ႔ အျခား အရြယ္ေတြ။ ေနာက္မိန္းမ တခ်ဳိ႕လည္း ပါေတာ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေရ အတြက္က အေတာ္ နည္းနည္းရယ္သာေလ။ သူတုိ႔ေတြ က်ေတာ့လည္း ကုိထူးေအာင္လုိ ကိစၥ တစ္ခုခုနဲ႔ မသိမသာ လုိက္လာၾကတဲ့ သူေတြမ်ားလား။ ေသေတာ့ မေသခ်ာ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ကိုထူးေအာင္ေတာင္ မဂၤလာပြဲ တစ္ခုရိွလို႔ လုိက္လာ ခဲ့ေပမယ့္ တစ္ညလံုး အိပ္မရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ေတြေၾကာင့္ ေခါင္းလည္း မထူခ်င္ ေတာ့သလို ေနာင္တလည္း ရခ်င္ ေနပါၿပီ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ကိုထူးရယ္၊ ရန္ကုန္ မဂၤလာေဆာင္ သြားတာမ်ား။ ေဘာလံုးပြဲ အတြက္ သီးသန္႔ စီစဥ္ထားတဲ့ ရထားနဲ႔ မသိမသာ ကပ္ၿပီး လိုက္သြားမယ္လို႔။ လူၾကားလို႔ မေကာင္းလိုက္တာ။ ရန္ကုန္က ေတာ့္အမ်ဳိးေတြ ၾကားကုန္လို႔မွ မေကာင္း။ ကုိယ့္ဘာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ကားနဲ႔ပဲ သြားပါလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟ- မိန္းမရ၊ မင္းဘာ သိလုိ႔လဲ။ စရိတ္ မရိွလို႔ မသြား ႏိုင္တာေတာ့ ဟုတ္မလား။ မင္းစဥ္းစား ၾကည့္ဦး။ ကားနဲ႔သြားရင္ ကားခက အသြားအျပန္ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းမွာ စရိတ္ စကနဲ႔။ ရန္ကုန္ေရာက္ရင္ လက္ဖြဲ႕ ရဦးမွာလည္း ရိွေသး။ ဒါက အသြားအျပန္ စရိတ္အျပင္ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ စားဖို႔ ကိစၥပါ စီစဥ္ ေပးဦးမွာ တဲ့ကြ။ ရန္ကုန္က အမ်ဳိးေတြ သိတာ မွတ္လို႔ကြာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">မႏၲေလးမွာ တုန္းက ဇနီးသည္ ေၾကးမံုႏွင့္ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္ေတာ့ ကုိထူးေအာင္ ျပံဳးခ်င္ခ်င္ေတာင္ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ မႏၲေလးမွာ တုန္းကေတာ့ တြက္ေရးနဲ႔ စက္သူေဌးေပါ့။ ရထားေပၚ ေရာက္မွသာ အမ်ဳိးေကာင္း သားေတြနဲ႔ ေတြ႕ၿပီး တစ္ညလံုးလည္း အိပ္မရ။ အိပ္မရလို႔ ေအးေအးေဆးေဆး လုိက္ရျပန္လား ဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္။ ႏွစ္ေသာင္းေက်ာ္ကို တြက္မိၿပီး လိုက္လာ ခဲ့သမွ် အခုေတာ့ မိုးလည္း လင္းၿပီမို႔ ေနာင္တ ရခ်ိန္လည္း မရိွေတာ့ၿပီ။ မႏၲေလးမွာ ကတည္းက ရထား မထြက္မီ ဒီခရီးရဲ႕ တာ၀န္ ရိွသူေတြ ေပး၀တ္ ထားခဲ့တဲ့ အားကစား ၀တ္စံုေလး ကိုေတာ့ ကုိထူးေအာင္ အားနာမိသား။ မဂၤလာပြဲက အျပန္ ရထားေပၚ ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီ၀တ္စံုေလး ျပန္၀တ္ရ ဦးမွာ ေပါ့ေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ေဟး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ကိုထူးေအာင္ စဥ္းစားေနတုန္း ထြက္လာတဲ့ အသံေၾကာင့္ လန္႔သြားတယ္။ လူငယ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ “ေဟး” ဆုိတဲ့ အသံေနာက္က “ေဘာ္ဒါတို႔ေရ အားလံုး ထၾကေတာ့။ ရန္ကုန္ကို ရထား ၀င္ေတာ့မယ္”တဲ့။ ဘာျဖစ္တာ ပါလိမ့္လို႔ ေတြးလိုက္မိတဲ့ ကိုထူးေအာင္ မ်က္ေမွာင္ေတာင္ ၾကဳတ္သြား မိေသးတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ေၾသာ္- ဒုကၡ၊ ဒုကၡ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">၂။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ဒီေဘာလံုး ကြင္းထဲကို ေရာက္ကတည္းက ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ မ်က္လံုးေတြ ဂနာ မၿငိမ္ ျဖစ္ေနတယ္။ လူထူထူ အသံဆူဆူ ၾကားမွာ နားေတြေရာ၊ မ်က္စိေတြပါ ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ မ်က္လံုးေတြကို အနားမေပး ထားသလို မ်က္လံုးေတြ ေရြ႕လ်ား ႏိုင္ဖို႔အတြက္ ဆံုလည္ေဘာ တပ္ထားသလား ထင္မွတ္ ရေအာင္ပင္ လည္ပင္းကုိလည္း ဟုိဘက္ဒီဘက္ ၃၆၀ ဒီဂရီ ျပည့္ေအာင္ လွည့္ေန ရေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအေျခ အေနကို သူမေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ခ်စ္ခင္ပြန္း ဦးထြန္းသက္ညိဳ သိသြားလုိ႔လည္း မျဖစ္ရေအာင္ သူမ မ်က္ႏွာရဲ႕ ငါးဆယ္ ရာခိုင္ႏႈန္း ေလာက္ကို ကြယ္ထားႏိုင္တဲ့ ေနကာ မ်က္မွန္အမည္း အႀကီးႀကီးကို တပ္ထားလိုက္ေသး တယ္ေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဒီေကာင္ကြာ။ ဒီပြဲမွာ ဘာျဖစ္ ေနတာလဲ မသိဘူး။ အသံုးကို မက်ဘူး။ ၾကည့္ဦး။ သူ႔ဘက္က ခ်ည္းပဲ လြတ္ေနတာ။ ငါပဲ၀င္ကန္ ပစ္လုိက္ခ်င္ ေတာ့တယ္။ ဟင္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ခင္ပြန္းသည္ ဦးထြန္းထက္ညိဳက ပါးစပ္က ပြစိ၊ ပြစိေျပာကာ ေတာ္ၾကာေဆာင့္ေၾကာင့္ ထုိင္ၾကည့္လုိက္၊ ေတာ္ၾကာ မတ္တတ္ ထရပ္လုိက္ နဲ႔မို႔ ခင္ပြန္းသည္ရဲ႕ လက္ကို ခ်ိတ္ထားရတဲ့ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္မွာ ႐ုပ္ေသးမ႐ုပ္ ႀကိဳးဆြဲခံထား ရသလို ကုန္းကြကြနဲ႔ အခက္ေတြ ၾကံဳေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခ်ိတ္ထားတဲ့ လက္တြဲက လြတ္ထြက္သြားလုိ႔ မျဖစ္။ ဒီေဘာ လံုးပြဲက သူမအတြက္ မျဖစ္မေန အေရးႀကီး တယ္ေလ။ ဒီလုိဆုိေတာ့ လူအုပ္ေတာင့္ေတာင့္ထဲမွာ ခင္ပြန္းသည္နဲ႔ လူစု ကြဲသြားမွာ ေၾကာက္ေနလုိ႔လား။ ဟင့္အင္း။ ဒီထက္ အေရးႀကီး ကိစၥေတြ သူမဆီမွာ ရိွေနတယ္ေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“မနက္က ကုိညိဳႀကီးရဲ႕ ဖုန္းကိုဆက္တဲ့ ေကာင္မေလးက ဟုိေကာင္မေလး မ်ားလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ေဘး မလွမ္း မကမ္းကေန ဟန္းဖုန္းေလး ဟုိႏွိပ္ ဒီႏွိပ္လုပ္ကာ လတ္လ်ား၊ လတ္လ်ား ကုိယ္ဟန္ ျပေနတဲ့ ေကာင္မေလးကို မ်က္မွန္ ထူထူေအာက္ ကေန လုိက္ၾကည့္ ေနမိတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟုတ္မွာ ဟုတ္မွာ။ ၾကည့္ပါလား ပံုကိုက။ သူမ်ားတကာ လင္မွန္းမသိ ဘာမသိ။ ေတြ႕ကရာ ေယာက်္ား သူ႔လင္လုပ္ခ်င္ ေနတဲ့ပံု။ ေတာ္ေသးတယ္။ ေရွ႕က ေဘာလံုးပြဲကို မဲၾကည့္ေနတဲ့ ကုိညိဳႀကီးက ဒင္းကို လွမ္းမေတြ႕လုိ႔။ ဒီေကာင္မေလး ၀တ္ထားတာ ေတြကလည္း ၾကည့္ဦး။ ေယာက်္ားေတြ အမ်ားႀကီး ရိွမယ့္ ေဘာလံုးပြဲ လာတာေတာင္ ေပါင္ရင္း ေရာက္ေနတဲ့ ေဘာင္းဘီ တိုက်ပ္က်ပ္နဲ႔။ ေဘာလံုးပြဲ လာၾကည့္တဲ့ပံု မဟုတ္ဘူး။ လင္လာ ရွာတဲ့ပံု”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဂိုး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေကာင္မေလးရဲ႕ ဆီကုိ ရာႏႈန္းျပည့္ ေရာက္ေနတဲ့ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ရဲ႕ စိတ္ေတြ “ဂိုး” ဆုိတဲ့ အသံေၾကာင့္ အေတာ္လန္႔ သြားတယ္။ ဘယ္အသင္းက သြင္းလုိက္တာ ပါလိမ့္။ ေၾသာ္ အျပာေရာင္ ၀တ္ထားတဲ့ အသင္းက အစိမ္းႏုေရာင္ ၀တ္ထားတဲ့ အသင္းကို သြင္းလုိက္တာပဲ။ အျပာအသင္း ဘက္က ဂိုးသြင္းသြားတဲ့ သူက အသင္းေခါင္းေဆာင္ ေက်ာနံပါတ္ ခုနစ္ပဲ။ ေရွ႕တူ႐ူက သူေတြ “ဂိုး” ခနဲ ထေအာ္ၾကေတာ့ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ေတာင္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားနဲ႔ လိုက္ ေအာ္မိမလုိ ျဖစ္သြားေသးတယ္။ ၿပီးမွ သတိကို ျပန္ထိန္း လိုက္ရတာ။ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္တုိ႔ ထုိင္ေနတဲ့ ဘက္က အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္းဘက္ အျခမ္း။ ဦးထြန္းထက္ညိဳ လက္ခုပ္ လက္၀ါးတီးအား ေပးေနတဲ့ အသင္းက အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္း။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ဂိုးသံေတြ ဆူညံၿပီး ႐ုတ္တရက္ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ အေျခ အေနေၾကာင့္ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ ၾကည့္ေနတဲ့ ေစာေစာက ေကာင္မေလးေတာင္ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္း မသိလိုက္။ ေကာင္မေလးကို ျမင္ကြင္းထဲမွာ မေတြ႕ ရေတာ့မွ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ ရင္ဘတ္ထဲက အလံုးႀကီး က်သြား ရေတာ့တယ္။ ဒါဆုိရင္ ဒီေကာင္မေလး မျဖစ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး လုိ႔လည္း ေတြးလိုက္တယ္။ ၿပီးမွ ဦးထြန္းထက္ညိဳရဲ႕ လက္ေမာင္းကို ကိုင္ထားတဲ့ သူမရဲ႕ လက္ကို ျဖဳတ္ၿပီး ပါလာတဲ့ လက္ေပြ႕ အိတ္ထဲက မွန္ေသးေသးေလး ကုိေထာင္၊ ေဘးလူေတြလည္း မျမင္ရ ေလေအာင္ မသိမသာ မွန္ၾကည့္လိုက္တယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ငါအမ်ားႀကီး လွပ ႏုနယ္ ေနေသးတာပဲ။ ဒါကိုဒင္းက ေနာက္ထပ္ အီစီကလီ ၿပီတီတီ ေတြနဲ႔ ဖုန္းဆက္လား ဘာလား လုပ္ေန ရတယ္လို႔။ စိတ္ရိွ လက္ရိွသာ လုပ္လိုက္ရလို႔ ကေတာ့ ဒင္းစိစိ ညက္ညက္ ေၾကၿပီ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ေတြးရင္း ဦးထြန္းထက္ညိဳကို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူမကို စိတ္မ၀င္စား အားဘဲ ေဘာလံုးပြဲထဲ မွာသာ စိတ္ကို အၿပီးႏွစ္ျမႇဳပ္ ထားသလို ပံုကို ေတြ႕ရတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“အင္း- ငါလည္း ကေလးတစ္ေယာက္ အျမန္ ယူမွပါပဲ။ လုိခ်င္တာေတြ မလုိခ်င္ တာေတြ အသာထား။ ဒင္းကို သားသမီး သံေယာဇဥ္ေလး ဘာေလးနဲ႔ တုပ္ၾကည့္ ရမွာပဲ။ တတ္ႏုိင္ဘူးေလ။ ငါအိမ္ေထာင္ ျပဳတုန္းက သူငယ္ခ်င္းမ ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်ာ အ႐ိုက္ေကာင္း လိုက္တာနဲ႔ အခု အိမ္ေထာင္သက္ ၅ ႏွစ္ ေက်ာ္ၿပီ သားသမီး မယူျဖစ္ ခဲ့ဘူး။ ကဲၾကည့္။ သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က မိန္းမဆုိတာ တစ္သားေမြး တစ္ေသြး လွဆုိတာ အလကားတဲ့။ မိန္းမ မွန္သမွ် ကေလးအေမ ျဖစ္ၿပီးမွေတာ့ အပ်ဳိပံုစံ ျပန္ေနခ်င္လို႔ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ ႏုိင္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေယာက်္ားဆုိတဲ့ သေဘာကလည္း ပ်ဳိႏိုင္၊ ႏုႏိုင္၊ ညဳႏုိင္၊ ဂလုႏိုင္မွ တန္ကာ က်တာတဲ့။ မအိုေသးတဲ့ သူမွ အပ်ဳိေလးနဲ႔ တူႏုိင္မွာတဲ့။ ေနာက္တစ္ေယာက္ က်ေတာ့ တစ္မ်ဳိး။ ေယာက်္ားဆိုတာ ႏြားသတၱ၀ါ မဟုတ္ေပမယ့္ ခ်ည္ႏုိင္ တုပ္ႏုိင္မွ တန္ကာက်တဲ့ အမ်ဳိး။ အဲ့ဒီလုိ ခ်ည္ဖို႔တုပ္ဖုိ႔ ဆုိတာက ကုိယ္လုိ ဇနီးမယား သံေယာဇဥ္နဲ႔ ဘယ္လိုမွကို မျဖစ္ေရးခ် မျဖစ္ပဲ။ ေ၀းေသး ေဟးေဟးပဲ။ အဲ့ဒီေတာ့ သားသမီး ဆုိတဲ့ သံေယာဇဥ္ ႀကိဳးနဲ႔ တုပ္ႏုိင္မွ တန္ကာက်မွာ။ လင္ယူ ၿပီးတာနဲ႔ သားသမီး ယူဖို႔သာ အျမန္ ျပင္ေပေတာ့” တဲ့။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အေျပာေတြ လက္ရိွ ျဖစ္ေပၚခံစား ေနရတဲ့ အေတြးေတြေၾကာင့္ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ အာ႐ံုေတြ ေထြျပားေနတယ္။ ဦးထြန္းထက္ညိဳရဲ႕ လက္ေမာင္းကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ ထားရတဲ့ သူမရဲ႕ လက္ေတြလည္း အံေသခ်င္ ေနၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲ ကိုလည္း အျမန္ၿပီးခ်င္ ေနၿပီ။ တကယ္တမ္းမွာ ေဘာလံုးပြဲ ဆုိတာ သူမအတြက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ကၽြမ္းကၽြမ္း က်င္က်င္ႀကီး မဟုတ္ခဲ့ပါ။ တစ္ဖက္ကို ဘယ္ႏွေယာက္ ပါ၀င္ ကစားလုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ၿပီးမယ္ကိုလည္း သူမမသိ။ ေဘာလံုး တစ္လံုးတည္းကို လူအေယာက္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ အံုခဲၿပီး ၀ိုင္းလု ေနရတဲ့ အျဖစ္ကို ၾကည့္ရင္းေတာင္ သူမက ေမာေနၿပီ။ တကယ္ဆို တစ္ေယာက္တစ္လံုး ကန္ေနၾကရင္ လုစရာ မလုိေတာ့ဘူး လို႔လည္း သူမေတြးမိ ေနတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟဲ့- နင့္ေယာက်္ားက ေဘာလံုးပြဲ သြားတယ္ဆုိၿပီး သိပ္ၿပီးလႊတ္ထား မေနနဲ႔ဦး။ ေတာ္ၾကာ ေဘာလံုးပြဲ မေရာက္ဘဲ ေရာက္ခ်င္တဲ့ဆီ ေရာက္ေနဦးမယ္။ အခုတေလာ နင့္ေယာက်္ား ေဗြေဖာက္ခ်င္ ေနတယ္လို႔ ငါ့ေယာက်္ား ဆီက သတင္း အတိအက် သိရတယ္။ အေကာင္းဆံုး ကေတာ့ ဒီရက္ေတြ အတြင္း နင့္ေယာက်္ား သြားသမွ်ကို ယိုးဒယား စူပါ ဂလူးနဲ႔ ကပ္ၿပီးသာ ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ေပေတာ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္မွာ အစ္မ ျဖစ္သူရဲ႕ စကားေလး တစ္ခြန္း ေၾကာင့္ပဲ ဒီေန႔ ေဘာလံုးကြင္းထဲ ေရာက္ခဲ့ ရတာေလ။ ဒီသတင္းက ေသခ်ာလား။ မေသခ်ာလား ဆုိတာေတြထက္ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ ကေတာ့ အခု အခ်ိန္မွာ ေဘာလံုး ကြင္းထဲကို ေခၽြးသံ တရႊဲရႊဲနဲ႔ ေရာက္ေနရၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲ ၿပီးရင္ အိမ္ျပန္မွ ျဖစ္မယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာလွၿပီမို႔ အျပန္လမ္းမွာ တစ္ခုခု ၀င္စားမယ္။ အသံဆူဆူ၊ လူထူထူ ေယာက်္ား အမ်ားစုသာ ရိွတဲ့ ေဘာလံုးကြင္းဟာ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ အတြက္ေတာ့ ငရဲျပည္ တမွ်ပါပဲ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဂိုး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">အသံ ဆူညံညံ ေတြနဲ႔ အတူ ဒီတစ္ႀကိမ္ ၀မ္းေျမာက္ ၀မ္းသာထၿပီး အားရပါးရ ေအာ္ဟစ္ခုန္ေပါက္ ၾကတာက ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္တို႔ ဘက္က အျခမ္း ျဖစ္ေနတယ္။ ေအာ္ရင္းဟစ္ရင္း ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ထခုန္လိုက္တဲ့ ဦးထြန္းထက္ညိဳေၾကာင့္ ေဒၚစႏၵာမိုး ျမင့္ေတာင္ ေဘးကိုလြင့္စဥ္ မလိုျဖစ္သြား ရတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“အမေလးဟဲ့ အျဖစ္သည္း ေနလိုက္တာ။ ဒီကလူရဲ႕ လည္မ်ဳိကိုေတာင္ နင္းမိေတာ့မယ့္ အတိုင္း ျဖစ္ေန လိုက္ၾကတာ ကလည္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">စိတ္ထဲက ေျပာလိုက္ ေပမယ့္ အျပင္မွာေတာ့ ေဒၚစႏၵာ မိုးျမင့္ မတ္တတ္ ရပ္မိ လ်က္သား ျဖစ္ေနၿပီ။ ဦးထြန္းထက္ညိဳကလည္း သူတို႔ရဲ႕ အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္း ဂိုးသြင္းၿပီးမွ မတ္တတ္အေန အထားက ျပန္ၿပီး မထုိင္ၾက ေတာ့ဘူးေလ။ ဒီလိုဆုိရင္ ပြဲၿပီးေတာ့ မလားကို ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ ေတြးရင္း ၀မ္းသာသြားတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ကိုညိဳ၊ ကိုညိဳတို႔ အသင္းဘက္က သြင္းလိုက္ တာမို႔လား။ ပြဲေရာၿပီးေတာ့ မွာလားဟင္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ကုိယ္တုိ႔ အသင္းက သြင္းလုိက္တာ ဟုတ္တယ္။ ပြဲၿပီးေတာ့ မွာလည္း ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ဖက္ တစ္ဂိုးစီ သေရက် ေနလို႔ အခ်ိန္ပို ကစားရဦး မွာကြ။ အခ်ိန္ပုိ ကစားလို႔မွ အ႐ႈံး အႏုိင္မသိ ေသးရင္ ပယ္နယ္တီ ဆုိတာ ကန္ဦးမွာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">သူတို႔ အားေပးတဲ့ အသင္းဘက္က ဂိုးသြင္းသြားလုိ႔ ဦးထြန္းထက္ညိဳက အားရပါးရ ရွင္းျပေနတယ္။ ေဒၚစႏၵာမိုးျမင့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အခ်ိန္ပိုေတြ၊ ပယ္နယ္တီေတြ ဘာေတြမွန္း မသိဘဲ ႐ႈပ္ယွက္ ခတ္ေနတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ဦးထြန္းထက္ညိဳ မထုိင္ရင္လည္း မတတ္ႏုိင္ ေတာ့ၿပီ။ ဦးထြန္းထက္ညိဳ လက္ေမာင္းကို လႊတ္ကာ သူမတစ္ ေယာက္တည္း လူအုပ္ ေတာင့္ေတာင့္ထဲမွာ ၀ုန္းခနဲ ထုိင္ခ်လိုက္တယ္။ မထုိင္လုိ႔က မျဖစ္ေတာ့။ သူမ ေျခေထာက္ေတြ ေတာင့္ေနၿပီ။ ႏႈတ္ကလည္း တစ္စံု တစ္ရာကို မတိုးမက်ယ္ ေရရြတ္ လိုက္ေသးတယ္ေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ငါ့ႏွယ္ ေသသာေသလိုက္ ခ်င္တာပါပဲ။ ၀ဋ္ဒုကၡ ေတြနဲ႔ စႏၵာ မိုးျမင့္ေရ ေသဟဲ့၊ ေသဟဲ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">၃။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ေဟ့ေကာင္ေတြ ေဘာလံုးပြဲ စၿပီလားကြ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟား ဟား ဟား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ငေပြးရဲ႕ ေမးလိုက္တဲ့ စကားသံ အဆံုးမွာ မံႈႀကီးတို႔ ဆိတ္ႀကီးတို႔ ထရယ္ၾကတယ္။ ငေပြးက အိပ္ရာက ႏိုးလာၿပီ ဆုိေတာ့ သူတို႔လည္း စိတ္သက္သာရာ ရသြားတယ္။ ေဘာလံုးပြဲက တစ္ဖက္တစ္ဂိုးစီ သေရက်လုိ႔ အခ်ိန္ပို ကန္တာေတာင္ အခ်ိန္ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေဘာလံုးပြဲ မစခင္ ကတည္း က ပြဲၾကည့္စင္ရဲ႔ တန္းလ်ားမွာ ေခြေခါက္ေခါက္ေလး အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့ ငေပြးက အခုမွ အိပ္ခ်င္ မူးတူးနဲ႔ ထေမးေတာ့ ဆိတ္ႀကီးတို႔ မရယ္ဘဲ မေနႏိုင္ၾက ေတာ့ၿပီ။ မႈံႀကီးတို႔ ေမတၱာ လက္ေဆာင္ရတဲ့ လက္မွတ္ကလည္း အထူးတန္း ပြဲၾကည့္စင္က မဟုတ္ဘဲ ႐ိုး႐ိုးတန္း ပြဲၾကည့္ စင္ကသာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အမိုး အကာက မရိွ။ တစ္ညေန လံုးပူထားတဲ့ ေနေရာင္ေအာက္မွာ ထိုင္ၾကည့္ ရတာေၾကာင့္ အခုမွ အိပ္ရာ ႏိုးလာတဲ့ ငေပြးရဲ႕ မ်က္ႏွာမွာ ေနေရာင္ရိွန္နဲ႔ အယ္လ္ကုိေဟာ အရိွန္ႏွစ္ခု ေပါင္းကာ နီစပ္စပ္ ျဖစ္ေနတယ္။ ေဘာလံုးပြဲစဥ္ တစ္ေလွ်ာက္လံုး အယ္လ္ကုိေဟာ အရိွန္ေၾကာင့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ငေပြးက အခု အိပ္ရာက ႏိုးလာၿပီ ျဖစ္တာမို႔ ေဘးနားက သူငယ္ခ်င္း မႈံႀကီးတို႔ တစ္စု အနည္းငယ္ စိတ္ေအးရၿပီ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ပြဲစဥ္တစ္ေလွ်ာက္ ငေပြးက လူကသာ မ်က္လံုးစံုမိွတ္ ေခြေခါက္ေခါက္ အိပ္ေနေပမယ့္ ပါးစပ္က မပိတ္။ ေယာင္ေနတာလား။ ညည္းေနတာလား မသိတဲ့ ႏုတ္ထြက္ စကားေတြေၾကာင့္ မႈံႀကီးနဲ႔ ဆိတ္ႀကီးက ေဘာလံုးပြဲေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မၾကည့္ႏုိင္ဘဲ ငေပြး ပါးစပ္ကို လက္၀ါး နဲ႔လိုက္ၿပီး ပိတ္ေနရတယ္။ မပိတ္လုိ႔ ကလည္း ဘယ္လုိမွ မျဖစ္။ ငေပြး ပါးစပ္ကထြက္ ေနတဲ့ စကားေတြက ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ရိွေနၾကတဲ့ လံုျခံဳေရး ရဲသားမ်ား ၾကားရင္ ဘယ္လုိမွ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ စကားေတြ ျဖစ္ေနတာေလ။ လူကသာ ေဘာလံုးပြဲ ကန္ေနတာကို ဘာမွ မသိရင္သာ ရိွမယ္။ ေဘာလံုးပြဲကို ေက်ာေပး။ ေခြေခါက္ေခါက္ အိပ္ေနေပမယ့္ ပါးစပ္က ထြက္ေနတဲ့ စကားေတြက ပီပီသသ ၾကည္ၾကည္ျမျမ။ စည္းခ်က္ေတြေတာင္ ညီေန လိုက္ေသးတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ေဘာလံုးပြဲက ၿပီးေတာ့မွာပဲ။ ငါလည္း ေဘာလံုးပြဲ မၾကည့္ လုိက္ရဘူး ဟီးဟီး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">အခုမွ ငေပြးတုိ႔ တစ္ကုိယ္ေတာ္ ငိုခ်င္းခ်ၿပီ။ ဒီအေျခ အေနကိုသိလုိ႔ ေဘာလံုး ပြဲ မလာခင္ မနက္ကတည္း က မံႈႀကီးက ေျပာခဲ့ေသးတာ ေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“မင္းမူးေနၿပီ ငေပြးရဲ႕။ ညေနေဘာလံုးပြဲ သြားမယ္ ဆုိၿပီး မနက္ကတည္းက ေသာက္ေနလုိက္တာ။ ငါတုိ႔လည္း ေသာက္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငါတို႔က ေကာင္းေကာင္း အားေပး ႏိုင္ေသးတယ္။ မင္းသိပ္မူး ေနရင္ေတာ့ မလိုက္နဲ႔ေတာ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟ-မလုိက္လုိ႔ရ မလားကြ။ ငါမလိုက္ရင္ ၀တ္စံုတစ္စုံ ဘယ္ရ ေတာ့မလဲ။ ၾကာဆံေၾကာ္ တစ္ဘူး ဘယ္ရေတာ့ မလဲ ေအ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ငေပြးက ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္ေနတဲ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေလာ္စပီကာေတြ၊ ေဘာက္ေတြ တင္ထားတဲ့ ကားႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေျပာလိုက္တယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ရပ္ကြက္ အတြင္းမွာ ရိွၾကကုန္ေသာ ေဘာလံုးပြဲ ၀ါသနာ ရွင္မ်ားခင္ဗ်ာ။ ယေန႔ ညေနကန္မယ့္ ေဘာလံုးပြဲ အတြက္ လိုက္ပါ ၾကည့္႐ႈ အားေပးခ်င္ သူမ်ား အေနနဲ႔ ယခုကၽြန္ေတာ္ အသံ ဆံုးတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ကားဆီကုိ လာၿပီး ၀တ္စံုမ်ားနဲ႔ ၀င္ခြင့္ လက္မွတ္မ်ားကို လာေရာက္ ယူႏုိင္ပါၿပီ ခင္ဗ်ာ။ ေဘာလံုး ၀ါသနာရွင္ေတြ အတြက္ ဖယ္ရီကား မ်ားကိုလည္း စီစဥ္ေပးဦး မွာပါခင္ဗ်။ ေဘာလံုး ၀ါသနာ ရွင္မ်ား စားသံုးရန္ အတြက္လည္း ၾကာဆံေၾကာ္ တစ္ဘူးစီကို လက္ေဆာင္ေပးဦး မွာပါ ခင္ဗ်။ ေဘာလံုး ပရိသတ္မ်ား အေနနဲ႔ ကြင္းထဲ ေရာက္ရင္သာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အသင္းဘက္ကို အစြမ္းကုန္ ေအာ္ဟစ္ အားေပး ၾကပါလို႔ တိုက္တြန္းႏႈိးေဆာ္ အပ္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ ကတည္းက လမ္းထိပ္မွာ ကားႀကီးရပ္ၿပီး ေလာ္စပီကာ ကေန ေအာ္ေျပာလိုက္တဲ့ အဲဒီလို စကားေတြ ဆံုးကတည္းက ငေပြးတို႔ အဖြဲ႕ အပါအ၀င္ ရပ္ကြက္ထဲက ကေလး၊ လူႀကီး၊ မိန္းမမ်ားပါ မက်န္ ကားႀကီးဆီကုိ ေျပးၿပီး ကားႀကီးဆီက ပစ္ခ်ေပးတဲ့ ေဘာလံုး အသင္း အက်ႌေတြ၊ ၾကာဆံေၾကာ္ ဘူးေတြကို ယူေနၾကၿပီ။ တခ်ဳိ႕ျမန္တဲ့ သူေတြဆုိရင္ ေခါင္းစည္း ပ၀ါေတြေတာင္ ရၾကတာေလ။ တခ်ဳိ႕က် ေတာ့လည္း ေဘာလံုးပြဲ လက္မွတ္ေတြကို စိတ္မ၀င္ စားဘဲ ၾကာဆံေၾကာ္ ေတြသာ သူမ်ားထက္ ႏွစ္ထုပ္၊ သံုးထုပ္ ပိုရေအာင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ တန္းစီ ေနတယ္ေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“အခုလိုမ်ဳိး လႈိက္လိႈက္လွဲလွဲ အားေပး ၾကသလို ညေန ၃ နာရီ က်ရင္လည္း ေဘာလံုးကြင္းထဲ အထိ လုိက္ပါ အားေပးၾကပါဦး ခင္ဗ်။ တစ္ေယာက္ကို အက်ႌတစ္ထည္၊ ၾကာဇံေၾကာ္ တစ္ထုပ္နဲ႔ လက္မွတ္ တစ္ခုစီပဲ ေပးပါတယ္ ခင္ဗ်။ ဟုိအစ္မႀကီး အစ္မႀကီး တန္းစီတာ ၃ ခါရိွၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္ ခင္ဗ်။ ညေန က်ရင္လည္း အခုလိုပဲ သံုးေယာက္စာေလာက္ အားေပး ေစခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">အဲ့ဒီလို ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ လူအုပ္ ၾကားထဲမွာ သူမ်ားတကာ နည္းတူ ငေပြးတို႔ အုပ္စုလည္း သြားၿပီးတန္းစီ စရတာေလ။ သူမ်ားနည္းတူ အက်ႌတစ္ထည္၊ ၾကာဆံေၾကာ္ တစ္ဘူးနဲ႔ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္စီေတာ့ ရခဲ့ပါရဲ႕။ ဒါေပမဲ့ လက္ထဲကို အားကစား အက်ႌတစ္ထည္ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ထိ ငေပြးက ဘယ္အသင္း ကလာၿပီး ေ၀ငွေနမွန္း မသိေအာင္ဘဲ အယ္လ္ကိုေဟာ အရိွန္က တက္ေနတာေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ခြီးထဲမွာပဲ။ ငါက အစိမ္းႏုေရာင္ အက်ႌရမယ္ ထင္လုိ႔ လာတန္းစီတာ။ အျပာေရာင္ႀကီး ျဖစ္ေနပါ လားကြ။ ေဟ့ငါကေတာ့ ဒီ အသင္းကို အားမေပး ႏုိင္ဘူးကြ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟ- မင္းအားမေပး ခ်င္လည္း ညေနက်မွ မင္းသေဘာပဲ ငေပြးရ။ အခုေတာ့ ဒီအသင္းက လာေပးတုန္း ယူထား ရမွာပဲ။ မင္းဒီအက်ႌ မႀကိဳက္ရင္ ၿပီးမွ ဟိုဘက္ လမ္းထိပ္မွာ သြားေရာင္းၾကမယ္။ တစ္ထည္ကို တစ္ေထာင္တဲ့ကြ။ နည္းလား။ အရက္ဖုိးေတာင္ ထပ္ရေသးတယ္။ ေဟာ အခုရတဲ့ ၾကာဆံေၾကာ္ေတာင္ အျမည္း လုပ္လုိ႔ရေသး ေဟးေဟး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">မႈံႀကီးနဲ႔ ငေပြး လူအုပ္ ၾကားထဲမွာ တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္ အခ်င္းမ်ား ေနတာကို သူ႔ထက္ငါ အလု အယက္တန္းစီ ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး ကေတာ့ သတိ ထားမိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကာဆံေၾကာ္ဘူး တစ္ဘူးစီနဲ႔ လက္မွတ္ တစ္ေစာင္စီကုိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္။ တစ္ေယာက္ တစ္ထည္စီ ရလာတဲ့ အက်ႌ အျပာေလး ေတြကို ဟုိဘက္ လမ္းထိပ္မွာ တစ္ထည္ တစ္ေထာင္နဲ႔ သြားေရာင္း။ ၿပီးမွ ငေပြးတုိ႔ အဖြဲ႕က ေဘာလံုး ကြင္းထဲကို ခ်ီတက္ လာခဲ့တာေလ။ ကြင္းထဲေရာက္ေတာ့ သူတို႔ အားေပးခ်င္တဲ့ အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္း ဘက္အျခမ္း သြားထိုင္ ေနလိုက္တာကို မနက္က လမ္းထိပ္မွာ ကားႀကီးနဲ႔ လာတဲ့ အဖြဲ႕ကဘယ္လို သိႏိုင္မွာတဲ့လဲ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">သူတုိ႔ အုပ္စုမွာ ခက္ေနတာက ငေပြးေလ။ ဒီေဘာလံုးပြဲ ၿပီးခါနီး ပယ္နယ္တီ ကန္ေတာ့မယ့္ အခ်ိန္က်မွ အိပ္ေနရာက လန္႔ႏုိးၿပီး ေျပာခ်င္တာေတြ ေျပာေနတာ။ မႈံႀကီးတုိ႔လည္း ညစ္ေန ၾကၿပီေလ။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ ဗီဒီယိုေခြ ၾကည့္သလို ေဘာလံုးပြဲ အစကို ရီမုနဲ႔ပဲ ျပန္ၿပီး ငေပြးအတြက္ ရစ္ေပးလိုက္ခ်င္ တာေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟာ- ေတာက္။ ကန္ခ်က္ကလည္း ညံ့ခ်က္ပဲကြာ။ ငါပဲ ၀င္ကန္ပစ္လိုက္ ခ်င္ေတာ့တယ္။ ပယ္နယ္တီ ကုိေတာင္ လြဲေအာင္ကန္ရ တယ္လုိ႔ကြာ ဟင္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ေဟ့ေကာင္ ငေပြးရဲ႕။ အခု ပယ္နယ္တီ လဲြသြားတာ မင္းအားေပးတဲ့ အစိမ္းႏုေရာင္ အသင္း မဟုတ္ဘူးကြ။ အျပာေရာင္ အသင္းက ဟား ဟား ဟား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: center;"><span style="font-size: small;">၄။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ပယ္နယ္တီ ကန္ေနၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲႀကီး ၿပီးေတာ့မယ့္ အသံ ၾကားကတည္းက ေခါက္ထူ၊ ဗုတုိ၊ ဆစ္တုိတို႔ တစ္ေတြ ေနရာ ယူထားလိုက္ ၾကၿပီ။ အခုေတာ့ သူတုိ႔ သံုးေယာက္ပဲ က်န္ခဲ့ၿပီ။ ေဘာလံုးပြဲ မစတင္ခင္ တုန္းကေတာ့ သူတုိ႔ အဖြဲ႕က စုစုေပါင္း ငါးေယာက္။ ငံုးဥျပဳတ္ ေရာင္းတဲ့ ေမ်ာက္႐ႈံးမနဲ႔ ေခြးပုတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္က ေခါင္ထူတို႔လို ကြင္းထဲ ထိ၀င္ၿပီး ေစ်းေရာင္းခြင့္ မရေတာ့ အျပင္မွာ ေစ်းေရာင္းရင္း ေနရစ္ခဲ့ ၾကရတာေလ။ အခု ေခါက္ထူတို႔ အဖြဲ႕ေတြ ျပန္ ထြက္လာတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေခြးပုတို႔က မရိွေတာ့ဘူး။ ေစ်း ေရာင္းကုန္လုိ႔ပဲ ေဘာလံုးကြင္းနဲ႔ မနီးမေ၀း မွာရိွတဲ့ မီးရထား သံလမ္းေဘးက တဲငယ္ေလးေတြ ဆီကို ျပန္သြား ၾကသလား။ ဒါမွ မဟုတ္ ေစ်းေရာင္းအၿပီး အိမ္မျပန္ဘဲ တစ္ေန ရာရာမွာ ေဆာ့ေန ၾကသလား။ ေခါက္ ထူတို႔ စဥ္းစားလို႔ မရႏိုင္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟဲ့- ေခါက္ထူ နင့္ ကြမ္းယာေတြက အမ်ားႀကီး က်န္ေသးပါလား။ နင္ေတာ့ ႐ံႈးေတာ့မွာပဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဗုတိုရယ္၊ နင္သိတယ္ မွတ္လား။ ေခါက္ထူတဲ့ တစ္ထူတည္း ရိွတယ္။ ႏွစ္ထူ ရိွရင္ေတာင္ တစ္ထူကို ဓားနဲ႔လီွးၿပီး ပါးပစ္လုိက္ ဦးမယ္။ ငါအခု ကြမ္းယာေတြ က်န္တာေတာ့ ဟုတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ငါမ႐ႈံးဘူး။ ငါက ကြင္းထဲမွာ ႏွစ္ရာဖိုးကို ကြမ္းယာ သံုးရာနဲ႔ ေရာင္းလုိက္တာေလ ဟဲ ဟဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ေအးေလ နင့္ ကြမ္းယာကမွ ဟုတ္တုတ္ တုတ္ရိွေသး။ ငါက နင့္လို ကြမ္းယာ မေရာင္းမိဘဲ ေျမပဲဆားေလွာ္ ေရာင္းမိပါတယ္ ဟာ။ က်န္ေန တာေတြပဲ ဒီမွာၾကည့္ဦး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“အားမပ်က္ ပါနဲ႔ ဆစ္တုိရယ္။ ေဘာလံုးပြဲ ၿပီးလို႔ လူေတြ ျပန္ထြက္လာရင္ နင္ေရာင္းရဦး မွာပါ။ ဟဲ့လူသံ ေတြၾကားေနၿပီ။ ပြဲၿပီးၿပီ ထင္တယ္ဟဲ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“လူေတြၾကားထဲ သိပ္ၿပီး တိုးမေနနဲ႔။ နင့္ကိုယ္ ေသးေသးေလး လူၾကားထဲ ညပ္သြားဦးမယ္။ ေခါက္ထူရဲ႕”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ေနာက္က ဗုတိုက လွမ္းေအာ္ လုိက္ေပမယ့္ ေခါက္ထူ တို႔ကေတာ့ လူအုပ္ၾကားထဲ ေရာက္သြားၿပီ။ ေခါက္ထူေနာက္က ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္ရင္း ဗုတိုနဲ႔ ဆစ္တုိတုိ႔လည္း လူအုပ္ၾကားထဲ တိုးကာ ေ၀ွ႔ကာ ေစ်းေရာင္း ေနၾကၿပီ။ ေအာ္သံ၊ ဟစ္သံ ဆူညံညံ ၾကားထဲ ေစ်းေရာင္း ရတာက ေခါင္ထူ တို႔အတြက္ သိပ္ေတာ့ မလြယ္လွ။ လူေတြသာ တစ္သုတ္ၿပီး တစ္သုတ္ ရွင္းသြားတာ။ ေခါက္ထူတုိ႔ သံုးေယာက္မွာ ေစ်းေတာင္ မေရာင္းလိုက္ရ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ငါအစ ကတည္းက ေျပာသားပဲ။ အစိမ္း အသင္းက ႐ႈံးေတာ့ မွာပါဆုိ။ အခု ပယ္နယ္တီမွာ အစိမ္းအသင္း ႐ႈံးတာတဲ့။ ႐ႈံးတဲ့အသင္း ဘက္က အေပါက္ကေန ထြက္လာတဲ့ လူေတြၾကားမွာ ငါတုိ႔ ၀င္ေရာင္းေတာ့ ဘယ္ေရာင္း ရမွာလဲ။ သူတို႔ဘာသာ သူတို႔ေတာင္ ညစ္ၿပီးထြက္ လာၾကတဲ့ဟာ။ ငါ့ေျမပဲ ဆားေလွာ္ေတြေတာ့ ျပန္အပ္ရ ေတာ့မွာပဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">လူအုပ္ႀကီးက တစ္စ တစ္စနဲ႔ ရွင္းသြားတဲ့ အထိ ဘာမွမေရာင္း လုိက္ရတဲ့ ေစ်းဗန္းကို ၾကည့္ၿပီး ဆစ္တိုက ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“စိတ္မေလွ်ာ့ ပါနဲ႔ ဆစ္တုိရယ္။ ေစ်းေရာင္းလုိ႔ မကုန္လည္း ငါတို႔ အျပင္မွာ ေရသန္႔ဘူးခြံ ေကာက္လုိ႔ရေသး တာပဲ။ ငါကေတာ့ အျပန္မွာ ေရသန္႔ဗူးခြံ ေကာက္ၿပီးျပန္မယ္ စိတ္ကူးထားတယ္။ ဘူးခြံ တစ္ခုကို သံုးဆယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ဆယ္ခြံရရင္ သံုးရာဟဲ့၊ နည္းသလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ေခါက္ထူရဲ႕ ခပ္စြာစြာ အသံေလးကို ၾကားရေတာ့ ဗုတိုေရာ၊ ဆစ္တုိပါ အားတက္ သြားၾကတယ္။ ေခါက္ထူ ေျပာသလို ကြင္းျပင္ေရာက္ရင္ ေရသန္႔ဘူးခြံ ေကာက္မယ္လုိ႔လည္း ဆံုးျဖတ္ လုိက္ၾကတယ္။ ေအာ္ဟစ္ ဆူညံစြာ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ထြက္ခြာ သြားၾကတဲ့ လူအုပ္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ကေန သူတုိ႔ သံုးေယာက္ ထက္ၾကပ္မကြာ လိုက္လာၾကတယ္။ အျပင္မွာ သဘာ၀ အလင္းေရာင္ ေတြလည္း ကုန္ဆံုးေနၿပီ။ တခ်ဳိ႔ ဓာတ္တုိင္မ်ားေတာင္ မီးေလး တလက္လက္ ျဖစ္ေနၿပီ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟဲ့- ဗုတို၊ နင္ဒီေနရာက ခဏေစာင့္။ ငါနဲ႔ ဆစ္တုိ ဒီခ်ဳံထဲမွာ ရွဴး၀င္ေပါက္ လိုက္ဦးမယ္။ ေရာ့ ငါတို႔ ဗန္းေတြ ခဏယူထား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ေခါက္ထူနဲ႔ ဆစ္တိုက ဆိုးဆိုး ဆတ္ဆတ္နဲ႔ ဗုတိုလက္ထဲ ဗန္းေတြထည့္ၿပီး ခ်ဳံပုတ္ထဲကို ၀င္သြားတယ္။ ဗုတိုက ေယာက်္ားေလးမို႔ ေခါက္ထူ တုိ႔ေနာက္က လိုက္သြားလုိ႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ လမ္းမမွာပဲ က်န္ရစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အသံေတြကို ဗုတို ၾကားလိုက္ ရတာေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟဲ့ ေခါက္ထူရဲ႕၊ တကယ္ဆုိရင္ ဒီပုလင္းကုိ ငါ အရင္ ေတြ႕တာေလ။ ငါနင့္ကို ျပလို႔ နင္ေကာက္ယူ လိုက္တာေလ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဘယ္သူပဲ ျပျပ ဒီပုလင္းကို ငါအရင္ ရတာေလ ဆစ္တုိရဲ႕။ နင္နဲ႔ ဒီပုလင္း ဘာမွ မဆုိင္ဘူး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">အသံေတြ ဘက္ကို ဗုတို လွမ္းၾကည့္ေတာ့ ေခါက္ထူရဲ႕ လက္ထဲမွာ ကိုင္လ်က္သား ပုလင္း တစ္လံုးကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဒီပုလင္းကို ျမင္ကတည္းက ေယာက်္ားေလး ျဖစ္တဲ့ ဗုတိုက ဘီယာ ပုလင္းမွန္း သိလုိက္ၿပီ။ ေခါက္ထူတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ပုလင္းကို သူအရင္ ေတြ႕တယ္။ ငါ အရင္ ေတြ႕တယ္ ျငင္းေနၾကဆဲ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ပုလင္းေတာ့ ဟုတ္ပါ ၿပီ။ နင္တို႔ ခ်ဳံပုတ္ထဲက ရလာတဲ့ ပုလင္းက ဘီယာ ပုလင္း မဟုတ္ဘဲ ဘီယာ ပုလင္းထဲ ေသးေတြ ေပါက္ထည့္ထားတဲ့ ေသးပုလင္း ႀကီးျဖစ္ေနမွ ဟုတ္ေပ့ျဖစ္ေန ၾကဦးမယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟဲ့ ဗုတိုရဲ႕။ ငါဒီ ေလာက္ေတာ့ အပါ့ မလားဟဲ့။ ဒီမွာ မျမင္ဘူးလား။ ပုလင္း ေခါင္းမွာ ခ်ိတ္ပိတ္ထားတာ။ ဒီပုလင္းက ကြင္းထဲကို ယူသြားလို႔ မရလို႔ အရက္ သမား တစ္ေယာက္ေယာက္က ဒီခ်ဳံ ပုတ္ထဲမွာ လာထား သြားတာပဲ ျဖစ္မွာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ေအး ဟုတ္တယ္ေလ။ ဒါေပမဲ့ ဒီပုလင္းကို ငါအရင္ ျမင္တာေလ ေခါက္ထူရဲ႕”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ဟဲ့- နင္အရင္ ျမင္လည္း ငါက အရင္ေကာက္ လုိက္တာေလ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">ေျပာရင္း ဆစ္တိုက ေခါက္ထူ လက္ထဲက ဘီယာ ပုလင္းကို ဆြဲလုတယ္။ ေခါက္ထူကလည္း မေပးဘူး ဆုိတဲ့ ပံုစံနဲ႔ ဘီယာ ပုလင္းကို ျပန္လုတယ္။ ဗုတိုဆီက ေစ်းဗန္းေတြကို ျပန္မယူ ႏုိင္အားဘဲ ေခါက္ထူနဲ႔ ဆစ္တိုက ျမက္ခင္းျပင္မွာ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ေနတယ္။ ဗုတိုကလည္း လွမ္းဆြဲဖို႔ မစဥ္းစားဘဲ ေစ်းဗန္းေတြ ျမက္ခင္းေပၚခ်ၿပီး လက္ခုပ္လက္၀ါး တီးၿပီး အားေပးေနတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ေဟး ေခါက္ထူကြ။ မေပးနဲ႔ ျပန္လု။ ဆစ္တုိကလည္း အညံ့ မခံနဲ႔။ ေခါက္ထူဆီက ရေအာင္လု။ ေဟ့ ေဟ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">သူတို႔ သံုးေယာက္ရဲ႕ မလွမ္း မကမ္းကို လူရြယ္ ၂ ေယာက္ ေရာက္လာေတာ့ ေခါက္ထူတို႔ ရန္ပြဲက ေရတိုင္ကီထဲ ေသာက္လက္စ ေဆးလိပ္တို ပစ္ခ် လုိက္သလို ရွဲခနဲေတာင္ မျမည္အားဘဲ ပြဲက ရပ္သြားတယ္။ ဘီယာ ပုလင္းကေတာ့ အခု အခ်ိန္ထိ ေခါက္ထူ ရင္ခြင္ထဲမွာ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">“ငါ ဒီခ်ဳံပုတ္ထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထားခဲ့တာကြ။ မေတြ႕လို႔ မျဖစ္ဘူး။ ဒီပုလင္းက ေထာင့္ငါးရာ ေတာင္တန္တယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">တစ္ထာင့္ငါးရာ ဆုိတဲ့ အသံေၾကာင့္ ေခါက္ထူနဲ႔ ဆစ္တို တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ကုန္းထလုိက္တယ္။ ေခါက္ထူက ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ ဘီယာပုလင္းကို သူမ ေစ်းဗန္းထဲ ထည့္ၿပီး ၀ွက္လိုက္တယ္။ ဘီယာ ပုလင္းမွန္း ေသခ်ာသြားတဲ့ ဒီပုလင္း အတြက္ ဆစ္တိုနဲ႔ နပန္း သတ္ရလည္း ကြင္းျပင္ခပ္ ေ၀းေ၀း ေရာက္မွ သတ္ေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ ဒီပုလင္းကို ျပန္ေရာင္းစားမယ္။ ေလာေလာဆယ္ ဒီေနရာက အျမန္ေရႊ႕ ႏုိင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရၿပီ။ ဆစ္တုိကလည္း ေခါက္ထူဆီပါ သြားတဲ့ ဘီယာ ပုလင္းကို ကြင္းျပင္ေရာက္မွ တစ္ပြဲတစ္လမ္း အကဲစမ္းရင္း ရေအာင္ ယူေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ လုိက္တယ္။ ၿပီးရင္ တစ္ေနကုန္ တစ္ေနခန္း မီးရထား ဘူတာမွာ ေမာေမာပန္းပန္း အလုပ္ လုပ္ရတဲ့ အေဖကို ေပးမယ္။ အေဖက အရက္ ေသာက္တတ္ေပမယ့္ ဒီလုိ အေကာင္းစားေတြ ေသာက္ရတာ မဟုတ္ေတာ့ အေဖ့ကို ဒီဘီယာ ပုလင္း ေပးေသာက္ဖုိ႔ ဆစ္တို စိတ္ကူးလုိက္တယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">စိတ္ကူး ကုိယ္စီနဲ႔ ေစ်းဗန္းေတြ ကိုင္ၿပီး သုတ္ေျခ တင္ကုန္ၾကတဲ့ ေခါက္ထူနဲ႔ ဆစ္တိုေနာက္သို႔ ဗုတိုေတာင္ေအာင္ မနည္း လုိက္ေနရတယ္။ ကြင္းျပင္မွာေတာ့ အလင္းေရာင္ လံုး၀ မရိွေတာ့ဘဲ ေမွာင္သည္ထက္ ေမွာင္လာၿပီေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="color: #073763; text-align: right;"><span style="font-size: small;">မင္းေ၀ဟင္</span></div><div style="color: #073763; text-align: right;"><span style="font-size: small;">(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၂</span></div>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/03594550864537784950noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-37112216333279977432011-12-27T07:05:00.000-08:002011-12-27T07:06:07.831-08:00ေရႊအျမဳေတFan Club<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZEjvCgoltZJKGBnqrZh-Oq3py7dG05zTLFdo84bDeaxzdJ5MBI-DffB1ApuAVYKzYyR0YSHq31GqgJH19AX-dSrVBB9DF0Fxk3epS33V1V8KiWFfpkmEock0ji229IPCzV6FbBKJ9PTs/s1600/fan1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZEjvCgoltZJKGBnqrZh-Oq3py7dG05zTLFdo84bDeaxzdJ5MBI-DffB1ApuAVYKzYyR0YSHq31GqgJH19AX-dSrVBB9DF0Fxk3epS33V1V8KiWFfpkmEock0ji229IPCzV6FbBKJ9PTs/s1600/fan1.jpg" /></a></div><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQjEMTLEW3GXCr2AWHphZmyjdjIP0Tsag6bYer-DHDFDE9P5JPddhOXpGsJH1h8knwovxy5A57FAGJxHlC9-CIiaYfc9P-56FXhw3G3wPimh0AdkwqQQ8YRHDH9m3VE4YwaPrdCKG5OuM/s1600/fan2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQjEMTLEW3GXCr2AWHphZmyjdjIP0Tsag6bYer-DHDFDE9P5JPddhOXpGsJH1h8knwovxy5A57FAGJxHlC9-CIiaYfc9P-56FXhw3G3wPimh0AdkwqQQ8YRHDH9m3VE4YwaPrdCKG5OuM/s1600/fan2.jpg" /></a></div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-30336129279908688562011-11-28T11:48:00.000-08:002011-11-28T11:48:01.253-08:00ေကာင္းကင္တို႔ရဲ႕ေကာက္ေၾကာင္း<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTIMqf2rezzpq0WWHyVgytXRHX17sX-ilVL_qrSfLQGIk5F72M_8O3GEt_j9rAGCck9ORJI5Huk_u6XrPwsukkU0ZGzutbfuOnvp66Wnu9Zghh5jgroE9mmPeBLXlpOMOArLSyEMpsP4k/s1600/Father++%2526+son++Cartoon.-02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><!--[if gte mso 9]><xml> <o:OfficeDocumentSettings> <o:AllowPNG/> </o:OfficeDocumentSettings> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:TrackMoves/> <w:TrackFormatting/> <w:PunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:DoNotPromoteQF/> <w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther> <w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <w:DontGrowAutofit/> <w:SplitPgBreakAndParaMark/> <w:EnableOpenTypeKerning/> <w:DontFlipMirrorIndents/> <w:OverrideTableStyleHps/> </w:Compatibility> <m:mathPr> <m:mathFont m:val="Cambria Math"/> <m:brkBin m:val="before"/> <m:brkBinSub m:val="--"/> <m:smallFrac m:val="off"/> <m:dispDef/> <m:lMargin m:val="0"/> <m:rMargin m:val="0"/> <m:defJc m:val="centerGroup"/> <m:wrapIndent m:val="1440"/> <m:intLim m:val="subSup"/> <m:naryLim m:val="undOvr"/> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267"> <w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style> <![endif]--> </a></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTIMqf2rezzpq0WWHyVgytXRHX17sX-ilVL_qrSfLQGIk5F72M_8O3GEt_j9rAGCck9ORJI5Huk_u6XrPwsukkU0ZGzutbfuOnvp66Wnu9Zghh5jgroE9mmPeBLXlpOMOArLSyEMpsP4k/s1600/Father++%2526+son++Cartoon.-02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTIMqf2rezzpq0WWHyVgytXRHX17sX-ilVL_qrSfLQGIk5F72M_8O3GEt_j9rAGCck9ORJI5Huk_u6XrPwsukkU0ZGzutbfuOnvp66Wnu9Zghh5jgroE9mmPeBLXlpOMOArLSyEMpsP4k/s320/Father++%2526+son++Cartoon.-02.jpg" width="226" /></a></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "zawgyi1","sans-serif"; line-height: 115%;"><br />
</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "zawgyi1","sans-serif"; line-height: 115%;">(၁)</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အစကတည္းက ခင္ေလးေျပာၿပီးသားပဲ ေမာင္ရာ၊<span> </span>အေဖ့ဆီကိုသြားရင္ ဖိုးသားေလးကို ဘယ္လိုမွ ေခၚသြားလို႔မျဖစ္ဘူးဆိုတာ။ အခုေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္မလဲေမာင္ ဖိုးသားေလးေခ်ာင္းဆိုးတာ သံုးရက္ရွိၿပီ။ အဲဒါေမာင္ေပါ့ေလ်ာ့တာ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ငိုသံစြက္ရုံမက မ်က္ရည္ေတြပါ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ က်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ဇနီးသည္၏ ေျပာစကားေအာက္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္၌ ေျပာစရာစကား အဆင့္သင့္ရွိမေနပါ။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ခင္ေလးေျပာသလို ကၽြန္ေတာ္ေပါ့ေလ်ာ့ခဲ့ေသာ အပိုင္းလည္းပါသည္။ ျပႆနာသည္ တီဘီေရာဂါဟု သံသယရွိေနျခင္းခံရေသာ အေဖ့အိမ္သို႔ ငါးႏွစ္အရြယ္ကၽြန္ေတာ့္သား ေရာက္ရွိသြားျခင္းမွ အစျပဳခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">(၂)</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">တကယ္တမ္းတြင္ အေဖ့အိမ္ႏွင့္ကၽြန္ေတာ့္အိမ္သည္ စည္းရိုးတစ္ခုသာ ျခားထားေသာ အ၀န္းအ၀ိုင္းတစ္ခုတည္းမွသာ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ေထာင္က်ေတာ့ အေဖႏွင့္အေမက အိမ္ေဘးက ေျမကြက္လပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ေဘးက ေျမကြက္လပ္တြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အိမ္ေဆာက္ေပးခဲ့ေလသည္။ စည္း႐ိုးတစ္ခုျခားထားေသာ္လည္း အခ်ိန္မေရြးဥဒဟို ၀င္ထြက္၍ ရႏိုင္ရန္ ၿခံစည္း႐ိုးအလယ္တြင္ လူသြားစရာတံခါးတစ္ေပါက္ကို အၿမဲတမ္းဖြင့္ထားေလ့ရွိသည္။ ကၽြန္ေတာ္က ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္တြင္ အငယ္ဆံုးသားျဖစ္ေသာ္ျငား အိမ္ေထာင္က်သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ အေဖက ပ်ဥ္ေထာင္သြပ္မိုးအိမ္တစ္လံုး ေဆာက္ေပးၿပီး အိမ္ခြဲထားေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္မွာ တစ္ရပ္ကြက္ထဲတြင္ အိမ္ေထာင္ကိုယ္စီႏွင့္ အိမ္အသီးသီး ရွိၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လို နီးနီးကပ္ကပ္ ေနၾကသူေတြမဟုတ္။ မိသားစုကိုယ္စီႏွင့္ ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္လံုးက စီးပြားေရးပိုပိုလွ်ံလွ်ံမဟုတ္ေသာ္ျငား စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္သည့္ အေျခအေနမွာေတာ့ အားလံုးရွိေနသည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖက ဌာနတစ္ခုမွာ ႐ုံးအုပ္တစ္ေယာက္လုပ္ခဲ့ၿပီး ပင္စင္ယူလို႔ ေအးေအးေဆးေဆးေနမည္ ႀကံ႐ုံမွမရွိေသး ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္ဆိုးကာ ခဏခဏ<span> </span>ဖ်ားေတာ့သည္။ အိပ္ရာထဲမွာလည္း ေနသူမဟုတ္ေသာ္လည္း တေရွာင္ေရွာင္ႏွင့္ ျဖစ္လာရသည္။ အစပိုင္းတြင္ ရပ္ကြက္ထိပ္ေဆးဆိုင္မွ စပ္ေဆးအခ်ိဳ႔ႏွင့္ သဟဇာတျဖစ္ေနခဲ့ေသာ္လည္း အေဖ့ေခ်ာင္းဆိုးေရာဂါက ေပ်ာက္သြားလွ ငါးရက္၊ တစ္ပတ္သာ။ ၿပီးလွ်င္ ေခ်ာင္းက ျပန္ဆိုးလာျပန္သည္။ ေခ်ာင္းဆိုးပံုႀကီးကလည္း သက္ေတာင့္သက္သာေတာ့မဟုတ္။ တကယ့္ကို ရင္ေခါင္းသံႀကီးႏွင့္။ အေဖေခ်ာင္းတစ္ခါဆိုးလွ်င္ ၀မ္းဗိုက္ထဲက ကလီစာတစ္ခုခု ျပဳတ္ထြက္ပါလာေတာ့မည္ဟု ထင္ရေလာက္ေအာင္ပင္ အေဖ၏အေျခအေနမွာ ဆိုးလာခဲ့သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံသယ၀င္ၿပီ။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖတစ္ခုခုမ်ား ျဖစ္သလား။ တစ္ခုခုဆိုတာလည္း အျခားေတာ့မျဖစ္ႏိုင္။ ေခ်ာင္းေတြ ဒီေလာက္အဆက္မျပတ္ ဆိုးေနပံုေထာက္လွ်င္…။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေတြးမ်ား၏ အဆံုးတြင္ အစ္ကိုႏွင့္တိုင္ပင္ၿပီး အထူးကုေဆးခန္း မဟုတ္ေသာ္ျငား၊ အေတာ္အသင့္ နာမည္ရွိေသာ ေဆးခန္းတစ္ခု ေျပးရၿပီ။ အေဖ့ကိ ေသြးစစ္ၾက၊ ဆီးစစ္ၾက၊ ဓာတ္မွန္ရိုက္ၾကသည္။ ေနာက္ဆံုး ေဆးခန္းေလး၏ အေျဖက အေဖ့မွာ အဆုတ္တစ္ျခမ္း မေကာင္းေတာ့ပါတဲ့။ တီဘီဟု သံသယရွိသည္တဲ့။ တိတိက်က် အေျဖတစ္ခုထြက္လာသည္ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့။ အဲ့ဒီေနာက္တြင္ တီဘီေရာဂါသည္တစ္ေယာက္ကို ျပဳစုရမည့္ နည္းလမ္းမ်ား၊ တိုက္ရမည့္ေဆးမ်ား၊ လုပ္ေဆာင္ရမည့္ လုပ္ငန္းမ်ားအား ေမးၿပီး ေလာေလာဆယ္ အေဖ့ကို အိမ္မွာပင္ျပန္ေခၚထားခဲ့သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`ဖိုးသားေလးလည္း မေတြ႔ပါလားကြ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ေဆးခန္းတြင္ ငါးရက္ခန္႔ေနၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေသာ ေန႔မွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္သားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး အေဖ့ဆီမွ စကားစလာခဲ့သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အင္း… သူမ်ားအိမ္သြားေဆာ့ေနတယ္ထင္တယ္´၊ `သူ႔ဘႀကီး လာေခၚသြားလား မသိဘူး´ စေသာ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ၏ မေသခ်ာ မေရရာလွေသာ အေျဖမ်ားေအာက္တြင္ အေဖသည္ တစံုတခုေသာ အခ်ိန္အတိုင္းအတာထိ တိတ္ဆိတ္သြားခဲ့သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖ့မ်က္လံုးမ်ား ေမွးစင္းၿပီး အိမ္ေခါင္မိုးမ်က္ႏွာက်က္ကို ေငးစိုက္ၾကည့္ေနသည္က တကယ့္ကို ရီေ၀ေ၀။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">တကယ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ့္သားက အေဖတို႔ႏွင့္ ေနလာခဲ့သည္မွာ အေဖပင္စင္ယူကာစကတည္းက ဆိုေတာ့ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပင္ ရွိၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားက ႐ုံးလုပ္ငန္းကိုယ္စီႏွင့္မို႔ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ ကေလး၏ ေ၀ယ်၀စၥမ်ားလုပ္။ လိုအပ္သည္မ်ား စီစဥ္ကာ ဖိုးသားကို အေဖ့အိမ္မွာဥာ ထားခဲ့၇ျခင္း ျဖစ္ဥည္။ သည္ေတာ့ ဖိုးသား၏ အေၾကာင္းအရာကိစၥအေတာ္မ်ားမ်ားသည္ အေဖတို႔ အေမတို႔ႏွင့္သာ ပိုၿပီး သက္ဆိုင္ေနရသလိုပင္ ျဖစ္ေတာ့သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ယခုကဲ့သို႔ အေဖျဖစ္ေသာအခါ ဖိုးသားႏွင့္အေဖ မဆံုရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စီစဥ္ရၿပီ။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေမက ဘာမွ၀င္မေျပာေသာ္ျငား စိတ္မေကာင္းသည့္ပံုေတာ့ ျပသည္။ `ဘာပဲေျပာေျပာ ကေလးက အေရးႀကီးတယ္။ ဖိုးသားေလးကို ဒီဘက္အိမ္မလာေစနဲ႔´ ဟု ေျပာရွာသည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖသိရင္ စိတ္ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူး ဆိုတာေတာ့ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ မတတ္ႏိုင္ဘူးေမာင္။ အေဖ့နားကို သြားဖို႔ဆိုတာ လူႀကီးေတြေတာင္ စဥ္းစားရမယ့္ကိစၥေလ။ သားေလးကိုေတာ့ အေဖ့နားကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔မွ လႊတ္လို႔မျဖစ္ဘူး´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အတၱစကားမွန္း သိေသာ္လည္း မိခင္တစ္ေယာက္၏ ေမတၱာကို လွစ္ဟလာသည့္စကားမို႔ ကၽြန္ေတာ္လက္မခံလို႔ မရ ျဖစ္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္သည္လည္း သားႏွင့္ပတ္သက္၍ စိုးရိမ္မႈတစ္ခု ျဖစ္ရသည္က အမွန္ပင္။ ေနာက္ဆံုး အလြယ္ကူဆံုးနည္းကိုသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သံုးလုိက္ၾကသည္။ ထိုနည္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္ႏွင့္ အေဖတို႔အိမ္ကို ျခားထားေသာ တံခါးကို ေသာ့ခတ္လုိက္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုနည္းသည္ ငါးႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ့္သားအား အေဖ့အိမ္ဘက္ မေရာက္ရန္ ထိန္းသိမ္းဖို႔ လံုေလာက္ေသာနည္းျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လင္မယားႏွစ္ေယာက္ အေဖ့အိမ္ဘက္လာလွ်င္ ဖိုးသားသည္ ၿခံထဲတြင္ ရွိေနသည္ျဖစ္ေစ၊ အိမ္ေပၚတြင္ရွိေနသည္ျဖစ္ေစ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တံခါးကို ေသာ့ခတ္ၿပီး ဖြင့္ၿပီးလွ်င္ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ပိတ္စေသာ နည္းျဖင့္သာ အေဖႏွင့္ဖိုးသားအား မေတြ႕ျဖစ္ရန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စည္းထားခဲ့ၾကသည္။ သို႔ေသာ္… ၿခံႏွစ္ၿခံကို ျခားထားေသာ တံခါးေလးမွ ေသာ့ခေလာက္အား အေဖတစ္နည္းနည္းႏွင့္မ်ား ျမင္သြားမလားဟု ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္မိသည္ကေတာ့ အခါခါပင္ျဖစ္သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">(၃)</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖရိပ္မိသည္ မရိပ္မိသည္ မေသခ်ာေသာ္လည္း ၿခံစည္း႐ိုးတံခါးေသာ့ခတ္ထားေသာ နည္းသည္ အေဖႏွင့္ဖိုးသားကို ျခားထားနိုင္သည့္ ကန္႔လန္႔ကာေကာင္းေကာင္း တစ္ခ်ပ္ေတာ့ ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ အေဖ့ေရာဂါေသခ်ာတိက်ေစရန္ ၿမိဳ႕ထဲက အထူးကုေဆးခန္းႀကီးတစ္ခုတြင္ ေဆးစစ္ခ်က္မ်ားကို အေသခ်ာျပဳလုပ္ထားၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ အေျဖေတာ့ ထြက္မလာေသး။ တစ္ေန႔တြင္ အေဖ၏ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ အေဖ့ထံသို႔ လာၿပီး အျပန္ ကၽြန္ေတာ့အိမ္ဘက္ကို ၀င္ခ်င္ေသာ သူ႔ဆႏၵေၾကာင့္ ၿခံစည္း႐ိုး၏ တံခါးမွ ဧည့္သည္ကို ကၽြန္ေတာ္ေသာ့ဖြင့္ေပးခဲ့သည္။ ထိုအခိုက္အတန္႔ေလးအတြင္းမွာပင္ ကၽြန္ေတာ့္သားသည္ ဖြင့္ထားေသာ တံခါးေပါက္မွ၀င္ကာ အေဖ့ဆီ ေရာက္သြားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖအိပ္ေနေသာ အိပ္ရာေဘးသို႔ ဖိုးသားေရာက္သြားသည္မွာ ဘယ္၍ ဘယ္မွ် ၾကာသြားသည္မသိေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ စိုးရိမ္မွငသည္ အတိုင္းထက္အလြန္ ျဖစ္သြားၿပီ။ အားလံုးထဲမွာ အဆိုးဆံုးက ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမပင္ျဖစ္သည္။ အမွန္တြင္ အေဖ့နားသို႔ ဖိုးသားေရာက္သြားသည္ကို ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ အေဖက သိပင္မသိလုိက္။ သို႔ေသာ္ တိုက္ဆိုင္စြာပင္ အေဖ့အိမ္မွျပန္လာၿပီးေနာက္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္သား အျပင္းဖ်ားေလသည္။ အဖ်ားက သိပ္မၾကာဘဲ က်သြားေသာ္လည္း ေခ်ာင္းဆိုးမွာ လံုး၀မက်ေတာ့။ သားအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမ၏အပူမီးသည္ ကၽြန္ေတာ့္ထံသို႔ပါ ကူးစက္ရၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမေျပာသလို တာ၀န္ရွိသူက ကၽြန္ေတာ္မ်ားလားလို႔လည္း ေတြးရၿပီ။ အေမသည္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္မခ်မ္းသာႏိုင္ေတာ့။ မေတြးမေကာင္း ေတြးမေကာင္း အေတြးတို႔ျဖင့္သာ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံမ်ာ ရစ္၀ဲေနေတာ့သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖက အသက္ႀကီးၿပီ။ ဒီေရာဂါနဲ႔ လူ႔ေလာကက ထြက္သြားရင္လည္း ကိစၥမရွိေတာ့။ ငါးႏွစ္အရြယ္ ကၽြန္ေတာ့္သားေလးသာ။ ဘုရား… ဘုရား။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အိမ္မေပ်ာ္၍ ေတြးေသာအေတြးတို႔သည္ အိပ္စက္ျခင္းကို ပို၍ ေ၀းေစခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမသည္လည္း သားေလး၏ ဟိုမွာဘက္မွာ ငုတ္တုတ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးခၽြန္၊ ရင္ေလးေမာက္ကာ လူးလိမ့္ေနေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေနရေသာ သားေလးကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ တကယ့္ကို သနားစဖြယ္အတိ။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`ဒါေတြဟာ ၿခံတံခါးဖြင့္ၿပီး ျပန္မပိတ္မိတဲ့ ေဖေဖ့အျပစ္ေတြပါ။ ေဖေဖ့ကို ခြင့္လႊတ္ပါ သားရယ္´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">သားကိုၾကည့္ရင္း မ်က္ရည္မက်ေစရန္ ကၽြန္ေတာ္ ထိန္းသိမ္းေနရသည္။ မနက္မိုးလင္းလွ်င္ တစ္စံုတစ္ခုစီစဥ္ရမည္။ ၿမိဳ႔နယ္ေဆးခန္းႏွင့္ေတာ့ မျဖစ္ေတာ့။ ၿမိဳ႕ထဲက အထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုမွာ သားေလးကို သြားျပမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`တီဘီေရာဂါဆိုရင္ေတာင္ ေဆးပတ္လည္ေအာင္ ေသာက္ရင္ေပ်ာက္တယ္´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">လမ္းထဲမွ လူတစ္ေယာက္ ညေနကေျပာသြားေသာ စကားကို ျပန္ၾကားေယာင္ေတာ့ အေတာ္ေလးအားတက္သြားသည္။ ဟုတ္သည္။ မနက္ျဖန္ ၿမိဳ႕ထဲက အထူးကုေဆးခန္းတစ္ခုကို သြားရမည္။ မရွိ၊ ရွိတာေလးေတြ ထုခြဲေရာင္းခ်ၿပီး သားေလးရဲ႕အသက္ကို ဆက္မွျဖစ္မည္။ ၾကည့္စမ္းပါဦး။ သူ႔ခမ်ာ အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ ေခ်ာင္းဆိုးေနရရွာတာ လူးလိမ့္ေနတာပဲ။ အဲဒါ ေဖေဖ့ေၾကာင့္ပါသားရယ္။ ေဖေဖ့ရဲ႕ ေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ သားမွာ ေ၀ဒနာေတြ တစ္ၿပံဳတစ္သီႀကီး ခံစားေနရၿပီ။ သားကိုၾကည့္ရင္း အေတြးမ်ိဳးစံုတို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ မြန္းက်ပ္ရျပန္ပါသည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">(၄)</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ သားေလးကို ကြန္ပ်ဴတာ ဓာတ္မွန္႐ိုက္၊ ေသြးစစ္၊ ေဆးစစ္ၾကည့္ေသာေန႔မွာပင္ အေဖ့အတြက္ ေဆးစစ္ခ်က္အေျဖက ထြက္ခဲ့သည္။ ကၽြန္ေတာ့္သားအတြက္ ေဆးစစ္ခ်က္က မရေသး။ ေဆးခန္းမွာ သားအတြက္ လုပ္စရာကိစၥ အပံုအပင္ႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ ကၽြန္ေတ္ာသည္ တိတိက်က် ၀န္ခံရလွ်င္ အေဖ့ေရာဂါႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာ၀န္ႀကီးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုတို႔၏ ေဆြးေႏြးစကားမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္မသိလုိက္ပါ။ သားကိစၥႏွင့္ ထူပူေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သည္ အေဖ့အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္မႈတစ္ခုကိုလည္း ေခါင္းထဲထည့္မထားျဖစ္ခဲ့ပါ။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အျပန္အငွားကားေပၚေရာက္မွ အေဖ့ေရာဂါဖိုင္တြဲမ်ား ေပါင္ေပၚတင္ကာ ကားေရွ႕ခန္းတြင္ ငူငူငိုင္ငိုင္ႏွင့္ထိုင္ေနေသာ အစ္ကိုႀကီးကို အေဖ့ေရာဂါႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေမးမိသည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖ့ရဲ႕ တီဘီေရာဂါအေျခအေန အေတာ္ဆိုးေနၿပီလား အစ္ကိုႀကီး´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ကၽြန္ေတာ္က ကားေနာက္ခန္းမွ လွမ္းေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမကလည္း ဖိုးသားကို ေပါင္ေပၚတင္ထားရင္းမွ စိတ္၀င္စားဟန္ နားေထာင္ေနသည္။ ဖိုးသားက အရင္ေန႔ေလာက္ ေခ်ာင္းမဆိုးေတာ့ေသာ္လည္း `အဟြတ္ဟြတ္´ႏွင့္ ေခ်ာင္းဆုိးမွ်င္ေတာ့ မျပတ္ႏိုင္ေသး။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖ့ကို ငါတို႔ဘက္က ေဆးခန္းက တီဘီေရာဂါလို႔ သံသယရွိၿပီး သတ္မွတ္ခဲ့တာ။ တကယ္ေတာ့ အေဖ့ေရာဂါက တီဘီေရာဂါမဟုတ္ပါဘူး။ တီဘီေရာဂါထက္ အမ်ားႀကီးေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ အဆုတ္ကင္ဆာေရာဂါပ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`ဗ်ာ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္မွ `ဗ်ာ´ဟု ထြက္သြားေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္အေတြးတို႔သည္ အေ၀းႀကီးသို႔ ေျပးထြက္သြားၿပီ။ အေဖျဖစ္တာ တီဘီမဟုတ္ဘူးတဲ့။ အေဖျဖစ္တဲ့ ေရာဂါက ကင္ဆာတဲ့။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္သားအတြက္ တီဘီနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးစိုးရိမ္စရာ မရွိေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္သား ေခ်ာင္းဆိုးခဲ့တာေတြက ႐ိုးရိုးပဲ ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အေဖ့ဆီက ကူးတယ္ဆိုတာ လံုး၀မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီး၏ ေပါင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ အိပ္ေနေသာ ကၽြန္ေတာ့္သားအား ကၽြန္ေတာ္စိုက္ၾကည့္လုိက္သည္။ သနားစရာေကာင္းေသာ ကၽြန္ေတာ့္သားေလသည္ တီဘီေရာဂါဆိုးႀကီးကို ဘယ္လိုနည္းႏွင့္မွ် မႀကံဳရႏိုင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းေတြ ၿပံဳးေနမွာလား။ ေသေတာ့မေသခ်ာ…။<span> </span>သို႔ေသာ္…. တဒဂၤအတြင္း၌ ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံေတြ ကၽြန္ေတာ့္သားမွ လြဲ၍ ဘာမွ ရွိမေနခဲ့ေတာ့တာက ေသခ်ာေနသည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">(၅)</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ေစာေစာတြင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖက ေခၚေနတယ္ဟုဆိုလာေတာ့ အေဖ့အနားကို ကၽြန္ေတာ္သြားလိုက္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ေနေကာင္းစျပဳလာၿပီျဖစ္ေသာ ကၽြန္ေတာ့္သားကလည္း ပါလာသည္။ အေဖ့ဆီသြားလွ်င္ ဖိုးသားကို အရင္လို ခ်န္ထားပစ္စရာ မလုိေတာ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖကို ျမင္ေတာ့ ခုတင္ေပၚမွာ ပက္လက္အေနအထားျဖင့္ အေဖက စိုက္ၾကည့္ေနသည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖေက်နပ္လုိက္တာ သားရယ္´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`ဗ်ာ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖေျပာလာေသာ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ႏိုင္ဘဲ `ဗ်ာ´ ဟု သံေယာင္လုိက္မိသည္။ အေဖ့အနားတြင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သားအဖမွလြဲ၍ ဘယ္သူမွ ရွိမေနခဲ့။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`ေကာင္းကင္ဆိုတာ ဒီလိုပဲ ျဖစ္ေနရမွာေပါ့´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ဘူး အေဖ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖအခုျဖစ္တဲ့ ေရာဂါကို သိၿပီးပါၿပီ ငါ့သားရာ။ လြန္ခဲ့တဲ့ရက္ေတြက အေဖ့ေရာဂါဟာ တီဘီလား ဆိုးတာကိုလည္း အေဖကိုယ္တုိင္ သံသယ၀င္ခဲ့တာပဲ။ ဖိုးသားေလးကို အေဖနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ မရွိေစခ်င္ခဲ့တာကိုလည္း အေဖရိပ္မိတာပဲ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖ… အေဖ့ကို ဘယ္သူေျပာလုိက္လဲ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`မင္းအစ္ကိုႀကီးကို အျပစ္မတင္နဲ႔ ငါ့သား။ အေဖကိုယ္တုိင္ ေမးလုိက္တာ။ အေဖေက်နပ္တယ္ ငါ့သားေရ…။ မိဘဆိုတာ သားသမီးအေပၚ အရိပ္မိုးေပးရမယ့္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ့္ ေကာင္းကင္တစ္ခုပဲ။ ဖိုးသားေလးအတြက္ သားတို႔ကာကြယ္ေပးတာ အေဖေက်နပ္တယ္။ ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖ´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖသည္ တစ္စံုတစ္ခုကို ေျပာခ်င္ဟန္ျဖင့္ အားယူေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း တစ္စံုတစ္ခုကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေတြးေၾကာက္မႈျဖင့္ ေခၽြးျပန္ေနသည္။ မေန႔က။ အေဖ့ေရာဂါ တီဘီမဟုတ္ေတာ့မွန္းသိလိုက္ေတာ့ ဖိုးသားအတြက္ စိတ္ေအးရမႈမ်ားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ေက်နပ္ခဲ့သည္ပဲ။ အေဖ့ေရာဂါအတိမ္အနက္သည္ ဖိုးသားအတြက္ စိတ္ေအးသြားရျခင္းေအာက္တြင္ စုန္းစုန္းျမဳပ္ခဲ့သည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`ဘုရား´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">ၿပံဳးေယာင္သန္းေနေသာ အေဖ့ႏႈတ္ခမ္းမွ ပြင့္အန္လာမည့္ စကားမ်ားအား စိုးရိမ္ႀကီးစြာျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္နားစြင့္ေနမိသည္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`စကားစပ္လို႔ အေဖတစ္ခုေျပာျပမယ္။ သားငယ္ငယ္တုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေလးတစ္ခုေပါ့။ သားက ညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ထဲမွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက အသားျဖဴျဖဴ ၀၀ကစ္ကစ္နဲ႔ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုးပဲ။ သားႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္မွာ အေဖ့ရဲ႕အေဖ၊ သားရဲ႕အဘိုးအိမ္ကို လာလည္ေတာ့ သားကို သားအဘိုးေကာက္ခ်ီလိုက္မွာ အေဖစိုးရိမ္လိုက္တာ သားရယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ အဲ့ဒီအခ်ိန္ သားရဲ႕အဘိုး ေတာသားႀကီးရဲ႕ လက္မွာ ၀ဲေတြေပါက္ေနတာကိုး။ အေဖျဖင့္ သားအဘိုးလက္က ၀ဲေတြ သားကိုကူးမွာ ေၾကာက္လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ သားရဲ႕ အဘိုးက သားကို မခ်ီခဲ့ပါဘူး။ ေကာင္းကင္ဆိုတာ အဲဒါပဲသား။ အခုလည္း ဖိုးသားနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သားတို႔ ၿပီးခဲ့တဲ့ရက္ေတြမွာ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ေနၾကတာ အေဖ့ကို ဘယ္သူမွ မေျပာလည္း အေဖသိပါတယ္။ ငါ့သားက ဖိုးသားေလးရဲ႕ အေဖျဖစ္တာ ဘာၾကာေသးလို႔လဲ။ အေဖက သားရဲ႕အေဖျဖစ္တာ ၾကာခဲ့ၿပီပဲဥစၥာ။ အေဖမသိဘဲ ေနမလား။ ဒါေၾကာင့္ တီဘီမဟုတ္ဘဲ အခုလို ေရာဂါဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ အေဖေက်နပ္တယ္လို႔ ေျပာတာေပါ့´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">စကားရွည္ႀကီးကို ေျပာၿပီးေသာအခါ တာေ၀းအေျပးသမား ပန္း၀င္သြားသည့္ႏွယ္ မ်က္စိစံုမွိတ္ကာ အေဖ ေမာဟိုက္သြားခဲ့သည္။ တီဘီေရာဂါအစား ကင္ဆာေရာဂါ ျဖစ္လိုက္ရတာကိုေတာင္ အေဖေက်နပ္သတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြက ဖိုးသားႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔၏ အဆင္ျခင္မဲ့ သံသယမ်က္၀န္းေတြေအာက္မွာ အေဖ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေနရခက္ခဲ့မွာပါလိမ့္။ အေဖဘယ္ေလာက္မ်ား သိမ္ငယ္ခဲ့ရမွာပါလိမ့္။ အသက္တစ္ခု ရွင္သန္ဖို႔ အတြက္ အေဖဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းခဲ့ရမွာပါလိမ့္။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖရယ္…´</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">အေဖ့လက္ကို ကိုင္ကာ စကားေတြေျပာခ်င္ေနခဲ့ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က ဘာတစ္ခြန္းမွ ထြက္မလာခဲ့ပါ။ အေဖေျပာသလိုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေဖက ေကာင္းကင္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္ခဲ့သလို ဖိုးသားေလးအတြက္လည္း ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္းကင္တစ္ခုေပါ့။ အေဖအုပ္မိုးခဲ့တဲ့ အေဖ့ရဲ႕ ေကာင္းကင္ႀကီးေအာက္က ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေကာင္းကင္တစ္ခုေပါ့အေဖ။ ေနာက္ထပ္ ေကာင္းကင္ေလးတစ္ခုရဲ႕ အနာဂတ္အတြက္ အသက္ရွင္ရဦးမယ့္ အတၱေတြနဲ႔ ၿခံဳလႊမ္းထားတဲ့ ေကာင္းကင္တစ္ခုပဲေပါ့ အေဖရယ္…။</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">`အေဖေက်နပ္လိုက္တာ သားရယ္´ ဆိုေသာ စကားက ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံကို ျပန္ကပ္လာသည္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္၀န္းအိမ္ထဲ အလိုလို ေရာက္လာေသာ မ်က္ရည္ဥတို႔ကို အေဖမျမင္ေစရန္အတြက္ အေဖ့ခုတင္ေဘးမွ ကၽြန္ေတာ္ထ၍ မတ္တပ္ရပ္လိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္ဆီမွ အမွတ္မထင္ ေကာင္းကင္ျပာကို ေမာ့ၾကည့္မိေတာ့ မိုးသားေတြ မည္းေမွာင္ေနတဲ့ ေကာင္းကင္ႀကီးဟာ မၾကာမီ ၿပိဳက်လာေတာ့မယ့္ အတိုင္းပါလား။</span></span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">မင္းေ၀ဟင္</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif"; line-height: 115%;">(ကလ်ာမဂၢဇင္း၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၀)</span></span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"> </span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-7987971074076605232011-11-11T09:05:00.000-08:002011-11-11T09:05:24.841-08:00ေရႊအျမဳေတFanClub<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia7zigGfy4BBzkN_Sw6gYP6hj8eWz1GtrTx66NBsmhTPyo21tor6Mc4FB1y0caMkQFwJDBc28fqoYPWq1voJRjdLcbcI_CHwpNUD0tUqUVVQwq8FGOIUpLS0XMSHbtZxDCd6iQUDCpoqU/s1600/funclub1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia7zigGfy4BBzkN_Sw6gYP6hj8eWz1GtrTx66NBsmhTPyo21tor6Mc4FB1y0caMkQFwJDBc28fqoYPWq1voJRjdLcbcI_CHwpNUD0tUqUVVQwq8FGOIUpLS0XMSHbtZxDCd6iQUDCpoqU/s1600/funclub1.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgudj97p_ibnPnKTe0yThxTDIhzXKjDdKa-7so4t9AVyG0k50GISCHQ3l3jaq-FKie91WXZQD7kJ2CPJuWAvrbfgawAURR2P0P6DpyKnOuAjsWLBH3yUbZCmslKuDqwGXKc6WKZTvJfzQQ/s1600/funclub2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgudj97p_ibnPnKTe0yThxTDIhzXKjDdKa-7so4t9AVyG0k50GISCHQ3l3jaq-FKie91WXZQD7kJ2CPJuWAvrbfgawAURR2P0P6DpyKnOuAjsWLBH3yUbZCmslKuDqwGXKc6WKZTvJfzQQ/s1600/funclub2.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrGlTXVX2eax-5OchnSz7L08g6fUDXLsmT0PIb20xRWwSA51u6P2KdP-qaWiyYZKKyeosGTMPZZvVMolL0zXjRNKAEVO6Z3qyyY5ksvbxYe83QAI2nRFy_mFtSkH1HHbx0PlhS14goe9E/s1600/funclub3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrGlTXVX2eax-5OchnSz7L08g6fUDXLsmT0PIb20xRWwSA51u6P2KdP-qaWiyYZKKyeosGTMPZZvVMolL0zXjRNKAEVO6Z3qyyY5ksvbxYe83QAI2nRFy_mFtSkH1HHbx0PlhS14goe9E/s1600/funclub3.jpg" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhWqCk84iYpp26U_ozzqkKPzNjv4BTEuIjhO1-LniMQaDbT1YogCu5rJikeP12SzXY_uI21hUANQk443t3k9w693jlrZYxN3E35buAsZFSp2rveNgVjBLeGZ0oMVl7zq4_WIFDuA_zZxo/s1600/funclub4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhhWqCk84iYpp26U_ozzqkKPzNjv4BTEuIjhO1-LniMQaDbT1YogCu5rJikeP12SzXY_uI21hUANQk443t3k9w693jlrZYxN3E35buAsZFSp2rveNgVjBLeGZ0oMVl7zq4_WIFDuA_zZxo/s1600/funclub4.jpg" /></a></div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-51635678535770190202011-11-11T08:54:00.000-08:002011-11-11T08:54:20.927-08:00မိုးေကာင္းကင္ ႀကီးကေတာ့ တစ္ခုတည္း<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgymP8v7YBCkzCQdAKEOFajDvIY-OBCfWI0PNNww9GkbFAQQFFAXpoI_LAerVvahmqquKV6bOf-dajN0yFAnivFBjusP9kpQm-jyejPQor_8bgb7WWQBi_CGlRnHQYDpU6Gvv7epdTZ3P8/s1600/Sitting-Man.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="260" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgymP8v7YBCkzCQdAKEOFajDvIY-OBCfWI0PNNww9GkbFAQQFFAXpoI_LAerVvahmqquKV6bOf-dajN0yFAnivFBjusP9kpQm-jyejPQor_8bgb7WWQBi_CGlRnHQYDpU6Gvv7epdTZ3P8/s320/Sitting-Man.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေဟ့…သူငယ္ခ်င္း ဒီတစ္ပတ္ မင္း အြန္လိုင္းက ဖုန္းေခၚတာ ေနာက္က်ေနၿပီ။ ဒီမွာ ည ၇ နာရီ ေတာင္ေက်ာ္ၿပီ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ငါ…. Pfingo ဖြင့္တာ လိုင္းမေကာင္းလို႔ပါကြာ။ အခု ျမန္မာျပည္မွာ ညေန ငါးနာရီ ခြဲပဲ ရွိေသးတယ္။ ဒါနဲ႔ မင္း ငါ့ အသံကို ၾကားလား….။ ငါ့ အသံၾကားလားလို႔ ေမးတာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအး….ၾကားတယ္။ တိုးတိုး ေျပာပါကြ။ ငါဒီဘက္က နားကြဲေတာ့မယ္…ေအ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟမ္…ေဟ့ေကာင္ …မင္း မူးေနတာလား။ မင္းအသံႀကီးက”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဒီေန႔ ငါတို႔ စင္ကာပူမွာ အလုပ္ပိတ္ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔ ဆိုေတာ့ ျမန္မာသူငယ္ခ်င္းေတြ ဆံုၾကတယ္ေလကြာ။ နည္းနည္းပါးပါး ဒီေန႔ ငါျပဳစုလိုက္ ရတာေလ။ ၿပီးေတာ့ မင္းကို ေျပာစရာရွိတယ္ ကိုမင္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးေျပာ….ထြန္းႀကီး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မေျပာေသးဘူးကြာ…ၿပီးမွ ေျပာမယ္။ ငါအခု နည္းနည္းညစ္ ေနလို႔ကြာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ညစ္ျပန္ၿပီလားကြာ။ ဘာလဲ မင္းခ်စ္ခ်စ္ ခ်ယ္ခ်ယ္နဲ႔ အဆင္မေျပ ျပန္ဘူးလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မဟုတ္ပါဘူးကြာ။ ငါ့ခ်စ္ခ်စ္ နဲ႔က Peace ပဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဒါဆို မင္းက ဘာျဖစ္တာတုံး ထြန္းႀကီးရဲ႕”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေနာက္မွ ေျပာမယ္ဆိုကြာ။ မင္းကလည္း ဂ်ာနယ္လစ္ပီပီ အေမးအျမန္း ထူတယ္။ ဒါနဲ႔ ဟိုေကာင္ေရာ အဆင္ေျပလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဘယ္ေကာင္တုံးကြ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟိုေကာင္ေလကြာ….ေျပာင္ႀကီး။ ငါတုိ႔ တကၠသိုလ္ တက္တုန္းက တစ္အုပ္လံုးမွာ စာအညံ့ဆံုး၊ အခု ဆယ္တန္းေတြ က်ဴရွင္ျပစား ေနတယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္ေလ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေၾသာ္…ေအး။ ဒီေကာင္ M.Sc ၿပီးကတည္းက Ph.D ဆက္မတက္ဘဲ စာသင္ေနတာ၊ စားေလာက္၊ ေသာက္ေလာက္႐ံု ေတာ့ရတယ္ ၾကားတယ္။ ငါနဲ႔လည္း မေတြ႕ျဖစ္ဘူး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟာကြာ…မင္းတို႔ကလည္း ရန္ကုန္မွာ ရွိေနၾကတာခ်င္း အတူတူ ဘာလို႔ မေတြ႕ၾကရတာလဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟ…ထြန္းႀကီးရ၊ ေခတ္ရဲ႕ ဘယ္ေရေသရက္မွာ မင္းအိပ္ေပ်ာ္ သြားတာတုံး။ ဒီကေကာင္ေတြ ဘာလုပ္ေနၾကတယ္ ဆိုတာ မင္းမသိဘူးလား။ လူတစ္ေယာက္မွာ ရွိတာ က လက္ႏွစ္ဖက္၊ လုပ္ရတဲ့ အလုပ္ေတြက မ်ားလြန္းလို႔ လက္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ကာလီမန္ မယ္ေတာ္ေတာင္ ပင့္ၿပီး လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါေတာင္ တစ္ေယာက္တည္း ဟိုဘက္နည္းနည္း တိုးပါဦး ဆိုသလို ျဖစ္ေနတာ မင္းမသိဘူးလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းပဲေျပာေတာ့….ဒါနဲ႔ ဟိုေကာင္ ဂုတ္တိုမေရာ … ငါ သတင္း မၾကားမိျပန္ဘူး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဂုတ္တုိမလည္း….သူ႕ အလွျပင္ဆိုင္ လုပ္ငန္းက အဆင္ ေျပတယ္လို႔ သတင္းၾကားပါတယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ခြီး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဘာျဖစ္ျပန္တာတုံး ထြန္းႀကီး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”သူလည္း လူပံုနဲ႔ လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ကေတာ္ေတာ္ေလး သဟဇာတ ျဖစ္ေနသလားလို႔ ေတြးမိသြားလို႔ပါ။ ေက်ာင္းတုန္းက မင္းသိတဲ့အတိုင္းေလ။ ငါတို႕အဖြဲ႕က မိန္း ကေလးေတြ အားလံုးထဲမွာ ႐ုပ္ကလည္း အဆိုးဆံုး၊ ၿပီးေတာ့ လူက ပုတုကြတနဲ႔မို႔ ဂုတ္တုိလို႔ ငါတို႔ နာမည္ေပး ထားတာပဲၾကည့္။ သူက အခု အလွျပင္ဆိုင္ ဖြင့္ၿပီး ေအာင္ ျမင္ေနတယ္ ဆိုေတာ့ ငါရယ္ခ်င္တာေပါ့ကြ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဒါနဲ႔ စင္ကာပူက မင္းသတင္း လည္း ေျပာဦးေလ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”…..”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">(၂)</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”လိုင္းက်သြားလို႔ ျပန္ေခၚလိုက္တာ သူငယ္ခ်င္း… ငါတို႔ေျပာတာ ဘယ္ေရာက္ သြားၿပီလဲ။ ေၾသာ္ …ေဟ့ေကာင္ မင္းဟိုေကာင္ ကိုထူးကို မွတ္မိေသးတယ္ မို႔လား။ ေျပတီဦးလို သြားတက္ကေလး ပါလို႔ သူ႕သြားတက္ကေလးမွာ စိန္ျမႇဳပ္ထားတဲ့ ေကာင္ေလ။ ေအး…အဲ့ဒီေကာင္ အခု မိန္းမယူေတာ့မလို႔”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟမ္…ဟား ဟား … ကိုထူးက မိန္းမယူမလို႔ ဟုတ္လား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးေလကြာ…ငါတို႔ အသက္ေတြလည္း ၃ဝ ျပည့္ေနၿပီပဲ။ ဒီေကာင္ မိန္းမယူတာ ဘာဆန္းလဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟုတ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မင္းသိတဲ့ အတိုင္း ဒီေကာင္က ငါတို႔သူငယ္ခ်င္း ေယာက္်ားေလးေတြ အုပ္စုထဲမွာ ႐ုပ္ကေလး ကေတာ့ လွပါရဲ႕။ အၿမဲတမ္း ႏြဲ႕ေနလို႔ ငါက ဒီေကာင္ကို ေယာက္်ား ယူမယ္ထင္တာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအး….ဟုတ္တယ္ ေဟ့ေကာင္ေရ သန္သန္မာမာ ေကာင္ေတြသာ လူပ်ဳိႀကီးျဖစ္ဖို႔ အရိပ္အေယာင္ ျမင္ေနရတာ။ ေၾသာ္ …သန္သန္မာမာဆိုလို႔ ဟိုေကာင္ ညိဳႀကီး အေၾကာင္းကို အရင္ အပတ္ ေတြကတည္းက မင္းကို ေျပာမလို႔ဟာ ေမ့ေမ့ေနတာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေၾသာ္ …ညိဳႀကီးလား.. ဒီေကာင္က ဘာျဖစ္လို႔တုံး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဒီေကာင္က အခုပြဲစား လုပ္ေနတယ္ကြ…အိမ္ပြဲစား၊ ၿခံပြဲ စား၊ ေနာက္…ကားပြဲစား။ ပြဲစား ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္ေအာက္က ဝန္ေဆာင္မႈ လုပ္ငန္း အားလံုးကို လုပ္ေနတာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟား ဟား ဟား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟမ္…ဘာျဖစ္ျပန္တာတုံး စင္ကာပူသားရဲ႕”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေၾသာ္….ညိဳႀကီးလို စကားေျပာရင္ ႏွစ္လံုးမကြဲ လူက အူေၾကာင္ေၾကာင္ ႐ႈတည္တည္ မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ ေကာင္က ပြဲစား လုပ္ေနတယ္ဆိုလို႔။ မင္းတို႔ အားလံုးလည္း ဟုတ္ေနတာပဲေနာ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဘာဟုတ္ေနတာလဲကြ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”အားလံုးက ျဖစ္ေနတဲ့ပံုစံ၊ ရွိေနတဲ့ ကာ႐ိုက္တာ၊ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြ အားလံုးက သဟဇာတ ျဖစ္မေနၾကတာ ကိုေျပာတာ။ ဟိုတုန္းကဆို ဒီေကာင္ေတြ ဒီလို ျဖစ္ လာလိမ့္မယ္လို႔ က်ိန္ေျပာရင္ ေတာင္ ဘယ္သူ ယံုမွာတဲ့တုံး…”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးေလ…ေနာက္ထပ္ ရွိေသးတာေတြမွ အမ်ားႀကီး …ငယ္ငယ္တုန္းက မိန္းကေလး ဆိုရင္ ေစ့ေစ့ေတာင္ မၾကည့္ရဲဘဲ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာ လိုက္တာနဲ႔ မ်က္ႏွာႀကီး တစ္ခုလံုး နီရဲလာတဲ့ ေျပႀကီးဆိုတဲ့ အေကာင္ေလ။ မင္းသိတဲ့အတိုင္း အခုေတာ့ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ျဖစ္ၿပီး ခ်စ္ခန္း ႀကိဳက္ခန္းေတြ ႐ိုက္ရင္း မင္းသမီး ေတြကို အႀကိမ္မ်ားစြာ ရည္းစားစကား ေျပာေနရေလရဲ႕”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးကြ…သနားစရာ.. ဒီေကာင္လည္း ဝဋ္ဒုကၡ တစ္မ်ဳိးေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ျဖစ္ရတယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ဒါနဲ႔မင္းတို႔ အားလံုး ျမန္မာျပည္မွာ အဆင္ေျပၾကရဲ႕လား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေၾသာ္…ေျပာၿပီးၿပီပဲ သာသာယာယာ ပါပဲဆို။ စားရင္း ေသာက္ရင္း၊ သြားရင္းလာရင္းေပါ့။ ဝုန္းခနဲထၿပီး ခ်မ္းသာစရာကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ ခ်ိန္ေတာင္ မရွိလို႔၊ ေနာက္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ယဥ္ၾကည့္ရဦးမယ္။ ငါတို႔က ဒီမွာ ေျပးလႊားေနရတာ ယားရင္ေတာင္ကုတ္ အားတာ မဟုတ္ဘူး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းပဲ ေျပာေတာ့ ျမန္မာျပည္သားေရ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးေလ…ငါေျပာတာ မဟုတ္လို႔လား။ ဒီမွာငါတို႔ အားလံုး မင္းသိတဲ့ အတိုင္းေလ။ လူ႔ဘဝႀကီး ထဲကို ထမင္းစားဖို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေရာက္လာၾကတာေလ ဟား ဟား။ ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္က သူငယ္ခ်င္း ေတြ အေၾကာင္းကေတာ့ စံုသေလာက္ ျဖစ္သြားၿပီ။ စင္ကာပူက မင္းအေၾကာင္း ေလးေတြလည္း ေျပာဦးေလ။ ေဟ့ေကာင္ ထြန္းႀကီး ငါေျပာတာ ၾကားလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”…..”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">(၃)</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”လိုင္းက်သြားလုိ႔ သူငယ္ခ်င္း ေရ ျပန္ေခၚလိုက္တာ…ဒါနဲ႔မင္း ရဲ႕ေနာက္က ကိြစိ၊ ကြစ အသံေတြ က ဘာေတြတုံး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဘာေတြ ရွိရမွာတုံး… ငါ နဲ႔မင္းနဲ႔ ဖုန္းေျပာရင္း လမ္းေလွ်ာက္ လာတာ ငါေနတဲ့ အေဆာင္ကို ေရာက္ေနၿပီေလ။ မင္းၾကားတဲ့ ကိြစိ၊ ကြစ ဆိုတာက အင္ဒိုနီးရွားေတြ ေျပာေနၾကတဲ့ အသံကြ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းေျပာတဲ့ မင္းနဲ႔တစ္ခန္း တည္းေနရတဲ့ ေကာင္ေတြ ဆိုတာလား။ ေျပာစမ္းပါဦး အဲ့ဒီ အေကာင္ေတြ အေၾကာင္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးကြ..ငါ့ကုတင္ေဘးက ဘဂၤလားသား အေၾကာင္း မင္းကို ငါေျပာၿပီးၿပီ မို႔လား။ ေဟ့ေကာင္ ေရ…အင္ဒိုက ေျပာရင္း မ်က္ရည္ေတြ ဘာေတြ က်လို႔ကြ…ခဏေန ဦး။ ငါ စပ္စုၾကည့္ လိုက္ဦးမယ္။ မင္း ဖုန္းကိုင္ထားဦး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအး…မၾကာေစနဲ႔ လုိင္းက်သြားရင္ ေခၚရခက္တယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”………”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”………”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဒီလိုေဟ့ေကာင္ေရ…အင္ဒိုသားက ဘာလို႔ ငိုေနသလဲဆိုရင္ အင္ဒိုက သူ႔မိသားစုဝင္ တစ္ေယာက္ ဆံုးလို႔တဲ့။ ဘယ္သူလဲေတာ့ ငါလည္း မသိဘူး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟင္..မင္းကလည္း။ မင္းနဲ႔ တစ္ခန္းတည္း ေနၿပီး အရင္ကတည္းက သူ႔မိသားစု အေၾကာင္း မင္းေမးမထား ျဖစ္ဘူးလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟ…ဒါျမန္မာႏိုင္ငံ မဟုတ္ဘူး ဂ်ာနယ္လစ္ရဲ႕။ တခ်ဳိ႕ ကိစၥေတြက စပ္စုလို႔ ေကာင္းတာ မဟုတ္ဘူး။ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က လည္း စပ္စုတာကို ႀကိဳက္ပံုမရဘူး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”အဲဒါဆို….မင္းရဲ႕ အင္ဒိုေလးက သူ႔ႏိုင္ငံ ျပန္ဦးမွာေပါ့”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဘယ္ျပန္ႏိုင္မလဲကြာ..သူ ရတဲ့ လစာက စင္ကာပူေဒၚလာ တစ္ေထာင္ေတာင္ျပည့္တာမွ မဟုတ္တာ။ သူ႔ျပည္ကို မျပန္ႏိုင္ လို႔ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ပုလဲခေနတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ ငါ့မိဘေတြေရာ ေနေကာင္းၾကတယ္ သတင္းၾကားလား သူငယ္ခ်င္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းမိဘေတြက က်န္းမာပါတယ္ကြာ။ ငါလည္း အလုပ္ေတြနဲ႔မို႔ မေရာက္ေပမယ့္ ဖုန္းေတာ့ ခဏခဏ ဆက္ျဖစ္ပါတယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးကြာ…ငါျပန္မေရာက္ခင္ မင္းလည္း ငါ့အိမ္ဘက္ကို သြားေပးပါဦး။ ငါ ျပန္မေရာက္ခင္ ဆုိလို႔ ငါ့ အေၾကာင္းေတြေတာင္ မင္းကို ေျပာဖို႔ ေမ့ေနတယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးေလ။ မင္းပဲ ၿပီးမွေျပာမယ္ဆိုလို႔ ငါေစာင့္ေနတာ။ ၿပီး ေတာ့ မင္းဒီေန႔ ဘာေၾကာင့္ အရက္ေသာက္ရတာပဲ။ ေဟ့ေကာင္ ငါေမးတာ ၾကားလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအး ၾကားပါတယ္ကြ။ ငါ စဥ္းစားေနလို႔ပါ။ ဒီလုိ ကိုမင္း…ငါဒီမွာ ရာထူးတက္တယ္။ မေန႔က ပဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟင္…ရာထူးတိုးတယ္ ေျပာတဲ့ မင္းအသံႀကီးကလည္း အသက္မပါ လိုက္တာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေၾသာ္ …မင္းကလည္း ကြာ …ငါ့အေၾကာင္းကို မင္းမသိတာမွ မဟုတ္တာ။ ငါရာထူးတိုး လို႔ ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ မင္း သိေနတာပဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္ေလ ကြာ။ ဒါေပမဲ့…။ ေဟ့ေကာင္ မင္းရဲ႕ေနာက္က အသံေတြ ဆူညံ ေနတာပဲ။ ဘာလဲ ဟိုဘဂၤလားေတြ ပဲလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မဟုတ္ဘူး ေဟ့ေကာင္ေရ။ ဒီတစ္ခါ အိႏၵိယေတြ။ မင္းကို ငါ ေျပာဖူးတယ္ မို႔လား။ ငါတို႔ အခန္း မွာ ငါရယ္ ထက္ေအာင္ရယ္ အပါအဝင္ ႏုိင္ငံျခားသား ၆ ေယာက္နဲ႔ စုစုေပါင္း ၈ ေယာက္ ေနတယ္ဆိုတာ။ ေအးအခု အဲ့ဒီ ရွစ္ေယာက္ ထဲက အိႏၵိယ ႏွစ္ေယာက္က လိုင္းတစ္လိုင္းကြာ။ မင္းကို ငါေျပာဖူးတဲ့ ဒီစင္ကာပူက ေဂလန္း ဆိုတဲ့ ေနရာ ကို မင္းသိတယ္မလား။ ေအး… ဒီေန႔ အလုပ္ပိတ္ရက္ ဆုိေတာ့ အိႏၵိယ ႏွစ္ေယာက္က ေဂလန္း သြားတယ္။ ျပန္လာေတာ့ သူတို႔အေတြ႕အႀကံဳကို က်န္တဲ့ေကာင္ ေတြက ဝိုင္းၿပီး စပ္စုေနတာ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေၾသာ္..သေဘာေပါက္ၿပီ။ မင္းေတာ့ သူတို႔လို ေဂလန္းေတာ့ မသြားပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းရာ… ဒါ ဆို မင္းေျပာတဲ့ စင္ကာပူ ေရာက္လာၾကသူေတြရဲ႕ ‘ပ်င္း၊ ေပ်ာ္၊ ပ်က္၊ ေျပး’ စာရင္းမွာ သူတို႔က ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ အဆင့္ေပါ့ ဟုတ္လား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးေပါ့၊ ဒီေကာင္ေတြက ေပ်ာ္တဲ့ အဆင့္ကို ျဖတ္တာ အရမ္း ၾကာတာကြ။ ထားလိုက္ပါကြာ။ ငါတို႔ေျပာေနတာ ဘယ္ေရာက္ၿပီလဲ။ ေၾသာ္…ငါရာထူး တက္တဲ့ကိစၥ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအး….ဆက္ေျပာ ထြန္းႀကီး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအးေလ..ငါတုိ႔ ျမန္မာျပည္မွာတုန္းက Auto CAD တက္ၿပီး အြန္လိုင္း စာေမးပြဲေျဖေတာ့ ငါလည္းမင္းလို မေအာင္ခဲ့ရင္ ေကာင္းမွာပဲလို႔ တစ္ခါတေလမွာ ေတြးမိ တယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအး…ဆက္ေျပာ သူငယ္ခ်င္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းစဥ္းစား ၾကည့္ေလ။ ငါက Auto CAD ေအာင္ေတာ့ ဒီကိုေရာက္တယ္။ ဒီကိုေရာက္ေတာ့ အလုပ္ေတြ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ တိုးလုပ္ရင္း ငါျမန္မာျပည္ကို အလည္လာဖို႔ေတာင္ ခြင့္ရက္က ဘယ္မွာရလို႔လဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဒါကေတာ့ကြာ…ငါ ေျပာေနက် အတိုင္းပဲ ေျပာရရင္ မင္း စြန္႔စားရတဲ့ အခ်ိန္ နဲ႔ အေျခအေနကို ေငြေၾကးနဲ႔ တိုက္႐ိုက္ အခ်ဳိးခ်ေလ။ အဲ့ဒီအခါ…”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေတာ္ၿပီ ကိုမင္းေရ…မင္း ဆက္ေျပာမွာ ငါသိတယ္။ ငါတို႔ ျမန္မာေတြကြာ၊ စင္ကာပူ ကို လာတာေငြေၾကး လာရွာဖို႔ သက္သက္ တစ္ခုတည္းလား။ အဲ့ဒါ ငါ့ကိုယ္ငါ ေမးလို႔ မရလို႔ ျမန္မာျပည္က မင္း ကို ေမးၾကည့္တာ မင္းေျဖ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဒါကေတာ့ကြာ…ဘယ္အရာမဆို စြန္႔လႊတ္ရမႈ တစ္ခုအတြက္ တူတန္မွ်တဲ့ ေလ်ာ္ေၾကး ဆိုတာ ရွိတာပဲ။ မင္းအဲ့ဒါကို သေဘာမေပါက္ လို႔ပါ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ဒီက လူေတြကို ငါၾကည့္တယ္ကြာ။ ေငြက ကိုယ့္ ျပန္လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနၾကရင္း၊ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကေတာ့ ေငြေနာက္ကို ဝ႐ုန္းသုန္းကား လိုက္ေနၾကတုန္းပဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”အဲ့ဒါ ဘဝပဲ ထြန္းႀကီးရဲ႕”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”အဲ့ဒါဘဝ ဆိုရင္…အဲ့ဒီ ဘဝကို ငါမလိုခ်င္ဘူးကြာ။ ငါ မေန႔က ရာထူးတက္တယ္။ အဲ့ဒီရာထူး အတြက္ ငါ႐ုန္းရဦးမယ္။ ရာထူး ဆိုတာ ငါ့အတြက္ေတာ့ ပခံုးေပၚတင္ ေပးလိုက္တဲ့ ထမ္းပိုး တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ တူေနမလားပဲ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းထမ္းထားတဲ့ ထမ္းပိုးေပၚ မွာ ပိုက္ဆံေတြ ရွိိေနတယ္ေလ”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”လာျပန္ၿပီ ဒီပိုက္ဆံ…. ငါတို႔ ဒီ ပိုက္ဆံေနာက္ကို ဘယ္အခ်ိန္ထိ လုိက္ေနၾက ရဦးမွာလဲ။ ဒီကိုေရာက္ေနတဲ့ ျမန္မာေတြ ပို ေတာ္လာ ေလေလ ငါဝမ္းနည္း ေလေလပဲ။ ငါတုိ႔က သူတို႔ဆီက တစ္စံုတစ္ခု ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ငါတို႔ဘက္က ေပးဆပ္လိုက္ ရတဲ့ပညာေတြက နည္းနည္းေနာေနာမွ မဟုတ္တာ။ အဲ့ဒီ ပညာေတြရဲ႕ အသီး အပြင့္ေတြကို ျပန္ျမင္ရင္ ငါပိုၿပီး ဝမ္းနည္းတယ္။ ငါအခု ရပ္ေနတဲ့ ေျမဟာ ငါတို႔ေျမ မဟုတ္ဘူး”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းပဲ ေစာေစာက ေျပာတယ္ေလ..ငါတို႔ ဒီက သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ျဖစ္ေနတဲ့ ကာ႐ိုက္တာ နဲ႔ လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္ေတြအေၾကာင္း ဒါကလည္း တစ္စံုတစ္ခု အတြက္ ရင္းႏွီးေနတာပဲ မဟုတ္လား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ငါအမ်ားႀကီး မေျပာေတာ့ဘူးကြာ..ၿခံဳၿပီး ေျပာရရင္ မင္းတို႔က တန္ပါတယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”တန္ျခင္း၊ မတန္ျခင္းဆိုတာ ကိုမင္းက ဘယ္ေပတံနဲ႔ တိုင္းေနျပန္တာလဲ စင္ကာပူသားရယ္။ လူ႔ ဘဝကို ေရာက္လာၿပီးမွေတာ့ တန္တာ၊ မတန္တာေတြ အသာထား။ ေရာက္တဲ့ ေနရာ၊ ျဖစ္တဲ့ဘဝမွာ ေနေပ်ာ္ဖို႔၊ ေနသားက်ဖို႔က ပိုအေရးႀကီး မေနဘူးလား”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ထားလိုက္ပါေတာ့ ..ငါအခု ဖုန္းေျပာရင္း ငါတို႔ေနတဲ့ အေဆာက္အအံုရဲ႕ ငါးလႊာကို ေရာက္ေနတယ္။ ငါေနတာက စင္ကာပူႏိုင္ငံ ရဲ႕ ခ်န္ဂီေလဆိပ္နား မွာဆိုေတာ့ ေလယာဥ္သံ ေတြကိုလည္း ဖုန္းထဲမွာ မင္းၾကားေန ရမွာပဲ။ ငါအခု ခ်န္ဂီကေန မ်က္ႏွာမူထားတဲ့ ေနရာ က အေနာက္ေျမာက္ ယြန္းယြန္းဆိုေတာ့ ငါတို႔ ျမန္မာျပည္ ရွိတဲ့ ေနရာေပါ့။ ငါတို႔ ျမန္မာျပည္ဘက္ကို ဦးတည္ ပ်ံသန္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ေလယာဥ္ေတြကိုလည္း ငါျမင္ေယာင္ေနတယ္။ အဲ့ဒီ ေလယာဥ္ေတြရဲ႕ ေျပးလမ္း အဆံုးမွာ ငါတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရွိတယ္”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းေျပာတာကို ငါနားေထာင္ေနတယ္ သူငယ္ခ်င္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”ေအး….အဲ့ဒီမွာ ငါ လက္ထပ္မယ့္ ငါ့ခ်စ္သူ ရွိတယ္။ ငါ့ မိသားစုရွိတယ္။ ငါ့ရဲ႕ အိမ္ရွိတယ္။ ငါၾကားဖူးတာ တစ္ခုရွိတယ္။ အိမ္ဆိုတာ အေဆာက္အအံု မဟုတ္၊ အသိုက္အၿမံဳ တစ္ခုသာလွ်င္ ျဖစ္တယ္တဲ့။ မင္းတို႔ ေနထိုင္ရာက အသိုက္အၿမံဳ၊ ငါအခုေနတဲ့ ခ်န္ဂီ ေလဆိပ္နားက ကြန္းခိုရာက အေဆာက္အအံု၊ အသံုးအႏႈန္းေရာ၊ အဓိပၸာယ္ေရာ အမ်ားႀကီး ကြာတယ္ သူငယ္ခ်င္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;">”မင္းရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ငါနားလည္ပါတယ္။ မင္းေျပာသလို အေဆာက္အအံု ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အသိုက္အၿမံဳ ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိုးေကာင္းကင္ႀကီး တစ္ခုတည္းရဲ႕ ေအာက္မွာ ရွိေနၾက တဲ့ အရာအားလံုး သူ႔ရနံ႔နဲ႔ သူ ေမႊးပ်ံ႕ ေနေစဖို႔ ေႏြးေထြးမႈတစ္ခု မျဖစ္မေန လိုတယ္။ အဲ့ဒီ ေႏြးေထြးမႈ ဆိုတာကိုသာ မင္းနားလည္ သေဘာေပါက္မယ္ ဆိုရင္ နီးျခင္း ေဝးျခင္း ဆုိတာဟာ ထည့္ စဥ္းစားစရာ မလိုေတာ့ဘူးဆိုတာ မင္း သိလာပါလိမ့္မယ္။ ဒါပဲ သူငယ္ခ်င္း။ လိုင္းေတြ မေကာင္းလို႔ ငါဖုန္းခ် လိုက္ေတာ့မယ္။ ထံုးစံအတိုင္း ဆီးယူသယ္ နိတ္စ္တုိင္းေပါ့ သူငယ္ခ်င္း”</span></div><div style="text-align: justify;"><span style="font-size: small;"><br />
</span></div><div style="color: #783f04; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">မင္းေဝဟင္</span></div><div style="color: #783f04; text-align: justify;"><span style="font-size: small;">( November, 2011- ရတီမဂၢဇင္း )</span></div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-39176541190134120692011-10-23T11:25:00.000-07:002011-10-23T11:25:33.883-07:00သြာႏုတၱသားမ်ား<div style="text-align: justify;"><!--[if gte mso 9]><xml> <o:OfficeDocumentSettings> <o:AllowPNG/> </o:OfficeDocumentSettings> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:WordDocument> <w:View>Normal</w:View> <w:Zoom>0</w:Zoom> <w:TrackMoves/> <w:TrackFormatting/> <w:PunctuationKerning/> <w:ValidateAgainstSchemas/> <w:SaveIfXMLInvalid>false</w:SaveIfXMLInvalid> <w:IgnoreMixedContent>false</w:IgnoreMixedContent> <w:AlwaysShowPlaceholderText>false</w:AlwaysShowPlaceholderText> <w:DoNotPromoteQF/> <w:LidThemeOther>EN-US</w:LidThemeOther> <w:LidThemeAsian>X-NONE</w:LidThemeAsian> <w:LidThemeComplexScript>X-NONE</w:LidThemeComplexScript> <w:Compatibility> <w:BreakWrappedTables/> <w:SnapToGridInCell/> <w:WrapTextWithPunct/> <w:UseAsianBreakRules/> <w:DontGrowAutofit/> <w:SplitPgBreakAndParaMark/> <w:EnableOpenTypeKerning/> <w:DontFlipMirrorIndents/> <w:OverrideTableStyleHps/> </w:Compatibility> <m:mathPr> <m:mathFont m:val="Cambria Math"/> <m:brkBin m:val="before"/> <m:brkBinSub m:val="--"/> <m:smallFrac m:val="off"/> <m:dispDef/> <m:lMargin m:val="0"/> <m:rMargin m:val="0"/> <m:defJc m:val="centerGroup"/> <m:wrapIndent m:val="1440"/> <m:intLim m:val="subSup"/> <m:naryLim m:val="undOvr"/> </m:mathPr></w:WordDocument> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 9]><xml> <w:LatentStyles DefLockedState="false" DefUnhideWhenUsed="true"
DefSemiHidden="true" DefQFormat="false" DefPriority="99"
LatentStyleCount="267"> <w:LsdException Locked="false" Priority="0" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Normal"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="heading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="9" QFormat="true" Name="heading 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 7"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 8"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" Name="toc 9"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="35" QFormat="true" Name="caption"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="10" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" Name="Default Paragraph Font"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="11" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtitle"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="22" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Strong"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="20" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="59" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Table Grid"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Placeholder Text"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="1" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="No Spacing"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" UnhideWhenUsed="false" Name="Revision"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="34" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="List Paragraph"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="29" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="30" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Quote"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 1"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 2"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 3"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 4"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 5"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="60" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="61" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="62" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Light Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="63" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="64" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Shading 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="65" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="66" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium List 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="67" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 1 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="68" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 2 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="69" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Medium Grid 3 Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="70" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Dark List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="71" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Shading Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="72" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful List Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="73" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" Name="Colorful Grid Accent 6"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="19" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="21" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Emphasis"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="31" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Subtle Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="32" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Intense Reference"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="33" SemiHidden="false"
UnhideWhenUsed="false" QFormat="true" Name="Book Title"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="37" Name="Bibliography"/> <w:LsdException Locked="false" Priority="39" QFormat="true" Name="TOC Heading"/> </w:LatentStyles> </xml><![endif]--><!--[if gte mso 10]> <style>
/* Style Definitions */
table.MsoNormalTable
{mso-style-name:"Table Normal";
mso-tstyle-rowband-size:0;
mso-tstyle-colband-size:0;
mso-style-noshow:yes;
mso-style-priority:99;
mso-style-parent:"";
mso-padding-alt:0in 5.4pt 0in 5.4pt;
mso-para-margin-top:0in;
mso-para-margin-right:0in;
mso-para-margin-bottom:10.0pt;
mso-para-margin-left:0in;
line-height:115%;
mso-pagination:widow-orphan;
font-size:11.0pt;
font-family:"Calibri","sans-serif";
mso-ascii-font-family:Calibri;
mso-ascii-theme-font:minor-latin;
mso-hansi-font-family:Calibri;
mso-hansi-theme-font:minor-latin;
mso-bidi-font-family:"Times New Roman";
mso-bidi-theme-font:minor-bidi;}
</style> <![endif]--> </div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1DpU-d_yUMTMmgc262BVghco-PcmB32z0WNbwgEtjGUzSEpCq8xL4MvXRG5nYRlfJ3dGx4LI5_BeiVwjwf4aXRhdP3koUPCrGddbgFzcW7jq3mlC_WRw8hM7fJa-_s5EobpubipIFkoY/s1600/0511-0902-1116-1974_Man_With_His_Daughter_and_New_Son-In-Law_at_Their_Wedding_clipart_image.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1DpU-d_yUMTMmgc262BVghco-PcmB32z0WNbwgEtjGUzSEpCq8xL4MvXRG5nYRlfJ3dGx4LI5_BeiVwjwf4aXRhdP3koUPCrGddbgFzcW7jq3mlC_WRw8hM7fJa-_s5EobpubipIFkoY/s320/0511-0902-1116-1974_Man_With_His_Daughter_and_New_Son-In-Law_at_Their_Wedding_clipart_image.jpg" width="275" /></a></div><div class="MsoNormal" style="text-align: center;"><br />
</div><div class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: "zawgyi1","sans-serif";"><span> </span>(၁)</span></div><div> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "zawgyi1","sans-serif";">က်ဳပ္ရဲ႕ေယာကၡမႀကီးမွာ သားသမီးသံုးေယာက္ရွိတယ္။ ပဒုမၼာတဲ့။ မႈန္နံ႕သာတဲ့။ ယမုန္နာတဲ့။ ဒီသံုးေယာက္ထဲမွာ က်ဳပ္ရဲ႕မိန္းမက အလယ္လူ မႈန္နံ႔သာ။ သမီးတစ္ေကာင္ ႏြားတစ္ေထာင္ႏႈန္းနဲ႔ တြက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္ေယာကၡမႀကီးမွာ ႏြားအေကာင္သံုးေထာင္ ပိုင္တာေပါ့။ ဒီစကားက သာမန္လူေတြေျပာတဲ့စကား။ က်ဳပ္ေယာကၡမက်ေတာ့ အဲလိုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ </span><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`သမက္တစ္ေကာင္ ႏြားတစ္ေထာင္´ ဆိုပဲ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ဒါက က်ဳပ္တို႔ေနာက္ကြယ္မွာ ေျပာတဲ့စကား မဟုတ္ဘူးေနာ္။ က်ဳပ္တို႔ၾကားေလာက္တဲ့ ေနရာကကို ေျပာေနတာ။ ဒါေပမယ့္ ဒီစကားက ေလာေလာဆယ္မွာ ေျပာေနတဲ့စကားမဟုတ္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာ မေျပာဆိုရင္လည္း က်ဳပ္အပါအ၀င္ သမက္သံုးေယာက္ထဲ မၾကာခင္ရက္ပိုင္းအတြင္း အိမ္ေပၚေရာက္ေတာ့မယ့္ ေလာေလာလတ္လတ္ ပူပူေႏြးေႏြး သမက္ကေလးက်ေတာ့ သူက ႏြားတစ္ေထာင္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာမွ မဟုတ္တာကလား။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ သတ္မွတ္ထားတာက က်ဳပ္တို႔သမက္အႀကီးႏွစ္ေယာက္အတြက္ ႏြားႏွစ္ေထာင္ရယ္ေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ခက္ေတာ့လည္း ခက္သား။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">တစ္အိမ္တည္းေန တစ္အိုးတည္းစားတဲ့ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ႀကီးအေၾကာင္း က်ဳပ္ေျပာေနရင္လည္း ဘယ္႐ႈေထာင့္ကၾကည့္ၾကည့္ က်ဳပ္အလြန္ေပါ့။ ေယာကၡမနဲ႔သမက္ ရာဇ၀င္အစံုအလင္ၾကား ေထာ္ေလာ္ကန္႔လန္႕ကိစၥေတြ အပံုအပင္ၾကား၊ က်ဳပ္က ေယာကၡမႀကီးအေၾကာင္း ဋီကာခ်ဲ႕ေနရင္လည္း မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ဒါေပမယ့္ကား…။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">က်ဳပ္ေယာကၡမႀကီး သမက္ေတြကို အေကာင္းမျမင္တာက်ေတာ့ ေပါကၡရ၀ႆမိုး ရြာတယ္ေခၚမလား။ ကြက္ၾကားမိုးရြာတယ္ေျပာမလား။ အဲဒီလိုမ်ိဳးႀကီး။ က်ဳပ္တို႔သမက္အႀကီးႏွစ္ေယာက္ေနရာက ၀င္ၾကည့္။ ဘယ္လိုမွကို အဆင္မေျပတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚပံုၾကည့္။ ငထူးတဲ့။ ငလင္းတဲ့။ အံမယ္ သူ႔သမက္ျဖစ္ဖို႔<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ပါမစ္အျပည့္အ၀မရေသးတဲ့ ငတိကိုက်ေတာ့ ေခၚေနလိုက္တာ `ထြန္း´ဆိုပဲ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ၾကည့္ဦးေလ။ လုပ္ပံုကို။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">(၂)</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">သမီးသံုးေယာက္နဲ႔ သမက္သံုးေယာက္တိတိကို ပိုင္ဆိုုင္ထားတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕ေယာကၡမႀကီးနာမည္က ဗိုလ္ၾကည္တဲ့။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ဦးဗိုၾကည္က အခုေတာ့လည္း အၿငိမ္းစားႀကီး။ အရင္တုန္းကေတာ့ အစိုးရဌာနတစ္ခုရဲ႕ ႐ုံးအုပ္ေပါ့။ သူ႔ရဲ႕မိန္းမ၊ က်ဳပ္ရဲ႕ ေယာကၡမႀကီးကေတာ့ ဆံုးတာၾကာေပါ့။ က်ဳပ္နဲ႔ မႈန္နံ႔သာ မယူခင္ကတည္းက ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူ႔မိန္းမရဲ႕ ပါးစပ္တစ္ေပါက္ ကိုယ္စားပါ သူ႔မွာ အလုပ္လုပ္ခဲ့ရတယ္ ထင္ပါ့။ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ေျပာလည္း ေျပာႏိုင္လြန္းတဲ့ အဘိုးႀကီး။ သူ႔ပါးစပ္က ႐ုံးမွာ ပင္စင္ယူလုိက္ရေပမယ့္ အိမ္မွာက် ပင္စင္မယူ။ ယူဖို႔လည္း ဘယ္ေတာ့မွစဥ္းစားေတာ့မွာ မဟုတ္တဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ႀကီးတစ္ေပါက္နဲ႔ မ်က္စိကေတြ႕တာကို ဦးေႏွာက္က ခ်က္ခ်င္းအလုပ္လုပ္လို႔ ေလာ္စပီကာ မလုိက္တဲ့ အသံႀကီးနဲ႔ေအာ္ၿပီး ေျပာေနတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">မနက္ ၇နာရီထိုးလို႔မွ မႏိုးမရွိလုိက္နဲ႔။ သမီးနဲ႔သမက္ အခန္းဆိုတာေတြလည္း ထည့္မစဥ္းစား၊ သင့္ေတာ္၏။ မသင့္ေတာ္၏ေတြလည္း ထည့္မတြက္။ က်ဳပ္တို႔အခန္းေရွ႕ကိုလာ၊ ေမြးရာပါအသံႀကီးနဲ႕…</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ေဟ့.. အခုအခ်ိန္ထိ ထရေကာင္းမွန္းမသိၾကေသးဘူးလား။ ေတာ္ေတာ္တိုးတက္ႀကီးပြားၾကဦးမယ့္ဟာေတြ။ လူဆိုတာ တစ္ခါစား႐ုံနဲ႕ တစ္လေလာက္ ဗိုက္ေမွာက္ေနလို႕ရတဲ့ ေႁမြမဟုတ္ဘူး။ ေန႔တိုင္းစားဖို႔ ေနတိုင္းအလုပ္လုပ္ႏိုင္မွ တန္ကာက်မွာ…´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အဲဒီေလာက္နဲ႔ သူ႔စကားက ဆံုးေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ၾကားခ်င္စြမ္းမရွိတဲ့ က်ဳပ္ရဲ႕အာ႐ုံက ႏိႈးေဆာ္လို႔ နားႏွစ္ဖက္ကို လက္ၫိွဳးႏွစ္ဖက္နဲ႔ထိုးပိတ္။ ေခါင္းအံုးေတြ၊ ေစာင္ေတြၾကား၊ ေခါင္းထိုးလို႔ ဖင္ဘူးေတာင္း ေထာင္ေနလိုက္တာေတာင္ သူ႕အသံကက ပအဲ့၊ ပအဲ့နဲ႔ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ၾကားေနရေသးတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">သူ႔ရဲ႕ေျပာပံု၊ ဆိုပံုေတြကိုၾကည့္ဦး။ က်ဳပ္ကပဲ အလုပ္မရွိ။ သူ႔လုပ္စာကို နိစၥဓူ၀ ထိုင္ခံုေျခကန္ ၿပဲလန္ေအာင္ စားေနတဲ့ပုံ။ က်ဳပ္အလုပ္က်ဳပ္သိသေပါ့။ က်ဳပ္သြားရမယ့္အခ်ိန္ က်ဳပ္သိသေပါ့။ က်ဳပ္အလုပ္က ကားပြဲစားပဲ၊ ကား၀ယ္ေရာင္းပဲ။ က်ဳပ္လူေတြ ရွိတဲ့အခ်ိန္၊ အေရာင္းအ၀ယ္ရွိတဲ့အခ်ိန္၊ က်ဳပ္သြားရမယ့္ေနရာ မသိဘဲ ေနမလား။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">၀ယ္သူမရွိ၊ ေရာင္းသူမရွိတဲ့အခ်ိန္ က်ဳပ္က ကားကို ဟင္းရြက္၊ ကန္စြန္း၀ယ္ေရာင္းလုပ္သလို `ဒီအပိုင္းက ကားယူၾကဦးမလား´ ဆိုလို႔ရမလား။ ဒါကို ေနရာတကာ ပါတာေလ သူက။ က်ဳပ္ရဲ႕မိန္းမကေတာ့ သူ႔အေဖႀကီးကို ေၾကာက္ရတယ္ေခၚမလား။ စကားနည္းရန္စဲလို႔ပဲ ေခၚမလား။ ေခါင္းကုတ္၊ လက္ကုတ္၊ ကုတ္စရာရွိတာ အကုန္ကုတ္လို႔ အိပ္မႈန္စံုမႊားနဲ႔ ထသြားေရာ။ ေျပာသာေျပာတာ။ သူ႔အသံၿပဲႀကီးေၾကာင့္ ႏိုးသြားတဲ့ က်ဳပ္က်ေတာ့ေရာ ဘယ္လိုဆက္ၿပီး အိပ္လို႔ရပါေတာ့မလဲ။ အဲဒီလို အဘိုးႀကီး။ </span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">(၃)</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ဦးဗိုၾကည္ရဲ႕သမီးအႀကီးဆံုး ပဒုမၼာၾကည္ရဲ႕ အမ်ိဳးသားနာမည္က ထူးေအာင္တဲ့။ က်ဳပ္ရဲ႕စီနီယာမယား ညီအစ္ကိုေပါ့။ ဦးဗိုၾကည္ခ်စ္စႏိုးေလးနဲ႔ေခးေတာ့ ငထူးတဲ့။ ကိုထူးက ႐ူပေဗဒနဲ႔ သိပၸံဘြဲ႔တစ္ခု ရၿပီးသား။ က်ဳပ္ထက္ ဒီအိမ္ႀကီးဆီ ႏွစ္ႏွစ္နီးပါး ေစာစီးစြာ ေရာက္လာတဲ့သူေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ကိုထူးက လူေအး၊ စိတ္ေအး။ အတြင္းသေဘာေလးက တကယ္ကို ေကာင္းရွာတာ။ က်ဳပ္ေယာကၡမႀကီးနဲ႕ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ေပါ့။ ပဒုမၼာနဲ႔မယူခင္က ကိုထူးက ေဆာက္လုပ္ေရးကုမၸဏီတစ္ခုမွာ လုပ္တယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ပဒုမၼာနဲ႔ကိုထူး ယူၿပီးေတာ့ ကိုထူးအလုပ္ထြက္လုိက္တယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတဲ့အေျဖကို ဒီေန႔အထိ က်ဳပ္ေရေရရာရာ မသိေပမယ့္ ဦးဗိုၾကည္နဲ႔ တိုက္႐ိုက္ပတ္သက္မယ္လို႔ေတာ့ က်ဳပ္က တြက္ၿပီးသား။ သမီးေတြကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္တာနဲ႔ သမက္ေတြကိုပါ ေအာင့္ကာနမ္းလုိက္ရတဲ့ပံု။ မည္သို႔ဆိုေစေပါ့။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကိုထူးႀကီးလည္း ဒ႐ိုင္ဘာသာသာရာထူးကို ပိုက္လို႔ ဦးဗိုၾကည္ရဲ႕အိမ္မွာ အမႈေတာ္ထမ္းေနတာ ဒီေန႔အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ကိုထူးက တကယ္ကို လူေအး။ က်ဳပ္နဲ႔ေျပာင္းျပန္လို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရတယ္။ ေယာကၡမႀကီးရဲ႕ ပြစိပြစိတိုက္ပြဲေတြၾကားထဲမွာလည္း နားကင္းပိတ္ေနတဲ့ ေႁမြတစ္ေကာင္လိုပဲ။ ဘာမွမၾကားဟန္နဲ႔ သူ႔အလုပ္သူ ေလွ်ာခနဲ၊ ေလွ်ာခနဲ ဆက္လုပ္ေနတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ငါ့စကားကို မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္တဲ့သူေတြ အခုခ်က္ခ်င္း ထိုင္ရာမထ ႀကီးပြားၾကပါေစ၊ ခ်မ္းသာၾကပါေစ´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ေဟာ… ကိုထူးတို႔လို လူေအးမ်ိဳးကိုေတာင္ သူက အလႊတ္ေပးတာ မဟုတ္ဘူးေလ။ အခ်ိန္အခါမဟုတ္ ဘာေကာင္းမႈကုသိုလ္မွလည္း မလုပ္ဘဲနဲ႕ ေမတၱာပို႔ေနတတ္တာမ်ိဳး။ `သတၱ၀ါေတြအားလံုး က်န္းမာခ်မ္းသာ ၾကပါေစ။ မွတ္ခ်က္- ငါ့သမက္မ်ားမပါ´ ဆိုသလိမ်ိဳးေတာင္ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ သူက ေမတၱာပို႔ေနခ်င္ေသးတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ခက္လည္းခက္တဲ့ အဘိုးႀကီး။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">သူပြစိပြစိေျပာတာကို ကိုထူးလို မၾကားခ်င္ေယာင္မေဆာင္ဘဲ က်ဳပ္လို ေရာက္တတ္ရာရာ သီခ်င္းအပိုင္းအစတစ္ခုခု၊ ဥပမာ… `ၾကာပါတယ္ကြာ… ျမန္ျမန္လာ သိပ္စိတ္ညစ္တယ္။ ၾကာပါတယ္ကြာ… ေတာ္ေတာ္ၾကာ မုန္းမိလိမ့္မယ္´ ဆိုတာမ်ိဳးကို သူ႕အသံထက္ သိပ္ၿပီးမတိုးလွတဲ့အသံနဲ႕ ႐ြတ္ၾကည့္တဲ့အခါက်…</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`အလဲ့ … တယ္လည္း အသံေကာင္းတဲ့ ငါ့သမက္ပဲ။ မင္းက ငါ့သမီးနဲ႕ မညားသင့္ဘူး။ အဆိုေတာ္လုပ္ၿပီး အဆိုေတာ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ ညားသင့္တာ´ တဲ့။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အဲသလို ရြဲ႕ေစာင္းတဲ့ေနရာမွာလည္း မိန္းမႀကီးတစ္ေယာက္က အ႐ႈံးေပးရေလာက္ေအာင္ ေျပာင္ေျမာက္တာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ငါလည္း… လူပ်ိဳလိုမေနမိလို႔ သမီးေလးေတြ ေမြးထားမိပါတယ္။ ဘယ္လိုသမက္ေတြနဲ႕ ေရစက္ဆံုရမွန္းကို မသိဘူး။ တစ္ေယာက္ကလည္း မိုးလင္းငုတ္တုတ္၊ မိုးခ်ဳပ္ငုတ္တုတ္။ တံုဏွိဘာေ၀။ ေတမိမင္း ေလမိထားသလို။ ေနာက္တစ္ေယာက္က်ေတာ့လည္း လတ္လ်ား လတ္လ်ား။ လူေပၚေၾကာ့။ လူ႔ငဖ်င္း။ ကိုယ္စားမယ့္ ထမင္းလုတ္ မရမွာေတာင္ လက္ေၾကာတင္းမွာစိုးလို႔ ပါးစပ္နဲ႔ လိုက္ဟပ္တယ္ဆိုတဲ့လူစားမ်ိဳး။ ဒီလိုသမက္ေတြကို ထိန္းရမယ့္အစား ႏြားအေကာင္ႏွစ္ေထာင္ေလာက္ကို ထိန္းပစ္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အဘိုးႀကီး ဒီလိုစကားေတြေျပာတဲ့အခါက် ကိုထူးရဲ႕စိတ္ထဲ ဘယ္လိုရွိမယ္မသိေပမယ့္ က်ဳပ္စိတ္ထဲ ေဒါသမထြက္ဘဲ ေနမလား။ အဘိုးႀကီးနဲ႔ ထိပ္တိုက္ေတြ႕ဖို႔ လက္သီးလက္ေမာင္း တန္းမိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ေလ။ ဒီအိမ္မွာမေနဘူး။ အိမ္ခြဲမယ္ေပါ့။ ဒီေလာက္ေတာင္ စဥ္းစားမိတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ေနာက္ဆံုးေတာ့… က်ဳပ္ရဲ႕မေဟသီ မႈန္နံ႕သာၾကည္ရယ္က စကားလံုးေပါင္းေျမာက္ျမားစြာနဲ႕ က်ဳပ္ကိုေဖ်ာင္းဖ်။ သီခ်င္းထဲကလို `ခဏေလးေတာ့ေစာင့္ပါဦး´ ဆိုတာမ်ိဳးေတြနဲ႕ ႏွစ္သိမ့္။ တကယ္တမ္းက် သူ႔ရဲ႕သမီးသံုးေယာက္ဆိုတာက အဘိုးႀကီးနဲ႔ နည္းနည္းမွ တူၾကတာေတြမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔အေဖ အဘိုးႀကီးကိုေတာ့ သူတို႔က ခ်စ္ရွာသား။ ဘယ္သမီးကမွ ပစ္ၿပီး မသြားခ်င္ၾက။ အဘိုးႀကီးကလည္း က်ဳပ္တို႔ကိုသာ ၾကည့္လို႔မရတာပါ။ သူ႔သမီးေတြနဲ႔က်ေတာ့ ဟုတ္လို႔။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">(၄)</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">က်ဳပ္တို႔သမက္အႀကီးႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုမွ အျမင္မၾကည္ႏိုင္တဲ့အဘိုးႀကီး။ သူ႔သမီးအငယ္ေလးက်ရင္ေတာ့ ေယာက္်ားေပးစားေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်ဳပ္တို႔တြက္ထားတာ… ဘာၾကာတုန္း။ သူ႔သမီးအငယ္ ယမုန္နာၾကည္ရဲ႕ မဂၤလာကိစၥက ၀ုန္းဆို ေပၚလာတာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">တကယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္တို႔အႀကီးနွစ္ေယာက္တုန္းက သူက သေဘာမတူခဲ့တဲ့အျပင္ ငါးရံ႕ကို ျပာလူးၿပီး ဆားပက္ထားသလို ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ေနေသးတာမဟုတ္လား။ သူ႔သမီးေတြက က်ဳပ္တို႔ကို ႀကိဳက္လြန္းလို႔သာ က်ဳပ္တို႔မွာ သူ႔သမက္ျဖစ္ခြင့္ရခဲ့တာ။ ခက္ေတာ့လည္း ခက္သား။ မ်က္စိေအာက္ကလည္း အေပ်ာက္မခံႏိုင္။ အေကာင္းက်ေတာ့လည္း တစ္စက္ကေလးမွ မျမင္။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ `ငါ့ႏွယ္ကြာ.. ဘယ္လိုသမက္ေတြ ရထားလဲ မသိဘူး´ ဆိုတဲ့ ႏႈတ္ထြက္စကားပဲ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ဒီေလာက္ႀကီးသမက္ေတြနဲ႔ အဆင္မေျပႏိုင္တဲ့ အဘိုးႀကီးက သူ႔သမီးအငယ္ေလးကို ေယာက္်ားေပးစားၿပီး သမက္ေနာက္တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚတင္လက္ခံဦးမယ္ဆိုေတာ့ ကိုထူးနဲ႔က်ဳပ္ အံ့ၾသမႈေတြနဲ႔အတူ မတိုင္ပင္ဘဲ ၿပံဳးမိတယ္။ ဒီအေတာ္အတြင္းတုန္းက အဘိုးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာဆိုတာမ်ား အီတလီေပၚလစ္တုိက္ထားသလို လက္လို႔။ ေျပာင္လို႔။ သူ႔မ်က္ႏွာေပၚကို လာနားတဲ့ ျခင္ေတြေတာင္ တဗုန္းဗုန္းနဲ႔ ေခ်ာ္လဲခ်င္စရာ။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေရွ႕ကို ေရာက္ရင္ေတာင္ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔…</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ဒီအိမ္မွာ ေနာက္တစ္ေယာက္ ထပ္ၿပီးေရာက္မွာဆိုေတာ့ အားလံုး ကိုယ့္စည္းကမ္းနဲ႔ ကိုယ္ေနၾကမယ္။ အုတ္အေရာေရာ၊ ေက်ာက္အေရာေရာေတြ လုပ္မေနၾကနဲ႕။ အုတ္ကအုတ္၊ ေက်ာက္ကေက်ာက္ တျခားစီပဲ။ ဒီေလာက္ဆို သေဘာေပါက္ၾကလိမ့္မယ္ထင္တယ္´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အဘိုးႀကီးရဲ႕ ဒီစကားကို ၾကားရေတာ့ မျမင္ဖူးေသးတဲ့ က်ဳပ္တို႔ရဲ႕ မယားညီအစ္ကို ေလာင္းလ်ာေလးကိုေတာင္ မဆီမဆိုင္ ေယာက္်ားတန္မဲ့ အျမင္ကတ္သြားခ်င္ေသး။ စိတ္မ၀င္စားေပမယ့္ ၾကားေနရတာေတာ့ စံုလို႔။ ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္္မွာရွိတဲ့ အလွကုန္ပစၥည္းကုမၸဏီတစ္ခုမွာ ရွယ္ယာ၀င္တဲ့။ ဘြဲ႕ရၿပီးကတည္းက ဘန္ေကာက္မွာ အေျခခ်ေနတာ ငါးႏွစ္ရွိၿပီတဲ့။ မိန္းမယူၿပီး ေလာေလာဆယ္ ျမန္မာျပည္မွာ ေနမွာဆိုေပမယ့္ ေနာက္ဆို ဘန္ေကာက္မွာပဲ အေျခခ်မွာဆိုတာလည္း ပါရဲ႕။ ယမုန္နာေလးပါ လိုက္သြားရမယ္ဆိုတာလည္း ပါရဲ႕။ အဘိုးႀကီး ဇာတ္ပို႔ေကာင္းလို႔ အာ႐ုံမပါဘဲ နားထဲ၀င္ေနတဲ့ မယားညီအစ္ကိုေလးအေၾကာင္းေတြေလ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အဘိုးႀကီးတစ္ထြန္းတည္း `ထြန္း´ေနတဲ့ `ထင္ေအာင္ထြန္း´ဆိုတဲ့ မယားညီအစ္ကိုေလာင္းေလးကို စၿပီးျမင္ဖူးတဲ့ေန႔က… လား… လား… အလွကုန္ကုမၸဏီပိုင္ရွင္ဆိုတာ ႐ုပ္ၾကည့္ရင္သိေလာက္ေအာင္ ျဖဴႏု၀င္းဖန္႔ေနတဲ့ အသားအေရနဲ႔။ မင္းသား႐ႈံးရေလာက္ေအာင္ ႁကြရြလွပေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔။ ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဗလေကာင္းေကာင္းနဲ႔။ ေယာက္်ားခ်င္းေတာင္ ေငးခ်င္စရာ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">က်ဳပ္လိုအသားအေရ မည္းေျပာင္ေျပာင္၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးစစ၊ အရပ္ကလန္ကလားနဲ႔ လူကေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔။ ကိုထူးတို႔လို ႐ူပေဗဒနဲ႔ တကၠသိုလ္တက္တုန္းက King ျဖစ္ခဲ့ဖူးတဲ့လူေတာင္ ထင္ေအာင္ထြန္းဆိုတဲ့ေကာင္နဲ႔က် အကြာႀကီးကြာေနပါေရာလား။ အၿပံဳးခ်ိဳခ်ိဳ၊ အေျပာခ်ိဳခ်ိဳေတြနဲ႔ ထင္ေအာင္ထြန္းကေတာ့ ယမုန္နာတင္မက ဦးဗိုၾကည္ပါ ေႁကြသြားေလာက္ရဲ႕။ ၿပံဳးေနလိုက္တာမ်ား ပါးခ်ိဳင့္ေလးမ်ားေတာင္ ခြက္လို႔။ မ်က္၀န္းအိမ္ထဲက အရည္ၾကည္ေလးေတြေတာင္ လက္လို႔။ စိုလို႔။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: center;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">(၅)</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ဒါေပမယ့္ မၾကာပါဘူး။ မၾကာဘူးဆိုတာက ထင္ေအာင္ထြန္းနဲ႔ ယမုန္နာၾကည္တို႔ရဲ႕ မဂၤလာဦးညမွာပဲ ျပႆနာေတြက စျဖစ္တာ။ ေျပာရရင္ေတာ့ အိမ္ေပၚကို ထင္ေအာင္ထြန္း စေရာက္တဲ့ ပထမဆံုးေန႔ေပါ့။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အဲဒီညက က်ဳပ္တို႔လည္း အိပ္ရာေစာေစာ၀င္တယ္။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အိမ္မွာလည္း အိမ္သားတစ္ေယာက္တိုးလာေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာ ေျပာစရာစကားကလည္း ရွာႀကံၿပီးေျပာေနရတာဆိုေတာ့ မထူးတဲ့အဆံုး အေပၚထပ္ကို တက္လို႔ အိပ္ရာပဲ ေစာေစာ၀င္လုိက္တယ္။ က်ဳပ္တို႔စံုတြဲအိပ္ရာ၀င္ေတာ့ ကိုထူးတို႔လင္မယားေတာ့ က်န္ေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔လည္း သိပ္မၾကာဘူး ထင္ပါရဲ႕။ အေပၚထပ္ကို တက္လာတဲ့အသံေတြ ၾကားရတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ဒီလိုနဲ႔ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းဘက္က အသံေတြတိတ္သြားၿပီး ဘာၾကာတုန္း။ ေအာက္ထပ္ ထင္ေအာင္ထြန္းနဲ႔ ယမုန္နာတို႔အခန္းဘက္က ဆူညံသံေတြ ႐ုတ္ျခည္းထြက္လာတာ။ အသံၾကားၾကားခ်င္း က်ဳပ္လည္း `ဟ… ဘာလဲဟ´ ဆိုၿပီး ေခါင္းေထာင္မိ႐ုံမက ေျခလွမ္းပါျပင္ဖို႔ စဥ္းစားၿပီ။ ဒါကို က်ဳပ္ဇနီးက က်ဳပ္လက္ကို ဆြဲတယ္။<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ဘာျဖစ္တာလဲ။ အေျခအေနကို ေစာင့္ၾကည့္ဦးဆိုတဲ့သေဘာေပ့ါ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ခဏၾကာေတာ့ အသံေတြက ဧည့္ခန္းဘက္ကို ေရာက္လာတယ္။ ယမုန္နာရဲ႕အသံက အေတာ္က်ယ္ေပမယ့္ ငိုသံေတြ စြက္ေနတဲ့အတြက္ ဘာမွမသဲကြဲဘူး။ အဲဒီအသံေတြေနာက္မွာ တိုးတိုးအုပ္အုပ္နဲ႔ အသံတစ္သံကို ၾကားရေတာ့ အစပိုင္းမွာ ထင္ေအာင္ထြန္းရဲ႕အသံပဲလို႔ က်ဳပ္ထင္ေပမယ့္ ေသခ်ာနားေထာင္ၾကည့္ေတာ့ က်ဳပ္ေယာကၡမႀကီးရဲ႕ အသံျဖစ္ေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔လည္း တံခါးေလာ့ကို အသာဖြင့္လို႔ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းဘက္ကို ေခ်ာင္းေတာ့ ေအာက္ထပ္ဧည့္ခန္းဆိုဖာေပၚမွာ ထင္ေအာင္ထြန္းကို ေတြ႕ရတယ္။ မီးေတြဖြင့္ထားတာမို႔ အားလံုးကို သဲကြဲစြာ ျမင္ေနရတယ္။ အဘိုးႀကီးနဲ႔ ယမုန္နာကေတာ့ မတ္တပ္။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`သမီး… ဒီလူ႔ကို လံုး၀မေပါင္းႏိုင္ဘူးေဖေဖ။ မိုးလင္းတာနဲ႔ သမီးတို႔ကို ကြာ႐ွင္းဖို႔ လုပ္ေပးပါ။ သမီး ဒီလူ႔မ်က္ႏွာကို မၾကည့္ခ်င္ဘူး´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ယမုန္နာရဲ႕စကားေတြထဲက ေနာက္ဆံုးစကားျဖစ္တဲ့ `မၾကည့္ခ်င္ဘူး´ ဆိုတဲ့စကားက အက်ယ္ႀကီးကို ထြက္လာတာ။ ျပႆနာေတာ္ေတာ္ႀကီးၿပီဆိုတာ သိေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔လည္း ထြက္ရအခက္၊ မထြက္ရအခက္နဲ႔ အခန္း၀မွာ တစ္လစ္ႀကီးေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုထူးတို႔ အခန္းဘက္ကလည္း ကၽြီဆိုတဲ့ အသံကို ၾကားရတယ္။ ထူးဆန္းတာက ထင္ေအာင္ထြန္းပဲ။ တစ္ဖက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္လို႔ အေတာ္စိတ္႐ႈပ္ေနတဲ့ ပံုစံရွိေနေပမယ့္ ဘာစကားမွမေျပာဘူး။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အဘိုးႀကီးက တိုးတိုးက်ိတ္က်ိတ္နဲ႔ ယမုန္နာေလးကို စကားေတြေျပာေနေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔ကေတာ့ ဘာမွ သဲသဲကြဲကြဲမၾကားရဘူး။ အေပၚထပ္က က်ဳပ္တို႔မၾကားႏိုင္ေလာက္တဲ့ ေလသံနဲ႔။ အဘိုးႀကီးက ေျပာေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ `ဘာျဖစ္တာလဲ´ဆိုၿပီး ျပႆနာရဲ႕အရင္းအျမစ္ကို စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ </span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">၀တၳဳေတြ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ထင္ေအာင္ထြန္းဟာ ေယာက္်ားစစ္စစ္မဟုတ္ဘဲ မိန္းမလ်ာ၊ အပုန္းမႀကီးမ်ား၊ ျဖစ္ေနလို႔လား။ ဒါကို ယမုန္နာကမ်ား တစ္နည္းနည္းနဲ႔ သိသြားသလား။ သိပ္ေတာ့ မေသခ်ာ။ အလွကုန္ကုမၸဏီ႐ွယ္ယာ၀င္ဆိုေတာ့ ျဖစ္ႏိုင္ေျခေတာ့ အမ်ားသား။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ဂြမ္း´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ယမုန္နာက လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ဟမ္းဖုန္းနဲ႔ နံရံကို ပစ္ေပါက္လိုက္တဲ့အသံေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔လန္႔ကုန္တယ္။ ယမုန္နာ ဒီေလာက္ေပါက္ကြဲေနေပမယ့္ အေပၚထပ္က သူ႔အစ္မေတြကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္ဘူး။ အပမီွသလို ေၾကာင္စီစီနဲ႔ပါပဲ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ရွင္ အခုအိမ္ထဲက ထြက္သြား… ထြက္သြား။ ဒီေယာက်္ားကို ေဖေဖေပးစားတာ။ အခု သမီးဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ယမုန္နာရဲ႕ အဲဒီအသံေအာက္မွာ ထင္ေအာင္ထြန္းက တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္ေပမယ့္ တုတ္တုတ္လႈပ္သြားတာက အဘိုးႀကီး။ အဘိုးႀကီးက အုတ္နံရံကို လက္သီးနဲ႔ထိုးတယ္။ ေခါင္းနဲ႔ေဆာင့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး မိုးခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မွာ အိမ္အျပင္ဘက္ကို ေျပးထြက္သြားတယ္။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ အေပၚထပ္က က်ဳပ္တို႔ေလးေယာက္လည္း မေနသာေတာ့ဘူး။ မတိုင္ပင္ဘဲ အေျပးၿပိဳင္သလို ေအာက္ထပ္ကို ဗ႐ုန္းသုန္းကား ေရာက္လာတယ္။ ဘာျပႆနာျဖစ္လဲဆိုတာ အသာထား။ အဓိကက အဘိုးႀကီးရဲ႕ေနာက္ကို လိုက္ဖို႔ စဥ္းစားၿပီးၿခံထဲကို ေျပးထြက္ေတာ့ အဘိုးႀကီးက အျပင္ေတာင္ေရာက္ၿပီ။ ကိုထူးကလည္း က်ဳပ္ရဲ႕ေနာက္က လုိက္လာတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">က်ဳပ္တို႔ၿခံ၀ကိုေရာက္ေတာ့ လမ္းထဲကို၀င္လာတဲ့ တကၠစီေပၚ အဘိုးႀကီးက တက္သြားၿပီ။ က်ဳပ္နဲ႔ကိုထူးလည္း ကားတစ္စီးနဲ႔ အဘိုးႀကီးရဲ႕ တကၠစီေနာက္ကို လုိက္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ေနတဲ့ ခုနစ္မိုင္ကေန တကၠစီကားက ျပည္လမ္းအတိုင္းတည့္တည့္သြားၿပီး အင္းယားကန္ေဘးမွာ ထိုးရပ္သြားေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကားလည္း ထိုးရပ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အဘိုးႀကီးက မီးေရာင္မႈန္ပ်ပ်ေအာက္က အင္းယားကန္ေပါင္ေပၚတက္သြားၿပီ။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ဘုရား ဘုရား´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">က်ဳပ္နဲ႔ကိုထူးလည္း ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း ကန္ေပါင္ေပၚကို အေျပးလုိက္တယ္။ အဲဒီမွာ ခက္ၿပီ။ အဘိုးႀကီးကို ေနာက္ကလွမ္းၿပီးေခၚဖို႔ က်ဳပ္နာမ္စားရွာမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ `ေဟ့… ေဟ့´ လို႔ လွမ္းေခၚရေအာင္လည္း မျဖစ္ေသး။ စဥ္းစား။ စဥ္းစား။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ဟိုစဥ္က `အေဖ´ လို႔ မေခၚခဲ့တာေတာင္ `ဦးေလး အန္ကယ္လ္´ စသည္ျဖင့္ေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ တစ္ခုခုေခၚခဲ့ရင္ေကာင္းသား။ သူ႔သမက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ဘာနာမ္စားမွမသံုးဘဲ တုိက္႐ိုက္ေျပာဆိုခဲ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔ အခုမွ နာမ္စားလည္း ရွာလို႔မရေတာ့ၿပီ။ အဲဒီေတာ့ အားကိုသာမီးကုန္ယမ္းကုန္ သံုးၿပီး အဘိုးႀကီးရဲ႕ ေနာက္ကို လိုက္တယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အဘိုးႀကီးက ေရထဲကို ခုန္ခ်ဖို႔ ျပင္လုိက္ေပမယ့္ ေနာက္ကလုိက္လာတဲ့ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အခ်ိန္မီ ဖမ္းဆြဲထားနိုင္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လက္ထဲမွာ အဘိုးႀကီးေမာေနပံုမ်ား… ေဟာဟဲ၊ ေဟာဟဲျမည္ေနတာ ရင္ေခါင္းသံႀကီးေတာင္ပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔က အဘိုးႀကီးကို တစ္ဘက္စီကိုင္ထားေပမယ့္ ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ဘူး။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ငထူးနဲ႔ငလင္းရာ ငါမွားသြားၿပီကြာ။ ငါေသခ်င္တယ္´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">အစပိုင္း က်ဳပ္တို႔လက္ထဲမွာ အဘိုးႀကီးက အားကုန္သံုးၿပီး ႐ုန္းကန္ခ်င္ေနေသးေပမယ့္ အခုစကားကိုေျပာၿပီး အဘိုးႀကီးဟာ ကိုထူးရဲ႕ ရင္ခြင္ထဲမွာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္လဲက်သြားတယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`အလို… အဘိုးႀကီး ငိုေနပါလား´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ကန္ေပါင္ေပၚ မီးေရာင္မႈန္ပ်ပ်ေအာက္ အဘိုးႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာေပၚမွာ ေတြ႕ရတာက မ်က္ရည္ေတြပါလား။ က်ဳပ္အံ့ၾသသြားတယ္။ တုန္လည္းတုန္လႈပ္သြားတယ္။ တကယ္ပါ။ က်ဳပ္တစ္သက္ ေယာက္်ားႀကီးေတြ မ်က္ရည္က်တာ မျမင္ဖူးေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ရင္ထဲ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမွန္းကို မသိဘူး။ မွတ္မွတ္ရရ က်ဳပ္အေမေသးတုန္းကေတာင္ က်ဳပ္အေဖက မ်က္ရည္က်တာမဟုတ္ဘူး။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`ယမုန္နာေလးရဲ႕ ေယာက္်ားမွာ အရင္အိမ္ေထာင္ရွိသတဲ့ကြာ။ ဒီည ဘန္ေကာက္မွာရွိတဲ့ သူ႔ရဲ႕အရင္အိမ္ေထာင္က ဖုန္းဆက္လာလို႔ ယမုန္နာေလးနဲ႕ေတြ႕ၿပီး အခုလိုျဖစ္ၾကတာ။ အဲဒါ ငါေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ လမ္းကြ။ ငါေသခ်င္တယ္ကြာ´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ေသခ်င္တယ္ ဆိုတာကိုပဲ အဘိုးႀကီးက<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>ထပ္ကာထပ္ကာ ေျပာေနတယ္။ ထပ္ကာထပ္ကာ ငိုေနတယ္။ က်ဳပ္တို႔ကို တစ္သက္လံုး အေကာင္းမျမင္ခဲ့တဲ့ အဘိုးႀကီး… ဘယ္တုန္းကမွ ၾကည့္လို႔မရခဲ့တဲ့ အဘိုးႀကီး… ဘယ္တုန္းကမွ အထင္မႀကီးခဲ့တဲ့ အဘိုးႀကီး… အခုေတာ့ က်ဳပ္တို႔လက္ထဲမွာ တကယ့္ကို အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">`အခုမွ ႏြားတစ္ေထာင္စစ္စစ္ကို ငါတကယ္ေတြ႕ခဲ့ၿပီကြာ´</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ကိုထူးရဲ႕စိတ္ထဲ ဘာ႐ွိသလဲဆိုတာ မသိေပမယ့္ က်ဳပ္ရဲ႕စိတ္ထဲမွာ အဘိုးႀကီးကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ စကားလံုးေတြ ေရြးေနတယ္။ တကယ္ပါ။ ယမုန္နာရဲ႕ကိစၥကိုေတာင္ သတိမရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လတ္တေလာ အေနအထားမွာ အဘိုးႀကီးကို က်ဳပ္သနားေနတာ။ ခဏၾကာေတာ့ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ေပ်ာ့ဖပ္ဖပ္ ခႏၶကိုယ္ကို က်ဳပ္တို႔ကားေပၚေပြ႕တင္လိုက္တယ္။</span></div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">ကားေပၚေရာက္တဲ့အထိ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ အဘိုးႀကီးကို ဘာစကားမွ မေျပာျဖစ္ၾကေသးဘူး။ အဘိုးႀကီးရဲ႕ ခပ္အက္အက္စကားသံေတြနားေထာင္ရင္း `ႏြားတစ္ေထာင္´ဆိုတဲ့စကားကိုသာ အႀကိမ္ႀကိမ္ၾကားေယာင္လို႔ အခ်ိန္အေတာ္ႀကီးၾကာတဲ့အထိ အဘိုးႀကီးကို ႏွစ္သိမ့္ဖို႔ စိတ္ထဲမွာ စကားလံုးေတြကို က်ဳပ္ပံုေဖာ္ၾကည့္ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ဒါေပမယ့္….</span></div><div class="MsoNormal" style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;"> </div><div class="MsoNormal" style="color: #783f04; text-align: right;"><span style="font-family: "Arial","sans-serif";">မင္းေ၀ဟင္</span></div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-51514167280287719902011-09-24T16:45:00.000-07:002011-09-24T16:45:42.131-07:00ကတၱိမသား<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIjFbw5xexuzFGvfCvmxtkl0GrSebSxOZxKsOCv2mYKvae7bi7S7Qkz8VUkXQI0wIbxAWa7jP9pzGO7SiNRl_WqQv9AH0X6rIF0RLJkQkxwZsVYANBkU7fggo24nwFVQOA-FG7Dy643J60/s1600/255684_218715471483827_100000361263930_735244_1347233_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="373" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIjFbw5xexuzFGvfCvmxtkl0GrSebSxOZxKsOCv2mYKvae7bi7S7Qkz8VUkXQI0wIbxAWa7jP9pzGO7SiNRl_WqQv9AH0X6rIF0RLJkQkxwZsVYANBkU7fggo24nwFVQOA-FG7Dy643J60/s400/255684_218715471483827_100000361263930_735244_1347233_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
ေပါက္ပြင့္ေတြ စိန္ပန္းနီပြင့္ေတြနဲ႔ တန္ဆာဆင္ထားတဲ့ ရြာကေလးရဲ႕ ေႏြတစ္ေန႔ဟာ အနီေရာင္ကန္႔လန္႔ကာႀကီးတစ္ခ်ပ္ ျဖန္႔ခင္းထားသလို အဆံုးအစမဲ့ နီျမန္းေနတယ္။ ၀န္းက်င္တစ္ခုလံုး အပူဓာတ္ေတြ ကူးစက္ေနပံုကလည္း ေရကန္ထဲက ေရေတြေတာင္ အခုခ်က္ခ်င္းႀကီး ဆူပြက္လာေတာ့မယ့္အတုိင္း။ သဲတရွပ္ရွပ္ျဖစ္ေနတဲ့ ရြာလယ္လမ္းေလးကို ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားေအာင္ေတာ့ ေႏြေလရူးကလည္း ဘယ္လာၿပီး တတ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အထက္ပူ၊ ေအာက္ကပူနဲ႔ ဘိန္းမုန္႔ ဖုတ္ခံထားရသလို ရြာကေလးရဲ႕ အလယ္ေခါင္ တည့္တည့္မွာေတာ့ ရာသီဥတုနဲ႔ သဟဇာတမျဖစ္လွစြာ အလွဴေျဗာသံေလးက ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း သံရွည္ဆြဲလို႔။ <br /><br />အဲဒီ အလွဴေျဗာသံေနာက္မွာ ထပ္ၾကပ္မကြာ ကပ္ၿပီး ပါလာတဲ့ အသံေတြက တစ္ခ်ီ တစ္ခ်ီဆိုရင္ ေျဗာသံကိုေတာင္ ဖုံးလႊမ္းေလာက္ေအာင္ စူးရွေနတယ္။ ေျပးသူက ေျပး ေအာ္သူက ေအာ္ အသံမ်ိဳးစံုေနာက္ခံနဲ႔ ရြာကေလးဟာ ရုပ္လံုးၾကြေနတယ္။ ဘယ္လိုပဲေခၚေခၚ သူတို႔ေခၚေနတဲ့သူကေတာ့ အစအနေတာင္ မေတြ႕ရပါဘူး။<br /><br />`ကိုဆယ္ျပားေရ... ကိုဆယ္ျပား´<br />`ဦးဆယ္ျပားေရ... ဗ်ိဳ႕ ဦးဆယ္ျပား´<br />အရြယ္မ်ိဳးစံုတို႔ရဲ႕ ေခၚသံမ်ိဳးစံုဟာ ဟိုမွသည္မွ ပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ ေခၚသူေပါင္းမ်ားစြာဆီက ထြက္ေနတဲ့ အသံမ်ိဳးစံုဟာ ေရာေထြးေနတဲ့အတြက္ ပီပီျပင္ျပင္ မဟုတ္လွသလို ေျပးလႊားေနတဲ့ လူအုပ္ေၾကာင့္ ရြာလယ္လမ္းမႀကီးဟာလည္း ျမင္ကြင္းေတြ မသဲကြဲေတာ့ဘဲ တကယ့္လွည္းလမ္းမႀကီး အတိုင္း ဖုန္တေထာင္းေထာင္းကို ထလို႔။<br /><br />`ေၾသာ္... ဒုကၡပါပဲ။ ဒီအလွဴရွင္ ဆယ္ျပားႏွယ္ အလ်ဴတရားနာခါနီးမွ´<br /><br />အရီးျမက သူ႔စကားကို အဆံုးမသတ္ဘဲ ဟိုသည္အၾကည့္ေတြ ေရႊ႕လို႔ ေပ်ာက္ေနတဲ့ ဆယ္ျပားဆိုတဲ့လူကို တစ္တပ္တအား ကူၿပီး ရွာၾကည့္တယ္။<br />`ဘယ္လို ျဖစ္တာပါလိမ့္´ ဆိုတဲ့အေတြးကို အရီးျမက ဆက္ၿပီး ေတြးၾကည့္ေတာ့ အေျဖဟာ အရီးျမေခါင္းထဲမွာ အဆင္သင့္ျဖစ္လာတယ္။<br />`ဒီကိစၥ သာခင့္ကို ေမးရင္ ျပတ္ၿပီေပါ့´<br /><br />အရီးျမက ဒီလိုေတြးရင္း ေပ်ာက္ေနတဲ့ အလွဴရွင္ကိုဆယ္ျပားကိုလည္း ကူၿပီး ရွာဖို႔ အစီအစဥ္ မရွိေတာ့ပါဘူး။ နဂိုမူလ ရည္ရြယ္ခ်က္ျဖစ္တဲ့ အလွဴအိမ္ကို သြားလို႔ တရားနာဖို႔ပဲ ျပင္လုိက္တယ္။ ေျခလွမ္းေတြကို ခပ္သုတ္သုတ္ျပင္ရင္း အလွဴအိမ္ေရာက္မွ သူ႔ရဲ႕ေမာင္ျဖစ္တဲ့ သာခင္ကို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ က်ိတ္ေမးလို႔ ဆယ္ျပားအေၾကာင္း စံုစမ္းမယ္လို႔လည္း ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ သာခင္ဆိုတာက အျခားသူမွ မဟုတ္တာ။ အလွဴရွင္ ကိုဆယ္ျပားရဲ႕ ေယာကၡမကိုး။<br />မနက္ႀကီးက အလွဴအိမ္ကို အရီးျမတစ္ေခါက္ေရာက္တယ္။ ဒီကတည္းက အလွဴရွင္ဆယ္ျပားရဲ႕ မ်က္ႏွာသုန္သုန္မႈန္မႈန္နဲ႔ မၾကည္လင္တဲ့ မ်က္၀န္းေတြကို အကဲေတာ့ခတ္မိသား။ အလွဴရွင္ကိုဆယ္ျပားရယ္က အရင္ေန႔ညေနကမွ သကၤန္းဆီးလိုက္တဲ့ သူ႔သားကိုရင္ကို ေတြေတြႀကီး ၾကည့္လို႔ သက္ျပင္းေတြ၊ သက္မေတြ တစ္ေလွႀကီးခိုးခ်ေနတာ ေတြ႕ခဲ့လိုက္တယ္ေလ။<br />ဒီကတည္းက အရီးျမက `ဟဲ့ သာခင္၊ နင့္သမက္ကို ၾကည့္ထိန္းဦး၊ အလွဴက ၿပီးေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ေန႔လည္မြန္းလြဲ တစ္ခ်က္တီးကို တရားနာေရစက္ခ်ရဦးမွာ´ လို႔ ေမာင္ျဖစ္တဲ့ <br />သာခင္ကို တိတ္တိတ္က်ိတ္မွာရသလို။<br /><br />`ဟဲ့... ဆယ္ျပားရဲ႕၊ ဒီအလွဴက နင့္ရဲ႕အလွဴဟဲ့။ ထန္းရည္ေစာ္ကလည္း နံလိုက္တာ။ ထန္းရည္က ေသာက္ထားရေသးလား။ ေန႔လည္က် အလွဴေရစက္ခ်ရမွာေနာ္။ အလွဴကို ထန္းရည္နဲ႔ ေရစက္ခ်လို႔ မရဘူးဟဲ့´<br />ဆိုၿပီး အျခား အလွဴလာတဲ့ လူေတြ မသိေအာင္ ပါးစပ္ကလည္း ခပ္အုပ္အုပ္ေျပာလို႔၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေ၀့ကနဲ တခ်က္ၾကည့္။ လူလစ္ေလာက္ၿပီထင္ေတာ့ ဆယ္ျပားရဲ႕ေခါင္းကို ေဒါင္ခနဲ တခ်က္ေခါက္ခ်ခဲ့ေသးတာ။<br /><br />အလွဴရွင္မို႔လို႔ ရွိန္ေနစရာလည္း မလိုဘူးေလ။ ဆယ္ျပားဆိုတာက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ငယ္ေမြးၿခံေပါက္ကိုး။ အဲ့လို ငယ္ေမြးၿခံေပါက္မို႔လို႔လည္း ဆယ္ျပားအေၾကာင္းကို အရီးျမက ခေရေစ့တြင္းက် သိထားတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ဆယ္ျပားရဲ႕စိတ္ထဲ ဘာေတြရွိေနၿပီဆိုတာကအစ အရီးျမနဲ႔ သူ႔ေမာင္ ဦးသာခင္က သိေနၾကတာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေန႔မနက္ ျဖစ္ေနတဲ့ အလွဴရွင္ကိုဆယ္ျပားရဲ႕ မ်က္၀န္းနက္နက္ေတြ၊ အၾကည့္စူးစူးေတြ။<br />`အို... ဆယ္ျပားျဖစ္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြက ဒီေန႔ရယ္မွ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကာေနၿပီ။ အေတာ္ေလးကို ၾကာေနခဲ့ပါၿပီ´ <br /><br />အရီးျမရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲ အေတြးေတြက ဘာကို စိတ္ပူရမွန္း မသိေအာင္ တစ္ခုခုကို စိတ္ပူလာေစတယ္။ အလွဴတရားနာခါနီးမွ ဆယ္ျပားရယ္က ေပ်ာက္ရတယ္လို႔။<br />`အို... ေနာက္မွ ျဖစ္လာမယ့္ဟာေတြ အသာထား၊ ဒီေန႔လည္ တရားနာေရစက္ခ်ၿပီးလို႔ အလွဴေလးျဖစ္ေျမာက္သြားရင္ပဲ ေတာ္လွပါၿပီ´<br />အေတြးစကို ျဖတ္လို႔ သဘက္ကေလး ေခါင္းေပၚတင္ၿပီး အလွဴအိမ္ဘက္ကို အရီးျမခပ္သုတ္သုတ္ ႏွင္တယ္။ ေရွ႕တူရူက ေျဗာသံနဲ႔ အေနာက္ဘက္ဆီက လူသံေတြကေတာ့ အရီးျမရဲ႕ အာရုံနဲ႔အၿပိဳင္ အသံမ်ိဳးစံုထြက္ေနဆဲပဲ။<br /></div>
<div style="text-align: center;">
...............</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />ဒီအလွဴပြဲကို လုပ္မယ္လို႔ စၿပီး ေျပာခဲ့တာကလည္း အလွဴရွင္ ဆယ္ျပားပါပဲ။ ဒီတုန္းက အရီးျမန႔ဲ အလွဴရွင္ ျဖစ္လာမယ့္ ဆယ္ျပားရဲ႕ ေယာကၡမ ဦးသာခင္ကပဲ အလွဴအတြက္ စီစဥ္စရာရွိတာေတြ စီးစဥ္လို႔ အစစအရာရာ ဦးေတာင္ေပးခဲ့ရတာ။ ဦးသာခင္ရဲ႕ သမီး၊ ဆယ္ျပားရဲ႕မိန္းမ ေအးရီက ငယ္ငယ္ကတည္းက ဘာတစ္ခုမွ ျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ စီစဥ္တတ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ဦးသာခင္ရဲ႕ ဇနီးဆံုးေတာ့ ဦးသာခင္ရဲ႕ အစ္မ အပ်ိဳႀကီး အရီးျမကပဲ ႏွစ္အိမ့္တစ္အိမ္ ကူးလို႔ ေအးရီကို ေစာင့္ေရွာက္လာခဲ့ရတာ။ ဒီေန႔အထိပဲ ဆိုပါေတာ့။<br />ဆယ္ျပားဆိုတာကေတာ့ ေအးရီထက္ေတာင္ ပိုလို႔ဆိုးေပါ့။ ဆယ္ျပားဆိုတဲ့ နာမည္ရလာတာကိုပဲ ၾကည့္။ အစက သူ႔နာမည္က ဆယ္ျပားမဟုတ္ပါဘူး။ ငယ္ငယ္ကတည္းက သူမ်ားေတြလို ဦးေႏွာက္ဥာဏ္ရည္က မဖြံ႕ၿဖိဳးေလေတာ့ ကေလးေတြ ၾကားထဲ ဆယ္ျပား၊ ဆယ္ျပားနဲ႔ ေနာက္ေျပာင္ေခၚလို႔ ဘာၾကာမတုန္း။ နာမည္အရင္း လွေမာင္ဆိုတာက စုန္းစုန္းျမဳပ္ကေရာ။<br />ဆယ္ျပားရဲ႕အေဖက ဦးသာခင္တို႔အိမ္မွာ သူရင္းငွားလာလုပ္ေတာ့ ဆယ္ျပား အသက္ရွိလွ ေျခာက္ႏွစ္ ခုနစ္ႏွစ္ေပါ့။ အဲဒီကတည္းက ဦးသာခင္တို႔ အိမ္ကို ဆယ္ျပား ေရာက္လာလိုက္တာ ဆယ္ျပားအေဖလည္း ဆံုးေရာ ျပန္စရာ ေနရာမရွိတဲ့ဆယ္ျပား၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္မွာပဲ ဦးသာခင္အိမ္ ေသာင္တင္ကေရာ ဆိုပါေတာ့။<br /><br />အစပိုင္းအရြယ္ကေလးေတြ ေရာက္လာေတာ့ ဆယ္ျပားနဲ႔ ေအးရီ တစ္ခုခု ျဖစ္သြားမွာကို ဦးသာခင္တို႔ စိုးရိမ္လိုက္ပံုမ်ား ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့။ အရီးျမဆိုတာက ပိုလို႔ေတာင္ ဆိုးေပါ့။ ေအးရီက အူတူတူ၊ အတတ ဆိုေပမယ့္ လယ္နဲ႔ ေခ်ာင္းနဲ႔ ဆိုသလို မဟုတ္လား။ ဆယ္ျပားလို တစ္ေကာင္ၾကြက္ တစ္မ်က္ႏွာအျပင္ ရူးႏွမ္းႏွမ္း က်ပ္မျပည့္ေကာင္နဲ႔ ဘယ္လာ သေဘာတူလိမ့္မတုန္း။ သူတို႔ကသာ ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္ သေဘာမတူၾက၊ တစ္ခုခု ျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္ၾက ျဖစ္ေနၾကေပမယ့္ ဆယ္ျပားနဲ႔ ေအးရီကေတာ့ ေအးေဆးပါပဲ။<br /><br />ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြသာ ျဖစ္လာတယ္။ ဆယ္ျပားက ရြာရိုးကိုးေပါက္မွာ ကေလးတစ္အုပ္နဲ႔ ေလာက္စာလံုးေခါင္ပံုကဲ၊ သားေရကြင္းပစ္တမ္း ကစားလို႔ အားမရေသးသလို ေအးရီကလည္း ဟင္းတစ္မယ္ မေျပာနဲ႔ ထမင္းအိုးတစ္လံုးေတာင္ ေျဖာင့္ေအာင္ မတည္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ ထမင္းအိုးတင္ မဟုတ္ပါဘူး။ ေအးရီတို႔က ဘာတစ္ခုမွကို ေျဖာင့္ေအာင္ မလုပ္တတ္တာ။ တစ္ခုခု လုပ္ခိုင္းၾကည့္။ ဘာတစ္ခုမွကို ေရရာတယ္ မရွိပါဘူး။ `ေန႔မျမင္၊ ညကန္း၊ မနက္စမ္းတ၀ါး၀ါး´ ဆိုသလိုကို ေအးရီတို႔က ထူးခၽြန္တာ။ ပညာေရးဘက္ ေတာ္သလား ဆိုေတာ့လည္း ခုနစ္တန္း သံုးခါက် ဆိုတဲ့အစားထဲမွာ ေအးရီတို႔က ထိပ္ဆံုးက ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။<br /><br />အဲဒီလို အူတူတူ အတတ ေအးရီနဲ႔ ရူးႏွမ္းႏွၽြ္း ဆယ္ျပားတို႔ အေျခအေနက ဘာမွ မထူးျခားေပမယ့္ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စိတ္ပူၿမဲ ပူေနၾကတုန္းပါပဲ။ ႏွစ္ေယာက္ ႀကိဳေတြးသလို ဆယ္ျပားနဲ႔ ေအးရီက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ၾကပါဘူး။ ဒါေပမယ့္....။<br /></div>
<div style="text-align: center;">
...........</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />တျဖည္းျဖည္းန႔ဲ အလွဴပြဲက နီးလာေလ ဆယ္ျပားရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြက ေျပာင္းေျပာင္းလာသလို စကားေျပာတာေတြကလည္း ေရွ႕ေနာက္ အဆီအေငၚမတည့္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒီကတည္းက တစ္ခုခု ျဖစ္ၿပီဆိုတာကို ဦးသာခင္နဲ႔ အရီးျမက ရိပ္စားမိၿပီ။ လူႀကီးႏွစ္ေယာက္က ဘယ္လိုပဲ ရိပ္စားမိလည္း အလွဴ႕အစ္မ ေဒၚေအးရီကေတာ့ ပံုမပ်က္ပါပဲ။ ဘာကိုမွ မေတြးတတ္သလို ဘာကိုမွလည္း မေတြးပါဘူး။<br /><br />`က်ဳပ္က အလွဴ႕ဒါယိကာ လုပ္ခ်င္တာဗ်။ အခုဟာက ဟင္း...´<br />ဆိုၿပီး ဆယ္ျပားတို႔ အဆံုးမရွိတဲ့ စကားေတြေျပာလိုေျပာ။ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ စကားေတြလည္း ေျပာလားေျပာရဲ႕။ ထန္းရည္မူးလာတဲ့ ေန႔ဆို ပိုလို႔ေတာင္ဆိုးေသး။ <br /><br />အဆိုးဆံုးကေတာ့ တစ္သက္လံုး ေၾကာက္လာရတဲ့ အရီးျမကိုေတာင္...<br />`အရီးျမ မိန္းမတစ္ေယာက္က ငါးလေလာက္ ဗိုက္ႀကီးရင္ ေမြးေရာလားဗ်´<br /><br />ဒီလို ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ဆယ္ျပားတို႔က ေမးလုိက္တာမွ ေျဖာင့္လုိ႔။ `က်ဳပ္မသိလို႔ေမးတာေနာ္´ ဆိုတဲ့ စကားပုလႅင္ေလးေတာင္ ပါလိုက္ေသး။ အရီးျမတို႔ကေတာ့ ဒီေမးခြန္းမ်ိဳးကို ဘယ္လာၿပီး ေျဖလိမ့္မလဲ။ မ်က္လံုးကို ျပဴးသထက္ ျပဴးေအာင္လုပ္လို႔ `ငါ့ကို ဒါေတြ လာေမးစရာလားဟဲ့´ ဆိုတဲ့ တန္ျပန္ေမးခြန္းကို ေမး၊ လက္တစ္ဖက္ကလည္း ေလထဲမွာ ၀ဲလို႔ ေဒါက္ခနဲဆို ဆယ္ျပားေခါင္းကို ပူသြားေအာင္ ေခါက္ခ်ၿပီး ေမးခြန္းကို အစေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ေတာေပါ့။<br /><br />ဒီကတည္းက ဘာမွ ျပန္မေျဖေပမယ့္ `တစ္ခုခုကို ဆယ္ျပားသိေနသလား´ ဆိုၿပီး လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ဆီကို အရီးျမ ေျပးၿပီး ျမင္ေယာင္ေတာ့လည္း အဲဒီအခ်ိန္ကေန အခုအခ်ိန္ထိ ဆယ္ျပားတို႔က အရိုးခံေလ။ အခု သားေလး ဆယ္ႏွစ္ျပည့္လို႔ သကၤန္းဆီးမွ ဆယ္ျပားတို႔ ေဖာက္လာတဲ့ ေရာဂါ။ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ႀကိဳၿပီးျမင္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ရွစ္ႏွစ္၊ သားေလး ႏွစ္ႏွစ္ သားေလာက္ အရြယ္က ေအးရီကို အရီးျမက ေျပာခဲ့ေသးတာ။<br /><br />`ဟဲ့... ေအးရီ၊ ကေလးေနာက္တစ္ေယာက္ေလာက္ ထပ္ၿပီး ေမြးပါဦးေအ။ ဆယ္ျပားလည္း သမီးေလး တစ္ေယာက္ေလာက္ေတာ့ ထပ္ၿပီးလိုခ်င္ရွာမေပါ့´ လို႔ ေျပာေတာ့ ေအးရီတို႔က ဘာျပန္ေျပာတယ္ မွတ္လဲ။<br /><br />`ကေလး တစ္ေယာက္ ေမြးတယ္ဆိုတာ လြယ္တာ မဟုတ္ဘူး အရီးျမရဲ႕။ ဗိုက္ႀကီးရတာကိုက လြယ္တဲ့ကိစၥမွ မဟုတ္တာ။ မယံုရင္ အရီးျမ ဗိုက္ႀကီးၾကည့္ပါလား´ တဲ့။<br />အဲဒီလိုကို ခံေျပာတာ။ အျခားကိစၥေတြမွာသာ ေအးရီတို႔ အခ်င္ အမယ္။ ေဆးထိုး ေဆးေသာက္က်ေတာ့ အခ်ိန္ကို မွန္လို႔။ အခုအခ်ိန္ထိ ေနာက္ထပ္ ကေလးထပ္မရတာပဲ ၾကည့္။ ဒီေတာ့ အရီးျမလည္း ဘာဆက္ေျပာလို႔ရမတုန္း။ အခုလိုမ်ိဳးလည္း ဆယ္ျပားတို႔က ျဖစ္လာေသးတာမွ မဟုတ္တာ။ အရီးျမ ပါးစပ္ပဲ ပိတ္ထားလုိက္တာေပါ့။ အခုက်မွသာ ဘယ္က ဘယ္လို ျဖစ္လာတယ္မသိဘူး။ ဆယ္ျပားရယ္ေလ။<br /><br />`ငါးလနဲ႔ ကေလးေမြးလို႔ ရသလား´ ေျပာလိုေျပာ။ အဆိုးဆံုးကေတာ့ တစ္ခုခုကို သိေနတဲ့ ပံုႀကီး။<br /></div>
<div style="text-align: center;">
............</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />ဒီလိုနဲ႔ ေရစက္ခ်တရားနာဖို႔ အခ်ိန္က နီးကပ္လာတယ္။ အလွဴရွင္ကိုဆယ္ျပားကို လိုက္ရွာတဲ့ ရြာထဲက အဖြဲ႕လည္း စိတ္ေလွ်ာ့ေမာပန္းစြာ တပ္ေခါက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ သေဘာက ဆယ္ျပားကိုလည္း ရွာမေနေတာ့ဘဲ ဦးသာခင္ပဲ ေရစက္ခြက္ကိုင္ေပါ့။ ဒီလိုသေဘာထားလုိက္ၾကတာ။ အလွဴ႕အစ္မ ေအးရီကေတာင္ အဲဒီလို လြယ္လြယ္သေဘာထားလုိက္ႏိုင္ေပမယ့္ မ်က္၀န္းႏွစ္စံုကေတာ့ အျပင္းအထန္ အလုပ္လုပ္ေနဆဲပဲ။<br /><br />အလွဴမ႑ပ္ဆီကို ၾကြလာတဲ့ ရြာဦးေက်ာင္းက ဘုန္းႀကီးေတြ တျဖည္းျဖည္း မ႑ပ္ဆီကို နီးကပ္လာေပမယ့္ ဆယ္ျပားတို႔ကေတာ့ အရိပ္အေယာင္ေတာင္ မေတြ႕ေသးဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ အလွဴအိမ္ေရာက္ဖို႔ ၿခံ၀ိုင္းထဲ၀င္ေတာ့မွ ဆယ္ျပားတို႔က ဘြားခနဲကို ေပၚလာခဲ့တာ။ မိုးက်ေရႊကိုယ္ သက္ေတာင့္သက္သာ ေပၚလာတာေတာ့ ဘယ္ဟုတ္လိမ့္မလဲ။<br />၀ိုင္းထဲကို အ၀င္လမ္း မန္က်ည္းပင္ႀကီးေအာက္မွာ ေကာက္ရိုးပံုႀကီး တစ္ပံုရွိတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ထန္းရည္မူးၿပီး ေကာက္ရိုးပံုေပၚတက္အိပ္ေနမွန္း မသိတဲ့ အလွဴရွင္ ဆယ္ျပားက ဘုန္းႀကီးေတြ ၾကြလာတာလည္း ျမင္ေရာ ေကာက္ရိုးပံုေပၚက ေလွ်ာၿပီး ဆင္းလာလုိက္တာ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းႀကီး ေျခစံုရင္းမွာ ေခြေခါက္ေခါက္ကေလးေပါ့ ျပဳတ္က်လာတယ္။ လက္အုပ္ကေလးေတာင္ ခ်ီထားလိုက္ေသးရဲ႕။ ထန္းရည္မူးတဲ့ အရွိန္၊ ေကာက္ရိုးပံုေပၚက ျပဳတ္က်လာတဲ့ အရွိန္နဲ႔ အလွဴရွင္ကိုဆယ္ျပားတို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေတာင္ ထမလာႏိုင္ပါဘူး။ ရြာသားႏွစ္ေယာက္ တြဲထူၿပီး ေခၚလာမွ မ႑ပ္ထဲကို ဒယီးဒယိုင္ေပါ့။ ၀င္လာၾကတယ္။ <br /><br />နဂိုက ေရစက္ခြက္ကို္င္ဖို႔ ျပင္ေနတဲ့ ဦးသာခင္က အလွဴရွင္ဆယ္ျပားေရွ႕ကို ေရစက္ခြက္ ထိုးေပးတယ္။ တရားနာေနတဲ့ အခ်ိန္ထိ ဆယ္ျပားတိုကေတာ့ မ႑ပ္ထဲမွာ ေခြေခြေခါက္ေခါက္ေပါ့။ ေက်ာင္းထိုင္ ဘုန္းႀကီးကလည္း အလွဴရွင္ရဲ႕ အေျခအေနကို ရိပ္စားမိေတာ့ တရားကို ခပ္တိုတိုေဟာလို႔ ေရစက္ခ်ဖို႔ လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာတင္ ဘယ္သူမွ မထင္မွတ္ထားတဲ့ အလွဴရွင္ ကိုဆယ္ျပား ရဲ႕ ေမးျမန္းေလွ်ာက္တင္ခန္းက ေပၚလာခဲ့တာ။ နဂိုကတည္းက ဆယ္ျပားျဖစ္ေနရတဲ့ ၾကားထဲ ထန္းရည္ကပါ မူးေနလိုက္ေသးေတာ့ ဆယ္ျပားတို႔အသံက အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့၊ အမွားမွား အယြင္းယြင္းေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ဆယ္ျပားေလွ်ာက္လုိက္တဲ့....<br /><br />`ဘယ္လိုေသာ ပုဂၢိဳလ္ဟာ အလွဴ႕ဒါယိကာ ေျမာက္ပါသလဲ ဘုရား´ ဆုိတဲ့ ေလွ်ာက္ထားခ်က္ကို ဘုန္းေတာ္ႀကီးက သေဘာေပါက္ၿပီး အႏွစ္ခ်ဳပ္ေဟာတယ္။<br /><br />ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေဟာေနတာေတြထဲက တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဆယ္ျပားနားထဲ ၾကားသာ ၾကားေနရတယ္။ မ၀င္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဘုန္းေတာ္ႀကိး ေနာက္ဆံုးေဟာလုိက္တဲ့ စကားေလးဟာ ငိုက္ေနတဲ့ ဆယ္ျပားရဲ႕ေခါင္းကို ဆတ္ခနဲ ေထာင္သြားေစခဲ့တယ္။ ေမွးေနတဲ့ ဆယ္ျပားရဲ႕ မ်က္၀န္းေတြကို ျပဴးက်ယ္သြားေစခဲ့တယ္။<br />`ကိုယ့္ရဲ႕သားပဲ ျဖစ္ေစ၊ ကိတၱိမသားပဲ ျဖစ္ေစ ရွင္ျဖာပရိကၡရာ စံုလင္စြာနဲ႔ သကၤန္းဆီးလို႔ သာသနာ့ေဘာင္ကို သြတ္သြင္းေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ ဒကာဆိုလိုခ်င္တဲ့ အလွဴ႕ဒါယိကာ ေျမာက္ပါၿပီ။ ဒကာ ဆယ္ျပားလို ကိုယ့္ရဲ႕သားကို သကၤန္းဆီးအလွဴ ျပဳေပးတာ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ ကိတၱိမသားဆိုတဲ့ သူတစ္ပါးရဲ႕သားကို သကၤန္းဆီးေပးႏိုင္ခဲ့ရင္ အလွဴ႕ဒါယိကာ ေျမာက္ပါၿပီ´<br />ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဆယ္ျပားနားလည္ႏိုင္ေလာက္တဲ့ စကားေတြ သံုးၿပီး အရိုးရွင္းဆံုး ေဟာၾကားတယ္။ ဘုန္းႀကီးရဲ႕ စကားအဆံုးမွာ ဆယ္ျပားဆတ္ခနဲ ေခါင္းေထာင္လို႔ ေရစက္ခြက္ကို ကိုင္တယ္။ `ေရစက္ခ်လို႔ ရပါၿပီဘုရား´လို႔လည္း ေျပာလုိက္တယ္။<br /><br />ၿပီးေတာ့......<br />`ကိတၱိမသား.... ကိတၱိမသား´လို႔လည္း ဆယ္ျပားပါးစပ္ကေန ခပ္တိုးတိုးနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ရြတ္ေနေသးတယ္။<br /><br />ေရစက္ခြက္ကိုင္ထားတဲ့ ဆယ္ျပားရဲ႕လက္ေတြ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာကို ဦးသာခင္နဲ႔ အရီးးျမက ၿပိဳင္တူ သတိထားမိၾကတယ္။ ေရစက္ခ်ေနရင္း ဆယ္ျပားက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို လွမ္းၿပီး ၾကည့္တယ္။ တစ္ခုခုကို သေဘာေပါက္ေနတဲ့ မ်က္၀န္းေတြနဲ႔ေလ။ <br /><br />ဦးသာခင္နဲ႔ အရီးျမရဲ႕ နားထဲ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ ေရစက္ခ်တရားတိုင္ေပးတဲ့ အသံကို မၾကားရသလို ေရစက္ခ်တရား လုိက္ဆိုေနတဲ့ ဆယ္ျပားရဲ႕ အသံကိုလည္း မၾကားရဘူး။<br />ဟိုး... လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ဆီက ေႏြတစ္ညရဲ႕ ျမင္းခြာသံေတြ၊ အိမ္ေပၚ ေျပးတက္လာတဲ့ ဓားျပေတြ၊ ပစၥည္းေတြယူၿပီး သမီးေလးေအးရီကို ဓားစာခံေခၚသြားတဲ့ ျမင္ကြင္း။ ၿပီးေတာ့... အဲဒီျဖစ္ရပ္ေတြရဲ႕ ေနာက္ထပ္ေလးလေလာက္မွာ ဆယ္ျပားနဲ႔ ေအးရီကို မဂၤလာေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ျမင္ကြင္း။ ျမင္ကြင္းေတြက ဦးသာခင္နဲ႔ အရီးျမရဲ႕ အာရုံမွာ အစီအရီ တစ္ကန္႔စီ တစ္ကန္႔စီ။<br />အဲဒီေနာက္ဆံုးမွာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထပ္တူၾကားေနရတဲ့ အသံကေတာ့ ေစာေစာက ဆယ္ျပားပါးစပ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ ရြတ္ေနခဲ့တဲ့ ကိတိၱမသားဆိုတဲ့ ပဲ့တင္သံတစ္ခုပဲ။<br /><br />ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေရစက္ခ်တရား ၿပီးဆံုးသြားတယ္။ သကၤန္းဆီး အလွဴႀကီးတစ္ခုဟာလည္း ေအာင္ျမင္စြာ ၿပီးဆံုးသြားၿပီ။ ဦးသာခင္နဲ႔ အရီးျမတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေၾကာင္စီစီအၾကည့္နဲ႔ ဆယ္ျပားကို ၿပိဳင္တူလွမ္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ ဆယ္ျပားရဲ႕ မ်က္၀န္းအစံုက တစ္ခုခုကို ေက်နပ္ေနတဲ့ပံုနဲ႔ ထူးျခားစြာ ၿပံဳးေယာင္သမ္းေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရစက္ခ်တရား ဆံုးသြားကတည္းက ငိုက္က်သြားတဲ့ ဆယ္ျပားရဲ႕ဦးေခါင္းကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ၿပီး ေထာင္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး။<br /></div>
<div style="text-align: center;">
...........</div>
<div style="text-align: justify;">
<br />မင္းေ၀ဟင္<br />(ေရႊအျမဳေတ ေအာက္တိုဘာ ၂၀၀၇)<br /> </div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-58610398027537799062011-09-18T14:03:00.000-07:002011-09-18T14:03:26.391-07:00သၾကၤန္ ကၾကိဳး<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.facesmagazine.asia/images/photos/april_10/Minwaihin-1.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.facesmagazine.asia/images/photos/april_10/Minwaihin-1.jpg" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.facesmagazine.asia/images/photos/april_10/Minwaihin-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.facesmagazine.asia/images/photos/april_10/Minwaihin-2.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.facesmagazine.asia/images/photos/april_10/Minwaihin-3.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.facesmagazine.asia/images/photos/april_10/Minwaihin-3.jpg" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="http://www.facesmagazine.asia/images/photos/april_10/Minwaihin-4.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="http://www.facesmagazine.asia/images/photos/april_10/Minwaihin-4.jpg" /></a></div>
ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-65377830615258930602011-08-15T07:46:00.000-07:002011-08-28T08:45:23.525-07:00ေနာက္ဆက္တြဲ ဂယက္ငယ္ေလးမ်ား<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNYotM0uEaodeqRjbG72L_gO2JDAISSXyX3eW5b9vXQUqZcTJ3m4nwetx2w7KCqH4q1TDo3ShsAgKPkCe5f8jUXCEpREuPRLKnfwrAOBGatWt4Q1J1snWiTYe39bAbjdSS4X80KI6Ic5c/s1600/IMG_4218.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjNYotM0uEaodeqRjbG72L_gO2JDAISSXyX3eW5b9vXQUqZcTJ3m4nwetx2w7KCqH4q1TDo3ShsAgKPkCe5f8jUXCEpREuPRLKnfwrAOBGatWt4Q1J1snWiTYe39bAbjdSS4X80KI6Ic5c/s320/IMG_4218.jpg" width="320" /></a></div><br />
<div style="text-align: center;">၁</div><div style="text-align: justify;">ဒီေန႔ မိုးရြာေနပံုႀကီးက အရင္ရက္ေတြကနဲ႔ကို မတူတာ။ တစ္ေနကုန္ လင္းသြား ရပ္သြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိ။ သုတ္ခနဲရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးဟာ အရင္ရက္ေတြလို ခဏေလာက္သဲႀကီးမဲႀကီးရြာ။ ၿပီးရင္တိတ္သြား။ အဲဒီလိုမ်ိဳးကို မဟုတ္တာ။ ရုတ္တရက္ ဒေရာေသာပါး ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးဟာလည္း အၿငဳိးေတြနဲ႔လို႔ ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ကို ျပန္ၿပီးမတိတ္ေတာ့တာ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္ဆီကမွန္းမသိဘဲ တေဝါေဝါျမည္လာတဲ့ ေလကလည္း ကိုေရႊမိုးနဲ႔အၿပိဳင္ ႏွစ္ပါးသြားၿမိဳင္ထ ပူးတြဲကခ်င္ေသးေတာ့ မခက္လား။ မိုးသံနဲ႔ ေလသံေပါင္းေတာ့ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာ တရႊီရႊီထေနေအာင္ပဲ တဝူးဝူးနဲ႔ ပြက္ေလာရိုက္ေနတယ္။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အဲ့ဒီလို မိုးသံေလသံၾကားထဲမွာ ကိစၥတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အေယာက္၂၀ေလာက္ရွိမယ့္ လူတစ္စုဟာ အမိုးတစ္ျခမ္းသာရွိတဲ့ ရြာလယ္က ဇရပ္အိုေလးထဲမွာ စုရုံးေရာက္ရွိေနၾကတယ္။ မၾကာေသးခင္က တိုက္သြားတဲ့ မုန္တိုင္းရဲ႕ေနာက္ကို အပ်ိဳမလင္ေနာက္လိုက္သလို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားတဲ့ ဇရပ္ရဲ႕အမိုးတစ္ျခမ္းဟာ အစအနေတာင္ ရွာေတြ႕ေတာ့တာမဟုတ္ဘူးေလ။ အခုက်န္ေနတဲ့ အမိုးတစ္ျခမး္ဆိုတာကလည္း မိုးေလေလးတစ္ခ်က္အသုတ္မွာေတာင္ ဂလပ္၊ ဂလပ္ ျမည္ေအာင္ ျဗန္းျဗန္းသံ ထြက္ခ်င္ေနေသးတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ပက္စင္ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြၾကား လူတစ္စုရဲ႕ ေရွ႕မွာ မတ္တပ္အေနအထားနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ အသက္၇၀အရြယ္ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ အသံဟာ တစ္ခ်က္ခ်က္စည္းခ်က္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ မိုးသံေတြၾကားမွာ ေအာ္ၿပီးေျပာေနရတဲ့ အတြက္ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕လည္းပင္းကလည္ေစ့ဟာ အထက္ကိုတက္သြားလုိက္ ေအာက္ကိုျပန္က်လာလိုက္နဲ႔ အခ်က္မွန္သလို ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ဗိုက္ကလည္း ပိန္လိုက္ ေဖာင္းလုိက္နဲ႔ စည္းဝါးက်ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြဟာ အားတက္သေရာ အေရာင္လက္ေနတယ္။<br />
</div><div style="text-align: justify;">လူစုၿပီး စကားေျပာျခင္းဆိုတာထက္လည္း ပိုးေလးနက္ အစည္းအေဝးလို႔သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္လည္း အဓိပၸါယ္မျပည့္စံုတဲ့ ဒီေန႔ စကားဝိုင္းကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္သူကေတာ့ ဘိုးေလးထြန္းေပါ့။ ရြာသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဒီဝိုင္းကို ေရာက္သာလာတာရယ္ တခ်ိဳ႕က ဘာစကားမွကို ဝင္မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဒီစကားဝိုင္းေပၚမွာ အာရုံရွိမေနၾကဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ပုဆိုးျပင္စည္းခ်ိန္ မရလို႔ ပီနန္ႀကိဳးနဲ႔ခါးမွာ ခ်ည္ထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရႈပ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ အလုပ္ပိုေတြဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဒီစကားဝိုင္းကို တက္လာၾကသူေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဒီရြာကေလးမွာ မၾကာခင္က ျဖစ္သြားတဲ့မုန္တိုင္းရဲ႕ လွ်ာရွည္ရွည္နဲ႔ သိမ္းက်ံဳးရမ္းလိုက္တဲ့အထဲ တစ္ရြာလံုးမွာရွိတဲ့ အိမ္ေတြ သစ္ပင္ေတြ ဆိုတာ အေကာင္းပကတိ ဘယ္မွာရွိေတာ့လို႔လဲ။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမ်ားဆိုရင္ ႏို႕ဆီခြက္ ဖင္ရိုက္ဖြင့္ခံထားရသလို အထက္ကအမိုးေတြ ဘာမွမရွိေတာ့တဲ့ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီးကိုျဖစ္ေနတာ။ မုန္တိုင္းႏွင့္အားစမ္းထားလို႔ တြန္းၿဖိဳခံထားရသလို အပံုလုိက္ျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္ကေလးေတြဆိုတာလည္း ေရလို႔မရေလာက္ေအာင္ေလ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဒါေတာင္ ျမစ္ေရက ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လွ်ံတက္မလာလို႔ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳရြာကေလးဟာ ေရလႊမ္းလြင္ျပင္ထဲမွာ လက္ပစ္ကူးမေနရတာရယ္။ အဲ့ဒီလို အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳသစ္ပင္ေတြ အိမ္ေတြႏွင့္ အတူ ဘဝတူသြားတာက ရြာထိပ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ကုကၠိဳပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ေအာက္မွာ ရွိေနတဲ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းေလးေပါ့။ တကယ္ဆိုရင္ နတ္ကြန္းေလးက အိမ္ေတြ သစ္ပင္ေတြလို ဖင္ေထာင္သြားရုံနဲ႔ အားမရႏိုင္ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဝါးႀကီးေလးငါးရိုက္ေလာက္ကို တလိမ့္ေခါက္ေကြး ကၽြမ္းျပန္သြားတာ။ နတ္ကြန္းထဲက နတ္ရုပ္ေတြ က်ားရုပ္ေတြ ကေတာ့ နတ္ကြန္းေပၚက ဖင္ေထာင္ဆင္းရုံတင္ ဘယ္ကလိမ့္မလဲ။ လက္ျပတ္ ေခါင္းျပတ္ နားရြက္ျပတ္နဲ႔ဆိုတာ တစ္ခုစီျဖစ္သြားတာ။ တခ်ိဳ႕အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျပန္ၿပီးေတာင္ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူးေလ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">မုန္တိုင္းေအာက္က ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းေလးရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္အစအဆံုးကို လွမ္းၿပီးျမင္လိုက္တာက ဘိုးေလးထြန္းေလ။ ဒီတုန္းက အိမ္ကေလးယိုင္နဲ႔နဲ႔။ သစ္ပင္ေတြ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳေတြၾကား မေနရဲေတာ့တဲ့ ဘိုးေလးထြန္းက သူ႔ရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ ဘြားေလးစိန္ကို လက္တြဲလို႔ တူေတာ္ေမာင္ရွိတဲ့ ရြာထဲဘက္ကို ထြက္အလာ လမ္းမွာ နတ္ကြန္းေလးရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို မုန္တိုင္းမနက္ရဲ႕ ေဝလီေဝလင္း ေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ အစအဆံုးကို ေတြ႕လုိက္ရတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">နတ္ရုပ္ကေလးေတြ ေလထဲမွာ ကၽြမ္းထိုးေနတာကို ဘိုးေလးထြန္းက အေသအခ်ာလွမ္းၿပီး ျမင္လုိက္ေပမယ့္ နတ္ရုပ္ကေလးေတြက သူတို႔ကို မကယ္ႏိုင္သလို သူတို႔ကလည္း နတ္ရုပ္ေတြကို ဘယ္မွာ ကယ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲ့ဒီကတည္းက ဘိုးေလးထြန္းရင္ထဲ အေတာ့္ကို ေအာင့္သြားတာ။ ရင္ထဲမခ်ိလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္းရယ္ေလ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အားခ်င္းဆိုသလိုေပါ့။ ဒီစကားဝိုင္းေလးကိုလုပ္ဖို႔ ဘိုးေလးထြန္းက စီစဥ္လုိက္တာ။ ဒီစကားဝုိင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္သြားတဲ့ နတ္ကြန္းေလးကို ျပန္ေဆာက္ဖို႔။ ၿပီးေတာ့ ေဒသအေခၚ ရြာေတာ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ရြာေစာင့္နတ္ကို နတ္နန္းေလးျပန္အပ္ဖို႔။ အဲ့ဒီလို နတ္နန္းအပ္တဲ့အခါ မွာလည္း နတ္ကနားပြဲေလးမဟုတ္ေတာင္မွ ထိုင္ကနားလို႔ေခၚတဲ့ ကက္ဆက္ဖြင့္ၿပီး ကနားျပန္အပ္ပြဲေလးလုပ္ဖို႔။ အဲ့ဒီကိစၥမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဒီစကားဝိုင္းမွာ ဘိုးေလးထြန္းက မိုးသံေလသံေတြနဲ႔အၿပိဳင္ အားတက္သေရာေျပာေနတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">တခ်ိဳ႕က ေရွ႕ဆံုးမွာထိုင္ေနတာမို႔ မိုးသံေလသံၾကားက ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႔အသံကို အတိုင္းသားၾကားေနရေပမယ့္ နာထဲကို မဝင္တာ။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာရွိတာက မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္မက်ခင္အခ်ိန္ေလးမွာ ၿပိဳလဲသြားတဲ့ အိမ္ကေလးကိုျပင္ဖို႔ ဘာစရိတ္ ညာစရိတ္ ေငြအင္အားအျပင္ ၿခံဝိုင္းထဲက အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေနတနဲ့ အပင္ႀကီး အပင္ငယ္ေတြ ခုတ္တန္ခုတ္၊ ထစ္တန္ထစ္ရေအာင္ လိုအပ္တဲ့ လူအင္အားေတြ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြအတြက္ သက္ျပင္းေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ခ်ေနၾကတာကလြဲရင္ ဘာအာရုံမွကို ရွိမေနၾကတာ။ ေရွ႕မွာ စကားရပ္ေျပာေနတဲ့ ဘိုးေလးထြန္းဆိုတာက ရြာထဲမွာ အသက္အားျဖင့္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သလို ၾသဇာကလည္း ေညာင္းေသးမို႔လား။ မျဖစ္လို႔သာ လာၾကတာရယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီအေျခအေနမွာ ကိုယ့္အေရးကလြဲလို႔ ဘာကို စိတ္ဝင္စားေနရမွာတဲ့တံုး။<br />
</div><div style="text-align: justify;">တကယ္ကိုေျပာတာ။ မိုးေတြ တအုန္းအုန္း။ ေလေတြတျဗဳန္းျဗဳန္းၾကားမွာ ဘိုးေလးထြန္းသာေျပာၿပီးလို႔ ဟပ္ထိုးသြားတယ္။ နားေထာင္တဲ့သူေတြရင္ထဲ ဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး။ စကားဝိုင္းေတြရဲ႕ထံုးစံ၊ စကားဝိုင္းမွာေျပာတဲ့ သူေတြက သူတို႔စကားအၿပီးမွာ အတည္ျပဳခ်က္ေတာင္းတာေပါ့။ ခပ္ရြယ္ရြယ္လူေတြကေတာ့ “ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕သေဘာ” ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္မဆိတ္ပဲေနၾကတယ္။ ဒီအုပ္စုနဲ႔လုပ္ရင္ ဒီကိစၥေလး ဘာၾကာမွာလဲဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္လည္း ပါမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ နတ္ကြန္းဆိုတာကလည္း ရြာတစ္ရြာမွာ ရွိမွျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားၾကတာလည္း ပါမွာေပါ့။</div><div style="text-align: justify;">ဒီလိုနဲ႔ ေထာက္ခံသူမရွိ ကန္႔ကြက္သူမရွိနဲ႔ နတ္ကြန္းေဆာက္လုပ္မယ့္အစီအစဥ္ဟာ အတည္ျပဳမလို႔ရွိတုန္း ေနာက္ဘက္နားဆီက အသံတစ္သံက ျဗဳန္းဆို ေပၚလာတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဘိုးေလးထြန္းခင္ဗ်ား.. အခုမုန္တိုင္းအရွိန္ေၾကာင့္ မိုးရြာေနတာဆိုေပမယ့္ ေနျပန္ပူမယ္ဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္အထင္ဆိုရင္ မိုးက ဆက္တိုက္ရြာေတာ့မွာပဲ။ ရြာထဲမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကိစၥေတြကလည္း ၿပီးၾကေသးတာမဟုတ္ေတာ့ နတ္ကြန္းေဆာက္မယ့္အစီအစဥ္ကို မုိးေလကင္းလြတ္ ဝါကၽြတ္မွသာ ေဆာက္ဖို႔ အဆင္္ေျပပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္ကြန္းေဆာက္ၿပီးလည္း စင္ေပၚျပန္တင္ရမယ့္ ကိစၥကလည္း ရွိေသးတာ”<br />
</div><div style="text-align: justify;">ထၿပီးေျပာလိုက္သူက ရြာလယ္ပိုင္းက ဖိုးေတာက္ရယ္ေပါ့။ သူက အသက္အားျဖင့္ ရွိလွ ၂၀ေက်ာ္ေပါ့။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သြားတက္ေနၿပီး မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးမွ ရြာကို ခဏျပန္ေရာက္ေနတာ သာရယ္။ သူေျပာလိုက္တဲ့ “နတ္ေတြစင္ေပၚျပန္တင္ရမယ့္ကိစၥ” ဆိုတာကို ရြာသားအခိ်ဳ႕က ရယ္ၾကေပမယ့္ ဘိုးေလးထြန္းက မရယ္ႏိုင္ဘူးေလ။ မရယ္ႏိုင္ရုံမဟုတ္။ ဖိုးေတာက္ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ျပဴးတူးပ်ာတာကို ျဖစ္သြားတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဟ… မင္းေျပာသလို ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲကြ။ နတ္နဲ႔နဂါး မလွည့္စားရဘူးဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား။ အခုကိစၥက တစ္ရြာလံုးကိစၥကြ။ ငါ့တစ္ေယာက္တည္း ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ နတ္နန္းကို ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ေဆာက္ရမွာ။ ၿပီးရင္ ဝါမဝင္ခင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါလုပ္တဲ့ ရြာေတာ္ရွႈ္တင္ပြဲရွိတယ္။ မင္းမသိဘဲနဲ႔ ဘာမွမေျပာနဲ႔။ ကေလးက ကေလးလိုေန။ နတ္ကိုမ်ား မင္းက မင္းအေဖ ဘေမာင္လို႔မ်ား မွတ္ေနလား။ ခ်ီးထဲမွပဲ”<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဘိုးေလးထြန္းက ေငါက္လိုက္ေပမယ့္ ဖိုးေတာက္က တစ္ခုခုေျပာစရာက်န္ေသးပံုနဲ႔ မထိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါကို ေအာက္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကိုေအာင္ႀကီးက ဖိုးေတာက္ပုဆုိးစကို ေဆာင့္ၿပီးဆြဲလုိက္ေတာ့မွ ဖိုးေတာက္က ခါးပံုစေလးကိုင္လို႔ မထိုင္ခ်င္ထိုင္ခ်င္ေပါ့ ျပန္ထိုင္လိုက္ရတယ္။ ေျပာစရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ေသးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဖိုးေတာက္ရဲ႕မ်က္ဝန္းကို ၾကည့္ အသိသာႀကီးေပါ့။ တကယ္ဆုိ ဖိုးေတာက္က ဘုိးေလးထြန္းနဲ႔ ေျမးအဘိုးေတာ္တာရယ္။ ဘိုးေလးထြန္းေျပာလုိက္တဲ့ ဖိုးေတာက္အေဖဘေမာင္ဆိုတာက ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ တူအရင္းေခါက္ေခါက္ကိုး။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဖုိးေတာက္က ေျပာလိုက္တာသာ မေအာင္ျမင္တာရယ္ သူက အရိွန္ရေအာင္စေပးလုိက္ေတာ့ ရြာသားေနာက္တစ္ေယာက္က ထၿပီးျပန္ေျပာတယ္။ သူေျပာတာက ဖိုးေတာက္ေျပာတာနဲ႔ ထပ္တူက်မေနေပမယ့္ အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ေတာ့ အေတာ္နီးစပ္သား။ သူ႔ရဲ႕အိမ္ေလးၿပိဳသြားတာ ျပင္လို႔မၿပီးႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ အျခားကိစၥေတြကို ဘာမွမကူညီနိုင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေအာက္ကထိုင္ေနၾကသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မတ္တပ္ရပ္ၿပီးမေျပာၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆိုသလို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ကေန အသံေပါင္းစံုထြက္လာတယ္။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ထြက္လာတဲ့အသံေတြရဲ႕ တူညီခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလုပ္ငန္းေတြ ရွိေသးတဲ့အတြက္ ေလာေလာဆယ္မွာ မအားေသးတဲ့အေၾကာင္းကလြဲလို႔ ဖိုးေတာက္ေျပာသလို နတ္ကြန္းအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘာမွ ထည့္မေျပာၾကဘူး။ ဘိုးေလးထြန္းေျပာတဲ့ “နတ္နဲ႔နဂါး မလွည့္စားနဲ႔” ဆိုတာကိုလည္း ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ယံုတစ္ဝက္ မယံုတစ္ဝက္ရယ္ မဟုတ္လား။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံေနတဲ့အသံေတြထဲကို အသက္၄၀အရြယ္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ဝင္ၿပီး ျဖည့္စြက္ ဖ်န္ေျဖလိုက္မွ ဆူဆူညံညံေတြက တိတ္သြားေတာ့တယ္။ ဦးေလးေျပာတာကေတာ့ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာေပါ့။ အခုေတာ့ မိုးေလးဆက္တိုက္ ရြာေနတာမို႔ မိုးေလၿငိမ္သက္သြားတဲ့ ေနာက္ထပ္ဆယ္ရက္ေလာက္မွသာ နတ္ကြန္းေဆာက္မယ့္ကိစၥကို လႈပ္ရွားၾကမယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ ကေလးေတြေျပာသလို အိမ္ျပင္စရာေတြကလည္း ကိုယ္စီကိုယ္င ရွိေသးတယ္ေပါ့။ ဒီလို ဖ်န္ေျဖေတာ့ ဘိုးေလးထြန္းလည္း မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္ၿပီး တိတ္သြားသလို ပြဲကလည္း ေအးသြားတယ္။ ဒါေတာင္…<br />
</div><div style="text-align: justify;">“မုန္တိုင္းတိုက္လို႔ ၿပိဳတာပဲ။ သူ႔ကို ဘယ္သူက အားအားယားယား တကူးတကသြားၿပီး တြန္းၿဖိဳတာရယ္မွ မဟုတ္တာ။ ျပန္ေဆာက္ေပးတာေတာင္ ေတာ္လွၿပီ။ ကိုယ္အားမွ ျပန္ေဆာက္ေပးႏိုင္မွာေပါ့” ဆိုတဲ့စကားက ဖိုးေတာက္ပါးစပ္ကေန ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ထြက္သြားခဲ့ေသးတာ။<br />
</div><div style="text-align: center;">၂</div><div style="text-align: justify;">ဆိုင္းနဲ႔ဝိုင္းနဲ႔လုပ္ရတဲ့ ကနားပြဲ မဟုတ္ဘဲ ကက္ဆက္ကေလး အိေညာင္ညွက္ကို ေလာ္စပီကာတပ္ၿပီး အျဖစ္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း၊ တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္းအစား အသံေတြက ပအဲ့ ပအဲ့န႔ဲ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ထြက္ေနတာ။ ဒီၾကားထဲ မဖြင့္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကက္ဆက္ကေလးက ၾကြက္တစ္ေကာင္ဝင္ေအာင္းေနသလို တဂြီဂြီ တကၽြီကၽြီနဲ႔ ဇာတိျပခ်င္ေသးေတာ့ ပြဲမစခင္ကတည္းက အုန္းပြဲေတြ ငွက္ေပ်ာပြဲေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ နတ္ကေတာ္ က်ဴးက်ဴးရဲ႕ မ်က္ႏွာက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မဲ့သြားေသးတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">မဲ့သြားတာလည္းမေျပာနဲ႔ေလ။ ဒါမ်ိဳးက်ဴးက်ဴးတစ္သက္ႀကံဳဖူးတာရယ္မွ မဟုတ္တာ။ ရြာေတာ္ရွင္ အပ္ပြဲအတြက္ က်ဴးက်ဴးတို႔အဖြဲ႕ကို လာငွားေတာ့ မုန္တိုင္းတုိက္ၿပီးကတည္းက အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ၿပိဳလုလု ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ အိမ္ကေလးထဲ ေကြးေနတဲ့ က်ဴးက်ဴး အေတာ္ကို ဝမ္းသာသြားတာ။ ဟုတ္ၿပီေပါ့။ ပြဲေတာ့ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ဘယ္ဆုိင္းနဲ႔လဲ ဘာလဲ စကားဦးသန္းမလို႔ရွိေသး ထိုင္ကနားပါတဲ့။ ကက္ဆက္နဲ႔ပါတဲ့။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကလြဲလို႔ ဘယ္နတ္ကိုမွလည္း အပင့္အဖိတ္ အပို႔အႀကိဳမလုပ္ပါဘူးတဲ့။ ေျပာတာေတြလည္း ၾကည့္ဦး။ ဘုက်က် ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ ရြာသြားႏွစ္ေယာက္လာေျပာေတာ့ အျခားအခ်ိန္မ်ားဆို က်ဴးက်ဴးတို႔ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕ပစ္လိုက္ဦးမွာ။ ဆိုင္းနဲ႔ဝုိင္းနဲ႔ကလြဲလို႔ ဒါမ်ိဳးေတြ ငါမလုပ္ဘူးဟဲ့ ဆိုၿပီး….။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဒါေပသိလည္း မုန္တိုင္းၿပီးကတည္းက က်ဴးက်ဴးတို႕ရယ္က ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနရတာ။ ကနားပြဲေတြမွာသံုးတဲ့ နတ္ဝတ္နတ္စားေတြဆိုတာကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ တခိ်ဳ႕က မုန္တိုင္းဒဏ္နဲ႔ အကာအရံမရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ဝင္းထရံအတြက္ ကန္႔လန္႔ကာအျဖစ္။ ေကာင္းတာေလးတခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လမ္းထိပ္က မိုးလံုေလလံု အေပါင္ဆိုင္ကိုေရာက္နဲ႔။ ဇာတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဇာတ္ေသြးပ်က္ေနခ်ိန္ေလ။ အခုလည္း က်ဴးက်ဴးတို႔အဖြဲ႕ ကနားေသြးပ်က္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရေတာ့မွာကိုး။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ထိုင္ကနားမကလို႔ ငုတ္တုတ္ကနားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်ိန္ ဒီအလုပ္ေလးရတာကိုေတာင္ လာငွားတဲ့ ေရႊကိုယ္ေတာ္တို႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာ။ လုပ္မဟဲ့ လုိက္မဟဲ့ ဆိုၿပီး စိတ္ကို တံုးတံုးက်ေအာင္ ေလွ်ာ့ထားလုိက္တာေတာင္ ဒီကိုေရာက္ေတာ့ ထပ္ၿပီးေလွ်ာ့စရာေတြက ေပၚလာေသးတာ။</div><div style="text-align: justify;">က်ဴးက်ဴးတို႔ရြာေတာ္ရွင္ စံျမန္းမယ့္ နတ္ကြန္းဆိုတာကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ က်ဴးက်ဴးျဖင့္ ဒီလိုနတ္ကြန္းမ်ိဳး ျမင္ကို မျမင္ဖူးတာ။ ဘုရားစူး အခါခါ က်ိန္ေျပာမွ ယံုေလာက္ရတဲ့ နတ္ကြန္းကိုး။ ရြာထိပ္လမ္းမနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း မုန္တိုင္းက်ီစယ္လို႔ ဖင္ေထာင္ေနရွာတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ၾကားမွာရွိတဲ့ နတ္ကြန္းရဲ႕ အျမင့္က လြန္ေရာကၽြံေရာ ေျခာက္ေပေပါ့။ သြပ္မိုးသြပ္ကာေလးလုပ္ထားၿပီး သစ္သားတိုင္ေလးနဲ႔ ေဆာက္ထားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွကို ထည္ဝါမႈရွိမေနတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">နတ္ကြန္းေဘးက သြပ္ျပားေတြကို အနီေတြ အဝါေတြ ေဆးျခယ္ထားတာကလည္း ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းလက္ေမာင္းမွာ တက္တူးရုပ္ေတြထိုးထားသလို ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ားနဲ႔။ အိုး… ၾကည့္ရတာ ဆိုးလိုက္တာ လြန္ေရာ။ အတြင္းပတ္လည္အက်ယ္ကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ နတ္ေမာင္ႏွမရုပ္တုထားစရာ။ ေနာက္… သူတို႔ရဲ႕ စီးေတာ္က်ားရုပ္တုေတြထားစရာ။ စီကာ စဥ္ကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္မွာတံုးေနရာလြတ္။ အုန္းပြဲငွက္ေပ်ာပြဲ တင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝး။ ပန္းအိုးေတြတင္စရာေတာင္ မနည္း။ က်ဥး္က်ဥ္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ ရြာေတာ္ရွင္ကိုယ္ေတာ္အစား က်ဴးက်ဴးေတာင္ စိတ္ေမာတယ္။ ေႏြရာသီမ်ားေရာက္လာလို႔ ကေတာ့ နတ္ကြန္းထဲက နတ္ရုပ္ေတြ ဘိန္းမုန္႔ဖုတ္ခံထားရသလိုကို ျဖစ္ဦးမွာ။ တကယ္ေျပာတာ။ အေဝးကေနၾကည့္လိုက္ ႏို႕ဆီခြက္ေလးတစ္ခြက္ကို ေအာက္က တုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ေထာက္ထားသလိုကို ထင္ေနရမွာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အံမယ္။ ဒီလုိနတ္ကြန္းမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ကိုေတာင္ က်ဴးက်ဴးတို႔အဖြဲ႔ၿမိဳ႕ကေန ဒီရြာကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားရေသးတာ။ အိမ္ေျခအားျဖင့္ ငါးဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ရြာက မုန္တိုင္းၿပီးကတည္းက ပ်က္သြားတဲ့ ဒီနတ္ကြန္းကို ျပန္ေဆာက္မယ့္သူေတာင္ မရွိဘူးဆိုပဲ။ နတ္ကိုပစ္ထားၾကပံုေလ။ သူတို႔ အခုေတာင္ ရြာရဲ႕အႀကီးဆံုးဆိုသူက ထၿပီး ကမကထလုပ္လိုက္ေတာ့မွ ေနလို႔မရေတာ့တဲ့ ရြာသားေတြက ေနာက္ကကပ္ပါလာရတာ ဆိုပဲ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ေလာ္စပီကာအသံက စီခနဲေပၚထြက္လာမွ က်ဴးက်ဴးလည္း အေတြးစေလးေတြ ပ်က္သြားတာ။ ေတြးေနတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း က်ဴးက်ဴးလက္က ဇယ္ဆက္ခ်သလိုလုပ္ေနတာေလ။ မုန္႔ပြဲတစ္ပြဲကို မုန္႔ျဖဴခုနစ္ခု၊ မုန္႔နီခုနစ္ခု၊ လက္ဖက္၊ အေမႊးတိုင္ နံ႔သာရည္ စံုလင္ရဲ႕လားဆိုတာကိုလည္း သူငယ္တန္းကေလး စာဖတ္သလို တစ္ခုခ်င္းဆီကို ပလြတ္ပလြတ္နဲ႔ ရြတ္ၾကည့္ေနရေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဴးက်ဴးတို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၿပီးသား။ အမွားအယြင္းဆိုတာ က်ဴးက်ဴးတို႔ ဘဝမွာ ရွိခဲ့တာရယ္မွ မဟုတ္တာရယ္။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အားလံုးကို စီကာစဥ္ကာအထပ္ထပ္စစ္ၿပီးေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္မင္းကို ပင့္ဖို႔အခ်ိန္အခါတစ္ခုေစာင့္လုိက္တယ္။ ကက္ဆက္ကို အခ်ိန္ကိုက္ၿပီး နတ္ဆိုင္းဖြင့္ေပးဖို႔ကိုလည္း မွာရေသးတာ။ လူအုပ္ႀကီးက သိပ္မမ်ားဘူး ဆိုေပမယ့္လည္း လာသမွ်လူကလည္း က်ဴးက်ဴးရဲ႕လုပ္ကိုင္ပံုကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာေလ။ ဒါေတာင္ က်ဴးက်ဴးတို႔က ထိုင္မသိမ္း ဘာညာနတ္ဝတ္နတ္စားေတြနဲ႔ မဟုတ္ေပါင္။ ရိုးရိုးပိုးပုဆိုးေလးကို ထဘီလိုစည္းလို႔ ရွပ္အကၤီ်ပြပြေလးကိုသာ ဝတ္ထားတာရယ္။ အဲ… မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ျဖဴ နီ ျပာ ဝါ ေရာင္စဥ္ခုနစ္သြယ္ေလာက္ေတာ့ ေဆးျခယ္ထားရတာေပါ့။ ဒါေတာင္ ဝိုင္းအံုေနတာေလ။ လူအုပ္က။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ခဏၾကာေတာ့ ေလာ္စပီကာကေန နတ္ဆိုင္းကလည္း ဖြင့္ေနပါၿပီ။ က်ဴးက်ဴးကလည္း နတ္ရုပ္တုေလးေတြ ေနရာခ် အုန္းပြဲငွက္ေပ်ာပြဲေတြကို ရင္ခြင္ပိုက္လို႔ ပါးစပ္က “ေအာင္ေဇယ်တု ေအာင္ေဇယ်တု” လို႔ သံုးႀကိမ္ေတာင္မေရာက္ေသး။ နတ္ဆိုင္းဖြင့္ထားတဲ့ ေလာ္စပီကာအသံကိုေက်ာ္လုိ႔ ရြာသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံက စူးရွစြာထြက္လာတာ။ အဲ့ဒီအသံေၾကာင့္ပဲ လူအုပ္စုဆီက ထြက္လာတဲ့အသံဟာ နတ္ဆိုင္းကိုေတာင္ ေက်ာ္သြားတာေလ။</div><div style="text-align: justify;">က်ဴးက်ဴးေဘးက ထြက္ေပၚလာတဲ့ မည္းမည္းအစ္အစ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံေၾကာင့္ “ေအာင္ေဇယ်တု” ေနတဲ့ က်ဴးက်ဴးရဲ႕အသံေတာင္ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားတာရယ္။ ဘာတဲ့…</div><div style="text-align: justify;">“ဘိုးေလးထြန္း အခုပဲ ဆံုးသြားၿပီ” ဆိုလား။<br />
</div><div style="text-align: center;">၃</div><div style="text-align: justify;">ဘိုးေလးထြန္းဆံုးဆံုးခ်င္း အသက္ထြက္သြားတာကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ေသခ်ာသိလုိက္တဲ့ မပါရာရဲ႕ ေအာ္ငိုလုိက္သံက ဟိုး….ရြာထိပ္နတ္ကြန္းဘက္က ေလာ္စပီကာအသံကို ဖံုးသြားေလာက္တာ။ တကယ္ဆိုရင္ မပါရာဆိုတာက သူမရဲ႕နာမည္အရင္းမဟုတ္သလို ဘိုးေလးထြန္းနဲ႔လည္း ဘာမွေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္ထဲရြာထဲသာေရးနာေရးမွန္သမွ် ေနရာတကာမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္လြန္းလို႔ မႏြဲ႕ရီဆိုတဲ့နာမည္အစား မပါရာလို႔ တြင္ေနတာရယ္။<br />
</div><div style="text-align: justify;">သားသမီးအရင္းအခ်ာမရွိတဲ့ ဘိုးေလးထြန္းနဲ႔ဘြားေလးစိန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အိမ္ကို အဝတ္ေလွ်ာ္ ေရခပ္ကအစ ေဈးဝယ္အဆံုးေပါ့။ မပါရာက အဝင္အထြက္လုပ္ေနတာရယ္။ အခုလည္း ဘိုးေလးထြန္း မက်န္းမာတဲ့ရက္ေတြအတြင္း ဘိုးေလးထြန္းတို႔ အိမ္မွာပဲ ေန႔ညမျပတ္ရွိေနတာ။ အခုလို ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါး ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းကို ေရာက္ေနတာေတာင္ မပါရာက ဘိုးေလးထြန္းတို႔အိမ္မွာပဲ ရွိေနတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အစပိုင္း မပါရာ ေအာ္ငိုလုိက္ေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူ႔ကို ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ ဒါက သူ႔အလုပ္ပဲေလဆိုုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာကိုသာ ဆက္လုပ္ေနၾကတာ။ ဘိုးေလးထြန္းဆုံးၿပီဆိုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းရွိရာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘိုးေလးထြန္းအိမ္ကို အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္မင္း နတ္ကြန္းေပၚ ေရာက္မေရာက္ စိတ္မဝင္စားႏိုုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အဲ့ဒီလို လူထူသြားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ မပါရာရဲ႕ ငိုခ်င္းဟာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္လာတာ။ သူေျပာၿပီး ငိုေနတဲ့စကားတခ်ိဳ႕ကို ၾကားရေတာ့မွ ေစာေစာက သူ႔ကိုဂရုမစိုက္တဲ့ ရြာသားေတြရဲ႕ အာရုံဟာ သူ႔ဆီစုၿပံဳၿပီးေရာက္လာတာ။ သူငိုေနတာေတြလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္လည္း ပါရဲ႕။ ဖိုးေတာက္လည္း ပါရဲ႕။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းဆိုတာေလာက္ကို ဖိုးေတာက္က စိတ္ဝင္စားေသးတာ မဟုတ္ဘူး။</div><div style="text-align: justify;">“ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕… အခုလို ဘုိးေလးထြန္း ပိုးစိုးပိုးစက္ျဖစ္ေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္လည္း မကယ္ႏိုင္သလုိ ဘိုးေလးထြန္းေျမးဖိုးေတာက္လည္း မကယ္ႏိုင္ပါလား”<br />
</div><div style="text-align: justify;">သူ႔ရဲ႕ငိုခ်င္းမွာ ဖိုးေတာက္က ဘယ္ကဘယ္လို ပါလာရတာလဲ။ သူငိုတာက ရြဲ႕ၿပီးငိုေနသလိုႀကီးေလ။ ဘိုးေလးထြန္း သူ႔ဘာသာေသတာ ရြာေစာင့္နတ္မွာ တာဝန္ရွိေနသလိုလို၊ ဖိုးေတာက္ပဲ အျပစ္မလြတ္သလိုလို။<br />
</div><div style="text-align: justify;">တကယ္ဆုိ ဒီအခ်ိန္ထိ ဖိုးေတာက္ရဲ႕စိတ္ေတြက ၾကည္လင္ေနေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ဖိုးေတာက္ ေျဖရွင္းမရတဲ့ ဟာေတြ၊ နားမလည္ႏိုင္တာေတြမ်ား အပံုအပင္။ ဘိုးေလးထြန္းဆိုတာ ဖိုးေတာက္ရဲ႕အဘိုးပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တခ်ိဳ႕စကားေတြကို ဖိုးေတာက္ေျပာခ်င္မွာတဲ့လဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးေလးထြန္းကို ဖိုးေတာက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။<br />
</div><div style="text-align: center;">၄</div><div style="text-align: justify;">ျပႆနာေတြက ဘယ္ကစလဲဆိုရင္ ရြာထဲက ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ကုန္စိမ္းသည္၊ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဆတ္ေကာ့လတ္ေကာ့ မိတင္ေပါ့။ အဲ့ဒီမိတင္ကပဲ စတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဒီရြာမွာ မုန္တိုင္းၿပီးကတည္းက မိုးဆိုတာ ျပတ္သြားတယ္ရယ္မွ မရွိတာ။ လွည္းလမ္းေရတင္ လယ္ကြင္းေတြလည္း ေရလွ်ံလုိ႔ ကဏန္းဖို ကဏန္းမေတြေတာင္ မိုးဦးက်ၿပီအထင္နဲ႔ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ခ်စ္ရည္လူးေနၾကၿပီေလ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အဲ့ဒီေန႔က မိတင္က အျခားရြာကေန ကုန္စိမ္းေရာင္းၿပီးျပန္လာ။ ထံုစံအတိုင္း ေဈးေလးကေရာင္းလို႔ သြက္လာေတာ့ ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ရြာအဝင္အျပန္လမ္း ကုကၠိဳပင္ႀကီးႏွစ္ပင္နဲ႔ အၿပိဳင္ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနတဲ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းေရွ႕အေရာက္ ဗိုင္းခနဲ ေခ်ာ္လဲပါေလေရာ။ ေခ်ာ္လဲတုန္းကေတာ့ ရိုးရိုးေအာက္ေမ့တာ။ ျပန္မထႏိုင္ဘဲ ဝမ္းဗိုက္ထဲကမခံႏိုင္ေအာင္ ထိုးေအာင့္လာတဲ့အဆံုး ၿမိဳ႕ေပၚက ေဆးရုံကို ေျပးေတာ့မွ ဗိုက္ထဲက ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်သြားမွန္း သိလိုက္တာ။ မိတင္တို႔ လည္လိုက္ပံုမ်ားကလည္း အဲ့ဒီေန႔မွပဲ သူ႔မွာကိုယ္ဝန္ရွိတာသိေတာ့တယ္ ဆိုပဲ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">တကယ္ဆို မိတင္ကိစၥက စိုးရိမ္စရာမရွိဘဲ ၿပီးသြားတာပါ။ ေဆးရုံတက္ရတာေတာင္ စုစုေပါင္းမွ ေလးရက္လားရယ္။ ရြာျပန္ေရာက္မွ သူ႔ေယာက္်ား ဆစ္တိုရယ္က အရက္မူးၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေတာ့မွ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းက အဓိကဇာတ္ေကာင္ေနရာကို အလိုအေလ်ာက္ေရာက္သြားတာ။ သူ႔မိန္းမ မိတင္ေခ်ာ္လဲၿပီး ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်ေအာင္ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကပဲ ကိုင္လိုက္သလိုလို အဲ့ဒီကိစၥကို ရြာေတာ္ရွင္က သူ႔ကိုပဲ အိပ္မက္ေပးသလိုလိုနဲ႔။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း အဆက္အစပ္မရွိ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေတာ့တာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အျခားအခ်ိန္ေတြမ်ားဆို ဆစ္တိုတို႔ မူးၿပီးေအာ္သမွ် ဘယ္သူက အေလးထားတယ္ရယ္ရွိခဲ့လို႔လဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ လူေတြႏႈတ္က ထူးျခားစြာတိတ္ဆိတ္ကုန္တယ္။ အဲဒီလို တိတ္ဆိတ္ကုန္တဲ့အထဲမွာ ဆစ္တိုတို႔ေသာင္းက်န္းရင္ အၿမဲတမ္း လူၾကမ္းလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဘိုးေလးထြန္းက ထိပ္ဆံုးက ပါသြားတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အဲ့ဒီအခိ်န္က ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းေဆာက္ဖို႔ အစည္းအေဝးေခၚထားတာ ဘာၾကာေသးတုန္း။ ေျပာရမယ္ဆို ဘိုးေလးထြန္းကို ရြာသားေတြေပးထားတဲ့ ႏွစ္ပတ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ျပည့္ဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုေသးတာ။ ရြာသားေတြလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ရႈပ္လို႔ေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုးေလးထြန္းက ဖိုးေတာက္ကို ေခၚၿပီး ရြာေတာ္ရွင္နတ္နန္းကို အားခ်င္းေဆာက္ဖို႔ တိုင္ပင္ေတာ့တာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">အဲ့ဒီအခ်ိန္ ရြာထဲလတ္လ်ားလတ္လ်ားအားေနတာဆုိလို႔ ဖိုးေတာက္တစ္ေယာက္သာ ရွိတာရယ္မဟုတ္လား။ ဖိုးေတာက္အေဖ ကိုဘေမာင္ေတာင္ အားတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဘိုးေလးထြန္းသေဘာက ႏွစ္ပတ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ အားတဲ့လူနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေဆာက္မယ္ေပါ့။ မိတင္ကိစၥကလည္း အခုလိုျဖစ္သြားေတာ့ စိတ္ထဲစႏိုးစေနာင့္နိုင္လွတယ္ေပါ့။ မေျပးေသာကာရန္ရွိ ျဖစ္လာေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ တစ္မိုးပဲခံခံ နတ္ကြန္းေလးကို အျမန္ဆံုးျပန္ေဆာက္ၾကမယ္ေပါ့။ ဖိုးေတာက္ကို ဒီသေဘာမ်ိဳးေလာက္တိုင္ပင္တာရယ္။ ဒီတုန္းက ဖိုးေတာက္ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့….<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဘိုးေလးထြန္းရယ္ နတ္စင္ကိုတစ္မိုးခံဖို႔ကိစၥကို အသာထားပါဦး ဘိုးေလးထြန္း တစ္မိုးေနရေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားပါဦး”<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဆိုတဲ့စကားကိုၾကားၿပီး ဘိုးေလးထြန္း ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္သြားတာ။ လူႀကီးကိ လူႀကီးမွန္းမသိဘူးတို႔ ရြာကတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ပညာတတ္ကေလးမို႔ ေခၚတုိင္ပင္တာကို မိုက္ရိုင္းတယ္တို႔ မင္းတို႔တကၠသိုလ္မွာ အဲဒီလို မိုက္ရိုင္းတဲ့ဘာသာရပ္ေတြ သင္သလားတို႔ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုးေလးထြန္းစိတ္က အျမင့္ဆံုးကို မေရာက္ေသးဘူး။<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဖိုးေတာက္ မင္းတို႔လူငယ္ေတြေၾကာင့္ခက္တယ္။ လူႀကီးကိုခံေျပာေနလိုက္တာမ်ား ကက္ကက္ကိုလန္လို႔ ေအး… အဲဒီလုိ ဂါရေဝါစတရားေတြ ခန္းေျခာက္လာလို႔လည္း ငါတို႔အသက္၇၀ထိ မျဖစ္ဖူး မႀကားဖူးတဲ့ မုန္တိုင္းဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ မင္းတို႔က နိမိတ္ဖတ္ေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား ေျပာမေနနဲ႔။ ဆိုၾကတဲ့သီခ်င္းေတြကိုၾကည့္ဦး။ အခုေတာ့ အိုးလႈပ္ရုံတင္မကေတာ့ဘူး ရွိသမွ်အားလံုးလႈပ္ၿပီး အတုံးအရုံးျဖစ္ကုန္ၿပီ ဖိုးေတာက္ေရ”<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဘိုးေလးထြန္းတို႔ လူႀကီးေတြက အဲဒါခက္တာေပါ့။ အသက္ႀကီးလို႔ လူႀကီးျဖစ္တာမဆန္းဘူး ဘိုးေလးထြန္း လူႀကီးျဖစ္ၿပီး အသက္မႀကီးရင္သာ ဆန္းတာ။ မုန္တိုင္းျဖစ္ၿပီးကတည္းက လူႀကီးေတြမ်ား တရားရၾကမယ္မရွိဘူး။ တကယ္ဆို ေရွ႕မီေနာက္မီ ဘိုးေလးထြန္းတို႔က ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ရင္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခကို စဥ္းစားေပးႏိုင္တဲ့ ရြာရဲ႕ မ႑ိဳင္ေတြျဖစ္သင့္တာ”<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးအတြက္ အတိတ္ကအရာေတြကို ေလ့လာရမယ္။ အနာဂတ္အတြက္ ပစၥဳပၸန္ကေနစၿပီး သင္ခန္းစာယူရမယ္။ မုန္တိုင္းဝင္တာ ဘာနိမိတ္ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေလထုဖိအားေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေလထုဖိအားက မုန္တိုင္းေတြ ေသြဖည္သြားေအာင္ အရင္လို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးႏိုင္မႈေတြ နည္းလာတယ္။ အဓိက က သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေၾကာင့္ပဲ…”<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဘုိးေလးထြန္းတို႔လူႀကီးေတြက ဒီလိုေလးေတြေျပာၿပီး ေနာက္ထပ္ မုန္တိုင္းေတြ လာႏိုင္၏ မလာႏိုင္၏ ကို ေနာက္လူငယ္ေတြ သိေအာင္ ေျပာျပသင့္တာ။ အခုေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ နိမိတ္ဖတ္တာေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ ေျပာေနၾကတယ္။ ဘိုးေလးထြန္းေရ… ဘိုးေလးထြန္းတို႔အရြယ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ မုန္တိုင္းဝင္မွာကိုလည္း ေၾကာက္မေနနဲ႔။ မီမယ္လည္းမထင္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ေၾကာက္ဖို႔သာ ေၾကာက္စိတ္ေလးေတြ ထားသြားၾကပါဦး”<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဖိုးေတာက္ အဲဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့မွပဲ ဘိုးေလးထြန္းေဒါသက အထြတ္အထိပ္ေရာက္သြားၿပီး အနီးက ႏွီးျဖာဖို႔ခုတ္ထားတဲ့ ႏွီးဝါးအပိုင္းနဲ႔ ဖိုးေတာက္ကို ေကာက္ေပါက္လိုက္ရင္း စကားဝိုင္းကပြဲသိမ္းသြားတယ္။ ဒီကတည္းက ဖိုးေတာက္ကို နတ္ကြန္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာတစ္ခုမွေျပာေတာ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ မိုးထဲေရထဲမွာ ဘိုးေလးထြန္းတစ္ေယာက္တည္း နတ္ကြန္းေဆာက္ေနၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖိုးေတာက္ ၾကားလုိက္ရတယ္။ မယံုုလို႔ ရြာထိပ္ဘက္ မသိမသာထြက္ၿပီးေတာင္ အကဲခတ္ခဲ့ေသးတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဒီေလာက္အေလာတႀကီး ေဆာက္ခ်င္ေနတာပါလိမ့္” လို႔ ဖိုးေတာက္ ေတြးၾကည့္ေပမယ့္ သြားကူဖို႔ေတာ့ နည္းနည္းမွ စိတ္ကူးမရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္ ကူးသြားေတာ့ ဘယ္လိုမွ အျမင္မေတာ္ႏိုင္တဲ့ ရြာသားသံုးေယာက္က သြားၿပီးဝိုင္းကူမွ နတ္ကြန္းေလးရဲ႕ကိစၥ ေန႔ခ်င္းၿပီးျပတ္သြားတာရယ္။ နတ္ကြန္းၿပီးေတာ့လည္း လူေတြကိုေျပာသလို “ေနလို႔ရၿပီေဟ့” လို႔ ေျပာလို႔ရတာမဟုတ္။ နတ္ဆိုတာလည္း အခက္သားလား။ သူ႔ဘာသာ သဘာဝေၾကာင့္ ျပဳတ္က်သြားတာေတာင္ နတ္ကြန္းဆီျပန္တင္ဖို႔က်ေတာ့ ရႈပ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘိုးေလးထြန္းဆႏၵအတိုင္း ၿမိဳ႔ေပၚက တရုတ္ကျပား အေျခာက္မ က်ဴးက်ဴးတို႔ အဖြဲ႔ေခၚ။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္မင္း ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးေတြလုပ္။ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဘိုးေလးထြန္းတို႔ ဘယ္မွာသြားႏိုင္ေတာ့လို႔တုံး။ နတ္ကြန္းေဆာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက မိုးေတြမိၿပီး ဖ်ားလုိက္တဲ့အဖ်ားဟာ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းဆီက တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း အသံေတြ ထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ထိ အဖ်ားကက်သြားတယ္ရယ္မွ မဟုတ္တာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဘိုးေလးထြန္းနဲ႔ဖိုးေတာက္တို႔ရဲ႕ အဆင္မေျပတဲ့စကားဝိုင္းကို အစအဆံုး သိတဲ့သူက မပါရာလို႔ အမ်ားေခၚတဲ့ ႏြဲ႔ရီရယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ဘိုးေလးထြန္း ပိုးစိုးပက္စက္ေသေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္က မကယ္ႏိုင္သလို ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ေျမး ဖိုးေတာက္ကလည္း မကယ္ႏိုင္ပါလား” ေတြ ဘာေတြျဖစ္ေနတာ။ ဖိုးေတာက္ျဖင့္ ဒီမိန္းမကို ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ေဒါသထြက္တာ။ ၾကည့္ဦး။ သူလုပ္မွပဲ ဖိုးေတာက္ဟာ တရားခံစစ္စစ္ႀကီးကို ျဖစ္ကေရာေလ။<br />
</div><div style="text-align: center;">၅</div><div style="text-align: justify;">မိုးေတြတေဝါေဝါနဲ႔ သြန္ခ်သလို ရြာေနတဲ့ အသံေတြၾကားလို႔ ေၾကးစည္သံေလး “ဒူေဝ ဒူေဝ” က တိုးမေပါက္ႏိုင္ဘူး။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ေနမြန္းလြဲရုံရွိေသးေပမယ့္ မိုးရဲ႕ထစ္ခ်ဳန္းမႈေတြေၾကာင့္ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး မႈိင္းမႈန္ေနတယ္။ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႔ ရုပ္ကလာပ္ကို မေျပးရုံတမည္ ခပ္သြက္သြက္ ထမ္းလာတဲ့ရြာသားေလးေယာက္ရဲ႕ေနာက္မွာ လူအုပ္ႀကီးဟာ အစီအစဥ္မက်စြာ ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတယ္။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဘိုးေလးထြန္းရဲ႔ ေနာက္ဆံုးခရီးဟာ ရြာထဲနဲ႔ ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္က ေဆြးမ်ိဳးအေပါင္းေဖာ္ေတြေၾကာင့္ အေတာ္ေလးကို စည္ကားခဲ့တာပါ။ သားသမီးအရင္းအခ်ာမရွိတဲ့အတြက္ ငိုသံေတြ တာက်ိဳးက်သလို တရေဟာေတာ့ ျဖစ္မေနဘူးေပါ့။ အဲ… ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ မပါရာရဲ႔ တစ္ကိုယ္ေတာ္ လႊတ္တင္ေနတဲ့ ဗလာေျခငိုခ်င္းေတြက လြဲလို႔ေပ့ါေလ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ဇနီး ဘြားေလးစိန္ကေတာ့ လူအုပ္ႀကီးကို မမီေအာင္ အားတင္းလိုက္ေနရတာနဲ႔ပဲ ငိုရမယ္ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ တြဲမယ့္သူေဘးမွာ ပါေပမယ့္လည္း ရင္ဘတ္ထဲက အေမာေတြေၾကာင့္ သခ်ၤ ိဳင္းကို မေရာက္ခင္မွာပဲ ဘြားေလးစိန္ ဟပ္ထိုးေနၿပီ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း မေျပးရုံတမည္ လုိက္ခဲ့ရတာကိုး။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႔ပဲ ဘိုးေလးထြန္းေသၿပီးမွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့စကားေတြ ျပႆနာေတြဟာလည္း အမယ္အိုဘြားေလးစိန္ရဲ႕ အာရုံမွာ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု မွီကပ္လာေသးတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကတဲ့ ရြာထဲက လူေတြရဲ႕ စကားသံေတြမွာ ဘာတဲ့…။ ဘိုးေလးထြန္းကပဲ ရြာေတာ္ရွင္ကိုင္လို႔ ေသရသလိုလို။ ဒီကတည္းက ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဘြားေလးစိန္စိတ္ထဲ ဘာကို စိတ္နာသြားမွန္းမသိ။ တစ္ခုခုကို စိတ္နာသြားခဲ့တာ။ ၾကားရတဲ့သတင္းေတြ အဟုတ္ျဖစ္ပါၿပီတဲ့။ တကယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ျဖစ္စရာလား။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးမွာ ကမကထ ဦးေဆာင္သူက ဘယ္သူလဲ။ မိုးထဲေရထဲမွာ နတ္ကြန္းၿပီးဖို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္သူက ဘယ္သူလဲ။ နတ္ကြန္းၿပီးေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္ကို နတ္ကြန္းျပန္အပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ဆြဲေပးတာကေရာ ဘယ္သူလဲ။ ေဟာဒီက အသက္၇၀ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အဘိုးႀကီးပါေတာ့။ အိုႀကီးအိုမဆံျဖဴသြားက်ိဳး ႀကီးပါေတာ့။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဘြားေလးစိန္ဟာ ဘယ္သူ႔ကို ေအာ္ေျပာမွန္းမသိ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေအာ္ေျပာခ်င္လာတာ။ ဒီလိုသတင္းေတြထြက္လာေတာ့ စိတ္ထဲက ဘယ္လိုပဲ ေဒါသထြက္ေနပါေစ ေဒါသစကားေတြ စိတ္ထဲမွာ အားရေအာင္ ေျပာဆိုၿပီးတဲ့အဆံုးမွာေတာ့ အမိုက္အမဲေလးေတြအတြက္ ရွင္ႀကီးရွင္ေကာင္းမ်ားကို ဘြားေလးစိန္ စိတ္ထဲက်ိတ္ၿပီး ေတာင္းပန္ရေသးတာ။ ရွင္ႀကီးရွင္ေကာင္းေတြကလည္း အခက္သားကလား။ ျမင္မွ မျမင္ႏိုင္တဲ့ဟာ။ ကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးေနလား။ ၿငိဳျငင္ေနလားဆိုတာေတြလည္း ဘြားေလးစိန္ သိႏိုင္တာမွ မဟုတ္တဲ့ဟာကို။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဖိုးေတာက္က်ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳး။ သူရဲ႕ ဘိုးေလးထြန္းဆံုးတာ မုန္တိုင္းစတာပါ။ မုန္တိုင္းၿဂိဳဟ္ေမႊတာပါ။ မုန္တိုင္းသတ္တာပါ ဆိုၿပီး ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ ေျပာေနေသးတယ္။ ဒီေကာင့္အေၾကာင္းေတာ့ ဘြားေလးစိန္ ေတြးမေနခ်င္ပါဘူး။ လူကသာ ပညာတတ္ မုိက္ရုိင္းမႈက အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလ။ ဘိုးေလးထြန္းကိုေတာင္ အသက္ႀကီးလို႔လူႀကီးျဖစ္တာမဆန္းဘူးတို႔ အနာဂတ္အတြက္ ပစၥဳပၸန္အျဖစ္အပ်က္ေတြကေနၿပီး သင္ခန္းစာယူရမယ္တို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာေနတဲ့ေကာင္ေလ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဒီလိုကာလနာမ်ိဳးေလးက်ေတာ့ ရွင္ႀကီးရွင္ေကာင္းမ်ားကလည္း မကိုင္ဘူးေလ။ ကိုင္ထည့္လုိက္ပါလား။ တံုးခနဲကိစၥေခ်ာသြားေအာင္။ ဘာဆိုဘာမွ အယံုအၾကည္မရွိတဲ့ေကာင္ေလး။ လူ႔ေလာကမွာ ၾကာၾကာေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသခ်င္းဆိုးနဲ႕ကို ေသဦးမွာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဘြားေလးစိန္စိတ္ထဲ အျပစ္ေတြကို ဖိုးေတာက္အေပၚပံုခ်လို႔ စိတ္ရွိလက္ရွိ အဲ့ဒီလုိ က်ိန္ဆဲလိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြသာ ေတြေတြစီးက်ေနတာ ဘြားေလးစိန္ရဲ႔ ႏႈတ္က ဘာသံမွ ထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သခ်ၤ ိဳင္းေရာက္လို႔ အေခါင္းကိုေအာက္ခ်။ မီးအိုးခြဲ။ အေခါင္းဖံုးကိုဖြင့္ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အုန္းေရနဲ႔သစ္လို႔ ေျမျမဳပ္သၿဂၤိဳဟ္ဖို႔ လုပ္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဘြားေလးစိန္ရင္ထဲမွာ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ျဖစ္ေနဆဲ။ အေခါင္း ေျမႀကီးတြင္းထဲခ်ၿပီး အေတာ္ေလးကို ၾကာမွသာ သြားေလသူ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ဘြားေလးစိန္ရဲ႔အသံဟာ တစ္လံုးခ်င္းကို ထြက္လာတာ။<br />
</div><div style="text-align: justify;">“ေတာ္ႀကီးေရ … ဘာေၾကာင့္ပဲ ေသေသ၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေသေသ၊ ေတာ္ကေတာ့ တကယ္ကို ေသသြားခဲ့ၿပီ။ ေျပာလို႔မ်ား ထြက္ခဲ့ရင္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႔ေတာ္။ ေမးလည္း ေမးလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ေတာ္ ဘာအတြက္ ဘယ္သူ႔အတြက္နဲ႔ ရပ္ေရးရြာေရးေတြကိုမ်ား ဒီေလာက္အထိ အက်ိဳးစြန္႔ရတာတဲ့လဲ။ အလြန္တစ္ရာမွ ေခါင္းမာတတ္သူႀကီးရဲ႕”<br />
</div><div style="text-align: justify;">ဘြားေလးစိန္ရဲ႔ အဆံုးအစမရွိတဲ့ ငိုခ်င္းနဲ႕ပဲ အသုဘပြဲတစ္ခုဟာ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတယ္။ အသုဘရႈၾကတဲ့ လူတစ္အုပ္ကလည္း အားလံုးၿပီးဆံုးလို႔ ရြာဘက္ဆီကို တေရြ႕ေရြြ႕ျပန္လာၾကၿပီ။ မိုးသံေလသံတို႔ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီဆိုေပမယ့္ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကိုေတာ့ ေၾကးစည္သံေလး တလြင္လြင္ ဖုံးအုပ္ေနဆဲ။</div><div style="text-align: justify;">ဘြားေလးစိန္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘိုးေလးထြန္းေသတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရြာကလူေတြေျပာတဲ့ ယံုၾကည္မႈေပါင္းစံုတို႔ရဲ႕ စကားသံေတြရစ္ဝဲလို႔ အာရုံေတြက ရႈပ္ေထြးေနဆဲပဲ။<br />
<br />
<br />
မင္းေ၀ဟင္<br />
(မေဟသီမဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၀)</div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-44884221706398849782011-08-02T07:01:00.000-07:002011-08-05T12:58:51.485-07:00အတၱျမစ္ပ်ဳိ ကမ္းပါးအုိ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic0I0St9CInfb3P_LaHW2kJuUTdz51jihw221NvBABeL7z5dxojx_bTNLBLGUWgOFIF02TxMEpzJVSMPrKuM4y2faMrPzeTV2bFnEnzo5zfR7Bsh9SVwhAX0WzZC9T5mDDQVHhg-iv0_c/s1600/aatamyitpyo.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic0I0St9CInfb3P_LaHW2kJuUTdz51jihw221NvBABeL7z5dxojx_bTNLBLGUWgOFIF02TxMEpzJVSMPrKuM4y2faMrPzeTV2bFnEnzo5zfR7Bsh9SVwhAX0WzZC9T5mDDQVHhg-iv0_c/s400/aatamyitpyo.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: center;">၁။</div><div style="text-align: justify;">“နင္ေက်ာင္းဆက္ တက္မယ္ ဆုိတာကိုေတာ့ ဘာမွ မေျပာခ်င္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ေနတ့ဲ အလုပ္က နင္ထြက္လိုက္တယ္ ဆိုတာေတာ့ ဆိုးတာေပါ့။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ငါတို႔ ပတ္၀န္းက်င္ ဆိုတာက နင္သိတဲ့ အတုိင္းေလ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အစ္မက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာလာေသာ စကားကို ဆက္မေျပာဘဲ သူမ လုပ္စရာကိုသာ ဆက္လုပ္ေနသည္။ အေဖကမူ သူ႔အလုပ္ႏွင့္သူ ထံုးစံအတိုင္း အလုပ္ ႐ႈပ္ေနဆဲ။ အစ္မေျပာေသာ ပတ္၀န္းက်င္ ဆိုသည္ကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ကိုမင္းက အခု အခ်ိန္ထိ ေက်ာင္းမၿပီးေသးဘူးလား”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဘဲြ႔ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခုယူၿပီး ဘာလုပ္မလို႔လဲ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">မသိသျဖင့္ ေမးျခင္း၊ စပ္စု၍ ေမးျခင္း၊ ရြဲ႕ခ်င္သလုိလို ေမးျခင္း။ မည္သည့္ အတြက္ေၾကာင့္ ေမးၾက သည္ မသိေသာ္လည္း ေျဖ စရာအေျဖက ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ အဆင္သင့္ ရွိမေနခဲ့။</div><div style="text-align: justify;">“အသက္လည္း ၃၀ ျပည့္ေတာ့မယ္။ ေက်ာင္းမၿပီးေသးဘူး ဆိုေတာ့ ေက်ာင္းသားပဲ လုပ္စား ေနေတာ့မွာ လား”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေမးလာေသာ ေမးခြန္းမ်ား၏ ေအာက္တြင္ အမွန္စင္စစ္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ေျဖစရာ အေၾကာင္းမရွိခဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေသာ ကိစၥ တစ္ခုသည္ ပထမဦးစြာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ မွန္ေနရမည္။ ဤသို႔ဆိုလွ်င္ အေတာ္ အသင့္ ျပည့္စံုၿပီဟုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ထင္ခဲ့သည္။ ဤသည္မွာ ဟိုစဥ္က အေတြး တစ္ခု။ အမွန္တကယ္ လက္ရွိ ဘ၀တြင္မူ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားမိၿပီ ဆိုလွ်င္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တို႔က မျပတ္သားခ်င္။ အလုပ္ တစ္ခု၏ ေနာက္ဆက္တြဲတြင္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါ့ မလားဟူေသာ အေတြးမွ်င္ တို႔က ၀ိ၀ါဒ မ်ားစြာ ကပ္ၿငိ ေနဆဲ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ပတ္၀န္းက်င္ကို ၾကည့္မိသည္လား။ ကိုယ့္ ကိုယ္ကုိယ္ ၾကည့္သည္လား။ ေသခ်ာ မသိႏိုင္ေသာ္ လည္း ပုစၧာ တစ္ပုဒ္၏ ေနာက္တြင္ အေျဖတစ္ခုကို အဆင္သင့္ မထုတ္ႏိုင္ခဲ့။ အရြယ္ႏွင့္ ပညာ၏ ေနာက္တြင္ ရဲရင့္ျပတ္သားႏိုင္ျခင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုကပိုၿပီး ခိုင္မာလာရမည္ မွန္ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္မူ ေျပာင္း ျပန္ပင္။ သည့္တုိင္ေအာင္ ကိုယ့္အတြက္ ကိုယ္ပဲၾကည့္ ၿပီး ေက်ာင္းေတြမၿပီးႏိုင္၊ မစီးႏိုင္တက္ေနသူဟု စြပ္စြဲခံ ရေသးသည္ပင္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“အေဖ့ရဲ႕ က်န္းမာေရးလည္း နင္အသိ၊ အေဖက ေထြေထြထူးထူး ဘာေရာဂါမွ မရွိေပမယ့္ နင္သိတဲ့အတိုင္း ဘယ္ကိစၥကို မွတ္မိေတာ့လုိ႔လဲ။ စားတာေသာက္တာ၊ အေပါ့အေလးစြန္႔တာကအစ၊ ငါ့တာ၀န္ပဲ။ နင့္ကိုေက်ာင္း မတက္ေစခ်င္ေတာ့တာက လည္း ဒီကို ျပန္လာေစခ်င္ တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ နင္ ရန္ကုန္မွာပဲ ေနခ်င္ေနပါ။ ဒါေပမဲ့ နင္အလုပ္ တစ္ခုေတာ့ အေသအခ်ာလုပ္သင့္ၿပီ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အစ္မေျပာလွ်င္ အေဖ့ကို တစ္ခ်က္ ငဲ့ၾကည့္မိျပန္သည္။ အေဖကမူ ေအးေအးလူလူပင္ သူ႔သံေသတၱာထဲမွ အ၀တ္အစား တခ်ဳိ႕ကို အျပင္ ဆဲြထုတ္လုိက္၊ ျပန္ထည့္လိုက္ျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေန သည္။ က်န္သည့္ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္မွာမူ လူပ်ဳိလူလြတ္ေတြ ဆိုေသာ္လည္း အိမ္မွာ ရွိမေနၾက။ ေမာင္ႏွမ ငါး ေယာက္မွာ တစ္ဦးတည္းေသာ အိမ္ေထာင္ က်ေနသူ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္က အစ္ကို ကေတာ့ သည္ၿမိဳ႕ေလးထဲမွာပင္ သီးျခား အိမ္တစ္လံုးႏွင့္။ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အစ္မက အႀကီးဆံုး ျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ က အငယ္ဆံုး ျဖစ္သည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“အေဖက သူ႔ပင္စင္ စာအုပ္ကိုပဲ တယုတယ ရွိေနတာေလ။ ပင္စင္ စာအုပ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ပိုက္ဆံက ေသာင္းဂဏန္းေတာင္ မရွိပါဘူးဟယ္။ အေဖ့ကို အမ်ားက ေျပာသလို သူငယ္ျပန္ ေနတယ္လုိ႔ေတာ့ မေျပာရက္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေဖက သားသမီး ငါးေယာက္နဲ႔ သူ႔ပင္စင္ စာအုပ္ကေလးက လဲြလုိ႔ ဘာမွကို မမွတ္မိေတာ့တာေတာ့ အံ့ၾသစရာပဲ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အစ္မက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်ာင္းကိစၥမွသည္ အေဖ့ က်န္းမာေရးသုိ႔ စကားလမ္း ေၾကာင္းေျပာင္းသြားသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ ကၽြန္ေတာ္က မႏွစ္က နားထားေသာ ပီအိပ္ခ်္ဒီ ဘဲြ႔အတြက္ ေက်ာင္းဆက္တက္မည္ ဆိုသည္ကို အစ္မက လြဲ၍ မည္သူ႔ကိုမွ မေျပာျဖစ္ခဲ့ေသး။ အေဖကမူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာေနေသာ စကားေတြကို ၾကားေနႏိုင္ေသာ္လည္း လံုး၀ မသိသူပီပီ စိတ္၀င္စားဟန္ မျပ။ ေက်ာင္း ဆက္တက္ရန္ အစ္မကို တုိင္ပင္မိေသာ စကားကိုမူ အေကာင္အထည္ မေပၚဘဲ အဆံုးသတ္ခဲ့ရေလသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: center;">၂။</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ္ ႐ူပေဗဒ ေမဂ်ာျဖင့္ မဟာ သိပံၸဘဲြ႔ ယူၿပီး ခါစကပင္ အေမဆံုးသည္။ ထုိစဥ္က အေဖက ပင္စင္ယူၿပီး ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုကဲ့သို႔ မျဖစ္ေသး။ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀က ထုိအခ်ိန္ထိ အပူ အပင္ ကင္းမဲ့သည္ဟုပင္ ဆိုရ မည္။ အေမ မရွိေတာ့ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ေသာ အေဖက ကၽြန္ေတာ့္နား မွာ မားမားမတ္မတ္ ရွိေနေလသည္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ ပညာေရးႏွင္ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရည္ ရြယ္ခ်က္ အႀကီးႀကီးျဖင့္ ရွိမေနခဲ့။ တစ္ဘဲြ႔ၿပီးလွ်င္ ေနာက္တစ္ဘဲြ႔ တက္ရန္ အမွတ္ မီျခင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆက္ တက္ျဖစ္ခဲ့ျခင္း၏ အေၾကာင္းအရင္း ျဖစ္ေနၿပီး မည္သည့္ အဆင့္ထိ တက္မည္ဟုလည္း မရွိခဲ့။ သို႔ေသာ္ ေရာက္ရာ အရပ္မွာ ရပ္မေနခ်င္သည့္ စိတ္သည္ အတန္းေတြ ႀကီးလာသည္ႏွင့္ အမွ် ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆိုးရြားစြာ ႏွိပ္စက္လာသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေခတ္ကာလ၏ ရင္းႏွီး ျမႇဳပ္ႏွံရေသာ အျခား လုပ္ငန္း မ်ားႏွင့္ အၿပိဳင္ ပညာေရးတြင္ လည္း စိန္ေခၚမႈမ်ားက အတံုးအ႐ံုး။ ကုန္က်ေငြ ဆုိသည္မ်ားက ျမင္းေျပးျခင္း ဒီေရတက္ျခင္းတို႔ထက္ ျမန္ႏႈန္းက ျပင္းလြန္းေလရာ လက္လွမ္း မမီေတာ့ဘဲ လမ္းတစ္၀က္မွာ တဖုတ္ဖုတ္ ျပဳတ္က်န္ခဲ့ရသည့္ သူငယ္ခ်င္း ေတြဆိုသည္ကလည္း အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေနာက္ခံ အေျခအေန တခ်ဳိ႕က သူတို႔ထက္ အနည္းငယ္မွ် သာေလရာ သူတို႔လိုလည္း ပညာေရးကို တိကနဲ ျဖတ္မခ်ႏိုင္၊ ပညာေရးကုိ ေနာက္ဆံတင္း ျဖစ္သကဲ့သို႔၊ လုပ္မိသည့္ အျပင္က အလုပ္ေတြ မွန္သမွ် က်ေတာ့လည္း စိတ္ႏွစ္ ထားႏိုင္မႈေတြ နည္းပါး လာရာ ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုသည္ႏွင့္ အလြဲလြဲ အေခ်ာ္ေခ်ာ္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">မဟာ သုေတသနတန္း ၿပီးလွ်င္ Ph.D ၀င္ခြင့္ ရပါလ်က္ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆက္မ တက္ျဖစ္ၾကဘဲ တကၠစီ ဒ႐ုိင္ဘာ ျဖစ္ကုန္ၾကသူေတြ။ ဟုိ ကုမၸဏီ၊ သည္ကုမၸဏီမွာ ၀င္လုပ္ရင္း အလုပ္တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာင္းေနၾက သူေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ အပံုအပင္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“သူငယ္ခ်င္းေရ ငါေတာ့ နယ္တကၠသိုလ္မွာ ဆိုေတာ့ လစာအျပင္ အျခားလည္း ဘာေမွ်ာ္လင့္စရာမွ မရွိဘူးကြာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ရန္ကုန္နဲ႔ နယ္နိမိတ္မွာ ရွိတဲ့ တကၠသိုလ္ တစ္ခုခုကို ျပန္ေရာက္ဖို႔ကိုပဲ ဘုရားမွာ နားပူ နားဆာ လုပ္ေနရတယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">က်ဴတာ ၀င္လုပ္ကာ နယ္တကၠသိုလ္ေတြ ေရာက္ကုန္ၾကသူမ်ား၏ အသံမ်ားကလည္း ညည္းခ်င္းေတြ အျပံဳလိုက္ႏွင့္ ခိုေတြႏွင့္ နင္လားငါလား။ တစ္ဖက္က ၾကည့္လွ်င္ ေက်ာင္းတက္ကာ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္မွာ ေနျဖစ္သည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္လည္း “ဘာအတြက္ ေက်ာင္းဆက္ တက္ေနၾက သလဲ” ဆိုသည့္ ေမးခြန္း ေအာက္မွာ တစ္ရာဖိုး ေမးရာ ဆယ္မွတ္ဖိုးေတာင္ မေျဖႏိုင္သည့္ ေက်ာင္းသားမ်ား ကဲ့သို႔ အူလည္လည္။ ေသခ်ာသည္က ကၽြန္ေတာ္က အေျဖ မရွိသည့္ ေမးခြန္းကို ကုိယ္တုိင္ ထုတ္ၾကည့္ေနျခင္းသာ ျဖစ္သည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“တည္မိတဲ့ဘုရား လင္းတ မနားခ်င္ဘူး” ဆိုသည့္ ေလွ်ာက္လဲခ်က္ေတြ မည္ကဲ့သုိ႔ ေပးၿပီး စိတ္ဓာတ္ ေတြကို မည္သုိ႔ေသာ ခြန္အားေတြႏွင့္ က်ားကန္ ထားေသာ္လည္း “ဆုပ္လည္းစူး၊ စားလည္း႐ူး” သကဲ့သို႔မ်ား ျဖစ္ေနသလားဟု ကိုယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ျပန္ၿပီး ဆန္းစစ္ ၾကည့္ေနရတာကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္မို႔ ေမာပန္းလွစြာ လွ်ာပင္ ထြက္ခ်င္ေနပါၿပီ။ သူမ်ားထက္လည္း ပိုသိခ်င္၊ ပိုတတ္ခ်င္။တဖန္ ၀ီရိယလည္းမရွိ ဆုိသည့္ေကာင္ သည္ ကၽြန္ေတာ္လိုေကာင္မွ စစ္စစ္။ ေပးဆပ္မႈေပါင္း မ်ားစြာျဖင့္ အေသအခ်ာ ခ်ိန္စက္ ၿပီး ရင္းႏွီးခဲ့ရသည့္ တုိင္ေအာင္ တစ္ခါတစ္ရံ ရလဒ္ေတြက တူတန္ မွ်တမႈ ရွိမေနခဲ့။ သုိ႔ေသာ္ သုိ႔ေသာ္လည္း ျခစ္ ကုတ္ ဖက္တြယ္ ထားမိခဲ့သည့္ ေနရာေလး တစ္ခုကိုမူ ကၽြန္ေတာ္ အလြယ္တကူ ျဖတ္ေတာက္ မပစ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ထုိအတြက္ ရင္ ဆိုင္ေနရေသာ အ၀န္းအ၀ိုင္းသည္ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီးမႈမွ ေပါက္ဖြား လာသည္ဟု ဆုိျပန္လွ်င္လည္း မွားမည္မထင္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: center;">၃။</div><div style="text-align: justify;">“အေဖ သားခြံ႔ေကၽြးတဲ့ ထမင္းစားလို႔ ေကာင္းရဲ႕လား”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ေအးကြ ငါ့သားခြ႕ံ ေကၽြးတာ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတယ္။ မင္းအစ္မက်ေတာ့ တစ္ခါတစ္ခါ စိတ္မရွည္ တတ္ဘူးကြ။ ငါ့ပါးစပ္ကို မ်ားကြာ စပါးေႁခြစက္ထဲ ေကာက္လႈိင္းေတြ ပစ္ထည့္ ေနသလို- “ဟ ဟ” ဆိုၿပီး ထမင္းေတြ တစ္လုတ္ၿပီး တစ္လုတ္ ပစ္ထည့္ေနေတာ့တာ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖ ေျပာသည္ကို နားေထာင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ျပံဳးမိသည္။ အေဖကမူ တကယ့္ကို ကေလးေလး တစ္ေယာက္လို ျဖစ္သြားေလၿပီ။ ကေလးကဲ့သို႔ သူ႔ကို ထမင္း ခြံ႔သူအား အေကာင္းေျပာမည္။ ၿပီးလွ်င္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို အတင္းေျပာမည္။ ထူးျခားသည္က အေဖက အားလံုး လိုလိုကို သတိ မရတတ္ေတာ့ ေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ငါးေယာက္ကိုမူ အားလံုး မွတ္မိေနျခင္း ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္ အထက္မွ အိမ္ေထာင္သည္ အစ္ကို အိမ္ကိုလည္း ခဏခဏ သတိရ ေနတတ္ေသး၍ တစ္ခါတစ္ရံ လုိက္ပုိ႔ရတတ္ေသးသည္။ အိမ္မွာအစ္မ မရွိ၍ အေဖႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ အေဖ့ကို ထမင္းေကၽြးကာ စကားေျပာ ၾကည့္ခ်င္လာသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“အေဖ သား မိန္းမယူရင္ ေကာင္းမလား။ ေက်ာင္းဆက္တက္ရင္ ေကာင္းမလား အေဖ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဟ ငါ့သားရ။ မင္း မိန္းမယူဖို႔ ေစာပါေသးတယ္ကြ။ အေဖေတာင္ မယူေသးတဲ့ဟာကို။ မင္းေက်ာင္းကို သာဆက္တက္။ မင္းတို႔ အရြယ္ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ ေက်ာင္း ဆက္ တက္သင့္ေသးတယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဟား ဟား ဟား ဟား”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">သည္တစ္ခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အသံ ထြက္ေအာင္ ရယ္မိပါသည္။ အသက္ သံုးဆယ္မို႔ ေက်ာင္းဆက္တက္ရန္ အစ္မကပင္ ခြင့္မျပဳခ်င္ ေတာ့ေသာ ကၽြန္ေတာ့္ကို အေဖက ငယ္ေသးသတဲ့။ ေနာက္ထပ္ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ ေက်ာင္းဆက္ တက္လိုက္ပါ ဦးတဲ့။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဒါေပမဲ့ မင္း ရန္ကုန္မွာ အၾကာႀကီးေတာ့ မေနနဲ႔ကြ။ ဒီၿမိဳ႕က ရန္ကုန္နဲ႔ ဘာေ၀းတာ မွတ္လို႔၊ ဒီၿမိဳ႕ကိုေတာ့ ခဏ ခဏ ျပန္လာခဲ့ၾကားလား။ ၿပီးေတာ့ ငါ့သားကို အေဖ ေျပာစရာ ရွိေသးတယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖက ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာေနသည့္ အသံကို ႐ုတ္ျခည္း ႏွိမ့္ခ်လိုက္ၿပီး မ်က္၀န္းအိမ္ေတြ လႈပ္ရွားကာ ပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း ေ၀့ၾကည့္လိုက္ေသးသည္။ အိမ္ထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ သူ ႏွစ္ေယာက္တည္းမို႔ စိတ္ခ်သြားသည့္ ပံုစံျဖင့္ စကားေျပာရန္ ဟန္ျပင္သည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“အေဖ့မွာရွိတဲ့ ပင္စင္ စာအုပ္ အတြက္လည္း အေဖ စိတ္မခ်ဘူးကြ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဗ်ာ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္မွ “ဗ်ာ” ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ အေဖ ေျပာေနပံုသည္ တကယ္ကို စိုးရိမ္တႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ ပံုစံ။ အေဖ့အက်ႌ အိတ္ကပ္ထဲမွာ ရွိေနေသာ ပင္စင္ စာအုပ္ကို လက္ကေလး တစ္ဖက္ျဖင့္ ဖိကာ ေဘးဘီ၀ဲယာကုိ ၾကည့္ေနပံုက အမွန္တကယ္ပင္ က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္။ အေဖက သူ႔ ပင္စင္ စာအုပ္ေလးကို စြဲလမ္းသည့္ အေၾကာင္း အစ္မ ေျပာစဥ္က အသိသား။ သုိ႔ေသာ္ အေဖသည္မွ် ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“မင္းအစ္ကို ႏွစ္ေကာင္က ဘာမွ အားကိုးလို႔ ရတာ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္သြားၿပီး အေလ လိုက္ေနၾကတဲ့ ေကာင္ေတြ၊ အိမ္မွာက မင္းသိတဲ့ အတိုင္း မင္းအစ္မနဲ႔ အေဖက ႏွစ္ေယာက္တည္း။ မေတာ္ အေဖ့ပင္စင္ စာအုပ္ကို ဓားျပ ၀င္တုိက္ပါၿပီတဲ့။ ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ ကဲ”</div><div style="text-align: justify;">မ်က္လံုး အ၀ိုင္းသားႏွင့္ ေျပာလာသည့္ အေဖ့ပံုက အမွန္ပင္ အားငယ္ ေနသည့္ပံု။ အေဖ့ဟန္၊ အေဖ့ အမူ အရာမ်ားကို ၾကည့္ၿပီး ေစာေစာကကဲ့သုိ႔ ေရာက္တတ္ရာရာ စကားေတြလည္း မေျပာခ်င္ပါ။ အေဖ့အတြက္ ေသာကတစ္ခု ျဖစ္ေနသည့္ မည္သုိ႔မွ် တန္ဖုိး မမ်ားလွေသာ အေဖ့ ပင္စင္ စာအုပ္ေလး အတြက္သာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: center;">၄။</div><div style="text-align: justify;">“ဒါကေတာ့ နင့္အတြက္ ေနာက္ဆံုး လက္နက္ပဲ ကိုမင္း၊ တကယ္တမ္း နင္ ေက်ာင္းဆက္ တက္ခ်င္တယ္ ဆိုေတာ့လည္း ငါစိတ္မေကာင္းျပန္ဘူး။ နင့္အစ္ကုိေတြ သိရင္ ငါ့ကို တစ္မ်ဳိး ေျပာဦးမယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဒါႀကီးကေတာ့ ျဖစ္ပါ့ မလားဟာ၊ ေတာ္ၾကာ အေဖ သိသြားမွျဖင့္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“အေဖသိလည္း ဘာမွ ျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး။ နင္လည္း သိတဲ့အတိုင္း၊ အေဖက သူ႔ရဲ႕ပင္စင္စာအုပ္က လဲြလုိ႔ အျခား သူ႔ရဲ႕တန္ဖိုးႀကီး ပစၥည္းေတြလည္း ဘာတစ္ခု သိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။ နင္က ေက်ာင္းဆက္ တက္ခ်င္တာ ပဲ။ တကယ္တမ္းေတာ့ ငါလည္း မတားခ်င္ဘူး။ ဒီပစၥည္းက အေဖငယ္ငယ္က ပစၥည္း ဆိုေပမယ့္ အေဖလည္း မွတ္မိေတာ့တာမွ မဟုတ္တာ။ ဒီပစၥည္းက တစ္က်ပ္ခဲြသား ေတာင္ရွိတာ ဆိုေတာ့ နင့္ရဲ႕ Ph.D သင္တန္း တစ္ႏွစ္စာေတာ့ ရမွာေပါ့။ နင္ကလည္း ေက်ာင္းဆက္ တက္ခ်င္တာကိုး။ ငါ့မွာလည္း ဒီနည္းပဲ ရွိေတာ့တယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အစ္မက ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျပာစရာ စကားတစ္ခြန္း တစ္စကိုေသာ္မွ ခ်န္ရစ္မ ထားခဲ့ပါဘဲ သူေျပာခ်င္သည့္ စကားကုိ တာက်ဳိး က်သကဲ့ သို႔ ဒလေဟာ ေျပာလာသည္။ အစ္မ လွမ္းေပးေသာ အေဖ့ ေရႊၾကယ္သီး တစ္စံုကေတာ့ အစ္မ လက္ထဲမွာ တလႈပ္လႈပ္ တယမ္းယမ္း။ အစ္မေပးသည့္ ေရႊၾကယ္သီးကို လွမ္းယူလ်က္ စိတ္မလံုစြာ အေဖ့ကို လွမ္းၾကည္ရာ အေဖကမူ ထံုးစံအတိုင္း သူ႔ပင္စင္စာ အုပ္ေလး တကိုင္ကိုင္ႏွင့္ အလုပ္ ႐ႈပ္ေနသည္။ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းဘက္ကို အေဖက လွမ္းၾကည့္ေနတတ္သည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ငါ တရားသလုိမွ ျဖစ္ပါ့မလား အစ္မရာ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“အမေလးဟဲ့ ငါ့ေရွ႕မွာ ႐ုပ္ရွင္ လာ႐ိုက္ေနျပန္ပါၿပီ။ နင္လည္း ပညာတတ္ တစ္ေယာက္ပဲ။ နင္ေက်ာင္းဆက္ တက္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီပဲ။ ဒူး ေအာ္ဒိုင္းေပါ့။ ဘာမွ ေတြေ၀မေနနဲ႔။ ဒါနဲ႔နင္က ေက်ာင္း ေတာင္မတက္ေသးဘဲနဲ႔ ဂ်ာနယ္ အလုပ္ကေန ဘာလို႔ ထြက္လိုက္ရတာလဲ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အစ္မက ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္းမွာ စိုး၍လား ေတာ့မသိ။ စကား လမ္းေၾကာင္းကို သိသိသာသာလႊဲ ပစ္၏။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရန္ကုန္မွာ ၀တၳဳတိုေလး ဘာေလးေရးသည့္ စာေရးဆရာ ျဖစ္ရာ ကၽြန္ေတာ့္ထက္ စီနီယာ က်သည့္၊ အစ္မ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ ရင္းႏွီးေနသည့္ ၀တၳဳတိုေရး ဆရာမ တစ္ေယာက္၏ ဆဲြေခၚမႈ၊ ေနာက္ခင္မင္ ရင္းႏွီးသည့္ သူငယ္ခ်င္း ဒါ႐ိုက္တာ တစ္ေယာက္၏ အားေပးမႈတို႔ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လုပ္ခဲ့ေသာ ဂ်ာနယ္တစ္ ေစာင္မွ တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ ရာထူးကို ႏုတ္ထြက္လိုက္ျခင္းအား အစ္မက ေျပာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အစ္မ ေျပာလာေသာ စကားကို ကၽြန္ေတာ္က ခြန္းတုံ႔မျပန္မိ။ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ရပ္သည္ တစ္ပါးသူေတြ အတြက္ အတၱတစ္ခုမ်ားျဖစ္ ေနသလားဟု စိတ္မသက္သာ စြာေတြးေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ့္ လုပ္ရပ္က အတၱတစ္ခုပင္ ထားပါဦးေတာ့။ ထိုအတၱ မ်ား၏ လမ္းဆံုးမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ေနရာ တစ္ခုဆိုသည္ ရွိေနပါ့မလား။ အနာဂတ္ အတြက္ မေသခ်ာလွသည့္ ပင္လယ္ တစ္ခုထဲကို စီး၀င္ဖို႔ အတၱျမစ္ပ်ဳိသည္ ရွိသမွ် ခြန္ အားေလးေတြ အဆင္သင့္ စုစည္းၿပီး ျဖစ္ေလသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="text-align: center;">၅။</div><div style="text-align: justify;">သည္တစ္ေခါက္ရြာ ကေန ရန္ကုန္ကို ျပန္ရမည့္ ညတြင္ ကၽြန္ေတာ္ လံုးလံုး အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့။ အိပ္မေပ်ာ္ ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းရင္းတြင္ အေဖ့ ေရႊၾကယ္သီး ကိစၥႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ရန္ ကိစၥက အဓိက ဇာတ္ေကာင္ ျဖစ္ေနသည္။ တစ္စံုတစ္ခုသည္ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲတြင္ တင္းက်ပ္ေနသည္။ကၽြန္ေတာ္တို႔ၿမိဳ႕မွ မိုးမလင္း ခင္ကားဂိတ္သုိ႔ ဆင္းမွလည္း ရန္ကုန္ကို ေရာက္ခ်ိန္ အဆင္ ေျပသည္။ မနက္ ေလးနာရီ ကားဂိတ္ကို ဆင္းဖို႔ရာ ညကတည္းက အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ တစ္နာရီတစ္ခါ ဆိုသကဲ့သို႔ နာရီကိုသာ ထၿပီးၾကည့္ေနခဲ့မိ သည္။ ယခုမနက္ ေလးနာရီ မထိုးခင္ ကၽြန္ေတာ္ထၿပီး ျပန္ဖို႔ျပင္ရာ အိမ္ကလူေတြ ကေတာ့ တရွဴးရွဴးနဲ႔ အိပ္ေမာ က်ေနတုန္း။ ေက်ာပိုးအိတ္ကို လြယ္။ လက္ဆဲြအိတ္ တစ္လံုးကို ဆဲြၿပီး ကၽြန္ေတာ္က အိမ္ တံခါးကို အသာေလး ဟၿပီး ျပန္ပိတ္ကာ အိမ္ေအာက္ကို ဆင္းခဲ့သည္။ ျခံတံခါးႏွင့္ အိမ္က အနည္းငယ္ လွမ္းေနေသးသည္။ ျခံထဲကေန ေကာင္းကင္ျပင္ကို လွမ္းၾကည့္မိေတာ့ လဆုတ္ရက္မို႔ လားမသိ။ လေကြးေကြးက ေကာင္းကင္မွာ သာေနသည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ခၽြတ္ ခၽြတ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အလင္းေရာင္ မွ်င္မွ်င္ ေလးေအာက္မွာ အိမ္ေပၚမွ ဆင္းလာေသာ လူရိပ္ကို ေတြ႔ရသည္။ မတ္တတ္ ရပ္ေနသည္မို႔ လွမ္းအၾကည့္မွာ ဘယ္သူဘယ္၀ါ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း မသဲကြဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ ျပန္မွာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အစ္ကို ႏွစ္ေယာက္ထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကားဂိတ္ လိုက္ပုိ႔သည္လား။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ေဟ့ေကာင္ ငါ့သား ခဏေနဦး”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဟာ အေဖ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖက အသံ ခပ္အုပ္အုပ္ေလးျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အသံျပဳသည္။ အေဖဆိုေသာ အသိေၾကာင့္ ေရႊၾကယ္သီး ထည့္ထားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေယာင္ယမ္း စမ္းမိသည္။ မေန႔က အစ္မ ေပးလိုက္ေသာ ေရႊၾကယ္သီးကိုမ်ား အေဖ ျမင္သြားသလား။ အေဖဟာ အေျခအေန တစ္စံုတစ္ရာကိုမ်ား ရိပ္မိ သြားသလား။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ေနဦးကြ။ အေဖ ေျပာစရာ ရွိတယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ၾကားသာ႐ံု အသံ တိုးတိုးေလးကို ျပဳလုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္နားကို ေရာက္လာသည္။ လေရာင္ မွ်င္မွ်င္ေလး၏ အလင္းႏုႏု ေအာက္မွာ ျမင္ေနရေသာ အေဖ့မ်က္ႏွာ ျပံဳးေနသလား။</div><div style="text-align: justify;">“မေန႔က မင္းအစ္မနဲ႔ မင္းေျပာေနၾကတာ အေဖ အားလံုး ၾကားရတယ္ကြ။ ဘာတဲ့ ငါ့သားေက်ာင္းတက္ မလုိ႔ဆိုလား။ ဟုတ္တယ္မို႔ လား”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ဟုတ္ ဟုတ္ပါတယ္ အေဖ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖ့ ေမးခြန္းေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ စကားသံေတြက အထစ္ထစ္ အေငါ့ေငါ့။ အေဖက အားလံုးကို သိေနပံု ရသည္။ သုိ႔ဆိုလွ်င္ အေဖက သူ႔ၾကယ္သီး အတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ကို လိုက္လာသည္ေပါ့။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေပးလုိက္ ရေတာ့မည္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းဆက္တက္ဖို႔ ကိစၥ။ တဒဂၤအတြင္း ကၽြန္ေတာ့္ အာ႐ံုေတြ ေခ်ာက္ခ်ားကုန္သည္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ငါ့သားကလည္း ပညာတတ္သာ ဆိုတယ္ ႏုံလြန္း၊ အလြန္း လိုက္တာကြာ။ မင္းအစ္မ မင္းကို ေပးေနတဲ့ ၾကယ္သီးက ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုး ရွိမွာလဲကြ။ ငါးက်ပ္၊ တစ္ဆယ္ေလာက္ တန္မယ့္ ဟာကို အေရးအရာ လုပ္ေနတယ္။ ဒီမွာ ငါ့သား၊ အေဖ့မွာ အဲဒီထက္ တန္ဖိုး အမ်ားႀကီးရွိတဲ့ ပစၥည္းရွိတယ္။ ဒါမွ ငါ့သား ေက်ာင္းဆက္တက္လို႔ ရမွာေပါ့။ ေရာ့ ေရာ့ ယူ သြား၊ ဒါကို အေဖ ေပးလိုက္တာ မင္းအစ္ကို၊ အစ္မေတြ မသိေစနဲ႔ ၾကားလား။ ဒါဟာ မင္းအတြက္ အေဖ့ အေမြပဲ။ ငါ့သား ကားခ်ိန္ နီးေနၿပီ ျမန္ျမန္သြားေတာ့။ သူတို႔ မသိေအာင္ အေဖလည္း ျပန္အိပ္ လုိက္ဦးမယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖက ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲကို ပစၥည္းတစ္ခု ထည့္ေပးလ်က္ ကေလးငယ္ တစ္ေယာက္ကဲ့သို႔ သြက္လက္စြာ အိမ္ေပၚသို႔ ျပန္တက္သြားသည္။ အေဖ ေပးလိုက္ေသာ ပင္စင္စာအုပ္ ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္လ်က္ ကားသံမ်ား၏ တူ႐ူဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျခလွမ္း ေရြ႕လိုက္သည္။ ပင္စင္ စာအုပ္ေလးေပၚ က်သြားေသာ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ရည္ မ်ားကိုမူ ေရာင္နီေတြ ပ်ဳိ႕အန္ တက္မလာေသးေသာ လေရာင္ ကေလး၏ အလင္းႏုႏု ေအာက္တြင္ ေလာကႀကီးကလည္း ျမင္ေတြ႔လိုက္မည္ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေျပာက်ယ္၍ အဆံုး မရွိေသာ ပင္လယ္ထဲသို႔ စီး၀င္ ျဖတ္သန္းရန္ အတၱျမစ္ပ်ဳိ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကမ္းပါးအို တစ္ခုကို ခြာခဲ့ရျပန္သည္ ေလ။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">မင္းေ၀ဟင္</div><div style="text-align: justify;">(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဩဂုတ္လ ၂၀၁၁)</div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-22132244922532540422011-07-31T00:40:00.000-07:002011-08-05T12:58:51.485-07:00ႏွလံုးသားၿပိဳင္ဘက္<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEetzuvRXhcqGMvdCvEUNGlnKY2wSlQKm8H9qG37Z0R6d-CAHz0rM2dunjun-lCE3kBnzDdzj3IdlbcyEuey4IgS6geiJM8GyzYq2Yk4NETfn8mEhcEKr-N_mfblVjZDKR9-4K81Tc4eI/s1600/sst05-01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhEetzuvRXhcqGMvdCvEUNGlnKY2wSlQKm8H9qG37Z0R6d-CAHz0rM2dunjun-lCE3kBnzDdzj3IdlbcyEuey4IgS6geiJM8GyzYq2Yk4NETfn8mEhcEKr-N_mfblVjZDKR9-4K81Tc4eI/s1600/sst05-01.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig2sIuhhjvkROaYdNRZaQZ2qwIoCz7jWW_fBCwKQCI8A-xpY09t9HPnMcEcoB3LoJTjvQ8keroURbhAeX_ZNR-Pxs-YCar7reRlLi1KzL9LRuCKX_RH-3hOIJXq_Oc0bT_0Xx5YkMSu9k/s1600/sst05-02.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig2sIuhhjvkROaYdNRZaQZ2qwIoCz7jWW_fBCwKQCI8A-xpY09t9HPnMcEcoB3LoJTjvQ8keroURbhAeX_ZNR-Pxs-YCar7reRlLi1KzL9LRuCKX_RH-3hOIJXq_Oc0bT_0Xx5YkMSu9k/s1600/sst05-02.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSJBB_sJwQvwSFrsQsJ9EEJza24Y2uW15T7vTcADS_0fwC5bkM2FM6hNPAgunzP_Kring0t0oRKJLm_n3JeWLyMPk_wORwWn5ns26KQg1dcYZFfSqeNr22o9q7EoFg3_cTOF70-x-OXNY/s1600/sst05-03.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjSJBB_sJwQvwSFrsQsJ9EEJza24Y2uW15T7vTcADS_0fwC5bkM2FM6hNPAgunzP_Kring0t0oRKJLm_n3JeWLyMPk_wORwWn5ns26KQg1dcYZFfSqeNr22o9q7EoFg3_cTOF70-x-OXNY/s1600/sst05-03.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxoSK3iMHlCXuznqOWkyW4dkk5aFeVq6tSUiIKl-hA3QP2FrGfK4HkTPI-TsIkv51R-Oo01Xo-mRQsZh9tWyv_sqDxK-kM_cJg8c8mJRVU0sJz97L8jEztGPFeaCn3IrCf1-I0Is4HRVY/s1600/sst05-04.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxoSK3iMHlCXuznqOWkyW4dkk5aFeVq6tSUiIKl-hA3QP2FrGfK4HkTPI-TsIkv51R-Oo01Xo-mRQsZh9tWyv_sqDxK-kM_cJg8c8mJRVU0sJz97L8jEztGPFeaCn3IrCf1-I0Is4HRVY/s1600/sst05-04.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsQoPJ22m5Wz8ziz8I10zJKFEKOrYgV97X1bUVW07m_JLQJRU46NfL5kDj3DZh2NO_tpJxNv7ZS5S1knBVumZJbrp05dYRIG_2SutLebyULmvnG7H-UDLqLPsfRgKCswdtrmAum5BrBAs/s1600/sst05-05.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsQoPJ22m5Wz8ziz8I10zJKFEKOrYgV97X1bUVW07m_JLQJRU46NfL5kDj3DZh2NO_tpJxNv7ZS5S1knBVumZJbrp05dYRIG_2SutLebyULmvnG7H-UDLqLPsfRgKCswdtrmAum5BrBAs/s1600/sst05-05.jpg" /></a></div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-59613434908920828202011-07-31T00:19:00.000-07:002011-08-05T12:58:51.485-07:00ေရႊျမင့္မိုရ္ ေတာင္ေျခေအာက္မွာ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZxurSzoa8ICWqglNcm7Vn-n8dIamUWL4Oy3oXq8a7RZBADEPXFTGHMM_8GoXiTDOPYZAXpBe6QG7qojOhYhA8RccmdPmbiktQJbFw5_O8OkBTgjacp84muZCSZPxq2Xw5e06fCYRMnBg/s1600/minwaihin-b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZxurSzoa8ICWqglNcm7Vn-n8dIamUWL4Oy3oXq8a7RZBADEPXFTGHMM_8GoXiTDOPYZAXpBe6QG7qojOhYhA8RccmdPmbiktQJbFw5_O8OkBTgjacp84muZCSZPxq2Xw5e06fCYRMnBg/s400/minwaihin-b.jpg" width="400" /></a></div><div style="text-align: justify;">ေဖေဖ ဩစေၾတးလ်ကို သြားတဲ့အခ်ိန္က ခ်စ္စုမ အသက္ ၆ ႏွစ္။ တစ္တန္းမွာ ခ်စ္စုမ တက္ေနတုန္း။</div><div style="text-align: justify;">ဒီတုန္းက ခ်စ္စုမ မွတ္မိေနတာ ေဖေဖသြားတဲ့ ေန႔က ခ်စ္စုမ ေက်ာင္းမတက္ရဘူး ဆုိတာနဲ႔ ေဖေဖ့ကို ေလယာဥ္ကြင္း လုိက္မပို႔ရဘူး ဆုိတာပဲ။ အိတ္အႀကီးႀကီး တစ္လံုးကို ကားေပၚ ၀ုန္းခနဲ ပစ္တင္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေဖေဖက ခ်စ္စုမကို ေပြ႔ခ်ီလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေဖေဖ့ကို ဘာမွမလဲ” လို႔ ေမးတယ္။ “ေဖေဖ ဘယ္သြားမွာလဲ” လို႔ ခ်စ္စုမ ေမးမိေတာ့ ဩစေၾတးလ်လို႔ ေဖေဖက ေျဖတယ္။ ေဖေဖေျပာတဲ့ ဩစေၾတးလ် ဆိုတာကို ခ်စ္စုမ မသိေပမယ့္ ကားေပၚ ပစ္တင္လိုက္တဲ့ ေဖေဖ့ရဲ႕အ၀တ္အစားအိတ္ ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ေဖေဖ ခရီး ရွည္ထြက္ၿပီ ဆုိတာကိုေတာ့ ခ်စ္စုမ သိေနခဲ့ၿပီ။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ၿပီးေတာ့“ေခ်ာကလက္ ၀ယ္ခဲ့” လုိ႔ ေဖေဖ အျပင္ထြက္တိုင္း မွာေနက်ကို ခ်စ္စုမ မွာေတာ့“လူၾကံဳရွိရင္ ေဖေဖ ထည့္ေပး လုိက္မယ္”ဆိုတဲ့ ေဖေဖ့စကား ကို ဘယ္လုိ ျပန္ေျပာရမွန္း ခ်စ္စုမ စဥ္းစားလုိ႔ မရေပမယ့္ ၾသစေၾတးလ် ဆိုတာ ခဏေလးနဲ႔ ျပန္လာလုိ႔ မရတဲ့ ေနရာလုိ႔ ခ်စ္စုမ ေတြးမိလုိက္တယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ၾသစေၾတးလ် ၾသစ ေၾတးလ်”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေဖေဖ့ရဲ႕ကားက ျခံထဲက ထြက္သြားလုိ႔ ဟိုးအေ၀းႀကီးကို ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ထိ ခ်စ္စုမ ႏႈတ္က“ၾသစေၾတးလ်” ဆုိတာကို ရြတ္ၾကည့္ေနတုန္းပဲ။ ခ်စ္စုမတို႔ အိမ္က ခ်စ္စုမကို ငယ္ငယ္ကတည္းက ထိန္းေက်ာင္းခဲ့တဲ့ အေဒၚႀကီးက ခ်စ္စုမကို ေပြ႕ခ်ီသြားတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခ်စ္စုမက အေဒၚႀကီးကို ေမးၾကည့္ခဲ့တာ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ေဒၚႀကီး ၾသစေၾတး လ်ဆိုတာ ဘယ္နားမွာလဲ ဟင္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ၾသစေၾတးလ် ဆုိတာ ႏိုင္ငံျခားမွာ ခ်စ္စုမရဲ႕” လုိ႔ အေဒၚႀကီးက ျပန္ေျပာတာကို ခ်စ္စုမ မွတ္မိတယ္။ ႏိုင္ငံျခားဆိုတဲ့ စကား အသစ္ကို တိုးၿပီး သိလာတာက လြဲလုိ႔“ၾသစေၾတးလ် ဘယ္နားမွာ” ဆိုတဲ့ အေျဖ အတိအက်ကို ခ်စ္စုမ မသိခဲ့ရပါဘူး။ ဒီကတည္းက ၾသစေၾတးလ် ဆိုတာႀကီးကို ခ်စ္စုမ မုန္းသြားတာ။ ေဖေဖ့ ကို ခ်စ္စုမ မေမးလုိက္ရတဲ့“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမွာ လဲ” ဆုိတဲ့ ေမးခြန္းကို ေဒၚႀကီးကို ေမးၾကည့္ေတာ့ ေဒၚႀကီးဆီက ဘာသံမွ မၾကားရဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႀကီးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ မ်က္ရည္ေတြကို ခ်စ္စုမ ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒီတုန္းက ေဒၚႀကီးဘာေၾကာင့္ ငိုသလဲ ဆိုတာ ခ်စ္စုမ မေတြးတတ္ သလုိ ဧည့္ခန္း ဆုိဖာေပၚမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ေမေမဟာလည္း စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ့ ပန္းအိုးထဲက ပန္းပြင့္ေတြကို တစ္ပြင့္ၿပီး တစ္ပြင့္ ဘာေၾကာင့္ ေႁခြပစ္ ေနရတာလဲ ဆိုတာ ကိုလည္း ခ်စ္စုမ မသိဘူး။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အဲဒီေနာက္ပုိင္း ခ်စ္စုမ တုိ႔ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးကို ေကြ႕ပတ္ၿပီး ေနာက္ေဖး တန္းလ်ားဘက္မွာ ခ်စ္စုမ ပ်င္းရင္သြား ေနတတ္တယ္။ အဲဒီ တန္းလ်ားမွာ ခ်စ္စုမတို႔ အိမ္မွာ ကားေမာင္းတဲ့ ဦးထြန္းနဲ႔ ထမင္းခ်က္တဲ့ အန္တီခိုင္တို႔ မိသားစု ရွိတယ္။ အန္တီခိုင့္မွာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ ရွိတယ္။</div><div style="text-align: justify;">ခ်စ္စုမ မွတ္မိေနတာက အဲဒီ ကေလးေလးကို အန္တီခိုင္ ေပြ႕ခ်ီထားတိုင္း အန္တီခိုင္က ကေလးေလးကို သီခ်င္း ဆုိျပေနတာကိုပဲ။ အန္တီခိုင့္ သီခ်င္းက နား ေထာင္လုိ႔ေကာင္းတယ္။ ေပ်ာ္စရာလည္း ေကာင္းတယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“နင္အေဖ့ ေရနံေခ်ာင္းကို မုန္႔ေပါင္း ၀ယ္ဖုိ႔သြား”တဲ့။ တျခား စာသားေတြကို ခ်စ္စုမ မမွတ္မိေပမယ့္ အဲဒီ တစ္ေၾကာင္းကုိေတာ့ ခ်စ္စုမ ေသေသခ်ာခ်ာကို မွတ္မိေနတယ္။ အန္တီခိုင့္ကို ခ်စ္စုမ ေမးမိတယ္။“ေရနံေခ်ာင္း ဆိုတာ ဘယ္နားမွာလဲဟင္” လုိ႔။ အဲဒီေတာ့ အန္တီခုိင္က“ေရနံေခ်ာင္း ဆိုတာ လမ္း ထိပ္နားမွာ ခ်စ္စုမရ႕ဲ”လုိ႔ ေျဖ တယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">တကယ္လည္း ဦးထြန္းက မုန္႔ေပါင္း ဆုိတာကို ၀ယ္လာတယ္။ လမ္းထိပ္ ဆိုတာ ေ၀းတာမွ မဟုတ္တာ။ အန္တီခုိင္ သီခ်င္းေတာင္ မဆုံးေသးဘူး၊ မုန္႔ေပါင္း ဆိုတာ ေရာက္လာၿပီ။ ခ်စ္စုမေတာင္ မုန္႔ေပါင္း ဆိုတာကို စားၾကည့္ေသးတယ္။ ခ်ဳိျမျမေလးနဲ႔ စားလုိ႔ ေကာင္းမွ ေကာင္း။</div><div style="text-align: justify;">“နင့္အေဖ ေရနံေခ်ာင္းကို မုန္႔ေပါင္း၀ယ္ဖုိ႔သြား”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အန္တီခိုင့္သီခ်င္းေလး ကို ခ်စ္စုမ ဆုိၾကည့္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖလည္း ၾသစေၾတးလ်ကို ေခ်ာကလက္ သြားမ၀ယ္ဘဲ ေရနံ ေခ်ာင္းကိုသာ မုန္႔ေပါင္း သြား၀ယ္ခဲ့တာဆုိရင္ အခုခ်ိန္ ေလာက္ဆုိ ျပန္ေရာက္ၿပီလုိ႔ ေတြးမိတယ္။ ေရနံေခ်ာင္းဆိုတာ ခဏေလး သြားၿပီး ျပန္ေရာက္တာမုိ႔ ခ်စ္စုမ ခ်စ္ လုိက္တာ။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ ထြက္သြားတာ ၾကာၿပီ။ အခု အခ်ိန္ထိ ျပန္မလာႏုိင္ေသးတဲ့ ၾသစေၾတးလ် ဆိုတဲ့ ေနရာကို ခ်စ္စုမ မုန္းလုိက္တာေလ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">၂။</div><div style="text-align: justify;">ေဖေဖ ၾသစေၾတးလ်ကို ထြက္သြားတာ ဘယ္ႏွရက္ ရွိၿပီမွန္းေတာ့ မသိဘူး။ ခ်စ္စုမ စိတ္ထဲေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို ၾကာေနၿပီ။ ျခံထဲကို ကားတစ္စီး ၀င္လာတဲ့ အသံ ၾကားတုိင္း“ေဖေဖ ျပန္လာၿပီလား”ဆုိၿပီး ထြက္ထြက္ ၾကည့္မိတယ္။“ေဖေဖ ဘယ ေတာ့ ျပန္လာမွာလဲ”ဆိုတာကို ေမေမ့ကို ေမးၾကည့္ေတာ့“ညည္းအေဖကို ညည္းပဲေမွ်ာ္”လုိ႔ ေမေမက ေျပာတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အထိ ေဖေဖက ခ်စ္စုမတို႔ ဆီကို ျပန္ မလာဘူး။ </div><div style="text-align: justify;">ေမေမ့ကို ေမးၾကည့္လုိ႔ မရေတာ့တဲ့ အခါ ေဒၚႀကီးကို ခ်စ္စုမ ေမးၾကည့္ မိျပန္တယ္။ ေဒၚႀကီးက ေျပာတယ္။ ခ်စ္စုမ ေဖေဖက လူျပန္မလာ ေပမယ့္ ခ်စ္စုမဆီကုိ ဖုန္း ေတာ့ ဆက္မွာပါတဲ့။ အဲဒီ ေတာ့ ကားသံေတြအစား ဖုန္း ျမည္တဲ့အသံေတြကို ခ်စ္စုမ စိတ္၀င္စားလာျပန္တယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ခ်စ္စုမ အားတိုင္း ဖုန္းျမည္သံကို ေစာင့္တယ္။ တစ္ ရက္၊ ႏွစ္ရက္။ ဖုန္းက ျမည္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ဆီက မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္က မွန္းမသိတဲ့ လူႀကီးတစ္ေယာက္ ဆီက။“သမီးေလးလား၊ ေမေမရွိလား”တဲ့။ ခ်စ္စုမက“ဟင့္အင္း”လုိ႔ ေျပာရင္း ဖုန္းကို ျမန္ျမန္ ျပန္ခ်လုိက္တယ္။ ေမေမ ေရခ်ဳိး ေနတာကို ခ်စ္စုမ သိေတာ့သိသား။ ဒါေပမယ့္ ေဖေဖ့ဆီက ဖုန္း မလာလုိ႔ ခ်စ္စုမစိတ္တုိေန တာ။ ၿပီးေတာ့ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ လူႀကီးက“သမီး ေလး” လုိ႔ ေခၚတာကိုလည္း ခ်စ္စုမ မႀကိဳက္ပါဘူး။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေနာက္တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္။ ဖုန္းသံေတြကို ခ်စ္စုမ ေစာင့္တယ္။“ေမေမရွိလား” ဆုိတဲ့ ဖုန္းေတြလာရင္ ထုံးစံ အတုိင္း“ဟင့္အင္း”ဆိုၿပီး ဖုန္းခ်။ ၿပီးေတာ့ ေမေမဆူ မလား ဆုိတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္နဲ႔ ဆက္တီေတြ ေနာက္မွာ ခ်စ္စုမ ပုေနခဲ့ရတာက အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ေဖေဖ့ဆီက ဖုန္းလာတယ္။ ဒီတုန္းက အိမ္မွာ ေမေမ ရွိမေန ဘူး။ ေဖေဖ့ အသံက ၾကည္ လင္ေနတယ္။ ေဖေဖ့ စကားသံကို ၾကားေယာင္ရင္း ေဖေဖနဲ႔ ခ်စ္စုမ ကစားကြင္း အႏွံ႕ ေလွ်ာက္ကစားခဲ့တာေတြ၊ ခ်စ္စုမ အိပ္ရာ၀င္တုိင္း ေဖေဖက ခ်စ္စုမကို ဗိုက္ေပၚ မွာတင္ၿပီး ပုံျပင္ေတြ တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ေျပာျပခဲ့တာေတြကို သတိရတယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ျပန္ လာမွာလဲ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေမးခ်င္တာကိုပဲ ခ်စ္စုမ ေမးလုိက္တယ္။“သမီးကုိလည္း ေဖေဖသတိ ရပါတယ္”လို႔ ေဖေဖက ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမ ေမး တာကို ေဖေဖက မေျဖဘဲ“သမီး ေဖေဖ့ဆီကို လာခ်င္လား”လို႔ေမးတယ္။ ဟင့္အင္း ေဖေဖ။ ေဖေဖ ေမးတာကို ခ်စ္စုမ မေျဖပါဘူး။ ေဖေဖ ရွိတဲ့ ၾသစေၾတးလ်ဆိုတာႀကီး ကို ခ်စ္စုမမွ မခ်စ္တဲ့ဟာကို။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“သမီးေလး ေဖေဖေျပာတာ နားေထာင္။ ေဖေဖ တစ္ ေန႔ေန႔မွာ သမီးေလးကို လာေခၚမယ္။ အခုေတာ့ သမီး ေလးက သမီး ေမေမရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈ ေအာက္မွာပဲ ရွိေနရဦးမယ္။ သမီးေလးကို ေဖေဖ ေခၚခြင့္ မရွိေသးဘူး။ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေပါ့ သမီးေလးရယ္။ ၿပီး ေတာ့ သမီးေလး ေမေမနဲ႔ ေဖေဖ ၿပိဳင္စရာ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ရွိေသးတယ္ သမီး”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေဖေဖ ေျပာတာေတြကို ခ်စ္စုမ နားမလည္ပါဘူး။ ေမေမနဲ႔ ၿပိဳင္စရာ ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခု ဆုိတာကို ခ်စ္စုမ ပုိၿပီးေတာင္ နားမလည္ေသးတယ္။ခ်စ္စုမ သိခ်င္တာက ေဖေဖ ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာလဲ ဆုိတာကိုပဲ။ ဒါကို ေဖေဖက ခ်စ္စုမ သိေအာင္ မေျဖဘူး။ ခ်စ္စုမ ေဖေဖ့ကို မုန္းလုိက္တာ။ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ကားသံ ၾကားလည္း ခ်စ္စုမ ထြက္ မၾကည့္ဘူး။ ဖုန္းသံၾကားလည္း ခ်စ္စုမ မကိုင္ဘူး။ ေဖေဖသာ ဖုန္း ခဏခဏ ဆက္ရင္ ေဖေဖ မဟုတ္တဲ့ လူႀကီးေတြ ေမေမ့ဆီကို ဖုန္းဆက္လုိ႔ ဘယ္ရပါ့မလဲ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အန္တီခိုင္တို႔ အခန္းဘက္ကို ခ်စ္စုမ ထြက္ခဲ့ေတာ့ အန္တီခိုင္ရဲ႕ခ်စ္စရာ ေကာင္းတဲ့ ကေလးေလးကို ဦးထြန္းက ခ်ီထားတယ္။ ကေလးေလးက ဦးထြန္းရဲ႕ လက္ထဲမွာ ခစ္ခစ္တက္ေအာင္ ရယ္လုိ႔။</div><div style="text-align: justify;">“ဦးထြန္း ဒီေန႔ေရနံ ေခ်ာင္းကို မသြားဘူးလား”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ျပန္လာတာ ခ်စ္စုမရဲ႕၊ ခ်စ္စုမ ေမေမကို အျပင္လုိက္ ပုိ႔ၿပီး ျပန္လာကတည္းက ဦးထြန္းက ေရနံေခ်ာင္းကို ၀င္ခဲ့တာ။ ခ်စ္စုမ အတြက္ မုန္႔ေပါင္းပါတယ္။ ခ်စ္စုမရဲ႕ အန္တီခိုင္ ေကြၽးလိမ့္မယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဦးထြန္းတုိ႔က သိပ္ဟန္ က်တာပဲ။ ေရနံေခ်ာင္းကို ေန႔တုိင္းမုန္႔ေပါင္း သြား၀ယ္တယ္။ ခ်စ္စုမတို႔ ေဖေဖက်ေတာ့ ေခ်ာကလက္ေလး တစ္ခါ စားရဖု႔ိ အေရး ခ်စ္စုမ ေစာင့္လုိက္ရတာ။ စိတ္ေတာင္ မရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ထြက္သြားၿပီးကတည္းက ခ်စ္စုမဆီကို ျပန္ကုိမလာ ေတာ့ဘူး။ ေတြးရင္း ေဖေဖ့ကုိ ခ်စ္စုမ မုန္းလုိက္တာ ေလ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">၃။</div><div style="text-align: justify;">ခ်စ္စုမ မသိတဲ့ လူႀကီး တစ္ေယာက္ကို တစ္ေန႔မွာ ေမေမက အိမ္ကို ေခၚလာတယ္။ လူႀကီး တစ္ေယာက္ တည္းသာမက ခ်စ္စုမ မသိ တဲ့ အျခား သူေတြလည္းပါ တယ္။ အိမ္မွာ အလွဴတစ္ခု လုပ္တယ္လုိ႔ေတာ့ ခ်စ္စုမ ထင္တာပဲ။ ညေနပုိင္းမွာ လာသမွ် လူေတြအားလုံး ျပန္သြားေပမယ့္ လူႀကီးက ျပန္ သြားေတာ့ဘူး။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ညစာ ထမင္း၀ုိင္းမွာ ေမေမရယ္၊ ခ်စ္စုမရယ္၊ လူ ႀကီးရယ္ သံုးေယာက္ စားရတယ္။ ဟုိတုန္းက ေဖေဖ ထုိင္ခဲ့တဲ့ ခုံမွာ အခု လူႀကီးက ထိုင္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမေမက...</div><div style="text-align: justify;">“ခ်စ္စုမ ဒီေန႔ကစၿပီး ဒီဦးဦးကုိ ေဖေဖလုိ႔ ေခၚရမယ္ေနာ္။ ၾကားလား။ ဒီဦးဦးက ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ခ်စ္စုမ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြအားလုံး ကို လုိက္ပုိ႔ေပးလိမ့္မယ္။ ခ်စ္စုမ လုိခ်င္တဲ့ အ႐ုပ္ေတြ အားလုံးကိုလည္း ၀ယ္ေပး လိမ့္မယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေဖေဖ မဟုတ္တဲ့ ဘယ္ကမွန္း မသိတဲ့ လူႀကီးကို ခ်စ္စုမကေတာ့ ေဖေဖလုိ႔ မေခၚႏိုင္ပါဘူး။ ခ်စ္စုမက ထမင္း မစားေသးဘဲ လူႀကီးကို စုိက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လူႀကီးက တဟားဟားနဲ႔ ရယ္တယ္။ ဘာရယ္စရာမွ မပါဘဲနဲ႕ေလ။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမကိုလည္း“သမီးေလး သမီးေလး”နဲ႔။ အိုး ဒီလူႀကီးကို ခ်စ္စုမ သိပ္စိတ္ညစ္တာပဲ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေမေမ ေျပာေတာ့သာ ဒီလူႀကီးက ခ်စ္စုမ သြားခ်င္တဲ့ ေနရာေတြကို လုိက္ပို႔ေပး မယ္ေျပာတာ။ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ လူႀကီးက ခ်စ္စုမ ကို ေခၚမသြားဘဲ ေမေမ့ကို ခ်ည္းပဲ ေခၚသြားေနေတာ့ တာပဲ။</div><div style="text-align: justify;">“ေမေမ ေဖေဖက ေမေမနဲ႔ၿပိဳင္ပြဲ တစ္ခု လုပ္မယ္လုိ႔ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေဖေဖက ဘယ္ေတာ ့ျပန္လာမွာလဲ။ ဒီလူႀကီးကေရာ အိမ္ကေန ဘယ္ေတာ့ ျပန္မွာလဲ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေမေမ့ကို ခ်စ္စုမ ေမးေတာ့ ေမေမ အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ရယ္တယ္။ ေမေမအဲဒီ လုိႀကီးရယ္တာ ခ်စ္စုမ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ၿပီး ေတာ့“ခ်စ္စုမ သမီးက ငယ္ ေသးတယ္။ ဘာမွ မသိဘူး” လုိ႕ေျပာတယ္။</div><div style="text-align: justify;">“သမီးေဖေဖနဲ႔ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေမေမ အႏိုင္ရလုိက္ၿပီ ခ်စ္စုမေရ”လုိ႔ ေမေမက ရယ္ရင္း ေျပာတယ္။ မ်က္ရည္က်ေအာင္ ေမေမ ရယ္တာကို ခ်စ္စုမက တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနျဖစ္တယ္။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“သမီးရဲ႕ေဖေဖ အသစ္ကို ဒီအိမ္ေပၚ ေရာက္ေအာင္ ေမေမ ေခၚတင္ လုိက္ႏိုင္တာဟာ သမီးေဖေဖနဲ႔ ေမေမတို႔ရဲ႕ ၿပိဳင္ပြဲမွာ ေမေမ အႏိုင္ရလိုက္ တာေပါ့ သမီးရယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေမေမက ေျပာရင္း ခ်စ္စုမကို ဖက္ထားတယ္။ ေမေမ ဘာေတြ ေျပာေနတယ္ ဆိုတာ ခ်စ္စုမ နားမလည္ဘူး။ ေမေမက ဒီလူႀကီးကို အိမ္ ေပၚေခၚတင္လုိက္တာက ၿပိဳင္ ပြဲမွာ အႏုိင္ရတာတဲ့။ ေဖေဖ လည္း ေမေမ့လုိ အႏိုင္ ရခ်င္ရင္ အခု အခ်ိန္ေလာက္ဆို ေမေမ့လုိ ေနာက္တစ္ေယာက္ကို အိမ္ေပၚ ေခၚတင္ေနမွာလား။ ေတြးရင္း ခ်စ္စုမ စိတ္ညစ္လာတယ္။ ေမေမ့ လက္ထဲက ခ်စ္စုမ ေလွ်ာဆင္းလုိက္တယ္။ ဘာလုိ႔လဲ မသိဘူး။ ေမေမ ဖက္ထားတာကို ခ်စ္စုမ စိတ္ညစ္လာတယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေနာက္ေဖးကို ခ်စ္စုမ ေျပးထြက္ခဲ့တယ္။ ေမေမကေတာ့ ရယ္လုိက္၊ ငိုလုိက္နဲ႔ ဧည့္ခန္းထဲမွာ က်န္ခဲ့တယ္။ အန္တီခိုင္က ခ်စ္စုမကို ျမင္ ေတာ့ ေပြ႕ခ်ီလုိက္တယ္။ ၿပီး ေတာ့“ခ်စ္စုမရဲ႕ ဦးထြန္းေတာင္ ေရနံေခ်ာင္းက ျပန္ေရာက္ေနၿပီ”လို႔ ေျပာတယ္။“ေရနံေခ်ာင္းက အျပန္ မိတီၳ လာကန္မွာေတာင္ ဖား၀င္ၿပီး ေကာက္ခဲ့ေသးတယ္ ခ်စ္စုမ ရဲ႕”လုိ႔ ဦးထြန္းက ရယ္ရင္း ေျပာေနျပန္တယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အခုတေလာ ဦးထြန္းနဲ႔ အန္တီခုိင္က ခ်စ္စုမကို သိပ္အလုိ လုိက္ၾကတာပဲဆိုတာ ခ်စ္စုမ သိေနတယ္။“ဒီတစ္ေခါက္ ေရနံေခ်ာင္းသြားရင္ ခ်စ္စုမကို ဦးထြန္း ေခၚသြား မယ္”လုိ႔လည္းေျပာတယ္။</div><div style="text-align: justify;">“ခ်စ္စုမကို ေရနံေခ်ာင္း လုိက္ပို႔ၿပီးရင္ ၾသစေၾတးလ်ကို လုိက္ပုိ႔ပါလား ဦးထြန္း ရဲ႕”လုိ႔ ခ်စ္စုမ ေျပာၾကည့္ခ်င္ ေပမယ့္ ၾသစေၾတးလ်ဆိုတာ အေ၀းႀကီးဥစၥာ။ ခ်စ္စုမ မသြားခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အခု အခ်ိန္ေလာက္ဆို ရင္ ေဖေဖက ၿပိဳင္ပြဲတစ္ခုကို လုပ္ေနေလာက္ၿပီ။ အဲဒီၿပိဳင္ပြဲ အၿပီးမွာ ေမေမ့လုိ မိန္းမတစ္ ေယာက္ ေဖေဖ့အနားမွာ ရွိေန ေလာက္ၿပီ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ခ်စ္စုမဆီကို ေဖေဖ ဖုန္းမဆက္ေတာ့ဘူး။ ေမေမသာ ေဖေဖ့ကို မၿပိဳင္ရင္ ဟုိလူႀကီးက ဘယ္ေရာက္ေနပါ့မလဲ။ အခုေတာ့ ေဖေဖ့ကို အႏုိင္ရ ေအာင္ၿပိဳင္တဲ့ ေမေမ့ကို ခ်စ္စုမ မုန္းလုိက္တာ။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမ မခ်စ္တဲ့ ဟုိလူႀကီးကို အိမ္ေပၚေခၚလာတဲ့ ေမေမ့ကို ခ်စ္စုမ မုန္းလုိက္တာ ေလ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">၄။</div><div style="text-align: justify;">ဒီေန႔ေက်ာင္းမွာ ဆရာမ က ေဖေဖ၊ ေမေမေတြ အေၾကာင္း ခ်စ္စုမတို႔ကို ေျပာတယ္။ ခ်စ္စုမ သူငယ္ခ်င္း ေတြက နားမေထာင္ၾကဘူး။ တခ်ဳိ႕က အိပ္ငုိက္ေနတယ္။ တခ်ဳိ႕က သူတုိ႔ စာအုပ္ထဲမွာ ပန္းပြင့္ပုံေတြ၊ ေခြး႐ုပ္ပုံေတြ ဆြဲေနၾကတယ္။ ခ်စ္စုမ ကေတာ့ ဆရာမ ေျပာတာကို ေသခ်ာ နားေထာင္ေနတယ္။ေဖေဖ၊ ေမေမ ဆိုတာေတြပါ လုိ႔ ခ်စ္စုမ စိတ္၀င္စားတယ္။ ဆရာမကေျပာတယ္။ ေဖေဖ နဲ႔ ေမေမဆုိတာ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ႀကီးနဲ႔တူတယ္တဲ့။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဆရာမ ေျပာေတာ့ ေဖေဖရွိတုန္းက ေမာ္လၿမိဳင္ က အဘြားေတြဆီ ခ်စ္စုမတုိ႔ သြားလည္ေတာ့ လမ္းမွာ ျမင္ရတဲ့ ေတာင္ေတြကို ခ်စ္စုမ သြားျမင္ေယာင္တယ္။ ဆရာမေျပာတဲ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ဆုိတာ အဲဒီ ေတာင္ေတြေလာက္ ရွိမွာပဲလုိ႔ ခ်စ္စုမ ေတြးၾကည့္ ေနတယ္။</div><div style="text-align: justify;">“အဲဒီျမင့္မုိရ္ေတာင္ဆိုတာ ေနေပါက္မထုိး၊ မုိးေပါက္ မယိုႏုိင္တဲ့ ေတာင္လုိ႔ မွတ္ထားရမယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ၊ ေမေမတို႔နဲ႔ အတူေနရ တယ္ဆုိတာ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ေျခမွာ ေနရသလုိ အရမ္းေအး ျမတာကြဲ႕”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဆရာမ ေျပာတာကို ခ်စ္စုမ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ ခ်စ္စုမတို႔က ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ဆုိတာႀကီးရ႕ဲ ေတာင္ေျခမွာ ေနတာဆိုေတာ့...</div><div style="text-align: justify;">“ဆရာမ အဲဒီျမင့္မုိရ္ ေတာင္ႀကီး ၿပိဳက်ရင္ ေတာင္ ေျခမွာေနတဲ့ ခ်စ္စုမတုိ႔ကို ပိကုန္မွာေပါ့ ဆရာမရဲ႕”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ခ်စ္စုမ မတ္တတ္ရပ္ ၿပီး ဆရာမကို ေျပာလုိက္တယ္။ ခ်စ္စုမ တကယ္ေျပာတာ။ ေစာေစာက ခ်စ္စုမ ေတြးၾကည့္တဲ့ ေမာ္လၿမိဳင္ဘက္က ေတာင္ေတြက ဟိုးတေလာ တုန္းက မုိးႀကီးလုိ႔ ၿပိဳက်တာ ရထားလမ္းေတြ ပ်က္ကုန္ တယ္တဲ့။ ေမေမတို႕ေျပာတာ ခ်စ္စုမ ၾကားဖူးတယ္။ ဆရာမ ေျပာသလုိ ဆိုရင္ အခု လည္းခ်စ္စုမတို႔က ျမင့္မုိရ္ ေတာင္ေအာက္မွာေနရတာ ဆုိေတာ့ျမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးၿပိဳ က်ရင္ ခ်စ္စုမတို႔ ဘယ္ကို ေျပးရပါ့မလဲ။ ခ်စ္စုမတို႔ကို ပိကုန္မွာေပါ့။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“အို ခ်စ္စုမရယ္ ေျပာတတ္လုိက္တာ။ ဆရာမစိတ္ မေကာင္းလုိက္တာကြယ္။ ဆရာမ ေျပာတဲ့ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ ေျခေအာက္မွာ ပိေနၾကတဲ့ ခ်စ္စုမတို႔လုိ ကေလးေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ မ်ားေန သလဲကြယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဆရာမက ခ်စ္စုမကို ဖက္ၿပီး ေျပာေနတယ္။ ခ်စ္စုမ ေျပာလိုက္တာကို ဘာလုိ႔ စိတ္မေကာင္း သြားတာလဲ မသိလုိ႔ ခ်စ္စုမ ေတြးတယ္။ ခ်စ္စုမ ေျပာတာ မွားသြားၿပီလား။ ဆရာမက အိမ္ကို ခဏ ခဏ လာၿပီး ေဖေဖ၊ ေမေမတုိ႔နဲ႔လည္း ခင္ေနတဲ့ ဆရာမမို႔ ခ်စ္စုမ ေျပာၾကည့္လုိက္တာ မွားသြားၿပီလား။</div><div style="text-align: justify;">“စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ ပါနဲ႔ ခ်စ္စုမရယ္။ ခ်စ္စုမကို ဆရာမ ေခ်ာကလက္ ေကြၽး မယ္”ဆိုၿပီး ဆရာမက ဆြဲေခၚတယ္။ ခ်စ္စုမက ဆရာမလက္ကို မသိမသာဆြဲ ၿပီး ႐ုန္းလုိက္တယ္။ ခ်စ္စုမ ရဲ႕ လက္ေသးေသးေလးေတြ ဆရာမရဲ႕လက္အႀကီးႀကီးထဲက လြတ္ထြက္လာတဲ့အထိ ခ်စ္စုမ အားကုန္ထည့္ၿပီး ႐ုန္းလုိက္တယ္။</div><div style="text-align: justify;">ဟင့္အင္း။ ဆရာမ ေကြၽးမယ့္ ေခ်ာကလက္ေတြ ခ်စ္စုမ မစားခ်င္ဘူး။ ခ်စ္စုမ မႀကိဳက္ဘူး။ ခ်စ္စုမ ေဖေဖ ျပန္လာေတာ့မွာ။ ခ်စ္စုမ ေဖေဖၾသစေၾတးလ်က ပါလာတဲ့ ေခ်ာကလက္ကုိမွ ခ်စ္စုမ စားမွာ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဒီၾကားထဲမွာေတာ့ ေရနံေခ်ာင္းက မုန္႔ေပါင္းကိုပဲ အန္တီခိုင္တို႔ ဆီမွာ ခ်စ္စုမ သြားစား ေနျဖစ္ဦးမွာ။ ေဖေဖ ေခ်ာကလက္ေတြ ပုိက္ၿပီး ခ်စ္စုမဆီ ျပန္လာမယ့္ေန႔ အထိ ခ်စ္စုမ ေစာင့္ေနရင္း ေပါ့။ ခ်စ္စုမ သိေနပါတယ္။ ေဖေဖျပန္လာမယ့္ ေန႔ဟာ မၾကာေတာ့ပါဘူး။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">၅။</div><div style="text-align: justify;">ဒီေန႔ ေက်ာင္းဆင္း ေတာ့လည္း ထုံးစံအတုိင္း ဦးထြန္းက ခ်စ္စုမကို ကားနဲ႔ လာႀကိဳတယ္။ ဦးထြန္းနဲ႕ အတူ ေမေမ ပါမလာခဲ့တာေတာ့ ၾကာေနခဲ့ပါၿပီ။“ဟုိလူ ႀကီးနဲ႔ေမေမ အတူရွိေနမွာပဲ” ဆုိတဲ့ အေတြးက ခ်စ္စုမရဲ႕ အိမ္အျပန္လမ္းကို ညိႇဳးေရာ္ ေစပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမ အျပင္းအထန္ စဥ္းစားေနတာ က ဦးထြန္းနဲ႔ အန္တီခိုင္တို႔ရဲ႕ စကားပဲ။ ဟုတ္တယ္။ မေန႔ ညေနက ဦးထြန္းေျပာလုိက္ တဲ့ စကားကို ခ်စ္စုမ ေသေသ ခ်ာခ်ာကို ၾကားလုိက္တာ။ ဦးထြန္းေျပာလုိက္တာက ေဖေဖဟာ...</div><div style="text-align: justify;">“ဟာ ေဖေဖ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">မီးပိြဳင့္တစ္ခုကို ေရာက္ ေတာ့ ဦးထြန္းက ကားအရပ္၊ ဟုိဘက္ကားႏွစ္စီး၊ သုံးစီး အေက်ာ္မွာ ေဖေဖ့ကားကို ခ်စ္စုမ ေတြ႕လုိက္တယ္။ “ေဖေဖ” </div><div style="text-align: justify;">ခ်စ္စုမ ေနာက္တစ္ ေခါက္ထပ္ေခၚတယ္။ ဘယ္ ကမွန္းမသိတဲ့ ေဘးနားက မိန္းမနဲ႔ စကားေတြ ရယ္ေမာ ေျပာေနတဲ့ ေဖေဖကေတာ့ ခ်စ္စုမကို မျမင္သလုိ၊ ခ်စ္စုမ ေခၚလုိက္တဲ့ အသံကိုလည္း မၾကားပါဘူး။ ခ်စ္စုမ ကား တံခါးကို ဆြဲဖြင့္လုိက္တယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ခ်စ္စုမ ကားေပၚက မဆင္းနဲ႕။ အဲဒါ ခ်စ္စုမရဲ႕ ေဖေဖ မဟုတ္ဘူး”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေရွ႕ခန္းက ဦးထြန္းေအာ္ လုိက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခ်စ္စုမက ကားေအာက္ကိုေတာင္ေရာက္ ေနၿပီ။ မဟုတ္ဘူး။ ဦးထြန္း လည္းညာတယ္။ မေန႔ညေန က ခ်စ္စုမ ေသေသခ်ာခ်ာ ကို ၾကားခဲ့တာ။ ဦးထြန္းက အန္တီခိုင့္ကို ေျပာေနတဲ့ စကားသံေတြေလ။</div><div style="text-align: justify;">“တကယ္ဆုိရင္ ခ်စ္စု မေလးက သနားပါတယ္။ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမနဲ႕ကြဲလုိ႔ သူ႔အေဖက အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတာကို ၾသစေၾတးလ် သြားေနတယ္လုိ႔ ထင္ေနတာ။ ျမင့္မိုရ္ အက္ေၾကာင္း ဆိုတာ ဒါပဲခုိင္။ မေအေရာ၊ ဖေအပါ ေနာက္အိမ္ေထာင္ ျပဳကုန္ၾကေတာ့ ျဖစ္လာမယ့္ ေနာက္ ဆက္တြဲဟာ ခ်စ္စုမေလး အတြက္ မစဥ္းစားစရာပဲဲ” </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ေဖေဖ...ေဖေဖ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေဖေဖ့ကားက မွန္ေတြ ခ်ထားတာမို႔ ခ်စ္စုမ ဘယ္ေလာက္ ေအာ္ေခၚေပမယ့္ ေဖေဖက ၾကားတဲ့ပုံမေပၚ ဘူး။ ေဖေဖရဲ႕ကားနားေရာက္ ေအာင္ ခ်စ္စုမ ေျပးလုိက္ တယ္။ ကားေတြက တေရြ႕ ေရြ႕ထြက္ကုန္ၾကၿပီ။ ကား ေတြၾကားထဲကေန ေဖေဖရဲ႕ ကားရွိရာကို ခ်စ္စုမ ျဖတ္ၿပီး ေျပးတယ္။ ေဖေဖလည္း ခ်စ္စုမကို ျမင္သြားၿပီ။ ကား တစ္စီးေရွ႕က ျဖတ္အေျပးမွာ ေနာက္ကကားႀကီး တစ္စီးက ခ်စ္စုမဆီကို ေျပးလာေန တယ္။ ၿပီးေတာ့ ခ်စ္စုမ အေ၀းႀကီးကို လြင့္ထြက္သြား တယ္လုိ႔ ထင္လုိက္တယ္။ ေနာက္က ဦးထြန္းရဲ႕အသံကိုေတာ့ ၾကားလုိက္ရေသး တယ္။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ခ်စ္စုမဆီကို ေဖေဖ ဆင္းလာသလား။“ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလ သမီးေလးရယ္”လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ အသံဟာ ေဖေဖ့ အသံလား။ ေဖေဖ့ လက္ထဲ မွာ ကိုင္ထားတာကေရာ ေခ်ာကလက္ေတြလား။ ဟုတ္တယ္။ ခ်စ္စုမအတြက္ ေခ်ာကလက္ေတြ ေဖေဖယူ လာတယ္။ ဦးထြန္းတုိ႔ ေျပာသလုိ ေဖေဖ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳ သြားတယ္ဆုိတာ မဟုတ္ဘူး မုိ႔လား ေဖေဖ။ ေဖေဖ ၾသစေၾတးလ်မွာ ခ်စ္စုမအတြက္ ေခ်ာကလက္ေတြ သြား၀ယ္ ေနတာ မဟုတ္လား ေဖေဖ။ ဦးထြန္းတုိ႔ ေကြၽးတဲ့ မုန္႕ေပါင္းက စားရတာ ႐ိုးေနၿပီ ေဖေဖ ရဲ႕။ အဲဒါေၾကာင့္ ေဖေဖ၀ယ္ လာမယ့္ ေခ်ာကလက္ကို ခ်စ္စုမက ေန႔တုိင္း ေမွ်ာ္ေန တာ။</div><div style="text-align: justify;">ေဖေဖ ၾသစေၾတးလ်က ျပန္လာမယ့္ အခ်ိန္ကို ဆရာမေျပာတဲ့ ျမင့္မုိရ္ေတာင္ ေအာက္ေျခကေန ခ်စ္စုမ ေစာင့္ေနတယ္ ေဖေဖ။ ခ်စ္စုမ ဆီကို ေဖေဖေရာက္ေအာင္ ျပန္လာခဲ့မယ္ မဟုတ္လား။</div><br />
<div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 12px; text-align: center;"></div><div style="font-family: Zawgyi-One; font-size: 12px;"><br />
</div><br />
<div style="text-align: right;">မင္းေ၀ဟင္<br />
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ စက္တင္ဘာ ၂၀၁၀)</div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-2724011133832527562011-07-30T00:40:00.000-07:002011-08-05T12:58:51.486-07:00ဝပ္က်င္း<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjotuORElIyo8WOh2zgZD7eZu3lU21yiv_LzncvJh43zZEA0p9G1PQi77c1EVTcaKcqmidRDJK1PYljwZniA6kyfat5oFfufXc50rso3Z6XyTKnVT9mYZRN3Rz9y7D4hoChw2BCMjA_n-s/s1600/23.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjotuORElIyo8WOh2zgZD7eZu3lU21yiv_LzncvJh43zZEA0p9G1PQi77c1EVTcaKcqmidRDJK1PYljwZniA6kyfat5oFfufXc50rso3Z6XyTKnVT9mYZRN3Rz9y7D4hoChw2BCMjA_n-s/s1600/23.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHbz7E0MCh206rSnrLcsa9RN2VbRhUSpdR1vZH6gCu41hyMd2ewemzqq9c87_0SerEaKKZ6zFzrke7SUYHEOqRV48VNQNmEoBJymRyG-kMX6PvZqiQZ1L7ORFxLG598nzmPcdjA382Ldc/s1600/24.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhHbz7E0MCh206rSnrLcsa9RN2VbRhUSpdR1vZH6gCu41hyMd2ewemzqq9c87_0SerEaKKZ6zFzrke7SUYHEOqRV48VNQNmEoBJymRyG-kMX6PvZqiQZ1L7ORFxLG598nzmPcdjA382Ldc/s1600/24.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXsrXhFX1QInwjlso2bBOVPfMJDhyphenhyphens8lJD1Ltdwa3woTphADwzI4g3h01dyjk3bydYQxUqawpWQ2L-x8i1NzMSIidQc9Jb-vLpUUFEdqWzQpfHTDxYBqEt2ey2fwwyS9AV525Gv8Fb2vg/s1600/25.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhXsrXhFX1QInwjlso2bBOVPfMJDhyphenhyphens8lJD1Ltdwa3woTphADwzI4g3h01dyjk3bydYQxUqawpWQ2L-x8i1NzMSIidQc9Jb-vLpUUFEdqWzQpfHTDxYBqEt2ey2fwwyS9AV525Gv8Fb2vg/s1600/25.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNlKh9-2p7ajT0VCWPr1OzNije9BKZeOfiHp7x_xq48wD3ovga-tJZ5NN6QN1oYzii_blyUarySWPNsBMYC3h552r2IxmzbxYHDo79rQmbLRdyd1VpRp2NBQFvGirBbOMrk7oInWB6dCo/s1600/26.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNlKh9-2p7ajT0VCWPr1OzNije9BKZeOfiHp7x_xq48wD3ovga-tJZ5NN6QN1oYzii_blyUarySWPNsBMYC3h552r2IxmzbxYHDo79rQmbLRdyd1VpRp2NBQFvGirBbOMrk7oInWB6dCo/s1600/26.jpg" /></a></div><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdlExtUGPB_ilIA3W-WVv4rnfY-s3T0CCZ62a2xAOS6CO64s6H7RQOoQFIzdXmCEjTVIOTc9oE-hcNDY2wwc-XMADHIGr30T33YytzARxPSim3YBczjHJUp5IN55m62KftgZHXWiPb_iQ/s1600/27.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdlExtUGPB_ilIA3W-WVv4rnfY-s3T0CCZ62a2xAOS6CO64s6H7RQOoQFIzdXmCEjTVIOTc9oE-hcNDY2wwc-XMADHIGr30T33YytzARxPSim3YBczjHJUp5IN55m62KftgZHXWiPb_iQ/s1600/27.jpg" /></a></div>ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5559529441899896607.post-20766909711589500982011-07-30T00:19:00.000-07:002011-08-05T12:58:51.486-07:00ေျပးလမ္းေပၚမွာ အက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2SynLsTsBDG68Z8RHBncrUkyZSyA_ExFpYkLa7xc4F88HLiq2j5K8Vjc1AX1WD5sizNyJUigCLbxI6jOwVmYj2Ql7XW8mCiHxiU7p9Mg2JsQYNuuVWoSAsEtZKx6wo1Rd3KIwTP0-M6s/s1600/minwaihin-may-L.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="282" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2SynLsTsBDG68Z8RHBncrUkyZSyA_ExFpYkLa7xc4F88HLiq2j5K8Vjc1AX1WD5sizNyJUigCLbxI6jOwVmYj2Ql7XW8mCiHxiU7p9Mg2JsQYNuuVWoSAsEtZKx6wo1Rd3KIwTP0-M6s/s400/minwaihin-may-L.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"></div><div style="text-align: justify;">“ေသေသခ်ာခ်ာမ်ားလည္း စဥ္းစား ၾကပါဦးေအ။ ညည္းတို႔ဟာက ဆင့္ဟုိဒင္းကို ေခြးေမွ်ာ္သလို ျဖစ္ေနၿပီ။ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြ။ ဟိုေကာင္မ ညည္းလည္း ၾကည့္လုပ္ဦး။ ဘာ ၀လံုးေလးေတြ ဒီအတုိင္းေနလို႔ ၀ိ ျဖစ္မလာဘူး။ ေအး၊ လုပ္ လုပ္။ ရြာမွာေနရင္ အေကာင္းသား။ ရန္ကုန္တက္ အလုပ္လုပ္မွ ၀လံုးကေတာ့ ၀ိျဖစ္မျဖစ္ မသိဘူး။ ရြာေတာင္ပိုင္းက ေအးၾကည္မ သမီးလို ဗိုက္ႀကီးလာတာပဲ အဖတ္တင္မယ္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">သူမ ရန္ကုန္တက္ၿပီး အထည္ခ်ဳပ္ တစ္ခု အလုပ္လုပ္မယ္လို႔ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္ဆုိင္ရတ့ဲ စကားေတြပါပဲ။ ဒီစကားေတြကို ေျပာတဲ့သူ ကလည္း အျခားသူရယ္ မဟုတ္ဘူး။ အေဖ့ရဲ႕ အစ္မ ႀကီးႀကီးညႊန္႔ရယ္ေပါ့။ ေျပာပံု ဆိုပံု ေတြကိုပဲၾကည့္။ ဘယ္ဘက္က ၾကည့္ၾကည့္ သက္ေသာင့္သက္သာရယ္လို႔ မရွိ။ အဲဒီ့လို ေျပာႏုိင္ဆိုႏိုင္တာလည္း မေျပာနဲ႔ေလ။ သူမဘ၀ ျဖစ္တည္မႈ မစခင္ကတည္းက ဒီႀကီးႀကီးညႊန္႔ကိုပဲ အေဖနဲ႔ အေမက မွီခိုခဲ့ ရတာကိုး။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေမ ေျပာျပတဲ့ ဒီအေၾကာင္းေတြက တစ္ေထာင့္တစ္ည ပံုျပင္ေတြလို မရွည္လ်ား ေပမယ့္လည္း ေျပာၿပီးတိုင္း အေမဟာ ေမာဟိုက္ ေနခဲ့ တယ္။</div><div style="text-align: justify;">တကယ္တမ္း ေတြးၾကည့္ေတာ့ သူမ အခုလို ဆယ္တန္းေလးကို ပိန္တိန္ လိမ္တိန္နဲ႔ ေအာင္ျမင္လာခဲ့ ရတဲ့ သမိုင္း က်ဥ္းက်ဥ္းေလး မွာေတာင္ ႀကီးႀကီးၫြန္႔က မာတိကာ ေလာက္မွာ ရွိေနခဲ့တာ။ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ ၾသဇာ၊ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ အမိန္႔ေတြ ေအာက္မွာပဲ သူမတို႔ မိသားစုေလးရဲ႕အက္ေၾကာင္းေလးေတြ ကို က်ားကန္ ဖာေထးပစ္ခဲ့ရ ပါသတဲ့။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖ့ဘက္က ေဆြမ်ဳိး ရင္းခ်ာရယ္လို႔လည္း ေျပး ၾကည့္မွ ဒီၾကီးႀကီးၫြန္႔ တစ္ေယာက္ပဲရွိတာ။ အေဖ့ရဲ႕ မိဘေတြဆံုးေတာ့ အေဖက လူမမည္သာသာေလးတဲ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာကတည္းက ႀကီးႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ လက္ေပၚမွာ ပဲႀကီးခဲ့ရတဲ့အေဖဟာ အရာရာမွာ ကိုယ္ပိုင္စြမ္းေဆာင္ႏိုင္မႈ ဆိုတာလည္း မရွိသေလာက္ ပါပဲတဲ့။ အေဖနဲ႔ အေမရဲ႕ မိသားစုအတြင္းေရးေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားမွာေတာင္ ႀကီး ႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ ဆႏၵသည္သာ အခရာက်ပါသတဲ့။</div><div style="text-align: justify;">ႀကီးႀကီးၫြန္႔က သူမတို႔ မိသားစုနဲ႔ အတူေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမတို႔အိမ္ နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းမွာ အိမ္ တစ္လံုးနဲ႔ သတ္သတ္ေနတာ ရယ္ပါ။ </div><div style="text-align: justify;">သူမတို႔ရဲ႕အိမ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေျပာမယ္ဆို သူမတို႔ မိသားစုကြန္းခိုရာေဂဟာ ေလးဟာ အိမ္ေတာ့အိမ္ပါပဲ။ အိမ္မွ ဟိုးေစာေစာက ကာလ တုန္းကဆို တကယ့္ကိုအိမ္ ႀကီးအိမ္ေကာင္းတစ္လံုးပါ ပဲ။ အခုမ်ားေတာ့...</div><div style="text-align: justify;">သူမ ဆက္မေတြးၾကည့္ ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ရြာထဲကလူ ေတြေျပာသလိုဆိုရင္ေတာ့ ဒီအိမ္ႀကီးဟာ သူမတို႔အေမ ဘက္က ဘိုးဘြားပိုင္အိမ္ႀကီး ပါပဲ။ အေမက တစ္ဦးတည္း ေသာသမီး။ အဘိုး၊ အဘြား ေတြဆံုးေတာ့ အေမက အေဖ နဲ႔ အိမ္ေထာင္ျပဳပါသတဲ့။ ႀကီးႀကီးၫြန္႔က အေမတို႔နဲ႔ အတူတူလိုက္ေနတာ မဟုတ္ ေပမယ့္ အေဖ့ကိုေနာက္ကြယ္ ရာက ၾသဇာမ်ဳိးစံုေပးလို႔၊ အေမ့ကိုလည္း ျခယ္လွယ္ ခ်င္သလို ျခယ္လွယ္ ပစ္လိုက္တာ သူမတို႔လက္ထက္လည္း ေရာက္ေရာ ဘိုးဘြားပိုင္ အိမ္ႀကီးလည္း ခ်ံဳးခ်ံဳးကို က်ကေရာ ဆိုသလို ျဖစ္သြား ပါသတဲ့။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေမကေတာ့ ခပ္႐ိုး႐ိုး ခပ္ႏံုႏံုအျပင္ စိတ္သေဘာ ထားကလည္း ေကာင္းေသး မဟုတ္လား။ အေဖ့ကို ယံု လို႔ ပံုအပ္ပစ္လိုက္တာလည္း ပါမွာေပါ့ေလ။</div><div style="text-align: justify;">“ညည္းအေမကို ယူ ေတာ့ ညည္းအေဖဆီမွာ ဘာ အပ္တစ္ေခ်ာင္း ပါလာတာ ရယ္လုိ႔၊ လူခႏၶာကိုယ္အျပင္ မၫြန္႔တင္ဆိုတဲ့ အစ္မအပ်ဳိ ႀကီးတစ္ေယာက္သာ အဆစ္ ပါလာတာရယ္။ ညည္းအေမ က နဂိုကတည္းက အူတူတူ၊ အတတ။ မၫြန္႔တင္က အတူ လာမေနေပမယ့္ ညည္းအေမ ပိုင္ လယ္ယာ၊ ကိုင္းကြၽန္း ရယ္ကအစ ဟိုအခ်ိန္ဟိုဟာ လုပ္၊ ဒီအခ်ိန္ဒီဟာလုပ္နဲ႔၊ မဟာေသခ်ဳပ္၊ မဟုတ္ ေသခ်ာ ဆရာမႀကီးလုပ္ပစ္ လိုက္တာ ညည္းတို႔လက္ ထက္လည္းေရာက္ေရာ စီးပြားေရးလည္းျပဳတ္ျပဳတ္ ကိုျပဳန္းေပါ့။ ဒီအိမ္ႀကီးက်န္ ေနခဲ့တာေတာင္ ကံေကာင္း၊ အိမ္ကလည္း အိမ္ဆိုလို႔သာ ေျပာရတာ။ ဘုရားစူး အခါ ခါ က်ိန္ေျပာမွ ယံုေလာက္ ေတာ့မယ့္ အိမ္မဟုတ္လား။ ဦးနင္းပဲ့ေထာင္၊ ပဲ့နင္းဦး ေထာင္ ျဖစ္ေနတာပဲၾကည့္။ က်ဳပ္တို႔က ခင္သီနဲ႔ အရင္း အခ်ာႀကီး မဟုတ္လို႔။ ၀င္ ေျပာခ်င္ေနတာမွ ပါးစပ္ကို ယားေနတာပဲ”</div><div style="text-align: justify;">ရြာထဲက ခင္ရာမင္ရာ အိမ္ေတြက သူမတို႔ကို အခုလို ေျပာလာတိုင္း သူမရင္မွာ လည္း အစိုင္အခဲတစ္ခုၿပီး တစ္ခု တိုးလာခဲ့ရတယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အိမ္။</div><div style="text-align: justify;">ဟုတ္တယ္။ သူမရဲ႕ ရင္ဘတ္ထဲမွာလည္း အိမ္တစ္လံုး ဆိုတာ ရွိေနခဲ့တာပါပဲ။ အိမ္အသစ္တစ္လံုး ျပန္ ေဆာက္ဖို႔ဆိုတာ မလြယ္မွန္း သိတဲ့ သူမကေတာ့ ဒီအိမ္ႀကီး ကိုပဲ ျပဳျပင္မႈမ်ားစြာနဲ႔ အသစ္ ျပန္ျဖစ္လာေအာင္ စြမ္းေဆာင္ ခ်င္ခဲ့တာ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္း ကဆိုပါေတာ့။ ဒါေပမယ့္ အေမ့ကိုႏိုင္စားလြန္းတဲ့ အေဖ့ ေရွ႕မွာ သူမကေရာ ဘာမ်ား ေျပာထြက္ႏိုင္ပါမတဲ့လဲ။ အရက္မူးလာလို႔ အေမ့ကို ေျပာတဲ့ အေဖ့စကားေတြကိုပဲ ၾကည့္။</div><div style="text-align: justify;">“ဒီမွာမိန္းမ၊ မင္း ငါ့ကို ေစာ္ကားရင္ ေစာ္ကား၊ မမ ၫြန္႔ကိုေတာ့ လံုး၀မထိနဲ႔။ ငါတို႔ဘ၀ ဒီလိုေလးေနႏိုင္ ေအာင္ မမၫြန္႔ ပံ့ပိုးခဲ့လို႔ဆို တာ မင္းမသိလို႔လား။ ရပ္ထဲ ရြာထဲက အတင္းအဖ်င္း စကားေတြနားေထာင္၊ ၿပီးရင္ မမၫြန္႔ကို ဘာျဖစ္ပါတယ္။ ညာျဖစ္ပါတယ္ေျပာဖို႔ စိတ္မကူးနဲ႔။ ေအာင္ခင္တဲ့။ မင္း ဘာမွတ္ေနလဲ” </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေမက အဲ့ဒီလိုျပန္ ေျပာျပၿပီး ေဆးလိပ္တိုတိုကို တြင္တြင္ဖြာလို႔ ငိုင္ေငးသြားၿပီ ဆိုရင္ သူမတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ ေတြလည္း ဆက္ၿပီး သိခ်င္စိတ္ကို ႐ုပ္သိမ္းပစ္လိုက္ရ ၿပီ။ ႀကီးႀကီးၫြန္႔က ဘာမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။ အေဖကေရာ ဘာေၾကာင့္ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ ၾသဇာကိုပဲ ဒီေလာက္အေလး အနက္ထားေနရပါလိမ့္။ ဆက္ၿပီးေတြးတဲ့ အေၾကာင္း အရာေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ေနလဲ...</div><div style="text-align: justify;">“ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဇာတိဆုိ တာ ဖန္တီးယူလို႔ မရသလို၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔လည္း မရဘူး သမီး။ သူမ်ားေတြ ဘာပဲေျပာေျပာ သမီးဟာ ဦးေအာင္ခင္ရဲ႕သမီးျဖစ္သလို ႀကီးႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ တူမအရင္းပဲ။ အေမကေတာ့ ဒီတစ္သက္ ဒီအရိပ္ေတြက လြတ္မယ္ မထင္ေလာက္ဘူး။ သမီးပဲ ႀကိဳးစား။ သမီးက ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္ထဲမွာ အႀကီးဆံုး ျဖစ္သလို၊ ဥာဏ္လည္း ဖံြ႕ တယ္။ ဒီအရိပ္ေတြက လြတ္ ေအာင္႐ုန္းဖို႔ သမီးမွာတာ၀န္ ရွိတယ္“</div><div style="text-align: justify;">ဆိုတဲ့ အေမ့စကားနဲ႔ အေမ့ရဲ႕ မ်က္ရည္ၾကည္ေ၀့ေ၀့ ေတြေတြ႕ရရင္ သူမလည္း သိ ခ်င္တဲ့စိတ္ကို မ်ဳိသိပ္ပစ္ရ တာခ်ည္းပါပဲ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“ေယာက်္ားျဖစ္ၿပီး အသံုးကိုမက်ဘူး။ ဒီအသက္ အရြယ္အထိ ေသာက္စရာမရွိ ရင္ သူ႕အစ္မဆီသြားၿပီး လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတုန္း။ ကေလးေတြက်ေတာ့ ေမြး ထားလိုက္တာ တႁပြတ္ႁပြတ္။ စက္နဲ႔ေဖာက္ထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။ ၿပီးလည္း ကေလးေတြ ေနာင္ေရးကို ဘာတစ္ခုမွ ေတြးတတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ အလကား လူႏံု၊ လူဖ်င္း”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေမ့ဘက္က ေဆြနီးခ်ဳပ္စပ္ ေတာ္သူေတြက အဲ့ဒီလို ေျပာလာေတာ့လည္း သူမတို႔က ဘယ္လို ခံႏိုင္ရည္စြမ္း ရွိပါမလဲ။ အေမ ေျပာသလို ေကာင္းလည္း ဒီအေဖ၊ မေကာင္းလည္း ဒီအေဖ။ မွတ္ပံုတင္မွာ နာမည္႐ိုက္တာထက္ ဘ၀မွာ ဒီအေဖဆိုတဲ့ နာမည္က တံဆိပ္ခတ္ႏိွပ္ခဲ့ ၿပီးၿပီပဲ။ သူမတို႔က ဘာမ်ား တတ္ႏိုင္ပါေတာ့မလဲ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ သူမ စဥ္းစားၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္။ အေဖ မရွိ၊ အေမ မရွိတဲ့ အေဖတို႔ ေမာင္ႏွမႏွစ္ ေယာက္ကို ရြာထဲကလူေတြ က ဘာလို႔မ်ားသနားက႐ုဏာ မျဖစ္ခဲ့ၾကပါလိမ့္လို႔ေလ။ အဲ့ဒီအခါ က်ေတာ့လည္း သူမ ေရွ႕မွာ မွန္တစ္ခ်ပ္ ေထာင္ၿပီး ေမးရသလို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ က်ေတာ့ေရာ...</div><div style="text-align: justify;">သူမက အေဖ့သမီးပဲ။ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့ အေဖ အသံုး မက်ေၾကာင္း ၾကားရရင္ လူပီသစြာ ဘယ္ခံခ်င္လိမ့္မလဲ။ အေဖ့ကို မခ်စ္လို႔လား။ အဲ့ဒီလိုလည္း မဟုတ္ေသးျပန္ဘူး။ အေမ့ကို သနားတာေရာ အေမေျပာသလို က်န္တဲ့ ေမာင္ႏွမေတြရဲ႕ ေနာင္ေရး အတြက္ သူမ ဒီလမ္းကို မျဖစ္ မေနေရြးခ်ယ္ပစ္ခဲ့ရတာ။ သူမရဲ႕ ပခံုးေသးေသးေလးကေရာ တကယ္တမ္း က်ေတာ့ ၀န္ဘယ္ေလာက္ကို ထမ္းႏိုင္ မွာတဲ့လဲ။</div><div style="text-align: justify;">“ဒီအရိပ္က သမီးတို႕ လြတ္ေအာင္႐ုန္း”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေဖတစ္ေယာက္ရဲ႕ အရိပ္ကေန လြတ္ဖို႔ အေမ ဘာေၾကာင့္ ေျပာရတာလဲဆုိတာကို အဲ့ဒီ အခ်ိန္ကေတာ့့ သူမ ဦးေႏွာက္ေသးေသး ေလးနဲ႔ ေတြးၾကည့္မိေသး တယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ ေရရာ တိက်တဲ့ အေျဖကို သူမ မရခဲ့ေပမယ့္ ခါးသက္မႈေတြ မ်ားစြာ တစ္ဆို႔ေနတဲ့ အသံနဲ႔ အေမ့ဆီက လွ်ံက်လာတဲ့ စကားသံေတြမွန္း သူမက ေတာ့ သေဘာေပါက္ေနခဲ့တယ္။ ေသခ်ာတာက အဲ့ဒီ အခ်ိန္မွာ အေမ့ကို သူမ အရမ္း သနားေနမိတယ္ဆိုတာပါပဲ။ အေဖ့ရဲ႕တာ၀န္မေက်မႈေတြ ဘာေတြအသာထား။ အေမ့ရဲ႕ ဆႏၵကို ျဖည့္ဆည္းေပးဖို႔ အဲ့ဒီအခ်ိန္ကတည္းက သူမ အျပင္းအထန္ႀကိဳးစားေနခဲ့ တာ။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">၃။</div><div style="text-align: justify;">ဟိုး မိုးေကာင္းကင္က ျပည့္ျပည့္၀ိုင္း၀ိုင္း လမင္း ႀကီးကိုေငးရင္း သူမတို႔တစ္ ႏွစ္တိတိဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာ ရန္ကုန္ေျမမွာ ေျခခ်ခဲ့ၿပီးတာ ကို အမွတ္မထင္သတိရလိုက္ တယ္။</div><div style="text-align: justify;">“ေရႊလမွာ ယုန္၀ပ္၊ ဆန္ဖြပ္သည့္အဘိုးအို ဆိုေတာ့ အဘိုးအိုက တကယ္ ဆန္ဖြပ္္ တာလားဟင္ အေမ၊ ဆန္ဖြပ္တာဆိုရင္ ဆန္ကြဲေတြလည္း ရမွာေပါ့၊ အဲ့ဒါဆို သားတို႔ မနက္ျဖန္ အဲ့ဒီ အဘိုးအိုဆီမွာ ဆန္ကြဲ သြား၀ယ္ၾကရေအာင္ ေလ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">သူမတို႔ ခပ္ငယ္ငယ္ တုန္းကေပါ့။ အေမရယ္၊ သူမရယ္၊ ေမာင္ေလးရယ္ အမူးသမားအေဖ ေပ်ာက္လို႔ လိုက္ရွာရင္း ရြာေဘးက တလင္းေျပာင္ေျပာင္ရဲ႕ ေကာက္လိႈင္းပံုေလးေဘးမွာ ေမာလ်စြာထိုင္ခ်လို႔ ေမာင္ေလး က ေျပာလာတဲ့စကား။ အဲ့ဒီတုန္းက အေမရယ္ေလ ဘာစကားမွ မေျပာဘဲ ေမာင္ေလးကိုတင္းတင္းႀကီး ဖက္ထားလိုက္တာ ေမာင္ေလး က “အား” ခနဲ ေအာ္ယူရတဲ့ အဆင့္အထိ။ အေတာ္ႀကီး ၾကာမွ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">“၀ဋ္၊ ၀ဋ္။ ခင္သီေရ ညည္းရဲ႕၀ဋ္ေတြက ညည္း တင္မက သားသမီးေတြ အထိ ေတာင္ ကူးစက္ေနပါေရာ လား”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဆိုတဲ့ အသံ ခပ္အက္ အက္ႀကီးနဲ႔ အေမကတစ္ဆို႔ စြာေျပာလာပါတယ္။ ဒီတုန္း က အေမ့ရဲ႕အသံမွာ အနည္း ငယ္တုန္ေနတာကလြဲလို႔ ငို သံစြက္မေနခဲ့ေပမယ့္၊ အေမ့ရဲ႕ ပါးျပင္ႏွစ္ဖက္က မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္းေတြကို လေရာင္ ၀င္း၀င္းေအာက္မွာ သူမက အတိုင္းသားႀကီးျမင္ေနခဲ့တာ။</div><div style="text-align: justify;">ၾကာေတာ့ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ အဲ့ဒီတုန္းက အေမ့ရင္ခြင္မွာ “အား”ခနဲ ေအာ္တဲ့ ေမာင္ ေလးေတာင္အခုဆိုရင္...</div><div style="text-align: justify;">“မမရယ္၊ ငါ ဒီအလုပ္ ႐ံုမွာ ေနရ၊ ထိုင္ရ၊ စားရ၊ ေသာက္ရတာေတာ့ အဆင္ ေျပပါတယ္။ နင္ေျပာသလို အငယ္ေလး သကၤန္းဆီးဖို႔နဲ႔ ရြာက ငါတို႔အိမ္ျပင္ဖို႔ လုပ္ေန ရတာပဲဆိုတဲ့ စိတ္ကိုလည္း ငါ အျမဲတမ္း ေမြးထားပါ တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကားေဘာ္ ဒီ႐ံုမွာ ငါ့အတြက္ပညာေတြ အမ်ားႀကီးရတယ္ဆိုတာ လည္း ငါသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါ ရန္ကုန္မွာ မေပ်ာ္ ဘူးဟာ။ ၿပီးေတာ့ အေမ့ကို ငါ သတိရတယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငါျပန္ခ်င္ၿပီ။ စပါးရိတ္၊ ပဲခူး အလုပ္ေတြပဲ ငါလုပ္ခ်င္ တယ္။ အေမ့ကို ငါ စိတ္မခ် ဘူးဟာ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဖ်တ္ခနဲ ၀င္လာတဲ့ အသံေတြနဲ႔အတူ၊ အာ႐ံုဟာ လမင္းႀကီးဆီက ဖယ္ခြာ လိုက္တယ္ဆို႐ံုနဲ႔တင္ ေျပးေန တဲ့ကားေပၚမွာ အျမင္အာ႐ံု ေတြက ႐ိုးတိုးရိပ္တိတ္။ မသဲ ကြဲေတာ့။ ဒီအခ်ိန္ေလာက္ဆို ကားေဘာ္ဒီ႐ံုက အငယ္ေကာင္ အလုပ္သိမ္းေလာက္ေပါ့။ အငယ္ေကာင္ဆီေရာက္ၿပီးမွ အငယ္ေကာင္နဲ႔အတူ အငယ္ ေလးဆီကို သြားရဦးမွာ။ အခုေတာင္ ည ၈ နာရီထိုးေနၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အငယ္ေကာင္နဲ႔ အငယ္ေလးက နီးနီး ေလးမို႔ ေတာ္ေပေတာ့သည္။ အငယ္ေကာင္က သဃၤန္းကြၽန္း စံျပေစ်းနားက ကားေဘာ္ဒီ႐ံု မွာ၊ အငယ္ေလးက ဘ၀ျမင့္ က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေတာင္ဒဂံု အထည္ခ်ဳပ္ စက္႐ံုကေနလာရတဲ့ သူမ စံျပေစ်း ေရာက္ကတည္းက ဟပ္ ထိုးေနၿပီ။ ဘာပဲေျပာေျပာ အခုလို လျပည့္ညတိုင္းမွာ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သူမ အျမဲတေစ ေတြ႕ေနရတာကပဲ သူမအတြက္ ေက်နပ္စရာ တစ္ခုပဲေလ။</div><div style="text-align: justify;">“ငါ စိတ္ညစ္တယ္မမ ရယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းတာပဲ။ အေမနဲ႔ အငယ္ဆံုးကို သတိရ လို႔ ငိုရတာလည္း ခဏ ခဏ ပဲ။ နင္တို႔ေျပာသလို ငါ ရွင္ လည္းမျပဳခ်င္ေတာ့ဘူး။ ငါ ရြာကိုျပန္ပါရေစလို႔ ဘုရားမွာ ငိုရင္း ဆုေတာင္းရတာလည္း ညတိုင္းပဲ။ ငါတို႔မရွိတုန္း အေမ့ကို အေဖ႐ိုက္ေနမလား လည္း စိုးရိမ္တယ္။ မမ ငါ ရြာကိုျပန္ခ်င္ၿပီဟာ”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အငယ္ေလးရဲ႕ စကား ကို ျပန္ၾကားရင္း ရင္ထဲလိႈက္ ခနဲ ျဖစ္သြားတာကို သူမ ထိန္းလိုက္ရတယ္။ ဒီလို စကားေတြၾကားရတိုင္း မ႐ိုး ႏိုင္တဲ့ႏွစ္သိမ့္မႈေတြ သူမေပး တတ္ခဲ့တာၾကာခဲ့ပါၿပီပဲ။</div><div style="text-align: justify;">ေနေရာင္ေလး ခပ္မိွန္ မိွန္၊ မီးထြန္းခ်ိန္ ေရာက္ျပန္ေတာ့ စံျပေစ်း၀န္းက်င္မွာက လူစံု၊ တက္စံု၊ စ႐ိုက္စံု။ မနက္ပိုင္းက လိမ္းျခယ္ျပင္ ဆင္ၿပီး၊ အလုပ္သြားပံု ရတဲ့ အလုပ္သမ ၀န္ထမ္းအခ်ဳိ႕ရဲ႕ မိတ္ကပ္ေျပာင္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီပ်က္၊ ဆံပင္ ဖြာလန္ၾကဲ၊ ၀တ္စံု တြန္႔ေၾကေနတဲ့ အိပ္တန္းျပန္ပံုစံမ်ဳိးစံုႏွင့္အတူ အခု မွျပင္ဆင္ ျခယ္သထားပံုရတဲ့ မိတ္ကပ္ေဖြးေဖြး၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ေတာက္ေတာက္၊ မ်က္၀န္း အေရာင္ စူးနက္နက္ေတြနဲ႔ အခုမွ အလုပ္သြားမယ့္ ပံုရတဲ့ မိန္းကေလး တခ်ဳိ႕။</div><div style="text-align: justify;">အိပ္တန္း၀င္ခ်ိန္၊ အိပ္တန္းထခ်ိန္ ဆန္႔က်င္ဘက္ ႏွစ္ခုဟာ တစ္ၿပိဳင္တည္းမွာ လွပစြာ အသက္၀င္ေနပါလား လိ႔ုလည္း သူမက မဆီမဆိုင္ ေတြးမိေနေသးရဲ႕။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">၄။</div><div style="text-align: justify;">“ေအး၊ နင္တို႕ေျခ ေထာက္ေပၚ နင္တို႔ရပ္ခ်င္ၾက လို႔ ထြက္သြားၾကတာကို ငါ ဘာမွမေျပာဘူး။ လုပ္ခ်င္တဲ့ အလုပ္သာသြားလုပ္ၾက။ ငါ မတားဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ခု ေတာ့ ေျပာမယ္။ ဒီအိမ္ႀကီး ကို ျပဳျပင္ဖို႔ေတြ၊ အငယ္ေလး ရွင္ျပဳဖို႔ ဘာညာေတြ ႀကီးႀကီး က်ယ္က်ယ္ေတြေတာ့ လုပ္ မလာၾကနဲ႔ေဟ့။ ငါနားၾကား ျပင္းကတ္တယ္။ အိေညာင္ညက္ စကားေတြ ေျပာၿပီး အရပ္ထဲက သနားတာကို ခံခ်င္သပဆိုရင္ေတာ့ ျပန္မလာၾကနဲ႔ေတာ့။ ဒီမွာ ေအာင္ ခင္တဲ့ေဟ့။ ငါ့အစ္မကလြဲၿပီး တစ္ေလာကလံုးမွာ ဘယ္သူကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး။ ေတာက္”</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">သူမတို႔ ေမာင္ႏွမသံုး ေယာက္ ရန္ကုန္တက္ၾကမယ္ ဆိုေတာ့ ဗီဒီယိုေတြထဲ ၾကည့္ ဖူးတာေတြ၊ ၾကားဖူး နား၀ ေလးေတြ ေပါင္းစပ္လို႕ အေဖ့ ကိုသူမတို႔ ကုန္းကန္ေတာ့ ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖ ေပးခဲ့တဲ့ ဆုေတြပါပဲ။ စစ္မွန္တဲ့ လုပ္ေဆာင္မႈတိုင္းမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ တုံ႔ျပန္မႈေတာ့ ရွိေနမွာ ပါပဲလို႔ စိတ္ကိုဒုန္းဒုန္းခ်ၿပီး၊ ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ ကိုဆြဲလို႔ ဦးေလး၀မ္းကြဲ ရွိတဲ့ ဒီရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို သူမ အရဲ စြန္႔ထြက္ခြာခဲ့ရတာ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">အေမ့ရဲ႕ ႐ႈိက္သံကိုေတာင္ မၾကားခ်င္ဟန္ေဆာင္ ႏိုင္ခဲ့ေသးတာပဲ။ ေဂၚရခါး သီးလိုတြန္႔ရြ၊ မဲ့ရြဲ႕ေနတဲ့ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာႀကီး ကိုလည္း မျမင္ခ်င္ဟန္ မေဆာင္ဘဲ ေနႏိုင္ပါ့မတဲ့လား။ ညဦးကတည္းက မူး ၿပီးအိပ္ေနတဲ့ အေဖကေတာ့ သူမတို႔ ေ၀လီေ၀လင္းမွာ သေဘၤာဆိပ္ ဆင္းခဲ့တာ ဘယ္လာသိလိမ့္မလဲ။</div><div style="text-align: justify;">တကယ္တမ္းမွာ ဒီ အငယ္ေလးေတြက သူမ ေလာက္ေတာ့ ကံမေကာင္းခဲ့ ၾကပါဘူး။ သူမကမွ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဆယ္တန္းဆိုတာ ေလးကိုေအာင္ျမင္ေအာင္ေျဖ ဖို႔အခြင့္အေရး ရခဲ့ေသးတယ္။ အငယ္ေတြ အလွည့္လည္း ေရာက္ေရာ၊ အေဖအေမတို႔ရဲ႕ မရွိမျဖစ္အားကိုးရာ ႀကီးႀကီး ၫြန္႔ကိုယ္တိုင္ နာလန္မထူႏိုင္ ေအာင္ခ်ဳခ်ာသြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ အငယ္ေတြလည္း ေရာက္တဲ့ အတန္းမွာပဲ ပညာကို အဆံုး သတ္ပစ္ခဲ့ရတာ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">တကယ္ေတာ့ ဘ၀ဆို တာ ေျပးလမ္းတစ္ခုပါပဲ။ အဲ့ဒီေျပးလမ္းမွာ အက္ ေၾကာင္းေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ ထေနပါေစ။ အက္ေၾကာင္း ထဲေျခေခ်ာ္မက်သြားေအာင္ ထိန္းလု႔ိ သူမတို႔အဲ့ဒီေျပးလမ္း ကိုရေအာင္ေလွ်ာက္ရမွာ၊ မျဖစ္မေနကို ရေအာင္ေလွ်ာက္ ရမွာ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ သူမ တို႔က အဲ့ဒီေျပးလမ္းေပၚကို ေရာက္ေနခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ ေျပးလမ္းအဆံုး မွာ ပန္းတိုင္ဆိုတာ ရွိေနမွာပါ ပဲ။ တစ္ေန႔မွာ အဲ့ဒီပန္းတိုင္ကို သူမတို႔ မျဖစ္မေနကို ေရာက္ ၾကရမွာပါပဲ။ အဲ့ဒီအတြက္ တူတန္မွ်တဲ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုကိုေတာ့ စိတ္ရွည္ သည္းခံစြာ သူမတို႔မလြဲမေသြ ေစာင့္ဆိုင္းရေပမေပါ့။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">၅။</div><div style="text-align: justify;">လျပည့္ညတိုင္း သူမတို႔ ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္ ဆံု ေနက်ျဖစ္တဲ့ က်ဳိကၠဆံဘုရား ရဲ႕ရင္ျပင္ဟာ ၀ါလကင္း လြတ္ခ်ိန္ေရာက္လို႔ပဲ ထင္ပါ ရဲ႕။ ခါတိုင္းလမ်ားႏွင့္ မတူ တစ္မူ ထူးျခားစြာ စည္ကားေနတယ္။ ရင္ျပင္ကို ေရာက္ေတာ့ သူမတို႔ သံုးေယာက္ ကသုတ္ကရက္ပဲ ဘုရားကိုလက္ယာ ရစ္ ပတ္လိုက္ၾကတယ္။ေထာင့္တစ္ေထာင့္မွာ ဒူးတုပ္ ထိုင္ရင္း “ရြာက အေမနဲ႔ အငယ္ဆံုးေလးေနေကာင္းပါ ေစ”လို႔လည္း ၿပိဳင္တူဆုေတာင္း လိုက္ၾကတယ္။ အေဖ့ကို ေရာ သတိမရလို႔လား။ဟင့္အင္း။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ေမာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့မသိေပမယ့္ သူမက ေတာ့ အေဖကိုပါသတိတရရွိ ေနတာပါပဲ။ အေဖဆိုးသြမ္းခဲ့ တာေတြ၊ အေမ့အေပၚရက္ စက္ခဲ့တာေတြ၊ သူမတို႔ေမာင္ ႏွမတစ္ေတြအေပၚ တာ၀န္ မေက်ခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ အခုလိုအေ၀းႀကီးကို ေရာက္ ေနတဲ့အခိ်န္မွာ သူမရင္ထဲေမ့ ေပ်ာက္ခ်င္ေနပါၿပီ။</div><div style="text-align: justify;">အခုလို ေ၀းေျမရပ္ျခား မွာ သူမ်ားေတြရဲ႕ အေဖေတြ ကို ေတြ႕ေနရတဲ့အခါနဲ႔၊ သူ မ်ားေတြရဲ႕ အိမ္လွလွေလး ေတြကို ျမင္တဲ့အခါမွာလည္း “အေဖဟာ သူမ်ားအေဖေတြ လိုျဖစ္လာပါေစ” ဆိုတဲ့ ဆုေတာင္းကို သူမက်ိတ္ၿပီးဆု ေတာင္းေနတတ္ၿပီ။ အေမ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ “ဇာတိ ဆိုတာ ဖန္တီးယူလို႔မရသလို၊ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔လည္း မရ ဘူး”တဲ့။ သူမတို႔ဟာ အေဖ ရဲ႕ သားသမီးေတြ အျဖစ္ ဘ၀ ဇာတ္ဆရာက တံဆိပ္ခတ္ႏွိပ္ ေပးလိုက္ၿပီးၿပီပဲ။ အေဖ့ရဲ႕ သားသမီးေတြ အျဖစ္နဲ႔ပဲ သူမတို႔ဆက္ၿပီး ခရီးဆက္ ဦးမွာေလ။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဘုရားရဲ႕ ရင္ျပင္ေပၚမွာ ထံုးစံအတိုင္း အခင္း မလိုဘဲ သူမတို႔ သံုးေယာက္ထိုင္ လိုက္ၾကတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေစာေစာက စံျပေစ်းနားက ၀ယ္လာတဲ့ ဘူးသီးေၾကာ္ ထည့္ထားတဲ့ ႂကြပ္ႂကြပ္အိတ္ကို ၿပိဳင္တူ ေျဖလိုက္ၾကတယ္။သူတစ္ေခ်ာင္း၊ ငါတစ္ေခ်ာင္း ႏိႈက္လိုက္ၾကၿပီးေတာ့ မၾကာခင္မွာပဲ အိတ္ထဲမွာ သံုးေခ်ာင္းသာ က်န္ေတာ့ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ ၾကည့္လိုက္ၾက တယ္။ ၿပီးေတာ့ အငယ္ေလး က ေျပာတယ္။</div><div style="text-align: justify;">“ဒါက အေဖ့အတြက္၊ ဒါက အေမ့အတြက္၊ ဒါက ေတာ့ အငယ္ဆံုးအတြက္” တဲ့။ ၿပီးေတာ့ ဘူးသီးေၾကာ္ သံုး ေခ်ာင္းပါတ့ဲ ႂကြပ္ႂကြပ္ အိတ္ေလးကို ေသေသသပ္ သပ္ ျပန္ခ်ည္လို႔ လစဥ္လုပ္ ေနက်အတိုင္းပဲ အမိႈက္ပံုထဲ မွာ သြားထည့္လိုက္တယ္။</div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">ဒီလမွာလည္း သူမတို႔ သံုးေယာက္ အရင္လမ်ား နည္းတူ အေဖ့အေၾကာင္း၊ အေမ့ အေၾကာင္း၊ ရြာထဲက မဟာေသခ်ဳပ္ အမတ္ႀကီးလို႔ ေခၚတဲ့ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ အေၾကာင္းေတြ ေျပာမိတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ထူးျခားတာက ဒီတစ္လမွာ အေဖကေတာ့ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ ၾသဇာကို ေၾကာက္ရတဲ့ အေၾကာင္းနဲ႔၊ ႀကီးႀကီးၫြန္႔ ကေတာ့ ရြာထဲက လူေတြ ေျပာသလို ဘာျဖစ္ပါတယ္၊ ညာျဖစ္ပါတယ္ ဆိုတာေတြကိုေတာ့ မေျပာျဖစ္ေတာ့ဘူး။ အေမေျပာတဲ့ “ဇာတိ”ဆိုတာ က သူမနားထဲမွာစြဲေနခဲ့ၿပီေလ။ </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">မၾကာခင္မွာပဲ သူမတို႔ သံုးေယာက္ ဒီတစ္လအတြက္ လမ္းခြဲၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ၾက တယ္။ သူမကေတာ့ ေတာင္ ဒဂံုက အေဆာင္ကိုျပန္ရဦး မွာေလ။ ဒီညအေဆာင္ျပန္ ေရာက္လို႔ သူမအေမဆီကို စာေရးရင္ေတာ့...</div><div style="text-align: justify;">“ရင္ဘတ္ထဲက အိမ္ကေလး ျပဳျပင္ဖို႔ အတြက္နဲ႔ ေရျခားေျမျခားမွာ ၀လံုးေလး ေတြ ၀ိျဖစ္ဖို႔ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ေနၾကဆဲ ပဲ” ဆိုတာကို အေမသိေအာင္ ထည့္ၿပီး ေရးျပရဦးမယ္။</div><br />
<br />
မင္းေဝဟင္<br />
ေရႊအျမဳေတမဂၢဇင္း(ဧၿပီလ၊၂၀၁၀)ေဝ(စီးပြားေရးတကၠသိုလ္)http://www.blogger.com/profile/17930638040102672784noreply@blogger.com1