ေနာက္ဆက္တြဲ ဂယက္ငယ္ေလးမ်ား

၁

ဒီေန႔ မိုးရြာေနပံုႀကီးက အရင္ရက္ေတြကနဲ႔ကို မတူတာ။ တစ္ေနကုန္ လင္းသြား ရပ္သြားတယ္ရယ္လို႔ မရွိ။ သုတ္ခနဲရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးဟာ အရင္ရက္ေတြလို ခဏေလာက္သဲႀကီးမဲႀကီးရြာ။ ၿပီးရင္တိတ္သြား။ အဲဒီလိုမ်ိဳးကို မဟုတ္တာ။ ရုတ္တရက္ ဒေရာေသာပါး ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးဟာလည္း အၿငဳိးေတြနဲ႔လို႔ ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာင္ကို ျပန္ၿပီးမတိတ္ေတာ့တာ။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္ဆီကမွန္းမသိဘဲ တေဝါေဝါျမည္လာတဲ့ ေလကလည္း ကိုေရႊမိုးနဲ႔အၿပိဳင္ ႏွစ္ပါးသြားၿမိဳင္ထ ပူးတြဲကခ်င္ေသးေတာ့ မခက္လား။ မိုးသံနဲ႔ ေလသံေပါင္းေတာ့ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးဟာ တရႊီရႊီထေနေအာင္ပဲ တဝူးဝူးနဲ႔ ပြက္ေလာရိုက္ေနတယ္။

အဲ့ဒီလို မိုးသံေလသံၾကားထဲမွာ ကိစၥတစ္ခုကို လုပ္ေဆာင္ဖို႔ အေယာက္၂၀ေလာက္ရွိမယ့္ လူတစ္စုဟာ အမိုးတစ္ျခမ္းသာရွိတဲ့ ရြာလယ္က ဇရပ္အိုေလးထဲမွာ စုရုံးေရာက္ရွိေနၾကတယ္။ မၾကာေသးခင္က တိုက္သြားတဲ့ မုန္တိုင္းရဲ႕ေနာက္ကို အပ်ိဳမလင္ေနာက္လိုက္သလို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လုိက္သြားတဲ့ ဇရပ္ရဲ႕အမိုးတစ္ျခမ္းဟာ အစအနေတာင္ ရွာေတြ႕ေတာ့တာမဟုတ္ဘူးေလ။ အခုက်န္ေနတဲ့ အမိုးတစ္ျခမး္ဆိုတာကလည္း မိုးေလေလးတစ္ခ်က္အသုတ္မွာေတာင္ ဂလပ္၊ ဂလပ္ ျမည္ေအာင္ ျဗန္းျဗန္းသံ ထြက္ခ်င္ေနေသးတာ။

ပက္စင္ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြၾကား လူတစ္စုရဲ႕ ေရွ႕မွာ မတ္တပ္အေနအထားနဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ အသက္၇၀အရြယ္ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ အသံဟာ တစ္ခ်က္ခ်က္စည္းခ်က္ေပ်ာက္ေပ်ာက္သြားတယ္။ မိုးသံေတြၾကားမွာ ေအာ္ၿပီးေျပာေနရတဲ့ အတြက္ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕လည္းပင္းကလည္ေစ့ဟာ အထက္ကိုတက္သြားလုိက္ ေအာက္ကိုျပန္က်လာလိုက္နဲ႔ အခ်က္မွန္သလို ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ဗိုက္ကလည္း ပိန္လိုက္ ေဖာင္းလုိက္နဲ႔ စည္းဝါးက်ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္မႈေတြဟာ အားတက္သေရာ အေရာင္လက္ေနတယ္။

လူစုၿပီး စကားေျပာျခင္းဆိုတာထက္လည္း ပိုးေလးနက္ အစည္းအေဝးလို႔သတ္မွတ္ရေလာက္ေအာင္လည္း အဓိပၸါယ္မျပည့္စံုတဲ့ ဒီေန႔ စကားဝိုင္းကို စတင္အေကာင္အထည္ေဖာ္သူကေတာ့ ဘိုးေလးထြန္းေပါ့။ ရြာသားေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ဒီဝိုင္းကို ေရာက္သာလာတာရယ္ တခ်ိဳ႕က ဘာစကားမွကို ဝင္မေျပာခ်င္ေလာက္ေအာင္ ဒီစကားဝိုင္းေပၚမွာ အာရုံရွိမေနၾကဘူး။ ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ကိုယ္ ပုဆိုးျပင္စည္းခ်ိန္ မရလို႔ ပီနန္ႀကိဳးနဲ႔ခါးမွာ ခ်ည္ထားခ်င္ေလာက္ေအာင္ ရႈပ္ေနရတဲ့ၾကားထဲ အလုပ္ပိုေတြဆိုတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ဒီစကားဝိုင္းကို တက္လာၾကသူေတြက ခပ္မ်ားမ်ားရယ္။

ဒီရြာကေလးမွာ မၾကာခင္က ျဖစ္သြားတဲ့မုန္တိုင္းရဲ႕ လွ်ာရွည္ရွည္နဲ႔ သိမ္းက်ံဳးရမ္းလိုက္တဲ့အထဲ တစ္ရြာလံုးမွာရွိတဲ့ အိမ္ေတြ သစ္ပင္ေတြ ဆိုတာ အေကာင္းပကတိ ဘယ္မွာရွိေတာ့လို႔လဲ။ တခ်ိဳ႕အိမ္ေတြမ်ားဆိုရင္ ႏို႕ဆီခြက္ ဖင္ရိုက္ဖြင့္ခံထားရသလို အထက္ကအမိုးေတြ ဘာမွမရွိေတာ့တဲ့ ေဟာင္းေလာင္းေပါက္ႀကီးကိုျဖစ္ေနတာ။ မုန္တိုင္းႏွင့္အားစမ္းထားလို႔ တြန္းၿဖိဳခံထားရသလို အပံုလုိက္ျဖစ္ေနတဲ့ အိမ္ကေလးေတြဆိုတာလည္း ေရလို႔မရေလာက္ေအာင္ေလ။

ဒါေတာင္ ျမစ္ေရက ကံေကာင္းေထာက္မစြာ လွ်ံတက္မလာလို႔ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳရြာကေလးဟာ ေရလႊမ္းလြင္ျပင္ထဲမွာ လက္ပစ္ကူးမေနရတာရယ္။ အဲ့ဒီလို အလဲလဲ အၿပိဳၿပိဳသစ္ပင္ေတြ အိမ္ေတြႏွင့္ အတူ ဘဝတူသြားတာက ရြာထိပ္ႏွင့္မလွမ္းမကမ္း ကုကၠိဳပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ေအာက္မွာ ရွိေနတဲ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းေလးေပါ့။ တကယ္ဆိုရင္ နတ္ကြန္းေလးက အိမ္ေတြ သစ္ပင္ေတြလို ဖင္ေထာင္သြားရုံနဲ႔ အားမရႏိုင္ဘဲ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဝါးႀကီးေလးငါးရိုက္ေလာက္ကို တလိမ့္ေခါက္ေကြး ကၽြမ္းျပန္သြားတာ။ နတ္ကြန္းထဲက နတ္ရုပ္ေတြ က်ားရုပ္ေတြ ကေတာ့ နတ္ကြန္းေပၚက ဖင္ေထာင္ဆင္းရုံတင္ ဘယ္ကလိမ့္မလဲ။ လက္ျပတ္ ေခါင္းျပတ္ နားရြက္ျပတ္နဲ႔ဆိုတာ တစ္ခုစီျဖစ္သြားတာ။ တခ်ိဳ႕အစိတ္အပိုင္းေတြကို ျပန္ၿပီးေတာင္ ရွာမေတြ႕ေတာ့ဘူးေလ။

မုန္တိုင္းေအာက္က ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းေလးရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္အစအဆံုးကို လွမ္းၿပီးျမင္လိုက္တာက ဘိုးေလးထြန္းေလ။ ဒီတုန္းက အိမ္ကေလးယိုင္နဲ႔နဲ႔။ သစ္ပင္ေတြ တဝုန္းဝုန္းနဲ႔ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳေတြၾကား မေနရဲေတာ့တဲ့ ဘိုးေလးထြန္းက သူ႔ရဲ႕ပါရမီျဖည့္ဖက္ ဘြားေလးစိန္ကို လက္တြဲလို႔ တူေတာ္ေမာင္ရွိတဲ့ ရြာထဲဘက္ကို ထြက္အလာ လမ္းမွာ နတ္ကြန္းေလးရဲ႕ ဘဝျဖစ္စဥ္ကို မုန္တိုင္းမနက္ရဲ႕ ေဝလီေဝလင္း ေရာင္ျခည္ေအာက္မွာ အစအဆံုးကို ေတြ႕လုိက္ရတာ။

နတ္ရုပ္ကေလးေတြ ေလထဲမွာ ကၽြမ္းထိုးေနတာကို ဘိုးေလးထြန္းက အေသအခ်ာလွမ္းၿပီး ျမင္လုိက္ေပမယ့္ နတ္ရုပ္ကေလးေတြက သူတို႔ကို မကယ္ႏိုင္သလို သူတို႔ကလည္း နတ္ရုပ္ေတြကို ဘယ္မွာ ကယ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။ အဲ့ဒီကတည္းက ဘိုးေလးထြန္းရင္ထဲ အေတာ့္ကို ေအာင့္သြားတာ။ ရင္ထဲမခ်ိလိုက္သည့္ျဖစ္ျခင္းရယ္ေလ။

အဲ့ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အားခ်င္းဆိုသလိုေပါ့။ ဒီစကားဝိုင္းေလးကိုလုပ္ဖို႔ ဘိုးေလးထြန္းက စီစဥ္လုိက္တာ။ ဒီစကားဝုိင္းရဲ႕ အဓိကရည္ရြယ္ခ်က္က အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္သြားတဲ့ နတ္ကြန္းေလးကို ျပန္ေဆာက္ဖို႔။ ၿပီးေတာ့ ေဒသအေခၚ ရြာေတာ္ရွင္ျဖစ္တဲ့ ရြာေစာင့္နတ္ကို နတ္နန္းေလးျပန္အပ္ဖို႔။ အဲ့ဒီလို နတ္နန္းအပ္တဲ့အခါ မွာလည္း နတ္ကနားပြဲေလးမဟုတ္ေတာင္မွ ထိုင္ကနားလို႔ေခၚတဲ့ ကက္ဆက္ဖြင့္ၿပီး ကနားျပန္အပ္ပြဲေလးလုပ္ဖို႔။ အဲ့ဒီကိစၥမ်ိဳးစံုနဲ႔ ဒီစကားဝိုင္းမွာ ဘိုးေလးထြန္းက မိုးသံေလသံေတြနဲ႔အၿပိဳင္ အားတက္သေရာေျပာေနတာ။

တခ်ိဳ႕က ေရွ႕ဆံုးမွာထိုင္ေနတာမို႔ မိုးသံေလသံၾကားက ေဖာက္ထြက္လာတဲ့ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႔အသံကို အတိုင္းသားၾကားေနရေပမယ့္ နာထဲကို မဝင္တာ။ သူတို႔စိတ္ထဲမွာရွိတာက မိုးၿဖိဳင္ၿဖိဳင္မက်ခင္အခ်ိန္ေလးမွာ ၿပိဳလဲသြားတဲ့ အိမ္ကေလးကိုျပင္ဖို႔ ဘာစရိတ္ ညာစရိတ္ ေငြအင္အားအျပင္ ၿခံဝိုင္းထဲက အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳျဖစ္ေနတနဲ့ အပင္ႀကီး အပင္ငယ္ေတြ ခုတ္တန္ခုတ္၊ ထစ္တန္ထစ္ရေအာင္ လိုအပ္တဲ့ လူအင္အားေတြ စိတ္ဓာတ္အင္အားေတြအတြက္ သက္ျပင္းေတြ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ခ်ေနၾကတာကလြဲရင္ ဘာအာရုံမွကို ရွိမေနၾကတာ။ ေရွ႕မွာ စကားရပ္ေျပာေနတဲ့ ဘိုးေလးထြန္းဆိုတာက ရြာထဲမွာ အသက္အားျဖင့္ အႀကီးဆံုးျဖစ္သလို ၾသဇာကလည္း ေညာင္းေသးမို႔လား။ မျဖစ္လို႔သာ လာၾကတာရယ္။ ဒီအခ်ိန္ ဒီအေျခအေနမွာ ကိုယ့္အေရးကလြဲလို႔ ဘာကို စိတ္ဝင္စားေနရမွာတဲ့တံုး။

တကယ္ကိုေျပာတာ။ မိုးေတြ တအုန္းအုန္း။ ေလေတြတျဗဳန္းျဗဳန္းၾကားမွာ ဘိုးေလးထြန္းသာေျပာၿပီးလို႔ ဟပ္ထိုးသြားတယ္။ နားေထာင္တဲ့သူေတြရင္ထဲ ဘာမွမက်န္ခဲ့ဘူး။ စကားဝိုင္းေတြရဲ႕ထံုးစံ၊ စကားဝိုင္းမွာေျပာတဲ့ သူေတြက သူတို႔စကားအၿပီးမွာ အတည္ျပဳခ်က္ေတာင္းတာေပါ့။ ခပ္ရြယ္ရြယ္လူေတြကေတာ့ “ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕သေဘာ” ဆိုတဲ့ပံုစံမ်ိဳးနဲ႔ ခပ္မဆိတ္ပဲေနၾကတယ္။ ဒီအုပ္စုနဲ႔လုပ္ရင္ ဒီကိစၥေလး ဘာၾကာမွာလဲဆိုတဲ့ အေတြးေၾကာင့္လည္း ပါမွာေပါ့။ ၿပီးေတာ့ နတ္ကြန္းဆိုတာကလည္း ရြာတစ္ရြာမွာ ရွိမွျဖစ္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ထားၾကတာလည္း ပါမွာေပါ့။

ဒီလိုနဲ႔ ေထာက္ခံသူမရွိ ကန္႔ကြက္သူမရွိနဲ႔ နတ္ကြန္းေဆာက္လုပ္မယ့္အစီအစဥ္ဟာ အတည္ျပဳမလို႔ရွိတုန္း ေနာက္ဘက္နားဆီက အသံတစ္သံက ျဗဳန္းဆို ေပၚလာတာ။

“ဘိုးေလးထြန္းခင္ဗ်ား.. အခုမုန္တိုင္းအရွိန္ေၾကာင့္ မိုးရြာေနတာဆိုေပမယ့္ ေနျပန္ပူမယ္ဆိုတာ မေသခ်ာေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္အထင္ဆိုရင္ မိုးက ဆက္တိုက္ရြာေတာ့မွာပဲ။ ရြာထဲမွာ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကိစၥေတြကလည္း ၿပီးၾကေသးတာမဟုတ္ေတာ့ နတ္ကြန္းေဆာက္မယ့္အစီအစဥ္ကို မုိးေလကင္းလြတ္ ဝါကၽြတ္မွသာ ေဆာက္ဖို႔ အဆင္္ေျပပါလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ နတ္ကြန္းေဆာက္ၿပီးလည္း စင္ေပၚျပန္တင္ရမယ့္ ကိစၥကလည္း ရွိေသးတာ”

ထၿပီးေျပာလိုက္သူက ရြာလယ္ပိုင္းက ဖိုးေတာက္ရယ္ေပါ့။ သူက အသက္အားျဖင့္ ရွိလွ ၂၀ေက်ာ္ေပါ့။ ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္သြားတက္ေနၿပီး မုန္တိုင္းတိုက္ၿပီးမွ ရြာကို ခဏျပန္ေရာက္ေနတာ သာရယ္။ သူေျပာလိုက္တဲ့ “နတ္ေတြစင္ေပၚျပန္တင္ရမယ့္ကိစၥ” ဆိုတာကို ရြာသားအခိ်ဳ႕က ရယ္ၾကေပမယ့္ ဘိုးေလးထြန္းက မရယ္ႏိုင္ဘူးေလ။ မရယ္ႏိုင္ရုံမဟုတ္။ ဖိုးေတာက္ရဲ႕စကားအဆံုးမွာ ျပဴးတူးပ်ာတာကို ျဖစ္သြားတာ။

“ဟ… မင္းေျပာသလို ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲကြ။ နတ္နဲ႔နဂါး မလွည့္စားရဘူးဆိုတာ မၾကားဖူးဘူးလား။ အခုကိစၥက တစ္ရြာလံုးကိစၥကြ။ ငါ့တစ္ေယာက္တည္း ကိစၥမဟုတ္ဘူး။ နတ္နန္းကို ခ်က္ခ်င္းကို ျပန္ေဆာက္ရမွာ။ ၿပီးရင္ ဝါမဝင္ခင္ တစ္ႏွစ္တစ္ခါလုပ္တဲ့ ရြာေတာ္ရွႈ္တင္ပြဲရွိတယ္။ မင္းမသိဘဲနဲ႔ ဘာမွမေျပာနဲ႔။ ကေလးက ကေလးလိုေန။ နတ္ကိုမ်ား မင္းက မင္းအေဖ ဘေမာင္လို႔မ်ား မွတ္ေနလား။ ခ်ီးထဲမွပဲ”

ဘိုးေလးထြန္းက ေငါက္လိုက္ေပမယ့္ ဖိုးေတာက္က တစ္ခုခုေျပာစရာက်န္ေသးပံုနဲ႔ မထိုင္ေသးပါဘူး။ ဒါကို ေအာက္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကိုေအာင္ႀကီးက ဖိုးေတာက္ပုဆုိးစကို ေဆာင့္ၿပီးဆြဲလုိက္ေတာ့မွ ဖိုးေတာက္က ခါးပံုစေလးကိုင္လို႔ မထိုင္ခ်င္ထိုင္ခ်င္ေပါ့ ျပန္ထိုင္လိုက္ရတယ္။ ေျပာစရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်န္ေသးတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဖိုးေတာက္ရဲ႕မ်က္ဝန္းကို ၾကည့္ အသိသာႀကီးေပါ့။ တကယ္ဆုိ ဖိုးေတာက္က ဘုိးေလးထြန္းနဲ႔ ေျမးအဘိုးေတာ္တာရယ္။ ဘိုးေလးထြန္းေျပာလုိက္တဲ့ ဖိုးေတာက္အေဖဘေမာင္ဆိုတာက ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ တူအရင္းေခါက္ေခါက္ကိုး။

ဖုိးေတာက္က ေျပာလိုက္တာသာ မေအာင္ျမင္တာရယ္ သူက အရိွန္ရေအာင္စေပးလုိက္ေတာ့ ရြာသားေနာက္တစ္ေယာက္က ထၿပီးျပန္ေျပာတယ္။ သူေျပာတာက ဖိုးေတာက္ေျပာတာနဲ႔ ထပ္တူက်မေနေပမယ့္ အဓိပၸါယ္အားျဖင့္ေတာ့ အေတာ္နီးစပ္သား။ သူ႔ရဲ႕အိမ္ေလးၿပိဳသြားတာ ျပင္လို႔မၿပီးႏိုင္ေသးတဲ့အတြက္ အျခားကိစၥေတြကို ဘာမွမကူညီနိုင္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ ေအာက္ကထိုင္ေနၾကသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက မတ္တပ္ရပ္ၿပီးမေျပာၾကေပမယ့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆိုသလို တိုးတိုးတိတ္တိတ္ကေန အသံေပါင္းစံုထြက္လာတယ္။

ထြက္လာတဲ့အသံေတြရဲ႕ တူညီခ်က္ကေတာ့ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာလုပ္ငန္းေတြ ရွိေသးတဲ့အတြက္ ေလာေလာဆယ္မွာ မအားေသးတဲ့အေၾကာင္းကလြဲလို႔ ဖိုးေတာက္ေျပာသလို နတ္ကြန္းအေၾကာင္းကိုေတာ့ ဘာမွ ထည့္မေျပာၾကဘူး။ ဘိုးေလးထြန္းေျပာတဲ့ “နတ္နဲ႔နဂါး မလွည့္စားနဲ႔” ဆိုတာကိုလည္း ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ယံုတစ္ဝက္ မယံုတစ္ဝက္ရယ္ မဟုတ္လား။

ေနာက္ဆံုးေတာ့ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ဆူညံေနတဲ့အသံေတြထဲကို အသက္၄၀အရြယ္ ေလာက္ရွိတဲ့ ဦးေလးတစ္ေယာက္က ဝင္ၿပီး ျဖည့္စြက္ ဖ်န္ေျဖလိုက္မွ ဆူဆူညံညံေတြက တိတ္သြားေတာ့တယ္။ ဦးေလးေျပာတာကေတာ့ ရွဥ့္လည္းေလွ်ာက္သာ ပ်ားလည္းစြဲသာေပါ့။ အခုေတာ့ မိုးေလးဆက္တိုက္ ရြာေနတာမို႔ မိုးေလၿငိမ္သက္သြားတဲ့ ေနာက္ထပ္ဆယ္ရက္ေလာက္မွသာ နတ္ကြန္းေဆာက္မယ့္ကိစၥကို လႈပ္ရွားၾကမယ္ေပါ့။ အခုေတာ့ ကေလးေတြေျပာသလို အိမ္ျပင္စရာေတြကလည္း ကိုယ္စီကိုယ္င ရွိေသးတယ္ေပါ့။ ဒီလို ဖ်န္ေျဖေတာ့ ဘိုးေလးထြန္းလည္း မ်က္ေမွာင္ႀကီးၾကဳတ္ၿပီး တိတ္သြားသလို ပြဲကလည္း ေအးသြားတယ္။ ဒါေတာင္…

“မုန္တိုင္းတိုက္လို႔ ၿပိဳတာပဲ။ သူ႔ကို ဘယ္သူက အားအားယားယား တကူးတကသြားၿပီး တြန္းၿဖိဳတာရယ္မွ မဟုတ္တာ။ ျပန္ေဆာက္ေပးတာေတာင္ ေတာ္လွၿပီ။ ကိုယ္အားမွ ျပန္ေဆာက္ေပးႏိုင္မွာေပါ့” ဆိုတဲ့စကားက ဖိုးေတာက္ပါးစပ္ကေန ထြက္ျဖစ္ေအာင္ ထြက္သြားခဲ့ေသးတာ။

၂

ဆိုင္းနဲ႔ဝိုင္းနဲ႔လုပ္ရတဲ့ ကနားပြဲ မဟုတ္ဘဲ ကက္ဆက္ကေလး အိေညာင္ညွက္ကို ေလာ္စပီကာတပ္ၿပီး အျဖစ္လုပ္ရတာဆိုေတာ့ တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း၊ တဂ်ိဳင္းဂ်ိဳင္းအစား အသံေတြက ပအဲ့ ပအဲ့န႔ဲ ခပ္ယဲ့ယဲ့ ထြက္ေနတာ။ ဒီၾကားထဲ မဖြင့္တာၾကာၿပီျဖစ္တဲ့ ကက္ဆက္ကေလးက ၾကြက္တစ္ေကာင္ဝင္ေအာင္းေနသလို တဂြီဂြီ တကၽြီကၽြီနဲ႔ ဇာတိျပခ်င္ေသးေတာ့ ပြဲမစခင္ကတည္းက အုန္းပြဲေတြ ငွက္ေပ်ာပြဲေတြနဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနတဲ့ နတ္ကေတာ္ က်ဴးက်ဴးရဲ႕ မ်က္ႏွာက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ မဲ့သြားေသးတာ။

မဲ့သြားတာလည္းမေျပာနဲ႔ေလ။ ဒါမ်ိဳးက်ဴးက်ဴးတစ္သက္ႀကံဳဖူးတာရယ္မွ မဟုတ္တာ။ ရြာေတာ္ရွင္ အပ္ပြဲအတြက္ က်ဴးက်ဴးတို႔အဖြဲ႕ကို လာငွားေတာ့ မုန္တိုင္းတုိက္ၿပီးကတည္းက အလုပ္မရွိ အကိုင္မရွိ ၿပိဳလုလု ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ အိမ္ကေလးထဲ ေကြးေနတဲ့ က်ဴးက်ဴး အေတာ္ကို ဝမ္းသာသြားတာ။ ဟုတ္ၿပီေပါ့။ ပြဲေတာ့ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ဘယ္ဆုိင္းနဲ႔လဲ ဘာလဲ စကားဦးသန္းမလို႔ရွိေသး ထိုင္ကနားပါတဲ့။ ကက္ဆက္နဲ႔ပါတဲ့။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကလြဲလို႔ ဘယ္နတ္ကိုမွလည္း အပင့္အဖိတ္ အပို႔အႀကိဳမလုပ္ပါဘူးတဲ့။ ေျပာတာေတြလည္း ၾကည့္ဦး။ ဘုက်က် ေဘာက္ဆတ္ဆတ္ ရြာသြားႏွစ္ေယာက္လာေျပာေတာ့ အျခားအခ်ိန္မ်ားဆို က်ဴးက်ဴးတို႔ကက္ကက္လန္ေအာင္ ရန္ေတြ႕ပစ္လိုက္ဦးမွာ။ ဆိုင္းနဲ႔ဝုိင္းနဲ႔ကလြဲလို႔ ဒါမ်ိဳးေတြ ငါမလုပ္ဘူးဟဲ့ ဆိုၿပီး….။

ဒါေပသိလည္း မုန္တိုင္းၿပီးကတည္းက က်ဴးက်ဴးတို႕ရယ္က ေခတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနရတာ။ ကနားပြဲေတြမွာသံုးတဲ့ နတ္ဝတ္နတ္စားေတြဆိုတာကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ တခိ်ဳ႕က မုန္တိုင္းဒဏ္နဲ႔ အကာအရံမရွိေတာ့တဲ့ အိမ္ဝင္းထရံအတြက္ ကန္႔လန္႔ကာအျဖစ္။ ေကာင္းတာေလးတခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လမ္းထိပ္က မိုးလံုေလလံု အေပါင္ဆိုင္ကိုေရာက္နဲ႔။ ဇာတ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဇာတ္ေသြးပ်က္ေနခ်ိန္ေလ။ အခုလည္း က်ဴးက်ဴးတို႔အဖြဲ႕ ကနားေသြးပ်က္ေနခ်ိန္ေပါ့။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ရေတာ့မွာကိုး။

ထိုင္ကနားမကလို႔ ငုတ္တုတ္ကနားပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီအခ်ိန္ ဒီအလုပ္ေလးရတာကိုေတာင္ လာငွားတဲ့ ေရႊကိုယ္ေတာ္တို႔ကုိ ေက်းဇူးတင္ရဦးမွာ။ လုပ္မဟဲ့ လုိက္မဟဲ့ ဆိုၿပီး စိတ္ကို တံုးတံုးက်ေအာင္ ေလွ်ာ့ထားလုိက္တာေတာင္ ဒီကိုေရာက္ေတာ့ ထပ္ၿပီးေလွ်ာ့စရာေတြက ေပၚလာေသးတာ။

က်ဴးက်ဴးတို႔ရြာေတာ္ရွင္ စံျမန္းမယ့္ နတ္ကြန္းဆိုတာကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ က်ဴးက်ဴးျဖင့္ ဒီလိုနတ္ကြန္းမ်ိဳး ျမင္ကို မျမင္ဖူးတာ။ ဘုရားစူး အခါခါ က်ိန္ေျပာမွ ယံုေလာက္ရတဲ့ နတ္ကြန္းကိုး။ ရြာထိပ္လမ္းမနဲ႔ မလွမ္းမကမ္း မုန္တိုင္းက်ီစယ္လို႔ ဖင္ေထာင္ေနရွာတဲ့ ကုကၠိဳပင္ႀကီးႏွစ္ပင္ၾကားမွာရွိတဲ့ နတ္ကြန္းရဲ႕ အျမင့္က လြန္ေရာကၽြံေရာ ေျခာက္ေပေပါ့။ သြပ္မိုးသြပ္ကာေလးလုပ္ထားၿပီး သစ္သားတိုင္ေလးနဲ႔ ေဆာက္ထားေပမယ့္ ဘယ္လိုမွကို ထည္ဝါမႈရွိမေနတာ။

နတ္ကြန္းေဘးက သြပ္ျပားေတြကို အနီေတြ အဝါေတြ ေဆးျခယ္ထားတာကလည္း ေဒးဗစ္ဘက္ခမ္းလက္ေမာင္းမွာ တက္တူးရုပ္ေတြထိုးထားသလို ေၾကာင္ေၾကာင္က်ားက်ားနဲ႔။ အိုး… ၾကည့္ရတာ ဆိုးလိုက္တာ လြန္ေရာ။ အတြင္းပတ္လည္အက်ယ္ကိုလည္း ၾကည့္ဦး။ နတ္ေမာင္ႏွမရုပ္တုထားစရာ။ ေနာက္… သူတို႔ရဲ႕ စီးေတာ္က်ားရုပ္တုေတြထားစရာ။ စီကာ စဥ္ကာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္မွာတံုးေနရာလြတ္။ အုန္းပြဲငွက္ေပ်ာပြဲ တင္ဖို႔ဆိုတာ ေဝလာေဝး။ ပန္းအိုးေတြတင္စရာေတာင္ မနည္း။ က်ဥး္က်ဥ္းက်ပ္က်ပ္နဲ႔ ရြာေတာ္ရွင္ကိုယ္ေတာ္အစား က်ဴးက်ဴးေတာင္ စိတ္ေမာတယ္။ ေႏြရာသီမ်ားေရာက္လာလို႔ ကေတာ့ နတ္ကြန္းထဲက နတ္ရုပ္ေတြ ဘိန္းမုန္႔ဖုတ္ခံထားရသလိုကို ျဖစ္ဦးမွာ။ တကယ္ေျပာတာ။ အေဝးကေနၾကည့္လိုက္ ႏို႕ဆီခြက္ေလးတစ္ခြက္ကို ေအာက္က တုတ္ကေလးေတြနဲ႔ ေထာက္ထားသလိုကို ထင္ေနရမွာ။

အံမယ္။ ဒီလုိနတ္ကြန္းမ်ိဳးျဖစ္ဖို႔ကိုေတာင္ က်ဴးက်ဴးတို႔အဖြဲ႔ၿမိဳ႕ကေန ဒီရြာကိုေရာက္ေရာက္ခ်င္း သတင္းသဲ့သဲ့ၾကားရေသးတာ။ အိမ္ေျခအားျဖင့္ ငါးဆယ္ေလာက္ရွိတဲ့ရြာက မုန္တိုင္းၿပီးကတည္းက ပ်က္သြားတဲ့ ဒီနတ္ကြန္းကို ျပန္ေဆာက္မယ့္သူေတာင္ မရွိဘူးဆိုပဲ။ နတ္ကိုပစ္ထားၾကပံုေလ။ သူတို႔ အခုေတာင္ ရြာရဲ႕အႀကီးဆံုးဆိုသူက ထၿပီး ကမကထလုပ္လိုက္ေတာ့မွ ေနလို႔မရေတာ့တဲ့ ရြာသားေတြက ေနာက္ကကပ္ပါလာရတာ ဆိုပဲ။

ေလာ္စပီကာအသံက စီခနဲေပၚထြက္လာမွ က်ဴးက်ဴးလည္း အေတြးစေလးေတြ ပ်က္သြားတာ။ ေတြးေနတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း က်ဴးက်ဴးလက္က ဇယ္ဆက္ခ်သလိုလုပ္ေနတာေလ။ မုန္႔ပြဲတစ္ပြဲကို မုန္႔ျဖဴခုနစ္ခု၊ မုန္႔နီခုနစ္ခု၊ လက္ဖက္၊ အေမႊးတိုင္ နံ႔သာရည္ စံုလင္ရဲ႕လားဆိုတာကိုလည္း သူငယ္တန္းကေလး စာဖတ္သလို တစ္ခုခ်င္းဆီကို ပလြတ္ပလြတ္နဲ႔ ရြတ္ၾကည့္ေနရေသးတာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဴးက်ဴးတို႕ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယံုၿပီးသား။ အမွားအယြင္းဆိုတာ က်ဴးက်ဴးတို႔ ဘဝမွာ ရွိခဲ့တာရယ္မွ မဟုတ္တာရယ္။

အေဖာ္ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ အားလံုးကို စီကာစဥ္ကာအထပ္ထပ္စစ္ၿပီးေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္မင္းကို ပင့္ဖို႔အခ်ိန္အခါတစ္ခုေစာင့္လုိက္တယ္။ ကက္ဆက္ကို အခ်ိန္ကိုက္ၿပီး နတ္ဆိုင္းဖြင့္ေပးဖို႔ကိုလည္း မွာရေသးတာ။ လူအုပ္ႀကီးက သိပ္မမ်ားဘူး ဆိုေပမယ့္လည္း လာသမွ်လူကလည္း က်ဴးက်ဴးရဲ႕လုပ္ကိုင္ပံုကို ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတာေလ။ ဒါေတာင္ က်ဴးက်ဴးတို႔က ထိုင္မသိမ္း ဘာညာနတ္ဝတ္နတ္စားေတြနဲ႔ မဟုတ္ေပါင္။ ရိုးရိုးပိုးပုဆိုးေလးကို ထဘီလိုစည္းလို႔ ရွပ္အကၤီ်ပြပြေလးကိုသာ ဝတ္ထားတာရယ္။ အဲ… မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ျဖဴ နီ ျပာ ဝါ ေရာင္စဥ္ခုနစ္သြယ္ေလာက္ေတာ့ ေဆးျခယ္ထားရတာေပါ့။ ဒါေတာင္ ဝိုင္းအံုေနတာေလ။ လူအုပ္က။

ခဏၾကာေတာ့ ေလာ္စပီကာကေန နတ္ဆိုင္းကလည္း ဖြင့္ေနပါၿပီ။ က်ဴးက်ဴးကလည္း နတ္ရုပ္တုေလးေတြ ေနရာခ် အုန္းပြဲငွက္ေပ်ာပြဲေတြကို ရင္ခြင္ပိုက္လို႔ ပါးစပ္က “ေအာင္ေဇယ်တု ေအာင္ေဇယ်တု” လို႔ သံုးႀကိမ္ေတာင္မေရာက္ေသး။ နတ္ဆိုင္းဖြင့္ထားတဲ့ ေလာ္စပီကာအသံကိုေက်ာ္လုိ႔ ရြာသူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံက စူးရွစြာထြက္လာတာ။ အဲ့ဒီအသံေၾကာင့္ပဲ လူအုပ္စုဆီက ထြက္လာတဲ့အသံဟာ နတ္ဆိုင္းကိုေတာင္ ေက်ာ္သြားတာေလ။

က်ဴးက်ဴးေဘးက ထြက္ေပၚလာတဲ့ မည္းမည္းအစ္အစ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသံေၾကာင့္ “ေအာင္ေဇယ်တု” ေနတဲ့ က်ဴးက်ဴးရဲ႕အသံေတာင္ ရုတ္တရက္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္သြားတာရယ္။ ဘာတဲ့…

“ဘိုးေလးထြန္း အခုပဲ ဆံုးသြားၿပီ” ဆိုလား။

၃

ဘိုးေလးထြန္းဆံုးဆံုးခ်င္း အသက္ထြက္သြားတာကို တစ္ဆင့္ခ်င္း ေသခ်ာသိလုိက္တဲ့ မပါရာရဲ႕ ေအာ္ငိုလုိက္သံက ဟိုး….ရြာထိပ္နတ္ကြန္းဘက္က ေလာ္စပီကာအသံကို ဖံုးသြားေလာက္တာ။ တကယ္ဆိုရင္ မပါရာဆိုတာက သူမရဲ႕နာမည္အရင္းမဟုတ္သလို ဘိုးေလးထြန္းနဲ႔လည္း ဘာမွေသြးသားေတာ္စပ္တဲ့သူ တစ္ေယာက္မဟုတ္ပါဘူး။ ရပ္ထဲရြာထဲသာေရးနာေရးမွန္သမွ် ေနရာတကာမွာ ေစတနာ့ဝန္ထမ္းလုပ္လြန္းလို႔ မႏြဲ႕ရီဆိုတဲ့နာမည္အစား မပါရာလို႔ တြင္ေနတာရယ္။

သားသမီးအရင္းအခ်ာမရွိတဲ့ ဘိုးေလးထြန္းနဲ႔ဘြားေလးစိန္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အိမ္ကို အဝတ္ေလွ်ာ္ ေရခပ္ကအစ ေဈးဝယ္အဆံုးေပါ့။ မပါရာက အဝင္အထြက္လုပ္ေနတာရယ္။ အခုလည္း ဘိုးေလးထြန္း မက်န္းမာတဲ့ရက္ေတြအတြင္း ဘိုးေလးထြန္းတို႔ အိမ္မွာပဲ ေန႔ညမျပတ္ရွိေနတာ။ အခုလို ရြာလံုးကၽြတ္နီးပါး ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းကို ေရာက္ေနတာေတာင္ မပါရာက ဘိုးေလးထြန္းတို႔အိမ္မွာပဲ ရွိေနတာ။

အစပိုင္း မပါရာ ေအာ္ငိုလုိက္ေပမယ့္ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ သူ႔ကို ဂရုမစိုက္ၾကပါဘူး။ ဒါက သူ႔အလုပ္ပဲေလဆိုုတဲ့သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ လုပ္စရာရွိတာကိုသာ ဆက္လုပ္ေနၾကတာ။ ဘိုးေလးထြန္းဆုံးၿပီဆိုတဲ့ အသံၾကားေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းရွိရာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဘိုးေလးထြန္းအိမ္ကို အေျပးတစ္ပိုင္းနဲ႔ ေရာက္လာၾကတယ္။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္မင္း နတ္ကြန္းေပၚ ေရာက္မေရာက္ စိတ္မဝင္စားႏိုုင္ၾကေတာ့ဘူးေလ။

အဲ့ဒီလို လူထူသြားတဲ့အခ်ိန္ေရာက္မွ မပါရာရဲ႕ ငိုခ်င္းဟာ အထြတ္အထိပ္ကို ေရာက္လာတာ။ သူေျပာၿပီး ငိုေနတဲ့စကားတခ်ိဳ႕ကို ၾကားရေတာ့မွ ေစာေစာက သူ႔ကိုဂရုမစိုက္တဲ့ ရြာသားေတြရဲ႕ အာရုံဟာ သူ႔ဆီစုၿပံဳၿပီးေရာက္လာတာ။ သူငိုေနတာေတြလည္း ၾကည့္ပါဦး။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္လည္း ပါရဲ႕။ ဖိုးေတာက္လည္း ပါရဲ႕။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းဆိုတာေလာက္ကို ဖိုးေတာက္က စိတ္ဝင္စားေသးတာ မဟုတ္ဘူး။

“ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕… အခုလို ဘုိးေလးထြန္း ပိုးစိုးပိုးစက္ျဖစ္ေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္လည္း မကယ္ႏိုင္သလုိ ဘိုးေလးထြန္းေျမးဖိုးေတာက္လည္း မကယ္ႏိုင္ပါလား”

သူ႔ရဲ႕ငိုခ်င္းမွာ ဖိုးေတာက္က ဘယ္ကဘယ္လို ပါလာရတာလဲ။ သူငိုတာက ရြဲ႕ၿပီးငိုေနသလိုႀကီးေလ။ ဘိုးေလးထြန္း သူ႔ဘာသာေသတာ ရြာေစာင့္နတ္မွာ တာဝန္ရွိေနသလိုလို၊ ဖိုးေတာက္ပဲ အျပစ္မလြတ္သလိုလို။

တကယ္ဆုိ ဒီအခ်ိန္ထိ ဖိုးေတာက္ရဲ႕စိတ္ေတြက ၾကည္လင္ေနေသးတာမဟုတ္ဘူး။ ဖိုးေတာက္ ေျဖရွင္းမရတဲ့ ဟာေတြ၊ နားမလည္ႏိုင္တာေတြမ်ား အပံုအပင္။ ဘိုးေလးထြန္းဆိုတာ ဖိုးေတာက္ရဲ႕အဘိုးပဲ။ ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး တခ်ိဳ႕စကားေတြကို ဖိုးေတာက္ေျပာခ်င္မွာတဲ့လဲ။ ဒါေပမယ့္ ဘိုးေလးထြန္းကို ဖိုးေတာက္ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။

၄

ျပႆနာေတြက ဘယ္ကစလဲဆိုရင္ ရြာထဲက ေခါင္းရြက္ဗ်ပ္ထိုး ကုန္စိမ္းသည္၊ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဆတ္ေကာ့လတ္ေကာ့ မိတင္ေပါ့။ အဲ့ဒီမိတင္ကပဲ စတာ။

ဒီရြာမွာ မုန္တိုင္းၿပီးကတည္းက မိုးဆိုတာ ျပတ္သြားတယ္ရယ္မွ မရွိတာ။ လွည္းလမ္းေရတင္ လယ္ကြင္းေတြလည္း ေရလွ်ံလုိ႔ ကဏန္းဖို ကဏန္းမေတြေတာင္ မိုးဦးက်ၿပီအထင္နဲ႔ လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ခ်စ္ရည္လူးေနၾကၿပီေလ။

အဲ့ဒီေန႔က မိတင္က အျခားရြာကေန ကုန္စိမ္းေရာင္းၿပီးျပန္လာ။ ထံုစံအတိုင္း ေဈးေလးကေရာင္းလို႔ သြက္လာေတာ့ ေတးတေၾကာ္ေၾကာ္နဲ႔ ရြာအဝင္အျပန္လမ္း ကုကၠိဳပင္ႀကီးႏွစ္ပင္နဲ႔ အၿပိဳင္ လဲေလ်ာင္းအိပ္စက္ေနတဲ့ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းေရွ႕အေရာက္ ဗိုင္းခနဲ ေခ်ာ္လဲပါေလေရာ။ ေခ်ာ္လဲတုန္းကေတာ့ ရိုးရိုးေအာက္ေမ့တာ။ ျပန္မထႏိုင္ဘဲ ဝမ္းဗိုက္ထဲကမခံႏိုင္ေအာင္ ထိုးေအာင့္လာတဲ့အဆံုး ၿမိဳ႕ေပၚက ေဆးရုံကို ေျပးေတာ့မွ ဗိုက္ထဲက ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်သြားမွန္း သိလိုက္တာ။ မိတင္တို႔ လည္လိုက္ပံုမ်ားကလည္း အဲ့ဒီေန႔မွပဲ သူ႔မွာကိုယ္ဝန္ရွိတာသိေတာ့တယ္ ဆိုပဲ။

တကယ္ဆို မိတင္ကိစၥက စိုးရိမ္စရာမရွိဘဲ ၿပီးသြားတာပါ။ ေဆးရုံတက္ရတာေတာင္ စုစုေပါင္းမွ ေလးရက္လားရယ္။ ရြာျပန္ေရာက္မွ သူ႔ေယာက္်ား ဆစ္တိုရယ္က အရက္မူးၿပီး ထံုးစံအတိုင္း ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေတာ့မွ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းက အဓိကဇာတ္ေကာင္ေနရာကို အလိုအေလ်ာက္ေရာက္သြားတာ။ သူ႔မိန္းမ မိတင္ေခ်ာ္လဲၿပီး ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်ေအာင္ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကပဲ ကိုင္လိုက္သလိုလို အဲ့ဒီကိစၥကို ရြာေတာ္ရွင္က သူ႔ကိုပဲ အိပ္မက္ေပးသလိုလိုနဲ႔။ သူ႔ထံုးစံအတိုင္း အဆက္အစပ္မရွိ ဟိုေရာက္သည္ေရာက္ ေအာ္ဟစ္ေသာင္းက်န္းေတာ့တာ။

အျခားအခ်ိန္ေတြမ်ားဆို ဆစ္တိုတို႔ မူးၿပီးေအာ္သမွ် ဘယ္သူက အေလးထားတယ္ရယ္ရွိခဲ့လို႔လဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ လူေတြႏႈတ္က ထူးျခားစြာတိတ္ဆိတ္ကုန္တယ္။ အဲဒီလို တိတ္ဆိတ္ကုန္တဲ့အထဲမွာ ဆစ္တိုတို႔ေသာင္းက်န္းရင္ အၿမဲတမ္း လူၾကမ္းလုပ္ေလ့ရွိတဲ့ ဘိုးေလးထြန္းက ထိပ္ဆံုးက ပါသြားတာ။

အဲ့ဒီအခိ်န္က ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းေဆာက္ဖို႔ အစည္းအေဝးေခၚထားတာ ဘာၾကာေသးတုန္း။ ေျပာရမယ္ဆို ဘိုးေလးထြန္းကို ရြာသားေတြေပးထားတဲ့ ႏွစ္ပတ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ျပည့္ဖို႔ အမ်ားႀကီးလိုေသးတာ။ ရြာသားေတြလည္း သူ႔အလုပ္နဲ႔သူ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရးလုပ္ငန္းေတြနဲ႔ ရႈပ္လို႔ေကာင္းေနတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုးေလးထြန္းက ဖိုးေတာက္ကို ေခၚၿပီး ရြာေတာ္ရွင္နတ္နန္းကို အားခ်င္းေဆာက္ဖို႔ တိုင္ပင္ေတာ့တာ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္ ရြာထဲလတ္လ်ားလတ္လ်ားအားေနတာဆုိလို႔ ဖိုးေတာက္တစ္ေယာက္သာ ရွိတာရယ္မဟုတ္လား။ ဖိုးေတာက္အေဖ ကိုဘေမာင္ေတာင္ အားတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ဘိုးေလးထြန္းသေဘာက ႏွစ္ပတ္ဆိုတဲ့အခ်ိန္ကို ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ အားတဲ့လူနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းေဆာက္မယ္ေပါ့။ မိတင္ကိစၥကလည္း အခုလိုျဖစ္သြားေတာ့ စိတ္ထဲစႏိုးစေနာင့္နိုင္လွတယ္ေပါ့။ မေျပးေသာကာရန္ရွိ ျဖစ္လာေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူးေပါ့။ ဒါေၾကာင့္ တစ္မိုးပဲခံခံ နတ္ကြန္းေလးကို အျမန္ဆံုးျပန္ေဆာက္ၾကမယ္ေပါ့။ ဖိုးေတာက္ကို ဒီသေဘာမ်ိဳးေလာက္တိုင္ပင္တာရယ္။ ဒီတုန္းက ဖိုးေတာက္ ျပန္ေျပာလိုက္တဲ့….

“ဘိုးေလးထြန္းရယ္ နတ္စင္ကိုတစ္မိုးခံဖို႔ကိစၥကို အသာထားပါဦး ဘိုးေလးထြန္း တစ္မိုးေနရေအာင္ပဲ ႀကိဳးစားပါဦး”

ဆိုတဲ့စကားကိုၾကားၿပီး ဘိုးေလးထြန္း ေဆြ႕ေဆြ႕ခုန္သြားတာ။ လူႀကီးကိ လူႀကီးမွန္းမသိဘူးတို႔ ရြာကတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ပညာတတ္ကေလးမို႔ ေခၚတုိင္ပင္တာကို မိုက္ရိုင္းတယ္တို႔ မင္းတို႔တကၠသိုလ္မွာ အဲဒီလို မိုက္ရိုင္းတဲ့ဘာသာရပ္ေတြ သင္သလားတို႔ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ဘိုးေလးထြန္းစိတ္က အျမင့္ဆံုးကို မေရာက္ေသးဘူး။

“ဖိုးေတာက္ မင္းတို႔လူငယ္ေတြေၾကာင့္ခက္တယ္။ လူႀကီးကိုခံေျပာေနလိုက္တာမ်ား ကက္ကက္ကိုလန္လို႔ ေအး… အဲဒီလုိ ဂါရေဝါစတရားေတြ ခန္းေျခာက္လာလို႔လည္း ငါတို႔အသက္၇၀ထိ မျဖစ္ဖူး မႀကားဖူးတဲ့ မုန္တိုင္းဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ၿပီ။ မင္းတို႔က နိမိတ္ဖတ္ေကာင္းလိုက္ပံုမ်ား ေျပာမေနနဲ႔။ ဆိုၾကတဲ့သီခ်င္းေတြကိုၾကည့္ဦး။ အခုေတာ့ အိုးလႈပ္ရုံတင္မကေတာ့ဘူး ရွိသမွ်အားလံုးလႈပ္ၿပီး အတုံးအရုံးျဖစ္ကုန္ၿပီ ဖိုးေတာက္ေရ”

“ဘိုးေလးထြန္းတို႔ လူႀကီးေတြက အဲဒါခက္တာေပါ့။ အသက္ႀကီးလို႔ လူႀကီးျဖစ္တာမဆန္းဘူး ဘိုးေလးထြန္း လူႀကီးျဖစ္ၿပီး အသက္မႀကီးရင္သာ ဆန္းတာ။ မုန္တိုင္းျဖစ္ၿပီးကတည္းက လူႀကီးေတြမ်ား တရားရၾကမယ္မရွိဘူး။ တကယ္ဆို ေရွ႕မီေနာက္မီ ဘိုးေလးထြန္းတို႔က ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္ရင္ ျဖစ္ႏုိင္ေျခကို စဥ္းစားေပးႏိုင္တဲ့ ရြာရဲ႕ မ႑ိဳင္ေတြျဖစ္သင့္တာ”

“ပစၥဳပၸန္အက်ိဳးအတြက္ အတိတ္ကအရာေတြကို ေလ့လာရမယ္။ အနာဂတ္အတြက္ ပစၥဳပၸန္ကေနစၿပီး သင္ခန္းစာယူရမယ္။ မုန္တိုင္းဝင္တာ ဘာနိမိတ္ေၾကာင့္မွ မဟုတ္ဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သစ္ေတာေတြ ျပဳန္းတီးလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ေလထုဖိအားေျပာင္းလဲမႈေတြ ျဖစ္လာတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ေလထုဖိအားက မုန္တိုင္းေတြ ေသြဖည္သြားေအာင္ အရင္လို ထိန္းခ်ဳပ္ေပးႏိုင္မႈေတြ နည္းလာတယ္။ အဓိက က သစ္ေတာျပဳန္းတီးမႈေၾကာင့္ပဲ…”

“ဘုိးေလးထြန္းတို႔လူႀကီးေတြက ဒီလိုေလးေတြေျပာၿပီး ေနာက္ထပ္ မုန္တိုင္းေတြ လာႏိုင္၏ မလာႏိုင္၏ ကို ေနာက္လူငယ္ေတြ သိေအာင္ ေျပာျပသင့္တာ။ အခုေတာ့ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ နိမိတ္ဖတ္တာေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ ေျပာေနၾကတယ္။ ဘိုးေလးထြန္းေရ… ဘိုးေလးထြန္းတို႔အရြယ္နဲ႔ ေနာက္တစ္ခါ မုန္တိုင္းဝင္မွာကိုလည္း ေၾကာက္မေနနဲ႔။ မီမယ္လည္းမထင္ေတာ့ဘူး။ က်ဳပ္တို႔ေၾကာက္ဖို႔သာ ေၾကာက္စိတ္ေလးေတြ ထားသြားၾကပါဦး”

ဖိုးေတာက္ အဲဒီလိုျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့မွပဲ ဘိုးေလးထြန္းေဒါသက အထြတ္အထိပ္ေရာက္သြားၿပီး အနီးက ႏွီးျဖာဖို႔ခုတ္ထားတဲ့ ႏွီးဝါးအပိုင္းနဲ႔ ဖိုးေတာက္ကို ေကာက္ေပါက္လိုက္ရင္း စကားဝိုင္းကပြဲသိမ္းသြားတယ္။ ဒီကတည္းက ဖိုးေတာက္ကို နတ္ကြန္းကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘာတစ္ခုမွေျပာေတာ့တာ မဟုတ္ေပမယ့္ မိုးထဲေရထဲမွာ ဘိုးေလးထြန္းတစ္ေယာက္တည္း နတ္ကြန္းေဆာက္ေနၿပီဆိုတဲ့ သတင္းကို ဖိုးေတာက္ ၾကားလုိက္ရတယ္။ မယံုုလို႔ ရြာထိပ္ဘက္ မသိမသာထြက္ၿပီးေတာင္ အကဲခတ္ခဲ့ေသးတာ။

“ဘာအတြက္ေၾကာင့္ ဒီေလာက္အေလာတႀကီး ေဆာက္ခ်င္ေနတာပါလိမ့္” လို႔ ဖိုးေတာက္ ေတြးၾကည့္ေပမယ့္ သြားကူဖို႔ေတာ့ နည္းနည္းမွ စိတ္ကူးမရဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္တစ္ရက္ ကူးသြားေတာ့ ဘယ္လိုမွ အျမင္မေတာ္ႏိုင္တဲ့ ရြာသားသံုးေယာက္က သြားၿပီးဝိုင္းကူမွ နတ္ကြန္းေလးရဲ႕ကိစၥ ေန႔ခ်င္းၿပီးျပတ္သြားတာရယ္။ နတ္ကြန္းၿပီးေတာ့လည္း လူေတြကိုေျပာသလို “ေနလို႔ရၿပီေဟ့” လို႔ ေျပာလို႔ရတာမဟုတ္။ နတ္ဆိုတာလည္း အခက္သားလား။ သူ႔ဘာသာ သဘာဝေၾကာင့္ ျပဳတ္က်သြားတာေတာင္ နတ္ကြန္းဆီျပန္တင္ဖို႔က်ေတာ့ ရႈပ္လုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘိုးေလးထြန္းဆႏၵအတိုင္း ၿမိဳ႔ေပၚက တရုတ္ကျပား အေျခာက္မ က်ဴးက်ဴးတို႔ အဖြဲ႔ေခၚ။ ရြာေတာ္ရွင္နတ္မင္း ျပန္လည္ေနရာခ်ထားေရးေတြလုပ္။ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ ဘိုးေလးထြန္းတို႔ ဘယ္မွာသြားႏိုင္ေတာ့လို႔တုံး။ နတ္ကြန္းေဆာက္တဲ့ေန႔ကတည္းက မိုးေတြမိၿပီး ဖ်ားလုိက္တဲ့အဖ်ားဟာ ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းဆီက တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း အသံေတြ ထြက္ေနတဲ့အခ်ိန္ထိ အဖ်ားကက်သြားတယ္ရယ္မွ မဟုတ္တာ။

ဘိုးေလးထြန္းနဲ႔ဖိုးေတာက္တို႔ရဲ႕ အဆင္မေျပတဲ့စကားဝိုင္းကို အစအဆံုး သိတဲ့သူက မပါရာလို႔ အမ်ားေခၚတဲ့ ႏြဲ႔ရီရယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္လည္း “ဘိုးေလးထြန္း ပိုးစိုးပက္စက္ေသေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္က မကယ္ႏိုင္သလို ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ေျမး ဖိုးေတာက္ကလည္း မကယ္ႏိုင္ပါလား” ေတြ ဘာေတြျဖစ္ေနတာ။ ဖိုးေတာက္ျဖင့္ ဒီမိန္းမကို ျမင္လုိက္တာနဲ႔ ေဒါသထြက္တာ။ ၾကည့္ဦး။ သူလုပ္မွပဲ ဖိုးေတာက္ဟာ တရားခံစစ္စစ္ႀကီးကို ျဖစ္ကေရာေလ။

၅

မိုးေတြတေဝါေဝါနဲ႔ သြန္ခ်သလို ရြာေနတဲ့ အသံေတြၾကားလို႔ ေၾကးစည္သံေလး “ဒူေဝ ဒူေဝ” က တိုးမေပါက္ႏိုင္ဘူး။ အခ်ိန္အားျဖင့္ ေနမြန္းလြဲရုံရွိေသးေပမယ့္ မိုးရဲ႕ထစ္ခ်ဳန္းမႈေတြေၾကာင့္ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုး မႈိင္းမႈန္ေနတယ္။ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႔ ရုပ္ကလာပ္ကို မေျပးရုံတမည္ ခပ္သြက္သြက္ ထမ္းလာတဲ့ရြာသားေလးေယာက္ရဲ႕ေနာက္မွာ လူအုပ္ႀကီးဟာ အစီအစဥ္မက်စြာ ဝရုန္းသုန္းကားျဖစ္ေနတယ္။

ဘိုးေလးထြန္းရဲ႔ ေနာက္ဆံုးခရီးဟာ ရြာထဲနဲ႔ ရြာနီးစပ္ခ်ဳပ္က ေဆြးမ်ိဳးအေပါင္းေဖာ္ေတြေၾကာင့္ အေတာ္ေလးကို စည္ကားခဲ့တာပါ။ သားသမီးအရင္းအခ်ာမရွိတဲ့အတြက္ ငိုသံေတြ တာက်ိဳးက်သလို တရေဟာေတာ့ ျဖစ္မေနဘူးေပါ့။ အဲ… ျခြင္းခ်က္အေနနဲ႔ မပါရာရဲ႔ တစ္ကိုယ္ေတာ္ လႊတ္တင္ေနတဲ့ ဗလာေျခငိုခ်င္းေတြက လြဲလို႔ေပ့ါေလ။

ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ဇနီး ဘြားေလးစိန္ကေတာ့ လူအုပ္ႀကီးကို မမီေအာင္ အားတင္းလိုက္ေနရတာနဲ႔ပဲ ငိုရမယ္ဆိုတာေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ တြဲမယ့္သူေဘးမွာ ပါေပမယ့္လည္း ရင္ဘတ္ထဲက အေမာေတြေၾကာင့္ သခ်ၤ ိဳင္းကို မေရာက္ခင္မွာပဲ ဘြားေလးစိန္ ဟပ္ထိုးေနၿပီ။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုးလည္း မေျပးရုံတမည္ လုိက္ခဲ့ရတာကိုး။

ေျပးရင္းလႊားရင္းနဲ႔ပဲ ဘိုးေလးထြန္းေသၿပီးမွ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့စကားေတြ ျပႆနာေတြဟာလည္း အမယ္အိုဘြားေလးစိန္ရဲ႕ အာရုံမွာ ဟိုတစ္စု သည္တစ္စု မွီကပ္လာေသးတယ္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာေနၾကတဲ့ ရြာထဲက လူေတြရဲ႕ စကားသံေတြမွာ ဘာတဲ့…။ ဘိုးေလးထြန္းကပဲ ရြာေတာ္ရွင္ကိုင္လို႔ ေသရသလိုလို။ ဒီကတည္းက ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ဘြားေလးစိန္စိတ္ထဲ ဘာကို စိတ္နာသြားမွန္းမသိ။ တစ္ခုခုကို စိတ္နာသြားခဲ့တာ။ ၾကားရတဲ့သတင္းေတြ အဟုတ္ျဖစ္ပါၿပီတဲ့။ တကယ္ဆိုရင္ ဒါဟာ ျဖစ္စရာလား။

ရြာေတာ္ရွင္နတ္ကြန္းျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရးမွာ ကမကထ ဦးေဆာင္သူက ဘယ္သူလဲ။ မိုးထဲေရထဲမွာ နတ္ကြန္းၿပီးဖို႔ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္သူက ဘယ္သူလဲ။ နတ္ကြန္းၿပီးေတာ့ ရြာေတာ္ရွင္ကို နတ္ကြန္းျပန္အပ္ဖို႔ အစီအစဥ္ဆြဲေပးတာကေရာ ဘယ္သူလဲ။ ေဟာဒီက အသက္၇၀ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ အဘိုးႀကီးပါေတာ့။ အိုႀကီးအိုမဆံျဖဴသြားက်ိဳး ႀကီးပါေတာ့။

ဘြားေလးစိန္ဟာ ဘယ္သူ႔ကို ေအာ္ေျပာမွန္းမသိ စိတ္လြတ္လက္လြတ္ ေအာ္ေျပာခ်င္လာတာ။ ဒီလိုသတင္းေတြထြက္လာေတာ့ စိတ္ထဲက ဘယ္လိုပဲ ေဒါသထြက္ေနပါေစ ေဒါသစကားေတြ စိတ္ထဲမွာ အားရေအာင္ ေျပာဆိုၿပီးတဲ့အဆံုးမွာေတာ့ အမိုက္အမဲေလးေတြအတြက္ ရွင္ႀကီးရွင္ေကာင္းမ်ားကို ဘြားေလးစိန္ စိတ္ထဲက်ိတ္ၿပီး ေတာင္းပန္ရေသးတာ။ ရွင္ႀကီးရွင္ေကာင္းေတြကလည္း အခက္သားကလား။ ျမင္မွ မျမင္ႏိုင္တဲ့ဟာ။ ကိုယ့္ကို စိတ္ဆိုးေနလား။ ၿငိဳျငင္ေနလားဆိုတာေတြလည္း ဘြားေလးစိန္ သိႏိုင္တာမွ မဟုတ္တဲ့ဟာကို။

ဖိုးေတာက္က်ေတာ့လည္း တစ္မ်ိဳး။ သူရဲ႕ ဘိုးေလးထြန္းဆံုးတာ မုန္တိုင္းစတာပါ။ မုန္တိုင္းၿဂိဳဟ္ေမႊတာပါ။ မုန္တိုင္းသတ္တာပါ ဆိုၿပီး ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ ေျပာေနေသးတယ္။ ဒီေကာင့္အေၾကာင္းေတာ့ ဘြားေလးစိန္ ေတြးမေနခ်င္ပါဘူး။ လူကသာ ပညာတတ္ မုိက္ရုိင္းမႈက အထြတ္အထိပ္ေရာက္ေနတဲ့ ေကာင္ေလ။ ဘိုးေလးထြန္းကိုေတာင္ အသက္ႀကီးလို႔လူႀကီးျဖစ္တာမဆန္းဘူးတို႔ အနာဂတ္အတြက္ ပစၥဳပၸန္အျဖစ္အပ်က္ေတြကေနၿပီး သင္ခန္းစာယူရမယ္တို႔ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြ ေျပာေနတဲ့ေကာင္ေလ။

ဒီလိုကာလနာမ်ိဳးေလးက်ေတာ့ ရွင္ႀကီးရွင္ေကာင္းမ်ားကလည္း မကိုင္ဘူးေလ။ ကိုင္ထည့္လုိက္ပါလား။ တံုးခနဲကိစၥေခ်ာသြားေအာင္။ ဘာဆိုဘာမွ အယံုအၾကည္မရွိတဲ့ေကာင္ေလး။ လူ႔ေလာကမွာ ၾကာၾကာေနရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေသခ်င္းဆိုးနဲ႕ကို ေသဦးမွာ။

ဘြားေလးစိန္စိတ္ထဲ အျပစ္ေတြကို ဖိုးေတာက္အေပၚပံုခ်လို႔ စိတ္ရွိလက္ရွိ အဲ့ဒီလုိ က်ိန္ဆဲလိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး ေနသာထိုင္သာ ရွိသြားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြသာ ေတြေတြစီးက်ေနတာ ဘြားေလးစိန္ရဲ႔ ႏႈတ္က ဘာသံမွ ထြက္လာတာ မဟုတ္ဘူးရယ္။ သခ်ၤ ိဳင္းေရာက္လို႔ အေခါင္းကိုေအာက္ခ်။ မီးအိုးခြဲ။ အေခါင္းဖံုးကိုဖြင့္ ဘိုးေလးထြန္းရဲ႕ မ်က္ႏွာကို အုန္းေရနဲ႔သစ္လို႔ ေျမျမဳပ္သၿဂၤိဳဟ္ဖို႔ လုပ္တဲ့အခ်ိန္ထိ ဘြားေလးစိန္ရင္ထဲမွာ တစ္ဆို႔ဆို႔ႀကီး ျဖစ္ေနဆဲ။ အေခါင္း ေျမႀကီးတြင္းထဲခ်ၿပီး အေတာ္ေလးကို ၾကာမွသာ သြားေလသူ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးမ်က္ႏွာကိုၾကည့္ၿပီး ဘြားေလးစိန္ရဲ႔အသံဟာ တစ္လံုးခ်င္းကို ထြက္လာတာ။

“ေတာ္ႀကီးေရ … ဘာေၾကာင့္ပဲ ေသေသ၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ပဲ ေသေသ၊ ေတာ္ကေတာ့ တကယ္ကို ေသသြားခဲ့ၿပီ။ ေျပာလို႔မ်ား ထြက္ခဲ့ရင္ေတာ့ က်ဳပ္လည္းေျပာလိုက္ခ်င္ပါရဲ႔ေတာ္။ ေမးလည္း ေမးလုိက္ခ်င္ပါရဲ႕။ ေတာ္ ဘာအတြက္ ဘယ္သူ႔အတြက္နဲ႔ ရပ္ေရးရြာေရးေတြကိုမ်ား ဒီေလာက္အထိ အက်ိဳးစြန္႔ရတာတဲ့လဲ။ အလြန္တစ္ရာမွ ေခါင္းမာတတ္သူႀကီးရဲ႕”

ဘြားေလးစိန္ရဲ႔ အဆံုးအစမရွိတဲ့ ငိုခ်င္းနဲ႕ပဲ အသုဘပြဲတစ္ခုဟာ နိဂံုးခ်ဳပ္သြားတယ္။ အသုဘရႈၾကတဲ့ လူတစ္အုပ္ကလည္း အားလံုးၿပီးဆံုးလို႔ ရြာဘက္ဆီကို တေရြ႕ေရြြ႕ျပန္လာၾကၿပီ။ မိုးသံေလသံတို႔ တိတ္ဆိတ္သြားၿပီဆိုေပမယ့္ ဝန္းက်င္တစ္ခုလံုးကိုေတာ့ ေၾကးစည္သံေလး တလြင္လြင္ ဖုံးအုပ္ေနဆဲ။

ဘြားေလးစိန္ရဲ႕ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘိုးေလးထြန္းေသတဲ့ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ရြာကလူေတြေျပာတဲ့ ယံုၾကည္မႈေပါင္းစံုတို႔ရဲ႕ စကားသံေတြရစ္ဝဲလို႔ အာရုံေတြက ရႈပ္ေထြးေနဆဲပဲ။


မင္းေ၀ဟင္
(မေဟသီမဂၢဇင္း၊ ၂၀၁၀)