အသည္းႏွလံုးေတြ ေရာင္းတဲ့ပြဲ

၁။
သန္းေခါင္ ၾကက္ဖတို႔ တြန္ၿပီ။ လမိုက္ရက္မို႔ ပတ္၀န္းက်င္ တစ္ခုလံုး ေမွာင္နဲ႔မည္းမည္း။

တစ္ေရးႏိုး ၾကက္ဖတို႔ရဲ႕ တြန္ျမည္ သံေတြေၾကာင့္ အိပ္ရာက လန္႔ႏိုး လာပံုရတဲ့ အိမ္ေအာက္က ေခြးေလးနက္ ေက်ာ္မရဲ႕ တအူအူ၊ တအီအီ အသံကို ျမင့္ေဆာင္ ၾကားေနရတယ္။ အိမ္ေျခရင္းက ကုကၠိဳပင္ဆီက “ကၽြီကၽြီ” အသံေတြကေတာ့ သစ္ကိုင္းတို႔ကို ညေလျပည္ရဲ႕ ၀င္တိုးသံလား၊ ညဥ့္ငွက္တို႔ရဲ႕ သက္ျပင္း ခ်သံလား၊ ျမင့္ေဆာင္ မေ၀ခြဲတတ္။ ျမင့္ေဆာင္ေဘးက ဇနီးသည္ မိေဌးကေတာ့ အိပ္ေနလိုက္တာ တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔။ တစ္ခါတစ္ရံ ေဟာက္သံေတြေတာင္ ထြက္လို႔။ ဇနီးသည္ မိေဌးရဲ႕ ဟိုဘက္မွာ ရွိေနတဲ့ ခုနစ္ႏွစ္ အရြယ္ သားေလး တြတ္ပီကေတာ့ ပိုးလိုးပက္လက္။ ျမင့္ေဆာင္ကေတာ့ ဘယ္ညာ လူးလိမ့္ရင္း မနက္ေ၀လီ ေ၀လင္း အခ်ိန္ထိေအာင္ အိပ္ေပ်ာ္ပါ့မလားလို႔ ေတြးေနမိေသးတယ္။

ရန္ကုန္က ကိုတိုးေမာင္ဆီကသာ ဖုန္းမလာျဖစ္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ျမင့္ေဆာင္အခုလို ျဖစ္ေနစရာ အေၾကာင္းမရွိ။ ဒီလုိညမ်ဳိး မေရတြက္ႏိုင္ ေအာင္ ၾကံဳဖူးခဲ့ေပမဲ့ ဒီညက်မွ ထူးထူးျခားျခား ျမင့္ေဆာင္ ဘာေတြ ျဖစ္ေနတယ္မသိ။ ေတာင္စဥ္ေရမရနဲ႔ ဟိုေတြး၊ ဒီေတြး ေလွ်ာက္ေတြး ေနလိုက္တာလည္း အေတြးေတြက အပိုင္းတစ္ရာေလာက္ ရွိတဲ့ ကိုရီးယား ဇာတ္ကားတစ္ကားစာေလာက္ ရွိေတာ့မယ္။

အိပ္မရေတာ့ ခံတြင္းက ခ်ဥ္သလိုလို ျဖစ္လာတာနဲ႔ ေဆးလိပ္ေသာက္ဖို႔ ျမင့္ေဆာင္ ထထိုင္ လိုက္တယ္။ အိပ္ခန္း၀က ေဆးလိပ္ခြက္ ထားတဲ့ဆီကို လက္ကလွမ္းရင္း မီးျခစ္ကို ျခစ္လုိက္တယ္။ ဖ်စ္ခနဲ ေတာက္သြားတဲ့မီး ျခစ္ရဲ႕အလင္းေရာင္ေအာက္ကေန အိမ္ေရွ႕ခန္းဆီမွာ အိပ္ေနတဲ့ ရွစ္ႏွစ္ အရြယ္ကေလး ေလးေယာက္ဆီကို အၾကည့္က ေရာက္သြားတယ္။

ဒီဘက္ဆံုးမွာ အိပ္ေနတဲ့ ကိုသံေခ်ာင္းရဲ႕သား ကံေကာင္း ေလးက တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ အိပ္ေနလိုက္တာ ရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေလးေတြ ျပဳတ္ထြက္ေနတဲ့ အက်ႌေအာက္က ဗိုက္ကေလးက ပိန္လိုက္ ေဖာင္းလိုက္။ အလယ္က ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ တုတ္ပုနဲ႔ ဗုတိုႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ရြာေတာင္ပိုင္းက ထြန္းလွသားနဲ႔ ထြန္းျမသား။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့  ေမွာက္လ်က္ကေလးေတြ အိပ္ေနတာမို႔ ကံေကာင္းေလး လို ဗိုက္က ၾကယ္သီးေလး ေတြေတာ့ ျပဳတ္ထြက္မေန ၾက။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲက ဗုတိုဆိုတဲ့ ေကာင္ေလးက ျမင့္ေဆာင္နဲ႔ အတူ ရန္ကုန္ကို လိုက္ရမွာမို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုး ရက္ေလာက္ကတည္းက အိပ္လို႔ မရေအာင္ ေပ်ာ္ေနသူတဲ့။ ညဦးပိုင္းက ျမင့္ေဆာင္ကို ေျပာျပထားလို႔ သိေနရတာေလ။ အခုေတာ့လည္း ၀မ္းလ်ားေမွာက္ၿပီး အိပ္ေနပံု က တကယ့္ကို တေမ့တေမာ။

“ဟင့္...ဟင့္... ဟင့္”
အိပ္ေနရင္းက ဗိုက္က ေလးေဖာင္းၿပီး ႐ိႈက္ငင္လိုက္တဲ့ ဟိုဘက္ဆံုးက “အေသးေလး” ဆိုတဲ့ ကေလးရဲ႕အသံ ေၾကာင့္ ျမင့္ေဆာင္အၾကည့္ ေတြက အားလံုးထဲကေန ဟိုဘက္ဆံုးကို ေရာက္သြားတယ္။ အိပ္ေနရင္း ႐ႈိက္ငင္ လိုက္တာဆိုေတာ့ မအိပ္ခင္က ငိုထားလို႔သာေပါ့။ အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မအိပ္ခင္မွာ ငိုထားၾကတဲ့ ကေလးေတြ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ အခါ မ်က္ရည္မဲ့ ႐ႈိက္တတ္ၾကတာကို ျမင့္ေဆာင္ ျမင္ဖူး ေတြ႕ဖူး ခဲ့သည္ပဲ။

မီးခြက္ကေလးကို မီး ညႇိရင္း လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ကာ ဒီဘက္က ကေလး သံုးေယာက္ကို ခြေက်ာ္ရင္း ျမင့္ေဆာင္ အနားကပ္ၿပီး အေသးေလးကို ၾကည့္လိုက္ တယ္။
“အလို... အေသးေလး ရဲ႕ ပါးျပင္ပါးကြက္ၾကားေလး ႏွစ္ဖက္ေပၚမွာ မ်က္ရည္စီး ေၾကာင္းေတြနဲ႔ပါလား”

ျမင့္ေဆာင္ မီးခြက္ကို ကိုင္ရင္း အသာေလးေနာက္ ျပန္ဆုတ္လိုက္တယ္။ ဒီလို ဆိုရင္ ညဦးပိုင္း မအိပ္ခင္ မွာ အေသးေလးတစ္ေယာက္ ငိုထားတာေပါ့။ ဘာေၾကာင့္ ပါလိမ့္။ သူက ရန္ကုန္ကို မလိုက္ခ်င္လို႔မ်ားလား။ ဟုတ္မွာပါေလ။ ရန္ကုန္ကို ေခၚသြားတဲ့ ကေလးေတြထဲ က အနည္းစုကေတာ့ အေသးေလးလိုပဲ မလိုက္ခ်င္ ၾကတာပဲ ဥစၥာ။ အေတြးေတြ ကို တရစပ္ေတြးရင္း မီးခြက္ ကေလးမႈတ္လို႔ အေမွာင္ထဲမွာ ျမင့္ေဆာင္ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရန္ကုန္က ဖုန္းဆက္လာတဲ့ ကိုတိုးေမာင္ ရဲ႕အသံကိုလည္း ပီပီျပင္ျပင္ ျပန္ၾကားေယာင္လိုက္တယ္။

“ကိုျမင့္ေဆာင္ရယ္ က်ဳပ္ဆိုင္အတြက္ မျဖစ္မေန အနည္းဆံုး လိုတာက ငါးေယာက္ဗ်။ ခင္ဗ်ားက ဒီတစ္ေခါက္ ေလးေယာက္ပဲ ရမယ္ဆိုေတာ့ က်ဳပ္စိတ္ညစ္ တယ္ဗ်ာ။ ဒီလို လုပ္ပါလား ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း အဆင္ ေျပသြားတာေပါ့။ ေျပာရရင္ေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။ ခင္ဗ်ားအရင္တစ္ခါလာတုန္း က ေခၚလာခဲ့တဲ့ ခင္ဗ်ား သားေလး အခု ခုနစ္ႏွစ္ ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီမလား။ ခင္ဗ်ားလည္း ခင္ဗ်ားသား ကို ေက်ာင္းမထားမယ့္ အတူတူ က်ဳပ္ဆုိင္အတြက္ ေခၚခဲ့ေပးပါလား။ ေနာက္တစ္ ေယာက္ တကယ္လို႔ျပန္ရေတာ့ လည္း ခင္ဗ်ား ျပန္ေခၚေပါ့။ သူမ်ားကေလးေတြ တစ္လ ကို တစ္ေသာင္းခြဲေပးရင္၊ ခင္ဗ်ားသားကို ႏွစ္ေသာင္း ေပးမယ္ဗ်ာ။ ဘယ္လိုလဲ... ကဲ”

၂။
ျမင့္ေဆာင္တို႔ ေနတာက ပဲခူး၊ သကၠလဘက္က။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ ဒီနယ္က လူေတြက ရန္ကုန္တက္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ဖြင့္လိုက္ ၾကတာ အဆင္ေျပသလား မေျပာနဲ႔။ ကိုတိုးေမာင္တို႔ မိသားစုဆိုရင္ သံုးေလးႏွစ္ အတြင္းမွာ တိုက္ေတြ၊ ကားေတြေတာင္ ၀ယ္ျဖစ္သြားတဲ့ အဆင့္ထိ ႀကီးပြားကုန္တာ။ ကိုတိုးေမာင္တို႔ေမာင္ႏွမ ေလးေယာက္က ဆိုင္နာမည္ တစ္ခုကိုပဲ တစ္၊ ႏွစ္၊ သံုး ေလးတပ္လုိ႔ လက္ဖက္ရည္ ဆုိင္ေတြ ဟည္းဟည္းထ ေအာင္ ဖြင့္ထားလိုက္တာ ျမင့္ေဆာင္အသိ။

ကိုတိုးေမာင္တို႔ ရြာမွာ ေနကတည္းက ျမင့္ေဆာင္က ကိုတုိးေမာင္တို႔ အိမ္မွာ သူရင္း ငွား။ အဲဒီတုန္းက ျမင့္ေဆာင္ နဲ႔ မိေဌးနဲ႔ေတာင္ အိမ္ေထာင္ က်ၿပီး သားေလး တြတ္ပီကို ေမြးၿပီးခါစေလာက္ ရွိဦးမွာ။ ကိုတိုးေမာင္တို႔ေမာင္ႏွမေလး ေယာက္ကေတာ့ တစ္ေယာက္ တစ္အိမ္ေထာင္စီနဲ႔ အလွ်ဳိ အလွ်ဳိ အိမ္ေထာင္က်ၿပီးေန ၾကၿပီေလ။ ကိုတိုးေမာင္တို႔မွာ က မိဘေတြက မရွိၾကေတာ့ဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ ေလးႏွစ္ ေလာက္ကမွ ကိုတိုးေမာင္ရဲ႕ အစ္ကိုအႀကီးဆံုး ကိုတိုး ေအာင္က ဘာစိတ္ကူးေပါက္ တယ္ မသိပါဘူး။ ရြာမွာရွိတဲ့ လယ္ေတြ၊ ႏြားေတြေရာင္းၿပီး ရန္ကုန္တက္၊ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ဖြင့္လိုက္တာ ဟုန္းခနဲ အဆင္ေျပသြားတယ္ဆိုရမွာ။ အဲဒီမွာတင္ ညီျဖစ္တဲ့ ကိုတိုး ေမာင္ပါမက ညီမျဖစ္သူ ႏွစ္ ေယာက္ကိုပါ ရန္ကုန္ကို ေခၚၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အခြဲေတြကို ဖြင့္ေတာ့တာပဲ။

ပထမပိုင္း ကိုတိုးေမာင္ ရန္ကုန္တက္ေတာ့ ရြာမွာရွိ တဲ့ သူ႔လယ္ေတြတခ်ဳိ႕တစ္ ၀က္ေရာင္းခဲ့ေပမဲ့၊ တခ်ဳိ႕ တစ္၀က္က က်န္ေသးတာမို႔ ျမင့္ေဆာင္တို႔ အလုပ္မျပဳတ္ ေသးပါဘူး။ ဇနီးသည္ မိေဌး၊ သားေလး တြတ္ပီတို႔ နဲ႔ ဣေႃႏၵရရေလးပါပဲ။ ကိုတိုး ေမာင္တို႔ က်န္ခဲ့တဲ့အိမ္ႀကီး ေပၚမွာ တက္ေနရင္း အိမ္နဲ႔၊ လယ္နဲ႔၊ ႏြားနဲ႔။ အိမ္ႀကီးရွင္ ေယာင္ေယာင္၊ ဘာေယာင္ ေယာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားေသး တာ။ ဒါေပမဲ့ မၾကာပါဘူး။ ရန္ကုန္က ကိုတိုးေမာင္က  ဆိုင္စရိတ္အတြက္ ေငြလိုတယ္ ဆိုတာနဲ႔ပဲ ရြာျပန္လာ ၿပီး အိမ္နဲ႔လယ္ေတြ ေရာင္းလို႔ ျမင့္ေဆာင္တို႔မွာ အိုးလြတ္၊ ခြက္လြတ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာ။ အဲဒီကတည္းက လယ္မရွိ၊ ယာမရွိ၊ ေျမမရွိတဲ့ ျမင့္ေဆာင္ တို႔ မိသားစုသံုးေယာက္က အခုေနတဲ့ ရြာေခ်ာင္းစပ္က တဲပုတ္ကေလးဆီ ေရာက္လာ ခဲ့ေတာ့။

သူရင္းငွား ရာထူးကေန ျပဳတ္သြားတဲ့ ျမင့္ေဆာင္လည္း ေဒသ အေခၚ “ေဗာက္” ဆိုတဲ့ ၾကံဳရာက်ပန္း အလုပ္ကို အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက လုပ္ခဲ့ ရတာ။ မိန္းမျဖစ္တဲ့ မိေဌးနဲ႔ အတူတူ စပါးရိတ္ခ်ိန္ စပါး ရိတ္၊ ပဲဆြတ္ခ်ိန္ ပဲဆြတ္နဲ႔ ရရာအလုပ္လုပ္ရင္း ေနလာ ခဲ့တာမွ မၾကာေသးဘူး။
ကိုတုိးေမာင္တို႔ လင္ မယား ရြာျပန္ၿပီး ပထမဆံုး အႀကိမ္ အလွဴ လုပ္ျဖစ္တဲ့ႏွစ္ မွာပဲ ကိုတုိးေမာင္နဲ႔ ျမင့္ ေဆာင္ျပန္ၿပီး ဆက္သြယ္မိ ၾကတာ။ ငယ္ငယ္ကတည္း က ေႁမြေဟာက္ စြယ္က်ဳိးလို ကိုတိုးေမာင္ အေပၚမွာ ျဖစ္ လာခဲ့တဲ့ ျမင့္ေဆာင္ဟာ ကိုတိုးေမာင္ ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။

“ကိုျမင့္ေဆာင္ေရ၊ ဒီကိစၥကမဆိုးဘူးဗ်။ ခင္ဗ်ား လည္း ဘာပင္ပန္းတာမွတ္ လို႔။ က်ဳပ္အေနနဲ႔က်ေတာ့ လုပ္လို႔ မေကာင္းဘူးေလ။ က်ဳပ္တို႔ဒီဘက္ရြာမွာလည္း တခ်ဳိ႕လူေတြရဲ႕စား၀တ္ေနေရး က က်ဳပ္အသိ၊ ခင္ဗ်ားအသိ။ အဲဒီေတာ့ဗ်ာ၊ ေက်ာင္းမထား ႏုိင္ၾကတဲ့ မိဘေတြရဲ႕ကေလး ေတြကို က်ဳပ္တို႔ဆိုင္ေတြမွာ စားပြဲထုိး အေနနဲ႔ ခင္ဗ်ားေခၚ ေပးဗ်ာ။ ကေလးေတြကို ေန စရိတ္၊ စားစရိတ္အျပင္ လစာ တစ္ေသာင္းခြဲစီေလာက္ ေပးမယ္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားလည္း ကေလး တစ္ေယာက္ ေခၚလာေပးႏိုင္ရင္ ကေလးတစ္ ေယာက္ရဲ႕တစ္လစာေပးမယ္ ဗ်ာ။ ရန္ကုန္မွာက်ေတာ့ တခ်ဳိ႕လူေတြက စားစရာမရွိ ရင္သာေနမယ္။ သူတို႔က ေလးေတြက်ေတာ့ ေက်ာင္း ေတြမ်ား ထားလိုက္ၾကတာ ေကာ့လို႔၊ ပ်ံလို႔။ ေရႊေက်ာင္း ေျပာင္ေျပာင္ ၀မ္းေခါင္ေခါင္ ဆိုသလိုပဲဗ်ာ။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီရြာဘက္က ကေလးေတြ ရွာၿပီး က်ဳပ္တို႔ဆိုင္ေတြရဲ႕ စား ပြဲထုိးကိစၥကို ခင္ဗ်ား စီစဥ္ ေပးပါဦး”

ကိုတုိးေမာင္ရဲ႕ စကား ရွည္အဆံုးမွာ မရည္ရြယ္ပါဘဲ ျမင့္ေဆာင္တစ္ေယာက္ အလုပ္လက္မဲ့ မေရမရာဘ၀ ကေန ရန္ကုန္-ပဲခူး။ စုန္ဆန္ ကူးတဲ့ ကေလးကုတို႔ ျဖစ္သြား ခဲ့ရတာေလ။ ပထမပုိင္းေတာ့ ေတာ္ေတာ့္ကို အဆင္ ေျပခဲ့တာပါ။ ျမင့္ေဆာင္တို႔ နယ္ဘက္မွာ ဆုိတာကလည္း စက္နဲ႔ေဖာက္ထားတာလုိပဲ ကေလးေတြက ေပါတယ္ မလား။

“ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ ရမွာဆုိေပမဲ့၊ ကိုတုိးေမာင္တို႔ ဆုိတာ ကိုယ့္နယ္သားအခ်င္း ခ်င္းေလ။ သူတို႔ ေနသလုိ၊ သူတို႔ စားသလို နင္တုိ႔ကေလး ေတြလည္း ေနရစားရမွာ။ ရြာ ဘက္မွာ ဖင္ထဲကို ရႊံ႕တစ္ ပိႆာ ၀င္ၿပီးမွ စားရတဲ့ ထမင္းထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီး သပ္ရပ္ပါတယ္ဟာ။ ကေလး ေတြကို လယ္ထဲ အလုပ္မႏုိင္ ေသးလို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းပုိ႔ ထားမယ့္အတူတူ ရန္ကုန္က ကိုတုိးေမာင္တို႔ လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ကို ပို႔ထားရင္ ဘယ္ ေလာက္ဟန္က်သလဲ။ လစာ လည္းရ။ လူရည္လည္းသန္႔ ကဲ”

ဒီလို စကားမ်ဳိးေတာ့ ျမင့္ေဆာင္က ကိုတုိးေမာင္ မသင္ ေပးပါဘဲနဲ႔ ကၽြမ္းက်င္ ၿပီးသားပဲ။ အလုပ္က သင္ သြားတယ္လို႔ပဲ ေျပာရမွာေပါ့။ ပထမပုိင္းေတာ့ ရြာမွာ ရွိၾကတဲ့ လက္လုပ္လက္စား ကေလးမိဘေတြက အင္တင္ တင္ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုတုိးေမာင္ ဆုိင္ကို ေရွ႕ဆံုးအေနနဲ႔ ေရာက္သြားတဲ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ေလာက္လည္း ရြာကို ေငြစ၊ ေၾကးစေလးလည္း ပို႔ႏုိင္ေရာ၊ ရြာက ေနာက္ထပ္ လက္လုပ္ လက္စားမိဘေတြလည္း သူ တုိ႔ကေလးေတြကို ရန္ကုန္ သြားထားမယ္ျဖစ္ေရာ။ တခ်ဳိ႕ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္က ကေလး ေတြဆုိရင္ ျမင့္ေဆာင္က တကူးတကသြားၿပီး ေခၚစရာ ေတာင္မလိုဘူး။ ရန္ကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကို ပုိ႔ဖုိ႔ သူတို႔ကုိယ္တုိင္ ျမင့္ေဆာင္ဆီ ကို ေရာက္လာၾကတာ။

ျမင့္ေဆာင္ အေနနဲ႔ ရန္ကုန္ကို ပို႔ေပးရတဲ့ကေလး ေတြကေတာ့ အေရာင္က ခပ္စံုစံုပါ။ တခ်ဳိ႕က အတန္း ေက်ာင္းမွာ တစ္တန္း ေလာက္အထိ တက္ခဲ့ဖူးသူ ေတြ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အတန္းေက်ာင္း မထားႏိုင္တဲ့ မိဘရဲ႕သားသမီးေတြမုိ႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ စာအံ ေနၾကသူ။ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္ အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ကေန ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ အသက္ အရြယ္အပိုင္း အျခားထဲမွာ ရွိတဲ့ ကေလးအေယာက္ သံုးဆယ္ ေလာက္ကို ျမင့္ေဆာင္က ေတာ့ တစ္ႏွစ္အတြင္းမွာ ရန္ ကုန္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ ေတြကို ပို႔ခဲ့ၿပီးၿပီ။ ပထမပိုင္းေတာ့ ကိုတုိးေမာင္တို႔ ေမာင္ ႏွမေလးေယာက္ရဲ႕လက္ဖက္ ရည္ဆိုင္ေတြကို အဓိကပုိ႔ရ တာပါ။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ကိုတုိးေမာင္တို႔ အဆက္အသြယ္ကေန အျခားလက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ေတြကို ေရာက္သြားတဲ့ ကေလးေတြလည္း ရွိတယ္။

“ကေလး ပြဲစားႀကီး၊ ၾကည့္လုပ္ဦးဗ်ဳိ႕။ ရြာက ေယာက်္ားေလးေတြကို ခင္ဗ်ား ရန္ကုန္ကို အပို႔ ေကာင္းလို႔ ရြာမွာ ကေလး ေဘာလံုး တစ္သင္းစာေတာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ သူတို႔ေတြ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေထာင္ က်ကုန္မွျဖင့္၊ ရြာ က သူတို႔နဲ႔ ရြယ္တူေကာင္ မေလးေတြ လင္မရဘဲ ျဖစ္ကုန္ၾကဦးမယ္။ ၾကည့္လုပ္ ဗ်ဳိ႕”

အစပိုင္းမွာ ဒီလိုအသံ ေတြကို ၾကားရေပမဲ့ ျမင့္ ေဆာင္တုိ႔ကေတာ့ ျပံဳးၿဖီးၿဖီး ပါပဲ။ သူတို႔ဘာသာသူတို႔ ကေလး ပြဲစားပဲေခၚေခၚ၊ ကေလးကုန္သည္ပဲေခၚေခၚ။ ျမင့္ေဆာင္တုိ႔ကေတာ့ နား ကင္းပိတ္ေနတဲ့ ေႁမြတစ္ ေကာင္လုိပဲ ကုိယ့္အလုပ္ ကိုယ္ေလွ်ာခနဲ၊ ေလွ်ာခနဲ လုပ္ေနတာပါပဲ။ ဒီလို ကေလးေတြကို ပို႔ေပးတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ျမင့္ေဆာင္ရတဲ့ ေငြကလည္း နည္းမွမနည္းဘဲ ဥစၥာ။ တစ္ေယာက္ပို႔ရင္ တစ္ လစာ တစ္ေသာင္းခြဲ ဆုိေတာ့၊ တစ္ေခါက္ကို ငါးေယာက္ပို႔ တယ္ထားဦး၊ ျမင့္ေဆာင္ အတြက္က ခုနစ္ ေသာင္းခြဲပဲ။လမ္းစရိတ္ဆိုတာက ကုိတိုး ေမာင္တုိ႔ဆီက သီးသန္႔ရၿပီး သားေလ။ ခုနစ္ေသာင္းခြဲဆို တာက လက္တြင္းပါ အသား တင္ေလ။ ျမင့္ေဆာင္ျဖင့္ မိန္းမျဖစ္တဲ့ မိေဌးရဲ႕နား ေပါက္ေဟာင္းေလာင္းကေလး ေတြကိုေတာင္ ေရႊတိုေရႊစ ေလးနဲ႔ ဖံုးပစ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့အထိ။

ၿပီးေတာ့ ျမင့္ေဆာင္မွာ က ရည္ရြယ္ခ်က္ေနာက္တစ္ ခုက ရွိေသးတယ္။ သား ေလး တြတ္ပီေလ။ တြတ္ပီကို ဒီႏွစ္ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ေက်ာင္း ထားရမယ္။ တြတ္ပီက အခု ခုနစ္ႏွစ္ကိုေတာင္ ေရာက္ေန ေပမဲ့ စားဖုိ႔၊ ေနဖို႔ လံုးလည္ လုိက္ေနသလို ျဖစ္တာနဲ႔ပဲ၊ တြတ္ပီနဲ႔ ေက်ာင္းဆိုတာက အေ၀းႀကီးမွာ ရွိေနေသးတာ။အခုအိမ္မွာ ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ေလးေယာက္ကို ရန္ကုန္ပို႔ၿပီး ရင္ေတာ့၊ သူတုိ႔ေလးေယာက္ အတြက္ ရလာမယ့္ ေငြေျခာက္ ေသာင္းကို ဆန္ေလး၊ ဆီ ေလး ၁၅ ရက္စာေလာက္ ၀ယ္၊ ဆန္ခါေပါက္လုိ ျဖစ္ေနတဲ့ ၾကယ္ျမင္လျမင္ ဓနိမိုး အိမ္ေလးကို ဓနိပ်စ္ေလးေတြ ၀ယ္ၿပီး အစားထုိး၊ ၿပီးရင္ ေတာ့ မုိးေလးက်၊ ေက်ာင္း ေလးဖြင့္ရင္ တြတ္ပီကိုေတာ့ အတန္းေက်ာင္းမွာ ထားႏိုင္ ေလာက္ပါၿပီ။

၃။
“ေဟ့ေကာင္ ဗုတို၊ မင္း လႈပ္တုပ္လႈပ္တုပ္နဲ႔ မအိပ္တာ လား”

“ေအးကြ ငါတို႔ မနက္ ျဖန္ ရန္ကုန္ဆုိတာႀကီးကို ေရာက္ေတာ့မွာမို႔ ေပ်ာ္ေနတာ တုတ္ပုရဲ႕”

“တုိးတိုးေျပာပါ ဗုတိုရ၊ အေသးေလးႏုိးသြားလို႔ ထငုိ ေနပါဦးမယ္။ ဒီေကာင္က မင္းသိတဲ့ အတိုင္း”

“ေအးကြာ အေသးေလး က အေျခာက္က်ေနတာပဲ။ ရန္ကုန္ကုိ သြားရမွာေတာင္ သူ႔အေမနဲ႔ မခြဲႏုိင္လုိ႔ ငိုေနရ ေသးတယ္။ ငါကေတာ့ ေအး ေဆးပဲ။ ငါ့အေမက ငိုေနတာ ေတာင္ အေမ ငိုမေနနဲ႔၊ သား ပိုက္ဆံပို႔လုိက္မယ္လို႔ ေျပာခဲ့ ေသးတယ္”

“မဟုတ္ဘူး ဗုတိုရဲ႕။ အေသးေလးက ေက်ာင္းဖြင့္ ရင္ ဆရာမ အတန္းေက်ာင္း တက္ခ်င္လို႔ ေက်ာင္းမတက္ ရမွာစုိးလို႔ ငိုေနတာ”

အသံေလးေတြက တုိးတိုးအုပ္အုပ္နဲ႔ ပက်ိ၊ ပက်ိ ေျပာေနၾကေပမဲ့၊ မီးခြက္ ကေလးမႈတ္ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း ထုိင္ေနတဲ့ ျမင့္ေဆာင္ အတုိင္းသားၾကား ေနရတယ္။ အိမ္အမုိးကေလး က ဆန္ခါေပါက္လို ျဖစ္ေနေပမဲ့ လမုိက္ရက္ညေမွာင္ေမွာင္ ထဲမွာမုိ႔ အလင္းေတြက အိမ္ ထဲကို တုိး၀င္မလာႏုိင္ၾက။ စကားေတြေျပာေနတဲ့ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အေမွာင္ ထဲမွာ ျမင့္ေဆာင္ထုိင္ေနတာ ကို ျမင္ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။

“ေဟ့ေကာင္ ဗုတို၊ ဦးျမင့္ေဆာင္ႀကီးရဲ႕သား တြတ္ပီကိုက်ေတာ့ ဦးျမင့္ ေဆာင္ႀကီးက ငါတုိ႔လို ရန္ကုန္ကို မပို႔ဘူးလားကြ”

“ဟာ မင္းက မသိဘူး လား။ သူတုိ႔က ပိုက္ဆံရွိ တယ္ေလကြာ။ ဆန္ဆိုျပည္လုိက္၊ ဆီဆုိ ပုလင္းလုိက္ ၀ယ္ႏုိင္တဲ့လူေတြကြ။ ငါတုိ႔ လုိ မနက္ထမင္းစား၊ ညေန ဆန္ျပဳတ္ေသာက္တဲ့အဆင့္မွ မဟုတ္တာ။ ၿပီးေတာ့ တြတ္ပီက ေက်ာင္းဖြင့္ရင္ ဆရာမ အတန္းေက်ာင္းမွာ တက္မွာတဲ့ကြ”

အသံေလးေတြက တုိး တုိးအုပ္အုပ္နဲ႔ ေျပာရင္းက ေပ်ာက္သြားျပန္တယ္။ ကေလးေတြ ျပန္အိပ္သြားၾက ၿပီထင္ရဲ႕။ အေမွာင္ထဲမွာထုိင္ ေနတဲ့ ျမင့္ေဆာင္လည္း အခန္းထဲဘက္ကို ျပန္၀င္ လုိက္တယ္။ ေလေတြ ဒလေဟာ တုိက္ေနလို႔ အိမ္ေလးက သိမ့္ သိမ့္တုန္ေနေပမဲ့ ျမင့္ေဆာင္ ရင္ေတြ အသက္႐ွဴ မ၀သလို ဘဲ ေမာဟုိက္ေနတယ္။ အိမ္ ေရွ႕က ကေလးေလးေယာက္။ သူတို႔နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ျမင့္ေဆာင္ ရလာမယ့္ ေငြေျခာက္ ေသာင္း။ ၿပီးေတာ့ သားေလး တြတ္ပီ။ ျမင့္္ေဆာင္ရဲ႕အာ႐ံု ေတြဟာ ေ၀၀ါးေထြျပားေနဆဲ။

“တြတ္ပီက ေက်ာင္း ေတြဖြင့္ရင္ ဆရာမအတန္း ေက်ာင္းတက္မွာကြ” ဆုိတဲ့ အိမ္ေရွ႕က ကေလးတစ္ ေယာက္ရဲ႕စကား။

“ခင္ဗ်ားသားေလးကို ေက်ာင္းမထားမယ့္အတူတူ၊ က်ဳပ္ဆုိင္မွာထားဖို႔ ေခၚခဲ့ပါ လား” ဆုိတဲ့ ကိုတုိးေမာင္ရဲ႕ ဖုန္းထဲကစကား။

လင္းၾကက္တို႔ တြန္ေန ၿပီမုိ႔ မၾကာခင္မုိးလင္းေတာ့ မွာပဲလို႔ ျမင့္ေဆာင္ေတြးလိုက္ တယ္။ သားေလးတြတ္ပီက ေတာ့ မိန္းမျဖစ္သူ မိေဌး ေဘးမွာ တုတ္တုတ္မွေတာင္ မလႈပ္။ တစ္စံုတစ္ခုကို ျမင့္ ေဆာင္ ခပ္သြက္သြက္ပဲ စဥ္း စားဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီ လို မလုပ္လို႔လည္းမရဘူး။ မၾကာခင္မွာ မုိးကလင္းလာ ေတာ့မွာေလ။
“မိေဌး မိေဌး ဟဲ့ ထစမ္းပါဦး”

“အင္း ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကိုျမင့္ေဆာင္ရဲ႕။ ေတာ္ ကား ဂိတ္ကို ဆင္းမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္ၿပီလား”

“မဟုတ္ဘူးဟ။ ငါ မနက္မုိးလင္းရင္ ရန္ကုန္ မသြားေတာ့ဘူး။ ေနာက္ လည္း ဘယ္ေတာ့မွ မသြား ေတာ့ဘူးဟာ”

“အယ္ အဲဒါဆို အိမ္ေရွ႕ က ကေလးေလးေယာက္ကို ေတာ္ဘယ္လို လုပ္မွာတုံး”

“မိေဌးႏွယ္ဟာ။ တံုး လိုက္တာ။ မုိးလင္းလို႔ ရွိရင္ ကေလးေတြကို ႏႈိးၿပီး သူ႔အိမ္ သူျပန္လႊတ္ လိုက္မွာေပါ့ဟ”

မင္းေ၀ဟင္
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇြန္လ ၂၀၁၂)