(၁)
'လူတစ္ဦး ပူမႈရယ္တဲ့ ဆယ္ကုေဋ' တဲ့။
လူေတြၾကားမွာ သံုးေနတဲ့စကားေလးတစ္ခုပါပဲ။ ကု်ပ္က လူမဟုတ္ေတာ့ အဲ့ဒီစကားက ကု်ပ္နဲ့မဆိုင္လွပါ ဘူး။ မဆိုင္ဆိုရင္လည္း အစကကု်ပ္ဘ၀မွာ ပူမႈဆိုတာမွမရိွခဲ့ပဲကိုး။ ေဟာ . .တကယ့္ တကယ္ပူမႈေတြ၀င္လာခ်င္ ေတာ့လည္း အေၾကာင္းမၾကားဘာမၾကားနဲ့ ေဟာတစ္ခု၊ ေဟာတစ္ခုဆိုသလို ဆက္တိုက္ၾကီး၀င္လာခဲ့တာကိုး။
ကု်ပ္ကလည္း ကု်ပ္ပဲေလ။ ေစာေစာပိုင္းကဆို၀င္လာသမွ် ပူမႈေတြကိုေတာင္ အားရ၀မ္းသာလက္ကမ္း ၾကိုဆိုေနခ်င္ခဲ့ေသးတာ။ ကု်ပ္ရဲ့အထီးက်န္ဘ၀ေလး စိုျပည္လာတယ္လို့ေတာင္ ကု်ပ္ကသတ္မွတ္ေနခဲ့ေသးတာ ေလ။ တကယ္လည္း ကု်ပ္ရဲ့အထီးက်န္ဘ၀ေလးက ထိုက္သင့္သေလာက္ စိုျပည္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။ ကု်ပ္ဆိုတာ မ်ား 'ဒုကၡကိုအားရ၀မ္းသာလက္ကမ္းၾကို' ဆိုသလို ၀င္လာသမွ် ဒုကၡေတြကို ဘာမသိ၊ ညာမသိကို မ်က္စိ မိွတ္ၾကိုဆိုေနခဲ့တာ။ ေစာေစာပိုင္းက ကာလတစ္ခုအထိေပါ့။
အခုလိုကု်ပ္ရဲ့ဘ၀ၾကီးနဲ့ ရင္းရမယ္ဆိုတာ အစကတည္းက ကု်ပ္သိေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အေျခအေန ဟာ ဘယ္ဒီလိုျဖစ္လာေတာ့မလဲ။ အခုလိုၾကီးျဖစ္လာခဲ့ျပီးမွေတာ့ ကု်ပ္ရဲ့အရင္လိုဘ၀ကို ေသေလာက္ေအာင္ ျပန္လိုခ်င္ေနရင္လည္း ေနာက္ေၾကာင္းျပန္စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္တစ္ပုဒ္လို ျဖစ္ေနမွာကလဲြလို့ ကု်ပ္ဘာမွတတ္နိုင္ ေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးေလ။
(၂)
ကု်ပ္ရိွေနတဲ့ေနရာကို ပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့ သူကနည္းနည္းထူးျခားပါတယ္။ သူ့ကိုေတာ့ ဒုကၡလို့ ကု်ပ္က မသတ္မွတ္ပါဘူးေလ။ ဘာလို့လဲဆိုေတာ့ သူ့အရင္ ကု်ပ္ဆီကို ဘယ္သူမွေရာက္မလာခင္ကာလတုန္းက ကု်ပ္ဆိုတာမ်ား ဘယ္လိုေနရမွန္းမသိေအာင္ကိုပ်င္းလို့။ သူေရာက္လာေတာ့မွ ကု်ပ္မွာလည္း ေလ့လာစရာ၊ စူးစမ္းစရာတိုးလို့ ကု်ပ္ဘ၀ေလးေနသာထိုင္သာရိွသြားတာ။
ကု်ပ္ဆီပထမဆံုးေရာက္လာတဲ့သူေလ။ ေရာက္တဲ့ေန့ကဆို ကု်ပ္မွာအံ့ၾသျပီးရင္း အံ့ၾသလို့။ ဒီပုဂၢိုလ္က အသက္အားျဖင့္ရိွလွ ငါးဆယ္အလြန္အကံြ်ပါ။ ဒါကလည္း ရင္းနီွးမွ ကု်ပ္ကအေျခအေနမွန္ကို ခန့္မွန္းရတာ။ ကု်ပ္ဆီေရာက္လာတဲ့ေန့က ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးၾကည့္ရတာ အသက္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊ ကိုးဆယ္ၾကီးလို့ေတာင္ထင္စရာ။ ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးကိုၾကည့္ရတာ ခါးကကိုင္းကိုင္းဆိုတာမွမ်က္နွာနဲ့ေျမၾကီးကြာလွ နွစ္ေတာင္ေပါ့။ ေတာင္ေ၀ွးတစ္ခုကို လည္း တစ္ကိုယ္လံုးမွာရိွသမွ်အားေတြနဲ့ စုျပံုဖိလို့ 'ေဒါက္ . .ေဒါက္ . .ေဒါက္' ဆိုတဲ့အသံေတြနဲ့အတူ ကု်ပ္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့တာ။ေတာင္ေ၀ွးရဲ့ထိပ္ဖ်ားမွာလည္း ေျြမရုပ္လိုလို၊ နဂါးရုပ္လိုလို အရုပ္တစ္ရုပ္ကို သေဘၤာေဆးလားဘာလား မသိတဲ့ ဆိုးေဆးတစ္ခုနဲ့ ဆိုးထားေသးတာ အေရာင္ကိုရဲလို့။ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ နႈတ္ခမ္းေမႊးေတြကလည္း နီက်င္ က်င္၊ ျဖူေရာ္ေရာ္အေရာင္ေတြလႊမ္းလို့ ေအာက္ကိုေကာက္တိေကာက္ေကြး တဲြရရဲြက်ေနတာခါးကိုင္းေနတဲ့သူဆို ေတာ့ ေျမၾကီးနဲ့ထိလုထိခင္ကိုျဖစ္လို့။
ေသ်ာင္ပံုစံလို ထံုးထားတဲ့ဆံပင္ေတြက ေသ်ာင္ထဲမွာတစ္ခို့်၊ ေျပထြက္က်ေနတာတစ္ခို့်နဲ့ ဗရုသုကၡျဖစ္ေန ပံုကလည္း ပဲၾကာဆံေတြ နာဂစ္မုန္တိုင္း၀င္ေမႊ့ခံထားရတဲ့အတိုင္း။ အံမယ္ . .အထက္ေအာက္၀တ္စံုက်ေတာ့ ပုဆိုးမွာ ၀ါက်င္က်င္ေလးအနည္းငယ္စြက္ေနရံုကလဲြလို့ အျဖူေရာင္လြလြေလးကိုမွ လြင္လို့ဆိုရမယ့္ပံုေလး။
လည္ပင္းမွာဆဲြထားတဲ့ ပုတီးက်ေတာ့လည္း ငံုးဥျပုတ္ေတြသီထားသလား ထင္မွတ္ရေအာင္ ျပူးထြက္လို့။ အေရာင္ေတြလြင့္ျပယ္လို့ နဂိုမူလအေရာင္က ဘာအေရာင္မွန္းခန့္မွန္းလို့ မရနိုင္ေတာ့တဲ့ လြယ္အိတ္ထဲမွာေတာ့ သတင္းစာစကၠူလိုလို၊ စာေတြေရး၊ အင္းကြက္ေတြဆဲြထားတဲ့ စာရြက္စာတမ္းေတြနဲ့ ရႈပ္ယွက္ကိုခတ္လို့။ ကု်ပ္က ေတာ့ သူကု်ပ္ဆီကိုစျပီးေရာက္လာတာနဲ့ စိတ္ထဲကေန နာမည္တစ္ခုကိုေပးလိုက္ျပီ။ 'မုတ္ဆိတ္ျဖူဘိုးေတာ္ၾကီး လို့'ေလ။
မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကေစ့ထားတဲ့ တံခါးတစ္ခ်ပ္ကို ေတာင္ေ၀ွးနဲ့တြန္းထုတ္လို့ ကု်ပ္ရဲ့နယ္နိမိတ္ထဲကို ေရာက္လာတာနဲ့တင္ပါးစပ္က တိတ္တိတ္ေလးေရရြတ္လိုက္သံကို ကု်ပ္က ၾကားလိုက္တယ္။
'အလို . .ဖုန္ေတြနဲ့မႊန္ထူေနျပီး လူမေနတဲ့ အိမ္အိုၾကီးပါကလား'တဲ့။
ကု်ပ္ျဖင့္ရယ္ခ်င္ေရာေလ။ 'ဖုန္ေတြနဲ့မႊန္ထူျပီး ရိွမေနရေအာင္ ကု်ပ္ကိုအဆင့္ျမင့္ကြန္ဒိုတိုက္ခန္း မ်ား ေအာင့္ေမ့ေနသလားမသိ' ဆိုျပီးေတာ့ေလ။ ကု်ပ္ကသူေျပာသလို အိမ္အိုၾကီးျဖစ္ေနလို့လည္း သူအခမဲ့ ၀င္ျပီးတည္း လို့ရတယ္ဆိုတာ သိသိၾကီးနဲ့ သူေျပာထြက္တာကိုေျပာပါတယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကု်ပ္ကေတာ့ အေနအထားကို ခန့္မွန္းသေဘာေပါက္လိုက္ပါျပီ။ ကု်ပ္ရိွေနတဲ့ ေနရာက ေတာင္ဥကၠလာဘက္ကလာရင္ သဃၤန္းကြ်န္းကို ၀င္တယ္ဆိုရံုေလး။ သဃၤန္းကြ်န္းကို၀င္ဖို့ ငမိုးရိပ္ရပ္ကြက္ဆိုတာ ကိုေရာက္ဖို့ နွစ္ဖာလံုေလာက္အလိုမွာတည္ရိွေနတာေလ။ ဟိုး . .ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာလည္း ညဘက္အထိ ဂက္(စ္) ေစာင့္ျပီးျဖည့္ေနၾကတဲ့ ကားတန္းၾကီးက တစ္သီတစ္တန္းၾကီး။ ကားတန္းၾကီးနားမွာလည္း ညပိုင္းဆိုေရာင္စံု မ်က္နွာပိုင္ရွင္ေလးေတြက ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾကတာ အသည္းယားမ်က္ေစ့ေနာက္ခ်င္စရာ။
ျပီးေတာ့ ကု်ပ္ဆီကဆက္ျပီးသြားရင္ ဘာေ၀းလို့တုန္း။ ရန္ကုန္အေခၚ တစ္ဘေလာက္၊ ပုသိမ္အေခၚ တစ္တိုင္၊ မနၱေလးအေခၚဆို တစ္ျပေပါ့။ အဲ့ဒီမွာစံျပေဈးဆိုတာၾကီးက ဟည္းလို့။ ဆိုေတာ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူ ဘိုး ေတာ္ၾကီးလို့ ကု်ပ္နာမည္ေပးထားတဲ့ ဒီပုဂၢိုလ္ၾကီးက ကု်ပ္ဆီမွာတည္းလို့၊ ခိုလို့ စံျပေဈးဘက္မွာ စီးပြားရွာေပ မေပါ့။ ျခံုငံုခန့္မွန္းျပီးလို့ ကု်ပ္ျပံုးစိစိျဖစ္ေနတာဘာၾကာေသးတုန္း။ အသံထြက္ရယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုတ္ဆိတ္ ျဖူၾကီးတို့လုပ္ခ်လိုက္ပံုေလ။ ၾကည့္ပါလား။
အိမ္ထဲေရာက္လို့မွ မိနစ္ပိုင္းမၾကာေသးဘူး။ ၀င္လာတဲ့တံခါးရြက္ကေန ကုန္းကုန္းကြကြနဲ့အျပင္ကိုေခ်ာင္း လို့၊ စိတ္ခ်ရျပီဆိုတဲ့ အေနအထားေရာက္လို့ထင္ပါရဲ့။ အတြင္းဘက္ကိုျပန္၀င္၊ တစ္လမ္းလံုးအားျပုလာတဲ့ ေတာင္ေ၀ွးကို ေခါင္းရင္းဘက္အခန္းဆီ ေစြ့ကနဲပစ္လိုက္ျပီး ခါးဆန့္၊ ေျခဆန့္လုပ္လိုက္ေတာ့မွ။ လား . .။ လား . .။ နည္းတဲ့အရပ္အေမာင္းမဟုတ္ပါလား။ ကု်ပ္အဲ့ဒီလို အံ့ၾသမႈေတြနဲ့ မွတ္ခ်က္ခ်ေနတုန္း မုတ္ဆိတ္ျဖူ ဘိုးေတာ္ၾကီးက နႈတ္ကေနတိုးတိုးေလးေရရြတ္လိုက္သံကို ကု်ပ္က ၾကားလိုက္တာ။ ဘာတဲ့။
'အာပါး . . အခုမွပဲ တစ္ေနကုန္ေညာင္းလာတာ ေျပရေတာ့တယ္။ အမေလး . .ကြ်တ္ကြ်တ္' တဲ့။
(၃)
ဒုတိယေျမာက္ေရာက္လာတဲ့ ဧည့္သည္အေၾကာင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကု်ပ္ပါစိတ္ေဖာက္ျပန္သြားခ်င္တယ္။ တကယ္။ သူမကေတာ့ သြက္သြက္ခါတဲ့အဆင့္ကိုမေရာက္ေပမဲ့ စိတ္ေတာ့လံုး၀မနံွ့ေနတဲ့ အမို်းသမီးတစ္ေယာက္ ေလ။ ေရာက္လာစကေတာ့ မေခ်ာကို ကု်ပ္ကတစ္ကိုယ္တည္းလို့ထင္တာ။ အခုေတာ့ ဘယ္လာဟုတ္လိမ့္မလဲ။ ဘယ္အခိ်န္ကမ်ား ဘယ္လိုသေကာင့္သားနဲ့အေၾကာင္းပါလာတယ္မသိပါဘူး။ ေရွ့ကိုျပူစစကိုယ္၀န္တစ္ခုဟာ စူတူတူနဲ့ပါလာေလရဲ့။ ကု်ပ္ေနတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ရယ္၊ လူေနမႈစရိုက္ရယ္ဆိုတာကလည္း စိတ္မနံွ့ေနတဲ့အမို်းသမီး တစ္ေယာက္ရဲ့ လံုျခံုမႈအတြက္ေတာင္ စိုးရိမ္ေရမွတ္က ျပခ်င္ေနတာေလ။
ဒီအမို်းသမီးေရာက္လာပံုကလည္း ခပ္ဆန္းဆန္းရယ္။ ဆန္းဆိုလည္းၾကည့္။ ကု်ပ္ဆီကိုမုတ္ဆိတ္ျဖူ ၾကီး၀င္လာသလို အိမ္ေရွ့ဆီက၀င္လာတာမဟုတ္ပဲ လူတစ္ရပ္ေလာက္နီးပါးျမင့္တဲ့ စည္းရိုးကိုေက်ာ္လို့၊ ခြလို့ ေနာက္ေဖးအေပါက္ကေန တိတ္တိတ္ေလး၀င္လာတာ။ ဒါကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက ျမင္ျဖစ္ေအာင္ျမင္သြားလိုက္ ေသးေလ။ တစ္ေနကုန္အလင္းေရာင္ခို့်တဲ့တဲ့ သူလိုသရုပ္ေဆာင္ထားရတဲ့ သူမို့လားမသိပါဘူး။ ညပိုင္းဆိုရင္ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးရဲ့မ်က္လံုးေတြဆိုတာမ်ားတယ္ျပီးအားေကာင္းေပါ့။
'ဟိတ္ . .ဘယ္သူတုန္း'
ဒါကေတာ့ 'ဘယ္သူ ဘယ္၀ါပါလိမ့္' ဆိုတဲ့အေတြးနဲ့မင္တက္ေနတဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကို ေမးလိုက္တဲ့ ေမးခြန္းပါပဲ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးလည္း တန္ျပန္ေမးဖို့ စဥ္းစားလိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ သူ့မ်က္လံုးအၾကည့္ေတြက တစ္ေနရာမွာ ရပ္တန့္သြားျပီး ဘာေျပာရမွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။
ဟိုအမို်းသမီးေပါ့။
စူတူတူနဲ့ေရွ့ကိုအနည္းငယ္ပူထြက္ေနတဲ့ ၀မ္းဗိုက္ကိုေကာ့လို့ 'စမ္းရဲရင္လာစမ္းေလ' ဆိုတဲ့ အခို်းမို်းနဲ့ ေဟာင္ေကာင္ဂ်က္မ ဒီဇိုင္းဖမ္းထားလိုက္တာ။ ဒီပံုစံျမင္ကတည္းက ဒီအမို်းသမီးရဲ့အေျခအေနကို မုတ္ဆိတ္ျဖူ ၾကီးက ခန့္မွန္းမိေလာက္ေရာေပါ့။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက ဘာမွမေျပာေတာ့မွပဲ အမို်းသမီးလည္းပါလာတဲ့ အထုပ္ကို ေျဖ၊ ေစာင္စုတ္၊ ျခင္ေထာင္စုတ္၊ အစုတ္ေပါင္းမ်ားစြာကိုဆဲြထုတ္လို့ ေနရာခ်ေနလိုက္တာမ်ား အနွစ္နွစ္အလလက ေနလာတဲ့ သူ့အိမ္သူ့ယာအတိုင္း။
မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကလည္း ဟိုေခ်ာင္း၊ သည္ေခ်ာင္းတေခ်ာင္းေခ်ာင္းနဲ့ အမို်းသမီးရဲ့လႈပ္ရွားမႈကို အကဲခတ္ ေနတယ္ထင္ပါ့။ ဒါကိုဗိုက္ပူမအမို်းသမီးက ဘယ္လိုအထာေတြနဲ့ သေဘာေပါက္သြားတယ္မသိပါဘူး။ အခန္း ပ်က္တစ္ခုထဲကိုလွမ္း၀င္လို့ တံခါးကို 'ဂိ်မ္း'ကနဲဆဲြပိတ္လိုက္တာ ကု်ပ္ဆိုတာမ်ား သိမ့္သိမ့္ကိုတုန္သြားတာပဲ။ ဒါေတာင္ အမို်းသမီးက ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း၊ ဗလေကာင္းေကာင္းဆိုတဲ့အစားထဲက မဟုတ္လို့။ လူက ေသးေသးသြယ္သြယ္နိုင္လွတဲ့အျပင္ အရပ္ကလည္း ငါးေပမျပည့္တဲ့အရပ္ဆိုေတာ့ ဒီအမို်းသမီးနဲ့သူ့ကိုယ္၀န္က ဘယ္လိုမွ သဟဇာတမျဖစ္လွပါဘူး။ ခပ္လွမ္းလွမ္းကမ်ား အမွတ္မထင္ၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ လက္မမွာ၀က္ျခံ ၾကီးၾကီးေပါက္ေနတဲ့ ပံုစံေလာက္ရိွတာကိုး။
ခဏၾကာေတာ့ အမို်းသမီးကဘာျဖစ္တယ္မသိပါဘူး။ ေျပေလ်ာ့ေနတဲ့ သူမရဲ့ထမီကိုမနိုင္မနင္းျပင္၀တ္လို့ ဒေရာေသာပါးေျပးထြက္လာျပန္တယ္။ ျပီးေတာ့ အိမ္ေအာက္ဘက္က ခဲလံုးတစ္လံုးကိုသြားေကာက္လို့ သူမရဲ့ အခန္းေရွ့မွာ စည္းသံုးေၾကာင္းကိုတားေနေလရဲ့။ စည္းေတြလည္းတားျပီးေရာ သူမရဲ့မ်က္နွာက ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အေရာင္ေျပာင္းသြားတယ္။ တစ္ခုခုကိုေက်နပ္စိတ္ခ်သြားတဲ့ မ်က္နွာမို်းနဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကို သူမက လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ေသးတယ္။
'စည္းခ်လို့ျပီးသြားျပီ အဘိုးၾကီး၊ ရွင္၀င္လာလို့မရေတာ့ဘူး'
ေျပာျပီးျပီးခ်င္း အမို်းသမီးက အခန္းထဲကိုျပန္၀င္သြားျပန္တယ္။ ေျဖးညင္းနဲြ့ေနွာင္းတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ့ ေလ။ ဒီတစ္ၾကိမ္ေတာ့ အခန္းတံခါးကိုေတာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္မပိတ္ေတာ့ပါဘူး။ သူ့စည္းသူယံုၾကည္သြား ျပီကိုး။ မိန္းမတို့ရဲ့သိကၡာနဲ့ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္အသိဟာ စိတ္မနံွ့ေနတဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ ဆီမွာေတာင္ အနည္းနဲ့အမ်ားဆိုသလို ရိွေနေသးတာျဖင့္ ခီ်းကူ်းခ်င္စရာ။
မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကေတာ့ ျပံုးစိစိမ်က္နွာေပးနဲ့ အိမ္ေရွ့ခန္းဘက္မွာပဲ ရိွေနေလရဲ့။ ဘာပဲေျပာေျပာ သူ့ၾကည့္ရတာလည္း အေဖာ္တစ္ေယာက္တိုးလာလို့ အားတက္သြားတဲ့ ပံုစံနဲ့ေလ။ သူလည္း ကု်ပ္ဆီမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနလာတာၾကာျပီပဲေလ။ ပ်င္းရွာမွာေပါ့။
(၄)
ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးေရာက္လာတာ ဘာၾကာေသးလဲ။ သူမနဲ့မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေတာင္ ရင္းနီွးမႈဆိုတာ သိပ္ျပီးမရၾကေသးပါဘူး။ ကု်ပ္ျပႆနာတက္တာေလ။
အဲ့ဒီညက ညဥ့္အေတာ္နက္ေနတဲ့ အခိ်န္မွာ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးေပါ့။ သူ့ဗိုက္ထဲက သေနၶသားဟာ လူ့ေလာကထဲေရာက္ဖို့ အခိ်န္တန္လာျပီထင္ပါရဲ့။ ဗိုက္ကိုလက္နွစ္ဘက္နဲ့နိွပ္လို့ ပါးစပ္က သံစံုျမည္ေနေလရဲ့။ လူးလိွမ့္ေနတာကလည္း တီေကာင္ကို ဆားနဲ့တို့ထားသလိုမို်းေပါ့။ တဒုန္းဒုန္း၊ တဒိုင္းဒိုင္းနဲ့အခန္းတစ္ခုလံုးလည္း သိမ့္သိမ့္တုန္ေနေလရဲ့။
အံမယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးက အားကိုးရသားေလ။ ဘုရားစင္ေရွ့မွာ ေရတစ္ခြက္ကိုခ်လို့ ပြစိ၊ ပြစိနဲ့ငါးမိနစ္ေလာက္ ရြတ္ျပီးသကာလ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကို 'ဒါေလးေသာက္လိုက္'ဆိုျပီး ေပးလိုက္ပါေလ ေရာ။ အကူအညီေတာင္းခံလိုသူ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္း စာနာရိုင္းပင္းစိတ္ေလး မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီး ရင္မွာရိွေနတာျဖင့္ ခီ်းကူ်းခ်င္စရာ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကိုပဲ ရင္းနီွးမႈအခိ်န္ေတာအတြင္းမွာ ယံုၾကည္သြားခဲ့လို့လား။ ဒါမွမဟုတ္ ေ၀ဒနာပဲ အလူးအလဲခံစားေနရလို့လားမသိပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးက မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေပးတဲ့ ေရမန္းကိုေမာ့ ေသာက္လိုက္တာ ဂလု ကနဲေတာင္ျမည္တယ္။
ဒါလည္းသိပ္ေတာ့ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကေတာ့ ေအာ္ျမဲတိုင္းဆက္ျပီး ေအာ္ေနျပန္ တယ္။ ကု်ပ္လည္းမုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနည္းတူ စိတ္ပူလာတာေပါ့။ လက္မက ၀က္ျခံေပါက္ထြက္ဖို့က အေတာ္ေလး ခက္ခဲဦးမွာဆိုေတာ့ေလ။ ဒီအေျခအေနကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးကလည္း ရိပ္စားမိပံုရတယ္ထင္ရဲ့။
'ကေလးမ . . .အေျခအေနေကာင္းရဲ့လား'
လို့ ခဏခဏေမးေနရွာတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ အိမ္ေရွ့ကို မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးေျပးထြက္သြားတယ္။ ေျပးထြက္သြားတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း အိမ္တံခါးကိုေက်ာ္ရံုနဲ့တင္ ေတာင္ေ၀ွးကိုေထာက္လို့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့က မူလပံုစံျပန္ေရာက္သြားတယ္ေလ။ 'သတိဆိုတာ ပိုသည္မရိွမဟုတ္လား'။
တစ္ဆက္တည္းဆိုသလိုပါပဲ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနဲ့အတူ ဆိုက္ကားသမားတစ္ေယာက္နဲ့ဆိုက္ကားတစ္စီးပါ လာတယ္။ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာပဲ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးကို ဆိုက္ကားေပၚတင္လို့ ေဆးရံုလို့ ကု်ပ္ထင္ရတဲ့ ေနရာတစ္ခုဆီ ခရီးဆက္သြားၾကတယ္။ ကု်ပ္လည္း ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအတြက္ ေတာင္းဆုမို်းစံုေခြ်လို့ က်န္ခဲ့ရ တယ္ေလ။ အဲ့ဒီမွာတင္ ျပႆနာေတြက ကု်ပ္ဆီကို အလံုးအရင္းနဲ့ ၀င္လာေတာ့တာေလ။
မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့ ထြက္သြားတာ ဘာၾကာေသးတုန္း။ ေတာင္းဆုေခြ်ေနတဲ့ ကု်ပ္တစ္ခ်က္ေလးငိုက္ ျမည္းသြားတဲ့ မ်က္စိတစ္မွတ္အခိ်န္ပိုင္းျခားေလးအတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ရပ္ဆန္းတစ္ပုဒ္ဟာ ကု်ပ္ဆီကိုဆိုက္ဆိုက္ျမိုက္ ျမိုက္ေရာက္လာခဲ့တာ။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ကု်ပ္ဆီကိုတတိယေျမာက္ေရာက္လာတဲ့ ေနာက္ဆံုးဧည့္သည္ အဖဲြ့လို့ေျပာရမွာ။ ကု်ပ္ရဲ့တတိယေျမာက္ဧည့္သည္ေတြရယ္ေလ။
ကု်ပ္ျဖင့္အံ့ၾသမႈေတြ၊ မယံုၾကည္နိုင္မႈေတြနဲ့အၾကိမ္ၾကိမ္ကို မင္တက္ေနမိတာ။ ေခတ္ေပၚအျပင္အဆင္ ေတြအျပည့္၊ မ်က္နွာမွာလည္း သက္တန့္ထက္ပိုစံုတဲ့ အေရာင္မို်းစံုနဲ့သြက္ခ်င္တိုင္းသြက္ေနတဲ့ အမို်းသမီးက တစ္ေယာက္။ ေၾကးနီေရာင္သြားေတြကို ကိုယ္စီပိုင္ဆိုင္ထားၾကတဲ့ အဆီျပန္မ်က္နွာမ်ားနဲ့၊ အသားမည္းမည္း ဗိုက္ရဲႊရဲႊကားသမားပံုေပါက္ေနတဲ့ အသက္ငါးဆယ္အရြယ္လူၾကီးက နွစ္ေယာက္။
ကု်ပ္ေစာေစာက ေျပာခဲ့ပါေရာလား။ ညပိုင္းဆို ဂက္(စ္)ေစာင့္ျဖည့္ေနၾကတဲ့ ကားတန္းၾကီးနားမွာေရာင္စံု မ်က္နွာေလးေတြ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေနၾကတယ္ဆိုတာ။ ခပ္ညံ့ညံ့မဟုတ္တဲ့ ကု်ပ္ကေတာ့ ဒီေကာင္မေလးဟာ ေစာေစာက ကု်ပ္ေျပာခဲ့တဲ့ေကာင္မေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ဆိုတာ သေဘာေပါက္လိုက္ျပီ။
'ဟ . .ဘာေတြလဲဟ' ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ့ ကု်ပ္က အကဲခတ္ေနတုန္းမွာ ဧည့္သည္အဖဲြ့က ကု်ပ္ဆီကို တန္းတန္းမတ္မတ္လာလို့ မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးေနတဲ့ အခန္းထဲကို၀င္သြားၾကပါေလေရာ။
'ဘာလုပ္ရမလဲ' ဆိုတဲ့အေတြးေတြ ကု်ပ္ေခါင္းထဲကို တရစပ္ဆိုသလိုေရာက္လာေပမယ့္ အေျဖေတြ လည္းမေရရာလွပါဘူး။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အံ့ၾသစရာ။ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးေနတဲ့ ကု်ပ္ရဲ့ဆုေတာင္းေတြေတာင္မူ မမွန္ေတာ့ပဲ အိုးနင္း၊ ခြက္နင္း ကေသာင္းကနင္းကိုျဖစ္လို့။
ဘာၾကာလိုက္မတုန္း။ ျဖစ္ျပီးရင္ ပ်က္တတ္တာ ဓမၼတာပဲဥစၥာ။
ရပ္ကြက္လူၾကီးလို့ထင္ရတဲ့ ပုဂၢိုလ္ေတြရယ္။ ရဲ၀တ္စံုအျပည္နဲ့ပုဂိၢုလ္ေတြရယ္။ စုစုေပါင္းလူေျခာက္ေယာက္ ဟာ ဘယ္ကဘယ္လိုေရာက္ခ်လာတယ္မသိပါဘူး။ တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ညဥ့္ကာလမွာဒုန္းဒုန္း၊ ဒိုင္းဒိုင္းအသံေတြနဲ့ အတူ အဆီျပန္ေနတဲ့ လူနွစ္ေယာက္နဲ့ေကာင္မေလးကို အထက္ပါပုဂိၢုလ္ေတြက ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလိုေခၚေဆာင္သြား ၾကေရာေလ။
ေဟာ . . ။
ေနာက္ေန့ မနက္မိုးလင္းျပီးဘာၾကာေသးတုန္း။ ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးနဲ့ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးတို့ရဲ့သတင္းေစာင့္ ေမွ်ာ္ေနတဲ့ ကု်ပ္ဆီကိုတန္းတန္းမတ္မတ္၀င္လာတာက ျပႆနာေတြေလ။ အဲ့ဒီျပႆနာေတြရဲ့ ေနာက္ဆက္တဲြ မွာ ကု်ပ္၇ဲ့ဘ၀လည္း ျပီးဆံုးသြားရတယ္လို့ပဲ ဆိုပါေတာ့။
ဘာေၾကာင့္ဆိုတဲ့ေရရာတိက်တဲ့ အေျဖကို ကု်ပ္မရလိုက္ေပမဲ့ ညက ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥရဲ့ေနာက္ဆက္တဲြဆို တာကို ကု်ပ္သေဘာေပါက္လိုက္ျပီ။ မုတ္ဆိတ္ျဖူၾကီးနဲ့ဗိုက္ပူမ အမို်းသမီးတို့ရဲ့ခိုလံႈရာကု်ပ္ရဲ့ဘ၀ၾကီး ဆံုးရံႈးသြား ေတာ့ သူတို့နွစ္ေယာက္ရဲ့ေနာင္ေရးအတြက္ေတာ့ ကု်ပ္စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူတို့နွစ္ေယာက္နဲ့ ကု်ပ္ေနခဲ့တဲ့ အခိ်န္က နည္းမွမနည္းတာ။
ဒါေပမယ့္လဲ . . ။
ကု်ပ္ရဲ့ပိုင္ရွင္က ကု်ပ္ကိုအခုလိုဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္လို့ ဒီေနရာမွာ ကု်ပ္မရိွေတာ့တာပဲေကာင္းပါတယ္။ ကု်ပ္ကဆက္ျပီးရိွေနဦးမယ္ဆိုရင္ တတိယဧည့္သည္ေတြလို လူမို်းေတြရဲ့ ခိုလံႈရာအျဖစ္နဲ့ေတာ့ ကု်ပ္ကကု်ပ္ရဲ့ ဘ၀ကိုနစ္မြန္းမခံနိုင္ဘူး။ ကု်ပ္ဘ၀ကို အေရာင္ဆိုးမခံနိုင္ဘူး။
ကု်ပ္ဘ၀ရဲ့ေနာက္ဆံုးေန၀င္ခိ်န္မွာ ကု်ပ္၀မ္းနည္းစိတ္အျပည့္နဲ့ မခိ်ျပံုးျပံုးလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့မုတ္ဆိတ္ ျဖူၾကီးနဲ့ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးတို့ကို လမ္းခဲြစကားေျပာရေတာ့မယ့္ စိတ္မေကာင္းစရာေတြကို အသာထား။ ေလာေလာ ဆယ္ အခိ်န္ေလးအတြင္းမွာေတာ့ ဗိုက္ပူမအမို်းသမီးအေျခအေနေကာင္းပါေစလို့ပဲ ကု်ပ္ကထပ္တလဲလဲ ဆုေတာင္းေနလိုက္တယ္ေလ။
ရနံ့သစ္မဂၢဇင္း
