(၁)
“ဆရာ . . . သားမနက္ျဖန္ (၁၀)နာရီေလယာဥ္နဲ႔ ထြက္ရမယ္ဆရာ။ အဲ့ဒါ . .ဟို။
ဆရာ ေလယာဥ္ကြင္းကို လာဖို႔အဆင္ေျပမလားလို႔ . .သား ဖုန္းဆက္ၾကည့္တာ”
“ေအး . . .ေက်ာ္ကိုလတ္လား။ မနက္ျဖန္ . .အင္း မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ဆရာအဆင္မေျပဘူးကြ။ ဆရာသြား စရာရွိတယ္။ သူရေလကြာ။ မင္းသိတယ္မလား။ မင္းတုိ႔ႏွစ္ကပဲ ဆယ္တန္းေအာင္သြားတဲ့ သူရမင္းထြဋ္။ ေအး သူ႕ရဲ႕ေမြးေန႔ကြာ။ မနက္ကတည္းက ဆရာ့ကို လာႀကိဳမယ္ဆုိၿပီး ဖိတ္ထားလို႔။ ဆရာသြားရမယ္”
“ေၾသာ္ . . .ဟုတ္ကဲ့ဆရာ . .အဲ့ဒါဆုိရင္ . .သားႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ဆရာ”
“ေအး . . .ေအး”
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ တပည့္ေဟာင္းျဖစ္တဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ဆုိတဲ့ ေက်ာင္းသားဆီက ဖုန္းဆက္လာေတာ့ ညဦးပိုင္း ၁၀ နာရီမို႔၊ ထံုးစံအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္က အဲ့ဒီအခ်ိန္ဘီယာဆုိင္မွာ။ “ငါ့တပည့္တစ္ေယာက္၊ မနက္ျဖန္မေလးရွား ထြက္ၿပီး အလုပ္သြားလုပ္မွာမုိ႔ ငါ့ဆီဖုန္းဆက္တာ” လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေျပာလိုက္ေပမယ့္ ေျပာၿပီးေတာ့ လည္း ၿပီးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္။ အရင္ကတည္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ မေလးရွားထြက္ၿပီး အလုပ္သြားလုပ္မယ္ ဆုိတာ သိေတာ့ သိေနသား။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ျမန္ျမန္ႀကီးထြက္ျဖစ္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မထင္ခဲ့။
“ဒီႏွစ္က အဆင္မေျပဘူးဆရာရဲ႕။ သားလည္းတက္ၠသိုလ္ဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့ဘူး ဆရာ။ အိမ္က စိုက္ခင္းေတြလည္း ပိုးက်သလို၊ အိမ္မွာေမြးထားတဲ့ ၀က္ေပါက္စေလးေတြနဲ႔၊ ၀က္သားအမိတစ္အုပ္လံုးကလည္း ေနမေကာင္းျဖစ္ၾကတယ္ဆရာ။ ၀က္နားရြက္ျပာေရာဂါေတြ ဘာေတြလားေတာ့ မသိေပမယ့္ ေနမေကာင္းတဲ့ ၀က္သားအမိတစ္အုပ္လံုးကို ေစ်းခ်ၿပီး ေရာင္းလိုက္ရတယ္ေလ။ သားတုိ႔အိမ္စီးပြားေရးေၾကာင့္ သားလည္း မေလးရွားသြားဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တာ”
ဟိုတစ္ေလာေလးကမွ ကၽြန္ေတာ့္စာသင္ခန္းကို ေရာက္လာၿပီးေျပာတဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ရဲ႕စကားသံေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္မိတယ္။ ဒီစကားေတြၾကားရတာ လြန္ေရာကၽြံေရာ တစ္လေလာက္ပဲ ရွိဦးမွာပါ။ အဲ့ဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စာသင္ေနရင္းတန္းလန္းမို႔ တပည့္ေဟာင္းေက်ာ္ကိုလတ္ကို စကားေတာင္သိပ္ၿပီး ေျပာျဖစ္ လိုက္တာမဟုတ္ဘူးေလ။
“ဟ .. .မင္းက မေလးသြားၿပီး အလုပ္လုပ္မယ္ဆုိေတာ့ မင္းအသက္၊ မင္းပညာနဲ႔ ဘာလုပ္လို႔ရမွာလဲ။ အျခားနည္းေလးဘာေလးႀကံပါလား”
“အျခားနည္းလည္းမရွိေတာ့ဘူးဆရာ။ ဟိုမွာက သားရဲ႕အစ္ကို၀မ္းကြဲေတြလည္းရွိေတာ့ အဆင္ေျပမွာပါ။ အလုပ္ကေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းေပါ့ဆရာရယ္။ သားက စိုက္ခင္းထဲမွာ အပင္စိုက္လာတဲ့ ေကာင္ပဲ။ ဒီေလာက္ေတာ့ ျဖစ္ပါတယ္။”
လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကမွ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ၾကားေယာင္မိေပမယ့္ သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔၀ိုင္းဖြဲ႕ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ စကားေတြက အာ႐ုံထဲမွာခဏပါပဲ။ မနက္ျဖန္ဆုိတဲ့ ရက္က ကၽြန္ေတာ္တစ္ကယ္ မအား။ ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူရမင္းထြဋ္ဆုိတဲ့ တပည့္က သူ႕ရဲ႕ေမြးေန႔မုိ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကားနဲ႔လာေခၚမယ္လို႔ ဖိတ္ထားၿပီးသား။ ကၽြန္ေတာ္မသြားလို႔က ဘယ္လိုမွမျဖစ္။ သူရမင္းထြဋ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သူ႕အေဖဦးမင္းထြဋ္နဲ႔ပါ ရင္းႏွီးေနတာေလ။ ၿပီးေတာ့ ဦးမင္းထြဋ္ဆုိတာက ကၽြန္ေတာ္၀ိုင္းက်ဴရွင္သင္ ဖို႔ တုိက္ခန္းကအစ၊ အစစအရာရာ ကူညီစီစဥ္ေပးသူ။
“ေဟ့ေကာင္ . .. မင္းအရင္တစ္ခါေျပာတဲ့ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းသြားတက္မယ္ဆုိတဲ့ တပည့္ကေရာ . .သြားၿပီလား”
တုိက္တုိက္ဆုိင္ဆုိင္ ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနတဲ့ အေတြးေတြရဲ႕ ေနာက္မွာကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က စကားစလာတယ္။
“မဟုတ္ဘူးကြ။ အဲ့ဒီတစ္ေယာက္က သူရမင္းထြဋ္။ သေဘၤာသားနဲ႔ ဆရာ၀န္မရဲ႕သား။ ဒီတစ္ေယာက္က ငါတုိ႔ေ၀ဇယႏၱာလမ္း ဟိုဘက္ျခမ္းက စိုက္ခင္းထဲက ေက်ာ္ကိုလတ္ဆုိတဲ့ေကာင္ေလးပါ” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ ခြဲျခားေျပာလိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္တပည့္ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ကိစ္ၥကလည္း ကၽြန္ေတာ္တုိ႔၀ိုင္းကေန ခြာထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ အျခားစကားေတြနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ၀ိုင္းကျပန္ၿပီး စည္ကား သြားတယ္။ မေလးရွားကိုသြားမယ္ေက်ာ္ကိုလတ္ရဲ႕ မနက္ျဖန္၊ ေမြးေန႔ပြဲက်င္းပမယ့္ သူရမင္းထြဋ္ရဲ႕ မနက္ျဖန္တုိ႔ ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္အာ႐ုံကေန ဖယ္ခြာသြားၾကတယ္ေလ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘီယာဆုိင္ထုိင္ၿပီး ထံုးစံအတုိင္း နာရီျပန္တစ္ခ်က္တီးတဲ့အခ်ိန္မွ ကၽြန္ေတာ္က သူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔လမ္းခြဲၿပီး ၅ လႊာမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္တုိက္ခန္းကို တစ္ေယာက္တည္း တက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ သဃၤန္းကၽြန္း၊ အသင္းတုိက္မွာရွိတဲ့ ေ၀ဇယႏၱာအိမ္ယာတုိက္ခန္းေတြက ေလွကား၀မွာ သံပန္းတံခါးတစ္ထပ္၊ ၿပီးမွတုိက္ခန္းကို ဖြင့္၀င္ရတဲ့ တံခါးကတစ္ထပ္မုိ႔ ျဗဳန္းကနဲၾကည့္လိုက္ရင္ အျပင္သံပန္းတံခါးက ၿခံစည္း႐ုိးတံခါးနဲ႔ တူေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းတက္လာရင္း ေလွကားရင္းက အျပင္သံပန္းတံခါးကိုေရာက္တယ္။ မီးေလး မွိန္ျပျပကို အားကိုးရင္း သံပန္းတံခါးက ေသာ့ကိုဖြင့္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳးစားတယ္။ အဲ့ဒီမွာတင္ သံပန္းတံခါးမွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ တစ္စံုတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္သြားစမ္းမိတယ္။
“ဟာ . .ေက်ာ္ကိုလတ္”
တစ္စံုတစ္ခုကိုစမ္းရင္း ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က လႊတ္ကနဲထြက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲမွာပါလာတဲ့ ကန္စြန္းရြက္ႏွစ္စည္းကို ကၽြန္ေတာ္ကိုင္ရင္း တုိက္ခန္းထဲကို ၀င္ခဲ့တယ္။
(၂)
ကၽြန္ေတာ္ ဒီတုိက္ခန္းကို မေရာက္ခင္ လြန္ခဲ့တဲ့ သံုးႏွစ္က သဃၤန္းကၽြန္း၊ ေ၀ဇယႏ္ၱာလမ္းမေပၚမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုပိုင္တဲ့ အိမ္အိုႀကီးတစ္လံုးမွာ ကၽြန္ေတာ္က်ဴရွင္စဖြင့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မဟာသိပ္ၸံဘြဲ႕ ရၿပီး အလုပ္လက္မဲ့ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးတဲ့ အထက္တန္းျပဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔ေပါင္းၿပီး ကၽြန္ေတာ္က အိမ္အိုအိုႀကီးမွာ က်ဴရွင္၀ိုင္းကို စတင္ခ့ဲတာ။
က်ဴရွင္၀ိုင္းက ေ၀ဇယႏ္ၱာလမ္းမေပၚမွာ ရွိတယ္ဆုိေပမယ့္ အိမ္ကေတာ္ေတာ္ဆုိၿပီး စုတ္ခ်ာေနေတာ့ က်ဴရွင္၀ိုင္းသာ ဖြင့္ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ေတာ္ေတာ္နဲ႔ေရာက္မလာေသး။ ဒါေတာင္ အဲ့ဒီနားမွာ သဃၤန္းကၽြန္း အထက (၂)ႀကီးရွိသလို၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တြဲၿပီး သင္မယ့္ ဆရာမက အဲ့ဒီေက်ာင္းက။ ဒါေပမယ့္ သင့္မယ့္ ဆရာကၽြန္ေတာ္က စာသင္သက္အေတာ္နည္းေသးတဲ့ ဆရာပ်ိဳပ်ိဳ၊ သင္မယ့္ေနရာက ခေနာ္နီခေနာ္နဲ႔ အိမ္အိုအိုဆုိေတာ့ တက္မယ့္ ေက်ာင္းသားဆုိတာကလည္း နတ္ၳိေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း မၾကာခင္မွာ ေက်ာ္ကိုလတ္ အပါအ၀င္ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူ (၆) ေယာက္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ေက်ာ္ကိုလတ္တုိ႔က (၉)တန္းေက်ာင္းသားေတြ။
“ငါ့ေမာင္ေရ . . .ငါတုိ႔ေတာ့ ေက်ာင္းသားရၿပီ။ ဒီကေလးေတြ စာေတာ့မေတာ္ၾကဘူး။ အားလံုးက နယ္ကခ်ည္းပဲ။ ငါတုိ႔ဒီလမ္းဟိုဘက္က စိုက္ခင္းထဲက ကေလးေတြေလ။ သူတုိ႔က ေက်ာင္းစတက္တာလည္း ေနာက္က်ေတာ့ ၀င္စရာက်ဴရွင္၀ိုင္းကလည္း မရွိဘူးေလ။ ငါတုိ႔လည္း သူတို႔ေတြနဲ႔ပဲ က်ဴရွင္၀ိုင္းကို စလိုက္ၾကရေအာင္။ သူတို႔မိဘေတြကလည္း စိုက္ခင္းထဲကဆုိေတာ့ နင္သိတဲ့အတုိင္းေလ။ အဆင္ေျပသေလာက္ က်ဴရွင္ခနဲ႔ပဲ သင္လိုက္ၾကတာေပါ့ဟယ္”
ဒီလိုနဲ႔ေတာင္ပံက်ိဳးလုက်ိဳးခင္ျဖစ္ေနတဲ့ ဆက္ရက္ေတြနဲ႔ ခံတြင္းမပ်က္တစ္ပ်က္ေၾကာင္ေတြေတြ႕ခဲ့ၾက တယ္။ တကယ္ေတာ့ စုစုေပါင္းေက်ာင္းသူ (၆)ေယာက္မွာ ေက်ာင္းသားက သံုးေယာက္၊ ေက်ာင္းသူက သံုး ေယာက္။ ပံုစံေတြက မတူသလို၊ စိတ္ဓာတ္ေတြကလည္း မတူညီၾက။
“႐ုိးသားတယ္။ ႀကိဳးစားတယ္။ အလိုက္ေတာ့မသိဘူး” ဆုိတဲ့ နယ္က ကေလးေတြရဲ႕ထံုးစံတစ္ေယာက္ တစ္မ်ိဳးစီနဲ႔ သံစံုျမည္ေနတာက ဟစ္ေဟာ့အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕လိုပဲ။ စုစုေပါင္း ေျခာက္ေယာက္မွာ ႏွစ္ေယာက္က ခရမ္းသံုးခြ ဘက္က။ သံုးေယာက္က မံုရြာခ႐ုိင္အရာေတာ္ဘက္က၊ ေက်ာ္ကိုလတ္က်ေတာ့ ဇလြန္က။ ေျပာဟန္၊ ဆုိဟန္ေတြ ကလည္း ေလယူေလသိမ္းေတြမတူၾက။ မံုရြာသံုးေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆရာ ဆရာမေတြကိုလည္း ခင္ဗ်ားေတြ က်ဳပ္ေတြနဲ႔ ႏႈတ္က်ိဳးေနတာမို႔ ဘယ္လုိမွ သင္ယူလို႔မရ။ သူတုိ႔ေျခာက္ေယာက္မွာ တူညီတဲ့အခ်က္တစ္ခုေတာ့ ရွိတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ ေ၀ဇယႏ္ၱာလမ္းမေဘးက စိုက္ခင္းေလးေတြမွာ တဲေလးေတြထုိးၿပီး အသီးအႏွံမ်ိဳးစံု စိုက္ပ်ိဳးၾကတာေလ။
“ေဟ့ေကာင္ ေက်ာ္ကိုလတ္ . . .မင္းက မင္းအိမ္က လူေတြနဲ႔ မနက္ပိုင္းမွာ ေစ်းသြား၀ိုင္းေရာင္းတယ္ဆုိေတာ့ ရန္ကုန္ေစ်းသည္ေတြလိုပဲ ေအာ္ဟစ္ေရာင္းရတာပဲလား”
“ေအးေပါ့ကြ။ ေစ်းထဲမွာ ေအာ္မေရာင္းရင္ ငုတ္တုတ္ေမ့ေနမွာေပါ့။ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ၊ ကန္စြန္းေတြ၊ ကင္ပြန္းေတြဆုိၿပီး ခုႏွစ္သံခ်ီနဲ႔ ဟစ္ႏုိင္မွတန္ကာက်တာ”
စာသင္နားတဲ့အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းသားအခ်င္းခ်င္းေျပာေနၾကတဲ့ အသံေတြကိုၾကားေနရတယ္။ သူတုိ႔ဘ၀ ေလးေတြထဲကို တုိးမ၀င္ပါဘဲနဲ႔ သူတုိ႔ဘ၀ေလးေတြက အလိုလိုကၽြန္ေတာ့္နားထဲကိုေရာက္လာၾကတာေလ။ စိုက္ခင္းထဲက ကေလးေတြကို စာသင္ေတာ့ ရာသီေပၚအသီးအႏွံေတြက စားလို႔မကုန္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေစ်းထဲမွာ “ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ၊ ကန္စြန္းေတြ၊ ကင္ပြန္းေတြ” လို႔ ေအာ္ေရာင္းတတ္တဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ ယူယူလာတဲ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေတြ၊ ကန္စြန္းေတြဆုိတာကပဲ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဘယ္လုိမွ စားမကုန္ႏုိင္ခဲ့။
“ဆရာ . .အရြက္မ်ားမ်ားစားပါဆရာရဲ႕။ ဆရာ့ၾကည့္ရတာ ဗုိက္ကတစ္ေန႔ တစ္ျခားပူပူလာၿပီး အဆီပိတ္လာသလိုပဲ။ ကန္စြန္းရြက္ေတြ သားေန႔တုိင္းယူလာခဲ့မယ္”
ေျပာလည္းေျပာသလို၊ ေျပာတဲ့အတုိင္းလည္း ကန္စြန္းရြက္ေတြကို ေက်ာ္ကိုလတ္ကအၿမဲတမ္းယူလာတတ္ တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာ္ကိုလတ္တို႔ ဆယ္တန္းႏွစ္အေရာက္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သဃၤန္းကၽြန္း၊ ေ၀ဇယႏ္ၱာ အိမ္ယာရဲ႕တုိက္ခန္းေပၚကိုေရာက္ခဲ့တယ္။
(၃)
တုိက္ခန္းေပၚေရာက္တာကလည္း ေက်ာ္ကိုလတ္တုိ႔ ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ဗဟန္းမွာရွိတဲ့ ေနာက္ထပ္ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို ြကငိန သီးသန္႔၀င္ေပးရတယ္။ ဒဂံု (၁)က ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ဆရာမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူရမင္းထြဋ္ဆုိတဲ့ ဒဂံု (၁)ေက်ာင္းသားကို သူ႕အိမ္မွာသြားၿပီး စာသင္ခြင့္ရခဲ့ တယ္။ တစ္ေယာက္တည္းကို သင္ရတာဆုိေပမယ့္ ဒီေျခာက္ေယာက္ကို သင္ရတဲ့ႏႈန္းထားထက္ ၂ ဆေလာက္ လည္း လခကပိုရေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းသားရဲ႕ မိဘေတြက သဃၤန္းကၽြန္း၊ ေ၀ဇယႏ္ၱာအိမ္ယာမွာ တုိက္ခန္းရွိတာမို႔ သူတုိ႔က က်ဴရွင္ခန္းဖြင့္လို႔ရေအာင္ အဲ့ဒီတုိက္ခန္းကို ကၽြန္ေတာ့္ကို အလကားေပးေနတယ္။
တုိက္ခန္းေပၚေရာက္ၿပီး တုိက္ခန္းအတြက္လိုအပ္တဲ့ အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းေတြကိုလည္း ၀ယ္ေပးၾက တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိမ္အိုႀကီးေပၚကေန တုိက္ခန္းအသစ္ေလးေပၚေရာက္ခဲ့ၿပီ။ တုိက္ခန္းအသစ္ေလးမွာ ေနာက္ထပ္၊ ေနာက္ထပ္ေသာ ေက်ာင္းသားအသစ္ေလးေတြလည္း ေရာက္လာၾကၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းသား အသစ္ေတြနဲ႔ ေက်ာ္ကိုလတ္တုိ႔ (၆)ေယာက္ကိုေတာ့ေရာထားလို႔မျဖစ္။
“သူတို႔ေတြကေတာ့ ခြဲထားမွရမွာေလ။ ေနာက္ထပ္အသစ္ေတြနဲ႔ေရာရင္ သူတုိ႔ေတြစာမလိုက္ႏုိင္မွာ စိုးရတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ကန္စြန္းရြက္အဖြဲ႕ေပါ့ဟယ္”
ဆရာမက ရယ္ၿပီးေျပာခဲ့ေပမယ့္ တကယ္တန္းကေလးေတြ ေနာက္ကြယ္မွာ ေက်ာ္ကိုလတ္တို႔အဖြဲ႕ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က ကန္စြန္းရြက္အဖြဲ႕လို႔ပဲ နာမည္တပ္ၿပီးေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ တုိက္ခန္းအသစ္မွာ ေက်ာင္းသားအသစ္ ေတြေပးလာတဲ့ စားစရာ၊ ေသာက္စရာ ႏုိင္ငံျခားျဖစ္ လက္ေဆာင္မုန္႔မ်ိဳးစံုၾကားမွာ ေက်ာ္ကိုလတ္ရဲ႕ကန္စြန္းရြက္ စည္းေလးေတြကေတာ့ အၿမဲတမ္းရွိေနတာပါပဲ။ တုိက္ခန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ညပိုင္း စာလာက်က္ရင္း အတူလာေနတဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အေပ်ာ္လြန္လို႔ ကၽြန္ေတာ္အိမ္ျပန္ေနာက္က်ရင္လည္း မအိပ္ဘဲ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ေနတတ္တာပါပဲ။ သူရမင္းထြဋ္တုိ႔အိမ္က အၿမဲတမ္းလက္ေဆာင္ေပးတတ္တဲ့ ေခ်ာကလက္ေတြၾကားမွာ မစားျဖစ္ဘဲ ၫိွဳးေရာ္ကုန္တဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ရဲ႕ကန္စြန္းရြက္စည္းေလးေတြက အၿမဲတမ္းရွိေနတာပါပဲ။
(၄)
ဆယ္တန္းေတြေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ြကငိန လုပ္ရတဲ့ သူရမင္းထြဋ္က ဂုဏ္ထူးေလးဘာ သာနဲ႔ေအာင္ၿပီး ေဆးတက္ၠသိုလ္၀င္လို႔ ေက်ာ္ကိုလတ္ကေတာ့ ႐ုိး႐ုိးေလးပဲ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ သူရမင္းထြဋ္ ဂုဏ္ထူးေတြေ၀ဆာစြာနဲ႔ေအာင္ေတာ့ ေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔မွာပဲ သူရမင္းထြဋ္ရဲ႕ အေဖဦးမင္းထြဋ္ကကၽြန္ေတာ့္ ကို ကားနဲ႔လာေခၚၿပီး အသံုးအေဆာင္ပစ္ၥည္းအစံုအလင္နဲ႔ သူရမင္းထြဋ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ကန္ေတာ့ခဲ့သလို အိမ္မွာထမင္းေကၽြးလို႔ အားမရဘဲ ဘီယာေသာက္တတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘီယာဆုိင္ကိုေခၚၿပီး ျပဳစုျပန္တယ္။ အဲ့ဒီညက ကၽြန္ေတာ္လည္း အေတာ္မူးေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိက္ခန္းကိုေရာက္ေတာ့ ညတစ္နာရီေက်ာ္ၿပီ။ ကိုမင္းထြဋ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိတုိက္ခန္းေအာက္ထိ လိုက္ပို႔တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူရမင္းထြဋ္ ကန္ေတာ့ လိုက္တဲ့ အက်ႌ၊ ပုဆုိး၊ မုန္႔ပံုး၊ ေခ်ာကလက္ဗူးေတြအပါအ၀င္ စားစရာေသာက္စရာေတြကို လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ မႏုိင္မနင္းသယ္ရင္း၊ တုိက္ခန္းေပၚကို တက္လာတယ္။ အဲ့ဒီမွာတင္ တုိက္ခန္း၀ သံတံခါးကိုငုတ္တုပ္မွီ၊ ကန္စြန္း ရြက္စည္းေတြကိုင္ၿပီး အိပ္ငုိက္ေနတဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႕လိုက္တာ။ ေက်ာင္းေတြပိတ္ကတည္းက ေက်ာ္ကိုလတ္က သူ႕အိမ္ကိုျပန္သြားတာမုိ႔ ေသာ့က သူ႕မွာရွိမေနေတာ့ဘူးေလ။ ကန္စြန္းရြက္စည္းေတြကိုင္ထား တဲ့ ေက်ာ္ကိုလတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဘာကို မေက်နပ္မွန္းမသိျဖစ္သြားတယ္။
“မင္းကြာ . .ဒီအခ်ိန္ႀကီးတုိက္ခန္းေရွ႕မွာေစာင့္ေနရလား . . လာလာ အထဲ၀င္”
မူးေနတာမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က စကားေတြက တစ္လံုးခ်င္းထြက္လာတယ္။
“ဒီေန႔ေအာင္ စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔မို႔ ဆရာ့ကိုကန္ေတာ့ခ်င္တာနဲ႔ သားေစာင့္ေနတာ”
တုိက္ခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ေက်ာ္ကိုလတ္က ေျပာေျပာဆုိဆုိ ကန္စြန္းရြက္စည္းေတြေဘးခ်ၿပီး ကုန္းကန္ ေတာ့တယ္။ သူရမင္းထြဋ္ကန္ေတာ့လိုက္တဲ့ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ ႏွစ္ထုပ္ကိုတစ္လွည့္၊ ေက်ာ္ကိုလတ္ယူလာတဲ့ ကန္စြန္းရြက္စည္းေတြကို တစ္လွည့္ၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ေဒါသေတြ အလိပ္လိုက္ တတ္လာခဲ့တယ္။ ဆရာတစ္ယာက္ရဲ႕ တန္ဖိုး။ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ႏွစ္ထုပ္ရဲ႕တန္ဖိုး။ ကန္စြန္းစည္းေတြရဲ႕ တန္ဖိုး။ တန္ဖိုးေတြရဲဲ႕အလဲအထပ္ ကိန္းကို အယ္ကိုေဟာအရွိန္နဲ႔ရီေ၀ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသိဥာဏ္က တြက္ခ်က္ေနတယ္။
“မင္းကြာ . .ငါ့ကို ဒီကန္စြန္းစည္းေတြေလာက္ပဲ တန္ဖိုးထားရသလား”
“ဗ်ာ . .ဆရာ”
“မင္းတုိ႔ကြာ . .ငါ့ဆီမွာစာ စသင္ကတည္းက ငါတုိ႔ဘက္က က်ဴရွင္လခကအစ တင္းျပည့္က်ပ္ျပည့္မယူခဲ့ဘူး။ ကိုးတန္းတစ္ႏွစ္၊ ဆယ္တန္းတစ္ႏွစ္၊ စုစုေပါင္း ႏွစ္ႏွစ္။ ၿမိဳ႕ကေလးေတြနဲ႔ ေတာကေလးေတြကြာတယ္ဆုိတာ ဒါပဲ။ မင္းတို႔ဆရာမေျပာဖူးတဲ့ ႐ုိးသားတယ္။ ႀကိဳးစားတယ္။ အလုိက္မသိဘူးဆုိတာ အဲဒါပဲ။ မင္းတို႔ရဲ႕သိတတ္မႈက ကန္စြန္းရြက္ေတြလားကြ”
ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္က ဘာေတြတရစပ္ထြက္ေနမွန္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အတိအက်မသိခဲ့ပါ။ အထက္ပါ စကား ေတြအတုိင္းထြက္ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အေတာ္မူးေနတာ ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္းလည္း ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ ေနာက္ေန႔မနက္ ကၽြန္ေတာ္အိပ္ယာႏုိးတဲ့အခ်ိန္က ဆယ္နာရီခြဲၿပီမုိ႔ ေက်ာ္ကို လတ္က မရွိေတာ့။ ညကေျပာခဲ့တဲ့ စကားေတြကို ေျပာမိတာလား။ မေျပာမိတာလား ေ၀ကြဲမရ စဥ္းစားရခက္ေန တဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကစာသင္တဲ့ ၀ိႈက္ဘုတ္မွာ ေက်ာ္ကိုလတ္ေရးသြားတဲ့ စာေတြကိုေတြ႕ခဲ့တာ။
“ကန္စြန္းရြက္ေတြက ၾကာရင္ေရာ္ၿပီး ေႂကြတတ္သလို ေခ်ာကလက္ေတြလည္း မိႈတက္တတ္ပါ တယ္ဆရာ” တဲ့။
(၅)
တုိက္ခန္း၀မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ ကန္စြန္းႏွစ္စီးကိုကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းေတြးေနလိုက္တာ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ၾကာသြားတယ္ေတာင္မသိ။ ေက်ာ္ကိုလတ္တုိ႔ ဆယ္တန္းေအာင္စာရင္းထြက္တဲ့ေန႔က ဒီလို ကန္စြန္းစည္းေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာကန္ေတာ့တုန္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တဲ့စကားေတြကို ျပန္သတိရလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စကားရဲ႕အတိမ္အနက္ကို မွန္းဆလို႔မရလို႔လား။ ကၽြန္ေတာ္ဘာေျပာေျပာ ခြင့္လႊတ္ႏုိင္စြမ္းရွိလုိ႔ပဲလားေတာ့ မသိ။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ကန္စြန္းစည္းေတြနဲ႔ ေက်ာ္ကိုလတ္ကေတာ့ ေနာက္ထပ္ လည္းလာၿမဲလာဆဲပါပဲ။ အခုလို မေလးရွားသြားမယ့္ ကိစ္ၥေတြ႐ႈပ္ေနတဲ့အခ်ိန္အထိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ကန္စြန္း စည္းေတြကေတာ့ ေရာက္ၿမဲပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုဖုန္းဆက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေလယာဥ္ကြင္းကိုလိုက္မပို႔ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္းေျပာရင္း သူရမင္းထြဋ္ ရဲ႕ေမြးေန႔အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္မဆီမဆုိင္ ဘာလို႔ထည့္ေျပာမိခဲ့ပါလိမ့္။
ေမြးေန႔ပြဲကို ခမ္းနားစြာ က်င္းပမယ့္ တပည့္ရဲ႕မနက္ျဖန္ဘ၀ခရီး၊ ႏုိင္ငံျခားထြက္ၿပီး မိသားစုစား၀တ္ေနေရး ေျဖရွင္းရမယ့္ တပည့္ရဲ႕မနက္ျဖန္ဘ၀ခရီး။ မနက္ျဖန္တို႔ရဲ႕ ဘ၀ခရီးႏွစ္ခုၾကားမွာ ျခားနားမႈေတြနဲ႔ ျပည့္သိပ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ . . .။ ကၽြန္ေတာ္က ေခ်ာကလက္ေတြကိုပဲ မြတ္သိပ္စြာ တမ္းတေနျဖစ္တာလား။
“ဘုရား”
ဖ်တ္ကနဲ အေတြးမွာလက္ထဲက ကန္စြန္းႏွစ္စီးဟာ ျပဳတ္က်လုမတက္ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုိရင္ ဒီလိုကန္စြန္းစည္းေတြ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို ေရာက္မလာႏုိင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကန္စြန္းစည္းေလးေက်ာ္ကို လတ္ကေရာ။
တစ္စံုတစ္ခုကို မရႏုိင္ေတာ့ကာမွ ေတြးမိတဲ့အေတြးေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လမ္းစေပ်ာက္ေနတယ္။ “ခ်ဥ္ေပါင္ ေတြ၊ ကန္စြန္းေတြ၊ ကင္ပြန္းေတြ” ဆုိတဲ့အသံေတြလည္း ကၽြန္ေတာ့္နားထဲမွာပဲ့တင္ထပ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နာရီကို ကမန္းကတမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မနက္သံုးနာရီေတာင္ရွိေနၿပီ။ နာရီႏိႈးစက္ကို မနက္ (၈)နာရီတိတိမွာ ခ်လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္ယာထဲကို ျမန္ျမန္၀င္လိုက္တယ္။
မနက္ရွစ္နာရီအိပ္ယာထလိုက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကန္စြန္းစည္းေလးအတြက္ ေလယာဥ္ခ်ိန္မီတန္ ေကာင္းပါရဲ႕ . . .။
မင္းေ၀ဟင္
ႏုိ၀င္ဘာ၊ ၂၀၁၁ မေဟသီမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment